DesertSMisSRaiN

Αν και φαντάζομαι ότι θα με κράξετε, εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί το The Artist είναι τόσο καλή ταινία. Δεν την έχω δει, αλλά δε με τραβάει και τίποτα να τη δω. Sorry για αυτό που θα πω αλλά προσωπικά πιστεύω πως όλη αυτή η φασαρία έγινε και γίνεται γιατί είναι κάτι το πρωτότυπο (για 2012) και πολύ "ψαγμένο", avant-garde και τέλος πάντων φτιαγμένο για να εντυπωσιάσει. Αδυνατώ να πιστέψω πως η καλύτερη ταινία για μια ολόκληρη χρονιά ήταν μια ταινία που δεν ακούγεται ούτε μια λέξη, όσο χαζό και αν ακούγεται αυτό στους λάτρεις του βωβού κινηματογράφου. Με δυο λόγια, μου κάνει λίγο pretentious το όλο πράγμα... Tώρα για τα βραβεία που έχουν να κάνουν με τους ηθοποιούς, αν και ξαναλέω πως δεν έχω δει την ταινία, αν όντως είναι καλοί σίγουρα τους αξίζουν περισσότερο απ'ότι θα άξιζαν στους άλλους συναδέλφους τους γιατί είναι πολύ δύσκολο να εκφράσεις συναισθήματα χωρίς λόγια. Τέλος για τη Meryl Streep έχω να πω ότι όπως διάβασα κάπου κάποτε, "αυτής της γυναίκας και το κουρτινόξυλο να της δώσεις να παίξει, θα το κάνει τόσο ενδιαφέρον που θα κάτσεις και θα το παρακολουθήσεις".

Ακριβώς. Όταν αρχίζουν να διαφημίζουν μερικές ταινίες ως πχ. "η πιο τρομαχτική ταινία τρόμου όλων των εποχών" (όπως έλεγαν για το πρώτο) ή αντίστοιχα "η ποιο αστεία κωμωδία όλων των εποχών" κτλ, όχι μόνο πας προετοιμασμένος να τρομάξεις-γελάσεις, αλλά τις περισσότερες φορές ξενερώνεις κιόλας γιατί τελικά δεν ήταν και το πιο τρομαχτικό/αστείο. Εμένα μου άρεσαν και τα τρία Paranormal Activity - αν και όντως το 2ο θα το έβαζα τελευταίο. Είναι από τις λίγες φορές, μαζί με το εξαιρετικό Rec και λιγότερο το Cloverfield, που μου άρεσαν ταινίες με shaky camera (ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι άρεσε τόσο πολύ στον κόσμο στο Blair Witch Project). Το Don't Be Afraid of the Dark ήταν το πιο απογοητευτικό "θρίλερ/τρόμου" του 2011 για εμένα. Αν δεν είχε 1-2 θανάτους και σκηνές βίας, θα νόμιζα ότι η Disney έβγαλε ταινία με νέους ήρωες :down:

Δεν ξέρω για την αμοιβή που λες, αλλά δυστυχώς αυτό το "αν το ρεπό σου πέφτει αργία το χάνεις" ισχύει. Έχω φίλους που δουλεύουν σε μαγαζιά και αν οι αργίες πέφτουν σε ρεπό τους, απλά το χάνουν.

Έχεις δίκιο. Προσωπικά δεν μου γύρισε το στομάχι βέβαια γιατί έχω δει τα Martyrs, Human Centipede, Hostel και έχω πάθει ανοσία πια :p αλλά με ενόχλησε γιατί ήταν άκυρη "torture porn" σκηνή σε μια σειρά που μέχρι στιγμής είχε αίμα που ήταν σχετικά δικαιολογημένο αν σκεφτείς ότι μιλάμε για μονομάχους, αρένες και τη Ρωμη. Αν και αυτή η σκηνή ήταν από το προηγούμενο επεισόδιο. Στο τελευταίο έχει και χειρότερη!

Την ακούω παντού και δεν την αντέχω την τύπισσα... Σα να κλαίει με τις φίλες της είναι η φωνή της :p από εμένα. Απλά φανταστικό κομμάτι

Παίδες, η συζήτηση αυτή έχει ξαναγίνει όταν πέθανε η Amy Winehouse και όταν πέθανε ο Michael Jackson. Ας μην αρχίσουμε πάλι τη διαφωνία περί του τι είναι σοβαρή αρρώστια, τι είναι επιλογή και τι είναι αρρώστια γενικά. Τα πράγματα είναι απλά: και τα δύο είναι αρρώστιες - η μία σωματική και η άλλη ψυχική. Και οι δύο μπορεί να προκληθούν από πράγματα που δεν μπορούμε πάντα να ελέγξουμε και επίσης πολύ συχνά και οι δύο οδηγούν στο θάνατο. Η μοναδική τους (αλλά πολύ σημαντική) διαφορά των δύο είναι ότι η μία ασθένεια είναι πλήρως ιάσιμη αρκεί να το θέλει πραγματικά ο ασθενής και να συνεχίσει να προσπαθεί να τη νικήσει στην υπόλοιπη ζωή του, ενώ η άλλη όσο και να το θέλει ο ασθενής μπορεί να μην έχει κανένα αποτέλεσμα. Αυτή η "αδικία", το ότι δηλαδή ο καρκίνος είναι κάτι που μπορεί να μην επιδέχεται και καμίας θεραπείας ακόμα και αν οι ασθενείς παλεύουν με νύχια και με δόντια να ζήσουν ενώ οι εθισμοί επιδέχονται θεραπείας αλλά πολλές φορές οδηγούν στο θάνατο εξ αιτίας της αδυναμίας του ασθενούς να ξεκόψει, είναι και ο βασικός λόγος που κάποιοι "θυμώνουμε" όταν χαρακτηρίζεται ως "ασθένεια" κάτι που έγινε εξ επιλογής. Τέλος πάντων, η αλήθεια είναι ότι και οι δύο είναι ασθένειες - απλά με διαφορετικό τρόπο. R.I.P. Whitney και κουράγιο στην κόρη της.

Aν αναφέρεσαι στην πρωταγωνίστρια, δυστυχώς όχι. Αγγούρι παραμένει. Κρίμα τόσο όμορφη κοπέλα να είναι τόσο...άχρωμη και άοσμη. :p Αν και γενικά πρέπει οι δημιουργοί της σειράς (που έχουν κάνει και το Lost και το πρόσφατο Alcatraz) να αρέσκονται σε αγγούρια πρωταγωνίστριες γιατί και στο Alcatraz η κοπέλα που παίζει, δεν την παλεύει και ιδιαίτερα... Πέρα από την πλάκα από τη 2η σεζόν και μετά η σειρά αλλάζει στυλ. Αν και διατηρεί μέχρι και σήμερα το "monster of the week" στυλάκι (δηλαδή κάθε βδομάδα μια ξεχωριστή υπόθεση που λύνεται ή έστω παραμένει άλυτη), από τη 2η και μετά η όλη ιστορία παίρνει άλλη τροπή και όλες οι παράξενες/παραφυσικές αυτές υποθέσεις μαθαίνουμε ότι πηγάζουν από κάπου και έκτοτε ξεκινάει ένα γενικότερο μυστήριο το οποίο συνεχίζεται μέχρι και σήμερα και ουσιαστικά περιβάλλει όλες τις υποθέσεις που έχουν κατά καιρούς ασχοληθεί. Οπότε όλοι είναι ευχαριστημένοι: και αυτοί που θέλουν να βλέπουν ένα επεισόδιο χωρίς να πρέπει να έχουν δει ολόκληρη τη σειρά για να καταλάβουν τι γίνεται στο συγκεκριμένο, αλλά και αυτοί που τους αρέσει οι σειρές που παρακολουθούν να έχουν μια κεντρική ιστορία, γιατί οι σεναριογράφοι φροντίζουν να εμπλουτίζουν κάθε βδομάδα τη μυθολογία της σειράς. Όσο για τα αναπάντητα ερωτήματα, αν και τα περισσότερα έχουν απαντηθεί - ή έστω έχουν προχωρήσει κάπως - μην ξεχνάς ότι η σειρά είναι του δημιουργού του Lost οπότε 100% απαντήσεις δεν πρόκειται να πάρουμε ποτέ. Αλλά αυτή είναι και η μεγαλύτερη μαγεία της σειρά, για εμένα. Όταν προσπαθείς να εξηγήσεις 100% το υπερφυσικό/παραφυσικό σε μια σειρά επιστημονικής φαντασίας, η σειρά χάνει το νόημα της.

Υπάρχουν τόσες πολλές εξηγήσεις και για τα δύο θέματα που αναφέρεις (το νερό και τις μυικές συσπάσεις) που πραγματικά αφού δεν είμαστε γιατροί - που και να ήμασταν βέβαια, από μια ιστορία δε θα μπορούσαμε να κάνουμε διάγνωση - είναι αδύνατο να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα. Πάντως όσον αφορά το νερό, για εμένα δεν είναι και τόσο παράξενο. Σας έδειξε ότι ο "δαίμονας" μέσα της κατάλαβε το κόλπο σας και στη συνέχεια της φέρατε κανονικό νερό να πιεί γιατί θεωρήσατε πως θα το καταλάβει και πάλι. Ήταν μεν "ρίσκο", αλλά ένας άνθρωπος με ψυχώσεις δεν πολυκαταλαβαίνει από ρίσκο. Τώρα για τις παράξενες κινήσεις της, υπάρχουν πραγματικά δεκάδες (εκατοντάδες ίσως) ψυχικές ασθένεις που μπορούν να οδηγήσουν σε τέτοιες άβουλες και τελείως αφύσικες κινήσεις, όπως π.χ. η δυστονία σε μια γενικευμένη της μορφή και πιθανώς σε συνδυασμό με κάποια άλλη ασθένεια όπως η επιληψία. Και πάλι βέβαια, το να υποθέτουμε τι έχει πιστεύω είναι τόσο απλουστευμένη λογική όσο και το "ειναι δαιμονισμένη". Για τις γλώσσες πάντως, ΟΚ να δεχτώ ότι μίλαγε ρώσικα. Ξέρατε αν είχε κάποιον συγγενή-φίλο-πρών γκόμενο που να ήταν από εκεί; Αν δεν ξέρεις τη ζωή ενός ανθρώπου από την αρχή, είναι δύσκολο να μπορείς να καταλήξεις σε ένα συμπέρασμα. Εξ άλλου το μυαλό είναι παράξενο πράγμα και μπορεί μια φράση που να είχε ακούσει να της είχε περάσει στο υποσυνείδητο και να της βγήκε πάνω στην τρελή ένταση της στιγμής. Περι αραμαϊκών δεν έχω να πω κάτι... μου φαίνεται λίγο περίεργο που υπήρχαν άνθρωποι εκεί που όχι μόνο είχαν ακούσει ότι υπάρχει αρχαία γλώσσα με το όνομα αραμαϊκά αλλά ήξεραν και να τα αναγνωρίζουν όταν τα άκουγαν... :) Όσο για την Κεφαλονιά, χαίρομαι :) Φαντάζομαι ότι εσύ είσαι από Κέρκυρα (λόγω ονόματος :p)

Πρώτα απ'όλα να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω καμία πρόθεση να θίξω τα "πιστεύω" κανενός. Και αυτό το ξεκαθαρίζω γιατί προφανώς όσοι πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός, πιστεύουν ότι υπάρχει και Διάβολος και άρα είναι πιθανός ο δαιμονισμός. Όλα όσα περιγράφεις στην πρώτη παράγραφο είναι ψυχικές διαταραχές οι οποίες γίνονται ακόμα πιο έντονες όταν ο ασθενής βρίσκεται σε ένα χώρο όπως η εκκλησία, όπου το κλίμα είναι "βαρύ", ο χώρος είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να προκαλεί δέος και όλο αυτό γινόταν ακόμα χειρότερο στην περίπτωση που η γυναίκα που περιγράφεις βρισκόταν σε θρησκευτικό παραλήρημα. Ωστόσο η επιστήμη έχει δώσει απαντήσεις για αυτά. Η μυική δύναμη, η τεράστια αλλαγή στην προσωπικότητα/συμπεριφορά της γυναίκας και οι σπασμοί που περιγράφεις θα μπορούσαν να αποδοθούν σε σχιζοφρένεια, διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας, επιληψία ενώ οι βρισιές στο σύνδρομο Tourette, το οποίο χαρακτηρίζεται από υπερβολική αισχρολογία αλλά και σπασμούς των μυών. Συγκεκριμένα για τη μυική δύναμη που εμφανίζεται σε ανθρώπους που θεωρούνται "δαιμονισμένοι", νομίζω πως δεν είναι και τόσο σπάνιο φαινόμενο όσο νομίζουμε. Αν σκεφτείς όλες τις περιπτώσεις που άνθρωποι έχουν υπερβεί τις φυσιολογικές δυνάμεις τους για να σώσουν ένα αγαπημένο τους πρόσωπο από τον κίνδυνο ή το γεγονός πως μέσω της ύπνωσης οι επιστήμη έχει καταφέρει να κάνει ανθρώπους να επιδεικνύουν υπερβολικά μεγάλη δύναμη και ευλιγισία των μυών τους, τότε καταλαβαίνουμε πως οι άνθρωποι κάτω από πίεση ή ειδικές συνθήκες (όπως είναι η ύπνωση) μπορούν να υπερβούν των δυνάμεών τους. Άσε δε που το βρίσιμο μπορεί να οφείλεται απλά στο ότι ήταν επτανήσια - είμαι Κεφαλονίτης και εγώ και ξέρω από καλό βρίσιμο :p Επίσης, ο πράσινος εμετός όσο εντυπωσιακός (!) και αν φαίνεται ιδιαίτερα στα μάτια ενός παιδιού, δεν είναι και τόσο ασυνήθιστος. Αν δεν λάβουμε ως πιθανότητα η γυναίκα να λάμβανε φαρμακευτική αγωγή που το προκάλεσε αυτό ως παρενέργεια, αν δεν υποθέσουμε ότι είχε πιει ή φάει κάτι που μπορεί επίσης να της είχε προκαλέσει εμετό πράσινου χρώματος, υπάρχουν ασθένειες που σχετίζονται με τη χολή (και φαντάζομαι και άλλα όργανα) στις οποίες ο εμετός είναι πράσινου χρώματος. Και στο συγκεκριμένο θέμα έχω και προσωπική εμπειρία στο παρελθόν μετά από φαρμακευτική αγωγή που είχε ακολουθήσει χειρουργικής επέμβασης, οπότε ξέρω 1000% πως τα αίτια μπορεί να είναι παθολογικά και όχι υπερφυσικά. Τέλος για το νερό που αναφέρεις, αυτό δε χρειάζεται ψυχολογία ή ψυχιατρική για να εξηγηθεί. Απλά λογική σκέψη. Η γυναίκα έπασχε από κάποια ψυχική διαταραχή που την έκανε να πιστεύει ότι είναι δαιμονισμένη (ή, αν θέλεις, ΉΤΑΝ δαιμονισμένη) Ενώ κάθεται στην αυλή της εκκλησίας κάποιος της φέρνει ένα ποτήρι νερό από κάπου Τώρα ας υποθέσουμε πως δεν έχει σημασία αν ήταν δαιμονισμένη ή αν όλα ήταν μια ψυχική διαταραχή. Οτιδήποτε και αν ίσχυε στην πραγματικότητα, ήταν δυνατόν να έπινε το νερό που της δίνει κάποιος ενώ βρίσκεται στην εκκλησία και ενώ υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να της δίνουν αγιασμό αντί για νερό; Και κάτι ακόμα, για τη δημοφιλεστατη "Γλωσσολαλιά". Πρώτα απ'όλα το 1997 πρέπει να ήσουν πόσο, 15 χρονών; Πώς είσαι σίγουρος ότι αυτά που έλεγε ήταν ξένη γλώσσα και όχι απλά... αλαμπουρνέζικα που έμοιαζαν με κάποια άλλη γλώσσα; Επίσης, πώς ξέρεις σίγουρα ότι η γυναίκα (αν όντως μίλαγε κάποια ξένη γλώσσα) δεν ήξερε τη συγκεκριμένη γλώσσα ή δεν είχε την οποιαδήποτε επαφή με αυτή τη γλώσσα στο παρελθόν; Γιατί από τα λεγόμενά σου καταλαβαίνω ότι δεν την ήξερες σχεδόν καθόλου τη γυναίκα. Επαναλαμβάνω ότι δεν έχω σκοπό να θίξω τα θρησκευτικά πιστεύω κανενός. Πιστεύω όμως ότι αν μη τι άλλο, ακόμα και οι άνθρωποι που πιστεύουν στο Θεό και τους δαιμονισμούς, θα πρέπει να έχουν κριτική σκέψη απέναντι σε αυτά τα θέματα.

Τα νούμερα είναι απογοητευτικά... Διαβάζω σε sites που ασχολούνται με θέματα αμερικανικών σειρών ότι αυτή τη στιγμή με τα νούμερα που κάνει και δεδομένου ότι παίζει Παρασκευή βράδυ (που θεωρείται "νεκροταφείο" τηλεοπτικά), ακόμα και αν η εταιρεία παραγωγής του το δίνει στο FOX σχεδόν τσάμπα πάλι θα μπαίνει μέσα το FOX... Δεν υπάρχει επίσημη ανακοίνωση πάντως ακόμα, αλλά χωριό που φαίνεται...

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τόσο "μίσος" στο Glee από τους fans των original εκτελέσεων... ναι, το original δεν αντιγράφεται (και κυρίως δεν αντιγράφεται από ερασιτέχνες μουσικούς ή έστω ηθοποιούς που έχουν μεν ταλέντο στο musical αλλά δεν έχουν και τις φωνές της Witney Houston ή του Elvis). Το κακό όμως πού είναι; Αν μη τι άλλο, η νεότερη γενιά έρχεται σε επαφή με τραγούδια που σε διαφορετική περίπτωση δε θα άκουγε ποτέ. Και στην εποχή του Bieber, έχουμε ανάγκη η νέα γενιά να καταλάβει πως αυτό ΔΕΝ είναι μουσική, είναι marketing. Προτιμώ λοιπόν η νέα γενιά να μάθει τους Fleetwood Mac (στους οποίους είχαν κάνει ολόκληρο επεισόδιο στο Glee με αξιοπρεπέστατες εκτελέσεις - ιδιαίτερα του "Dreams" από την Chenoweth και τον Morrison) έστω και με αυτό τον τρόπο, έστω και αν ακούγονται αυτά τα ηλίθια "γιατί λέει αυτοί οι Fleetwood Mac τραγούδια του Glee?" - και αντίστοιχα για όλους τους καλλιτέχνες. Τουλάχιστον έτσι, αν κάποιο παιδί ενδιαφέρεται πραγματικά για τη μουσική θα κάτσει, θα ψάξει, θα μάθει και θα ευχαριστηθεί τους μουσικούς που εμείς είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε είτε οι ίδιοι είτε από τους γονείς μας. Πέρα από αυτό, με εξαίρεση τα εκνευριστικά και κουραστικαααααα musical τραγούδια, το Glee κάνει πολύ έξυπνα mash-up (όπως το Umbrella της Rihanna με το Singing in the Rain ή το Someone Like You / Rumor Has It της Adele) και υπάρχουν πολλά που ακούγονται ευχάριστα. Είπαμε... δε φτάνουν τα original αλλά σε έναν κόσμο που ΑΥΤΗ η διασκευή επιτρέπεται να κυκλοφορεί, οι διασκευές του Glee ΜΙΑ ΧΑΡΑ είναι...

Εντάξει δεν είναι σειρά που θα εμβαθύνει σε ψυχολογικά, τον πόνο της απώλειας κτλ. Είναι μια σειρά δράσης που είναι καλή γιατί έχει βία, σεξ και αρχαιότητα. Αδιάφορο για εμένα το τρίτο. Γενικά μέχρι στιγμής δε μου λέει κάτι η σεζόν. Δεν έχουν κάποιο στόχο όλα όσα γίνονται και αυτό κάπως με ξενίζει. Τα μοναδικά καλά σημεία είναι η Lucy Lawless (η οποία δε θα γεράσει ΠΟΤΕ) και γενικά ό,τι γίνεται στο τέως οίκο του Batiatus.

Πόσο κρίμα πραγματικά είναι να κόβονται σειρές όπως το Fringe και να συνεχίζουν σειρές τύπου Two & a Half Men. Και εκτός των άλλων είναι και μια από τις σπάνιες περιπτώσεις σειρών που ενώ ξεκίνησαν αδιάφορα και σχετικά μέτρια όσο περνάει ο καιρός γίνεται συνεχώς καλύτερη. Πραγματικά κρίμα. Βέβαια τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμα, αλλά...

Είσαι άδικος. Το Fallout 3 και το Fallout New Vegas μπορεί να μη θυμίζουν στο στυλ τα παλιά κλασικά Fallout αλλά έχουν έναν απίστευτα καλοφτιαγμένο κόσμο, ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού, εκατοντάδες αποστολές/υποαποστολές και πράγματα να κάνεις και όταν κυκλοφόρησαν ήταν από τα παιχνίδια με τα καλύτερα γραφικά και ήχο. Αν μη τι άλλο "σύστησαν" τη σειρά Fallout (και την εξαιρετική post-apocalyptic αισθητική της) σε μια νέα γενιά gamers σεβόμενοι όσο αυτό ήταν δυνατό τη σειρά. Και σε μια εποχή που τα παιχνίδια που πουλάνε περισσότερο είναι η εκατοστή συνέχεια του FIFA ή ετήσια έκδοση του Modern Warfare, τα Fallout και Elder Scrolls είναι ευλογία.

Δεν ξέρω τι παίζει με τη φετινή σεζόν, αλλά το έχουν παρακάνει με την - αλά Zack Snyder - χρήση του slow motion στις σκηνές μάχης. Δεν μπορείς να παρακολουθήσεις τη σκηνή πλέον άνετα γιατί κάθε δύο δευτερόλεπτα πέφτει slow motion και τρελό ζουμ σε κάποιον-κάτι. Και εκεί που ο Snyder στους 300 ή το Sucker Punch το χρησιμοποιούσε όταν ήθελε να τονίσει κάτι ή να κάνει κάτι πιο δραματικό, η τόσο έντονη και συνεχής χρήση του στο Spartacus δε φτιάχνει, αλλά χαλάει την ατμόσφαιρα. Κατά τα άλλα καλούτσικο και το δεύτερο, αλλά περίμενα κάτι καλύτερο. Είχε τουλάχιστον ωραίο φινάλε.

Ρε παιδιά μην είμαστε υπερβολικοί. Δώστε του 1-2 επεισόδια ακόμα. Δε μπορεί να αντικαταστήσει έτσι εύκολα έναν άνθρωπο που έπειθε τόσο πολύ για Spartacus, αλλά ας μην τον απορρίψουμε κιόλας. Αυτές οι αλλαγές θέλουν λίγο χρόνο.

Αν και φαντάζομαι πια θα το έχεις ανακαλύψει και μόνος σου, όχι δεν κυκλοφορούν μόνο σκέτα. Υπάρχουν και τόμοι που περιέχουν αρκετά μέσα οπότε σου βγαίνει πιο οικονομικό. π.χ. Αυτό εδώ έχει μέσα 8 τόμους και κάνει 25,5 λίρες

Υπάρχει παντού. Παπασωτηρίου, Public κτλ. Πάντως είναι πανάκριβο. Αν δε σε νοιάζει να το διαβάσεις στα αγγλικά, τότε σίγουρα μην το πάρεις από εδώ. Αλλιώς αν θέλεις οπωσδήποτε ελληνικά, δεν έχεις και πολλές επιλογές.

Radiohead - Putting Ketchup in the Fridge / How Do You Sit Still Καλοί, αγαπημένοι, rock 90s Radiohead. Για κάτι τέτοιους λόγους τα 90s θα είναι πάντα καλύτερα από τα 00s-10s

Εμένα δε μου άρεσε καθόλου, πάντως. Περίμενε πολύ περισσότερη πλάκα αλλά βαρέθηκα από την αρχή.

Ωπ ξέχασα ότι βγήκε το τελευταίο σήμερα. Τρέχω για κατέβασμα :) Εξαιρετική σειρά. Ίσως η καλύτερη της φετινής σεζόν.

Welcome to the world of J.J Abrams :p

Και επιτέλους στο 11o έχουμε και το θέμα του Μια σοβαρότατη υποψηφιότητα για Emmy στη Danes, παρακαλώ. Και γρήγορα! ;)

Εγώ πάντως να σου πω κάτι; Δεν τον βλέπω και πολύ βαρύ αυτό το χειμώνα. Σε 30 τ.μ. διαμέρισμα, νομίζω ότι πολύ το ψάχνεις το θέμα. Πάρε για την ώρα κουβέρτες και το πολύ πολύ κανένα αερόθερμο και πιστεύω είσαι μια χαρά. Υπολόγισε πόσες ώρες θα είσαι σπίτι την ημέρα, από αυτές αφαίρεσε τις ώρες που κοιμάσαι και θα δεις πως δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα.