Ταινίες: Προτάσεις - Κριτική

Δεν μπορώ να πω αν ο Μαύρος Κύκνος μου άρεσε περισσότερο από το Requiem πχ ή το Pi ή άλλη ταινία του Αρονόφσκι, γιατί είναι διαφορετικού "πνεύματος", όμως σίγουρα ήταν εξαιρετικός! Η Νάταλι Πόρτμαν πρέπει να πάρει το Όσκαρ, αν και αυτό το λέω χωρίς να έχω δει τις περισσότερες από τις ταινίες που φλερτάρουν με τις φετινές υποψηφιότητες. Η σκηνοθεσία όντως, πολύ κοντά στον Αρονόφσκι που ξέρουμε, ενώ το σενάριο μου άρεσε επίσης πολύ.

Δεν με πείραξε καθόλου το γεγονός ότι εκτυλίσσεται γύρω από μια παράσταση μπαλετου, ούτε ένιωσα ότι οι πρόβες καταλαμβάνουν πολλή ώρα στην ταινία. Άλλωστε και ο Παλαιστής δεν ήταν ταινία που απευθυνόταν μόνο στους φανατικούς του... μποξ!

Βρε παιδια που το ειδατε ολοι το Black Swan??? Εδω στην Αγγλια οι αφισες γραφουν οτι κανει πρεμιερα στις 21, στην Ελλάδα εχει βγει νωριτερα???Και το περιμενω κι εγω πως και πως ως μεγάλη φαν του Aronofsky, ειχα προσπαθησει να βρω εισιτηρια και οταν παιζοταν και στο φεστιβάλ κινηματογράφου του Λονδινου πριν απο κανα διμηνο, αλλά που τετοια τυχη :(...

Στην εποχή του ίντερνετ οι πληροφορίες μεταδίδονται πολύ γρήγορα από επίσημα και ανεπίσημα κανάλια.

Στην εποχή του ίντερνετ οι πληροφορίες μεταδίδονται πολύ γρήγορα από επίσημα και ανεπίσημα κανάλια.

σωστό κι αυτό ;), παρ'όλα αυτα για τετοιες ταινιες εγω προτιμω να κανω υπομονη να τις δω κανονικα στον κινηματογραφο...εξαλλου αν οντως οσοι την ειδαν την ειδαν με τον τροπο που υποννοεις θα ηταν σε κακη ποιότητα (cam) εκτος αν εχουν διαρρευσει οι εκδοσεις που στελνουν στους κριτικους των φεστιβαλ;

σωστό κι αυτό ;), παρ'όλα αυτα για τετοιες ταινιες εγω προτιμω να κανω υπομονη να τις δω κανονικα στον κινηματογραφο...εξαλλου αν οντως οσοι την ειδαν την ειδαν με τον τροπο που υποννοεις θα ηταν σε κακη ποιότητα (cam) εκτος αν εχουν διαρρευσει οι εκδοσεις που στελνουν στους κριτικους των φεστιβαλ;

Το DVDSCR έχει διαρεύσει εδώ και πολύ καιρό. Μα καλά που ψάχνεις;

Για μένα αυτή η ταινία δεν αξίζει τα λεφτά του σινεμά.

Χθες είδα μια ταινία που νόμιζα θα βαρεθώ αμέσως αλλα με εξέπληξε ευχάριστα κυρίως επειδή είχε το στυλ ταινιών που μαρέσουν, χωρίς καμιά ιδιαίτερη ερμηνεία αλλα δεν τη χόρτασα, ήθελα να συνεχίσει κιάλλο, μακάρι να βγεί και νο2.

Λέγετε: "Tomorrow, When the War Began"

Εγω ειχα πετυχει trailer και μου φανηκε ενδιαφερον το στορυ οποτε και το ειδα! Και ναι ηταν πολυ ενδιαφερουσα ταινια! Σπαστηκα βεβαια στο τελος γιατι με αφησε απλα να περιμενω το 2!

Το DVDSCR έχει διαρεύσει εδώ και πολύ καιρό. Μα καλά που ψάχνεις;

Πανάθεμά σας, θέλει ο πειρατής να συμμορφωθεί και δεν τον αφήνετε :p Ειχα πει θα τη δω στο σινεμα την ταινία, δεν ειχα ασχοληθεί καθόλου να την ψάξω στο ίντερνετ, αλλά με βάλατε στον πειρασμό και πάει :O

Λοιπόν τη βρήκα εξαιρετική!! Αν εβαζα εναν τίτλο θα λεγα "The red shoes meet Pi"

Υπεροχη αισθητικά, κυλάει σαν χορογραφία. Το θεμα της παρανοιας αριστοτεχνικά δοσμένο, όπως αλλωστε θα περιμενε κανεις απο το σκηνοθετη του Ρεκβιεμ και του π, αλλά ίσως ακόμα πιο ωριμο και αρτιο αισθητικά. Την απόλαυσα σε ολα τα επίπεδα, η Πορτμαν κι ο Κασελ φοβερα πειστικοί (βεβαια η "λευκή" Πορτμαν αγγιζε τα ακρα ως κλαψιαρα παρθενοπιπίτσα αλλα πιστευω δικαιολογούνταν στα πλαισια του παραμυθικού στοιχειου της ιστορίας).

Μ'αρεσε τοσο πολύ που ισως παω να την ξαναδω και στο σινεμα...

Όσο για τις αλλες ταινιες του Αρονοφσκι, μιας και τις συγκρίνετε, το Ρεκβιεμ ειναι απλά εκτός συναγωνισμού αφου αποτελει σταθμο στην ιστορια του κινηματογραφου και της σκηνοθεσίας ειδικότερα. Το "π" ηταν ο προπομπος αυτού, πιο σκληρο αλλα και πιο ακατεργαστο...Νομιζω οτι το Black Swan ερχεται και συμπληρωνει αυτες τις δυο ταινιες σαν φυσική δημιουργική συνέχεια.

Τον "παλαιστη" δεν τον εχω δει αλλα μου φαινεται ανηκει σε αλλο στυλ, το δε "fountain" το θεωρω ανιση ταινία, που πεφτει στην παγίδα ενος πολύ μεγαλεπιβολου σχεδίου που καταληγει σε φλυαρία.

...το δε "fountain" το θεωρω ανιση ταινία, που πεφτει στην παγίδα ενος πολύ μεγαλεπιβολου σχεδίου που καταληγει σε φλυαρία.

Αναμφίβολα είναι ένα μεγαλεπίβολο σχέδιο αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη δε γίνεται φλύαρη σε κανένα της σημείο. Είναι πιο "υπερβολική" στη χρήση των εφέ από τις υπόλοιπες ταινίες του Aronofsky (και αυτό ξένισε πολλούς, γιατί δεν τον είχαμε ποτέ για... Peter Jackson) και μπλέκει πολλές ιδέες και συμβολισμούς από πολλές θρησκείς οπότε ίσως ο μέσος θεατής να μη μπορεί να την παρακολουθήσει το ίδιο άνετα με το πιο mainstream Black Swan, αλλά σε καμία περίπτωση δε γίνεται φλύαρη.

Συμφωνώ βέβαια πως το Ρέκβιεμ είναι απλά...το Ρέκβιεμ :p και αποτελεί σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου, αλλά και το "The Fountain" για εμένα είναι μια ταινία που αγγίζει ένα πάρα πολύ ευαίσθητο και ιδιαίτερο θέμα (τη θνησιμότητά μας) και το κάνει άριστα.

Αναμφίβολα είναι ένα μεγαλεπίβολο σχέδιο αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη δε γίνεται φλύαρη σε κανένα της σημείο. Είναι πιο "υπερβολική" στη χρήση των εφέ από τις υπόλοιπες ταινίες του Aronofsky (και αυτό ξένισε πολλούς, γιατί δεν τον είχαμε ποτέ για... Peter Jackson) και μπλέκει πολλές ιδέες και συμβολισμούς από πολλές θρησκείς οπότε ίσως ο μέσος θεατής να μη μπορεί να την παρακολουθήσει το ίδιο άνετα με το πιο mainstream Black Swan, αλλά σε καμία περίπτωση δε γίνεται φλύαρη.

 

Συμφωνώ βέβαια πως το Ρέκβιεμ είναι απλά...το Ρέκβιεμ :p και αποτελεί σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου, αλλά και το "The Fountain" για εμένα είναι μια ταινία που αγγίζει ένα πάρα πολύ ευαίσθητο και ιδιαίτερο θέμα (τη θνησιμότητά μας) και το κάνει άριστα.

Το The Fountain ειναι μια ταινια που μ' εχει προβληματισει γενικα: την εχω δει 2-3 φορές και καθε φορα ειχα αλλη αντιδραση. Την πρωτη φορα με κουρασε, τις αλλες φορες μου αρεσε περισσοτερο. Εκει που εξακολουθεί να μου "κλωτσαει" ειναι στο πως δενουν τα 3 επίπεδα/ιστορίες. Το ενα είναι μυθικό ή "επικό" από άποψη εικόνων και διαστάσεων, το άλλο ειναι ρεαλιστικό αν και με ένα πολύ ιδιαίτερο σκοτεινό ύφος και το τρίτο ειναι καθαρά μεταφυσικό/αφαιρετικό...τωρα και τα 3 μαζί ειναι καπως ετερόκλητα, λίγο σαν το

έχει δει κανείς σας το Get Him To The Greek ή ελληνιστί σηκωτός για συναυλία? αν ναι, πως σας φάνηκε?

Μου άρεσε αρκετά, είχε γέλιο.

Αν ξανακούσω για τον Aronofsky θα βγάλω σπυριά.

Ο καλύτερος σκηνοθέτης για μένα της πενταετίας που μας πέρασε είναι με διαφορά ο Noel Clarke.

Μεγάλο ταλέντο και έχει πολύ μέλλον.

Εγω ειχα πετυχει trailer και μου φανηκε ενδιαφερον το στορυ οποτε και το ειδα! Και ναι ηταν πολυ ενδιαφερουσα ταινια! Σπαστηκα βεβαια στο τελος γιατι με αφησε απλα να περιμενω το 2!

κ η μικρή αδερφή μου μόλις τέλειωσε η ταινία ήταν κάπως έτσι:

Τι έγινε τώρα; τι, τέλειωσε; έζησαν; νίκησαν; πες μου πες μου πες μου χαχαχα

Παιδια ειδα χθες το "Crazy Heart" (2009)

Ειναι η ερμηνεια που απεφερε oscar στον πιο "cool" ανθρωπο πανω στη Γη, τον Jeff Bridges.

Aξιζει να την δειτε ειναι καταπληκτικη.

Hταν, ηταν... αλλα ως γνωστον η ακαδημια ειναι δυσκοιλια οταν προκειται για πιο κωμικους ρολους... (κακως).

Βεβαια , ενδιαφερον θα ειχε να δουμε τελικα ποιος το ειχε κερδισει τοτε. (πρεπει να ηταν τα Οσκαρ του 1999)

Εγω ειχα πετυχει trailer και μου φανηκε ενδιαφερον το στορυ οποτε και το ειδα! Και ναι ηταν πολυ ενδιαφερουσα ταινια! Σπαστηκα βεβαια στο τελος γιατι με αφησε απλα να περιμενω το 2!

Χθες είδα μια ταινία που νόμιζα θα βαρεθώ αμέσως αλλα με εξέπληξε ευχάριστα κυρίως επειδή είχε το στυλ ταινιών που μαρέσουν, χωρίς καμιά ιδιαίτερη ερμηνεία αλλα δεν τη χόρτασα, ήθελα να συνεχίσει κιάλλο, μακάρι να βγεί και νο2.

Λέγετε: "Tomorrow, When the War Began"

Είδα και γω χθες το Tomorrow, When the War Began παρόλο που την είχα πάρα πολύ καιρό στον υπολογιστή μου. Δεν περίμενα να δω κάτι αξιόλογο αλλά χωρίς να είναι δυνατή σε κάποιον τομέα, είχε όμορφη και ενδιαφέρουσα πλοκή, καλούς διαλόγους, και τελικά αποδείχθηκε μια πολύ καλή πρόταση.

Ειδα το Hereafter, την καινουργια του Κλιντ Ιστγουντ.

Ο Ματ Ντεημον ηταν στα γνωστα ικανοποιητικα επιπεδα που τον ξερουμε(παροτι ειναι καλος ηθοποιος ομως, για καποιο λογο δεν τον συμπαθω) και ο ρολος μαλλον ηταν ευκολακι γι'αυτον. Πολη καλη και η ξανθια και φυσικα το παιδακι, εξαιρετικο.

Σκηνοθετικα(οσον αφορα τον Ιστγουντ λοιπον) η ταινια ηταν πολυ καλη, παρολα αυτα σεναριακα, νιωθω οτι δεν με κερδισε πληρως παροτι ειδικα αυτον τον καιρο το θεμα που πραγματευεται με καιει αρκετα, οποτε την βρηκα και συγκινητικη σε 1-2 σκηνες. Ισως δεν αγγιξε περισσοτερο βαθια το θεμα γιατι ηθελε να αποφυγει ακριβως αυτο, δλδ να το ριξει στο συναισθημα και να γινει ευκολη τροφη και ισως σε σημεια καπως "χαζοταινια". Δεν ξερω. Παντως σε γενικες γραμμες ηταν μια καλη ταινια, αλλα μαλλον οχι για σινεμα. Καλυτερα σε dvd.

... την βρηκα και συγκινητικη σε 1-2 σκηνες. Ισως δεν αγγιξε περισσοτερο βαθια το θεμα γιατι ηθελε να αποφυγει ακριβως αυτο, δλδ να το ριξει στο συναισθημα και να γινει ευκολη τροφη και ισως σε σημεια καπως "χαζοταινια". Δεν ξερω.

Δεν έχω δει την ταινία και δεν αναφέρομαι σε εσένα (εσύ το μεταφέρεις απλά αλλά όντως υπάρχει αυτή η άποψη), αλλά από πότε έγινε κακό το να σου δημιουργεί μια ταινία συναισθήματα;

Δε γινεται να είναι όλες οι ταινίες Rambo - και πάλι καλά δηλαδή, γιατί αλλιώς το σινεμά θα ήταν άχρηστο είδος από τότε που τα video games έχουν ρεαλιστικότατα γραφικά.

Το ίδιο ακριβώς σχόλιο έχω ακούσει και για το Lovely Bones, το οποίο είχε αδιαμφισβήτητα τις αδυναμίες του (π.χ. υπερβολική χρήση οπτικών εφέ) αλλά ήταν μια συγκινητική ιστορία και όποιος έχει χάσει ένα δικό του άνθρωπο τη βλέπει με τελείως άλλο μάτι.

Νόμιζα πως το σινεμά ήταν συναίσθημα όχι μόνο 3D και pop corn movies.

Δε λέω φυσικά πως όλες οι ταινίες του είδους αυτού είναι καλές - υπάρχουν τρελά μελό που καταντάνε χαζά. Αλλά είναι άδικο να κατηγοριοποιούνται ταινίες που μπορούν να σου πουν και κάτι, σαν "chick flicks" και μελό.

Δεν θεωρω χαζες τις ταινιες που προκαλουν συναισθημα(τουναντιον, ασε που σιχαινομαι και το Ραμπο:worry:), αλλα μερικες φορες αυτο γινεται αυτοσκοπος της ταινιας για εμπορικους λογους και δειχνει ψευτικο το αποτελεσμα. Επειδη λοιπον, υποθετω, οταν καποιος θελει να κανει μια ταινια για τη ζωη μετα θανατον, ξερει οτι το θεμα που πραγματευεται ειναι λεπτο και δεν θελει να το κανει χαζοταινια με κλαμματα και σκιες και φως στο τουνελ να σου λενε εεεεεελα εεεεελα, μαλλον προσπαθησαν να κρατησουν καποιες ισορροπιες και δεν ανελυσαν το θεμα οσο ισως θα μπορουσαν(ακριβως επειδη το θεμα εχει μπολικο ζουμι κι ειναι πιασαρικο). Βεβαια κι εγω μαλλον το ιδιο θα εκανα.

Ελπιζω να εγινα κατανοητη στο τι θελω να πω γιατι η ωρα ειναι περασμενη και δεν επικοινωνω καλα.:p

Είδα και γω χθες το Tomorrow, When the War Began παρόλο που την είχα πάρα πολύ καιρό στον υπολογιστή μου. Δεν περίμενα να δω κάτι αξιόλογο αλλά χωρίς να είναι δυνατή σε κάποιον τομέα, είχε όμορφη και ενδιαφέρουσα πλοκή, καλούς διαλόγους, και τελικά αποδείχθηκε μια πολύ καλή πρόταση.

Χαίρομε που άρεσε :)

Άν βρω καμιά ακόμα έτσι καινούρια κ ψιλοάγνωστη θα ξαναπροτείνω.

Το ίδιο ακριβώς σχόλιο έχω ακούσει και για το Lovely Bones, το οποίο είχε αδιαμφισβήτητα τις αδυναμίες του (π.χ. υπερβολική χρήση οπτικών εφέ) αλλά ήταν μια συγκινητική ιστορία και όποιος έχει χάσει ένα δικό του άνθρωπο τη βλέπει με τελείως άλλο μάτι.

Δεν συμβαίνει σε όλους αυτο.

Ειδικά στις δραματικές που έχουν να κάνουν με πόνο.

Οταν είδα τη συγκεκριμένη ταινία δεν είχα χάσει δικό μου άνθρωπο, αλλα και μου άρεσε και συγκινήθηκα.

Το ίδιο και όταν είδα, Hachiko: A Dog's Story, Earthquake, Rabbit Hole, The Boys Are Back κλπ.

Ούτε σκυλί έχω χάσει, ούτε παιδί, ούτε γυναίκα.

Ο πόνος είναι πόνος και όλοι λίγο πολύ τον έχουμε βιώσει.

Άν αφήσεις τα συναισθήματα σου ελεύθερα, θα σε επηρεάσει.

Θα μιλησω για μια παλια ταινια (1990) που ενω την ειχα ακουστα δεν ειχα ποτε ασχοληθει. κακως, απο ο,τι αποδειχτηκε...

Ο λογος για το "Jacob's Ladder" με τον Tim Robins.

Oποιος θελει να δει την ταινια που επηρεασε τους δημιουργους των videogames "Silent Hill", ας κανει τον κοπο να την παρακολουθησει.

Πολυ πολυ καλη... απο αυτες που σε αφηνουν με σκεψεις αφου τις δεις.

Δεν θεωρω χαζες τις ταινιες που προκαλουν συναισθημα(τουναντιον, ασε που σιχαινομαι και το Ραμπο:worry:), αλλα μερικες φορες αυτο γινεται αυτοσκοπος της ταινιας για εμπορικους λογους και δειχνει ψευτικο το αποτελεσμα.

Μα ούτε και εμένα που ΔΕ σιχαίνομαι ταινίες Ραμπο ή Die Hard, αλλά αντίθετα μου αρέσουν και τις διασκεδάζω - γνωρίζοντας βέβαια πως δεν είναι τίποτα παραπάνω από απλά μια popcorn movie, μου αρέσουν οι ταινίες που προκαλούν συναισθήματα.

Αυτές οι ταινίες που είναι "ψεύτικες" δεν φταίει το "βαρύ" θέμα, αλλά απλά το ότι πρόκειται για κακές ταινίες ;)

Δεν συμβαίνει σε όλους αυτο.

Ειδικά στις δραματικές που έχουν να κάνουν με πόνο.

Οταν είδα τη συγκεκριμένη ταινία δεν είχα χάσει δικό μου άνθρωπο, αλλα και μου άρεσε και συγκινήθηκα.

Το ίδιο και όταν είδα, Hachiko: A Dog's Story, Earthquake, Rabbit Hole, The Boys Are Back κλπ.

Ούτε σκυλί έχω χάσει, ούτε παιδί, ούτε γυναίκα.

Ο πόνος είναι πόνος και όλοι λίγο πολύ τον έχουμε βιώσει.

Άν αφήσεις τα συναισθήματα σου ελεύθερα, θα σε επηρεάσει.

Ακριβώς όπως τα λες. Ούτε εγώ έχω δικό μου άνθρωπο μπλεγμένο στα ναρκωτικά, αλλά το Requiem for a Dream το θεωρώ μια από τις πιο σημαντικές ταινίες του σύγχρονου κινηματογράφου, για παράδειγμα.

Θα μιλησω για μια παλια ταινια (1990) που ενω την ειχα ακουστα δεν ειχα ποτε ασχοληθει. κακως, απο ο,τι αποδειχτηκε...

 

Ο λογος για το "Jacob's Ladder" με τον Tim Robins.

 

Oποιος θελει να δει την ταινια που επηρεασε τους δημιουργους των videogames "Silent Hill", ας κανει τον κοπο να την παρακολουθησει.

Πολυ πολυ καλη... απο αυτες που σε αφηνουν με σκεψεις αφου τις δεις.

Mindf*ck movie. Ετσι απλα. Πρεπει να το ξαναδω.

Μα ούτε και εμένα που ΔΕ σιχαίνομαι ταινίες Ραμπο ή Die Hard

Ε, μην μου βαζεις στο ιδιο τσουβαλι τα Die Hard :( Ειναι ωραιες αμερικανιες αυτες.