trifilli

Ο δείκτης προστασίας πρέπει να είναι υψηλός.

Έλα ντε! Κάποιο από τους βασικούς, πάντως, π. χ. Ρονάλντο, Ρ. Κάρλος, Καφού, δεν είχαν παίξει στο Confederations για να παίξουν στο μουντιάλ. Αν έκαναν καλά... θα δείξει.

"Με τα στοιχειώδη αρχαία ελληνικά που ξέρω, πρέπει να είπε: Ευτυχισμένος αυτός ο άνθρωπος ο οποίος κατεβαίνει στο δικό μου ? σπίτι Ο Κύψελος, ο γιος του Ηέτη, βασιλιάς της ένδοξης Κορίνθου Αυτός και τα παιδιά του, όχι όμως και τα παιδιά των παιδιών του." "Δεν είναι μόνο αυτό, Τζακ: Αυτοί οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποίησαν διαλεκτικούς τύπους που δεν έχουμε βρει σε αρχαία κείμενα: ιδικόν, όχι όμως, ο οποίος... Άρα, οι τύποι που χρησιμοποιείτε εσείς οι Έλληνες σήμερα χρησιμοποιούνταν σχεδόν αυτούσιοι στον προφορικό λόγο των αρχαίων σου προγόνων!" "Ναι, Πέδρο, αλλά εδώ μιλάμε για το νόημα... Παρ' όλο που έκανα τη μετάφραση, δε βγάζω άκρη... Τι μας λένε οι πρόγονοί μου;"

Εντάξει, δεν είναι και ξεφτισμένη η ομάδα... Απλώς τυγχάνει ο μικρότερος να είναι ο Ρομπίνιο (22)! Ο Παρέιρα έχει εμμονές. Τι τον βάζεις, ρε άνθρωπε, το Ρονάλντο; Τι σημασία έχει που είναι "παίκτης με πλούσια ιστορία"; Η ιστορία του θα παίξει μπάλα; Πάντως χτες έπαιξαν καλά όσοι έτρεχαν: Κακά, Λούσιο και Ρομπίνιο.

Δε μου έχει τύχει τίποτα ανάλογο... Εγώ έχει τύχει να στείλω αλλού για αλλού...

Επειδή είναι πολύ μπερδεμένο, τελικά η Μακρυπούλια στο πρώτο επεισόδιο αφηγείται ως Αμαλία ή ως Ζέτα Μακρυπούλια; Ίσως όταν λέει "Όσο για το ποια ειμαι εγώ, ας πούμε ότι είναι πολύ νωρίς για να το μάθετε", εννοεί "Όσο για το ποιο ρόλο θα υποδυθώ εγώ...", δηλ. μιλά ως Μακρυπούλια. ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ;;;;

Πριν προλάβει να προβάλει οποιαδήποτε αντίρρηση ο Πέδρο, ο Τζακ έτρεξε προς τους ναυτικούς. "Έεεεεε! Ω ναύται! Πόθεν εν τω τόπω τούτω ήλθετε;" Ένας από τους ναύτες, σαστισμένος και εξετάζοντας την παράξενη, κατ' εκείνον, αμφίεση του Τζακ, απάντησε: "Εσμέν Αθηναίοι, επέμθημεν υπό τον Περικλέα ίνα αποικίσωμεν τήν χώραν ταύτην. Αλλά γνώθι, ω ξένε, τό σόν ένδυμα ουκ έστι καλόν. Ουκ έχεις ιδέαν ελαχίστην περί τόν καλλωπισμόν". "Ξέρετε... Δεν είμαι από τώρα... Είμαι από μετά... Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω! Καλά, πού να σας τα λέω τώρα. Και μπερδεμένα, και στα νέα Ελληνικά... Τέλος πάντων! Ευγνώμων αν ήν, ει υπεγράφετέ μοι αυτόγραφα." "Τζακ!" Η αυστηρή φωνή του Πέδρο Κλασμέ υπενθύμισε στον Τζακ το καθήκον του. "Καλά, αφήστε το... Ας σας βγάλω μια φωτογραφία". Και με τη μικροσκοπική, αθόρυβη ψηφιακή του μηχανή, που αν και ψηφιακή είχε φιλμ, ο Τζακ έβγαλε φωτογραφία τους Έλληνες ναύτες και με περηφάνια είπε στον Πέδρο: "Θα τα δείχνω και δε θα με πιστεύουν! Τώρα τι κάνουμε;" "Δε βρήκα άλλον τρόπο να γυρίσουμε. Μάλλον ο χορός της φωτιάς είναι η μόνη λύση! Αλλά πριν πάμε στο ναό, να σου δείξω τα βήματα, ώστε εκεί να τον ξέρεις και να μη σου τον μαθαίνω επί τόπου και μας δει κανείς και καθυστερήσουμε!" "Εντάξει!" "Λοιπόν. Δεξί μπροστά, πηδηματάκι, αριστερό μπροστά, στροφή επί τόπου..."

"Τζακ, θα πρέπει να φύγουμε". "Ε, γιατί ήρθαμε στο λιμάνι;" "Τζακ, το θέμα δεν είναι να φύγουμε από εδώ. Το θέμα είναι να φύγουμε από την εποχή αυτή! Και ίσως πρέπει να πάμε πάλι στο ναό! Εκτός και αν υπάρχει κάποια άλλη δίοδος προς το 2006 μ. Χ.. Και αν υπάρχει, θα είναι..."

Εχθές είδα το εξής κουφό: Έγινε, λέει, ξανά η Γιουροβίζιον, αλλά χωρίς τους Φινλανδούς, και κέρδισε η Σουηδία. Ορκίζομαι: Δεν είχα φάει βαριά!

Βρε παιδιά, δεν είναι δυνατό να ισχύουν οι ίδιες δίαιτες για οποιονδήποτε. Ισχύουν οι γενικοί κανόνες της σωστής διατροφής, αλλά είναι παρακινδυνευμένο να ακολουθούμε κατά βήμα τις πολλά υποσχόμενες "δίαιτες-εξπρές". Και στο κάτω κάτω, ας το δούμε κι αλλιώς: Όχι μόνο μπορεί να είναι επικίνδυνο, αλλά το θέμα δεν είναι απλώς να χάσουμε κιλά, το θέμα είναι να μην τα ξαναπάρουμε με το που σταματήσουμε τη δίαιτα.

Οι μέθοδοι του piki είναι κάπως ανορθόδοξες.:rolleyes:

"Τζακ, ένας ιθαγενής... Κάτσε να τον ρωτήσουμε σε ποια χρονιά είμαστε!" "Όχι, Πέδρο... Οι ιθαγενείς είναι ανθρωποφάγοι". "Γκλουπ μπλικ μπουμ γκλιπ;" ρώτησε ο ιθαγενής. "Όπως κατάλαβες, Τζακ, η γλώσσα που μιλά δε διαφέρει από αυτή που μιλούν σήμερα!"

"Άφησέ με, Στηβ, και εσύ και οι ομελέτες σου!" ούρλιαξε ο Τζακ. Ο Στηβ ύψωσε το χέρι με το οποίο κρατούσε το τηγάνι. "Άσε με ήσυχο! Γιατί με κυνηγάς σα ζόμπι; Στον ύπνο μου, στον ξύπνιο μου, παντού!" Ο Στηβ δεν απάντησε. Δεν ήξερε να μιλάει. Μόνο να γελάει χαιρέκακα. Ο Ζαν, ο Κλοντ, ο Βαν, ο Νταμ και ο Πέδρο ήξεραν ότι ο Χοσέ, ο Κάρλος, ο Τσίτσερο, ο Ντιμίτροφ και ο Τζέφερσον ήταν μπλεγμένοι στις βρωμοδουλειές της εταιρίας που δημιούργησε το Στηβ. Ξαφνικά, ο Στηβ χάθηκε από τα μάτια του Ζαν. Ο Ζαν πάγωσε. "Θεέ μου!" ψέλλισε. "Γίνεται αόρατος. Γιατί αυτό το τέρας με κάνει να τρομάζω τόσο πολύ;" "Ζαν! Ζαν!" Ο Ζαν γύρισε έκπληκτος και είδε τον Πέδρο και τον Τζακ. "Είδαμε τη λάμψη του ναού και ήρθαμε να δούμε τι συμβαίνει! Μα, τι έχεις; Φαίνεσαι τρομαγμένος!" Ο Ζαν εξήγησε το περιστατικό με το Στηβ τον ομελετά. "...Και ξαφνικά, εξαφανίστηκε. Πώς να το πω; Έγινε καπνός!" "Χμμμ... Ενδιαφέρον" μουρμούρισε ο Πέδρο. "Πού στεκόταν όταν χάθηκε;" "Ακριβώς εκεί". Ο Ζαν έδειξε το κέντρο του ναού. "Γύρισε στο χωριό, Ζαν", τον προέτρεψε ο Πέδρο. "Τζακ, είσαι έτοιμος να με βοηθήσεις;" "Πάντα, Πέδρο!" Και έτσι, ο Τζακ με τον Πέδρο στάθηκαν στο κέντρο του ναού. Και όλα άρχισαν να γυρίζουν. Δεν πατούσαν πουθενά... Όλα γύρω ήταν θολά. Περιστρέφονταν με ολοένα αυξανόμενη ταχύτητα ώσπου προσγειώθηκαν με κρότο στο έδαφος. Στο ίδιο μέρος. Αλλά δε φαινόταν το χωριό των ιθαγενών. Για την ακρίβεια, αποτελούνταν μόνο από 3-4 καλύβες. Και ο ναός φαινόταν τόσο καινούργιος, σαν να χτίστηκε μόλις. "Πέδρο... Πού είμαστε;" "Θα το θέσω αλλιώς, Τζακ: Πότε είμαστε;"

Για να το μάθουμε, πρέπει να γυρίσουμε ένα μήνα πριν. Ήταν νύχτα και ο Ζαν κοιμόταν... Και ονειρευόταν ότι είδε, λέει, ένα απόκοσμο φως και μια μοχθηρή φωνή είπε: "Είμαι ο Στηβ! Χα χα χα χα χα!!!" Και τίποτα άλλο. Και τώρα, ένα μήνα μετά, ο Στηβ, αυτός από το όνειρο, στέκεται απέναντί του. Ο Ζαν κατάλαβε...

Ο Ζαν κοκκάλωσε. Έγινε άσπρος σαν το πανί. Άλλαξε δέκα χρώματα. Η ψυχή του πήγε στην Κούλουρη και γύρισε κιόλας... Και, γυρνώντας, ένιωσε ένα παγερό χέρι να του σφίγγει την καρδιά, καθώς αντίκρισε...

Εξαιρετική η Ισπανία, αν και έπαιζε με τα "φιντάνια" της... Vamos España!!!

Θυμάστε ένα που μιλάει για κάποιον που λέγεται, νομίζω, Κούλα, πηγαίνει στο φεγγάρι και ανακαλύπτει ότι είναι από κασέρι;;; Πρέπει να είχε μόνο ένα επεισόδιο. Και μια απορία: Ο Χι-Μαν με τη Σίρα ήταν αδέρφια;

Η πρώτη φορά που με πιάνει νύστα σε παιχνίδι της Βραζιλίας. Χάλια! Η ομάδα να βασίζεται στον Ντίντα και στον Καφού, ο Ρονάλντο με τον Αντριάνο εξαφανισμένοι και ο Κάρλος να ανεβαίνει μπροστά (αν έμπαινε ένα από τα σουτ του θα ήταν εκπληκτικό γκολ!) και γενικώς η ομάδα να μην μπορεί να μπει στην περιοχή των Κροατών και να παρουσιάζει έλλειψη συνοχής. Και παράλληλα, οι Κροάτες να παίζουν καλά! Ας έβαζε τουλάχιστον το Ζουνίνιο ο Περέιρα, γιατί είναι από τους λίγους παίκτες που αποδίδουν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

Θυμήθηκα ένα που είχα δει το καλοκαίρι. Παντρευόμουν, λέει, και με πήγαινε ο ξάδερφός μου στην εκκλησία, καβάλα στη...γουρούνα του (το όχημα, όχι το ζώο). Δε χρειάζεται ερμηνεία (και δεν πιστεύω, άλλωστε, σε όσα λένε οι ονειροκρίτες):Κατά βάθος είμαι κορίτσι για σπίτι!:lol:

Έτρεχε, έτρεχε, χωρίς να σκεφτεί: "Κι αν είναι επικίνδυνο;" Το φως τον τράβαγε σαν πυγολαμπίδα. Φτάνοντας έξω από το ναό, δεν παρατήρησε τίποτα. Ούτε φως, ούτε λάμψη... Ώσπου μια φωνή ακούστηκε πίσω του: "Ζαν, τι περιμένεις να βρεις; Εξωγήινους;"

Εννοείται ότι έχω τη γνωστή κατσαριδοφοβία... Δηλαδή αν έβλεπα μία κατσαρίδα και τύχαινε να είμαι μόνη μου, μάλλον θα την άφηνα να μαγαρίσει τα πάντα! Και όταν ήμουν μικρή, φοβόμουν να σηκώσω το τηλέφωνο. Όχι απλώς ντρεπόμουν, φοβόμουν! Αυτό τουλάχιστον το ξεπέρασα...

Αύριο στον αγώνα της Βραζιλίας μεταδίδει ο Βερνίκος. Ευτυχώς, γιατί τον προτιμάω από τον "Το Μέξικο-του Μέξικο-το Μέξικο-ω Μέξικο" Θεοφιλόπουλο. Α, και χρόνια μας πολλά. Σαν σήμερα πριν δύο χρόνια νικάμε την Πορτογαλία 2-1!

"Θεέ μου! Πρέπει να τρέξω!" Ο Ζαν πέταξε τη μάσκα του και το έβαλε στα πόδια. "Γίνε αρχηγός εσύ, Κλοντ!" είπε πριν φύγει, αναθέτοντας την αρχηγία στον αδερφό του. Ο Κλοντ φόρεσε τη μάσκα. Εκείνη την ώρα έκαναν την εμφάνισή τους δύο φρουροί. "Μπλουκ τσικ Κλοντ! Παλπ φατς!" "Τι; Ποιον συλλάβατε;" ρώτησε άναυδος ο Κλοντ.

Δευτέρα δημοτικού παίζαμε ένα θεατρικό στο τέλος της χρονιάς. Εγώ έκανα τη μητέρα και μια φίλη μου την κόρη μου (!!!) και πηγαίναμε, υποτίθεται, στη... λαϊκή.:lol: Βαθυστόχαστο έργο, αφορμή για ποικίλλους προβληματισμούς!:lol: Αλλά τι να κάνουμε, μικρά ήμασταν! Εκεί, λοιπόν, που περπατάγαμε ενώπιον μητέρων, πατεράδων, γιαγιάδων, παππούδων και τα λοιπά που είχαν έρθει να μας καμαρώσουν, έτσι όπως ήμουν φορτωμένη με ένα σωρό σακούλες, ανοίγει αυτή με τα πορτοκάλια, αυτά πέφτουν και σκορπίζονται σε όλην την αίθουσα! Κι εγώ να τρέχω να μαζεύω τα πορτοκάλια!...

"Καλά, γίνατε και ανθρωποφάγοι;" "Όχι... Κάνω ότι τρώγω", απάντησε ο Ζαν. "Στην πραγματικότητα το πετάμε. Έχουμε ρέψει από την πείνα, όλο φύλλα τρώμε!" "Γιαπ γκλουπ φριξ τσουκ!" είπε ένας ιθαγενής στο Ζαν. "Πώς; Δεν μπορεί να λες αλήθεια!" "Γιαπ γκλου τσίκι μπουμ ολέ μπουμ!" "Θεέ μου! Δεν το πιστεύω!" "Τι λένε;" ρώτησε ο Τζακ.