Lyrics

Ψάχνω μέρες τώρα τα lyrics από Marianne Faithfull - There Is A Ghost και δεν τα βρίσκω με τίποτα...

Marianne Faithfull - There Is A Ghost

by Marianne Faithfull

album:

There is a ghost

And it goes out

On the land,

On the land

It's lifted up,

It feels and floats

On many hands,

On many hands

Oh my lover

Oh my lover

Never was there another

Where has my lover gone?

There is a dream

You've had before

And forgotten many times

So many times

When you remember who I am

just call

When you remember who I am

just call

When you remember who I am

just call

When you remember who I am

There is a tree

And all its leaves have gone

For what it's seen

It stands alone

Oh my lover

Oh my lover

Go now, go now, find another

Where has my lover

gone?

Away, away

Across the land

Across the land

Across the land

------------------

Johnny Cash - Hurt

I hurt myself today

to see if I still feel

I focus on the pain

the only thing that's real

the needle tears a hole

the old familiar sting

try to kill it all away

but I remember everything

what have I become?

my sweetest friend

everyone I know

goes away in the end

and you could have it all

my empire of dirt

I will let you down

I will make you hurt

I wear this crown of thorns

upon my liar's chair

full of broken thoughts

I cannot repair

beneath the stains of time

the feelings disappear

you are someone else

I am still right here

what have I become?

my sweetest friend

everyone I know

goes away in the end

and you could have it all

my empire of dirt

I will let you down

I will make you hurt

if I could start again

a million miles away

I would keep myself

I would find a way

R.I.P Johnny Cash :(

sto cd "before the poison" einai to tragoudi?

Ναι. Και γενικά έχουμε πει οτι πρώτα ψάχνουμε και μετά ρωτάμε.... Τόσο δύσκολο είναι; :rtfm:

Marianne Faithfull - There Is A Ghost

by Marianne Faithfull

album:

R.I.P Johnny Cash :(

Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ!:)

Καλημέρα σε όλους!

ψάχνω τους στίχους του ΄΄ice flowers΄΄ από york feat. angelica που υπάρχει στην συλλογή του best ''Winter White''

εχω ψάξει σε google, excite ktl..αλλά τπτ :(

όποιος ξέρει κάτι, ας ενημερώσει

thanks! :)

Decades

Here are the young men, the weight on their shoulders,

Here are the young men, well where have they been?

We knocked on doors of Hell's darker chambers,

Pushed to the limits, we dragged ourselves in,

Watched from the wings as the scenes were replaying,

We saw ourselves now as we never had seen.

Portrayal of the trauma and degeneration,

The sorrows we suffered and never were free.

Where have they been?

Where have they been?

Where have they been?

Where have they been?

Weary inside, now our heart's lost forever,

Can't replace the fear, or the thrill of the chase,

Each rituals showed up the door for our wanderings,

Open then shut, then slammed in our face.

Where have they been?

Where have they been?

Where have they been?

Where have they been?

Twenty Four Hours

So this is permanence, love's shattered pride.

What once was innocence, turned on its side.

A cloud hangs over me, marks every move,

Deep in the memory, of what once was love.

Oh how I realized how I wanted time,

Put into perspective, tried so hard to find,

Just for one moment I thought I'd found my way.

Destiny unfolded, I watched it slip away.

Excessive flashpoints, beyond all reach,

Solitary demands for all I'd like to keep.

Let's take a ride out, see what we can find,

A valueless collection of hopes and past desires.

I never realized the lengths I'd have to go,

All the darkest corners of a sense I didn't know.

Just for one moment I heard somebody call,

Looked beyond the day in hand, there's nothing there at all.

Now that I've realized how it's all gone wrong,

Gotta find some therapy, this treatment takes too long.

Deep in the heart of where sympathy held sway,

Gotta find my destiny, before it gets too late.

In a Lonely Place

Caressing the marble and stone,

Love that was special for one,

The waste in the fever I heat,

How I wish you were here with me now.

Body that curls in and dies,

And shares that awful daylight,

Warm like a dog round your feet,

How I wish you were here with me now.

Hangman looks round as he waits,

Cord stretches tight then it breaks ,

Someday we will die in your dreams,

How I wish you were here with me now.

Transmission

Radio, live transmission.

Radio, live transmission.

Listen to the silence, let it ring on.

Eyes, dark grey lenses frightened of the sun.

We would have a fine time living in the night,

Left to blind destruction,

Waiting for our sight.

And we would go on as though nothing was wrong.

And hide from these days we remained all alone.

Staying in the same place, just staying out the time.

Touching from a distance,

Further all the time.

Dance, dance, dance, dance, dance to the radio.

Dance, dance, dance, dance, dance to the radio.

Dance, dance, dance, dance, dance to the radio.

Dance, dance, dance, dance, dance to the radio.

Well I could call out when the going gets tough.

The things that we’ve learnt are no longer enough.

No language, just sound, that's all we need know to synchronize love to the beat of the show

And we could dance.

Dance, dance, dance, dance, dance to the radio.

Dance, dance, dance, dance, dance to the radio.

Dance, dance, dance, dance, dance to the radio.

Dance, dance, dance, dance, dance to the radio.

Love Will Tear Us Apart

When routine bites hard,

And ambitions are low,

And resentment rides high,

But emotions won't grow,

And we're changing our ways, taking different roads.

Then love, love will tear us apart again.

Love, love will tear us apart.

Why is the bedroom so cold?

You've turned away on your side.

Is my timing that flawed?

Our respect run so dry.

Yet there's still this appeal that we've kept through our lives.

But love, love will tear us apart again.

Love, love will tear us apart again.

You cry out in your sleep,

All my failings exposed.

And there's a taste in my mouth,

As desperation takes hold.

Just that something so good just can't function no more.

But love, love will tear us apart again.

Love, love will tear us apart again.

Love, love will tear us apart again.

Love, love will tear us apart again.

Guns N Roses - Estranged

When you're talkin to yourself

And nobody's home

You can fool yourself

You came in this world alone

(Alone)

So nobody ever told you baby

How it was gonna be

So what'll happen to you baby

Guess we'll have to wait and see

One, two

Old at heart but I'm only 28

And I'm much too young

To let love break my heart

Young at heart but it's getting much too late

To find ourselves so far apart

I don't know how you're s'posed

To find me lately

An what more could you ask from me

How could you say that I never needed you

When you took everything

Said you took everything from me

Young at heart an it gets so hard to wait

When no one I know can seem to help me now

Old at heart but I musn't hesitate

If I'm to find my own way out

Still talkin' to myself and nobody's home

(Alone)

So nobody ever told us baby

How it was gonna be

So what'll happen to us baby

Guess we'll have to wait and see

When I find out all the reasons

Maybe I'll find another way

Find another day

With all the changing seasons of my life

Maybe I'll get it right next time

An now that you've been broken down

Got your head out of the clouds

You're back down on the ground

And you don't talk so loud

An you don't walk so proud

Any more, and what for

Well I jumped into the river too many times

to make it home

I'm out here on my own, an drifting all alone

If it doesn't show give it time

To read between the lines

'Cause I see the storm getting closer

And the waves they get so high

Seems everything We've ever known's here

Why must it drift away and die

I'll never find anyone to replace you

Guess I'll have to make it thru, this time

Oh this time

Without you

I knew the storm was getting closer

And all my friends said I was high

But everything we've ever known's here

I never wanted it to die

Διάφανα Κρίνα

Eυωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές

Μικρές αλήθειες

Να ξημερώνει μέσα σου η ζωή μου

να 'χουν τα μάτια σου αλάτι απ' τα παλιά

να ξεφυσάει μέσα μου η πνοή σου

να 'χουν τα χέρια σου γεμίσει με πουλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή σου

δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄ τα παλιά

ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου

να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου

να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά

Δε θα δειπνήσω πια με τη φωνή σου

δε θα ζητήσω βάλσαμο απ΄ τα παλιά

δε θα μπω σ' ένα πλοίο και θα ρωτήσω

στον άλλο κόσμο αν μοιράζουνε φιλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή σου

δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄ τα παλιά

ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου

να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου

να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά

έχει γεμίσει το μπουκάλι μου μ' αλήθειες

μα η καρδιά σου είναι ένα ψέμα απ΄ το βορρά

Ας ειν΄ τα χέρια σου, τα μάτια και η ψυχή σου

Να μ΄ αγκαλιάζουν αιώνια ψεύτικα

Να με κοιτάζουνε φευγαλέα ερωτικά

Να ξεφυσάει η πνοή σου απ΄ το βορρά

Νύχτα

Νύχτα που κρύβεις μέσα σου τον πιο μεγάλο ήλιο

αυτήν που αγαπώ

νύχτα λιμάνι απάνεμο, αν μόνος απομείνω

σε σένα θα δοθώ

Της νύχτας η κρυφή θωριά και της καρδιάς η ψύχρα

είναι βαριά, αν μοναχά η εικόνα της μου μείνει

όνειρο θα΄ ναι ψεύτικο, στα χείλη μου μια πίκρα

σαν Μανδραγόρα το φιλί μου η μοναξιά θα πίνει

Νύχτα που κρύβεις μέσα σου τον πιο δειλό μου πόθο

αυτήν που τυραννώ

Νύχτα στα σπλάχνα σου έγειρα, κοιμήθηκα για λίγο

και στης ψυχής το μαύρο σου τραγούδι δόθηκα

νύχτα μια μέρα μου 'δωσες, να μείνω ή να φύγω

κι απ' τη δικιά σου σκοτεινιά στο φως σου χώθηκα

Νύχτα τα μάτια μου έκλεισα, να φύγω απ΄ τους ανθρώπους

αυτούς που αγαπώ

νύχτα με καταράστηκες, να ζω σ' ανίερους τόπους

μ' αυτούς που εξαπατώ.

Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ΄ την κόλαση

Πάνω μου γέρνει ένας σακάτης ουρανός

ριγούν τ' αστέρια, πέφτουν στο αδιάβροχό μου

είναι συνήθεια που έχω από μικρός

ν΄ αγαπάω ό,τι με σπρώχνει στο χαμό μου

Υφαίνω σάβανα με ήλιους παιδικούς

αναρωτιέμαι αν θα βρω κάποιο σου χνάρι

μαθαίνω νέα σου από δαίμονες τρελούς

απ΄ αστροναύτες που σε είδαν στο φεγγάρι

Κάνω παρέα με λεπρούς που θέλουν χάδια

μ' άγια ρεμάλια και μυαλά σακατεμένα

κατατρεγμένους που αγκαλιάζουνε σκοτάδια

μήπως ακούσω και μου πουν κάτι για σένα

Και έτσι βυθίζομαι στην άβυσσο μ΄ απόγνωση

αφού μακριά σου έτσι κι αλλιώς είμαι χαμένος

η αγάπη είναι ένας σκύλος απ΄ την κόλαση

και εγώ έχω φτάσει εκεί και την προσμένω.

Τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο

Παραδομένος σε μια μοίρα σκοτεινή

έτσι αφημένος σ' ένα απόκοσμο παζάρι

να υποφέρω από μια δύναμη κρυφή

με τα κουρέλια μου να ντύνω το φεγγάρι

Γελώντας λούζομαι με βιβλικές βροχές

κι αν σκοτεινιάζω αγάπη μου μη με φοβάσαι

γιατί ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές

που με τυλίγουν σαν ομίχλη όταν κοιμάσαι

Την ερημιά μου τη στοιχειώνουνε φωνές

πονάει η μνήμη μου κι σκούζει σαν θηρίο

και έτσι για πάντα θα γεμίζω μ' ενοχές

για τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο

Και εγώ που πάντα ήθελα μέσα σου να ζήσω

σφαδάζω κάτω από έναν ξένο αστερισμό

ήρθα εδώ για να υποφέρω, ν' αγαπήσω

και να χαθώ.

Το σώμα αυτό είναι δειλό

Πρόσεξε, το σώμα αυτό είναι δειλό

πληγώνεται

αναγνωρίζεται, νερό και χώμα είναι πηλός

διπλώνεται

τα χέρια σου να 'ναι λεπτά

τα ψεύδη σου αναιμικά

ορκίζεσαι

γυμνές εικόνες, ενοχές

άγριες απότομες στροφές

βυθίζεσαι

Κοίταξε, το σώμα τούτο στο σταυρό

καρφώνεται

μετεωρίζεται, σαν φρίκη στο αίμα ο χαμός

απλώνεται

είμαι απόγνωση, θυμός, μια καταχνιά σ' ένα

γκρεμό που κρύβεσαι

ήρθα κοντά σου απ΄ τις σκιές

σαν φάντασμα δίχως χαρές

συντρίβομαι.

Στο πλάι σου

Στεκόμαστε γυμνοί απ΄ όνειρα

κάτω απ΄ τα μαύρα σύννεφα

απόγονοι του τίποτα

πελάτες της σιωπής

έχουμε τσέπες αδειανές

και στην καρδιά δυο μνήματα

μια άδεια μποτίλια δίπλα στο κρεβάτι

είναι ο μόνος μας συγγενής.

Κορόνα γράμματα ποντάρουμε

το θάνατό μας

την ίδια κλίση παίρνουμε

φλερτάροντας γκρεμούς

κι όταν δε θα 'χουμε πια τίποτα δικό μας

ο έρωτας θα μας τσακίσει

και θα μας κάνει αληθινούς

Θα μ' αγαπάς, θα μ' αγαπάς

μα δεν θα φτάνει

άγονη βροχή θα πέφτει πάνω μου

το χάδι σου

και εγώ σαν γέρικο σκυλί μες στο λιμάνι

θα πεθαίνω στο πλάι σου.

Σ' ένα όνειρο από χιόνι

Από σκοτάδι σε σκοτάδι τριγυρνάς

μ' ένα θανάσιμο τρικύμισμα στα μάτια

μυρίζεις ίσκιους από έρημα δωμάτια

τοπία θλίψης τα αγόρια που αγαπάς

Σαλεύεις πίσω από πεύκα σιωπηλά

προφίλ θανάτου σ' ένα όνειρο από χιόνι

εκεί μου βρίσκεσαι κανένας δε μιλά

μόνο φαντάσματα που κλαίνε μες στη σκόνη

Και σε θυμήθηκα στο χείλος της αβύσσου

έτσι όπως φύσηξε γλυκά εκεί ο μπάτης

ακόμα σέρνομαι ικέτης και σακάτης

προσκυνητής στους ’γιους Τόπους της σιωπής σου

Το κρύο στοιχειωμένο τώρα φέρνει

κουρέλια της ζωής σου την ελπίδα

σαν άθλια μοίρα που ακατάπαυστα υφαίνει

την πιο πικρή σου αλήθεια που δεν είδα

Κάποια νύχτα θα 'ρθεις με της νιότης τα δώρα

μ' ένα βλέμμα σου μόνο θα γείρεις κοντά μου

θα 'ναι η αγάπη παιδί που το τρόμαξε η μπόρα

και ορμάει να κρυφτεί στη ζεστή αγκαλιά μου.

Απ' τ' άπειρο σε σένα

Μέσα από τόσα τραύματα υπάρχω

σαν πέτρα σκοτεινή μες στο νερό

στους δρόμους που περπάτησες θέ' να 'ρθω

το δροσερό χαλάζι των ματιών σου για να πιω

Με ένα ζευγάρι μάτια φοβισμένα

και με μια αστροφώτιστη αγκαλιά

πες μου τι θα 'μαι αλήθεια εγώ χωρίς εσένα

και σε ποια κόλαση θα ξοδευτώ ξανά

Μικρό κορίτσι με τα βήματα χαμένα

τυχαία γόνατα ξεκούρασαν τα οστά μου

μα πάντα θα 'ρχομαι απ' τ' άπειρο σε σένα

με το χαμόγελό σου στη ματιά μου.

Στιγμές

Ποιος να σε βάφτισε στης Στύγας τα νερά

κι έτσι αμίλητη στον κόσμο υποφέρεις

δυσεύρετο αίνιγμα γεμάτο μυστικά

κατάγομαι απ' τη λύπη σου το ξέρεις

Έλα κοντά μου να σου πλύνω τα μαλλιά

μ' αμφίβια μύρα και νερό απ' την Παλαιστίνη

Θεέ μου τι λέω, πώς επέστρεψε αυτή μνήμη

σαν ένα πλοίο με τα φώτα του σβηστά

Πες μου τι ψάχνουμε σ' αυτή τη συμφορά

όλα λιγόστεψαν, κανείς δεν έχει μείνει

και η αγάπη μας ένα μικρό δελφίνι

που ξεμακραίνει λαβωμένο στ' ανοιχτά

Στυφή αρμύρα πάει να πιει

και πίκρα των κυμάτων

και κουβαλάει στη ράχη του

στιγμές μικρών θανάτων.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι

μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος

στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω

και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι

μέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,

θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να 'ρθή ο αστυνόμος,

θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,

θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη

μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...».

Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μ' αυτός έχει πεθάνει!».

Μια στιγμή θ' απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,

θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι

θε να πουν: «Τι 'ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...»

και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψη

πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,

νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε έιχε εκδώσει

μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην».

Κι αυτή θα 'ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.

Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου

και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,

όπου θα' ναι όλοι οι φίλοι μου - κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι

σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι

και μια Κέττυ, θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην,

θα μου γράψη ένα γράμμα - και νεκρό θα με βρίση...

Ρε παιδιά να ζητήσω κι εγώ κάτι;:worry:

Δεν μπορώ να βρω πουθενά τους στίχους από το "someone else" από allegro ft lv. Ξέρει κανείς τπτ;

When I look into your eyes

I can see a love restrained

But darlin' when I hold you

Don't you know I feel the same

Nothing lasts forever

And we both know hearts can change

And it's hard to hold a candle

In the cold November rain

We've been through this auch a long long time

Just tryin' to kill the pain

But lovers always come and lovers always go

An' no one's really sure who's lettin' go today

Walking away

If we could take the time to lay it on the line I could rest my head

Just knowin' that you were mine

All mine

So if you want to love me then darlin' don't refrain

Or I'll just end up walkin' In the cold November rain

Do you need some time...on your own

Do you need some time...all alone

Everybody needs some time... on their own

Don't you know you need some time...all alone

I know it's hard to keep an open heart

When even friends seem out to harm you

But if you could heal a broken heart

Wouldn't time be out to charm you

Sometimes I need some time... on my own

Sometimes I need some time... all alone

Everybody needs some time... on their own

Don't you know you need some time...all alone

And when your fears subside

And shadows still remain, oh yeah

I know that you can love me

When there's no one left to blame

So never mind the darkness

We still can find a way

'Cause nothin' lasts forever

Even cold November rain

Don't ya think that you need somebody

Don't ya think that you need someone

Everybody needs somebody

You're not the only one

You're not the only one

Σωκράτης Μάλαμας - Ο φύλακας κι ο βασιλιάς

Χαμένο ρούχο

Mουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Τραγούδι: Σωκράτης Μάλαμας

Τον πρώτο χρόνο ήμουνα

άγιο παιδί στρωμένο,

το δεύτερο με γέλασε

μια πλάνα αγκαλιά.

Τον τρίτο ξημερώθηκα

σε άγνωστα κρεβάτια,

τον τέταρτο τους φίλους μου

αποχαιρέτησα.

Στην κολυμπήθρα ρίξανε

νερό αλκοολούχο

και το όνομα που μου 'δωσαν

ήταν χαμένο ρούχο.

Το πρώτο ψέμα το 'βγαλα

σαν πέτρα απ' τα νεφρά μου,

το δεύτερο σαν κέρασμα

ποτήρι δροσερό.

Το τρίτο σαν της άνοιξης

το πρώτο αεράκι,

στο τέταρτο κοιτάχτηκα

δεν ήμουν πια εγώ.

Στην κολυμπήθρα ρίξανε

νερό αλκοολούχο

και το όνομα που μου 'δωσαν

ήταν χαμένο ρούχο.

Την πρώτη αγάπη που 'ζησα

παντοτινή την είπα,

η δεύτερη μου κόστισε

λιγότερα φιλιά.

Την τρίτη ήρθε με χαρά

διπλή χαρά που φεύγει,

στην τέταρτη να θυμηθώ

να σβήσω τη φωτιά.

Στην κολυμπήθρα ρίξανε

νερό αλκοολούχο

και το όνομα που μου 'δωσαν

ήταν χαμένο ρούχο.

"Because Of You"

I will not make the same mistakes that you did

I will not let myself

Cause my heart so much misery

I will not break the way you did,

You fell so hard

I've learned the hard way

To never let it get that far

Because of you

I never stray too far from the sidewalk

Because of you

I learned to play on the safe side so I don't get hurt

Because of you

I find it hard to trust not only me, but everyone around me

Because of you

I am afraid

I lose my way

And it's not too long before you point it out

I cannot cry

Because I know that's weakness in your eyes

I'm forced to fake

A smile, a laugh everyday of my life

My heart can't possibly break

When it wasn't even whole to start with

Because of you

I never stray too far from the sidewalk

Because of you

I learned to play on the safe side so I don't get hurt

Because of you

I find it hard to trust not only me, but everyone around me

Because of you

I am afraid

I watched you die

I heard you cry every night in your sleep

I was so young

You should have known better than to lean on me

You never thought of anyone else

You just saw your pain

And now I cry in the middle of the night

For the same damn thing

Because of you

I never stray too far from the sidewalk

Because of you

I learned to play on the safe side so I don't get hurt

Because of you

I try my hardest just to forget everything

Because of you

I don't know how to let anyone else in

Because of you

I'm ashamed of my life because it's empty

Because of you

I am afraid

Because of you

Because of you

Μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Τραγούδι: Μελίνα Κανά

Φωνητικά: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Άσε το κορμί να πέσει

μες στο παραπήγαδο

που 'χει φίδια πετιμέζι

και βαθύ αντίλαλο.

Σώμα που χορεύεις

κι έχεις οδηγό

μες στα κύτταρά σου

τον κοσμικό παλμό

με τη φιλντισένια μέση

χάραξε να σε χαρώ.

Σαν το στάχυ που λυγίζει

και σηκώνεται ξανά

να'ρχεσαι και να μας φεύγεις

μια στο χώμα, μια ψηλά.

Δάχτυλα σαν καντηλάκια

φτερουγίζουν γύρω μας,

στις γωνιές και στα πλακάκια.

Όλους να μας αγαπάς.

---------------------------------------------------

Μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Τραγούδι: Γιάννης Αγγελάκας

Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός

βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.

Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά

ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος

η χαραυγή θα σε ξεκάνει.

Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,

έχει τον ήλιο τον αλάνη.

Καινούρια μέρα, καινούριος στεναγμός

στις εκβολές του θα προσφέρει

όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν

κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.

Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα

υπάρχει τόπος και για σένα.

Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,

χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.

------------------------------------

Μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Τραγούδι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Μια νύχτα θα 'ρθει από μακριά, βρ'αμάν, αμάν,

αέρας πεχλιβάνης,

να μη μπορείς να κοιμηθείς, βρ'αμάν, αμάν,

μόλις τον ανασάνεις.

Θα 'χει θυμάρι στα μαλλιά, βρ'αμάν, αμάν,

κράνα για σκουλαρίκια

και μες στο στόμα θα γυρνάν, βρ'αμάν, αμάν,

ρητορικά χαλίκια.

Θα κατεβεί σαν άρχοντας, βρ'αμάν, αμάν,

θα κατεβεί σαν λύκος,

να πάρει χρώμα και ζωή, βρ'αμάν, αμάν,

της μοναξιάς ο κήπος.

Τα μελισσάκια θα γυρνάν, βρ'αμάν, αμάν,

γύρω απ' τις πολυθρόνες

και το νερό το κρύσταλλο, βρ'αμάν, αμάν,

θα ρέει απ' τις οθόνες.

Αγέρα να 'σαι τιμωρός, βρ'αμάν, αμάν,

να 'σαι και παιχνιδιάρης

κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου, βρ'αμάν, αμάν,

να 'ρθεις να μου την πάρεις.

Για να κοιτάζει από ψηλά, βρ'αμάν, αμάν,

του κόσμου τη ραστώνη,

να ξεχαστεί σαν των βουνών, βρ'αμάν, αμάν,

το περσινό το χιόνι.

-------------------

Μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Τραγούδι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας

Άντε, μες στης γης το πυρωμένο κέντρο,

άντε, δυο πουλιά φιλιούνται σ' ένα δέντρο.

Άντε, πέφτει λάβα, λάβα απ' τα φιλιά τους

άντε και φτερά απολιθωμένα απ' τα κορμιά τους.

Άντε, κει μακριά, μακριά στην Ανδρομέδα

άντε, πίνουν τσίπουρο και τρων λακέρδα

άντε, κάτι όντα περίεργα κι ωραία

άντε, πού 'ναι μόνα και ψάχνουν για παρέα.

Άντε, κει ψηλά στην άκαρπη Μελούνα

άντε, φύτρωσε, φύτρωσε μια παπαρούνα

άντε, που 'χει στόμα, στόμα και δαγκάνει

άντε, κι όλο λέει πως δεν το ξανακάνει.

Άντε, κει βαθιά, βαθιά στα σωθικά μου

άντε, κάτι γίνεται κυρά μου.

Άντε, χίλια άλογα τυφλά γυρίζουν,

άντε, έξοδο ζητάν και μ' αλωνίζουν.

Άντε, δω σιμά, κοντά δυο μέτρα βάθος,

άντε, λεν πως φυλακίζουνε το πάθος.

Άντε, ρίχνουν χώμα, με λουλούδια ραίνουν

άντε, και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν.

Κυριακή των Βαϊων

διαφανα κρινα

Σαν μια βροχή από στάχτες σε μια οπάλινη θάλασσα

κύλησα στη ζωή σου κι έτσι όλα τα χάλασα

Έτσι απόμεινε εδώ ένας πέτρινος γίγαντας

ένα ολέθριο τίποτα κεντημένο απ 'τ 'άστρα σου

Πόσο ακόμα θα υπάρχω στις ρακένδυτες μνήμες σου

πόσο ακόμα θα ψάχνω αιμοραγώντας με στίχους

την ανάσα απ 'το γέλιο σου, τους τριγμούς απ 'τα βήματα

της αγάπης το τρέμουλο στους σπασμούς της φωνής σου

τόσα χρόνια σπατάλησα να προσμένω τον ίσκιο σου

ένα χέρι ζεστό ας μου κλείσει τα μάτια

Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ 'τα χάδια σου

στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια

Κυριακή των Βαϊων ανοιξιάτικο βράδυ

σου στέλνω για τη γιορτή σου

Καρτ-ποστάλ απ 'τον Αδη.

Γιορτή-Τρύπες

Στίχοι: Τρύπες

Μουσική: Τρύπες

Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή

κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο

και αν τ' άφηνες θ' ανοίγαν μια ρωγμή

απ' το μικρό κελί σου ως το άπειρο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο

Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο

πάνω απ' τη στάχτη

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή

Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή

Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή

Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή

Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο

Και αν τ' άφηνες θα καίγαν τη σιωπή

Και θα διαλύαν το κρυμμένο σου παράπονο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο

Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο

πάνω απ' τη στάχτη

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή

Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή

Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή

Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει τη ψυχή

Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή

Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή

Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Ο χαμένος τα παίρνει όλα

Αγγελάκας Γιάννης-Ντίνος Σαδίκης

Γλένταγες στους ουρανούς με ζάρια και χαρτιά

και ξάφνου στα σκοτάδια μας γκρεμίστηκες με φόρα

τώρα κρυώνεις και πεινάς μα άστο σε μας

για σένα βράζει αυτή η άδεια κατσαρόλα

Μη δίνεις σημασία που όλα γίναν βιαστικά

και αν δεν πρόλαβες να πεις δυο-τρία λόγια

το ξες πως είναι κερδισμένος τελικά

όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα

Άπλωνες στα σύννεφα την τσόχα και με μιας

έναν αιώνα κέρδιζες ποντάροντας μιαν ώρα

τώρα θυμώνεις ξεφυσάς και όλο ρωτάς

που σταματάει αυτή η άγρια κατηφόρα

Δεν πειράζει που δεν σου 'ρθε η ζαριά

τζογάρισες στο όνειρο και είσαι έτοιμος για όλα

το λέει και ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά

ο χαμένος τα παίρνει όλα

Μην γκρινιάζεις που δεν σου 'ρθε η ζαριά

τζογάρισες στο όνειρο και είσαι έτοιμος για όλα

το λέει και ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά

ο χαμένος τα παίρνει όλα

ΠΟΡΤΟ ΡΙΚΟ

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη,

στο φώς του φεγγαριού ανθίζει πάλι,

γιατί όλη τη ζωή του την εξόδεψε,

παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη

Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε κι' έλεγε,

στη σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου,

"τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας,

πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του"

Μα ο κόσμος προχώρα χωρίς να μας ρωτά,

κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες κι'αστυνόμοι,

"αγάπα το κελί σου" του 'παν κι ύστερα,

έξω πιο μόνος, μα γελούσε ακόμη

Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες,

ημερολόγια καίει και πτυχία,

το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό,

για της ζωής του τη σκηνοθεσία

Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, South Africa,

στο Αμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι,

γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του,

σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη

Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα

και της καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα,

σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα,

λες κι' έψαχνε το φώς μες στη ξεφτίλα

Κάποια ζεστή βραδιά σ'ένα μπλουζάδικο,

άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του,

τ'αφεντικά στο δρόμο τον πετάξανε,

τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του

Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε,

δεν έλειψε στιγμή απ'το πλευρό του,

ζητώντας με μανία στην αγκάλη του,

τη κόλαση και το παράδεισο του.

Σαλπάρησε μια νύχτα με πανσέληνο

και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει

"αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο

κι'ας είναι η φωτιά του να σε κάψει"

Τα χρόνια έχουν περάσει δε θυμάμαι πια,

Ερνέστο τον ελέγαμε ή Νίκο

κι ακόμα συγχωρήστε με που ξέχασα,

αν χάθηκε στο Μεντς ή στο Πόρτο Ρίκο

Οσο για μένα είμαι πάντα εδώ, με των ματιών σας τη φωτιά σημαία,

είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε, μ'αρέσει να αρμενίζουμε παρέα

Ιωάννης Πολέμης

Παραδειγματικόν

(τίτλος πρωτότυπου: Νερωμένο Κρασί)

Ό,τι κι αν είχε το 'χασε: γυναίκα, βιός, παιδιά του,

τίποτε δεν τ' απόμεινε στερνή παρηγοριά.

Πέταξ' η έννοια από το νου κι η ελπίδα απ' την καρδιά του

κι η υπομονή εμαρμάρωσε στα στήθη του βαριά.

Όπως τα λείψανα περνούν, περνάει αργά ο καιρός του

και ζη, δίχως ο δύστυχος να ξέρη το γιατί.

Μες στην ταβέρνα ολημερίς με το ποτήρι εμπρός του

του κάκου εκεί κι ανώφελα τη λησμονιά ζητεί.

«Καταραμένε κάπελα και κλέφτη ταβερνιάρη,

τι το νερώνεις το κρασί, και πίνω απ' το ξανθό,

και πίνω κι απ' το κόκκινο κι από το γιοματάρι

κι απ' το σώσμα το τραχύ, πίνω και δε μεθώ;

Δεν ήρθα για ξεφάντωμα μήτε για πανηγύρι,

ήρθα να βρω τη λησμονιά στο θάνατο κοντά...»

Κι ο κάπελας, γεμίζοντας και πάλι το ποτήρι,

με θλιβερό περίγελο στα λόγια του απαντά:

«Τι φταίω εγώ αν τα δάκρυα, που απελπισμένος χύνεις,

πέφτουν μες στο ποτήρι σου, σταλαγματιές θολές,

και το νερώνουν το κρασί κι αδύνατο το πίνεις;

Τι φταίω εγώ κι αν δεν μεθάς, τι φταίω εγώ κι αν κλαίς;»

---------------------------------------------------------

Αχιλλέας Παράσχος

... Αλλού να μ' αγαπάς

- Δεν θέλω να με αγαπάς ως μ' αγαπούν οι άλλοι,

μ' αγάπην ομοιάζουσαν της αύρας τας ριπάς.

Το αίσθημα του έρωτος στιγμήν, ως άνθος, θάλει.

Εδώ υπάρχει θάνατος· αλλού να μ' αγαπάς!

- Αλλού; και που να σ' αγαπώ; και που δεν είναι μνήμα;

Επάνω, κάτω, εις την γην, τας σφαίρας τας λοιπάς;

Παντού ευρίσκεται, το παν θανάτου είναι κτήμα·

Παντού υπάρχει θάνατος· εδώ να μ' αγαπάς...

Εδώ, εδώ! πριν την ζωήν ο θάνατος μαράνη

και φθινοπώρου πριν ιδείς ημέρας σκυθρωπάς·

ταχύτερον ο έρως σου ο μέγας θ' αποθάνει·

πολύ πριν παύση η ζωή, θα παύσης ν' αγαπάς...

- Όταν η νυξ τον ήλιον καλύπτη της ημέρας

κι υπο νεφέλας θάπτεται το φως αγριωπάς,

μυρίους βλέπει σχίζοντας τα σκότη της αστέρας...

Έρως και φως είναι παντού· παντού να μ' αγαπάς!

- Κόρον και λήθην η ψυχή, πριν η εκπνεύση, πνέει·

και της αγάπης η στιγμή πολλάς έχει τροπάς·

του μακροτέρου έρωτος βραδύτερον εκπνέει

κι η βραχυτέρα ύπαρξις· εδώ να μ' αγαπάς!

- Κι εδώ, κι εδώ θα σ' αγαπώ, κι υπό την γην, κι επάνω,

και εις θανάτου έρεβος, κι εις βίου αστραπάς.

Δεν είναι χώμα η ψυχή· ποτέ δεν θ' αποθάνω.

Είναι ζωή κι ο θάνατος, οπόταν αγαπάς.

--------------------------------------------------------

Νίκος Καμπάς

Θα βραχούμε

Κάθε μέρα η ομιλία στην αγάπη τριγυρνά,

μα το «σ' αγαπώ» σαν βλέπης να κρεμιέται πια στο στόμα,

πιάνομε τα γέλια, τρέμει, κοκκινίζω και ξανά

αύριο τα ίδια ακόμα.

Όταν παίζουν στ' ακρογυάλι είδατε μικρά παιδιά;

Τρέχουν και το κύμα, μέσα που τραβιέται, κυνηγούνε.

Κάνει να γυρίσει πίσω; Έξω εις την αμμουδιά,

όσο τέλος... να βραχούνε.

Με το κύμα της αγάπης έτσι παίζομε τρελά·

αν πιο μέσα πνίγωντ' άλλοι, στ' ακρογυάλι εμείς γελούμε·

ως την ώρα καλά πάει το παιχνίδι μας, αλλά,

μη σας μέλη... θα βραχούμε

---------------------------------------------------------

Μυρτιώτισσα

Ω, ναι, το ξέρω

Ω, ναι, το ξέρω, ο θάνατος για μένανε

θε να 'ρθει ωραίος!

Σαν τη ζωή μου, έτσι κι αυτός· δε γίνεται

να είναι τυχαίος.

Θα ξεκινήσει μιαν αυγούλα ρόδινη

τ' Απριλομάη,

τ' αηδόνι από του κήπου μέσα τ' άνθισμα

θα κελαηδάει.

Θα στήνουνε χορό τ' ασημοπράσσινα

φύλλα στη λεύκα,

και θα με ραίνουν μύρο απ' το ρετσίνι τους,

πλήθος τα πεύκα.

Θα ρέει το αίμα μου ως χυμός ολόδροσος

κάτω απ' τη φλούδα,

ήρεμη θα 'ναι μου η καρδιά κι ανάλαφρη

σαν πεταλούδα.

«Κύριε», θα ειπώ, «στη ζήση μου αν επόνεσα,

έφτασ' η ώρα·

το μέτωπό μου να! το θείο το χνώτο Σου

μ' αγγίζει τώρα!».

Θα πέφτη αργά το βράδυ· απ' το παράθυρο

διάπλατο εμπρός μου,

θα μπουν κλαριά και φύλλα, δάσο ολάκαιρο,

κόσμος δικός μου.

Κι ενώ το «χαίρε» τους γαλήνιο, απίκραντο,

θα ηχή βαθιά μου

γλυκά θα σβήνω, σαν το ηλιοβασίλεμα

στην κάμαρά μου...

----------------------------------------------------

Γιώργος Σαραντάρης

Ήταν γυναίκα, ήταν όνειρο...

Ήταν γυναίκα, ήταν όνειρο ήτανε και τα δυο

ο ύπνος με εμπόδιζε να την δω στα μάτια

Αλλά της φιλούσα το στόμα την κράταγα

Σαν να ήταν άνεμος και να ήταν σάρκα

Μου 'λεγε πως μ' αγαπούσε, αλλά δεν το άκουγα καθαρά

Μου 'λεγε πως πονούσε να μη ζει μαζί μου

Ήταν ωχρή και κάποτε έτρεμα για το χρώμα της

Κάποτε απορούσα νιώθοντας την υγεία της σα δική μου υγεία

Όταν χωρίζαμε ήτανε πάντοτε νύχτα

Τ' αηδόνια σκέπαζαν το περπάτημά της

Έφευγε και ξεχνούσα πάντοτε τον τρόπο της φυγής της

Η καινούρια μέρα άναβε μέσα μου προτού ξημερώσει

Ήταν ήλιος ήταν πρωί όταν τραγουδούσα

Όταν μόνος μου έσκαβα ένα δικό μου χώμα

Και δεν τη σκεφτόμουνα πια εκείνη.

-----------------------------------------------------

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Εκ βαθέων

Λυπήσου με, Θε μου, στο δρόμο που πήρα,

χωρίς, ως το τέλος, να ξέρω το πως,

- χωρίς να 'χω μάθει, με μια τέτοια μοίρα,

ποιό κρίμα με δέρνει, και ποιός ο σκοπός!

Λυπήσου τα χρόνια που πάνε χαμένα,

προτού η νύχτα πάλι βαριά ν' απλωθεί,

ζητώντας τους άλλους, ζητώντας και μένα,

ζητώντας εκείνο που δε θα βρεθεί!

Λυπήσου όλα κεινα που πάνε του κάκου,

γιατί έτσι τους είπαν πως είναι γραφτό,

και γίνουνται χώμα, στα βάθη ενός λάκκου,

χωρίς να γυρέψουν το λόγο γι' αυτό!

Λυπήσου κι εκείνα, λυπήσου κι εμένα,

- και μένα, που πάω με καρδιά στοργική,

ζητώντας μια λύση σε πράματα ξένα,

που δεν έχουν, Θε μου, καμιά λογική...

Λιγάκι να κάνω πως κάτι με σέρνει,

λιγάκι να φέξει, μες στα σκοτεινά,

κι αμέσως η μοίρα μου το ξαναπαίρνει,

κι αμέσως η νύχτα γυρίζει ξανά...

Λυπήσου με, Θε μου, στην απόγνωσή μου,

λυπήσου τη φλόγα που μάταια σκορπώ,

- λυπήσου με μες στην αγανάκτησή μου,

να ζω δίχως λόγο, και δίχως σκοπό...

----------------------------------------------------------

Κ. Π. Καβάφης

Κεριά

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας

σα μια σειρά κεράκια αναμμένα -

χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,

μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·

τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,

κρύα κεριά, λιωμένα και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.

Εμπρός κοιτάζω τ' αναμμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διώ και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν

--------------------------------------------------------------

Λάμπρος Πορφύρας

Lacrimae rerum

Άμοιρη! το σπιτάκι μας εστοίχιωσεν

από την ομορφιά σου την θλιμμένη·

στους τοίχους, στον καθρέφτη, στα εικονίσματα,

από την ομορφιά σου κάτι μένει.

Κάτι σα μόσκου μυρωδιά, κι απλώνεται

και το φτωχό σπιτάκι πλημμυρίζει,

κάτι σα φάντασμα, θολό κι ανέγγιχτο,

κι όπου περνά σιγά το κάθε αγγίζει.

Όξω, βαρύ, μονότονο ψιχάλισμα

δέρνει τη στέγη μας· και τότε αντάμα

τα πράματα που αγιάσανε τα χέρια σου

αρχίζουν ένα κλάμα... και ένα κλάμα...

Κι απ' τη γωνιά ο καλός της Λήθης σύντροφος,

τ' αγαπημένο μας παλιό ρολόι,

τραγουδιστής του χρόνου, κι αυτός κλαίοντας

ρυθμίζει αργά, φριχτά, το μοιρολόι...

--------------------------

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΜΕΡΕΣ

Παντελής Ροδοστόγλου

Χρειάζομαι μέρες

που να εκτείνονται στις νύχτες σου,

χίλια φιλιά

να με χορτάσουνε μ' αιθάλη,

άγριους ανέμους

να γυρίζουνε τους δείκτες μου

και μια αγκαλιά

να γείρω μέσα το κεφάλι.

Χρειάζομαι μάρτυρες

να θρέψουν με το αίμα τους

την αγωνία

που χλωμιάζει την καρδιά μου,

άθλιους εχθρούς

να κατοικήσω μες στο βλέμμα τους

κι ένα κοχύλι

για ν' ακούσω τ' όνομά μου,

νεκρούς πλανήτες

για ν' αστράψουν απ' τη λύσσα μου,

θαμπό ασήμι

να θυμάμαι τη ματιά σου,

ένα σφαγείο

να προσφέρω την αλήθεια μου

και μια στεριά

για να ξεβράσω τα όνειρά μου.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΟΤΑΝ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΕΦΤΕΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΤΟΙΧΟ

ΘΑΝΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Όταν πέφτει σε τοίχο

ο χρόνος μοιάζει με ήχο,

μοναξιά.

Και η ζωή μου ρολόι

δίχως δείκτες κυλάει,

αργά.

Να βγει ήλιος, χαρά μου,

και να μείνει μακριά μου,

η παγωνιά.

Η ψυχή μου ν' ανοίξει

να μην ξαναντυθεί στα μαβιά

να βρει σώμα η καρδιά μου

για να ξαναχτυπήσει ξανά.

-------------------------------------

Σ' ένα όνειρο από χιόνι

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ

Από σκοτάδι σε σκοτάδι τριγυρνάς

μ' ένα θανάσιμο τρικύμισμα στα μάτια

μυρίζεις ίσκιους από έρημα δωμάτια

τοπία θλίψης τα αγόρια που αγαπάς

Σαλεύεις πίσω από πεύκα σιωπηλά

προφίλ θανάτου σ' ένα όνειρο από χιόνι

εκεί μου βρίσκεσαι κανένας δε μιλά

μόνο φαντάσματα που κλαίνε μες στη σκόνη

Και σε θυμήθηκα στο χείλος της αβύσσου

έτσι όπως φύσηξε γλυκά εκεί ο μπάτης

ακόμα σέρνομαι ικέτης και σακάτης

προσκυνητής στους Άγιους Τόπους της σιωπής σου

Το κρύο στοιχειωμένο τώρα φέρνει

κουρέλια της ζωής σου την ελπίδα

σαν άθλια μοίρα που ακατάπαυστα υφαίνει

την πιο πικρή σου αλήθεια που δεν είδα

Κάποια νύχτα θα 'ρθεις με της νιότης τα δώρα

μ' ένα βλέμμα σου μόνο θα γείρεις κοντά μου

θα 'ναι η αγάπη παιδί που το τρόμαξε η μπόρα

και ορμάει να κρυφτεί στη ζεστή αγκαλιά μου.

-------

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι

ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι

μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος

στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω

και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι

μέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,

θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να 'ρθή ο αστυνόμος,

θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,

θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη

μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...».

Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μ' αυτός έχει πεθάνει!».

Μια στιγμή θ' απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,

θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι

θε να πουν: «Τι 'ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...»

και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψη

πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,

νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε έιχε εκδώσει

μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην».

Κι αυτή θα 'ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.

Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου

και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,

όπου θα' ναι όλοι οι φίλοι μου - κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι

σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι

και μια Κέττυ, θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην,

θα μου γράψη ένα γράμμα - και νεκρό θα με βρίση...

-----------------------------------------------------

Βάλτε να πιούμε

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΘΑΙΟΣ

Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα

πέταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα.

Μα τάχα εμείς παντοτινά τ 'άφταστα θα ζητούμε;

Βάλτε να πιούμε

Τα περασμένα σβήσανε, το τώρα δε θα μείνει

τροφή των χοίρων έγιναν και οι πιο λευκοί μας κρίνοι

μα τάχα πρέπει τους νεκρούς αιώνια να θρηνούμε;

Βάλτε να πιούμε

Αδέλφια κάτω η βάρκα μας στο μόλο μας προσμένει

Ελάτε οι ταξιδιάρηδες να πιούμε συναγμένοι

στο περιγιάλι το φαιδρό κι ας γλεντοτραγουδούμε

Βάλτε να πιούμε

Τάχατε κι όποιος δε μεθά κι όποιος δεν τραγουδήσει

κι όποιος στ 'αγκάθια περπατά μια μέρα δεν θ 'αφήσει

τ 'αγαπημένο μας νησί που έτσι γερά πατούμε

Βάλτε να πιούμε

Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει

πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει

σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε

Βάλτε να πιούμε

Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα

Καπνοί 'ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα

καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε

Βάλτε να πιούμε

Άκουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη

μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη

μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε

Βάλτε να πιούμε

-----------------------------------------------------------

Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου

ΘΑΝΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Η ανάσα σου ήτανε η πρώτη μου πατρίδα

κι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός.

Πάει καιρός που έχω φύγει από τη Θήβα

και περιφέρομαι σακάτης και τυφλός.

Καθαγιασμένος στα νερά της λησμονιάς σου

εξουθενομένος από τα έργα και τις μέρες σου

θητεύω δίπλα σε αγάπες ξοφλημένες

γιατί τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου

Παραχωρώ τ 'άθλιο κορμί μου τις πληγές μου

να εξασκηθούν οι μανιακοί και οι αρχάριοι.

Θε μου, πώς ξεράθηκαν έτσι οι πηγές μου

που ξεδιψούσαν ναυαγοί και λεγεωνάριοι.

Και θα πληρώνω σαν αντίτιμο στο χρόνο

τη μοναξιά για όλα τα χάδια που ζητούσα

για την αγάπη που με βύθισε στο πόνο

κι έτσι σακάτεψα εσένα που αγαπούσα

Άραγε θα θυμάται κάποιος τ 'όνομά μας

της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια

τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας.

Άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρά μας!

---------------------------------------

Στην θαλασσα σου μιλω

Εδω ειμαι και περπατω μοναχος

Εγω ειμαι σου φωναζω μα δεν με θυμασαι πια

Δεν ακους που σου μιλω,αλλου τωρα μιλας

Σου λεω ποσο σ’αγαπω σου λεω ποσο σε μισω...

Ειμαι εδω μεσα στα ονειρα που καναμε

Κι εσυ εισαι μονο μεσα στα ονειρα μου

Περπατω στην θαλασσα που χτισαμε παρεα

Πινω τα λογια σου και τις κουβεντες μας...

Δεν υπαρχουν πια τα ζεστα σου χειλη

Που αναβλυζαν τα χιλια σου θελω,μονο το αδειο κυμα

Στον αερα ακομα πετανε τα δικα σου θα μεινω

Στην αυρα της θαλασσας ακουω την φωνη σου

Και στου κρασιου την θυμηση ζω λιγη απ’τη ζωη σου...

Γλυκα σαν ηρθες με περπατησες

Στην θαλασσα κοντα με πηγες και με καθισες

Σαν ποταμι τρεχαμε χωρις σταματημο

Κι αξαφνου χαθηκες δεν εισαι πια εδω....

Στην θαλασσα,στην θαλασσα μας θα μπω και θα χαθω

Να μην θυμαμαι τιποτα και στον βυθο να σε ονειρευτω...

Για την Κατερινα,για την αγαπη...

Θα θελα να το ακουγα αυτο τον στιχο που εγραψα απο τον Σωκρατη Μαλαμα

She's Lost Control Lyrics

Confusion in her eyes that says it all.

She's lost control.

And she's clinging to the nearest passer by,

She's lost control.

And she gave away the secrets of her past,

And said I've lost control again,

And of a voice that told her when and where to act,

She said I've lost control again.

And she turned around and took me by the hand

And said I've lost control again.

And how I'll never know just why or understand

She said I've lost control again.

And she screamed out kicking on her side

And said I've lost control again.

And seized up on the floor, I thought she'd die.

She said I've lost control.

She's lost control again.

She's lost control.

She's lost control again.

She's lost control.

Well I had to phone her friend to state my case,

And say she's lost control again.

And she showed up all the errors and mistakes,

And said I've lost control again.

But she expressed herself in many different ways,

Until she lost control again.

And walked upon the edge of no escape,

And laughed I've lost control.

She's lost control again.

She's lost control.

She's lost control again.

She's lost control.

I could live a little better with the myths and the lies,

When the darkness broke in, I just broke down and cried.

I could live a little in a wider line,

When the change is gone, when the urge is gone,

To lose control. When here we come.

The Eternal Lyrics

Procession moves on, the shouting is over,

Praise to the glory of loved ones now gone.

Talking aloud as they sit round their tables,

Scattering flowers washed down by the rain.

Stood by the gate at the foot of the garden,

Watching them pass like clouds in the sky,

Try to cry out in the heat of the moment,

Possessed by a fury that burns from inside.

Cry like a child, though these years make me older,

With children my time is so wastefully spent,

A burden to keep, though their inner communion,

Accept like a curse an unlucky deal.

Played by the gate at the foot of the garden,

My view stretches out from the fence to the wall,

No words could explain, no actions determine,

Just watching the trees and the leaves as they fall.

Heart And Soul Lyrics

Instincts that can still betray us,

A journey that leads to the sun,

Soulless and bent on destruction,

A struggle between right and wrong.

You take my place in the showdown,

I'll observe with a pitiful eye,

I'd humbly ask for forgiveness,

A request well beyond you and I.

Heart and soul, one will burn.

Heart and soul, one will burn.

An abyss that laughs at creation,

A circus complete with all fools,

Foundations that lasted the ages,

Then ripped apart at their roots.

Beyond all this good is the terror,

The grip of a mercenary hand,

When savagery turns all good reason,

There's no turning back, no last stand.

Heart and soul, one will burn.

Heart and soul, one will burn.

Existence well what does it matter?

I exist on the best terms I can.

The past is now part of my future,

The present is well out of hand.

The present is well out of hand.

Heart and soul, one will burn.

Heart and soul, one will burn.

One will burn, one will burn.

Heart and soul, one will burn.

joy division:

http://joydivision.homestead.com/files/stiffkittens1977.jpg

http://www.american-buddha.com/ajoydivisionabol1.jpg

r.i.p. ian curtis

Don't wanna hear the news

What's going on

What's coming through

I don't wanna know

Don't wanna know

Just wanna hide away

Make my my escape

I want the world

To leave me alone

Feels like I feel too much

I've seen too much

For a little while

I want to forget

I wanna be numb

I don't wanna feel this pain no more

Wanna lose touch

I just wanna go and lock the door

I don't wanna think

I don't wanna feel nothing

I wanna be numb

I just wanna be

Wanna be numb

Can't find no space to breathe

World's closing in

Right on me now

Well that's how it feels

That's how it feels

Too much light

There's too much sound

Wanna turn it off

Wanna shut it out

I need some relief

Think that like I think too much

I've seen too much

There is just too much

Thought in my head

I wanna be numb

I don't wanna feel this pain no more

Wanna lose touch

I just wanna go and lock the door

I don't wanna think

I don't wanna feel nothing

I wanna be numb

I just wanna be

Wanna be

Taken away from all the madness

Need to escape

Escape from the pain

I'm out on the edge

About to lose my mind

For a little while

For a little while

I wanna be numb

I don't wanna think

I don't wanna feel nothing

I wanna be numb

I don't wanna feel this pain no more

Wanna lose touch

I just wanna go and lock the door

I don't wanna think

I don't wanna feel nothing

I wanna be numb

I just wanna be

Wanna be numb

I just wanna be

Wanna be numb

Lady, Im your knight in shining armor and I love you

You have made me what I am and I am yours

My love, theres so many ways I want to say I love you

Let me hold you in my arms forever more

You have gone and made me such a fool

Im so lost in your love

And oh, we belong together

Wont you believe in my song?

Lady, for so many years I thought Id never find you

You have come into my life and made me whole

Forever let me wake to see you each and every morning

Let me hear you whisper softly in my ear

In my eyes I see no one else but you

Theres no other love like our love

And yes, oh yes, Ill always want you near me

Ive waited for you for so long

Lady, your loves the only love I need

And beside me is where I want you to be

cause, my love, theres somethin I want you to know

Youre the love of my life, youre my lady!

Αφιερωμένο..

GREAT BIG WHITE WORLD

In space the stars are no nearer

They just glitter like a morgue

And I dreamed I was a spaceman

Burned like a moth in a flame

And our world was so ****ing gone

But I'm not attached to you now

Nothing heals and nothing grows

Because it's a great big white world and we are drained of our colors

We used to love ourselves, we used to love another

All my stiches itch

My prescription's low, I wish you were queen just for today

In a world so white what else could I say?

And hell was so cold

All the vases are so broken

And the roses tear our hands all open

Mother marry miscarry

And we pray just like insects

The world is so ugly now

Because it's a great big white world and we are drained of our colors

(chorus repeat)

THE DOPE SHOW

The drugs they say make us feel so hollow

We love in vain narcissistic and so shallow

The cops and queers to swim you have to swallow

Hate today there's no love for tomorrow

We're all stars now in the dope show

There's a lot of pretty, pretty ones

That want to get you high

But all the pretty, pretty ones

Will leave you low and blow your mind

They love you when you're on all the covers

When you're not then they love another

The drugs they say are made in California

We love your face

We'd really like to sell you

The cops and queers make good-looking models

I hate today

Who will I wake up with tomorrow?

There's a lot of pretty, pretty ones (chorus repeat)

MECHANICAL ANIMALS

We were neurophobic and perfect

the day that we lost our souls

machines that wished they were human

If they cry they will rust

And I was a hand grenade

That never stopped exploding

You were automatic and as hollow as the "o" in god

I am never gonna be the one for you

I am never gonna save the world from you

But they'll never be good for you

Or bad to you

They'll never be anything

Anything at all

You were my mechanical bride

You were phenobarbidoll

A manniqueen of depression

With the face of a dead star

And I was a hand grenade

That never stopped exploding

You were automatic and as hollow as the "o" in god

I am never gonna be the one for you (chorus repeat)

This isn't me I'm not mechanical

I'm just a boy playing the suicide king

ROCK IS DEAD

All simple monkeys with alien babies

Amphetamines for boys

Crucifixes for ladies

Sampled and soulless

Worldwide and real webbed

You sell all the living

For more safer dead

Anything to be loved

Rock is deader than dead

Shock is all in your head

Your sex and your dope is all that were fed

So **** all your protests and put them to bed

God is on the T.V.

1,000 mothers are praying for it

We're so full of hope

And so full of shit

Build a new god to medicate and to ape

Sell us ersatz dressed up and real fake

Anything to be loved

Rock is deader than dead (chorus repeat)

God is on the T.V.

DISASSOCIATIVE

I can tell you what they say in space

That our earth is too grey

But when the spirit is so digital

The body acts this way

That world aws killing me

That world was killing me

Disassociative

The nervous systems down, the nervous systems down

I know

I can never get out of here

I don't want to just float in fear

A dead astronaut in space

Sometimes we walk like we were shot through our heads, my love

We write our song in space like we are already dead and gone

Your world was killing me

Your world was killing me

Disassociative

Your world was killing me

Your world was killing me

Disassociative

I can never get out of here

I don't want to just float in fear

A dead astronaut in space

The nervous systems down, the nervous systems down

I know

The SPEED OF PAIN

They slit our throats

Like we were flowers

And our milk has been devoured

When you want it

It goes away too fast

When you hate it

It always seems to last

But just remember when you think you're free

The ***** inside you ****ing heart is me

(thought, not spoken): I wanna outrace the speed of pain for another day

I wish I could sleep

But I can't lay on my back

Because ther's a knife

For everyday that I've known you

When you want it

it goes away yoo fast

When you hate it

It always seems to last

But just remember when you think you're free

The ***** inside your ****ing heart is me

(thought, not spoken): I wanna outrace the speed of pain for another day

Lie to me, cry to me, give to me

I would

Lie with me, die with me, give to me

I would

Keep all your secrets wrapped in dead hair

I hope at least we die holding hands for always

POSTHUMAN

She's got eyes like Zapruder

And a mouth like heroin

She wants me to be perfect like Kennedy

This isn't god, this isn't god

God is just a statistic

God is just a statistic

Say "show me the dead stars

All of them sing."

This is a riot

Religious and clean

God is a number you cannot count to

You are posthuman and hardwired

She's pilgrim and pagan

Softworn and so-cial

In all of her dreams

She's a saint like Jackie O

This isn't god, this isn't god

God is just a statistic

(chorus repeat)

Coma white:

"All that glitters is cold, all that glitters is cold."

I WANT TO DISAPPEAR

Look at me now I've got no religion

Look at me now I'm so vacant

Look at me now I was a virgin

Look at me now grew up to be a whore

And I want it

I believe it

I'm a million different things

And not one you know

Hey and our mommies are lost now

Hey, daddy's someone else

Hey, we love the abuse

Because it makes us feel like we are needed now

But I know

I wanna disappear

I wanna die young and sell my soul

Use up all your drugs and make me come

Yesterday man, I was a nihilist and now today

I'm too ****ing bored by the time I'm old enough

I won't know anything at all

Hay, and our mommies are lost now

(chorus repeat)

I DON'T LIKE THE DRUGS (BUT THE DRUGS LIKE ME)

Norm life baby "we're white and oh so hetero and our sex is missionary."

Norm life baby "we're quitters and we're sober our confessions will be televised."

You and I are underdosed and we're ready to fall

Raised to be stupid, taught to be nothing at all

I don't like the drugs but the drugs like me

I don't like the drugs, the drugs, the drugs

Norm life baby "our god is white and unforgiving we're piss tested and we're praying."

Norm life baby "I'm just a sample of a soul made to look just like a human being."

Norm life baby "we're rehabbed and we're ready dor our 15 minutes of shame."

Norm life baby "we're talkshown and we're poiting just like christians at a suicide."

You and I are underdosed and we're ready to fall

Raised to be stupid, taught to be nothing at all

I don't like the drugs but the drugs like me

I don't like the drugs, the drugs, the drugs

NEW MODEL NO. 15

I'm as fake as e wedding cake

And I'm Vague and I know that I'm homopolitan

Pitifully predictable

Correctly political

I'm the new, I'm the new, new model

I've got nothing inside

Better in the head and in bed

At the office

I can suck and I smile

New, new, new model

I can choke and diet on coke

I'm Spun and I know

That I'm Stoned and Rolling

Lifelike and poseable

Hopeless and disposable

I'm the new, I'm the new, new model

I've got nothing inside

Better in the head and in bed

At the office

I can suck and I smile

New, new, new model

Don't let them know how far you go

Or that you use you "lovers"

Oh look, you're like a VCR

Stick something in to know

Just who you are you

New, new, new model

USER FRIENDLY

Use me when you want to come

I've bled just to have your touch

When I'm in you I want to die

User friendly ****ing dopestar obscene

Will you die when you're high

You'd never die just for me

She says,

"I'm not in love, but I'm gonna **** you

'til somebody better comes along."

Use me like I was a whore

Relationships are such a bore

Deleted the ones that you've ****ed

User friendly ****ing dopestar obscene

Will you die when you're high

You'd never die just for me

She says,

"I'm not in love, but I'm gonna **** you

'til somebody better comes along."

FUNDAMENTALLY LOATHSOME

I want to wake up in your white, white sun

I want to wake up in your world with no pain

But I'll just suffer in a hope to die someday

While you are numb all of the way

When you hate it you know you can feel but

When you love it you know it's not real

No

And I am resigned to this wicked ****ing world

On its way to hell

The living are dead and

I hope to join them too

I know what to do and I di it well...

When you hate it you know you can feel but

When you love it you know it's not real

No

Shoot myself to love you

If I loved myself I'd be shooting you

THE LAST DAY ON EARTH

Yesterday was a million years ago

In all my past lives I played an asshole

Now I found you, it's almost too late

And this earth seems obliviating

We are trembling in our crutches

High and dead our skin is glass

I'm so empty here without

I ***** and split my xerox hands

I know it's the last day on earth

We'll be together while the planet dies

I know it's the last day on earth

We'll never say goodbye

The dogs slaughter each other softly

Love burns it's casualties

We are damaged provider modules

Spill the seeds at our children's feet

I'm so empty here without you

I know they want me dead

I know it's the last day on earth (chorus repeat)

COMA WHITE

Something is cold and blank behind her smile

She's standing on an overpass

In her miracle mile

(coma):

"You were from a perfect world

A world that threw me away today

Today to run away"

A pill to make you numb

A pill to make you dumb

A pill to make you anybody else

But all the drugs in this world

Won't save her from herself

Her mouth was an empty cut

And she was waiting to fall

Just bleeding like a polaroid that

Lost all her dolls

(coma):

"You were from a perfect world

A world that threw me away today

Today to run away"

A pill to make you numb

A pill to make you dumb

(chorus repeat)

UNTITLED

In The End I Became Them And I Led Them

After All None Of Us Really Qualified as Humans

We Were Hardworn Automatic And As Hollow As The "O" In God

I Reattached My Emotions Cellular And Narcotic

From The Top Of Hollywood It Looked Like Space

Millions Of Capsules And Mechanical Animals

A City Full Of Dead Stars And A Girl I Called Coma White

This Is My Omega

Μεσ' στο κλειστό δωμάτιο

μπορείς να βρεις

ο'τι δεν τόλμησες ποτέ να ονειρευτείς

δεν τόλμησες.

Και ο'τι μέσα σου βαθιά αγάπησες

κι όμως ποτέ δεν είδες

να βγαίνει αληθινό

Όλα είναι εκεί

εκεί υπάρχουν όλα.

Μες στο κλειστό δωμάτιο

όλα και τίποτα.

Αγάλματα θεών λησμονημένων

και της Ελένης το πουκάμισο.

Όλα είναι εκεί

κι άλλα πολλά που κάποτε φαντάστηκες.

Ο φόβος του Χριστού

στο κήπο της Γεσθημανής.

Τα βήματα της θλίψης του

της αίγλης του το φως.

Το αίμα των θυσιασμένων

και οι χαμένοι στόχοι τους.

Το ψύχος το δριμύ

των χωρισμών

των χωρισμών.

Το διαμαντένιο αηδόνι

του βασιλιά της Κίνας.

Σινιάλα από φάρους που σβηστήκαν

και μαγικά τοτέμ απ' άγνωστες φυλές.

Κι εφηβικά κορμιά

και καλοκαίρια γαλανά,

θάνατοι και φωτιές

κι αόρατη ομορφιά

κι αόρατη ομορφιά.

Το διαμαντένιο αηδόνι

του βασιλιά της Κίνας.

Σινιάλα από φάρους που σβηστήκαν

και μαγικά τοτέμ απ' άγνωστες φυλές.

Κι εφηβικά κορμιά

και καλοκαίρια γαλανά,

θάνατοι και φωτιές

κι αόρατη ομορφιά

κι αόρατη ομορφιά.

Μεσ' το κλειστό δωμάτιο

υπάρχουν όλα.

Αν έχεις μάτια να τα δεις

αν έχεις χέρια να τ' αγγίξεις

μπορείς να βρεις κλειδί

να ξεκλειδώνεις τη σιωπή τους.

Αρκεί να πας, αρκεί να πας

ολάνοιχτος

γυρεύοντας τα, γυρεύοντας τα.

She never took the train alone

she hated being on her own

She always took me by the hand

and say she needs me

She never wanted love to fail

she always hoped that it was real

She'd look me in the eyes

and say believe me

But then night becomes the day

and there's nothing left to say

If there's nothing left to say

then something's wrong

Oh tonight you killed me with your smile

so beautiful and wild so beautiful

Oh tonight you killed me with your smile

so beautiful and wild so beautiful and wild

And as the hands would turn with time

she'd always say hat she was my mine

She'd turn and lend a smile

to say that she's gone

But in a whisper she'd arrive

and dance into my life

Like a music melody

like a lovers song

Oh tonight you killed me with your smile

so beautiful and wild so beautiful and wild

Oh tonight you killed me with your smile

so beautiful and wild so beautiful and wild

Through the darkest night

comes the brightest light

And the light that shines is deep inside

It's who you are

Oh tonight you killed me with your smile

so beautiful and wild so beautiful

Oh tonight you killed me with your smile

so beautiful and wild so beautiful, beautiful

Oh tonight you killed me with your smile

so beautiful and wild so beautiful and wild

So beautiful and wild

So beautiful and wild

Edgar Allan Poe

The Raven

Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary,

Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,

While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,

As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.

`'Tis some visitor,' I muttered, `tapping at my chamber door -

Only this, and nothing more.'

Ah, distinctly I remember it was in the bleak December,

And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.

Eagerly I wished the morrow; - vainly I had sought to borrow

From my books surcease of sorrow - sorrow for the lost Lenore -

For the rare and radiant maiden whom the angels named Lenore -

Nameless here for evermore.

And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain

Thrilled me - filled me with fantastic terrors never felt before;

So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating

`'Tis some visitor entreating entrance at my chamber door -

Some late visitor entreating entrance at my chamber door; -

This it is, and nothing more,'

Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,

`Sir,' said I, `or Madam, truly your forgiveness I implore;

But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,

And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,

That I scarce was sure I heard you' - here I opened wide the door; -

Darkness there, and nothing more.

Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,

Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before

But the silence was unbroken, and the darkness gave no token,

And the only word there spoken was the whispered word, `Lenore!'

This I whispered, and an echo murmured back the word, `Lenore!'

Merely this and nothing more.

Back into the chamber turning, all my soul within me burning,

Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.

`Surely,' said I, `surely that is something at my window lattice;

Let me see then, what thereat is, and this mystery explore -

Let my heart be still a moment and this mystery explore; -

'Tis the wind and nothing more!'

Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,

In there stepped a stately raven of the saintly days of yore.

Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;

But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door -

Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door -

Perched, and sat, and nothing more.

Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,

By the grave and stern decorum of the countenance it wore,

`Though thy crest be shorn and shaven, thou,' I said, `art sure no craven.

Ghastly grim and ancient raven wandering from the nightly shore -

Tell me what thy lordly name is on the Night's Plutonian shore!'

Quoth the raven, `Nevermore.'

Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,

Though its answer little meaning - little relevancy bore;

For we cannot help agreeing that no living human being

Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door -

Bird or beast above the sculptured bust above his chamber door,

With such name as `Nevermore.'

But the raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only,

That one word, as if his soul in that one word he did outpour.

Nothing further then he uttered - not a feather then he fluttered -

Till I scarcely more than muttered `Other friends have flown before -

On the morrow will he leave me, as my hopes have flown before.'

Then the bird said, `Nevermore.'

Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,

`Doubtless,' said I, `what it utters is its only stock and store,

Caught from some unhappy master whom unmerciful disaster

Followed fast and followed faster till his songs one burden bore -

Till the dirges of his hope that melancholy burden bore

Of "Never-nevermore."'

But the raven still beguiling all my sad soul into smiling,

Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird and bust and door;

Then, upon the velvet sinking, I betook myself to linking

Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore -

What this grim, ungainly, gaunt, and ominous bird of yore

Meant in croaking `Nevermore.'

This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing

To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom's core;

This and more I sat divining, with my head at ease reclining

On the cushion's velvet lining that the lamp-light gloated o'er,

But whose velvet violet lining with the lamp-light gloating o'er,

She shall press, ah, nevermore!

Then, methought, the air grew denser, perfumed from an unseen censer

Swung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor.

`Wretch,' I cried, `thy God hath lent thee - by these angels he has sent thee

Respite - respite and nepenthe from thy memories of Lenore!

Quaff, oh quaff this kind nepenthe, and forget this lost Lenore!'

Quoth the raven, `Nevermore.'

`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil! -

Whether tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,

Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted -

On this home by horror haunted - tell me truly, I implore -

Is there - is there balm in Gilead? - tell me - tell me, I implore!'

Quoth the raven, `Nevermore.'

`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil!

By that Heaven that bends above us - by that God we both adore -

Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,

It shall clasp a sainted maiden whom the angels named Lenore -

Clasp a rare and radiant maiden, whom the angels named Lenore?'

Quoth the raven, `Nevermore.'

`Be that word our sign of parting, bird or fiend!' I shrieked upstarting -

`Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore!

Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!

Leave my loneliness unbroken! - quit the bust above my door!

Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!'

Quoth the raven, `Nevermore.'

And the raven, never flitting, still is sitting, still is sitting

On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;

And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,

And the lamp-light o'er him streaming throws his shadow on the floor;

And my soul from out that shadow that lies floating on the floor

Shall be lifted - nevermore!

Και η μετάφραση...

Έντγκαρ Άλαν Πόε

Το Κοράκι

Κάποια φορά, μεσάνυχτα, ενώ εμελετούσα

κατάκοπος κι αδύναμος ένα παλιό βιβλίο

μιας επιστήμης άγνωστης, άκουσα ένα κρότο

σα να χτυπούσε σιγανά κανείς στη ξώπορτά μου.

"Κανένας ξένος", σκέφτηκα "οπού χτυπά τη πόρτα,

τούτο θα είναι μοναχά και όχι τίποτ' άλλο".

Θυμάμαι ήταν στον ψυχρό και παγερό Δεκέμβρη

και κάθε λάμψη της φωτιάς σα φάντασμα φαινόταν.

Ποθούσα το ξημέρωμα, μάταια προσπαθούσα

να δώσει με παρηγορία στη λύπη το βιβλίο,

για τη γλυκιά Ελεονόρα μου, την όμορφη τη κόρη

όπως οι αγγέλοι τη καλούν, ενώ εδώ δεν έχει

για πάντα ούτε όνομα.

Και τ' αλαφρό μουρμουρητό που κάναν οι κουρτίνες

με άγγιζε, με γέμιζε με τρόμους φανταχτούς,

και για να πάψει τ' άγριο το χτύπημα η καρδιά μου

σηκώθηκα φωνάζοντας: "Θα είναι κάποιος ξένος

όπου ζητά να κοιμηθεί έδω στη κάμαρά μου

αυτό θα είναι μοναχά και περισσότερο όχι".

Τώρα μου φάνηκε η ψυχή πιο δυνατή για τούτο,

"Κύριε" είπα, "ή Κυρά, ζητώ να συγχωρείστε,

γιατί εγώ ενύσταζα κι ο κρότος ήταν λίγος,

ήσυχος, που δεν άκουσα εάν χτυπά η πόρτα"

κι άνοιξα στους αγέρηδες ορθάνοιχτη τη πόρτα

σκοτάδι ήταν γύρω μου και όχι τίποτ' άλλο.

Μες στο σκοτάδι στάθηκα ώρα πολλή μονάχος,

γεμάτος τρόμους κι όνειρα που πρώτη φορά τότε

η λυπημένη μου ψυχή στα βάθη της επήρε,

μα η σιγή ήταν άσωστη και το σκοτάδι μαύρο

κι "Ελεονόρα" μοναχά ακούγονταν η ηχώ

από τη λέξη που 'βγαινε απ' τα ανοιχτά μου χείλη.

Αυτό μονάχα ήτανε και όχι τίποτ' άλλο.

Γυρίζοντας στη κάμαρα με μια καρδιά όλο φλόγα,

άκουσα πάλι να χτυπούν πιο δυνατά από πρώτα.

"Σίγουρα κάποιος θα χτυπά από το παραθύρι,

ας πάω να δω κι ας λύσω πια ετούτο το μυστήριο,

ας ησυχάσει η μαύρη μου καρδιά και θα το λύσω,

θα είναι οι αγέρηδες και όχι τίποτ' άλλο.

'Ανοιξα το παράθυρο κι ένα κοράκι μαύρο

με σχήμα μεγαλόπρεπο στη κάμαρα μου μπήκε

και χωρίς διόλου να σταθεί ή ν' αμφιβάλλει λίγο,

επήγε και εκάθισε στη πέτρινη Παλλάδα

απάνω από τη πόρτα μου, γιομάτο σοβαρότη.

Κουνήθηκεν, εκάθισε και όχι τίποτ' άλλο.

Το εβενόχρωμο πουλί που σοβαρό καθόταν

τη λυπημένη μου ψυχή έκανε να γελάσει.

"Χωρίς λοφίο", ρώτησα, "κι αν είν' η κεφαλή σου

δεν είσαι κάνας άνανδρος, αρχαϊκό κοράκι,

που κατοικείς στις πένθιμες ακρογιαλιές της Νύχτας;

Στ' όνομα της Πλουτωνικής της Νύχτας, τ' όνομά σου!"

Και το κοράκι απάντησε: "Ποτέ από 'δω και πια".

Ξεπλάγηκα σαν άκουσα το άχαρο πουλί

ν' ακούει τόσον εύκολα τα όσα το ρωτούσα

αν κι η μικρή απάντηση που μου 'δωσε δεν ήταν

καθόλου ικανοποιητική στα όσα του πρωτόπα,

γιατί ποτέ δεν έτυχε να δεις μες στη ζωή σου

ένα πουλί να κάθεται σε προτομή γλυμμένη

απάνω από τη πόρτα σου να λέει:

"Ποτέ πια".

Μα το Κοράκι από κει που ήταν καθισμένο

δεν είπε άλλη λέξη πια σα να 'ταν η ψυχή του

από τις λέξεις: "Ποτέ πια", γεμάτη από καιρό.

Ακίνητο καθότανε, χωρίς ένα φτερό του

να κινηθεί σαν άρχιζα να ψιθυρίζω αυτά:

"Τόσοι μου φίλοι φύγανε ως και αυτές οι Ελπίδες

κι όταν θε να 'ρθει το πρωΐ κι εσύ θε να μου φύγεις".

Μα το πουλί απάντησε: "Ποτέ από δω και πια".

Ετρόμαξα στη γρήγορη απάντηση που μου 'πε

πάντα εκεί ακίνητο στη προτομήν απάνω.

"Σίγουρα" σκέφτηκα, "αυτό που λέει και ξαναλέει

θα είναι ό,τι έμαθε από τον κύριό του

που αμείλικτη η καταστροφή θα του κοψ' το τραγούδι

που θα 'λεγεν ολημερίς και του 'καμε να λέει

λυπητερά το "Ποτέ πια" για τη χαμένη ελπίδα".

Μα η θέα του ξωτικού πουλιού μ' έφερε γέλιο

κι αρπάζοντας το κάθισμα εκάθισα μπροστά του

και βυθισμένος σ' όνειρα προσπάθησα να έβρω

τι λέει με τη φράση αυτή, το μαύρο το Κοράκι,

το άχαρο, τ' απαίσιο, ο τρόμος των ανθρώπων,

σαν έλεγε τις θλιβερές τις λέξεις:

"Ποτέ Πια!".

Κι έτσι ακίνητος βαθιά σε μαύρες σκέψεις μπήκα

χωρίς μια λέξη μοναχά να πω εις το Κοράκι

που τα όλο φλόγα μάτια του μες στη καρδιά με καίγαν.

Έτσι σκεφτόμουν έχοντας στο βελουδένιο μέρος

του παλαιού καθίσματος γερμένο το κεφάλι,

στο μέρος που το χάϊδευαν η λάμψη της καντήλας,

εκεί όπου η αγάπη μου δε θ' ακουμπήσει

πια!

Τότε ο αγέρας φάνηκε σα να 'ταν μυρωμένος

από 'να θυμιατήριο αόρατο που αγγέλοι

και Σεραφείμ το κούναγαν και τ' αλαφρά τους πόδια

ακούγονταν στο μαλακό χαλί της κάμαράς μου.

"Ναυαγισμένε" φώναξα, "αναβολή σου στέλνει

με τους αγγέλους, ο Θεός και μαύρη λησμοσύνη

για τη χαμένη αγάπη σου την όμορφη Λεονόρα.

Πιες απ' το μαύρο το πιοτό της Λήθης και λησμόνα

εκείνην όπου χάθηκε". Και το Κοράκι είπε:

"Ποτέ από δω και πια!".

Είπα: "Προφήτη των κακών, είτε πουλί είτε δαίμων

είτε του μαύρου πειρασμού αποσταλμένε συ

είτε στης άγριας θύελλας το μάνιασμα χαμένε,

αλλ' άφοβε, στον κόσμο αυτόπου κατοικεί ο Τρόμος,

πες μου με ειλικρίνεια, υπάρχει δω στον κόσμο

της λύπης κανά βάλσαμο που δίνει η Ιουδαία;

Πες μου!", μα κείνο απάντησε:

"Ποτέ από δω και πια!".

"Προφήτη", είπα, "δαίμονα, της Συφοράς πουλί,

Προφήτης όμως πάντοτε, στον Ουρανό σ' ορκίζω,

που απλώνεται από πάνω μας παρηγορήτρα αψίδα,

εις του Θεού το όνομα που οι δυο μας τον λατρεύουν,

πες μου αν στον Παράδεισο θε ν' αγκαλιάσω κείνη,

εκείνη που οι άγγελοι τη λεν Ελεονόρα";

Και το κοράκι απάντησε:

"Ποτέ από δω και πια!".

"Ας γίν' η μαύρη φράση σου το σύνθημα να φύγεις",

εφώναξα αγριωπός πηδώντας κει μπροστά του.

"Πήγαινε πάλι να χαθείς στην άγρια καταιγίδα

ή γύρνα στις ακρογιαλιές της Πλουτωνείου Νύχτας

ούτ' ένα μαύρο σου φτερό δε θέλω δω ν' αφήσεις

ενθύμηση της φράσης σου της ψεύτικης και πλάνας

βγάλ' απ' τη δόλια μου καρδιά το ράμφος που 'χεις μπήξει

και σύρε τη φανταστική μορφή σου στα σκοτάδια!"

Και το Κοράκι απάντησε:

"Ποτέ από δω και πια!".

Και το Κοράκι ακίνητο στη προτομή όλο μένει,

στης Αθηνάς τη προτομή απάνω από τη πόρτα

και τ' αγριωπά τα μάτια του σα του Διαβόλου μοιάζουν

όταν μονάχος σκέφτεται. Και το θαμπό λυχνάρι

ρίχνει σκια στο πάτωμα σαν πέφτει στο Κοράκι.

Και η ψυχή μου ανήμπορη δε θα μπορέσει πια

να βγει απ' τον αμφίβολο τον κύκλο της Σκιάς

που φαίνεται στο πάτωμα.

Ποτέ από δω και πια!

Μετάφραση: Κώστας Ουράνης