Το μυθιστόρημα του MyPhone

...ξέχασε οτι είναι αλλεργικός στα μανιτάρια...

Επρεπε να βρει το αντιδοτο........

...αν έκανε το λάθος και τα έτρωγε. Ευτυχώς δεν έβαλε μπουκιά στο στόμα του. Την είχε γλυτώσει...

"Άφησέ με, Στηβ, και εσύ και οι ομελέτες σου!" ούρλιαξε ο Τζακ.

Ο Στηβ ύψωσε το χέρι με το οποίο κρατούσε το τηγάνι.

"Άσε με ήσυχο! Γιατί με κυνηγάς σα ζόμπι; Στον ύπνο μου, στον ξύπνιο μου, παντού!"

Ο Στηβ δεν απάντησε. Δεν ήξερε να μιλάει. Μόνο να γελάει χαιρέκακα.

Ο Ζαν, ο Κλοντ, ο Βαν, ο Νταμ και ο Πέδρο ήξεραν ότι ο Χοσέ, ο Κάρλος, ο Τσίτσερο, ο Ντιμίτροφ και ο Τζέφερσον ήταν μπλεγμένοι στις βρωμοδουλειές της εταιρίας που δημιούργησε το Στηβ.

Ξαφνικά, ο Στηβ χάθηκε από τα μάτια του Ζαν.

Ο Ζαν πάγωσε. "Θεέ μου!" ψέλλισε. "Γίνεται αόρατος. Γιατί αυτό το τέρας με κάνει να τρομάζω τόσο πολύ;"

"Ζαν! Ζαν!"

Ο Ζαν γύρισε έκπληκτος και είδε τον Πέδρο και τον Τζακ.

"Είδαμε τη λάμψη του ναού και ήρθαμε να δούμε τι συμβαίνει! Μα, τι έχεις; Φαίνεσαι τρομαγμένος!"

Ο Ζαν εξήγησε το περιστατικό με το Στηβ τον ομελετά.

"...Και ξαφνικά, εξαφανίστηκε. Πώς να το πω; Έγινε καπνός!"

"Χμμμ... Ενδιαφέρον" μουρμούρισε ο Πέδρο. "Πού στεκόταν όταν χάθηκε;"

"Ακριβώς εκεί". Ο Ζαν έδειξε το κέντρο του ναού.

"Γύρισε στο χωριό, Ζαν", τον προέτρεψε ο Πέδρο. "Τζακ, είσαι έτοιμος να με βοηθήσεις;"

"Πάντα, Πέδρο!"

Και έτσι, ο Τζακ με τον Πέδρο στάθηκαν στο κέντρο του ναού. Και όλα άρχισαν να γυρίζουν. Δεν πατούσαν πουθενά... Όλα γύρω ήταν θολά. Περιστρέφονταν με ολοένα αυξανόμενη ταχύτητα ώσπου προσγειώθηκαν με κρότο στο έδαφος.

Στο ίδιο μέρος.

Αλλά δε φαινόταν το χωριό των ιθαγενών. Για την ακρίβεια, αποτελούνταν μόνο από 3-4 καλύβες.

Και ο ναός φαινόταν τόσο καινούργιος, σαν να χτίστηκε μόλις.

"Πέδρο... Πού είμαστε;"

"Θα το θέσω αλλιώς, Τζακ: Πότε είμαστε;"

"Tί εννοείς Πέδρο? Μη μου πεις οτι πιστεύεις..."

"Γιατί όχι Τζάκ? Πάντα ακούγαμε για ταξίδια στο χρόνο, και ίσως ο αρχαίος αυτός πολιτισμός τα είχε καταφέρει. Ίσως αυτοί να μπόρεσαν να φτιάξουν κάτι που ακόμα και οι σύγχρονοι επιστήμονες δεν μπορουν..."

"Δυσκολεύομαι να το πιστεψω... Όπως και να έχει καλό θα ήταν να κοιτάξουμε τριγύρο μήπως και βρούμε κάποιο στοιχείο."

-Ο Τζάκ και ο Πέδρο αρχίζουν να ερευνούν το ναό-

"Πέδρο!! ΕΔΩ!!! Κάτι βρήκα!"

-Ο Πέδρο τρέχει προς το μέρος του Τζάκ-

"Τί είναι Τζάκ? Τί ανακάλυψες?"

"Να κοίτα. Μοιάζει με κυλίδες αίματος. Κάποιος (ή κάτι) ήταν εδώ πρίν λίγο... Κοίτα και αυτά τα κεριά... Ακόμα καίνε. Αυτός ο ναός χρησιμοποιείται κανονικά, είχες δίκιο Πέδρο΄ μάλλον κάναμε ενα ταξίδι στο χρόνο..."

Και ενω ηθελαν μια ομελετα ακομη

ειδανε τον καμαρωτο τον Κωλοκοτρονη

και ενω φοβισμενοι ταξιδευαν στο χρονο

τον Τζακ τον επιασε μια σουβλια στον ομο

"Ωχ Πέδρο μου, ώχ Πέδρο μου

σουβλιά με έπιασε στον ώμο

μου το 'λεγε η μάνα μου

βάρη να μη σηκώνω"

 

λέει τραγουδιστά ο Τζάκ... :lol:

"Τζακ, ένας ιθαγενής... Κάτσε να τον ρωτήσουμε σε ποια χρονιά είμαστε!"

"Όχι, Πέδρο... Οι ιθαγενείς είναι ανθρωποφάγοι".

"Γκλουπ μπλικ μπουμ γκλιπ;" ρώτησε ο ιθαγενής.

"Όπως κατάλαβες, Τζακ, η γλώσσα που μιλά δε διαφέρει από αυτή που μιλούν σήμερα!"

"Kαι τί σε ρώτησε Πέδρο?"

"Αν κάνουμε για σούπα. Είναι ανθρωποφάγοι... Τρέξεεεεεε"

:lol:

Τρέχουν για κάμποση ώρα και τελικά φτάνουν στο λιμάνι (ο θεός να το κάνει). Εκείνη την ώρα μόλις έδενε ένα ελληνικό πλοίο. Το πρώτο που έφτασε στη Νότιο Αμερική το 500 π.Χ. "Τελικά είχε δίκιο ο Λιακόπουλος" σκέφτηκε ο Τζάκ...

"Τζακ, θα πρέπει να φύγουμε".

"Ε, γιατί ήρθαμε στο λιμάνι;"

"Τζακ, το θέμα δεν είναι να φύγουμε από εδώ. Το θέμα είναι να φύγουμε από την εποχή αυτή! Και ίσως πρέπει να πάμε πάλι στο ναό! Εκτός και αν υπάρχει κάποια άλλη δίοδος προς το 2006 μ. Χ.. Και αν υπάρχει, θα είναι..."

...να πάμε πάλι στο ναό και να χορέψουμε το χορό της φωτιάς. Είναι ενας σπάνιος χορός που ευτυχώς τον ξέρω...

Ο Τζάκ όμως είχε άλλα σχέδια. "Πέδρο, δεν μπορείς να με καταλάβεις", είπε ο Τζακ. "Είμαι Έλληνας και εκεί μπροστά βλέπω τους προγόνους μου. Τουλάχιστον να πάμε να τους χαιρετήσουμε και έχω ένα προαίσθημα ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να γυρήσουμε πίσω".

Πριν προλάβει να προβάλει οποιαδήποτε αντίρρηση ο Πέδρο, ο Τζακ έτρεξε προς τους ναυτικούς.

"Έεεεεε! Ω ναύται! Πόθεν εν τω τόπω τούτω ήλθετε;"

Ένας από τους ναύτες, σαστισμένος και εξετάζοντας την παράξενη, κατ' εκείνον, αμφίεση του Τζακ, απάντησε:

"Εσμέν Αθηναίοι, επέμθημεν υπό τον Περικλέα ίνα αποικίσωμεν τήν χώραν ταύτην. Αλλά γνώθι, ω ξένε, τό σόν ένδυμα ουκ έστι καλόν. Ουκ έχεις ιδέαν ελαχίστην περί τόν καλλωπισμόν".

"Ξέρετε... Δεν είμαι από τώρα... Είμαι από μετά... Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω! Καλά, πού να σας τα λέω τώρα. Και μπερδεμένα, και στα νέα Ελληνικά... Τέλος πάντων! Ευγνώμων αν ήν, ει υπεγράφετέ μοι αυτόγραφα."

"Τζακ!"

Η αυστηρή φωνή του Πέδρο Κλασμέ υπενθύμισε στον Τζακ το καθήκον του.

"Καλά, αφήστε το... Ας σας βγάλω μια φωτογραφία".

Και με τη μικροσκοπική, αθόρυβη ψηφιακή του μηχανή, που αν και ψηφιακή είχε φιλμ, ο Τζακ έβγαλε φωτογραφία τους Έλληνες ναύτες και με περηφάνια είπε στον Πέδρο:

"Θα τα δείχνω και δε θα με πιστεύουν! Τώρα τι κάνουμε;"

"Δε βρήκα άλλον τρόπο να γυρίσουμε. Μάλλον ο χορός της φωτιάς είναι η μόνη λύση! Αλλά πριν πάμε στο ναό, να σου δείξω τα βήματα, ώστε εκεί να τον ξέρεις και να μη σου τον μαθαίνω επί τόπου και μας δει κανείς και καθυστερήσουμε!"

"Εντάξει!"

"Λοιπόν. Δεξί μπροστά, πηδηματάκι, αριστερό μπροστά, στροφή επί τόπου..."

Kαι πρόσεξε Τζάκ αυτή τη μικρή λεπτομέρια:

Κατά τη διάρκεια των βημάτων θα πρέπει να λυγίζεις και να σπάς τη μέση σου (σαν αιλουροειδές), ώστε να σχηματίζει ενα S.

Αυτό είναι το μυστικό, αλλά μην το πείς σε άλλους...:secret:

 

Την ίδια ώρα τους λένε οι Έλληνες:

"Ευδαίμων αυτός ο άνθρωπος ο οποίος καταβαίνει εις το ιδικόν μου οίκημα,

Ο Κύψελος Ηετίδης, βασιλεύς της ενδόξου Κορίνθου,

Αυτός και οι παίδες αυτού, όχι όμως και οι παίδες των παίδων αυτού."

 

"ΑΧΑ!!!", λέει ο Πέδρο χαρούμενος! Κατάλαβες Τζάκ?

"Με τα στοιχειώδη αρχαία ελληνικά που ξέρω, πρέπει να είπε:

Ευτυχισμένος αυτός ο άνθρωπος ο οποίος κατεβαίνει στο δικό μου ? σπίτι

Ο Κύψελος, ο γιος του Ηέτη, βασιλιάς της ένδοξης Κορίνθου

Αυτός και τα παιδιά του, όχι όμως και τα παιδιά των παιδιών του."

"Δεν είναι μόνο αυτό, Τζακ: Αυτοί οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποίησαν διαλεκτικούς τύπους που δεν έχουμε βρει σε αρχαία κείμενα: ιδικόν, όχι όμως, ο οποίος... Άρα, οι τύποι που χρησιμοποιείτε εσείς οι Έλληνες σήμερα χρησιμοποιούνταν σχεδόν αυτούσιοι στον προφορικό λόγο των αρχαίων σου προγόνων!"

"Ναι, Πέδρο, αλλά εδώ μιλάμε για το νόημα... Παρ' όλο που έκανα τη μετάφραση, δε βγάζω άκρη... Τι μας λένε οι πρόγονοί μου;"

Noμίζουν οτι είμαστε οι χαμένοι γιοί του Κύψελου, Τζάκ...:D

Ο Τζακ γούρλωσε τα μάτια. "ΠΩΣ; Καλέ Έλληνες, η μήτηρ η εμή εστί Μπέτυ. Και ο πατήρ μου Βαγγέλης καλείται!"

Οι Έλληνες απόρησαν.

"Ας πάμε, Τζακ", πρότεινε ο Πέδρο...

Και έτσι, ο Τζακ με τον Πέδρο προχώρησαν προς το ναό. Στάθηκαν στο κέντρο του ναού και ξεκίνησαν:

"Δεξί μπροστά, πηδηματάκι, αριστερό μπροστά, στροφή επιτόπου, ξανά το ίδιο, δεξί μπροστά..."

Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, οι δύο φίλοι και συνεργάτες ένιωσαν πάλι εκείνη τη δίνη να τους παρασύρει... Στριφογύριζαν ολοένα και πιο γρήγορα, ώσπου προσγειώθηκαν πάλι στο ναό!

"Ζήτω!" χάρηκε ο Τζακ.

"Μη χαίρεσαι, Τζακ" επισήμανε ο Πέδρο. "Σου είχα πει να λυγίζεις τη μέση!"

"Μα...αφού τη λύγισα, τί άλλο πια να κάνω?" μουρμούρισε με πλήρη απογοήτευση ο Τζακ.

 

"ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ!!!! ΤΩΡΑΑΑ ΚΙ ΟΙ ΔΥΟ ΣΑΣ!!!"

Η βροντερή, γεμάτη μίσος διαταγή συνοδεύτηκε με ένα άγριο ποδοβολητό που αντήχησε στα τοιχώματα του ναού.

 

Έκλεισαν κι οι δυο τα μάτια γονατίζοντας ενώ μέσα απο τα δόντια τους έβγαινε η τελευταία τους προσευχή-αναζήτηση ελεημοσύνης.

"...Τζακ", μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του ο Πέδρο, "κινδυνεύουμε να πεθάνουμε επειδή δε λύγισες σωστά τη μέση σου... Δε μας έφερες στο παρόν!"

"KΑΤΩ ΣΑΣ ΕΙΠΑ!", φώναξε πάλι ο άγνωστος...

Ο άγνωστος φορούσε μια στολή περίεργη, άγνωστη, μυστήρια... Μπορούσε να πάρει το χρώμα του περιβάλλοντος κάνοντάς τον εντελός αόρατο. Μόνο λίγο η μάσκα του φαινόταν. Αυτή η μάσκα... Σαν κάτι να ήθελε να κρύψει, σαν να ήθελε να προειδοποιήσει τους Τζάκ και Πέδρο. Και αυτό το μηχάνημα? Έμοιαζε με όπλο, αλλά τι ήταν? Δεν είχαν ξαναδεί κάτι τέτοιο... Κι όμως. Ήξεραν οτι κάτι δεν πήγαινε καλά, κάτι συνέβαινε... κάτι κακό....

"Τζακ... Βλέπεις τις στολές τους;"

"ΣΙΩΠΗ!" αγρίεψε ο άγνωστος.

"Τζακ, είμαστε στο μέλλον. Έτσι θα είναι στο μέλλον".

"Τζακ, δεν μπορεί... Δεν υπάρχει περίπτωση..."

"ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΑΚΙΝΗΤΟΙ!"

"Τι κρατάει, Πέδρο;"

"Σαν όπλο. Υποθέτω θα εξαϋλώνει τα θύματά του ή κάτι παρόμοιο".

"Και τώρα; Μας έχει στο χέρι".

"Ένας τρόπος υπάρχει, Τζακ. Ο άνθρωπος αυτός ζει σε εποχή με υπεραναπτυγμένη τεχνολογία. Αν του εξηγήσουμε, λοιπόν, ότι ερχόμαστε από το 2006, ίσως μας πιστέψει!"

Ο Πέδρο σταυρώνοντας τα χέρια πήρε μια βαθειά ανάσα λες και θα εκτελούσε έναν ωριαίο μονόλογο απνευστί.

"ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΧΩΡΙΑΝΟΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ !!!!!!!!!!!"

 

Ο Τζακ μην μπορώντας να μουτζώσει (και έχοντας χεσμένη τη φωλιά του μιας και ήταν αυτός που δεν είχε εκτελέσει σωστά το βήμα με την μέση) γύρισε να δει τις αντιδράσεις του περίεργου τύπου απο το μέλλον. Πριν προλάβει όμως να στρέψει το κεφάλι του ακούστηκε το τραγικό "ΠΥΡΡΡ ΔΙΑΛΥΣΤΕ ΤΟΥΣ!!!!"

 

Οι σφαίρες απο τα "περίεργα" όπλα πέφταν βροχή αλλά ως εκ θαύματος δεν διαπερνούσαν τα σώματα του Τζακ και του Πέδρο αλλά σίγουρα τους δημιουργούσαν μελανιές στα οπίσθια και τους γέμιζαν χρωματιστές κηλίδες τα ρούχα. Αυτό βέβαια βοηθούσε στο να καλυφθεί το καφέ χρώμα στο πίσω μέρος των παντελονιών τους που είχε αρχίσει να ξεπροβάλλει.

 

Ο Πέδρο ανάμεσα στις ριπές φωνάζει:

"Τζακ, έτσι είναι η κόλαση? Μας φτύνουν και μας ραπίζουν τα κ***μέρια?"

"Tελικά Τζάκ είμαστε τυχεροί! Αυτοί δεν είναι στρατιώτες αλλά παιδιά που παίζουν paintball. Φαίνεται πως τώρα στο μέλλον αυτός ο τόπος έχει κατοικηθεί. Ο άνθρωπος έφτασε να καταστρέψει τον αμαζόνιο για να χτίσει σπίτια..."

Ο Τζακ συνειδητοποιώντας την γελοία κατάσταση στο κέντρο της οποίας είχαν βρεθεί γυρίζει προς τα "οπλισμένα" πιτσιρίκια τα οποία δεν μπορούσαν να σταματήσουν τα χάχανα:

"Ρε τσ*****ια, τί σας έφταιγε το καινούριο μου lacoste?"

"Ηρέμησε Τζακ" τον κράτησε ο Πέδρο "ας τα ρωτήσουμε καλύτερα σε ποιό έτος βρισκόμαστε μπας και βγάλουμε κάποια άκρη"