trifilli

"Τζακ, σκέψου λογικά! Είναι απλό! Θα πάμε...

Ο Σισίνιο και ο Ρομπίνιο έπρεπε να παίζουν εξ αρχής. Τώρα μάλιστα...

H ταυτότητα της πίτσας τι γράφει;

Χαχαχαχαχα! Αυτό στο Μυθιστόρημα του MyPhone σήμαινε "Αυτά είναι τα αδέρφια μου" στη γλώσσα των ιθαγενών!:lol:

Μέχρι εκεί συμφωνώ... Η Γερμανία ευνοείται, αν και δε φαίνεται να έχει και τεράστια ανάγκη για βοήθεια, δεδομένης της απόδοσης των παιχτών της. Πάντως, είναι κρίμα που ένας ένας φεύγουν απ'τη μέση. Μερικές φορές εύχομαι να μπορούσαν να πάρουν το Μουντιάλ 3-4 ομάδες ταυτοχρόνως. Ο Παρέιρα θα ξεκινήσει πάλι με βασικούς τους παλιούς; Ο Ζουνίνιο πότε θα παίξει ΞΑΝΑ όλο το ενενηντάλεπτο; Ο γλυκούλης ο Ρομπίνιο είναι τραυματίας ακόμη;

Ειλικρινά, κοντεύω να βάλω τα κλάματα πρωί-πρωί... Είχα δει το στιγμιότυπο του τραυματισμού του περίπου 5 χρόνια πριν... Εχθές που μαθεύτηκαν τα νέα για το θάνατό του, δεν ήξερα καν το όνομά του και, όταν διάβασα την αρχή του άρθρου που παρατίθεται στην αρχή, πριν κάνει λόγο για αθλητή του μπάσκετ, σκέφτηκα "Βρε, μήπως είναι αυτός;" Παιδιά, φοβερό... Εντάξει, μπορεί να μην έπρεπε και αυτός να προβεί σε τέτοια απερισκεψία, αλλά αν όντως στάθηκε τόσο αξιοπρεπής μετά από αυτό, μπράβο του! Αιωνία του η μνήμη!

Η wikipedia αναφέρει ότι η πίτσα πιθανότητα πρωτοφτιάχθηκε από τους Έλληνες της Κάτω Ιταλίας και Σικελίας (Μεγάλη Ελλάδα).

Και ένα άλλο του ξάδερφού μου: Πήγαινε στο δημοτικό και ο δάσκαλος τούς εξηγούσε ότι πρέπει να ντύνονται ευπρεπώς, να μην προκαλούν με τη γύμνια κ. λπ.. Σηκώνει χέρι ο ξάδερφός μου και λέει: "Κύριε, και γιατί, όταν κάνουν έρωτα, γδύνονται;"

"...και νομίζω ότι ξέρω το γιατί. Είχα διαβάσει ότι, στα τέλη του 15ου αιώνα, όταν οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι εξερευνούσαν αυτές εδώ τις περιοχές, ένας στρατιώτης, ο Λούσιο ντε Πάσο, κουβαλούσε αυτόν τον καθρέφτη, ώστε να τον προσφέρει στους ιθαγενείς. Η γυναίκα του, όμως, εξοργίστηκε που ο σύζυγός της σκόπευε να χαρίσει τον καθρέφτη στους ξένους, επειδή ο ντε Πάσο είχε χαρίσει πρωτύτερα τον καθρέφτη στην ίδια, δίνοντάς της τον ως γαμήλιο δώρο. Ο θρύλος λέει ότι ο καθρέφτης δε θα σπάσει, παρά μόνο όταν επιστραφεί στη γυναίκα του Λούσιο ντε Πάσο, της οποίας τη μορφή αντίκρισα, κατά πάσα πιθανότητα, στον καθρέφτη". "Ναι", είπε ο Τζακ, "αλλά η γυναίκα έχει πεθάνει. Πώς θα της τον επιστρέψουμε;"

Ένα ωραίο του αδερφού μου, που το ξεστόμισε όταν ήταν μικρός. "Μαμά, τι χρώμα είναι το ασορτί;"

Ποιος μπορεί να με διαφωτίσει; Ποιο ήταν με το Βόλτρον και ποιο με το Βόλτους 5; Τα μπέρδεψα...

Ο Πέδρο κοίταξε τον Τζακ και εκείνος κατάλαβε. "Δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβουν!" ψιθύρισε. Ο Ζαν είπε: "Τελικά, η λάμψη προερχόταν απλώς από την αντανάκλαση του ήλιου πάνω σε αυτόν εδώ τον καθρέφτη". Έδειξε έναν παλιό καθρέφτη, με πέτρινη κορνίζα και κάπως θαμπή επιφάνεια που βρισκόταν παρατημένος στο δάπεδο του ναού. "Να πηγαίνω, τώρα... Ο Ντάου Τζόουνς με καλεί". Αυτή τη φορά έφυγε. Ο Τζακ με τον Πέδρο πήραν τον καθρέφτη και άρχισαν να τον περιεργάζονται. "Τζακ... Αυτός δεν είναι ένας συνηθισμένος καθρέφτης!"

Αυτή τη φορά, ο Πέδρο και ο Τζακ δεν ένιωσαν ούτε να στριφογυρνούν, ούτε να ζαλίζονται. Σε δευτερόλεπτα βρέθηκαν και πάλι στο ναό των ιθαγενών, στο παρόν. "Τώρα, φεύγω... Αν βρείτε πώς εξαφανίστηκε ο Στηβ, πείτε μου..." Ο Ζαν στεκόταν εκεί. Προφανώς δεν είχαν λείψει καθόλου από το παρόν.

...και εκείνη την ώρα, ο Τζακ άνοιξε τα μάτια του και διαπίστωσε ότι όλα ήταν της φαντασίας του. Βρίσκονταν στο ΚΕΧΡΟ, ένα υπερμεγέθες κτήριο, γεμάτο χρονομηχανές, που θύμιζαν -εξωτερικά τουλάχιστον- συνηθισμένες μεταλλικές ντουλάπες. "Αντίο, φίλοι από το παρελθόν!" τους αποχαιρέτησαν οι νέοι. "Αντίο, παιδιά. Α, δε μας είπατε τα ονόματά σας!" Ο ένας από τους νέους απάντησε: Λέγομαι Μπιλ Κράουτς". Και ο άλλος, ο ψηλότερος, συστήθηκε: "Λέγομαι Ντένις Πάππας, κατάγομαι από την Ελλάδα... Ένας μακρινός μου πρόγονος ήταν από εκεί... Ίσως τον ξέρετε, στην εποχή σας έζησε..." Ο Πέδρο θέλησε να αποφύγει τις συγκινήσεις. "Μπα, δε νομίζω... Λοιπόν, αντίο παιδιά και ευχαριστούμε πολύ!"

Ο Ζουνίνιο είναι και "μάγος" στις στημένες φάσεις...

...τον Τζακ τον έπιασε πονοκέφαλος.

Τουλάχιστον οι Βραζιλιάνοι έπαιξαν, επιτέλους, χωρίς να μοιάζουν να έχουν αρθριτικά. Ο Ζουνίνιο "γάζωσε" και ο Ρονάλντο έπαιξε καλύτερα από τις άλλες φορές. Άντε, άλλο ένα γκολ και φτάνει τα 15.

"Αρκετά, όμως... Ώρα να πηγαίνετε στην εποχή σας, για να μην εγκλωβιστείτε εδώ για πάντα". "Πώς θα γυρίσουμε; Με το χορό της φωτιάς;" "Όχι βέβαια. Με το τανγκό. Πάμε και: Δεξί μπροστά, αριστερό μπροστά, στροφή..."

Ευχαριστώ!:)

"Σωστά. Παιδιά, χωρίς παρεξήγηση, τι χρονιά έχουμε;" Ένας από τους νέους με την παράξενη ενδυμασία απάντησε: "Τρελός είσαι;" "Ερχόμαστε από το παρελθόν. Καταλαβαίνετε, φαντάζομαι..." "Όντως. Με χρονομηχανή ήρθατε; Πολύ συνηθισμένο πλέον. Είμαστε στο...

SOS: Ξέρει κανείς αν υπάρχει καμιά ιστοσελίδα για να υπολογίσουμε τα μόρια; Μπήκαμε σε διάφορες, αλλά είχαν υπολογισμό για 9 μαθήματα και θέλουμε 6.

"Τζακ... Βλέπεις τις στολές τους;" "ΣΙΩΠΗ!" αγρίεψε ο άγνωστος. "Τζακ, είμαστε στο μέλλον. Έτσι θα είναι στο μέλλον". "Τζακ, δεν μπορεί... Δεν υπάρχει περίπτωση..." "ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΑΚΙΝΗΤΟΙ!" "Τι κρατάει, Πέδρο;" "Σαν όπλο. Υποθέτω θα εξαϋλώνει τα θύματά του ή κάτι παρόμοιο". "Και τώρα; Μας έχει στο χέρι". "Ένας τρόπος υπάρχει, Τζακ. Ο άνθρωπος αυτός ζει σε εποχή με υπεραναπτυγμένη τεχνολογία. Αν του εξηγήσουμε, λοιπόν, ότι ερχόμαστε από το 2006, ίσως μας πιστέψει!"

"...Τζακ", μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του ο Πέδρο, "κινδυνεύουμε να πεθάνουμε επειδή δε λύγισες σωστά τη μέση σου... Δε μας έφερες στο παρόν!"

Ωραίο το δεύτερο ημίχρονο της Ισπανίας (το πρώτο δεν το είδα:rolleyes: ). Εξαιρετική η ανατροπή από 1-0 σε 1-3. Δηλαδή τώρα στον όμιλο είναι η Ισπανία με 6, η Ουκρανία με 3, Τυνησία με 1 και Σαουδική Αραβία με 1; Τα μπέρδεψα λίγο. Τον Τυνήσιο τερματοφύλακα πώς τον λένε; Εκπληκτικός.

Ο Τζακ γούρλωσε τα μάτια. "ΠΩΣ; Καλέ Έλληνες, η μήτηρ η εμή εστί Μπέτυ. Και ο πατήρ μου Βαγγέλης καλείται!" Οι Έλληνες απόρησαν. "Ας πάμε, Τζακ", πρότεινε ο Πέδρο... Και έτσι, ο Τζακ με τον Πέδρο προχώρησαν προς το ναό. Στάθηκαν στο κέντρο του ναού και ξεκίνησαν: "Δεξί μπροστά, πηδηματάκι, αριστερό μπροστά, στροφή επιτόπου, ξανά το ίδιο, δεξί μπροστά..." Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, οι δύο φίλοι και συνεργάτες ένιωσαν πάλι εκείνη τη δίνη να τους παρασύρει... Στριφογύριζαν ολοένα και πιο γρήγορα, ώσπου προσγειώθηκαν πάλι στο ναό! "Ζήτω!" χάρηκε ο Τζακ. "Μη χαίρεσαι, Τζακ" επισήμανε ο Πέδρο. "Σου είχα πει να λυγίζεις τη μέση!"