DesertSMisSRaiN

Sci-fi :rolleyes: Η υποψηφιότητες του Game of Thrones είναι ΚΑΘΑΡΑ λόγω HBO.

Ανακοινώθηκαν οι υποφηφιότητες για τα φετινά βραβεία Emmy. Παραθέτω όσες έχουν σχέση με τις τηλεοπτικές σειρές. Outstanding Drama Series Boardwalk Empire Dexter Friday Night Lights Game of Thrones The Good Wife Mad Men Outstanding Comedy Series Big Bang Theory Glee Modern Family The Office Parks and Recreation 30 Rock Outstanding Actress in a Drama Kathy Bates, Harry's Law Connie Britton, Friday Night Lights Mireille Enos, The Killing Mariska Harigtay, Law and Order: SVU Julianna Margulies, The Good Wife Elisabeth Moss, Mad Men Outstanding Supporting Actress In A Drama Kelly Macdonald, Boardwalk Empire Archie Panjabi, The Good Wife Christine Baranski, The Good Wife Margo Martindale, Justified Michelle Forbes, The Killing Christina Hendricks, Mad Men Outstanding Actor in a Drama Steve Buscemi, Boardwalk Empire Kyle Chandler, Friday Night Lights Michael C. Hall, Dexter John Hamm, Mad Men Hugh Laurie, House Timothy Olyphant, Justified Outstanding Supporting Actor in a Drama Peter Dinklage, Game of Thrones Josh Charles, The Good Wife Alan Cumming, The Good Wife Walton Goggins, Justified John Slattery, Mad Men Andrew Braugher, Men of a Certain Age Outstanding Actress in a Comedy Edie Falco, Nurse Jackie Tina Fey, 30 Rock Laurie Linney, The Big C Melissa McCarthy, Mike & Molly Martha Plimpton, Raising Hope Amy Poehler, Parks and Recreation Outstanding Supporting Actress In A Comedy Jane Lynch, Glee Betty White, Hot In Cleveland Julie Bowen, Modern Family Sofia Vergara, Modern Family Kristen Wiig, Saturday Night Live Jane Krakowski, 30 Rock Outstanding Actor in a Comedy Alec Baldwin, 30 Rock Louis C.K., Louie Steve Carrell, The Office Johnny Galecki, The Big Bang Theory Matt LeBlanc, Episodes Jim Parsons, The Big Bang Theory Outstanding Supporting Actor In A Comedy Chris Colfer, Glee Jesse Tyler Ferguson, Modern Family Ed O’Neill, Modern Family Eric Stonestreet, Modern Family Ty Burrell, Modern Family Jon Cryer, Two and a Half Men Outstanding Variety, Comedy Or Musical Series The Colbert Report Conan The Daily Show With Jon Stewart Late Night With Jimmy Fallon Real Time With Bill Maher Saturday Night Live Outstanding TV Miniseries or Movie Cinema Verite Downton Abbey The Kennedys Mildred Pierce The Pillars of the Earth Too Big To Fail Outstanding Guest Actor In A Comedy Idris Elba, The Big C Nathan Lane, Modern Family Zach Galifianakis, Saturday Night Live Justin Timberlake, Saturday Night Live Matt Damon, 30 Rock Will Arnett, 30 Rock Outstanding Guest Actress In A Comedy Kristin Chenoweth, Glee Dot-Marie Jones, Glee Gwyneth Paltrow, Glee Cloris Leachman, Raising Hope Tina Fey, Saturday Night Live Elizabeth Banks, 30 Rock Outstanding Leading Actress in a Mini-series or Movie Kate Winslet, Mildred Pierce Elizabeth McGovern, Downton Abbey Diane Lane, Cinema Verite Taraji P. Henson, Taken From Me: The Tiffany Rubin Story Jean Marsh, Upstairs Downstairs Outstanding Leading Actor in an Mini-Series or Movie Greg Kinnear, The Kennedys Barry Pepper, The Kennedys Edgar Ramirez, Carlos William Hurt, Too Big To Fail Idris Elba, Luther Laurence Fishburne, Thurgood Outstanding Supporting Actor in a Mini-series or Movie Guy Pearce, Mildred Pierce Bryan F. O'Byrne, Mildred Pierce Tom Wilkinson, The Kennedys Paul Giamatti, Too Big to Fail James Woods, Too Big to Fail Outstanding Supporting Actress in a Mini-series or Movie Evan Rachel Wood, Mildred Pierce Melissa Leo, Mildred Pierce Mare Winningham, Mildred Pierce Maggie Smith, Downton Abbey Eileen Atkins, Upstairs Downstairs "Χτυπητές" απουσίες, για ακόμα μια χρονιά το Community και το Fringe. Μέγα λάθος, κατά την άποψή μου η υποψηφιότητα του Glee στις Κωμικές Σειρές καθώς...δεν είναι ιδιαίτερα αστείο πέρα από το χαρακτήρα της Jane Lynch για τον οποίο είναι και πάλι υποψήφια όπως και πέρσι. Κατά τα άλλα ιδιαίτερα αστεία είναι η κατηγορία "Outstanding Supporting Actor In A Comedy" στην οποία οι 4 από τους 6 υποψήφιους είναι από το Modern Family (όχι ότι δεν το αξίζουν, αλλά λέμε τώρα :lol:) Tέλος να πω ότι θεωρώ άκυρη την υποψηφιότητα του Peter Dinklage ως Supporting Actor in a Drama. Και πριν πέσουν να με φάνε οι fans να πω πως και εγώ συμπαθώ το χαρακτήρα αλλά πιστεύω πως στη συγκεκριμένη περίπτωση ο χαρακτήρας είναι αυτός που θα έπρεπε να βραβεύεται και όχι ο ηθοποιός. Δεν είναι κακός ηθοποιός ο Peter Dinklage απλά πιστεύω πως είχε ένα μεγαλύτερο πλεονέκτημα σε σχέση με τους υπολοίπους συναδέλφους του γιατί ο ρόλος του έχει πρακτικά φτιαχτεί για να είναι αρεστός. Δεν ξέρω αν βγάζει νόημα αυτό που λεω...:worry:

Μια καλή ιδέα ίσως να είναι και τα Facebook Ads. Αν φτιάξεις ένα (απλό) αλλά μοντέρνα σχεδιασμένο site για hot dogs, θα μπορούσες ίσως να εκμεταλλευτείς το γεγονός πως τα μέρη που πουλάνε καλό hot dog στην Ελλάδα είναι λίγα και να τραβήξεις κόσμο που θα έρθει για να το δοκιμάσει. Αυτό είναι ακριβώς αυτό που σου έλεγα στο προηγούμενο post - έτσι "ξεχωρίζεις" γιατί πουλάς κάτι που δε μπορούν να βρουν σε κάθε γωνία. Η περίπτωση του hot dog βέβαια σε σχέση με την περιοχή που έχεις το μαγαζί σου έχει το εξής αρνητικό: είναι κοντά σε νοσοκομείο. Και αυτό είναι αρνητικό γιατί εδώ στην Ελλάδα έχουμε συνδέσει το hot dog με το ξενύχτι (από το "βρώμικο" της Πλατείας Μαβίλη μέχρι το... πραγματικά βρώμικο στη Συγγρού) και το να έχεις 3-4 παρέες νέων που κάθονται στο μαγαζί σου να φάνε κάτι και αρχίζουν τα χαζογέλια και τις φωνές δίπλα σε ένα νοσοκομείο, μπορεί εύκολα να σε οδηγήσει σε μπλεξίματα. Πάντως πιστεύω πως είναι πολύ καλύτερη ιδέα από το να ανοίξεις ένα κλασικό τυροπιτάδικο.

Aκριβώς. Και το πιο γελοίο είναι ότι οι φανατικοί PC Users αυτό ακριβώς χρησιμοποιούν σαν παράδειγμα: "γιατί τα mac δε χαλάνε ποτέ;;;" Είναι δυνατόν;; Δεν τα έφτιαξαν αγγελάκια με τη χάρη του Θεού! Εννοείται πως θα έχουν προβλήματα όπως ΟΛΑ τα μηχανήματα. Απλά προσωπικά προτιμώ να δώσω κάτι παραπάνω και να μη χρειάζομαι όλη την ώρα να επιδιορθώνω κάτι που χαλάει παρά να δώσω λίγα χρήματα και να είμαι μονίμως με ένα κατσαβίδι/restore disk στο χέρι!

H αλήθεια είναι πάντως ότι ο χώρος που έχεις δεν μπορεί να γίνει και πολλά πράγματα. 30 τ.μ. είναι μαζί ή χωρίς τους βοηθητικούς χώρους; Όσο για αυτό που λες ΦΥΣΙΚΑ και δε χρειάζεται το franchise για να πετύχεις. Μπορεί να ξεκινήσεις με μηδενικό κεφάλαιο και να βγάλεις εκατομμύρια ή μπορεί να ξεκινήσεις με εκατομμύρια και να τα χάσεις όλα. Αυτά έχει ο επιχειρησιακός κόσμος (απλά το δεύτερο είναι πολύ πιο εύκολο από το πρώτο :p) Kαι έχει δίκιο η φίλη σου: αν δεν έχεις brand name στην περιοχή είσαι σχετικά ασφαλής. Αν έρθει όμως; Έχω αρκετά παραδείγματα αντίστοιχων περιπτώσεων στην περιοχή που μένω τα οποία μόλις ήρθε ένα "όνομα" έκλεισαν το ένα μετά το άλλο μέσα σε 2 χρόνια... Αν, ωστόσο έχεις τη διάθεση να τρέξεις, να μάθεις, να ρισκάρεις και να δοκιμάσεις μόνος σου, εννοείται πως αυτό είναι το καλύτερο δυνατό για εσένα - δε θα έχεις και κανέναν πάνω από το κεφάλι σου να σου λέει "αυτό θα γίνεται έτσι" ή "αυτό θα γίνεται αλλιώς". Ρίσκο υπάρχει σε όλες τις περιπτώσεις και ένα franchise μαγαζί δεν έχει εγγυημένη επιτυχία σε καμία περίπτωση - απλά ξεκινάει από διαφορετικές βάσεις απ' ότι ένα νέο όνομα. Όσο για το marketing προσωπικά θεωρώ πως είναι πάρα πολύ περιορισμένες οι δυνατότητές σου στον τομέα marketing αν όντως τελικά επιλέξεις να ανοίξεις ένα τέτοιο κατάστημα. Και αυτό με φέρνει στο άλλο που ήθελα να πω... α) Starenie, δεν καταλαβαίνω τι εννοείς: να ρωτήσει τα γειτονικά καταστήματα ποιός έφτιαξε τα δικά τους, αυτό θέλεις να πεις; Και πόσο μπορεί αυτό να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα αν τα γειτονικά μαγαζιά είναι ένα ανθοπωλείο (που σίγουρα δεν το έχει "φτιάξει" κάποιος), κανα-δυο μαγαζιά με ρούχα και ένα παρατημένο στο έλεος του θεού τυροπιτάδικο; β) Τα φυλλάδια για εμένα είναι απλά χάσιμο χρόνου και - πάνω απ'όλα - χρημάτων. Ποιός κάθεται να ασχοληθεί με ένα φυλλάδιο για τυροπιτάδικο; Είναι το αντίστοιχο με το να βγάλει ένα περίπτερο φυλλάδιο που να λέει "Διαθέτουμε τσιγάρα". E και;; Τα φυλλάδια είναι ένας -κουρασμένος- τρόπος διαφήμισης που έχει αποτέλεσμα σε μαγαζιά που κάνουν delivery φαγητού και άντε να βάλω και τα μαγαζιά τύπου Κωτσόβολος που σε ενημερώνουν για τις προσφορές τους. Επίσης έχει αποτέλεσμα (πέρα από τη χαμηλή τιμή) όταν κάτι που πουλάει κάποιος δεν είναι ίδιο με 100.000 άλλα καταστήματα και μπορεί να πείσει τον Χ πελάτη να έρθει από μια Ψ απόσταση για να το αποκτήσει. Οι τυρόπιτες, οι καφέδες και τα γλυκά δεν είναι τέτοιο προϊόν... Δεν πιστεύω ειλικρινά πως θα υπάρξει έστω και ένας άνθρωπος να κάτσει να το διαβάσει ή έστω και να το διαβάσει να σκεφτεί "α ναι μωρέ, πάντα ήθελα να φάω μια τυρόπιτα. Όταν ξαναπεράσω από εκεί, σε αυτό το μαγαζί θα πάω." Για την εφημερίδα δε, έχω ακόμα χειρότερη άποψη: ένας σκασμός λεφτά, για να το δουν 10 άνθρωποι και οι οποίοι θα το έχουν ξεχάσει πριν το δουν καν. Οι μόνες δύο περιπτώσεις που θα μπορούσα να καταλάβω την κυκλοφορία ενός φυλλαδίου είναι οι εξής: α) Να κάνεις κάποια προσφορά: ξέρω 'γω καφές 1 ευρώ ή κουπόνι για δωρεάν τυρόπιτα (π.χ.). β) Να το μοιράσεις στο νοσοκομείο με ένα τηλέφωνο επάνω ώστε να μπορούν να παραγγέλνουν από μέσα και να τους τα πηγαίνεις. Βέβαια αυτό προϋποθέτει πως θα έχεις κάποιον άνθρωπο γι'αυτό (δε μπορείς να αφήνεις το μαγαζί μόνο του και να φεύγεις για πολλούς λόγους).

Καλά αυτό κανείς δεν το αμφισβητεί. Τέλος πάντων έχουμε ξεφύγει από το θέμα. Για εμένα πάντως ο μοναδικός σωστός τρόπος να εκμεταλλευτείς ένα μαγαζί όταν δεν ξέρεις ή δε θέλεις να πάρεις όλη την ευθύνη επάνω σου είναι το franchise. Σαφώς έχει τα αρνητικά του αλλιώς όλοι αυτό θα επέλεγαν, αλλά κατά την άποψή μου είναι η πιο σχετικά ασφαλής λύση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και εκεί κίνδυνοι.

Nαι, αλλά μεσο/μακροπρόθεσμα στόχος είναι η απόσβεση και το κέρδος. Αν δεν επενδύσεις τίποτα δε θα βγάλεις και τίποτα. Και από το να χάσεις ΌΠΟΙΟ ποσό και να επενδύσεις καλύτερα να επενδύσεις κάτι παραπάνω, μειώνοντας το ρίσκο σου. Δε μπορείς να ξεκινήσεις να δουλεύεις οποιοδήποτε είδος καταστήματος με μηδενικό budget. Και δεν είναι όλα 200.000 με το καλημέρα, μην είμαστε υπερβολικοί. π.χ στο site του Γρηγόρης Μικρογεύματα αναφέρει ότι ανάλογα με το πακέτο που θα επιλέξεις μπορεί να είναι και από 85.000 ευρώ η επένδυση (δεν αναφέρει βέβαια για τα προϊόντα αλλά αποκλείεται να είναι 115.000 ευρώ) ή στην Pizza Fan αναφέρει ότι είναι από 100.000 ευρώ. Και οι δύο εταιρείες-δικαιοπάροχοι βέβαια απαιτούν μεγαλύτερο χώρο από το συγκεκριμένο του φίλου (30 τ.μ.) αλλά τα αναφέρω ως παραδείγματα.

Όχι δεν το ξέχασα. Εννοείται πως υπάρχει κόστος. Δε θα σου τα έδιναν όλα όσα προανέφερα δωρεάν. Αλλά εννοείται επίσης ότι πρέπει να έχεις κεφάλαιο όταν ξεκινάς μια επιχείρηση. Η διαφορά ανάμεσα στο να στήσεις μια brand από την αρχή με το να πάρεις "μια έτοιμη" είναι ότι ουσιαστικά έχεις όλο το marketing, το know-how, την εκπαίδευση, την εμφάνιση του καταστήματος και την αναγνωρισιμόητα της μπράντας έτοιμα και αυτό ίσως είναι και το μεγαλύτερο θετικό γιατί αν έχεις καλό marketing τα έχεις όλα. Όσο για τα χρήματα που αναφέρεις. Αυτό είναι σχετικό. Κάποιοι συμφωνούν σε ένα ποσό στην αρχή και σε μικρότερο ποσοστό επί των κερδών/εσόδων. Κάποιοι άλλοι όχι. Τώρα αν αναφέρεσαι στο κεφάλαιο που σου ζητάνε δεν το βρίσκω παράλογο: πρέπει να έχεις ένα συγκεκριμένο ποσό ώστε να καλύψεις όλα όσα χρειάζεται ένα κατάστημα για να γίνει "ίδιο" με τα υπόλοιπα της ίδιας επωνυμίας. Τα έξοδα για αυτό είναι δικά σου και μόνο δικά σου. Αλλιώς δε θα μιλάγαμε για franchise.

Richard Clayderman - Nostalgy

Προσωπικά δε νομίζω πως αν έβαζες τραπέζια θα είχε τόση κίνηση όσο νομίζεις. Κάποια σημεία δεν έχουν κίνηση για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Να στο θέσω και διαφορετικά: εσύ ως απλός πολίτης θα πήγαινες ποτέ για καφέ με την παρέα σου σε μια καφετέρια που είναι δίπλα ή βλέπει φάτσα ένα νοσοκομείο; Σε πιάνει η καρδιά σου... Και έπειτα είναι και το άλλο: ως βασική σου πελατεία θα πρέπει να θεωρείς τους συγγενείς των ασθενών οι οποίοι πιθανώς να θέλουν κάτι καλύτερο σε θέμα καφέ/φαγητού τις ώρες που περνάνε με τους δικούς τους ανθρώπους. Τους ίδιους τους ασθενείς φυσικά, δεν τους υπολογίζεις με τίποτα. Αυτό σημαίνει τα εξής: α) δε θα κάθονται εκεί - θα τα παίρνουν και θα γυρνάνε στους ανθρώπους τους β) θα πρέπει να είναι καλύτερης ποιότητας από την καντίνα του νοσοκομείου - καλά, αυτό είναι εύκολο... γ) Ο χώρος που θα δημιουργήσεις να είναι "προσιτός" και σε θέμα οικονομικό αλλά και σε θέμα εμφάνισης από κάθε ηλικία - αν τον κάνεις πολύ trendy οι παπούδες δε θα έρχονται, αν τον κάνεις πολύ παπουδίστικο οι νέοι θα ψιλο-ξενερώνουν. Κάποιοι και από τους δύο θα έρχονται αναγκαστικά αν δεν υπάρχει αλλού να πάρουν π.χ. έναν καφέ αλλά πολλοί άλλοι απλά δε θα έρχονται. Επίσης, γενικά είναι πάντα ευκολότερο να ξεκινήσεις μια επιχείρηση όταν δεν έχεις πολλές γνώσεις σε ένα αντικείμενο με franchise. Το franchise (στην περίπτωση που δεν το έχεις ακουστά) είναι ουσιαστικά η χρήση του ονόματος, όλων των σημάτων, της τεχνογνωσίας, των συνταγών και των προϊόντων που διαθέτει μια άλλη επιχείρηση (π.χ. Γρηγόρης Μικρογεύματα). Εσύ ουσιαστικά "αγοράζεις" τη δυνατότητα να χρησιμοποιείς όλα αυτά και το θετικό με την υπόθεση είναι ότι έχεις α) τσάμπα διαφήμιση β) έτοιμο brand name με σίγουρη πελατεία και γ) συνεχή εκπαίδευση του προσωπικού σου. Φυσικά έχεις και αρνητικά (το καθαρό κέρδος σου είναι μικρότερο γιατί ένα ποσοστό συνήθως πάει στην "μαμά εταιρεία", δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με το μαγαζί γιατί πρέπει να κρατάει κάποια "στάνταρ" κτλ). Γενικά πάντως, το franchise θεωρείται ίσως ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις μια επιχείρηση όταν δεν έχεις το απαραίτητο know-how. Και σκέψου ότι με αυτόν τον τροπο θα προσελκύεις πολύ περισσότερο κόσμο, π.χ. εγώ αν ήμουν στο δρόμο και ήθελα έναν καφέ θα σταμάταγα πολύ πιο εύκολα σε ένα Γρηγόρη από το Χ ανώνυμο κατάστημα.

Αμα ας πούμε δηλώσεις πως είσαι η Lady Gaga κάτι θα υποψιαστούνε ;)

δίνει και επιλογή για γρήγορη αποστολή με το Speed Post αλλά είναι 35 δολάρια οπότε θα επιλέξω το απλό. Thanks.

Για μια θήκη-keyboard για iPad.

Το White Rabbit όχι; ;)

Παιδιά αν παραγγείλω κάτι από Hong Kong και το στείλουν με Hong Kong Post ή Speed Post, υπάρχει περίπτωση να περάσει τελωνείο;

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. ;) Κοίταξε, πρώτα απ'όλα αν νιώθεις πως η ανάγνωση ενός βιβλίου στα αγγλικά είναι κατά οποιδήποτε τρόπο κούραση εννοείται πως καλά κάνεις και το διαβάζεις στα ελληνικά - η λογοτεχνία υποτίθεται πως πρέπει να σε ξεκουράζει και να σε ταξιδεύει, όχι να σε αγχώνει. Ούτε εμένα είναι η μητρική μου γλώσσα, αλλά δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τα βιβλία στα Αγγλικά. Επίσης δεν ξέρω γιατί αλλά στο δικό μου μυαλό δεν μπαίνω στη διαδικασία της μετάφρασης των λέξεων. Εννοώ ότι π.χ. η λέξη cat στο μυαλό μου είναι η λέξη cat, όχι η λέξη που μεταφράζεται σε "γάτα". Δεν ξέρω κατά πόσο είναι κατανοητό ή κατά πόσο συμβαίνει γενικά αλλά πάντα κάπως έτσι λειτουργούσα ιδιαίτερα με τα Αγγλικά. Για να μην με περάσεις όμως για κανα ψώνιο να σου πω πως φυσικά και έχω άγνωστες λέξεις. Το αντιμετωπίζω όμως όπως θα αντιμετώπιζα και μια δύσκολη λέξη στα Ελληνικά: συνήθως καταλαβαίνω τι σημαίνει από τα συμφραζόμενα ή (πιο σπάνια) ψάχνω τη λέξη. Εμένα πάντως αυτό δε μου χαλάει τη διασκέδαση - αντίθετα με ευχαριστεί. Η Κλασική Ξένη Λογοτεχνία δεν είναι στην ίδια "ζυγαριά" γιατί έχει και πολύ πιο δύσκολες λέξεις/εκφράσεις. Άσε που ειδικά το Hunger Games είναι αμερικάνικο και η διήγηση γίνεται από ένα 16χρονο κορίτσι = πιο εύκολα Αγγλικά = καθομιλουμένη. Δε θέλω να σε πιέσω σε καμία περίπτωση για το θέμα, αλλά θα σου πρότεινα να ρίξεις μια ματιά στις πρώτες 8 σελίδες του βιβλίου από το Amazon ώστε να πάρεις μια ιδέα για το επίπεδο των Αγγλικών. Πραγματικά πιστεύω πως θα μπορούσε π.χ. να χρησιμοποιείται και στην τάξη του Lower ως reading material (δεν ξέρω αν γίνεται πια βέβαια κάτι τέτοιο - όταν έδινα εγώ το είχαμε πάντως :p). Καλή ανάγνωση λοιπόν ;) Εγώ ξεκίνησα ένα άλλο βιβλίο τώρα, το The Memory of Running και έχω ήδη παραγγείλει το δεύτερο βιβλίο της Collins οπότε είναι το επόμενο στη σειρά :)

Πάντως τώρα που κοίταξα αν κατάλαβα καλά άρχισε η κανονική λειτουργία (ή απλά έχει ξανανοίξει για τη beta)

E μπορεί αυτό ;)

Βασικά νομίζω πως εγώ πρεπει να σε ευχαριστήσω γιατί νόμιζα ότι κανείς δε διαβάζει τόσο μεγάλα posts και ότι τα γράφω τσάμπα :p Nαι, φαντάζομαι θα μπορούσες να το πεις και "αμερικανιά". Αλλά τουλάχιστον είναι μια αξιοπρεπέστατη αμερικανιά. Η λέξη "αμερικανιά" έχει όμως πολύ αρνητική έννοια για να περιγράψει ένα καλογραμμένο βιβλίο και δε θα ήθελα να του προσάψω κάτι τέτοιο. Δε θέλω να σου γράψω λεπτομέρειες γιατί αναγκαστικά θα σου αποκαλύψω εξελίξεις της ιστορίας - και ξέρω πόσο εκνευριστικό είναι αυτό για έναν μελλοντικό αναγνώστη - αλλά μπορώ να σου πω κάποια γενικότερα πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με την ιστορία καθεαυτή. Το γεγονός πως η Katniss είναι "τυχερή" σε κάποια θέματα και δε χρειάζεται να μπει σε ιδιαίτερο κόπο ώστε να βρεθεί λύση δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι... καλοπερνάει. Μην ξεχνάς πως είναι μια ηρωίδα που μπαίνει χωρίς τη θέλησή της σε ένα παιχνίδι θανάτου. Ωστόσο, αν και ναι, όντως οι Αμερικάνοι λατρεύουν το deus ex machina δε σημαίνει πως η ηρωίδα δεν μπορεί να "τραυματιστεί" από τα γεγονότα γύρω της. Για να στο θέσω κι αλλιώς το να είναι ένας ήρωας έρμαιο της τύχης μπορεί να είναι εξίσου τραυματικό για εκείνον με το να χρειαστεί να πάρει σκληρές αποφάσεις. Απλά πιστεύω πως οι συνέπειες των εύκολων λύσεων στο βιβλίο δεν αναλύθηκαν σωστά ή ίσως δεν παρουσιάστηκαν σωστά ή, τέλος, ίσως η συγγραφέας να ήθελε να επικεντρωθεί περισσότερο στους ίδιους τους Αγώνες. Εεεε...δεν ξέρω πως να στο πω γιατί φοβάμαι πως θα σε αποτρέψω από το να το διαβάσεις και δεν το θέλω αυτό αλλά... είναι πρώτου προσώπου η αφήγηση. :X Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί σε χαλάει αυτό. Προσωπικά, η αφήγηση πρώτου προσώπου αν και γνωρίζω ότι είναι ο εύκολος δρόμος για τον εκάστοτε συγγραφέα γιατί έτσι δε χρειάζεται (και δε μπορεί) να αφηγηθεί πολλές ιστορίες ταυτόχρονα, πιστεύω πως λειτουργεί σαν ένεση αδρεναλίνης στο βιβλίο. Σε τέτοιου είδους βιβλία είναι πιστεύω θετικό το να "δένεσαι" με ένα-δύο χαρακτήρες και να παρακολουθείς την πορεία του. Άλλωστε δεν πιστεύω πως θα μπορούσε να λειτουργήσει και με την ταυτόχρονη περιγραφή πολλών υποψηφίων: η αφήγηση θα θύμιζε στη χειρότερη περίπτωση περιγραφή αγώνα μποξ ή στην καλύτερη θα μας έκανε να χάσουμε από νωρίς το ενδιαφέρον μας γιατί δε θα υπήρχε το μυστήριο του "ποιός είναι πού και κυρίως, τι σχεδιάζει;" Από την άλλη με τον τρόπο που λες εσύ θα είχαμε την ευκαιρία να επιλέξουμε εμείς τον αγαπημένο μας χαρακτήρα, αλλά υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να ήταν στραβά στην περίπτωση αυτή που χαίρομαι που η Collins διάλεξε την περιγραφή πρώτου προσώπου. Καλά, δε νομίζω πως αν κάποια/ος θέλει να διαβάσει το Twilight θα τον πείσω εγώ από εδώ μέσα να μην το διαβάσει και να διαβάσει το Hunger Games, αλλά ακόμα και έτσι να ήταν πάλι θα έλεγα ότι το Twilight είναι μια μπουρδα. Δεν το βρίσκω καθόλου "βαρύ" χαρακτηρισμό και αν θέλεις μπορώ να σου στείλω σε pm όλα όσα θεωρώ πως είναι στραβά με το Twilight. Για την ώρα, ας πούμε απλά πως το γεγονός ότι ένα βιβλίο είναι best-seller δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι είναι στο απυρόβλητο - ίσα ίσα, αυτά είναι που πρέπει να κριτικάρουμε περισσότερο. Το Twilight συγκεκριμένα είναι ένα "προκάτ" βιβλίο που συγκεντρώνει όλη την ενοχική αντιμετώπιση του sex, ρεζιλεύει τον μύθο των βαμπίρ και προάγει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις της Meyer. Δεν υπάρχει τίποτα σε αυτό το βιβλίο που να αξίζει και δε με ενδιαφέρει ειλικρινά αν κάποιος/α διαφωνεί γιατί αυτή είναι η άποψή μου και μπορώ να την υποστηρίξω :) Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό που λες για τις τιμές. Κάπου είχα διαβάσει ένα σχόλιο (νομίζω στο thread του Game of Thrones) που έλεγε ότι με αυτές τις τιμές γιατί αναρωτιούνται γιατί δε διαβάζει ο Έλληνας; Αλλά θα σου κάνω την εξής ερώτηση: γιατί δεν το διαβάζεις στα αγγλικά; Γενικά είμαι της άποψης πως αν κατέχεις μια γλώσσα είναι μακράν η καλύτερη επιλογή το να διαβάσεις το βιβλίο από το πρωτότυπο. Να σου πω επίσης πως το Hunger Games είναι ΠΑΡΑ πολύ απλό σε γλώσσα χωρίς ιδιαίτερες ορολογίες κτλ. και μπορεί πιστεύω να το διαβάσει ακόμα και κάποιος επιπέδου lower. Ακόμα, για αυτά που λες περι πακέτων δε νομίζω πως θα ισχύσει στην περίπτωση του Hunger Games. Δεν είναι τόσο γνωστός τίτλος και δεν ανήκει στην κατηγορία του Game of Thrones που λόγω της σειράς απέκτησε πολλούς οπαδούς. Άσε που δεν πιστεύω πως η ταινία θα κάνει τόσο μεγάλο "μπαμ" ώστε οι Έλληνες εκδότες να ασχοληθούν να φτιάξουν την τριλογία σε πακέτο. (άσε που τα δικαιώματά του έχει/είχε ένας πολύ μικρός εκδοτικός οίκος που δεν υπάρχει περίπτωση να έχει το budget να το προωθήσει σωστά, άρα και να κάτσει να ασχοληθεί με τη δημιουργία πακέτου).

Ρίξε μια ματιά και στο asos.com Έχει κάποια και μέχρι πρόσφατα είχε αρκετά και σε προσφορά.

Έχεις δει το χάλι του 95% των σημερινών θρίλερ; :mad: Μπροστά τους τα Saw 2 και 3 ήταν πραγματικά αριστουργήματα... Εμένα πάντως μου άρεσε το δεύτερο. Διατηρούσε ακόμα το στοιχείο της ανατροπής και είχε και κάποιες έξυπνες ιδέες στις παγίδες. Δεν ήταν φυσικά σαν το 1ο αλλά εντάξει.

Ναι και εγώ δεν εννοούσα πως οι ερμηνείες ήταν για όσκαρ, απλά πως για τους ρόλους που υποδύονταν ήταν ακριβώς όπως έπρεπε να είναι. Χαλαρές και χωρίς περιττές υπερβολές. Όσο για αυτούς που λένε ότι η ταινία αξίζει μόνο για την ιστορία του Magneto και η υπόλοιπη είναι "παιδική χαρά" να υπενθυμίσω ότι υποτίθεται πως έπρεπε να είναι παιδική χαρά, αφού μιλάμε για τη First Class, δηλαδή για την εποχή που οι ήρωες που γνωρίσαμε στα 20φεύγα (ή 100φεύγα για κάποιους :p) είναι παιδιά που το μόνο πράγμα που έχουν στο μυαλό τους είναι πως χαίρονται που βρήκαν ανθρώπους με παρόμοιες δυνάμεις με τις δικές τους. Γενικά οι X-Men (comic και ταινίες) παίζει με την έννοια της αποδοχής, οπότε ήταν στο στοιχείο τους. Για τον Magento επίσης συμφωνώ, απλά δεν είναι μόνο η απόσταση ανάμεσα στον νέο και το γέρο Magneto ως χαρακτήρα αλλά και η δυναμική του ηθοποιού. Σε καμία περίπτωση ο Fassbender δεν ήταν κακός ως Magneto, απλά δεν μπορεί σαφώς να συγκριθεί και με έναν ηθοποιό της κλάσης του McKellen που έχει αποδείξει πως μπορεί να υποδυθεί με μοναδικό τρόπο "επικούς" χαρακτήρες. Ναι και σε αυτό συμφωνώ. Έδινε μια αίσθηση συνοχής όλο αυτό παρά το ότι ο Jackman και η Romijn εμφανίζονταν για μερικά δευτερόλεπτα και η Romjin δεν είχε ούτε καν μία ατάκα.

Λοιπόν, δεν καταλαβαίνω όσους λένε ότι δεν τους άρεσε το X-Men: First Class. Εγώ το βρήκα εξαιρετικό από κάθε άποψη! Για εμένα ίσως να είναι και το καλύτερο X-Men μετά το πρώτο. Άριστες ερμηνείες, ενδιαφέρον σενάριο, ΠΟΛΛΟΙ mutants, πολύ δράση, ωραία εφέ και είχε και σε ανεκτό επίπεδο τα "ψυχολογικά" των ηρώων. Ιδιαίτερα ο McAvoy ήταν απλά άπαιχτος ως νεαρός Professor X: η ερμηνεία του είχε μια μοναδική φυσικότητα, φαινόταν πως το διασκέδαζε και μέσα από αυτό έβγαζε όλη την επιθυμία του Xavier νσ αλλάξει και να σώσει τον κόσμο (όπως άλλωστε και κάθε νέος - mutant και μη - στην ηλικία που υποτίθεται ότι ήταν ο Xavier στο First Class). Αλλά και ο Fassbender/Magneto και η Lawrence/Mystique και ο Bacon/Shaw ήταν πολύ καλοί στους ρόλους τους. Απλά ειδικά ο Fassbender έχει να ανταγωνιστεί έναν Ian McKellen οπότε Ό,ΤΙ και να έκανε πάλι λίγο θα φαινόταν. Για εμένα αυτό που μετράει στις ταινίες του συγκεκριμένου είδους είναι η δράση, τα εφέ και η διασκέδαση. ΔΕΝ βλέπω ποτέ ταινία με super-heroes περιμένοντας να δω το επόμενο Requiem for a Dream ή το επόμενο Eternal Sunshine of a Spotless Mind. Και γιατί να θέλω κάτι τέτοιο άλλωστε; Υπάρχουν εκατομμύρια άλλες ταινίες που μπορεί κανείς να δει για αυτά τα θέματα, ποιός ο λόγος μια ταινία που βασίζεται στη δράση να μπει τόσο "μέσα" στα ψυχολογικά των ηρώων (βλ. το κουραστικό Spiderman 2) ενώ υποτίθεται και πρέπει κατά την άποψή μου να είναι κυρίως διασκεδαστική και "ανάλαφρη";; Ταυτόχρονα επίσης έδινε το backstory πολλών χαρακτήρων που στη συνέχεια εξελίχθηκαν διαφορετικά και εγώ προσωπικά που δεν είμαι fan των comics και δεν έχω διαβάσει την ιστορία των X-Men το βρήκα ενδιαφέρον. Για το είδος της η ταινία κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι φανταστική...

Διάβασα το "The Hunger Games" της Suzanne Collins. Aν και είχα από καιρό ακούσει πως είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο, οφείλω να ομολογήσω πως όταν είδα πάνω στο εξώφυλλο το όνομα της Stephenie Meyer να το προτείνει, αμφέβαλα πολύ για την ποιότητα του βιβλίου... Ευτυχώς, τελικά η Meyer μπορεί να μην έχει ίχνος ταλέντου στη συγγραφή, αλλά τουλάχιστον έχει καλό γούστο στα βιβλία. Το The Hunger Games από τη βασική του κιόλας ιδέα μου θύμισε σε πολύ μεγάλο βαθμό το μύθο του Θησέα και του Μινώταυρου, αλλά τοποθετημένος στην εποχή των ριάλιτι. Χάρηκα όταν διάβασα πως η Collins παραδέχεται την ομοιότητα αυτή και μάλιστα αναφέρει το μύθο του Θησέα ως βασική έμπνευση για το βιβλίο της. Στον κόσμο του Hunger Game, η βόρεια Αμερική είναι πλέον χωρισμένη σε 13 περιοχές: την παντοδύναμη Πρωτεύουσα και 12 φτωχότερες περιοχές. Κάθε χρόνο, οι δώδεκα αυτές περιοχές στέλνουν από ένα αγόρι και ένα κορίτσι ηλικίας 12-18 στην Πρωτεύουσα για να πάρει μέρος στο διαγωνισμό που λέγεται Hunger Games και στον οποίο οι 24 διαγωνιζόμενοι ρίχνονται σε μια τεράστια αρένα με στόχο να εξολοθρεύσουν τους άλλους 23 διαγωνιζόμενους και να στεφθούν νικητές των αγώνων. Οι Αγώνες είναι η πιο σημαντική στιγμή της χρονιάς για τους ανθρώπους και μεταδίδονται ζωντανά από την τηλεόραση - κάθε θάνατος, κάθε κίνηση και συζήτηση των πρωταγωνιστών και κάθε κακουχία που περνάνε μέσα σε αυτή. Η πρωταγωνίστρια, Katniss, προέρχεται από μία από τις πιο φτωχές περιοχές, τη 12 Περιοχή (ή συνοικία, δεν ξέρω πως θα το έχουν μεταφράσει στα Ελληνικά) έχοντας εθελοντικά πάρει τη θέση της μικρότερης αδερφής της η οποία και είχε αρχικά επιλεχθεί για να πάρει μέρος στους αγώνες. Αυτό που μου άρεσε σε αυτό το βιβλίο είναι ότι δε μοιάζει με τα περισσότερα βιβλία του είδους που έχω διαβάσει. Ακόμα και το στυλ γραφής, με μικρές προτάσεις και συνεχείς εξελίξεις, ωθεί τον αναγνώστη στο να θέλει να μη θέλει να σταματήσει την ανάγνωση. Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι πως δεν υπήρχε αυτή η "ενοχλητική" προετοιμασία για ένα μεγάλο γεγονός. Π.χ. στη μία παράγραφο η Katniss μπορεί να είναι μέσα στο σκάφος που τη μεταφέρει στην Αρένα και στην επόμενη να βρίσκεται μέσα σε αυτή. Δεν υπάρχουν άχρηστες περιγραφές και λεπτομέρειες για πράγματα που δε μας ενδιαφέρουν. Το βιβλίο είναι πολύ σφιχτοδεμένο ως προς αυτό. Η υπόθεση και οι χαρακτήρες είναι καλογραμμένα και δεν υπήρξε κάποιο σημείο στο οποίο να βαρέθηκα σε ολόκληρο το βιβλίο. Το μοναδικό πράγμα που με ξένισε όσον αφορά την εξέλιξη της ιστορίας είναι ότι με εξαίρεση 1-2 περιπτώσεις, τα πράγματα για την Katniss έμοιαζαν να βρίσκουν από μόνα τους τη λύση και δε χρειάστηκε να πάρει πολλές δύσκολες αποφάσεις, οι οποίες θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε πώς θα είχαν επηρεάσει την πορεία της στην Αρένα. Γενικά είναι ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο (το οποίο μάλιστα του χρόνου θα μεταφερθεί και στον κινηματογράφο - αν δεν ήταν και αυτός ο Harrelson που δεν τον πάω με τίποτα θα είχε και πολύ καλό cast! :p), το θέμα του οποίου είναι κατά βάσην η επιθυμία της σαδιστικής Πρωτεύουσας να διασφαλίσει την εξουσία της πάνω στις 12 Περιοχές τιμωρώντας τις κάποτε επαναστατικές 12 Περιοχές παίρνοντας κάθε χρόνο δύο από τα παιδιά τους και υπενθυμίζοντάς τους κατ' αυτόν τον τρόπο ότι "κανένας δεν πρέπει να νιώθει ασφαλής". Το The Hunger Games έχει 2 συνέχειες: το Catching Fire και το Mockingjay. Προτείνεται άνετα... ιδιαίτερα σε νεότερους σε ηλικία που είναι ανάμεσα σε αυτό και π.χ. βιβλία-μπούρδες όπως το Twilight.

Το τι γέλιο έχω ρίξει λοιπόν με κάτι που απλά διάβασα λάθος δε λέγεται χαχαχαχαχααχα