Ο χειρότερος εφιάλτης σας;

[manolissinger]

το μπλε πήρες ή το κόκκινο;

το πορτοκαλι:lol::lol:

[egodemis]

Α εγώ δεν έχω θέμα ούτε με εφιάλτες ούτε με κάποιο άλλο όνειρο. Τα βλέπω σαν ταινία. Έχει βέβαια ένα σπαστικό εφιάλτη. Με μπορώ να πετάξω αλλά απογειονομαι μερικά μέτρα πέφτω τρέχω μετά πάλι πφφ

[nikos523]

Το χειρότερο είναι να κοιμάμαι και να βλέπω ότι δουλεύω.

Εφιάλτης..

[gokuthelegend]

Εγώ είχα δει ένα όνειρο πριν από 13-14 χρόνια και το θυμάμαι ακόμη. Τότες πήγαινα 1η Λυκείου και είχε πεθάνει ο παππούς μου (η γιαγιά μου πέθανε όταν πήγαινα νηπιαγωγείο). Τέλος πάντων, αφού πέθανε ο παππούς μου, περίμενα λίγο καιρό για να ηρεμίσουν τα πνεύματα και είπα στον πατέρα μου να μετακομίσω στο δωματιό του το οποίο τελικά μου το επέτρεψε, και το έκανα υπνοδωμάτιο - γραφείο. Εγώ όμως είμουν ακόμη επηρεασμένος από τον θάνατο του παππού μου και φοβόμουν. Την πρώτη νύχτα λοιπόν που κοιμήθηκα στο δωματιό του είδα ένα πολύ περίεργο όνειρο.

 

Είδα λοιπόν ότι τελείωσα το σχολείο, πέρασα σε μια σχολή της επιλογής μου σε άλλη πόλη, και πήγα για να βρω σπίτι. Καθώς έψαχνα για σπίτι είπα να πάω να δοκιμάσω την τύχη μου στους φοιτητικούς κοιτώνες, οι οποίοι να σημειώσω ότι το κτήριο τους είναι δίπλα σε ένα ΔΑΣΟΣ. Όσο και να έψαξα δεν μπόρεσα να βρω ποιές είναι οι προυποθέσεις για να με πάρουν στους κοιτώνες (χαμηλό εισόδημα, πολύτεκνοι γονείς κλπ) αλλά εγώ είπα να πάω να δοκιμάσω την τύχη μου. Ακόμη και όταν μίλησα με τους υπεύθυνους των κοιτώνων, δεν με ενημέρωσαν ποιές είναι οι προυποθέσεις για να με πάρουν, μασούσαν τα λόγια τους, αλλά παρόλα αυτά μου είπαν να κάνω αίτηση. Και έτσι έκανα αίτηση.

 

Προς εκπληξή μου μερικές μέρες μετά με καλούν για να με ενημερώσουν ότι με δέκτηκαν στους κοιτώνες. Πάω λοιπόν, εγκαθήσταμαι εκεί, γνωρίζομαι με παιδιά, κάνω φίλους, ξεκινάνε και τα μαθήματα και όλα καλά. Ο καιρός περνούσε ευχάριστα μιας και είχα περάσει σε σχολή της επιλογής μου (οπότε μου άρεσαν τα μαθήματα) και είχα κάνει και μερικούς πολύ καλούς φίλους.

 

Με τον καιρό όμως εξαφανίζονταν και διάφορα παιδιά, κάτι το οποίο δεν είχα δώσει σημασία διότι γινόταν πολύ σπάνια, και όσοι εξαφανίζονταν δεν ήταν και τόσο φίλοι μου, οπότε δεν με ένοιαζε. Επίσης όταν άλλα παιδιά πήγαιναν και ρωτούσαν στην γραμματεία για ποιό λόγο κάποια παιδιά εξαφανίζονταν, μας απαντούσαν ότι πήραν μετάθεση σε άλλες σχολές, ή ότι δεν μπορούσαν να συνεχίσουν τις σπουδές για οικονομικούς λόγους, ή έκαναν αναστολή φοίτητης και θα συνεχίσουν κάποιο άλλο εξάμηνο, και άλλες τέτοιες δικαιολογίες. Εμάς όμως μας φαινόταν πολύ παράξενο, διότι εντάξει, άνθρωποι είμαστε, κάποιοι μπορεί να είχαν προβλήματα και να έφυγαν από την σχολή, αλλά το παράξενο ήταν ότι φεύγαν στα καλά καθούμενα και χωρίς καμιά προειδοποίηση.

 

Τέλος πάντων, ο χρόνος κυλούσε ομαλά εκτός από το ότι περιστασιακά εξαφανίζονταν διάφοροι φοιτητές. Μια νύχτα λοιπόν, δεν μπορούσε να με πάρει ο ύπνος και σηκώθηκα να πάω μια βόλτα στον διάδρομο του κτιρίου με τους κοιτώνες. Να σημειώσω ότι όλοι στους κοιτώνες είμασταν καλά παιδιά και πάντα πέφταμε για ύπνο πριν τις 12 την νύχτα. Εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ και η ώρα είχε περάσει από 12. Έτσι λοιπόν όπως έκανα την βόλτα μου στον διάδρομο, ξαφνικά ακούω κάτι ήχους και φωνές. Πάω να δω τι συμβαίνει και ξαφνικά ανοίγει μια μυστική πόρτα από έναν τοίχο και πετάγεται ένα παιδί από μέσα, γεμάτο στα αίματα, τα οποία έτρεχαν από τον λαιμό του. Ήταν ένας παλιός μου φίλος ο οποίος είχε εξαφανιστεί αδικαιολόγητα.

 

Με το που βγαίνει από την μυστική πόρτα, με κοιτάει και πέφτει στο έδαφος, ζαλιζόταν από την μεγάλη απώλεια αίματος. Πάνω στην τρομάρα μου, προσπαθώ να έρθω στα λογικά μου και πάω να τον βοηθήσω. Μόλις πάω να τον ποιάσω για να τον σηκώσω, με σπρώχνει με όση δύναμη είχε και μου λέει: "Όχι, όχι, άσε με εμένα, εγώ είμαι τελειωμένος. Τρέχα να σωθείς εσύ όσο προλαβαίνεις, πριν έρθουν και σε δούνε". "Ποιοί να έρθουν;" τον ρωτάω εγώ. "Οι ιδιοκτήτες αυτού του κτηρίου με τους κοιτώνες δεν είναι άνθρωποι, είναι βαμπίρια, και σου πείνουν το αίμα. Γιατί νομίζεις ότι σε διάλεξαν; Γιατί μας διάλεξαν όλους εμάς συγκεκριμένα; Δεν διαλέγουν όποιον νάναι, διαλέγουν όσους έχουν νόστιμο αίμα".

 

Εγώ είχα μείνει κόκκαλο από αυτά που έβλεπα και άκουγα. Τελικά το παιδί αφήνει την τελευταία του πνοή. Εκείνη την στιγμή πετάγεται από την μυστική πόρτα και ένα ακόμη άτομο. Όπως τον βλέπω ήταν πολύ χλωμός και του έτρεχαν αίματα από το στόμα. Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν βαμπίρ, έτσι μάζεψα όλη την δυναμή μου και το έβαλα στα πόδια. Βγαίνω από το κτίριο και άρχισα να τρέχω μέσα στο δάσος. Το βαμπίρ με ακολουθούσε από πίσω και όσο και να έτρεχα τόσο με έφτανε. Ξαφνικά σκοντάφτω σε μια πέτρα, πέφτω, χτυπάω το κεφάλι μου σε μια άλλη πέτρα και λιποθυμάω. Τελικά το βαμπίρ με έφτασε και με βρήκε λιπόθυμο, κάτι το οποίο τον βόλεψε πολύ.

 

Ε, παιδιά, εκείνη την ώρα δεν θα πιστέψετε τι έγινε. Στο όνειρο το βαμπίρ ήταν έτοιμο να βάλει το χέρι του στον ώμο μου ώστε να με γυρίσει και να εμφανιστεί ο λαιμός μου ώστε να με δαγκώσει. Στην πραγματικότητα όμως είχα πάει στην άκρη του κρεβατιού και είμουν έτοιμος να πέσω, αλλά ήρθε η μάνα μου όμως μέσα στο δωμάτιο για να με ελέγξει, και όπως είδε ότι είμουν έτοιμος να πέσω, πήγε και αυτή με την σειρά της να βάλει το χέρι της στον ώμο μου για να με ξυπνήσει και να μου πει να μπω ποιό μέσα στο κρεβάτι. Καταλαβαίνετε την συνέχεια, στο όνειρο βλέπω το βαμπίρ να με ακουμπάει στον ώμο για να με γυρίσει, και στα καλά καθούμενα αισθάνομαι και στην πραγματικότητα ένα χέρι στον ώμο μου. Περιττό να σας πω ότι πετάχτηκα ως το ταβάνι. Πετάχτηκα τόσο πολύ που φοβήθηκε και η μητέρα μου, νόμιζε ότι είχα κάτι, και χτύπησα και το κεφάλι μου στην άκρη του κρεβατιού. Στο κρεβάτι έγινε και σημάδι από το χτύπημα, το οποίο υπάρχει ακόμη. Εφτυχώς το καρούμπαλο μου έφυγε μετά από μερικές μέρες.

 

Αυτό το όνειρο μου έχει μείνει αξέχαστο, μετά από όλα αυτά τα χρόνια το θυμάμαι με αρκετές λεπτομέρειες.

[NickTheGreek99]

Εγώ είχα δει ένα όνειρο πριν από 13-14 χρόνια και το θυμάμαι ακόμη. Τότες πήγαινα 1η Λυκείου και είχε πεθάνει ο παππούς μου (η γιαγιά μου πέθανε όταν πήγαινα νηπιαγωγείο). Τέλος πάντων, αφού πέθανε ο παππούς μου, περίμενα λίγο καιρό για να ηρεμίσουν τα πνεύματα και είπα στον πατέρα μου να μετακομίσω στο δωματιό του το οποίο τελικά μου το επέτρεψε, και το έκανα υπνοδωμάτιο - γραφείο. Εγώ όμως είμουν ακόμη επηρεασμένος από τον θάνατο του παππού μου και φοβόμουν. Την πρώτη νύχτα λοιπόν που κοιμήθηκα στο δωματιό του είδα ένα πολύ περίεργο όνειρο.

 

Είδα λοιπόν ότι τελείωσα το σχολείο, πέρασα σε μια σχολή της επιλογής μου σε άλλη πόλη, και πήγα για να βρω σπίτι. Καθώς έψαχνα για σπίτι είπα να πάω να δοκιμάσω την τύχη μου στους φοιτητικούς κοιτώνες, οι οποίοι να σημειώσω ότι το κτήριο τους είναι δίπλα σε ένα ΔΑΣΟΣ. Όσο και να έψαξα δεν μπόρεσα να βρω ποιές είναι οι προυποθέσεις για να με πάρουν στους κοιτώνες (χαμηλό εισόδημα, πολύτεκνοι γονείς κλπ) αλλά εγώ είπα να πάω να δοκιμάσω την τύχη μου. Ακόμη και όταν μίλησα με τους υπεύθυνους των κοιτώνων, δεν με ενημέρωσαν ποιές είναι οι προυποθέσεις για να με πάρουν, μασούσαν τα λόγια τους, αλλά παρόλα αυτά μου είπαν να κάνω αίτηση. Και έτσι έκανα αίτηση.

 

Προς εκπληξή μου μερικές μέρες μετά με καλούν για να με ενημερώσουν ότι με δέκτηκαν στους κοιτώνες. Πάω λοιπόν, εγκαθήσταμαι εκεί, γνωρίζομαι με παιδιά, κάνω φίλους, ξεκινάνε και τα μαθήματα και όλα καλά. Ο καιρός περνούσε ευχάριστα μιας και είχα περάσει σε σχολή της επιλογής μου (οπότε μου άρεσαν τα μαθήματα) και είχα κάνει και μερικούς πολύ καλούς φίλους.

 

Με τον καιρό όμως εξαφανίζονταν και διάφορα παιδιά, κάτι το οποίο δεν είχα δώσει σημασία διότι γινόταν πολύ σπάνια, και όσοι εξαφανίζονταν δεν ήταν και τόσο φίλοι μου, οπότε δεν με ένοιαζε. Επίσης όταν άλλα παιδιά πήγαιναν και ρωτούσαν στην γραμματεία για ποιό λόγο κάποια παιδιά εξαφανίζονταν, μας απαντούσαν ότι πήραν μετάθεση σε άλλες σχολές, ή ότι δεν μπορούσαν να συνεχίσουν τις σπουδές για οικονομικούς λόγους, ή έκαναν αναστολή φοίτητης και θα συνεχίσουν κάποιο άλλο εξάμηνο, και άλλες τέτοιες δικαιολογίες. Εμάς όμως μας φαινόταν πολύ παράξενο, διότι εντάξει, άνθρωποι είμαστε, κάποιοι μπορεί να είχαν προβλήματα και να έφυγαν από την σχολή, αλλά το παράξενο ήταν ότι φεύγαν στα καλά καθούμενα και χωρίς καμιά προειδοποίηση.

 

Τέλος πάντων, ο χρόνος κυλούσε ομαλά εκτός από το ότι περιστασιακά εξαφανίζονταν διάφοροι φοιτητές. Μια νύχτα λοιπόν, δεν μπορούσε να με πάρει ο ύπνος και σηκώθηκα να πάω μια βόλτα στον διάδρομο του κτιρίου με τους κοιτώνες. Να σημειώσω ότι όλοι στους κοιτώνες είμασταν καλά παιδιά και πάντα πέφταμε για ύπνο πριν τις 12 την νύχτα. Εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ και η ώρα είχε περάσει από 12. Έτσι λοιπόν όπως έκανα την βόλτα μου στον διάδρομο, ξαφνικά ακούω κάτι ήχους και φωνές. Πάω να δω τι συμβαίνει και ξαφνικά ανοίγει μια μυστική πόρτα από έναν τοίχο και πετάγεται ένα παιδί από μέσα, γεμάτο στα αίματα, τα οποία έτρεχαν από τον λαιμό του. Ήταν ένας παλιός μου φίλος ο οποίος είχε εξαφανιστεί αδικαιολόγητα.

 

Με το που βγαίνει από την μυστική πόρτα, με κοιτάει και πέφτει στο έδαφος, ζαλιζόταν από την μεγάλη απώλεια αίματος. Πάνω στην τρομάρα μου, προσπαθώ να έρθω στα λογικά μου και πάω να τον βοηθήσω. Μόλις πάω να τον ποιάσω για να τον σηκώσω, με σπρώχνει με όση δύναμη είχε και μου λέει: "Όχι, όχι, άσε με εμένα, εγώ είμαι τελειωμένος. Τρέχα να σωθείς εσύ όσο προλαβαίνεις, πριν έρθουν και σε δούνε". "Ποιοί να έρθουν;" τον ρωτάω εγώ. "Οι ιδιοκτήτες αυτού του κτηρίου με τους κοιτώνες δεν είναι άνθρωποι, είναι βαμπίρια, και σου πείνουν το αίμα. Γιατί νομίζεις ότι σε διάλεξαν; Γιατί μας διάλεξαν όλους εμάς συγκεκριμένα; Δεν διαλέγουν όποιον νάναι, διαλέγουν όσους έχουν νόστιμο αίμα".

 

Εγώ είχα μείνει κόκκαλο από αυτά που έβλεπα και άκουγα. Τελικά το παιδί αφήνει την τελευταία του πνοή. Εκείνη την στιγμή πετάγεται από την μυστική πόρτα και ένα ακόμη άτομο. Όπως τον βλέπω ήταν πολύ χλωμός και του έτρεχαν αίματα από το στόμα. Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν βαμπίρ, έτσι μάζεψα όλη την δυναμή μου και το έβαλα στα πόδια. Βγαίνω από το κτίριο και άρχισα να τρέχω μέσα στο δάσος. Το βαμπίρ με ακολουθούσε από πίσω και όσο και να έτρεχα τόσο με έφτανε. Ξαφνικά σκοντάφτω σε μια πέτρα, πέφτω, χτυπάω το κεφάλι μου σε μια άλλη πέτρα και λιποθυμάω. Τελικά το βαμπίρ με έφτασε και με βρήκε λιπόθυμο, κάτι το οποίο τον βόλεψε πολύ.

 

Ε, παιδιά, εκείνη την ώρα δεν θα πιστέψετε τι έγινε. Στο όνειρο το βαμπίρ ήταν έτοιμο να βάλει το χέρι του στον ώμο μου ώστε να με γυρίσει και να εμφανιστεί ο λαιμός μου ώστε να με δαγκώσει. Στην πραγματικότητα όμως είχα πάει στην άκρη του κρεβατιού και είμουν έτοιμος να πέσω, αλλά ήρθε η μάνα μου όμως μέσα στο δωμάτιο για να με ελέγξει, και όπως είδε ότι είμουν έτοιμος να πέσω, πήγε και αυτή με την σειρά της να βάλει το χέρι της στον ώμο μου για να με ξυπνήσει και να μου πει να μπω ποιό μέσα στο κρεβάτι. Καταλαβαίνετε την συνέχεια, στο όνειρο βλέπω το βαμπίρ να με ακουμπάει στον ώμο για να με γυρίσει, και στα καλά καθούμενα αισθάνομαι και στην πραγματικότητα ένα χέρι στον ώμο μου. Περιττό να σας πω ότι πετάχτηκα ως το ταβάνι. Πετάχτηκα τόσο πολύ που φοβήθηκε και η μητέρα μου, νόμιζε ότι είχα κάτι, και χτύπησα και το κεφάλι μου στην άκρη του κρεβατιού. Στο κρεβάτι έγινε και σημάδι από το χτύπημα, το οποίο υπάρχει ακόμη. Εφτυχώς το καρούμπαλο μου έφυγε μετά από μερικές μέρες.

 

Αυτό το όνειρο μου έχει μείνει αξέχαστο, μετά από όλα αυτά τα χρόνια το θυμάμαι με αρκετές λεπτομέρειες.

 

Χωρίς να σε προσβάλω, αλλά αν το έδεινες συνέχεια θα έκανες ένα βιβλίο!!

[manolissinger]

Εγώ είχα δει ένα όνειρο πριν από 13-14 χρόνια και το θυμάμαι ακόμη. Τότες πήγαινα 1η Λυκείου και είχε πεθάνει ο παππούς μου (η γιαγιά μου πέθανε όταν πήγαινα νηπιαγωγείο). Τέλος πάντων, αφού πέθανε ο παππούς μου, περίμενα λίγο καιρό για να ηρεμίσουν τα πνεύματα και είπα στον πατέρα μου να μετακομίσω στο δωματιό του το οποίο τελικά μου το επέτρεψε, και το έκανα υπνοδωμάτιο - γραφείο. Εγώ όμως είμουν ακόμη επηρεασμένος από τον θάνατο του παππού μου και φοβόμουν. Την πρώτη νύχτα λοιπόν που κοιμήθηκα στο δωματιό του είδα ένα πολύ περίεργο όνειρο.

 

Είδα λοιπόν ότι τελείωσα το σχολείο, πέρασα σε μια σχολή της επιλογής μου σε άλλη πόλη, και πήγα για να βρω σπίτι. Καθώς έψαχνα για σπίτι είπα να πάω να δοκιμάσω την τύχη μου στους φοιτητικούς κοιτώνες, οι οποίοι να σημειώσω ότι το κτήριο τους είναι δίπλα σε ένα ΔΑΣΟΣ. Όσο και να έψαξα δεν μπόρεσα να βρω ποιές είναι οι προυποθέσεις για να με πάρουν στους κοιτώνες (χαμηλό εισόδημα, πολύτεκνοι γονείς κλπ) αλλά εγώ είπα να πάω να δοκιμάσω την τύχη μου. Ακόμη και όταν μίλησα με τους υπεύθυνους των κοιτώνων, δεν με ενημέρωσαν ποιές είναι οι προυποθέσεις για να με πάρουν, μασούσαν τα λόγια τους, αλλά παρόλα αυτά μου είπαν να κάνω αίτηση. Και έτσι έκανα αίτηση.

 

Προς εκπληξή μου μερικές μέρες μετά με καλούν για να με ενημερώσουν ότι με δέκτηκαν στους κοιτώνες. Πάω λοιπόν, εγκαθήσταμαι εκεί, γνωρίζομαι με παιδιά, κάνω φίλους, ξεκινάνε και τα μαθήματα και όλα καλά. Ο καιρός περνούσε ευχάριστα μιας και είχα περάσει σε σχολή της επιλογής μου (οπότε μου άρεσαν τα μαθήματα) και είχα κάνει και μερικούς πολύ καλούς φίλους.

 

Με τον καιρό όμως εξαφανίζονταν και διάφορα παιδιά, κάτι το οποίο δεν είχα δώσει σημασία διότι γινόταν πολύ σπάνια, και όσοι εξαφανίζονταν δεν ήταν και τόσο φίλοι μου, οπότε δεν με ένοιαζε. Επίσης όταν άλλα παιδιά πήγαιναν και ρωτούσαν στην γραμματεία για ποιό λόγο κάποια παιδιά εξαφανίζονταν, μας απαντούσαν ότι πήραν μετάθεση σε άλλες σχολές, ή ότι δεν μπορούσαν να συνεχίσουν τις σπουδές για οικονομικούς λόγους, ή έκαναν αναστολή φοίτητης και θα συνεχίσουν κάποιο άλλο εξάμηνο, και άλλες τέτοιες δικαιολογίες. Εμάς όμως μας φαινόταν πολύ παράξενο, διότι εντάξει, άνθρωποι είμαστε, κάποιοι μπορεί να είχαν προβλήματα και να έφυγαν από την σχολή, αλλά το παράξενο ήταν ότι φεύγαν στα καλά καθούμενα και χωρίς καμιά προειδοποίηση.

 

Τέλος πάντων, ο χρόνος κυλούσε ομαλά εκτός από το ότι περιστασιακά εξαφανίζονταν διάφοροι φοιτητές. Μια νύχτα λοιπόν, δεν μπορούσε να με πάρει ο ύπνος και σηκώθηκα να πάω μια βόλτα στον διάδρομο του κτιρίου με τους κοιτώνες. Να σημειώσω ότι όλοι στους κοιτώνες είμασταν καλά παιδιά και πάντα πέφταμε για ύπνο πριν τις 12 την νύχτα. Εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ και η ώρα είχε περάσει από 12. Έτσι λοιπόν όπως έκανα την βόλτα μου στον διάδρομο, ξαφνικά ακούω κάτι ήχους και φωνές. Πάω να δω τι συμβαίνει και ξαφνικά ανοίγει μια μυστική πόρτα από έναν τοίχο και πετάγεται ένα παιδί από μέσα, γεμάτο στα αίματα, τα οποία έτρεχαν από τον λαιμό του. Ήταν ένας παλιός μου φίλος ο οποίος είχε εξαφανιστεί αδικαιολόγητα.

 

Με το που βγαίνει από την μυστική πόρτα, με κοιτάει και πέφτει στο έδαφος, ζαλιζόταν από την μεγάλη απώλεια αίματος. Πάνω στην τρομάρα μου, προσπαθώ να έρθω στα λογικά μου και πάω να τον βοηθήσω. Μόλις πάω να τον ποιάσω για να τον σηκώσω, με σπρώχνει με όση δύναμη είχε και μου λέει: "Όχι, όχι, άσε με εμένα, εγώ είμαι τελειωμένος. Τρέχα να σωθείς εσύ όσο προλαβαίνεις, πριν έρθουν και σε δούνε". "Ποιοί να έρθουν;" τον ρωτάω εγώ. "Οι ιδιοκτήτες αυτού του κτηρίου με τους κοιτώνες δεν είναι άνθρωποι, είναι βαμπίρια, και σου πείνουν το αίμα. Γιατί νομίζεις ότι σε διάλεξαν; Γιατί μας διάλεξαν όλους εμάς συγκεκριμένα; Δεν διαλέγουν όποιον νάναι, διαλέγουν όσους έχουν νόστιμο αίμα".

 

Εγώ είχα μείνει κόκκαλο από αυτά που έβλεπα και άκουγα. Τελικά το παιδί αφήνει την τελευταία του πνοή. Εκείνη την στιγμή πετάγεται από την μυστική πόρτα και ένα ακόμη άτομο. Όπως τον βλέπω ήταν πολύ χλωμός και του έτρεχαν αίματα από το στόμα. Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν βαμπίρ, έτσι μάζεψα όλη την δυναμή μου και το έβαλα στα πόδια. Βγαίνω από το κτίριο και άρχισα να τρέχω μέσα στο δάσος. Το βαμπίρ με ακολουθούσε από πίσω και όσο και να έτρεχα τόσο με έφτανε. Ξαφνικά σκοντάφτω σε μια πέτρα, πέφτω, χτυπάω το κεφάλι μου σε μια άλλη πέτρα και λιποθυμάω. Τελικά το βαμπίρ με έφτασε και με βρήκε λιπόθυμο, κάτι το οποίο τον βόλεψε πολύ.

 

Ε, παιδιά, εκείνη την ώρα δεν θα πιστέψετε τι έγινε. Στο όνειρο το βαμπίρ ήταν έτοιμο να βάλει το χέρι του στον ώμο μου ώστε να με γυρίσει και να εμφανιστεί ο λαιμός μου ώστε να με δαγκώσει. Στην πραγματικότητα όμως είχα πάει στην άκρη του κρεβατιού και είμουν έτοιμος να πέσω, αλλά ήρθε η μάνα μου όμως μέσα στο δωμάτιο για να με ελέγξει, και όπως είδε ότι είμουν έτοιμος να πέσω, πήγε και αυτή με την σειρά της να βάλει το χέρι της στον ώμο μου για να με ξυπνήσει και να μου πει να μπω ποιό μέσα στο κρεβάτι. Καταλαβαίνετε την συνέχεια, στο όνειρο βλέπω το βαμπίρ να με ακουμπάει στον ώμο για να με γυρίσει, και στα καλά καθούμενα αισθάνομαι και στην πραγματικότητα ένα χέρι στον ώμο μου. Περιττό να σας πω ότι πετάχτηκα ως το ταβάνι. Πετάχτηκα τόσο πολύ που φοβήθηκε και η μητέρα μου, νόμιζε ότι είχα κάτι, και χτύπησα και το κεφάλι μου στην άκρη του κρεβατιού. Στο κρεβάτι έγινε και σημάδι από το χτύπημα, το οποίο υπάρχει ακόμη. Εφτυχώς το καρούμπαλο μου έφυγε μετά από μερικές μέρες.

 

Αυτό το όνειρο μου έχει μείνει αξέχαστο, μετά από όλα αυτά τα χρόνια το θυμάμαι με αρκετές λεπτομέρειες.

μηπως ειδες το twilght;:lol: βασικα το ονειρο σου μου θυμισε αυτο που εγινε και χιτ

https://www.youtube.com/watch?v=lcOxhH8N3Bo:p

[gokuthelegend]

Χωρίς να σε προσβάλω, αλλά αν το έδεινες συνέχεια θα έκανες ένα βιβλίο!!

 

Τόσο διήρκησε το όνειρο, τι συνέχεια να βάλω;

 

μηπως ειδες το twilght;:lol: βασικα το ονειρο σου μου θυμισε αυτο που εγινε και χιτ

https://www.youtube.com/watch?v=lcOxhH8N3Bo:p

 

το όνειρο το είδα πριν 13-14 χρόνια (και ακόμη το θυμάμαι από τότες), δεν είχε βγει αυτή η βλακεία το twilight.

[NickTheGreek99]

Τόσο διήρκησε το όνειρο, τι συνέχεια να βάλω;

 

Nα'βαζες ας πούμε κάποιες λεπτομέριες ακόμα, να έβαζες μια συνέχεια (στον ξύπνιο σου :p) και να'το!

[NetSurfer_g7]

 

 

Προς εκπληξή μου μερικές μέρες μετά με καλούν για να με ενημερώσουν ότι με δέκτηκαν στους κοιτώνες. Πάω λοιπόν, εγκαθήσταμαι εκεί, γνωρίζομαι με παιδιά, κάνω φίλους, ξεκινάνε και τα μαθήματα και όλα καλά. Ο καιρός περνούσε ευχάριστα μιας και είχα περάσει σε σχολή της επιλογής μου (οπότε μου άρεσαν τα μαθήματα) και είχα κάνει και μερικούς πολύ καλούς φίλους.

 

 

 

 

Οι μερικες μερες μετα ηταν στο ιδιο ονειρο ή το εβλεπες καθε μερα σε πολλα μερη σαν επεισοδια σειρας?Διοτι μου φαινεται πολυ απιθανο να χωρεσε ολο αυτο το σεναριο μεσα στο ονειρο 1 νυχτας,και συνηθως στα ονειρα ο χρονος ειναι συνεχης.Δεν υπαρχουν χρονικα αλματα οπως στις ταινιες και τις σειρες.

[FREAK_OF_NATURE]

Τόσο διήρκησε το όνειρο, τι συνέχεια να βάλω;

 

 

 

το όνειρο το είδα πριν 13-14 χρόνια (και ακόμη το θυμάμαι από τότες), δεν είχε βγει αυτή η βλακεία το twilight.

oυτε καν το Inception αφου έχουμε όνειρο μέσα στο όνειρο...

[gokuthelegend]

Nα'βαζες ας πούμε κάποιες λεπτομέριες ακόμα, να έβαζες μια συνέχεια (στον ξύπνιο σου :p) και να'το!

 

Έβαλα ότι λεπτομέριες θυμόμουν, δεν έγινε κάτι άλλο το αξιοσημείωτο, ούτε κατά το όνειρο ούτε αργότερα στον ξύπνιο μου. Απλώς το συζητούσαμε με τους γονείς μου για αρκετές μέρες. Μπορεί να υπάρχουν και άλλες λεπτομέριες που με τα χρόνια μπορεί να τις ξέχασα, αλλά παρόλα αυτά το θυμάμαι αρκετά καλά το όνειρο.

 

Οι μερικες μερες μετα ηταν στο ιδιο ονειρο ή το εβλεπες καθε μερα σε πολλα μερη σαν επεισοδια σειρας?Διοτι μου φαινεται πολυ απιθανο να χωρεσε ολο αυτο το σεναριο μεσα στο ονειρο 1 νυχτας,και συνηθως στα ονειρα ο χρονος ειναι συνεχης.Δεν υπαρχουν χρονικα αλματα οπως στις ταινιες και τις σειρες.

 

Τα είδα όλα αυτά σε ένα όνειρο, δεν το είδα σε κομμάτια. Τώρα τι να σου πω; δεν ξέρω.

[NetSurfer_g7]

 

 

 

Τα είδα όλα αυτά σε ένα όνειρο, δεν το είδα σε κομμάτια. Τώρα τι να σου πω; δεν ξέρω.

Ειπες ομως οτι σε πηραν στους κοιτωνες μερικες μερες μετα.Εκεινες ενδιαμεσες τις μερες απο τοτε που εκανες την αιτηση μεχρι την μερα που σε καλεσαν να μεινεις στους κοιτωνες τις εζησες κανονικα στο ονειρο δηλ. εβλεπες με λεπτομερεια τι εκανες απο το πρωι μεχρι το βραδυ ή απο την μια στιγμη στην επομενη ο χρονος του ονειρου μεταφερθηκε "μαγικα" μερικες μερες μετα οπως γινεται στις ταινιες?

[gokuthelegend]

Ειπες ομως οτι σε πηραν στους κοιτωνες μερικες μερες μετα.Εκεινες ενδιαμεσες τις μερες απο τοτε που εκανες την αιτηση μεχρι την μερα που σε καλεσαν να μεινεις στους κοιτωνες τις εζησες κανονικα στο ονειρο δηλ. εβλεπες με λεπτομερεια τι εκανες απο το πρωι μεχρι το βραδυ ή απο την μια στιγμη στην επομενη ο χρονος του ονειρου μεταφερθηκε "μαγικα" μερικες μερες μετα οπως γινεται στις ταινιες?

 

Ήταν σαν να πήγαινα σε fast forward και πέρασαν ομαλά οι μέρες χωρίς κάτι το αξιοσημείωτο.

[thanossalonika]

1.5 χρόνο πριν. Ήμουνα λέει στο χωριό μου (Σέρρες), στην πίσω μεριά της αυλής υπήρχαν 2 βαρέλια. Χτυπάω το 1, βγαίνει ο εξ απο δω και με κυνηγάει. Πήγα κλείστηκα στο σπίτι, μετά από λίγο βγήκα και ο εξ απο δω είχε εξαφανιστεί. Έκανα άλλη μια φορά το ίδιο πράγμα ξανά με ίδιο αποτέλεσμα.... Σηκώθηκα το πρωί μούσκεμα από ιδρώτα! :P

Επίσης, τώρα τελευταία είδα ότι ήμουνα στο υπόγειο μου και είδα μια κρεμασμένη από το ταβάνι φρικιαστική γυναίκα να με κοιτάει. (το όλο σκηνικό θύμιζε το conjuring) Περιττό να πω ότι άρχισα να φοβάμαι να κατεβαίνω στο υπόγειο... :ninja:

[efmakis]

Παλια μικρος εβλεπα οτι ξαφνικα σε ποιοδηποτε ονειρο ανοιγε η γη κ επεφτα αεναα εκει ξυπνουσα παντα .Το πιο παραξενο ονειρο που εχω δει ποτε ηταν πριν καμια δεκαπενταετια περιπου γυρω στα 20 παρα εγω κ στο ονειρο εχω σηκωθει απο ενα παραξενο ηχο ξημερωμα κ βγαινω στο πισω μπαλκονι του πατρικου μου τοτε σπιτιου ξαφνικα ενα τεραστιο σμηνος απο σπουργιτια ερχεται καταπανω μου χωρις να με ακουμπησει κανενα.Πηγαινω το πρωι στη γιαγια μου ζουσε τοτε κ της λεω το ονειρο μου λεει τα σπουργιτια ειναι ψυχες αφου δεν σακουμπησαν τοτε δεν θα ειναι δικος σου ανθρωπος αλλα καποιος θα φυγει που τον ξερεις.Το ιδιο βραδυ συγχωρεθηκε παιδικος φιλος του πατερα μου ...

[Alex_tz]

Εγώ έχω να δω όνειρα 3 χρόνια :(.Εκτός από μια φορά που είδα ότι κάτι με κυνηγάει και δεν μπορώ να ξεφύγω :cry: Edited May 30, 2014 by Alex_tz