trifilli

"Γιορ πέιπερς, πλλλληζ!"

Μόλις ανακοινώθηκε η μεταγραφή του Βραζιλιάνου Αντριάνο από την Πόρτο... Θα δείξει αν κατάλαβε ο Άι-Βασίλης την ευχή μας.:)

Θέλω το 2007 να είναι γεμάτο αγάπη, με ό,τι περιλαμβάνει η έννοια. Α, και να κατακτήσουμε το Eurobasket 2007!:)

"Και μην αφήσετε τίποτα να σας ξεφύγει. Μην ξεχνάτε το σκοπό μας, ο οποίος είναι...

:lol: :lol: Πήρε η γιαγιά μου τηλέφωνο σε μια μοδίστρα: "Καλημέρα σας. Είμαι μια κυρία!" ΣΩΠΑ! Και ένα που ξεστόμισε ο αδερφός μου μικρός: "Μαμά, το ρολό κοτόπουλο το φτιάχνουν από αυτιά και μύτες κοτόπουλου;" Πού ακριβώς είδε τα αυτιά και τη μύτη του κοτόπουλου;

Προς όσους αγόρασαν τον τόμο των "Χαμένων Επεισοδίων": Σας άρεσε η καινούργια ιστορία;

Δεν κατάφεραν να θυμηθούν. "Τζακ! Πάμε πίσω, στης Σούλας και του Γιάννη! Ξέχασα τα κλειδιά του σούπερ-μάρκετ μου!" (βλ. post #119). "Αμάν! Μπες στο αμάξι!" Οι δύο φίλοι επέστρεψαν στο χαριτωμένο και φιλόξενο σπίτι του Γιάννη. Η Σούλα, που έπλεκε καθισμένη σε μια κουνιστή πολυθρονα, έξω από σπίτι, τους υποδέχτηκε με χαρά. "Καλώς τους! Αποφασίσατε να καθίσετε, να μείνετε για φαγητό;"¨ "Είσαι πολύ καλή, Σούλα μου! Σε ευχαριστούμε", είπε ο Πέδρο. "Απλώς, ξέχασα τα κλειδιά μου εδώ. Νομίζω πρέπει να τα έχω στο τραπέζι της κουζίνας." "Μπείτε να κοιτάξετε". Ο Τζακ μπήκε μέσα, ενώ ο Πέδρο έμεινε με την κοπέλα. "Σε ποιο μήνα είπαμε ότι είσαι;" "Στον τρίτο!" "Τα άλλα παιδιά σου πού είναι;" "Στο σχολείο. Το μικρό τώρα είναι στη θεία του!" Εκείνη την ώρα βγήκε ο Τζακ από το σπίτι, κρατώντας τα κλειδιά στο δεξί του χέρι. "Πέδρο, ορίστε τα κλειδιά σου!" Ξαφνικά, η Σούλα άφησε το πλεκτό της. Έμεινε με το στόμα ανοικτό. "Δεν είσαι ο Ίκαρος!" Ο Τζακ και ο Πέδρο ξαφνιάστηκαν. "Ορίστε;" πρόφερε κατάπληκτος ο Τζακ. "Δεν είσαι ο Ίκαρος!" "Μα, τότε, ποιος είμαι;" "Δεν το γνωρίζω!" Η Σούλα τον κοίταζε καχύποπτα. "Δώσε μου τα κλειδιά!" είπε με ύφος επιτακτικό. "Ορίστε!" τα έδωσε πρόθυμα ο Τζακ. "Βλέπεις; Το πρόσεξα και πριν αυτό. Χρησιμοποιείς το δεξί σου χέρι. Μάθε, όμως, ότι ο Ίκαρος είναι αριστερόχειρας!"

Επαγγελματικά (σχολικά, ακριβέστερα): Τα ίδια. Ίσως τώρα με ελαφρώς περισσότερο ξενύχτι. Οικονομικά: Τα ίδια. Οικογενειακά: Ομοίως.

Εκτός από το D. U. C. K., πού και πού βρίσκει κανείς και κρυμμένους... Μίκυ!

Μιράντα μου, όχι, το ορκίζομαι! Θεέ μου, πού πάω και βλέπω τέτοια όνειρα;

Κοίτα, συνήθως τραγουδάνε το "Καλήν ημέραν άρχοντες" την παραμόνή των Χριστουγέννων και το "Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά" την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Το "Τρίγωνα-κάλαντα" προφανώς πρόκειται για καινοτομία.

Όταν ήμουν 5-6 χρονών, είχα μια ανεξήγητη φοβία με το τηλέφωνο... Τώρα, αν εξαιρέσουμε αυτή με τις κατσαρίδες, δεν έχω καμία (νομίζω!).

Υπέροχος ο τόμος με τα "Χαμένα Επεισόδια"! Και η καινούργια ιστορία "Οι αιχμάλωτοι του Χειμάρρου της Αγωνίας" είναι καταπληκτική! Συγχαρητήρια Don! Και στο τρέχον τεύχος του ΚΟΜΙΞ περιέχεται νέα ιστορία του Rosa με το Μαύρο Ιππότη! Επίσης εξαιρετική.

Πριν δυο βδομάδες περίπου, είχα γράψει διαγώνισμα στα Μαθηματικά κατεύθυνσης και, το ίδιο βράδυ, είδα στον ύπνο μου το εξής: Ήμουν, λέει, στην τάξη και ο καθηγητής μας των Μαθηματικών μάς ρωτούσε: "Είστε ευχαριστημένοι με τη μέχρι τώρα πορεία σας;" Και απαντήσαμε όλοι με μια φωνή: "Ναι". Και εκείνος, αφού μας κοίταξε άγρια, είπε: "Δε θα έπρεπε!" Μια άλλη φορά είχα δει ότι ο ξάδερφός μου με πήγαινε στην εκκλησία, όπου θα παντρευόμουν, λέει, ένα φίλο μου (που είναι αλήθεια φίλος μου).

Όταν ήμουν πολύ μικρή, γύρω στα 4, νόμιζα ότι τα παιδιά γυρνάνε από σπίτι σε σπίτι και τραγουδάνε το "Τρίγωνα-Κάλαντα".

Ένα χθεσινό: "Και ήταν πολύ ωραία, ανεβάζαμε αρχαία τραγωδία με την άδεια του θεατρικού συγγραφέα!"

Παιδιά, πράγματι το σημείο με την ΤΙΜ ήταν εξοργιστικό. Έλεος!

Κλασσικά, στο σπίτι, με οικογένεια! Και θα είναι η μόνη μέρα των χριστουγεννιάτικων διακοπών που δε θα ανοίξω βιβλίο. Άντε, καμιά ωρίτσα μόνο.

Αχ, σε εκείνη τη σκηνή που η νοσοκόμα δείχνει στον τύπο με τα μαύρα τον κατάλογο με τα στοιχεία των ασθενών και την κενή γραμμή, όπου θα έπρεπε να βρίσκονται τα στοιχεία της Αμαλίας, ανατρίχιασα... Έβαλε και εκείνη τη μουσική... Και ποιος ξέρει τι συνέβη όταν συναντήθηκε η νοσοκόμα με την Αμαλία, ώστε να αλλάξει άρδην η συμπεριφορά της πρώτης... Εξαιρετικό επεισόδιο, πάντως!

Κι εμένα! Ιδιαίτερα κάποια "Χαμένα επεισόδια" από το "Βίος και πολιτεία"!

Αυτό διαβάζω τώρα... Γράφτηκε πριν τόσα χρόνια, αλλά μένει πάντα επίκαιρο.

Πάντως, κατά την περσινή σαιζόν προβλήθηκαν 26 επεισόδια.

"Που λες, Ίκαρε, ξέρεις πώς είχαμε συμφωνήσει με το Γιάννη να ονομάσουμε το μωρό, αν είναι κορίτσι;" ρώτησε η Σούλα. "Πώς;" "Λέμε να το πούμε...

Τα λόγια του κυρίου Γιάννη επανέφεραν τον Τζακ στην πραγματικότητα, μιας και ο τελευταίος ήταν απορροφημένος από τις σκέψεις του, αφού φανταζόταν τρομακτικές εκρήξεις και καταστροφές. Το άγχος και η κόπωση τον έκαναν να φαντάζεται, άθελά του, σκηνές απαισιόδοξες και φρικτές. Χρειαζόταν ξεκούραση. "...όπως έλεγα και προηγουμένως, πρόκειται για πρωτοποριακή ανακάλυψη: Βγάζει τα κουκούτσια και τα πετάει κατευθείαν στα σκουπίδια. Πώς σας φαίνεται;" "Ανατρίχιασα!" απάντησε ο Πέδρο. "Εσένα, Ίκαρε;" "Πώς, κι εγώ, δεν ανατρίχιασα εγώ;" Οι τρεις άνδρες έφτασαν έξω από το σπιτάκι του Γιάννη. "Είσαι τυχερός που έχεις σπίτι εδώ στην εξοχή, Γιάννη", παρατήρησε ο Πέδρο. "Είναι αλήθεια", συμφώνησε ο Γιάννης, καθώς άνοιγε την πόρτα. "Σούλα! Σούλα! Έλα να πεις ένα "γεια" στα παιδιά! Είναι ο Ίκαρος του Αντώνη του ψαρρά και ο φίλος του ο Πέδρο!" Ακούστηκαν γρήγορα βήματα και την εμφάνισή της έκανε η Σούλα. Ήταν μια γυναίκα μάλλον μικροκαμωμένη, όχι μεγαλύτερη από 30, με μακριά, καστανά μαλλιά και μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια. Στο πρόσχαρο πρόσωπό της διάβαζε κανείς τη χαρά που της είχαν προξενήσει τα τελευταία νέα, που σίγουρα σχετίζονταν με την τριών μηνών κοιλιά της. "Γιάννη μου! Έκανα το υπερηχογράφημα!" "Και;" "Είναι κορίτσι!" "Να σε φιλήσω, Σούλα μου!" Ο Γιάννης αγκάλιασε καταχαρούμενος τη γυναίκα του και ο Πέδρο με τον Τζακ έστριψαν διακριτικά το βλέμμα τους αλλού. "Συγχαρητήρια! Καλή λευτεριά!" ευχήθηκε, τελικά, ο Τζακ. "Α, ο Ίκαρος!" αναφώνησε η Σούλα. "Ίκαρέ μου, πόσο μου έχετε λείψει, και εσύ και η Σουζάννα σου!" "Μα τι στο καλό;" αναρωτήθηκε ο Τζακ. "Τόσο πολύ του μοιάζω;"

Αχ, τι μου θύμισες, ήμουν 8 χρονών και ο πατέρας μου διάβαζε το "Θεώρημα του παπαγάλου". Μου φάνηκε ενδιαφέρων ο τίτλος και επέμενα να μου το δώσει για να το διαβάσω! "Βρε δε θα καταλάβεις", "δεν είναι για την ηλικία σου", τίποτα εγώ. Τελικά διάβασα τις πρώτες 10 σελίδες και ως εκεί! Ένα άλλο μυθιστόρημα για τα μαθηματικά, που λέγεται "Επιπεδοχώρα" ή κάπως έτσι, το έχετε διαβάσει; Αξίζει; Ποιες γνώσεις απαιτούνται για να γίνει κατανοητό;