DesertSMisSRaiN

Μα λέω και εγώ τι έγινε; Εκτός από την Ευρώπη θα μας διώξουν και από το internet τώρα? :p Εμένα έμπαινε κανονικά σχεδόν σε όλες τις ελληνικές και ξένες σελίδες πάντως. Αυτές που δεν έμπαινε ήταν το twitter, το facebook, το yahoo και οτιδήποτε είχε να κάνει με το google (τη search engine, το gmail, το youtube κτλ)

Χμ. Δε με ενθουσίασε. Σαν b-side από το Eraser είναι.

Το Snow White & the Huntsman, αποδεικνύει περίτρανα πόσο σημαντικό είναι το να βάζεις τους σωστούς ηθοποιούς στους σωστούς ρόλους. Είχανε ένα σεναριάκι που τρωγότανε αν και κατακρεουργούσε το παραμύθι, που όμως καταστρεφόταν απόλυτα από μια ανύπαρκτη, αδιάφορη, αγέλαστη, άχαρη και σχεδόν απόλυτα ατάλαντη πρωταγωνίστρια. Το γνωστό ίδιο βλέμμα της αγελάδας που βόσκει μαστουρωμένη στη λιακάδα όταν γέλαγε, το ίδιο όταν πέθαινε κόσμος γύρω της, το ίδιο σε πιο τρυφερές στιγμές, το ίδιο παντού. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να βάλουν στο ρόλο της κακιάς μάγισσας τη Charlize Theron, που είναι μια από τις ομορφότερες, εκφραστικότερες και πιο ταλαντούχες ηθοποιούς του Χόλυγουντ με αποτέλεσμα να θέλεις να νικήσει η κακιά μάγισσα μην τυχόν και βγει sequel και φας στη μάπα πάλι 2 ώρες την Kristen την ξενέρωτη. Το θέαμα ήταν γενικά τραγικό. Να λένε όλοι για την ομορφιά της Χιονάτης και ο θεατής να ψάχνει ποιά είναι αυτή η Χιονάτη που είναι όμορφη και έχει μέσα της ένα "φως", γιατί το κοριτσάκι που μας παρουσίασαν για Χιονάτη όχι μόνο φως δεν έχει αλλά ακόμα και το σκοτάδι τη βαριέται. Να ρωτάει η κακιά μάγισσα τον καθρέφτη της ποιά είναι η πιο ωραία, να απαντάει αυτός για τη Χιονάτη, να μας τη δείχνει πλάνο και να ψοφάς από τα γέλια με τον καθρέφτη που έχει προφανώς στραβισμό και καταρράκτη. Είμαι δε σίγουρος ότι η πιο δύσκολη στιγμή στην ερμηνεία της Stewart θα πρέπει να ήταν εκεί που της είπαν "εδώ πρέπει να γελάσεις". Να δολοφονεί η μάγισσα και να το κάνει με τόσο ενδιαφέρον που να θέλεις η επόμενη να είναι η Χιονάτη. Να μη σκοτώνει τη Χιονάτη και να λες "γιατί ρε γ@μώτο;" Ακόμα και σε σημεία που έπαιζε υπερβολικά η Theron ήταν κλάσεις ανώτερη (σε όλα) της πρωταγωνίστριας. Αλλά τι να λέμε τώρα; Εδώ κοίταζε το τίποτα καλύτερα απ'ότι η Χιονάτη κοίταζε τους συμπρωταγωνιστές της. Η Χιονάτη και ο Κυνηγός ήταν η τελευταία εξαίρεση στον κανόνα μου να μην ξαναδώ ταινία με αυτό το ξυλάγκουρο μέσα και τον πάτησα μόνο και μόνο επειδή έπαιζε η Theron. Και δεν ξανάβλεπα το The Italian Job καλύτερα; ΥΓ: Το είχα απορία πώς παίρνει τους ρόλους της η Stewart. Ε με αυτά που μαθεύτηκαν για εκείνη, μου λύθηκε. Άντε και εις κατώτερα.

Κάποια φαίνεται να περιμένει με αγωνία το American Horror Story :p Ελπίζω πάντως να συνεχίσει με την ποιότητα της πρώτης σεζόν γιατί ο δημιουργός έχει μια τάση να ξεκινάει πολύ καλά αλλά να το "χάνει" πολύ γρήγορα (βλ. Nip/Tuck, Glee)

Μιας και το κατάστημα που μέχρι τώρα τιμούσα, αποφάσισε να αυξήθει σχεδον στο διπλάσιο τα έξοδα αποστολής (Asos), έχετε κάποιο καλό να προτείνετε; Πέρα εννοώ από yoox, ark και luisaviaroma.

Χαχαχαχα Ρε συ freddara, δες μια τι γράφω πριν με δολοφονήσεις :p Ευτυχία, όχι επιτυχία. Η πορεία της για εμένα μετά τα (όντως εξαιρετικά) Jagged Little Pill και Supposed Former Infatuation Junkie ήταν απόλυτα καθοδική: Το Under Rag Swept είχε μεν το πάρα πολύ καλό Hands Clean αλλά τίποτα άλλο, το So-Called Chaos είχε το Everything και τίποτα άλλο επίσης, το Flavors of Entanglement είχε όντως κάποιες καλές στιγμές, που για εμένα προσωπικά ήταν τα Moratorium, Not As We και It's a Bitch to Grow Up και από το καινούργιο της ό,τι έχω ακούσει μου φαίνεται αδιάφορο - στο βαθμό που μπορεί να είναι αδιάφορο ένα τραγούδι όταν το τραγουδάει μια τόσο καλή φωνή. H Morissette είναι μια καλλιτέχνιδα με όλη τη σημασία της λέξης: μπορεί να γράφει εξαιρετικά (αν και αλλόκοτα που και που :p) και έχει φωνή που μπορεί να καθηλώσει. Αντίθετα λοιπόν με άλλες τραγουδίστριες, δε με ένοιαζε ποτέ τα album της και τα live της να είναι "the talk of the town" όπως π.χ. της Madonna, γιατί η γυναίκα έχει 20 φορές καλύτερη φωνή και ταλέντο από το 80% των υπολοίπων. Όταν λοιπόν κάποιον τον εκτιμάς τόσο, περιμένεις κάτι καλύτερο από pop τραγούδια που αν δεν τα τραγουδούσε εκείνη δε θα σε ενδιέφερε να τα ακούσεις ποτέ. Για να στο κάνω πιο λιανά, το να τραγουδάει η Morissette pop τραγούδια του στυλ που τραγουδάει στα 00s και 10s, είναι σα να ακούω τη PJ Harvey να τραγουδάει Katy Perry. Ιεροσυλία ρε φίλε...και αδικία για τη φωνή που έχεις... To sum up, για εμένα πάνε κάπως έτσι: JLP: Κλασικό SFIJ: Έπος Under Rag Swept: To αγόρασα επειδή ήταν Alanis So-Called Chaos: Το κατέβασα από iTunes γιατί ήταν Alanis Flavors: Το κατέβασα από το "θείο" Havoc and Bright Lights: Βλέπουμε, αλλά μέχρι στιγμής απογοήτευση ΥΓ: To Sister Blister ήταν στο Feast on Scraps ;)

Αν είσαι τόσο σίγουρος ότι το άτομο που στα μετέφερε είναι αξιόπιστο και τον πιστεύεις ότι τα είπε όντως αυτά, εγώ θα σου πρότεινα να πιάσεις και να της μιλήσεις. Είστε 2 χρόνια φίλοι. Ούτε αρκετά λίγο διάστημα ώστε να μην έχεις δικαίωμα να της μιλήσεις ξεκάθαρα, ούτε αρκετά μεγάλο διάστημα για να έχετε δεθεί πάρα πολύ. Γνώμη μου είναι πως πρέπει να "κόψεις" τι γίνεται τώρα που είναι σχετικά νωρίς, γιατί αν το αφήσεις και περάσουν τα χρόνια μετά θα είναι πιο δύσκολο. Δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση με τους δικούς μου φίλους που είμαστε μαζί 12-13 χρόνια, να μάθω ξαφνικά κάτι αντίστοιχο. Αν ισχύει και στο πει έστω και απ'έξω-απ'έξω, ξέκοψε. Αλλά κράτα και μια πισινή για το τι παίζει με τα άτομα που μεταφέρουν λόγια άλλων.

Στην τελετή λήξης τους εκείνοι μπορεί να είχαν αυτό: http://img215.imageshack.us/img215/203/olympicscc25.jpg αλλά και εμείς είχαμε αυτό: http://img845.imageshack.us/img845/1103/karpouzia.jpg Μπορεί να είχαν τις Spice Girls και τη Jessie J αλλά και εμείς είχαμε την Άννα Βίσση (που είχε ερμηνεύσει ήδη... μελοποιημένη ποίηση όπως το μοναδικό "(ΑΑΑ)ΑΑΑ (και χωρίσαμε)" και κάποια στιγμή στο μέλλον μας τραγούδησε για τα νύχια του συντρόφου της) και τον "Μιχάλη Ote Κλαψογιάννη". Από την άλλη, για κάθε δική τους Annie Lennox εμείς είχαμε μια Χαρούλα Αλεξίου και για κάθε "We Will Rock You" είχαμε ένα "Με Αεροπλάνα και Βαπόρια". Η βασική διαφορά είναι πως τα αγγλικά ως παγκόσμια γλώσσα δίνουν την ευκαιρία στους καλλιτέχνες μιας χώρας της οποίας είναι μητρική να είναι αγαπητοί από ένα πολύ μεγαλύτερο κοινό απ'ότι τα ελληνικά τραγούδια, γι'αυτό και δεν είχαμε κάτι να αντιτάξουμε στους Who, τους Muse, τους Travis, τον George Michael κτλ. Αυτό δε σημαίνει πως εμείς δεν πρέπει να εκτιμάμε τη μουσική μας, απλά σε μια διοργάνωση που είναι παγκόσμια όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι λογικό τραγούδια με αγγλικό στίχο να ενδιαφέρουν περισσότερο το κοινό απ'ότι τραγούδια σε μια γλώσσα που μιλάει και καταλαβαίνει ένα πάρα πολύ μικρό ποσοστό του παγκόσμιου κοινού. Αλλά στο τέλος και τα καρπούζια και τα neon χταπόδια, και οι Spice Girls και η Άννα Βίσση είναι όλα ΟΚ. Κιτς ή μη, είναι όλα "in good fun" και έτσι πρέπει να το βλέπουμε. Ήταν ένα μεγάλο πάρτυ και εκείνοι πέρασαν καλά όπως περάσαμε και εμείς καλά το 2004, ελπίζοντας αμφότεροι να πέρασε καλά και ο κόσμος που παρακολουθούσε από το σπίτι του. Άντε και καλή τύχη στο Ρίο. :)

Παλιός έρωτας η Alanis... :rolleyes: Αλλά τη χάλασε η ευτυχία αυτή την κοπέλα... Όταν ήταν δυστυχισμένη έβγαζε φανταστικά κομμάτια. Τώρα πια αδικεί τη φωνή της :mad: Το δικό μου κόλλημα αυτές τις μέρες και

Βασικά δεν ξέρω αν θα σε απογοητεύσω ή όχι, αλλά μην περιμένεις να βρεις βαθιές ατάκες. Γενικά το βιβλίο είναι πολύ απλά γραμμένο. Δεν είναι κακογραμμένα σε καμία περίπτωση, αλλά δεν έχουν ιδιαίτερα δύσκολες λέξεις ή βαθύτερα νοήματα, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που παρουσιάζονται σε άλλα βιβλία π.χ. πομπώδεις εκφράσεις και αυτό που όπως πολύ σωστά θέτεις :p ατάκες που προορίζονται για status στο facebook. Εγώ που έχω διαβάσει τα βιβλία το μοναδικό που μου έχει μείνει σαν ατάκα είναι το "May the odds be ever in your favor" που είναι και η catchphrase της σειράς :p Kαι για να πω την αλήθεια αυτό μου άρεσε πολύ, το ότι δηλαδή ενώ η συγγραφέας γράφει απλά (άλλωστε απευθύνεται και σε συγκεκριμένο κοινό) σου κρατάει το ενδιαφέρον και διατηρεί την αγωνία σε όλο το βιβλίο. Ακόμα και σε σημεία που είσαι έτοιμος να πεις ότι το παρατάς γιατί βαρέθηκες κάτι θα βρει να κάνει να σε ξυπνήσει. Πιστεύω για να καταλάβεις πως το βιβλίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στις εξετάσεις του Proficiency για την έκθεση/προφορικά - τουλάχιστον κάπως έτσι μπορούσαμε να εξεταστούμε όταν έδινα εγώ :p. Και αυτό δεν είναι υποτιμητικό καθόλου γιατί τότε εγώ διάβασα to "Day of the Triffids" του Wyndham που θεωρείται πλέον κλασικός. Όσο για τα περι "συλλογής περιστέρια"/"χελιδόνια"/"κύκνοι" του Πατάκη, δεν έκανες λάθος ρε συ. Δε μπορείς να πας κατευθείαν στον Νίτσε. Πρέπει να μάθεις να αγαπάς το βιβλίο για να το καταλαβαίνεις και για να εκτιμάς την ποιότητά του ;). Eμένα το Battle Royale δε μου άρεσε καθόλου. Καθόλου όμως. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο και ίσως να είμαι προκατειλημμένος γιατί πολύ σπάνια μου αρέσουν ταινίες ασιατικού κινηματογράφου, αλλά ολόκληρη η ταινία μου φάνηκε αστεία. Από το σκηνικό μέχρι τις απίστευτα υπερβολικές αντιδράσεις των παιδιών στο Battle Royale, μόνο γέλιο μου έβγαλε. Αλλά το ξαναλέω, δεν είμαι ο κατάλληλος να κρίνω το BR, γιατί ο ασιατικός κινηματογράφος συνήθως με κάνει να βαριέμαι. Πάντως έχει σίγουρα περισσότερη βία. Το Hunger Games είναι Hollywood άλλωστε :p

Όχι δεν είναι ερωτευμένα τα παιδιά στο δάσος ;) αλλά δε λέω άλλα γιατί μπορεί να θεωρηθούν spoiler :p Εννοείται ότι τα love story πουλάνε. Γι'αυτό πούλησε και το Twilight, το πιο χαζό love story όλων των εποχών. Ο κόσμος (και κυρίως οι γυναίκες για να είμαστε πιο ακριβείς) ψάχνει ρομαντισμό αλλά το κακό είναι ότι τον βρίσκει στις χειρότερες μορφές του - όπως η μορφή του ρομαντισμού του Twilight. Αλλά και στο Hunger Games υπάρχουν κορίτσια που θέλουν η πρωταγωνίστρια να καταλήξει με τον ένα και άλλα που θέλουν να καταλήξει με τον άλλο, οπότε ναι ίσως να μοιάζει και εκεί στο Twilight, αλλά γι'αυτό δε φταίει το βιβλίο, φταίει το κοινό που ντε και καλά πρέπει να κάνει όλες τις ιστορίες ερωτικά τρίγωνα και τα κινηματογραφικά studio που για να πουλήσει η εκάστοτε ταινία την πουλάνε διαφορετικά απ'ότι την είχε στο μυαλό του ο συγγραφέας. Εγώ προσωπικά όταν διάβασα τα βιβλία, δε μου καιγόταν καρφί για το ερωτικό κομμάτι του θέματος. Για εμένα η αρένα, οι αγώνες, οι περιφέρειες και τα παιδιιά που λάμβαναν μέρος στους αγώνες ήταν μια μεγάλη αλληγορία και αυτό ήταν που μου άρεσε. Όσο για τα κουστούμια που λες, το όλο σκηνικό έχει ένα βαθύτερο νόημα. Το "The girl who was on fire" που λέγανε για την Katniss, το οποίο βγήκε από τη στολή της, έχει μια πιο πλατιά έννοια στην εξέλιξη της ιστορίας (στα παρακάτω βιβλία). Δε θα πω περισσότερα για να μην αποκαλύψω λεπτομέρειες, απλά θα πω πως η φωτιά στα βιβλία και τις ταινίες συνήθως συμβολίζει την αναγέννηση και την οργή και κατ'επέκταση το κορίτσι που φλέγεται συμβολίζει και αυτό με τη σειρά του κάτι. ΥΓ: Ξεκαθαρίζω πάντως πως και εγώ δε θεωρώ το Hunger Games την ταινία της χρονιάς. Είχε ωραία μουσική, καλούτσικες ερμηνείες και γρήγορη εξέλιξη. Αλλά μέχρι εκεί. Και τα βιβλία επίσης είναι αρκετά αξιόλογα ώστε να τα προτείνω - ιδιαίτερα σε κάποιον που δεν ξέρει τι να διαβάσει και θέλει ένα βιβλίο που να τα έχει όλα μέσα - αλλά δεν είναι και λογοτεχνικά αριστουργήματα. Είναι απλά καλύτερα από το 90% των βιβλίων που κυκλοφορούν για το συγκεκριμένο κοινό (έφηβοι, μικροί ενήλικες)

Δε στη λέω ρε συ, εννοείται πως έχεις το δικαίωμα να έχεις τη γνώμη σου :p Βασικά για εμένα το Hunger Games είχε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον όσον αφορά τους χαρακτήρες παρά τη δράση. Είχε πολλά θέματα τα οποία θα μπορούσε κανείς να συζητήσει: το πόσα είναι διατεθειμένοι οι άνθρωποι να κάνουν για να επιβιώσουν, τι μπορεί να κάνει ένα καθεστώς για να διατηρήσει την εξουσία πάνω στους πολίτες, ποιά είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής και πότε το να τη θυσιάζεις είναι πιο σημαντικό από το να "κρύβεσαι" για να επιβιώνεις, το αν μπορεί να υπάρξει έρωτας/συναισθήματα κάτω από τέτοιες συνθήκες ακόμα και το πόσο μας έχουν αναισθητοποιήσει τα ριάλιτι σε σημείο να μην μπορούμε να ξεχωρίσουμε την διασκέδαση από την βια. Το Twilight από την άλλη πραγματεύεται το πόσο δύσκολο είναι να μην έχεις γκόμενο. Βάλ' τα κάτω και πες μου :p Πάντως η ταινία, προσωπική μου άποψη, ήταν αρκετά καλή. Έχει ένα πολύ δύσκολο θέμα (παιδιά που ρίχνονται σε μια αρένα και στο τέλος μόνο ένα επιβιώνει σε ένα ανώμαλο ριάλιτι) το οποίο έχει μεν ξαναειπωθεί (από τον μύθο του Θησέα μέχρι το Battle Royale) αλλά είναι πάντα επίκαιρο. Και τα βιβλία δεν είναι ιδιαίτερα βίαια βέβαια γιατί απευθύνονται σε μεγάλους εφήβους ή μικρούς ενήλικες, αλλά σε αυτό το κομμάτι όντως η ταινία ήταν πιο πολύ κοντά στο Twilight όσον αφορά τη δράση. Κατά τα άλλα, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Μπορεί να μην είναι τίποτα τρελά καλό οι ταινίες, αλλά τόσο "τίποτα" όσο το Twilight πολύ λίγες ταινίες είναι. :rolleyes: ΥΓ: Και βασικά δεν είναι "ερωτευμένα παιδιά". Κάποιοι από αυτούς είναι ερωτευμένοι, κάποιοι άλλοι το χρησιμοποιούν για να δώσουν στο κοινό θέαμα και να γλιτώσουν κτλ. Ακόμα και αυτό είναι ενδιαφέρον από κάποια άποψη που δεν έχει να κάνει με το αν π.χ. θα παντρευτούν στο τέλος όπως το Twilight.

Ναι η αλήθεια είναι ότι έτσι που το έγαψα κάπως έτσι θα το εκλάβει κανείς :p Εννοώ ότι τα βιβλία της σειράς Hunger Games μοιάζουν ποιότητας Shakespeare αν τα συγκρίνεις με τα βιβλία της σειράς Twilight και αντίστοιχα η ταινία Hunger Games μοιάζουν ποιότητας Hitchcock μπροστά στις ταινίες Twilight. :p

Αφού δεν το έχεις δει, πώς "θύμισε Twilight";; :blink: Καμία σχέση το ένα με το άλλο. Συγκριτικά τα βιβλία και οι ταινίες του Hunger Games είναι μπροστά στα βιβλία και τις ταινίες του Twilight, Shakespeare και Hitchcock αντίστοιχα.:shifty:

Ok, αν και δε νομίζω πως η φήμη ευσταθεί, αν όντως ισχύει είναι απλά χαζό. Τα remake από μόνα τους είναι έτσι κι αλλιώς χαζά, αλλά το remake μιας ταινίας που δεν έχει κλείσει ούτε δεκαετία και που οι συνέχειές της ήταν ετήσιες μέχρι και το 2010, το κάνει ακόμα πιο χαζό. Έλεος. Είμαι μεγάλος fan των Saw, αλλά λίγο σεβασμό στο θεατή δε βλάπτει. Σε λίγο θα γυρίζουν ταυτόχρονα τις ταινίες και τα remake τους για να βγάζουν ακόμα περισσότερα. :mad:

Δε νομίζω πως ισχύει αυτό. Αν έλεγε κάτι αντίστοιχο κάποιος από τους Megadeath, το ίδιο ακριβώς θα γινόταν, απλά θα άλλαζαν τα κίνητρα. Μάλιστα τότε θα θυμόντουσαν όλοι ξαφνικά ότι η heavy metal είναι του διαβόλου, σατανιστές, εχθροί της ορθοδοξίας και του Θεού, φρικιά και η αντίδραση δε θα ήταν σεξιστική ("να πάει η γυναικούλα σπιτάκι της να πλύνει κανα πιάτο") θα ήταν άλλου είδους ρατσισμός ("όλοι αυτοί είναι καμμένοι από τα ναρκωτικά και δεν ξέρουν τι λένε μπλα μπλα μπλα"). Επίσης μεταξύ μας, πόσοι και πόσες πιστεύεις ότι ακούνε το όνομα Mustaine και ξέρουν ποιός και τι είναι και πόσοι αντίστοιχα τη Madonna;

Εγώ πάλι το βλέπω αντίστροφα. Δε με ενδιαφέρει καθόλου (αλλά καθόλου) το αν η Madonna θεωρεί ότι πεινάω. Αν ήταν μόνο η Madonna που είχε την άποψη αυτή, ίσως να με ενοχλούσε λίγο γιατί θα άκουγα κάτι ανακριβές και αρνητικό που δε θα είχα ξανακούσει για την πατρίδα μου, αλλά όταν στο εξωτερικό ΌΛΑ τα ΜΜΕ μας παρουσιάζουν ένα βήμα πάνω από την απόλυτη εξαθλίωση και όλοι οι ξένοι που ξέρω με ρωτάνε συνεχώς αν τα πράγματα είναι τόσο χάλια όσο τα περιγράφουν στα κανάλια/site τους, τότε δε φταίει η Madonna. Έτσι όπως το θέτεις πάντως (πάλι :p) διαφωνούμε. Με αυτή τη λογική θα έπρεπε να τα "ψάλλει" στη Γερμανία που έβγαλε ένα Χίτλερ και στην Ιταλία που έβγαλε ένα Μουσολίνι. Δεν έχει σημασία ποιός το έκανε πρώτος, δε νομίζω πως προσπάθησε να κάνει μάθημα ιστορίας ή να παίξει το "Ποιός είναι ο μεγαλύτερος ρατσιστής;". Προσπάθησε να πει τι συμβαίνει σήμερα. Τώρα αν έκανε καλά, αν της πέφτει λόγος, αν το έκανε για να διαφημιστεί και αν είναι ειδική ή όχι στο θέμα, είναι άλλο καπέλο. Και να πω και το εξής: Χe$τηκε η Madonna για τον αν πεινάμε και το αν είμαστε ρατσιστές, διαφήμιση θέλει να κάνει. Με αυτό συμφωνώ. Και ακόμα και αν δε χe$στηκε 100%, σίγουρα κυρίως η διαφήμιση είναι το όλο θέμα και έπειτα όποιες προσωπικές απόψεις έχει περί ρατσισμού. Όπως και να έχει όμως είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις που πιστεύω πως δεν έχει σημασία το "γιατί" το έκανε, αλλά το ότι το έκανε και ότι μπορεί 1-2-10-1000 άνθρωποι να το ακούσουν και να σκεφτούν λιγάκι το τι γίνεται γύρω μας. Δεν μπορώ βέβαια να καταλάβω γιατί κάποιος μπορεί να περιμένει τη... Madonna να του πει ότι πρέπει να σκεφτεί τι γίνεται στον κόσμο γύρω του, αλλά ποιός νοιάζεται; Σε αυτό που με ρωτάς, φαντάζομαι πως δε χρειάζεται να το πω, αλλά είναι το πρώτο :p Με τη διαφορά ότι πιστεύω ότι το 2012 όλοι οφείλουμε να έχουμε άποψη για τον κόσμο γύρω μας, είτε μας λένε Madonna είτε...Μητσάρα και οφείλουμε να ενημερωνόμαστε για όσα γίνονται γύρω μας και όχι μόνο για όσα αφορούν εμάς προσωπικά. Και όλο αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι οι χειρότερες, πιο αιματοβαμμένες περίοδοι στην ιστορία του ανθρώπου ήταν οι περίοδοι εκείνες που κάποιος κατάφερε να πείσει ένα μεγάλο κομμάτι του λαού ότι η καλύτερη λύση για τα προβλήματά του είναι να τα ρίξει στον συνάνθρωπό του λόγω διαφορετικού χρώματος, κουλτούρας, θρησκείας και εθνικότητας.

Mπορώ να σου κάνω μια ερώτηση; Έχεις εκνευριστεί τόσο πολύ με τις δηλώσεις της Madonna γιατί α. θεωρείς πως ΈΧΕΙ αυξηθεί ο ρατσισμός και ΕΧΟΥΜΕ στραφεί εναντίον των συνανθρώπων μας, αλλά δεν της πέφτει λόγος; β. θεωρείς πως ΔΕΝ έχει αυξηθεί ο ρατσισμός και ΔΕΝ έχουμε στραφεί εναντίον των συνανθρώπων μας, άρα είναι άκυρα αυτά που είπε;

Kσλά θα κάνω εγώ ένα σχόλιο. "Από τον Βάκωνα και τον Νίτσε έως τον Σαίξπηρ και τον Γκαίτε Άγγλοι, Γερμανοί και γενικά η Δύση δεν μπορούν να αποδεχθούν ότι ένας ολιγάριθμος λαός, όπως ο Ελληνικός, με τόσα ελαττώματα και τόσες αδυναμίες που του προσάπτουν, είναι ο απ' ευθείας απόγονος και πνευματικός θεματοφύλακας ενός μοναδικού θησαυρού, του Ελληνικού πολιτισμού, που δεν μπορούν να πλησιάσουν, ούτε μπορούν να οικειοποιηθούν, όσο κι αν προσπαθούν" Η ερώτηση δε θα έπρεπε να είναι "πότε θα σταματήσουν να μας αντιπαθούν;". Καμία χώρα δε συμπαθεί καμία άλλη αν δεν έχει κάποιο συμφέρον από εκείνη και ειλικρινά τόσα χρόνια προσπαθώ να καταλάβω γιατί νομίζουμε ότι είμαστε οι μόνοι που προσπαθούν να μας "καταστρέψουν" όλοι - ιδιαίτερα από τη στιγμή που είμαστε πιο αυτοκαταστροφικοί από οποιονδήποτε άλλο λαό και τα καταφέρνουμε τόσα χρόνια μια χαρά σε αυτό. Αλλά πάνω απ'όλα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σε έναν κόσμο στον οποίο το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, εμείς νομίζαμε και νομίζουμε ότι θα έπρεπε δικαιωματικά να είμαστε στο απυρόβλητο. Η ερώτηση για εμένα θα έπρεπε να είναι, πότε θα σταματήσουμε εμείς να αντιπαθούμε όλους όσους δε μας "γλύφουνε" και θα αρχίσουμε να δουλεύουμε όλοι μαζί ώστε να γίνουμε επιτέλους κάποτε μια χώρα που θα απαιτεί το σεβασμό με τη δύναμη που θα έχει και όχι με τα όσα έκαναν οι πρόγονοί της 2500 χρόνια πριν. Τέλος, συνειδητοποιείς φαντάζομαι ότι αυτό το άρθρο είναι στο ίδιο βαθιά πολιτικό και δημοσιογραφικό site το οποίο φιλοξενεί ειδήσεις όπως "Φαίη Σκορδά: Πιο sexy από ποτέ", Γ.Παϊσιος: «Πίσω από την Ευρώπη κρύβεται η δικτατορία των Σιωνιστών» και Δείτε πως είναι σήμερα η Μαριλένα από το «Δέκα Λεπτά Κήρυγμα»;

Αυτά που λες είναι δύο ξεχωριστά πράγματα. Η ενορχήστρωση, μελωδία, στίχοι κτλ είναι τελείως διαφορετικό από το τι κληρονομιά θα αφήσει στη μουσική. Και ό,τι και να λέμε, όσο και να μην τρελαινόμαστε για Madonna, η γυναίκα συνέβαλε στη διαμόρφωση της σύγχρονης pop όσο λίγες άλλες, είτε μας αρέσει είτε όχι. Την αντέγραψαν και την αντιγράφουν (βλ. Gaga) και για εμένα αυτό είναι η απόδειξη ότι κάποιος έκανε κάτι καλά, ακόμα και αν εγώ δεν το καταλαβαίνω. Πρέπει πάντα να κρίνουμε βάσει του είδους της μουσικής στο οποίο αναφερόμαστε. Δεν μπορούμε να κρίνουμε με τα ίδια κριτήρια μια όπερα, ένα heavy metal κομμάτι και ένα pop τραγούδι. Από εκεί και πέρα είναι όλα θέμα γούστου, μουσικών ακουσμάτων και προτιμήσεων, όπως και σε όλες τις μορφές τέχνης. Ένα pop κομμάτι βασίζεται πολύ λιγότερο στο πόσο βαθιά φιλοσοφημένοι είναι οι στίχοι και πολύ περισσότερο στο αν είναι πιασάρικο και διασκεδαστικό και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό. Όπως σου είπα εγώ είμαι fan των Radiohead. Αν με ρωτήσεις τι "κληρονομιά" θα αφήσουν οι Radiohead και τι η Madonna θα γελάσω, γιατί για εμένα είναι πολύ σαφές το ποιός από τους δύο είναι αυτός που η μουσική του προσπαθεί να περάσει μηνύματα και ποιανού να σε διασκεδάσει/χαλαρώσει. Αλλά ο καθένας μας κρίνει με τα δικά του κριτήρια και το να αφορίσω ή έστω να κατακρίνω κάποιον που βρίσκει τη Madonna ενδιαφέρουσα ως καλλιτέχνιδα είναι άκυρο για εμένα και κάπως προσβλητικό, γιατί για εμένα η μουσική είναι πολύ προσωπικό πράγμα και ακολουθώ τη λογική μην κρίνεις για να μην κριθείς. Και στο παρελθόν έχουν ασχοληθεί με τους στίχους της και τις μελωδίες της κτλ. Απλά δυστυχώς τα τελευταία χρόνια η Madonna το έχει ρίξει στις προχειρότητες γιατί ποιός ξέρει μπορει και να βαρέθηκε τόσα χρόνια. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα γελάσω με το γεγονός ότι η Madonna έχει ξεμωραθεί ή με αυτούς που λένε πως επειδή γεμίζει στάδια είναι ο Θεός, αλλά δε θα φτάσω και στο άλλο άκρο να αφορίσω μια καριέρα τόσων ετών που κάπως, κάπου, κάτι πρέπει να έκανε σωστά.

sendmeasign, νομίζω ότι είσαι υπερβολικά άδικος. Μπορεί να μην είμαι fan της Madonna, αλλά ότι η τύπισσα είναι στη σκηνή και γεμίζει στάδια εδώ και μια τριαντάρα χρόνια, αν μη τι άλλω έχει το δικαίωμα να λέγεται μουσική. Δεν είναι μόνο η metal μουσική. Εγώ π.χ. δεν ακούω μέταλ. Ακούω alt rock, rock, trip-hop. Πρέπει να θεωρώ ότι ντε και καλά επειδή εμένα δε μου αρέσει η μέταλ, δεν είναι και μουσική; Ή πρέπει επειδή εγώ θεωρώ μουσικές ιδιοφυίες τους Radiohead να πω ότι οι Motorhead είναι απλά "φασαρία"; Αυτές οι συζητήσεις και οι διαφωνίες γίνονται δεκαετίες τώρα και νόμιζα πως είχαμε πλέον ξεπεράσει τα θέματα αυτά. Μην είσαι αφοριστικός. ΥΓ: Εκτός και αν πρόκειται για τον Justin Bieber. Σε αυτή την περίπτωση, ναι, μιλάμε απλά για κακό γούστο :D

O DesertSMisSRaiN, freddaras. O :mad: :p ΥΓ: Θέλω να ζητήσω μετά από τόσα χρόνια από τους διαχειριστές να βάλουν το "the" ανάμεσα στο "Miss" και το "Rain" το ονόματός μου για να είναι ξεκάθαρο ότι αναφέρομαι σε στίχο και όχι ότι είμαι η κυρία Βροχή!! :mad::lol:

Το ίδιο ισχύει για όλα τα αθλήματα, δυστυχώς. Όλα είναι πια χορηγοί και λεφτά και νομίζω πως αν κάποιος πιστεύει πως το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ δεν είναι εταιρείες και συμφέροντα απλά εθελοτυφλεί.

Ναι, αλλά δε νομίζω πως λέει κάπου ότι φταίει ο ελληνικός λαός για τη σημερινή κατάσταση. Βασικά, δε λέει ποιός φταίει, λέει πως σε περιόδους κρίσεων οι άνθρωποι αντί να στραφούν ο ένας στον άλλο, στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου. Και σε αυτό δεν υπάρχει τίποτα το "πολιτικό". Το θέμα με τη Λε Πεν και ότι την παρουσίασε με σβάστικα, ναι είναι πολιτικό. Και αν με ρωτάς, ήταν και άτοπο γιατί και με τα λόγια της απλά θα μπορούσε να δώσει στον κόσμο να καταλάβει για ποιά μιλάει χωρίς να μπει στο παιχνίδι "Madonna vs Le Pen". Αλλά τα υπόλοιπα λόγια που είπε δεν είναι πολιτικά, είναι κοινωνικά και αφού ως καλλιτέχνιδα επέλεξε να μιλήσει για ένα κοινωνικό θέμα άποψή μου είναι ότι τοποθετήθηκε σωστά (τουλάχιστον στο κομμάτι που είπε για το πώς σε περιόδους κρίσεις στρεφόμαστε εναντίον των συνανθρώπων μας). Δεν είπε πουθενά για Τούρκους και Έλληνες, Ρεπουμπλικανούς και Δημοκράτες, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Είπε για την κοινωνική πλευρά του θέματος και ως καλλιτέχνης έχει το δικαίωμα να το κάνει. Τώρα, αν η Madonna είναι "αυθεντία" στο θέμα, αν τα λόγια της είναι ένα διαφημιστικό τρικ ή το αν της Madonna της πέφτει ουσιαστικά λόγος και έχει όλες τις πληροφορίες για να έχει άποψη είναι άλλο θέμα.

To χειρότερο είναι ότι έχει δίκιο σε αυτά που λέει. Ίσως όχι στο ότι μας παρουσιάζει ένα βήμα πάνω από τη Ζιμπάμπουε ("οι Έλληνες δεν έχουν να φάνε"), αλλά στο ότι οταν ο κόσμος φοβάται, ο διπλανός του γίνεται ο χειρότερος εχθρός του. Ασχέτως του... αγγελιοφόρου, το μήνυμα είναι σωστό και πρέπει να το ακούσουμε όχι γιατί το λέει η Madonna (που ποιός χέστηκε για την άποψή της για εμάς; ) αλλά ακριβώς γιατί έχει δίκιο.