Το μυθιστόρημα του MyPhone

Και την Παυλίνα την είχε φάει η ανησυχία περιμένοντάς τους, ειδικά τον Πέδρο γιατί έπρεπε να του πεί την αλήθεια για το παιδί.

Αλλά η Παυλίνα ήταν σε άλλη χώρα και δεν μπορούσε να ξέρει ότι ο άντρας της βρισκόταν στη Βραζιλία και ετοιμαζόταν για Ισπανία (κατάντησαν να μην ξέρει ο ένας αν ζει ο άλλος). Κρίμα, γιατί ήθελε τόσο να του δώσει χαρά, ανακοινώνοντάς του το ευτυχές γεγονός: "Είμαι έγκυος!" θα του έλεγε και ο Πέδρο θα πετούσε από ευτυχία.

Ή απο δυστυχία, αν τελικά ο Πέδρο μάθαινε πως το παιδί το έκανε η γυναίκα του με τον... Τζάκ...! :lol:

Τα λάστιχα στριγκλίσανε, το κουνάβι διέσχισε πανικόβλητο κάθετα τον δρόμο μπροστά ακριβώς απο τον νικελ προφυλακτήρα του αμαξιού. Η αυθόρμητη εκτόνωση αερίων απο τον πωπό του Τζακ ήταν τραγικά αποπνηκτική. Ο Πέδρο ζαλισμένος έχασε τον έλεγχο του τιμονιού πέφτοντας πάνω στην ταμπέλα του εστιατορίου.

Η Παυλίνα εκείνη την ώρα κοιμόταν και αισθάνθηκε το τρακάρισμα του αγαπημένου της Πέδρο και πατέρα του παιδιού της Τζακ, πετάχτηκε γρήγορα απο το κρεβάτι και γεμάτη ανησυχία πήγε και έβαλα ένα ποτήρι coka-light επειδή της είχε πέσει βαρύ το κινέζικο που έφαγε αργά το εκείνο το βροχερο βράδυ. Τότε ακούει το κουδούνι της πόρτα να χτυπάει...

-Ποίος είναι

-Ο Ερνέστο, απάντησε αισθησιακά ο γείτονας από το 12 διαμέρισμα.

-Τι θέλεις τέτοια ώρα, απάντησε η Παυλίνα με νευριασμένη φωνή

- Εχμμμ, έχω τρομερές καούρες στο στομάχι, μάλλον απο το κινέζικο που έφαγα, μήπως έχεις κάτι να μου δώσεις?

- Ωχ, πέρνα μέσα! αναφώνησε ταραγμένη η Παυλίνα. Μήπως παρήγγειλες κι εσύ απο το κινέζικο του Υaka Oura?

- Ω, ναι! πώς το κατάλαβες? ρώτησε ο Ερνέστο καθώς έμπαινε κρατώντας το στομάχι του στο πολυτελές διαμέρισμα της Παυλίνας.

- Κι εγώ απο κει πήρα κι έχω αναστενάξει στο χ---μο. Τώρα είμαι κάπως καλύτερα. Αλλά, στάσου! Ο Πέδρο είχε αφήσει ένα κουτάκι χαπάκια για τέτοιες περιπτώσεις.

Μεμιάς η Παυλίνα τρέχει στο ντουλάπι με τα φάρμακα κι αρπάζει το κουτί με τα χάπια.

- Έλα Ερνέστο πάρε και θα με θυμηθείς!

- Σ'ευχαριστώ Παυλίνα μ' έσωσες! είπε ο Ερνέστο καταπίνοντας χωρίς δεύτερη σκέψη 2-3 μαζεμένα. Και πώς λέγονται αυτά για να ξέρω?

Η Παυλίνα κοιτάζει το κουτί και μόλις συνηδητοποιεί τί διαβάζει γουρλώνει τα μάτια και κρύος ιδρώτας την λούζει...

-Tί είναι Παυλίνα? Τί χάπια είναι?

-Είναι χάπια αντισυλληπτικά..., λέει η Παυλίνα.

Και ο Ερνέστο, γνωστός για το χαμηλό IQ του, της απαντάει...

-"Χάπια αντισυλληπτικά? Για να μή συλλαμβάνομαι ε? Και τον τελευταίο καιρό έχω κάτι τραβήγματα με την αστυνομία... Ευχαριστώ Παυλίνα!!! :D"

-"Α καλά", λέει η Παυλίνα... "Εσύ είσαι πολύ βλήτο..."

Στην άλλη μεριά της θάλασσας ο Πέδρο και ο Τζάκ μόλις είχαν τελειώσει το φαγητό τους και ανηφόρίσαν προς τα δωμάτια τους. Ο Πέδρο ήταν έντονα προβληματισμένος και σκυθρωπός.

-Τι έχεις ρωτάει ο Τζάκ, αποκρίθηκε ο Πέδρο ότι δεν έχει τίποτα και βημάτισε γρηγορότερα προς το βρώμικο και βαρετό δωμάτιο του, χαιρέτησε τον Τζάκ και του είπε ότι θα τον δει το βράδυ.

Τα σύννεφα ερχόντουσαν απειλητικά και σίγουρα δεν θα η νύχτα δεν θα ήταν η καλύτερη εκείνης την Δευτέρας.

Το βροχερό απόγευμα εκείνης την Αυγουστιάτικης δευτέρας ήταν που ο Πέδρο συνειδητοποίησε ότι ο Τζάκ ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που μπορούσε να του εμπιστευτεί ολόκληρη της ζωή του. Τίποτα άλλο στον κόσμο δεν είχε, κανένας δεν είχε μείνει πίσω για να τον περιμένει. Μέχρι και η πολύ αγαπημένη του γυναίκα τον είχε ξεχάσει. Όταν το αντιλήφθηκε αυτό φώναξε αμέσως τον Τζάκ και άνοιξε ένα μπουκάλι ουίσκι που είχε από τα περασμένα γενέθλια του.

Αφού κάθισε μαζί με τον μοναδικό του φίλο πεινώντας το φτηνό ουίσκι, του εμπιστευτικέ ολόκληρη την ζωή του. Τότε μια δυνατή βροχή άρχισε να πέφτει σβήνοντας τις πυρήνες λέξεις του Πέδρο για τη γυναίκα του και όλους τους ως τότε υποτιθέμενους φίλους του. Οι κεραυνοί χαλούσαν την νεκρική ησυχία που επικρατούσε πάνω στο νησί εκεί το περίεργο βράδυ. Έτσι οι δύο φίλοι μηνάνε μαζί μέχρι το επόμενο πρωί, όπου χωρίσανε για να κοιμηθούνε, με πολλά ανάμικτα και έντονα συναισθήματα ο καθένας. Το σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο από εκείνο το βράδυ για την υπόλοιπη ζωή τους.

Το επόμενο μεσημέρι και αφού είχε συνέλθει από το μπουκάλι που είχε πιει, σηκώθηκε από το κρεβάτι για να πάει στην θάλασσα. Εκεί τον περίμενε ο Νέστωρας, ένας ντόπιος μαγαζάτορας εστιατορίου που φρόντιζε καθημερινά για την σίτιση των δύο φίλων. Αφού ανταλλάξανε τις τυπικές και καθημερινές καλισπέρες, ο Πέδρο παράγγειλε κάτι πολύ ασυνήθιστο για εκείνων αφήνοντας κατάπληκτο όλο το μαγαζί.

-Νέστωρα σήμερα θα φάω επιτέλους το κρέας που τόσο καιρό μου μουρμουράς να δοκιμάσω.

Όλοι ξέρανε ότι ο Πέδρο είχε γίνει χορτοφάγος εδώ και πέντε χρόνια, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ήταν αυτό που έκανε τον ψηλό και αδύνατο ξανθωπό Αμερικάνο να αλλάξει συνήθεια μέσα σε μια βραδιά. Το μυστικό ήταν ότι ο Πέδρο δεν ήθελε να γίνει χορτοφάγος, ήταν μια ιδέα της γυναίκας του που τελικά την είχε υιοθέτηση και αυτός, χωρίς να τον εκφράζει. Τώρα όμως είναι ο καιρός να ζήσει και ευχαριστηθεί όσα πράγματα τόσα χρόνια είχε στερηθεί για διάφορους λόγους. Ένας νέος άνθρωπος είχε γεννηθεί, ο Πέδρο άλλαξε και άλλαξε τόσο πολύ που νομίζανε όλοι ότι τον είχε χτυπήσει κεραυνός την προηγουμένη νύχτα. Μετά από μισή ώρα εμφανίζετε και ο Τζακ στην παραλία, βλέποντας το φίλο του να τρώει το κρέας κατάλαβε ότι επιτέλους βρήκε τον εαυτό του που τόσο καιρό έψαχνε. Γεμάτος ικανοποίηση που είχε βοηθήσει σε αυτό, έστω και λίγο, κάθισε δίπλα τον Αμερικάνο φίλο του και του φώναξε

-ΗΑΡΡΥ BIRTHDAY PEDRO. Οι κεραυνοί εχθές κάνανε την δουλεία τους,

και αμέσως άρχισαν να γελάνε δυνατά και οι δύο τους.

Η μέρα πέρασε γρήγορα με πολύ φαγητό και ποτό. Ήταν ένα μεγάλο δυνατό

πάρτι για δύο άτομα και τον γραφικό εστιάτορα τον Νέστωρα.

:rolleyes: :rolleyes:

Το ίδιο απόγευμα ταξίδευαν για την Ισπανία, οπου από εκεί θα πήγαιναν πίσω στο χρόνο, και θα έβρισκαν την γυναίκα Λούσιο ντε Πάσο για να της δώσουν τον καθρεύτη. Όμως πρώτα έπρεπε ...

Να βρουν τον καθρέφτη, που ήταν όμως? Σε ποιο χωρίο τον είχαν αφήσει? Η μνήμη του Τζάκ ήταν πολύ αδύνατη για το τι είχε γίνει πριν τόσα χρόνια.

Όντως είναι δύσκολα τα πράγματα και για τον Τζάκ αλλά περισσότερο για τον Πέδρο, που αυτός ήταν και ο λόγος που έπρεπε να γυρίσουν πίσω οπωσδήποτε τον μαύρο γυαλιστερό καθρέφτη. Οι ώρες περνούσαν βασανιστικά αλλά ο Τζάκ δεν μπορούσε να θυμηθεί με τίποτα. Τότε ήταν που ο Πέδρο σκέφτηκε μια απίθανη ιδέα που σίγουρα θα τους έλυνε τα χέρια.

Να πάνε σε καφετζού.

Αλλωστε δεν ηταν η πρωτη φορα που ειχε ακουστα την Μανταμ Καλλιάρντω.

Μια φοβερη και ξακουστη γρια γυναικα που τιποτα δε της ξεφευγε απο κανενα φλυτζανι του καφε και απο καμια κουπα. Ακομη και αν ηταν διαφημιστική... Ηταν τοσο φοβερη και ξακουστη που ειχε ξορκια για τα παντα.Εκανε τις γυναικες αντρες και τους αντρες παιδια. Εκανε τα παιδια κατσικια και τα πουλια τα εκανε μια χαψια. Ακομα εκανε και διορισμους στο δημοσιο (πραγμα το οποιο ειναι το πιο δυσκολο απο ολα στις μερες μας ...! ) Βεβαια το αντιτιμο που ζητουσε ηταν βαρυ. Οπως ο πισινος της Παυλίνας. Μα και αυτη το ειχε παρακανει με τα τακος πια. Που την εβρισκες ,που την εχανες με ενα μεζε στο χερι. Πως να μη γινει βουβαλω η δόλια?

 

 

Γρηγορα γρηγορα λοιπον ο Πεδρο πηγε μεσα να τους ανακοινωσει την συγκλονιστικη αποφαση που ειχε παρει . Ομως με το που πηγε να κανει ενα βημα, κατι φοβερο συνεβη.

Κάτι πολύ φοβερό... ο Πέδρο θυμήθηκε πως το διαβατήριό του έλειγε την ίδια ημέρα με την πτήση, και κάτι έπρεπε να κάνει οπωσδήποτε.Το είπε στον Τζακ, και φύγανε αμέσως για να προλάβουν να το φτιάξουν, καθώς δεν μπορούσαν να ακυρώσουν την πτήση γιατί είχαν κλήση θέσεις μέσω ίντερνετ. Έτσι πήγαν

.... μεχρι τη κουζινα για να σκεφτουν.

Θα εχαναν την πτηση η θα πηγαιναν στην ΜΑνταμ Καλλιαρντω?

 

Αποφασισαν ομοφωνα.

 

Θα πηγαιναν στην Καλλιαρντω. Εξαλλου επρεπε να ειναι σιγουροι πριν ξεκινησουν το οτιδηποτε. Δρομο πηραν , δρομο αφησαν και μπηκαν στο αμαξι και ξεκινησαν...

όπου τελικά έφτασαν στο Αεροδρόμιο και πήραν την πτήση. Εκεί θα έφταναν μετά από 22 ώρες ταξίδι, οπότε θα οι δύο φίλοι θα είχα πολύ χρόνο να σκεφτούν τα επόμενα βήματα τους. Μόλις το αεροπλάνο απογειώθηκε και πλέον ήταν πολύ ψηλά στο αέρα, έπεσαν για ένα υπνάκο να χαλαρώσουν και να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα στο μυαλό τους.

Ο Τζάκ, όμως σκεφτότανε τα λόγια της Μανταμ Καλλιάρντω, Θυμήθικε το ρεζιλίκι που φάγανε στην Μαντάμ, καθώς είχανε ξεχάσει τον καθρέυτη μέσα στο πορτάκι του αυτοκινήτου. Αλλά δεν ξέχασε και τα λόγια που τους είπε μετά...

(Για μια στιγμή όμως, μία σκέψη πέρασε απο το μυαλό του Τζάκ: "Πού είναι άραγε η trifilli? Γιατί δεν συνεχίζει την ιστορία μου?")

"Μπα..." είπε ο Τζάκ... "Μάλλον όλα είναι στο μυαλό μου..."

Κι κοιμήθικε κι αυτός μέσα στο αεροπλάνο, όπως και ο φίλος του ο Πέδρο. Όταν ξύπνησε πετούσαν πάνω από την Πορτογαλία. Όλα ήταν τόσο όμορφα.Νόμιζε πως ήταν στον παράδεισο... ... ... Όταν κατέβηκαν από το αεροπλάνο, και πήραν τις βαλίτσες τους, του περίμενε μια μεγάλη έκπληξη...

Ένα ολοκαίνουργιο porsche 911 περίμενε στα νοικιαζόμενα αυτοκίνητα με το όνομα του Πέδρου στην κράτηση!! Τι ευχάριστη έκπληξη είναι αυτή και ποίος την έκανε για εμάς, άραγε τι μας περιμένει εδώ, ψιθύρισε στο Τζακ, παίρνοντας τα κλειδιά της 911...

Χωρίς να το πολυσκεφτεί ο Πέδρο αρπάζει τα κλειδιά από τα χεριά του παρκαδόρου και με μια επιδέξια κίνηση μπαίνει στο Πορς.

Ο Τσακ αν και λίγο σκεφτικός ακολουθεί τον Πέδρο και παίρνει και αυτός την θέση του συνοδηγου. Αφότου έκλεισαν οι πόρτες του υπερπολυτελούς αυτοκινήτου με ένα γλυκό ήχο ακολούθησε μια στιγμή σιγής και από τους δυο άντρες.

Οι εκπλήξεις δεν είχαν σταματήσει εκεί, πάνω στο ταμπλό του 911 υπήρχε ένα φάκελο με μια μπλε electric κορδέλα τυλιγμένη σε σχήμα σταυρού. Πάνω στη κορδέλα υπήρχε τυπωμένο με ασημένια γράμματα το όνομα Ramirez.

Ramirez....το όνομα αυτό έκρυβε ενα βρώμικο ερωτικό παρελθόν που πολύ θα ήθελαν οι δυο άντρες να ξεχάσουν. Αλλά να που τελικά ξαναμπήκε αυτό το όνομα στην ζωή τους!

"Τι μονολόγησες, Τζακ;" ρώτησε ο Πέδρο.

"Ramirez....το όνομα αυτό έκρυβε ενα βρώμικο ερωτικό παρελθόν που πολύ θα ήθελαν οι δυο άντρες να ξεχάσουν. Αλλά να που τελικά ξαναμπήκε αυτό το όνομα στην ζωή τους", επανέλαβε ο Τζακ.

"Για ποιον μιλάς, Τζακ;"

"Για μας, βέβαια!"

"Μα δεν έχουμε τέτοιο παρελθόν με καμιά κοπέλα! Τρελάθηκες;"

"Όχι, Πέδρο. Απλώς στο μυαλό μου σε έχω κάνει ήρωα. Σε θαυμάζω που είσαι τόσο γενναίος και προσπαθώ να σε δω σαν να είμαι ένας απλός παρατηρητής, σαν αφηγητής της ιστορίας σου!"

"Τζακ, δεν είναι κολακευτικό να έχεις βρώμικο ερωτικό παρελθόν!"

"Σωστά, έχεις δίκιο. Θα το αλλάξω: Το όνομα αυτό έκρυβε ένα μεγάλο μυστικό, που ο Πέδρο είχε καταχωνιάσει στο βάθος του μυαλού του, μα που ξαναβγήκε στην επιφάνεια!"

"Ωχ... Τζακ... Πού το ήξερες;"

"Ποιο, Πέδρο;"

"Τζακ, έχεις δίκιο... Τι αναμνήσεις ξυπνά αυτό το όνομα!"

"Ποια είναι η Ramirez; Κοπέλα;"

"Κοπέλα; Όχι βέβαια! Όταν ήμουν μικρός, θέλοντας να ενισχύσω οικονομικά την οικογένειά μου, έπιασα δουλειά σε ένα εργαστήριο ζαχαροπλαστικής."

"Το ζαχαροπλαστείο λεγόταν Ramirez;"

"Ακριβώς. Η αλήθεια είναι ότι ο φιόγκος πάνω στο φάκελο είναι του ζαχαροπλαστείου, ακριβώς ίδιος με το φιόγκο που χρησιμοποιούνταν για το τύλιγμα των κουτιών με τα γλυκά".

"Και τώρα σε θυμήθηκαν;"

"Έτσι φαίνεται. Ας ανοίξουμε το φάκελο".

Με γρήγορες και επιδέξιες κινήσεις, ο Τζακ έβγαλε από το φάκελο ένα γράμμα.

Φαινόταν κιτρινιασμένο...κάποια άσχημα γράμματα παιγνίδιζαν θέλοντας να φτιάξουν λέξεις..

...Ήταν λέξεις που αντικατόπτριζαν μίσος, φόβο, αγανάκτηση, λύπη αλλά κι ευαισθησίες...

Αργά αργά, θέλοντας αν ήταν δυνατόν να το αποφύγει (αλλά δε γινόταν, το νερό είχε μπει ήδη στο αυλάκι), άρχισε να διαβάζει τις κακογραμμένες λέξεις μία προς μία: