trifilli

Δεν είναι "παράθυρο";

Αυτό που θα γράψω τώρα δεν είναι ακριβώς... μαργαριτάρι, αλλά ένας γεμάτος νόημα διάλογος. Τη μέρα που βγήκαν οι βάσεις των σχολών και μάθαμε πού πέρασε ο αδερφός μου, η γιαγιά μου ήθελε να πάρει τηλέφωνο την ξαδέρφη της, για να της ανακοινώσει τα αποτελέσματα. ΓΙΑΓΙΑ: Πες μου πώς λένε τη σχολή, για να τη γράψω στο χαρτάκι και να της το διαβάσω. ΕΓΩ: Ωραία. Ηλεκτρολόγος... ΓΙΑΓΙΑ: Ναι... ΕΓΩ: Μηχανικός... ΓΙΑΓΙΑ: Ναι... ΕΓΩ: Και μηχανικός... ΓΙΑΓΙΑ: Ναι, το έγραψα το "μηχανικός". ΕΓΩ: Ξαναγράφ' το. ΓΙΑΓΙΑ: Πάλι; ΕΓΩ: Ναι. ΓΙΑΓΙΑ: Και μηχανικός... (Εκείνη την ώρα έβλεπα μπάσκετ και πρόσεξα το σκορ). ΕΓΩ: 19-11. ΓΙΑΓΙΑ: Τι είναι το 19-11; ΕΓΩ: Τίποτα. ΓΙΑΓΙΑ: Για πες. Και μηχανικός... ΕΓΩ: Υπολογιστών, στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. ΓΙΑΓΙΑ: Α, στο Εθνικό Μετσόβιο Πανεπιστήμιο. ------------------- Και μια άλλη φορά, τώρα το καλοκαίρι, συζητούσε η ξαδέρφη μου με δυο φίλες της. ΞΑΔΕΡΦΗ: Η ξαδέρφη μου ομόρφηνε. ΦΙΛΗ 1: Ναι, έχει γίνει ωραία κοπέλα. ΦΙΛΗ 2: Α, εμένα δε μ' αρέσει. ΞΑΔΕΡΦΗ: Συγγνώμη, για ποια ξαδέρφη λέτε; ΦΙΛΗ 1: Τη [Χ]... ΦΙΛΗ 2: Α, συγγνώμη, είχα στο μυαλό μου την [Ψ]. ΞΑΔΕΡΦΗ: Ναι, αλλά εγώ εννοούσα τη [Ζ]...

Δεν παραβλέπουμε τον τελικό, δεν τον διαγράφουμε από τη μνήμη μας. Απλώς, αν μετά από λίγα χρόνια σκεφτούμε το Μουντομπάσκετ, το πρώτο πράγμα που θα μας έρθει στο νου θα είναι το ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ. Φυσικά και ο τελικός θα πρέπει να λειτουργεί ως παράδειγμα προς αποφυγήν για την ελληνική ομάδα. Ας τονιστεί, επίσης, ότι οι Έλληνες παίκτες ουδέποτε προσπάθησαν να δικαιολογηθούν για την απόδοσή τους στον εν λόγω αγώνα. "Ήταν καλύτεροι οι Ισπανοί". Τέλος. Όχι δικαιολογίες. Κι αυτό αποτελεί ένα ακόμα στοιχείο που μαρτυρά το ήθος τους. Και, στο κάτω κάτω, είμαστε δεύτεροι στον κόσμο και πρώτοι στην Ευρώπη. Κι αυτό μέχρι του χρόνου δεν αλλάζει. Και, χάρη στο Μουντομπάσκετ, ανεβήκαμε στην 6η θέση της παγκόσμιας κατάταξης, από την 8η όπου βρισκόμασταν.

O Sabonis δεν πρέπει να είχε μουστάκι.

Σωστά! ΜΠΡΑΒΟ σε όλους, έναν προς έναν. Στο κάτω κάτω, μετά από λίγα χρόνια, όταν θα ακούμε "Μουντομπάσκετ 2006" θα θυμόμαστε την επιτυχία, το μετάλλιο, ενώ η κακή εμφάνιση και ήττα στον τελικό δε θα είναι παρά μια... "μουντζούρα στο τέλος της διατριβής", όπως χαρακτηριστικά είπε ο Βασίλης Σκουντής.

Χωρίς να έχω παρακολουθήσει την πορεία των παικτών και με βάση όσα έχει τύχει να δω, όσα διάβαζα όταν ήμουν πιο μικρή στις αθλητικές στήλες του ΑΛΜΑΝΑΚΟ για το ΝΒΑ, όσα τυχαίνει τώρα να διαβάζω και να βλέπω και πάντα επιφυλασσόμενη για το δικαίωμά μου να εκφέρω γνώμη, ψηφίζω τον Air Michael, τον Γκάλη, που... περπατούσε στον αέρα, τον Ουίλτ Τσάμπερλεην, το Μάτζικ Τζόνσον, τον Οσκάρ Σμιντ.

Ισχύει εκείνο που υποστήριξε ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο οποίος είπε ότι, αν του έλεγαν πριν το ξεκίνημα του Μουντομπάσκετ ότι θα κατακτούσαμε το ασημένιο μετάλλιο, θα πετούσε απ' τη χαρά του. Τώρα, όμως, που μετά από μια αναμφίβολα εξαιρετική διαδρομή ηττηθήκαμε, και έχοντας πιστέψει ότι οι πιθανότητες νίκης είναι υπέρ μας, το ασημένιο φαίνεται... λίγο. Κατανοητό ότι τα πράγματα θα μπορoύσαν να έχουν εξελιχθεί διαφορετικά και να βρισκόμασταν εμείς στη θέση των Ισπανών. Ωστόσο, έπαιξαν καλύτερα. Άλλωστε, ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΕΥΤΕΡΟΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!! Και η ήττα στον τελικό δε σβήνει την πορεία μέχρι εκεί, ούτε τη συνολική εικόνα που προέβαλε η εθνική μας ομάδα. Σας ευχαριστούμε!

Και ένα που είπε τώρα, που δεν είναι μικρός: "Το εμπριμέ ποιο χρώμα είναι; Αυτό που μοιάζει με το ροζ;"

Ο Ζιντάν έπαιξε πραγματικά καλά, δεν τον θυμηθήκαμε ελλείψει άλλων ικανοποιητικών εμφανίσεων.

Όχι. Αύριο -λένε- θα ανακοινωθεί η απόφαση.

Συγχαρητήρια στους Ιταλούς, αλλά και στους Γάλλους! Αλήθεια, τον έδειξε τον Ζιζού να παίρνει το μετάλλιό του στο τέλος; Δεν τον πρόσεξα μάλλον.

Νομίζω ότι, λίγο πριν τη λήξη του αγώνα, ήταν έτοιμος να κλάψει. Μετά το τέλος του αγώνα δεν ξέρουμε, γιατί βλέπαμε μόνο την ομάδα της Γερμανίας. Πάντως δεν το θεωρώ κακό που κλαίει. Νομίζω ότι δείχνει ειλικρίνεια εκ μέρους του και φανερώνει ότι "ζει" το κάθε παιχνίδι. Μου έρχεται και εμένα να βάλω τα κλάματα όταν τον βλέπω να κλαίει... Ωστόσο, μικρός είναι, ταλέντο έχει, θα έρθουν οι διακρίσεις που επιθυμεί.

Κρίμα που ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν κατόρθωσε να σκοράρει. Ήταν ολοφάνερα ο πολυτιμότερος παίχτης για την ομάδα της Πορτογαλίας. Και, κατά κάποιον τρόπο, τα γκολ της Γερμανίας αποτέλεσαν, στην ουσία, ένα "χατ τρικ" του Schweinsteiger.

Ο τίτλος του θέματος δεν πρέπει να γίνει "Επέτειος 1ου χρόνου" αντί για "Επέτειος 1ος χρόνου";

Βγήκα σε κάτι πλάνα χθες, στην εκδήλωση όπου διένειμαν Η/Υ στους αριστούχους του σχολικού έτους 2004-2005 (νομίζω έπαιρναν οι πρώτοι από κάθε τάξη κάθε σχολείου). Πολλή επισημότητα...

Αλλά η Παυλίνα ήταν σε άλλη χώρα και δεν μπορούσε να ξέρει ότι ο άντρας της βρισκόταν στη Βραζιλία και ετοιμαζόταν για Ισπανία (κατάντησαν να μην ξέρει ο ένας αν ζει ο άλλος). Κρίμα, γιατί ήθελε τόσο να του δώσει χαρά, ανακοινώνοντάς του το ευτυχές γεγονός: "Είμαι έγκυος!" θα του έλεγε και ο Πέδρο θα πετούσε από ευτυχία.

Μάλλον 1. Ιταλία 2. Γαλλία 3. Γερμανία 4. Πορτογαλία Ο Κριστιάνο τι κάθεται και κλαίει; Άλλα τρία τέσσερα μουντιάλ τα προλαβαίνει. Αλλά τον λυπήθηκα όταν τον είδα να κλαίει.

Το άξιζε η Ιταλία! Αν και, κατά τη διάρκεια του ενενηντάλεπτου, καμία ομάδα δεν ξεχώριζε ιδιαίτερα. Στην παράταση ήταν ανανεωμένες. Το γκολ του Ντελ Πιέρο ήταν, απλώς, το κερασάκι στην τούρτα.

Ο Πέδρο σκέφτηκε: "Θεέ μου, με τι όρεξη θα φάω την τορτίγια μου στην Ισπανία, μετά από αυτό εδώ;" Ο Τζακ μπήκε μέσα: "Πάμε να φύγουμε, Πέδρο! Καλύτερα νηστικός παρά κεμπάπ από του Χαμπίμπ!" Ο Πέδρο, όμως, θέλοντας να καθησυχάσει τον ταραγμένο Τζακ, είπε: "Μην κάνεις έτσι, Τζακ... Θα πάμε σε άλλο στέκι. Να, εδώ απέναντι άνοιξε ένα καινούριο εστιατόριο. Λέγεται Καταφύγιο Λίγων Αλλά Σημαντικών, Με Εκτίμηση!" "Ωραία! Ακούγεται φιλόξενο μέρος!"

Ο Γιαννακόπουλος μίλησε πριν στο Channel 9 και, νομίζω, ήταν σαφέστατος και εξέφρασε ό,τι αισθανόμαστε όλοι λίγο-πολύ.

Μάλλον θα τη σταματήσει η Γερμανία στον τελικό.

Με την απόδοσή του στα τελευταία παιχνίδια του Μουντιάλ υπενθύμισε ξανά τι μπορεί να κάνει. Μπράβο, Ζιζού. Κρίμα πάντως, του μένουν το πολύ δύο αγώνες ακόμα. Άραγε, ο ίδιος πώς νιώθει για αυτό;

"Τζακ! Τζακ!" Ο Τζακ άνοιξε τα μάτια και είδε τον Πέδρο να προσπαθεί να τον συνεφέρει, δίνοντάς του ελαφρά χαστούκια στο πρόσωπο. "Πέδρο, τι γίνεται; Είμαι καλά; Νιώθω το κεφάλι μου βαρύ και λιποθυμώ, έχοντας παραισθήσεις. Βλεπω όλο φωτιές και καπνούς!" "Ηρέμησε, Τζακ... Μάλλον έχεις πάθει υπερκόπωση. Το διαρκές τρέξιμο, σε συνδυασμό με το άγχος που νιώθουμε συνεχώς για την έκβαση της αποστολής, σε έχει εξαντλήσει. Μήπως να μην πάμε στην Ισπανία;" Ο Τζακ σηκώθηκε. "Φυσικά και θα πάμε! Μετά το ανελέητο κυνηγητό, το ταξίδι στην Ισπανία θα είναι σαν κρουαζιέρα αναψυχής!"

Έχετε ακούσει μία διαφήμιση για τεντόπανα στο ραδιόφωνο; Μιλάει η Μακρυπούλια (με προφορά Αμαλίας!) και λέει: "Άριστο κλίμα στο μπαλκόνι κι από εμφάνιση... κουκλιά!"

Ο Τζακ δε θέλησε να ακούσει παρακάτω. -Όχι! Βαρέθηκα τα ταξίδια στο χρόνο! -Σωστά. Άλλωστε, βρισκόμαστε εδώ για να κυνηγήσουμε τους 5 κακούς αδερφούς μου. Παρ' όλα αυτά, επιμένω. Το FBI είναι στο πόδι και βρίσκεται στα ίχνη αυτών των υποχθόνιων ανθρώπων. Δε θα συμβεί τίποτα, αν πάμε ένα ταξιδάκι στο 1500 μ. Χ.! -Εντάξει. Πώς θα πάμε; -Πρώτα θα πάμε στην Ισπανία, όπου θα βρισκόταν η γυναίκα του Λούσιο ντε Πάσο, και από εκεί θα ταξιδέψουμε στο χρόνο. Αν γυρίσουμε πρώτα πίσω στο χρόνο, θα μας πάρει μήνες να φτάσουμε στην Ισπανία, αν λάβουμε υπ' όψην τα μέσα της εποχής. Εμπρός, ώρα για Ισπανία!