Προτείνετε ένα βιβλίο

Η διαφορά είναι ότι ο Χάρι Πόττερ και το Twilight δεν πάνε να πλασαριστούν ως κάτι που δεν είναι, υπηρετούν έναν συγκεκριμένο σκοπό και στοχεύουν σε μια συγκεκριμένη μερίδα ατόμων και, κάτι σημαντικό, αυτό που κάνουν το κάνουν ΚΑΛΑ.

 

Ο Stephen King π.χ. δεν είναι ο καλύτερος συγγραφέας του κόσμου, είναι επίσης εύπεπτος, αλλά αυτό που κάνει το κάνει καλά και δεν προσποιείται ότι είναι κάτι παραπάνω από αυτό που μπορεί να δώσει.

 

Ο Κοέλο είναι ένας μετριότατος συγγραφέας και ήταν από την αρχή.

Δεν ξεπουλήθηκε αργότερα ή στα τελευταία βιβλία του, από την αρχή σκόπευε στο χρήμα και μόνο. Σ' αυτό το σημείο ίσως διαφωνούμε DesertSMisSRaiN. Πάντα είχε το στυλάκι γεμίζουμε 100 σελίδες με τεράστια γραμματοσειρά και αραιογραμμένο κείμενο, πετάμε 5 τσιτάτα που να μπορούν να μπουν στο οπισθόφυλλο, γράφουμε και τίποτα το ψευτορομαντικό ή συγκινητικό και τα πιάσαμε τα λεφτά.

Και το χειρότερο είναι ότι περνιέται για "φιλοσοφία ζωής" αυτό το πράγμα που πουλάει, θεωρείται κάτι το "ψαγμένο" ενώ στην πραγματικότητα είναι ακριβώς το αντίθετο.

 

Κακό δεν είναι να ακούς Βανδή. Έχει και αυτή την ώρα της.

Κακό είναι να ακούς Βανδή και να νομίζεις ότι ακούς όπερα, κάτι το ψαγμένο, κάτι το ποιοτικό, κάτι που σε βάζει σε σκέψεις και σου δίνει πνευματική τροφή.

Ok, ας συμφωνήσουμε πως διαφωνούμε και στα δύο θέματα. Και στον Κοέλο και στο twilight.

 

Πέρα από το θέμα Κοέλο το οποίο νομίζω εξαντλήσαμε τις απόψεις μας (και οι οποίες συγκλίνουν στα τελευταά του έργου, αλλα απέχουν στα πιο παλιά του), διαφωνώ και στο θέμα "το κάνουν καλά", κυρίως για το Twilight.

 

Βιβλία όπως το Twilight και οι συνέχειές του, είναι ο λόγος που η κατάσταση είναι αυτή που είναι στη λογοτεχνία. Μετριότατα βιβλία, εξαιρετικό marketing σε ποσοστά 30% και 70% αντίστοιχα να καθορίζουν την επιτυχία ενός "βιβλίου". Είναι απλά γελοίο - αν και εντάξει, έτσι είναι σήμερα ο κόσμος.

 

Από την άλλη, διαφωνώ κάθετα με τα βιβλία που προσπαθούν υπογείως και ύπουλα να σου περάσουν τη φιλοσοφία μιας θρησκείας σα διδαχή ζωής. Είναι άλλο πράγμα να πάρω ένα βιβλίο π.χ. για τον Νεοπαγανισμό, γιατί τότε ξέρω τι θα διαβάσω και ο αναγνώστης είναι σχετικά προετοιμασμένος για πιθανή προσπάθεια προσυλητισμού και είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να πάρω ένα βιβλίο το οποίο να προσπαθεί να με πείσει πως π.χ. η αποχή από το σεξ πριν το γάμο είναι "καλό" πράγμα. Το θεωρώ πολύ επικίνδυνο - καλά, εντάξει...όχι μόνο για το θέμα σεξ - να κυκλοφορούν βιβλία/ταινίες για εφήβους με τέτοια θρησκόληπτα μηνύματα και να προωθούνται σαν κάτι εύπεπτο και ελαφρύ.

 

Ξέρω πως οι περισσότεροι αναγνώστες (ή για να ακριβολογούμε, οι περισσότερες αναγνώστριες) δεν θα το δουν τόσο "βαθιά" το θέμα. Θα το δουν απλά ως ένα ρομάντζο, με απαγορευμένους έρωτες και υπερφυσικά στοιχεία, αλλά τα βιβλία σου διαμορφώνουν τον τρόπο που σκέφτεσαι - είτε το θέλεις ή το καταλαβαίνεις είτε όχι.

 

Για μένα λοιπόν, ένα βιβλίο δεν "κάνει καλά" τη δουλειά του όταν σου δίνει μασημένη τροφή. Όταν σου λέει "λοιπόν, τα πράγματα έχουν έτσι". Πρέπει να σου αφήνει χώρο να σκεφτείς κάποια πράγματα, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για βιβλία που απευθύνονται σε "ευαίσθητες" ηλικίες.λ

Τα βιβλία του Κοέλο δεν κάνουν ούτε για αναγνώσματα τουαλέτας για να περνάει η ώρα.

Τρομερά υπερεκτιμημένος συγγραφέας ...

...Χίλιες φορές να διαβάσεις τον Ζαρατούστρα και να μην καταλάβεις τίποτα από το να χάσεις τον χρόνο σου με τον "εύκολο" Κοέλο.

 

...Και διαφωνώ με την άποψη "καλύτερα να διαβάσεις κάτι και να μην καταλάβεις Χριστό, παρά να διαβάσεις κάτι εύκολο". Πρώτον, γιατί ούτε ο δικός σου σκοπός είναι να χάσεις την ώρα σου ούτε και του συγγραφέα ο σκοπός ήταν να γίνει κουραστικός κα βαρετός σε κάποιον που απλά δεν τον καταλαβαίνει και δεύτερον, γιατί για να φτάσεις να διαβάζεις ένα Χ επίπεδο λογοτεχνίας/φιλοσοφίας πρέπει να ξεκινήσεις να διαβάζεις από ένα πιο χαμηλό επίπεδο.

 

;)

 

Εσείς οι δύο ...οπαδοί των άκρων έχετε 10 χρόνια διαφορά μεταξύ σας.Να προσθέσω ακόμα 10 χρόνια δικά μου και μπόλικα βιβλία που έχω διαβάσει για να πω,με τη σειρά μου,την άποψή μου:

 

Κατ'αρχήν υπάρχουν πολύ δυσκολότεροι(=ερευνητές που νόμισαν ότι είναι και συγγραφείς) από τον Νίτσε και πολύ πιό ευκολότεροι από τον Κοέλο(=γελοίοι σαχλαμαράκηδες που τους γιγάντωσε το μάρκετιγκ).

Για ευνόητους λόγους δεν θα πω ονόματα,δεν θα βάλω ταμπέλες.

Δεν είναι ο φανατισμός ο σκοπός μας εδώ.Να προτείνουμε βιβλίο είναι το θέμα.

Και γιατί παρακαλώ σας Κύριοι να πάμε στα άκρα για να διαβάσουμε ένα βιβλίο;

Τα τόσα αξιόλογα που υπάρχουν στη μέση του άξονα και μας περιμένουν γιατί να τα αγνοήσουμε;

 

Πρέπει να σεβόμαστε τα γούστα του καθενός.Τόσο ο Νίτσε όσο και ο Κοέλο είναι δημοφιλείς στο ευρύ κοινό.Και βραβευμένοι.Κι εμείς είμαστε πολύ λίγοι για να τους "βγάζουμε τα άντερα" και να τα απλώνουμε στο μπαλκόνι.

Ο Κοέλο είναι εύκολος,ο Νίτσε δύσκολος,οκ να το δεχτώ μα μέχρι εκεί.

Εκείνο που έχει σημασία για τον καθένα είναι να επιλέξει κάποια βιβλία σύμφωνα με το αναγνωστικό προφίλ του.Διότι τα 20ευρα θα βγουν από το δικό του πορτοφόλι.

Ας αφήσει την αγέλη κατά μέρος να λικνίζεται και να σταβλίζεται στα σκυλοκλάμπ (εεε,όχι,αυτό αφορά άλλο κοινωνικό φαινόμενο,τεσπα έχει ομοιότητες όμως)

και ας αποφασίσει τι θέλει να διαβάσει.

Ας μας πει το προσφιλές του είδος,αγαπημένους συγγραφείς ως τώρα,τι αρέσκεται να διαβάζει τέλος πάντων και όλο και κάποιος θα τον βοηθήσει στοχεύοντας ακριβώς στα γούστα του.

Όλα τα άλλα είναι για νάχουμε να λέμε.Χωρίς σκοπό και αποτέλεσμα.

 

Όχι στα δόγματα λοιπόν και πάω παρακάτω να ρωτήσω κάτι κι εγώ.

 

Αν κάποιος έχει διαβάσει κάτι από Dean Koontz παρακαλώ να με ενημερώσει για το ποιόν του.

Υπάρχει σασπένς στα έργα του;Είναι προβλέψιμος;κάνουν κοιλιά τα βιβλία του έπειτα από κάποιο σημείο;Έχει τη γνωστή δόμηση με τον σούπερ ήρωα που είναι πάντα στο απυρόβλητο,άτρωτος και λυτρωτής;έχει την ασπρόμαυρη οπτική του καλού και του κακού;ανατροπές;εκπλήξεις;

ή μήπως,αντί των παραπάνω έχουμε:

σιροπιαστά ρομάντσα,προβλεψιμότητα που στα δίνει όλα στο πιάτο,αμερικανιές τύπου χόλυγουντ,πάρα πολύ αργή πλοκή,ατελείωτες σελίδες μέχρι να εντοπιστεί το πρόβλημα και άλλα κακά της μοίρας του δυστυχή αναγνώστη που θα του πέσει λαχείο;

Δεν έτυχε ως τώρα να διαβάσω κάποιο από τα έργα του κι έτσι τον στοχοποίησα.

Σκέφτομαι να ξεκινήσω είτε με το Ταχύτητα είτε με το Προφητεία

Edited August 28, 2010 by silver_80

Δε νομίζω πως διαφωνούμε, silver.

Αυτό ακριβώς λέω και εγώ. Πως κάθε κατηγορία βιβλίου/μουσικής/ταινιών έχει τους δικούς της θαυμαστές και για να υπάρχει τόσα χρόνια κάτι θα έχει να τους πει. Μπορεί να μη διαβάζω άρλεκιν, αλλά κατανοώ το γιατί μπορεί να θέλει μια γυναίκα να διαβάσει ένα τέτοιο βιβλίο.

 

Ωστόσο, αυτό από μόνο του -το να υπάρχουν όλες οι κατηγορίες βιβλίων - δεν κάνει από μόνο του τις κατηγορίες αυτές αξιόλογες. Το τι είναι αξιόλογο είναι πολύ υποκειμενικό - ξέρω ανθρώπους που λατρεύουν τον Tom Robbins, ξέρω κι άλλους που τον θεωρούν ατάλαντο, βαρετό και ψωνισμένο. Προσωπικά, τον θεωρώ έναν από τους καλύτερους συγγραφείς, αλλά και πάλι, αυτό είναι η προσωπική μου άποψη. Και στο τέλος το σύνολο των προσωπικών απόψεων είναι αυτό που αποτελεί τη "μαζική άποψη". Ασχέτως που σήμερα επηρεαζόμαστε από το marketing πολύ περισσότερο απ'όσο θα 'πρεπε.

 

Το όλο θέμα ξεκίνησε από τον συμφορουμίτη που ειπε πως θέλει να διαβάσει κάτι που να μιλάει για την ανθρώπινη ζωή και ρώτησε αν ο Νίτσε είναι καλός για αυτό το θέμα. Η βασική μας διαφωνία με τον Baator είναι ότι εγώ πιστεύω πως καλύτερο είναι να ξεκινήσεις από έναν -έστω- εμπορικό συγγραφέα που έχε κάποιες ιδέες γύρω από το θέμα που μπορεί να σε παρακινήσουν να πας παρακάτω και να διαβάσεις ακόμα και Νίτσε, ενώ ο Baator θεωρεί πως από το να διαβάσεις έναν "εμπορικό" συγγραφέα με επιτηδευμένες απόψεις καλύτερα να διαβάσεις κάτι "καλύτερο" ακόμα και αν δεν το καταλάβεις.

 

Τώρα για τον Koontz.

Τι είδους βιβλία σου αρέσουν; Γιατί ένα μεγάλο ποσοστό του αν θα σου αρέσει εξαρτάται από αυτό.

Συμφωνούμε.

Στο "να διαβάσεις κάτι "καλύτερο" ακόμα και αν δεν το καταλάβεις" διαφωνώ κάθετα.

Πρόσφατα έκλαψα τα λεφτά μου με το εκκρεμές του Φουκώ και προσπαθώ να μην ξαναμασήσω τη φλούδα.

 

Για τις αποτυχίες μας του πριν και τους στόχους του μετά,καλό θάταν να δίνουμε κάποιο αναγνωστικό προφίλ,λοιπόν παραθέτω το δικό μου:

 

Ψαχνω καποιο δυνατο βιβλιο που θα με τραβηξει για να ξεχαστω απο την καθημερινοτητα.

 

Τι να εχει:

Μυστηριο,αγωνια,μπόλικη πλοκή με καταπληκτικό συναρπαστικό ρυθμό,ανατροπές και εκπλήξεις,γρήγορη και τρομακτικά περιπετειώδης ιστορία,απροβλεπτη καταληξη.

 

Τι να μην εχει:

Αισθηματικο,σιροπιαστο ρομαντσο,προβλεψιμοτητα που στα δίνει όλα στο πιάτο,ηρωα-ες που ειναι στο απυροβλητο και στεκονται παντα ορθιοι,αμερικανιες τυπου χολυγουντ,Πάρα πολύ αργή πλοκή,ατελείωτες σελίδες μέχρι να εντοπιστεί το πρόβλημα.

 

Τέλος με εκνευρίζει η ασπρόμαυρη 2d οπτική του καλού και του κακού,την έχω βαρεθεί.Πλέον όλοι γνωρίζουμε ότι "υπάρχει τόση κακία στον καλύτερο από μας και τόση καλοσύνη στο χειρότερο,ώστε κανείς μας δεν μπορεί να μιλήσει για τους άλλους".

Όχι άλλα εφηβικά παραμυθάκια λοιπόν.

(Ωστόσο δεν απορρίπτω εντελώς το fantasy αφού δεν θέλω να πιστέψω πως απευθύνεται μονάχα σε έφηβους).

 

Στοχοποίησα τον Dean Koontz γιατί άκουσα ότι διαβάζεται απνευστί και λαχανιαστά.Για δε την Ταχύτητα αλίευσα διθυραμβικές κριτικές,μια εκ των οποίων αναφέρει τα εξής:

"Διαβασα την ταχυτητα του Dean Koontz.Το καλυτερο του βιβλιο μεχρι στιγμης..απιστευτα γρηγορο,αγωνιωδες,ανατροπες,ολα τα χε ο μπαξες.Γαματο.

Το συνιστω σε οσους αρεσει το ειδος".

Επειδή όμως ο...πρωταθλητής στην διαδικτυακή κουβέντα περί βιβλίων είναι το myphone-που κοντεύει τα 2000 posts(!!!)-το έχω σε μεγάλη εκτίμηση και σε ψηλή προτεραιότητα.Για να σας δω,ρίχτε προτάσεις στο τραπέζι.

:D

Είδες πως διαφέρει ο κόσμος. Εμενα το εκκρεμές του Φουκώ ηταν αυτο που με εκανε να αγαπησω το διαβασμα.

Συμφωνούμε.

Στο "να διαβάσεις κάτι "καλύτερο" ακόμα και αν δεν το καταλάβεις" διαφωνώ κάθετα.

Πρόσφατα έκλαψα τα λεφτά μου με το εκκρεμές του Φουκώ και προσπαθώ να μην ξαναμασήσω τη φλούδα.

 

Για τις αποτυχίες μας του πριν και τους στόχους του μετά,καλό θάταν να δίνουμε κάποιο αναγνωστικό προφίλ,λοιπόν παραθέτω το δικό μου:

 

Ψαχνω καποιο δυνατο βιβλιο που θα με τραβηξει για να ξεχαστω απο την καθημερινοτητα.

 

Τι να εχει:

Μυστηριο,αγωνια,μπόλικη πλοκή με καταπληκτικό συναρπαστικό ρυθμό,ανατροπές και εκπλήξεις,γρήγορη και τρομακτικά περιπετειώδης ιστορία,απροβλεπτη καταληξη.

 

Τι να μην εχει:

Αισθηματικο,σιροπιαστο ρομαντσο,προβλεψιμοτητα που στα δίνει όλα στο πιάτο,ηρωα-ες που ειναι στο απυροβλητο και στεκονται παντα ορθιοι,αμερικανιες τυπου χολυγουντ,Πάρα πολύ αργή πλοκή,ατελείωτες σελίδες μέχρι να εντοπιστεί το πρόβλημα.

 

Τέλος με εκνευρίζει η ασπρόμαυρη 2d οπτική του καλού και του κακού,την έχω βαρεθεί.Πλέον όλοι γνωρίζουμε ότι "υπάρχει τόση κακία στον καλύτερο από μας και τόση καλοσύνη στο χειρότερο,ώστε κανείς μας δεν μπορεί να μιλήσει για τους άλλους".

Όχι άλλα εφηβικά παραμυθάκια λοιπόν.

(Ωστόσο δεν απορρίπτω εντελώς το fantasy αφού δεν θέλω να πιστέψω πως απευθύνεται μονάχα σε έφηβους).

 

Στοχοποίησα τον Dean Koontz γιατί άκουσα ότι διαβάζεται απνευστί και λαχανιαστά.Για δε την Ταχύτητα αλίευσα διθυραμβικές κριτικές,μια εκ των οποίων αναφέρει τα εξής:

"Διαβασα την ταχυτητα του Dean Koontz.Το καλυτερο του βιβλιο μεχρι στιγμης..απιστευτα γρηγορο,αγωνιωδες,ανατροπες,ολα τα χε ο μπαξες.Γαματο.

Το συνιστω σε οσους αρεσει το ειδος".

Επειδή όμως ο...πρωταθλητής στην διαδικτυακή κουβέντα περί βιβλίων είναι το myphone-που κοντεύει τα 2000 posts(!!!)-το έχω σε μεγάλη εκτίμηση και σε ψηλή προτεραιότητα.Για να σας δω,ρίχτε προτάσεις στο τραπέζι.

:D

 

Προσωπικά έχω διαβάσει μόλις δύο του Koontz (αν θυμάμαι καλά). Tην Ταχύτητα και το Odd Thomas.

Δε μου αρέσει το στυλ γραφής του σχεδόν καθόλου.

Είχε κάποια καλά στοιχεία (όσον αφορά τις ανατροπές και αυτό που αναφέρεις για μη παρουσίαση των ηρώων στο απυρόβλητο) αλλά δε με συγκίνησε. Την Ταχύτητα μάλιστα ούτε που την τελείωσα. Οπότε δε θα το πρότεινα.

Aλλά όπως λέει και ο sakaflias, βλέπεις πως οι προτιμήσεις του κόσμου διαφέρουν.

Αν ξέρεις σχετικά καλά αγγλικά, θα σου πρότεινα να ρίξεις μια ματιά στο preview του βιβλιου που μπορείς να βρεις στο amazon.co.uk για να πάρεις μια ιδέα για τον τρόπο γραφής του.

Το "8" της Kathrine Neville είναι φοβερό! Είναι σε φάση κώδικα Da Vinci ! Edited August 29, 2010 by eribe

Πρόσφατα ξεκίνησα να διαβάζω το "Under the Dome" του Stephen King...και οφείλω να ομολογήσω πως ο King με εντυπωσιάζει για ακόμα μια φορά.

 

Όπως το Mist (τη short story και την ταινία) το Under the Dome είναι κάπου ανάμεσα στην επιστημονική φαντασία, τον τρόμο και τον κοινωνικό σχολιασμό. Έχει ενδιαφέροντες χαρακτήρες, μια αρκετά πρωτότυπη ιδέα (ένα ολόκληρο χωριό της Αμερικής, "σκεπάζεται" ξαφνικά από μια ενεργειακή "ασπίδα" που δεν επιτρεπει σε κανέναν να μπει ή να βγει από αυτό) και μια ιστορία με πολύ ενδιαφέρον. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα μου άρεσαν οι ιστορίες που μιλάνε για το πού μπορούν να φτάσουν οι άνθρωποι για τη δόξα, το σεξ και τα χρήματα αλλά και οι ιστορίες που μιλάνε για το πώς μπορεί να αντιδράσουν οι άνθρωποι και να αλλάξουν οι ισορροπίες ανάμεσά τους όταν βρίσκονται υπό πίεση. Και αυτό το βιβλίο...τα περιέχει και τα δύο σε πολύ καλό βαθμό.

 

Δεν το έχω τελειώσει ακόμα (είναι, όπως όλα τα βιβλία του King, τεράστιο και πολυλογάδικο :p ) αλλά χαίρομαι που ο King έχει ακόμα ιστορίες να μας πει που να αξίζει να τις διαβάσουμε. :)

Πρόσφατα ξεκίνησα να διαβάζω το "Under the Dome" του Stephen King...και οφείλω να ομολογήσω πως ο King με εντυπωσιάζει για ακόμα μια φορά.

 

Όπως το Mist (τη short story και την ταινία) το Under the Dome είναι κάπου ανάμεσα στην επιστημονική φαντασία, τον τρόμο και τον κοινωνικό σχολιασμό. Έχει ενδιαφέροντες χαρακτήρες, μια αρκετά πρωτότυπη ιδέα (ένα ολόκληρο χωριό της Αμερικής, "σκεπάζεται" ξαφνικά από μια ενεργειακή "ασπίδα" που δεν επιτρεπει σε κανέναν να μπει ή να βγει από αυτό) και μια ιστορία με πολύ ενδιαφέρον. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα μου άρεσαν οι ιστορίες που μιλάνε για το πού μπορούν να φτάσουν οι άνθρωποι για τη δόξα, το σεξ και τα χρήματα αλλά και οι ιστορίες που μιλάνε για το πώς μπορεί να αντιδράσουν οι άνθρωποι και να αλλάξουν οι ισορροπίες ανάμεσά τους όταν βρίσκονται υπό πίεση. Και αυτό το βιβλίο...τα περιέχει και τα δύο σε πολύ καλό βαθμό.

 

Δεν το έχω τελειώσει ακόμα (είναι, όπως όλα τα βιβλία του King, τεράστιο και πολυλογάδικο :p ) αλλά χαίρομαι που ο King έχει ακόμα ιστορίες να μας πει που να αξίζει να τις διαβάσουμε. :)

 

Κυκλοφορησε στα ελληνικα η το διαβαζεις στα αγγλικα;

Κυκλοφορησε στα ελληνικα η το διαβαζεις στα αγγλικα;

 

Στα αγγλικά το διαβάζω, δε νομίζω πως έχει βγει στα ελληνικά ακόμα. Ή τουλάχιστον δεν το έχω δει πουθενά.

Πρόσφατα ξαναδιάβασα τον μικρό πρίγκιπα...

 

Προφανώς το συγκεκριμένο βιβλίο θα έχει ξανασυζητηθεί εδώ....

 

Είναι τέλειο όμως...

προτεινω το "συνδεδεμενοι" του Κωστα Πετρακη....πολυ καλο:)

Temeraire, σειρά μυθιστορημάτων φαντασίας της Naomi Novik.

 

Αν σας ιντριγκάρει το θέμα "δράκοι" είναι μια πολύ απλή αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιδέα το όλο concept της Novik.

 

Αν σου αρέσουν μυθιστορήματα με πρωταγωνιστές δράκους, διάβασέ το. Αν το διαβάσεις χωρίς να έχεις ιδέα για την υπόθεση, θα το απολαύσεις πολύ περισσότερο!

Στους λάτρεις των μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας προτείνω "Being" του Kevin Brooks. Στα ελληνικά το έχω βρει στις εκδόσεις Πατάκη με τον τίτλο "Υπάρχω". Είναι τέλειο! Διαβάζοντάς το ένιωθα ότι "διαβάζω" ταινία...

πρόσφατα διάβασα το Think of a number-john Verdon (σκέψου εναν αριθμό) ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με απρόσμενη πλοκή ! Έξυπνο πειστικό και συναρπαστικό σασπένς .κόβει την ανάσα το τέλος του :X

 

επίσης θα πρότεινα και το Σταύρος χωρίς αγάπη του Heinrich Böll . ένα μεταπολεμικό μυθιστόρημα του β παγκοσμίου πολέμου

Μόλις τελείωσα την Ταχύτητα του DEAN KOONTZ.

Μυστήριο,αγωνία,ανατροπές,απρόβλεπτο.Έχει ό,τι χρειάζεται ένα αστυνομικό μυθιστόρημα κι ακόμα περισσότερα.Αμέσως κερδίζει υψηλή προτεραιότητα στη ζωή σας διότι-εκτός των παραπάνω-τιμά και τον τίτλο του: Είναι ταχύτατο!Αδύνατον να ξεφύγουμε από τον ξέφρενο ρυθμό του.Θα προσπεράσει τις περισσότερες-αν όχι όλες(!)-τις ασχολίες σας όσο είναι εν κινήσει και θα τις κάνει low priority! Γι'αυτό: Προσδεθείτε,παρατήστε τις δουλειές σας για αργότερα και απολαύστε την "Ταχύτητά" του.

 

Ο συγγραφέας στοχοποιήθηκε.Επόμενος σταθμός "η προφητεία".

Edited November 8, 2010 by silver_80

φίλε απο τον τίτλο και μόνο του βιβλίου που διάβασα πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα ?

φίλε απο τον τίτλο και μόνο του βιβλίου που διάβασα πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα ?

 

Περίπου.

Επειδή το έχω διαβάσει και εγώ, είναι περισσότερο μυθιστόρημα μυστηρίου.

Έχει διαβάσει κανείς τον Ζαρατούστρα του Νίτσε;

Προτείνω το "Νησί" που έγινε και σειρά φέτος στην TV.Το διάβασε και η γυναίκα μου

το καλοκαίρι και της άρεσε πολύ.

Edited November 29, 2010 by Adjoint

Έχει διαβάσει κανείς τον Ζαρατούστρα του Νίτσε;

 

Ναι, το έχω διαβάσει.

Ναι, το έχω διαβάσει.

 

Care to elaborate? ;)

Διάβασε κανείς κάποιο από τα βιβλία --"Το πλατύ ποτάμι" του Γ. Μπεράκη-- & --"Η ζωή εν τάφω" του Σ. Μυριβήλη-- ?

Ενδιαφέρομαι για τέτοιου είδους ιστορίες και βιβλία και μιας και σκέφτομαι να πάρω ένα να διαβάζω το Χειμώνα θα ήθελα να ακούσω απόψεις.

Care to elaborate? ;)

 

χαχα, βασικά δεν έγραψα παραπάνω γιατί δεν ξέρω τι θέλει να μάθει η noukakoo.

(θα είχα γράψει μόνο "ναι' αλλά δε με άφηνε :p).

 

ΟΚ, λοιπόν, θα ξεκινήσω με το τι ΔΕΝ είναι το Τάδε Έφη Ζαρατούστρα.

Δεν είναι ένα εύκολο βιβλίο που θα διαβάσεις το βράδυ για να σε πάρει ο ύπνος.

Δεν είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται σε κάποιον που θέλει να διαβάσει κάτι για να περάσει η ώρα.

Δεν είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται σε θρησκοληπτους χριστιανούς και αυτό για αρκετούς λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω.

Επίσης, δεν είναι "μυθιστόρημα" ή μια ωραία ιστορία (όσοι το θεωρούν κάτι σαν τον Αλχημιστή του Κοέλο σε πιο...βαρύ, κάνουν απλά τεράστιο λάθος).

 

Το Τάδε Έφη Ζαρατούστρα είναι ένα βιβλίο που μπλέκει την φιλοσοφία, με τη θρησκεία, τον άνθρωπο και τον κόσμο γύρω του.

 

Η βασική υπόθεση του βιβλίου είναι ότι ο προφήτης Ζαρατούστρα αποφασίζει μετά από χρόνια να κατέβει από το βουνό και να έρθει και πάλι σε επαφή με τους ανθρώπους. Αυτό. Δεν έχει υπόθεση με ανατροπές και τρελές εξελίξεις γιατί είναι ένα φιλοσοφικό βιβλίο που απλά πατάει πάνω σε μια βασική υπόθεση για να αναπτύξει τις θεωρίες του συγγραφέα.

 

Γιατί μπορεί να είναι προκλητικό για τους θρησκόληπτους (και όχι θρησκευόμενους) χριστιανούς; Γιατί είναι γραμμένο σε στυλ που μοιάζει με αυτό της Παλιάς και της Καινής Διαθήκης του Χριστιανισμού και μερικές φορές μοιάζει να την "κοροϊδεύει", γιατί περιέχει την πασίγνωστη φράση "God is Dead", γιατί κριτικάρει έντονα την ηθικολογία του χριστιανισμού και την άποψή του για τη μετα θάνατον ζωή... και βασικά γιατί είναι ένα βιβλίο που σε προκαλεί να σκεφτείς και να αμφισβητήσεις.

 

Είναι γραμμένο λοιπόν σε λόγο "ποιητικό", και προσωπικά σε κάποια σημεία μου θύμισε τους διθυράμβους των αρχαίων ελληνικών δραμάτων.

 

Tα βασικά θέματα με τα οποία απασχολείται είναι τα εξής:

- O Υπεράνθρωπος (ή Overman, ή Superman, ή Übermensch) είναι το ανώτατο δυνατό επίπεδο της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Nietzsche, θεωρεί πως οι άνθρωποι είναι κάπου ανάμεσα στα ζώα και τον Υπεράνθρωπο και σκοπός της ζωής τους είναι "το ταξίδι" προς την επίτευξη του Υπερανθρώπου (που το επιτυγχάνει ουσιαστικά ο άνθρωπος που έχει αξιοποιήσει το μέγιστο δυνατό των δυνατοτήτων του - πράγμα αδύνατο).

- Η ιδέα της Αιώνιας Επιστροφής (ή Επαναφοράς), στην οποία ο Nietzsche υποστηρίζει πως επειδή το σύμπαν αποτελείται από πεπερασμένη ύλη και άπειρο χρόνο, τότε είναι σίγουρο πως (με απλά λόγια) όλα όσα έχουν συμβεί θα συμβούν σίγουρα ξανά και ξανά. Aυτή είναι μια μηδενιστική θεωρία (που έχει κατακριθεί και εξυμνηθεί από πολλούς) στην οποία ουσιαστικά η ζωή δεν έχει την "στιγμιαία" και φευγαλέα της αξία, γιατί τα πράγματα θα συμβούν ακριβώς ίδια αμέτρητες φορές μέσα στο χρόνο χωρίς να έχουν ουσιαστικό αντίκτυπο στον κόσμο, αλλά αντίθετα χάνει τη μοναδικότητά της. Μια εξαιρετική προσέγγιση της Αιώνιας Επιστροφής όπως την παρουσίασε ο Nietzsche, κάνει ο Milan Kundera στο βιβλίο του "Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι".

- Κριτική των θρησκειών και κυρίως του (τότε κραταιού) Χριστιανισμού για τον τρόπο με τον οποίο δρουν ως ανασταλτικοί παράγοντες στην επίτευξη του Υπερανθρώπου.

 

Γενικά, είναι ένα βιβλίο που αξίζει κάποιος να το διαβάσει, έστω και μια φορά στη ζωή του. Αλλά πρέπει να διαβαστεί με προσοχή, καθαρό κεφάλι και κυρίως...χωρίς απαιτήσεις "διασκέδασης" του αναγνώστη.

 

Εμένα προσωπικά στο βιβλίο με 'έφεραν" ένας φίλος που μου το πρότεινε συνεχώς αλλά και η σειρά Battlestar Galactica, η οποία βασίζεται σε πολύ μεγάλο μέρος της στις απόψεις του Nietzsche περι Αιώνιας Επιστροφής.

 

VeCo, did I elaborate enough? :p

Edited November 29, 2010 by DesertSMisSRaiN