trifilli

Ο Τζακ Τζον κούνησε το κεφάλι του. "Καταλαβαίνω. Φυσικά και θα βοηθήσω... Αλλά, δεν κατάλαβα... Δηλαδή... Πόσα αδέρφια είστε συνολικά; Και είστε όλοι ίδιοι;"

Παρά τους φόβους του, όμως, αποφάσισε να προχωρήσει. Έσπρωξε τη μισάνοιχτη πόρτα και βρέθηκε σε ένα τεράστιο δωμάτιο, με τοίχους βαμμένους σε μπεζ απόχρωση. Στο βάθος βρισκόταν ένα μεγάλο γραφείο από ξύλο βελανιδιάς και στη δερμάτινη καρέκλα πίσω του καθόταν... Ο Χοσέ! Ή μήπως ο Κάρλος; Ο Τζακ ποτέ δεν κατάφερε να ξεχωρίσει τους δύο διδύμους. "Καλησπέρα" ακούστηκε η φωνή του άντρα. "Περάστε, κύριε Τζακ".¨ Ο Τζακ πήρε μια βαθιά ανάσα και πλησίασε. "Χαίρω πολύ" του έφωσε το χέρι ο άλλος. "Πέδρο Κλασμέ". "Πέδρο;" σκέφτηκε ο Τζακ. "Για να μην απορήσετε, κύριε Τζακ, δε σας κάλεσα εδώ για την κλοπή που σχεδόν διαπράξατε, αλλά για έναν πολύ σπουδαίο λόγο. Σας περίμενα, ξέρετε... Άλλωστε, δε σας εξήγησα... Μα καλά, δε σας κάνει εντύπωση που είναι 22:10 και το κατάστημά μας είναι ακόμα ανοιχτό; Λοιπόν..."

"Θα προλάβω" σκέφτηκε. "Το κουτάκι μπορεί να περιέχει δυόσμο, αλλά το ματσάκι είναι όντως ρίγανη". Έφτασε στη βρύση, απέσπασε με τα δόντια του την άκρη από τη ρίγανη, ήπιε δυο γουλιές νερό... Και ξαφνικά έπαψε να νιώθει τα εγκαύματα από το οξύ. Το δέρμα του επανήλθε στη φυσιολογική του κατάσταση. Κοίταξε το υπερσύγχρονο ψηφιακό ρολόι του. 22:00:00. Μόλις είχε σωθεί! Το μόνο δυσάρεστο, πλέον, ήταν το κάψιμο στο λαιμό που του είχε προκαλέσει η ρίγανη. Κατά τα άλλα, ούτε που νοιαζόταν αν ο μαγαζάτορας και όλοι οι άλλοι τον κοιτούσαν αγριεμένοι. "Φίλε" του λέει ο υπάλληλος, "δεν ξέρω πώς άλλαξε έτσι η φάτσα σου, αλλά πλήρωσε, σε παρακαλώ πολύ" Ο Τζακ πρόθυμα πλήρωσε ό, τι είχε άρπάξει. "Κράτα και 20 ευρώ παραπάνω, ως αποζημίωση για την αναστάτωση που προκάλεσα". "Ευτυχώς" απάντησε ο υπάλληλος. "Γιατί θα ανοίγαμε φοβερές ιστορίες με το αφεντικό. Δεν τα σηκώνει κάτι τέτοια ο κύριος Κλασμέ".

...σκέφτηκε: "Πρέπει να προλάβω να βρω το αντίδοτο. Εκείνος ο φίλος μου σώθηκε στο παρά πέντε και εντελώς τυχαία. Κάτι είχε πιει, κάτι συνηθισμένο, που είχε στην κουζίνα του. Η μνήμη μου, όμως, δε με βοηθά να θυμηθώ περί τίνος πρόκειται! Νομίζω... ΝΑΙ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ!" Ο Τζακ θυμήθηκε! Το αντίδοτο που θεράπευε τις πληγές και τις μολύνσεις που προκαλούσε το οξύ ήταν

ο ταχυδακτυλουργός έβαλε το χέρι στην τσέπη, έβγαλε ένα πράσινο πιστόλι και απείλησε: "Κάτσε εκεί που κάθεσαι, αλλιώς θα πατήσω τη σκανδάλη". Το κοινό έβαλε τα γέλια, καθώς νόμισε ότι αυτό δεν ήταν παρά ένα ακόμα νούμερο του μάγου. Ο Τζακ, όμως, ήταν αποφασισμένος: "Κάρλος ή Χοσέ ή όπως στο καλό λέγεσαι, απάντα μου αμέσως: Τι ζητάς ακριβώς;" Ο ταχυδακτυλουργός όμως πραγματοποίησε την απειλή του και πάτησε τη σκανδάλη. Ένας πίδακας νερού ξεχύθηκε και έβρεξε τον Τζακ κατάστηθα.

Είχε αναφερθεί παραπάνω ότι το τρένο στο πρώτο επεισόδιο περνά από τη διπλανή γραμμή. Άρα η Αμαλία τι ρόλο θα παίξει, αν δεν τους σώσει; Μήπως θα αλλάξει η ίδια την πορεία του τρένου;

"Άκουσα το όνομά μου;" φώναξε ξάφνου ένας από τους ταχυδακτυλουργούς.

Η απάντηση στο καυτό αυτό ερώτημα δεν άργησε να έρθει: "Κι όμως!" αναφώνησε ο Τζακ, διαβάζοντας με ανοιχτό το στόμα τις υπόλοιπες πληροφορίες που έδινε το μυστικό site. Κάτω από όσα λέγονταν σχετικά με την τύχη του Κάρλος, αναγραφόταν: "Έπειτα από έρευνες, όμως, ο Κάρλος Κλασμέ ανακαλύφθηκε ζωντανός, να περνά τις διακοπές του σε εξωτικό νησί του ωκεανού, παρέα με την περίφημη Κλάρα". "Τι γίνεται εδώ;" απόρησε ο Τζακ. Η Κλάρα πήγε διακοπές με τον Κάρλος Κλασμέ; Η Κλάρα, δηλαδή, δεν υπήρξε ποτέ ερωμένη του Χοσέ; Και ο Χοσέ πού είναι;" Τα αναπάντητα ερωτήματα βασάνιζαν το μυαλό του Τζακ. Ώσπου, ξαφνικά, του ήρθε μια αναλαμπή. "Αυτό είναι! Πώς δεν το σκέφτηκα τόσην ώρα;"

Το γεγονός ότι οι Lordi και οι κάθε Lordi "κάνουν καριέρα" στην Ευρώπη, δεν τους καθιστά άξιους της καριέρας τους. Τα καλύτερα κατά τη γνώμη μου: 1)Ρουμανία -ο τύπος έχει φωνάρα, τι λέμε τώρα-, αν και το "μπαλετάκι" που τον συνόδευε ήταν κακόγουστο και δεν πρόσθετε τίποτα, γιατί απλούστατα ο Mihai "γέμιζε" τη σκηνή με τη φωνή του. 2) Νορβηγία, πολύ μελωδικό κομμάτι, πολύ ωραία φωνή, ζωντανή μουσική, η Christine Guldbrandsen η πιο αξιοπρεπής και ευπρόσωπη παρουσία της βραδιάς. 3) Βοσνία, καταπληκτική εισαγωγή. Το στήσιμο στη σκηνή θύμιζε Zeljko Joksimovic. 4) Σουηδία, πολύ όμορφο ρεφραίν.:) Παρ' όλο που ποτέ δεν ήμουν θαυμάστρια της Άννας Βίσση, πιστεύω ότι ερμήνευσε εξαιρετικά το τραγούδι. Και ήταν η μόνη που εμφανίστηκε ολομόναχη στη σκηνή. Για τα τέρατα έχω εκφέρει γνώμη παραπάνω. Ντρέπομαι που τους δώσαμε 12 βαθμούς. Πάντως, όπως πέρυσι ο τίτλος του τραγουδιού μας λεγόταν My number one, έτσι και φέτος υπήρχαν αντίστοιχοι τίτλοι που έκαναν νύξεις για πρώτη θέση: Invincible, We are the Winners, καθώς και οι στίχοι του τραγουδιού της Ισλανδίας.

"Μα αυτός δεν είναι ο Χοσέ Κλασμέ! Είναι ο Κάρλος Κλασμέ, ο δίδυμος αδερφός του. Είναι εμφανής η διαφορά: Ο Χοσέ δε φοράει ποτέ αθλητικά παπούτσια με κορδόνια". "Πώς;!" αναφώνησε ο Τζακ.

Τα χθεσινά τραγούδια ήταν από μέτρια έως απαίσια. Ξεχώριζε Σουηδία και λίγο η Βοσνία Ερζεγοβίνη. Όταν βγήκαν στη σκηνή οι εκπρόσωποι της Φινλανδίας, άλλαξα κανάλι. Πώς είναι δυνατό να αρέσουν αυτά τα τέρατα; Δηλαδή τι το ωραίο έχουν; Τραγούδι; Μουσική; Στίχους; Φωνή; Εμφάνιση; Σκηνική παρουσία; Μη μιλήσω και για τους σατανιστικούς στίχους και τα σύμβολα. 'Ετσι και κερδίσουν αυτοί, το υπογράφω: Δεν ξαναασχολούμαι ποτέ με τη Eurovision. Από του τελικού τα τραγούδια αξίζουν: 1) Νορβηγία: Μελωδικό τραγούδι, στίχοι στα νορβηγικά, κρυστάλλινη φωνή. 2) Ρουμανία: Ρυθμικό κομμάτι, έντονο, γρήγορο, όχι φτηνό ποπ, εξαιρετική φωνή.

"Παρακαλώ ας με σώσει κάποιος, γιατί δεν έχω αφήσει καρύδα για καρύδα".

Δηλαδή θα παίξει τελικά στο Μουντιάλ, είναι σίγουρο; Πάντως ο Ζιζού είναι ταλέντο. Από τίτλους άλλο τίποτα. Αλλά άσχετα από τους τίτλους, διακρίνεται από εκείνο το *κάτι* που ελάχιστοι ποδοσφαιριστές έχουν. Εξαιρετικός συνδυασμός αποτελέσματος και θεάματος (βλ. τελικός Champions League 2002).

Εκτός κι αν ρωτήσεις "Αν ρωτούσα τον άλλον προς τα πού είναι το χωριό το κανονικό, τι θα μου έλεγε;" οπότε πας προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Τελικά αυτό ήταν τα βασικά σημεία της εξέλιξης ή τα "καλύτερα", όπως έλεγε στο τρέιλερ; Πάντως βλέποντας την τηλεταινία απέκτησαν περισσότερη συνοχή τα στοιχεία στο μυαλό μου. Αυτός ο Ασλάνογλου ανήκε στην παρέα του Σταυριανίδη και του Καστέλλη και του Μπιγκ Μπος-Αρχικακού;

Πας προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Αποκλείεται, δεν είδατε την έκφραση των υπολοίπων εκεί που "πάγωσε" η σκηνή; Γενικά πολύ καλό το χτεσινό! Και οι σκηνές με την αστυνομία, που θα μπορούσαν να έχουν βγει χοντροκομμένες, είχαν πολύ γέλιο!

Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά σε όλους σας!

Γυρνούσαμε από εκπαιδευτική εκδρομή με όλο το τμήμα και ήμαστε στο λεωφορείο. Μεσημέρι, το λεωφορείο ασφυκτικά γεμάτο, εγώ με δύο φίλες στεκόμασταν όρθιες. Έτυχε, λοιπόν, να με πιάσει κρίση βλακείας (γελούσα χωρίς λόγο, σχολίαζα τα πάντα... Μάλλον θα έφταιγε η κούραση από το πολύ περπάτημα που είχαμε ρίξει). Ξαφνικά, φρενάρει το λεωφορείο, πέφτω μπροστά και καπάκι πίσω! Πίσω, όμως, στεκόταν ένας νεαρός που είχε την ατυχία να πέσω πάνω του! Είχα μείνει, οι άλλες να χτυπιούνται από το γέλιο κι εγώ εκεί. Οπότε, γυρνάω και λέω στο νέο: "Συγγνώμη! Η αδράνεια!" Το τι γέλιο ρίξαμε στο σχολείο, δεν περιγράφεται!

Δεν είναι το γράμμα που είχε αφήσει η Αμαλία;

Μάλλον τους συμπαθώ όλους. Πιο πολύ συμπαθώ τον DENIOR, νομίζω ότι είναι πανέξυπνος. Αυτά που γράφει -τουλάχιστον όσα έχω διαβάσει- δείχνουν ανοιχτόμυαλο και ψαγμένο άτομο.

Σωστόοοοος! Από το ΚΟΜΙΞ έχεις και τα πρώτα πρώτα; Μίκυ Μάους και Αλμανάκο διάβαζα πιο παλιά, είναι για σχετικά μικρότερες ηλικίες (όχι ότι τώρα δεν τα διαβάζω!)... Αντιθέτως, το ΚΟΜΙΞ και ο παππούς μου με ευχαρίστηση θα το διάβαζε (αν ήξερε). Είναι κλάσεις ανώτερο από τα υπόλοιπα "ομοειδή", αν και τελευταία σώνονται οι ιστορίες του Μπαρκς και δημοσιεύουν ένα σωρό άλλα. Από άλλα: Science Illustrated, Ραδιοτηλεόραση, αν πέσει στα χέρια μου και από το Sporty μού αρέσουν τα άρθρα που μιλάνε για αθλητικά θέματα και όχι για τίποτα άλλο...

Δε νομίζετε ότι είναι λογικό να εκμεταλλευτούν αργότερα την ικανότητα του πατέρα του Φώτη να κάνει ταχυδακτυλουργίες; Ίσως να χρειαστεί κάποτε... Α, και κάτι άλλο. Οι τίτλοι έναρξης, μέχρι ενός σημείου, έδειχναν την εξέλιξη του έργου. Από ένα σημείο και έπειτα, όμως, δε γίνεται τίποτα σχετικό. Π. χ. δεν έχουμε δει -ακόμα- να πυροβολούν το Φώτη... Τι γίνεται;;;

Τελικά το τσιράκι του κακού σκότωσε τη Φωτεινή;

Σε διαγώνισμα στο μάθημα των θρησκευτικών, αντί για "Τη Μ. Δευτέρα μαθαίνουμε για τη ζωή του πάγκαλου Ιωσήφ": "Τη Μ. Δευτέρα ακούμε την παραβολή του Πάγκαλου"!