Τα κατοικίδιά μας

[Kikk]

Μην χαιδεύεις την άλλη πολύ μπροστά της, όταν της κάνει επίθεση να τη μαλώνεις (εμείς την ψεκάζαμε με λίγο νερό που το σιχαίνεται), ξεχωριστή άμμο, κοινό μπολ για νερό... Δεν μου έρχεται τώρα κάτι άλλο. ΘΕΛΕΙ ΥΠΟΜΟΝΗ (και επιμονή :p)

 

Θα το δοκιμάσω ευχαριστώ! :)

 

----- προσθήκη μηνύματος 5 λεπτά μετά την υποβολή του προηγούμενου -----

 

Υιοθετήσαμε προσφατα ενα σκυλακι. Ημιαιμο είναι, 1,5 έτους περίπου.

Το ειχαν σε σπιτι μεχρι 5-6 μηνων, οταν τα παλια του "αφεντικα" αποφασισαν πως δε το θελουν και το πεταξαν σε ενα καναλι για να πνιγει.

Το μάζεψε μια κυρια, το ειχε σε ενα οικοπεδο μαζι με αλλα σκυλακια ώσπου πηγαμε και το πήραμε εμεις.

Ειναι αξιαγάπητος, αν και ειναι ακομα φοβισμενος.

Δεν τον έχουμε ακουσει ακομα να γαβγιζει, φοβαται πολύ το νερό, οποτε τον πλησιασει καποιος γυριζει ανασκελα για να τον χαιδεχουν στην κοιλιτσα.

Τις επομενες μερες θα τον παμε για εμβολια και κουρεματακι και ελπιζουμε να ξεπερασει γρηγορα τα οποια ψυχολογικα εχει.Εχει και ενα προβληματακι στο πισω ποδι, πιθανοτατα απο την πτωση στο καναλι. Κουτσαινει , αλλα τρεχει κανονικα.

Τουλαχιστον πλεον εχει δικο του σπιτακι σε αυλη, το φροντιζει η γιαγια, καθως το πηραμε για να εχει παρειτσα ο ενας τον αλλο.

Σκεφτηκα να το "γνωρισω" στο δικο μου σκυλακι, που το εχω 16 χρονια πλεον, αλλα φοβαμαι μην μαλωσουνε.

 

Καταρχάς μπράβο σας!

Σίγουρα η κατάσταση με τον καιρό θα βελτιώνεται. Όταν τον πας στον κτηνίατρο ρώτα τον αν είναι να τα φέρεις σε επαφή ή αν πρέπει να περιμένεις λιγάκι. Τα σκυλιά δεν είναι σαν τις γάτες (ρώτα εμένα τι τραβάω :lol: ) και συνήθως τα πάνε καλά μεταξύ τους αλλά ο δικός σου είναι σχετικά μεγάλος και ο άλλο φοβισμένος οπότε ποτέ δεν ξέρεις.

[FREAK_OF_NATURE]

ο δικος μου ειναι γερος, κοιμαται ολη μέρα, αλλα με άλλα σκυλιά τσαμπουκαλεύεται.

Ο "μικρός" ειναι φιλικός με άλλα σκυλάκια.

Καλύτερα νομίζω να μη τους γνωρίσω...

Ορίστε και φωτογραφίες(απο την αγγελία που τον βρήκαμε)

http://i62.tinypic.com/2hgqypd.jpg

http://i59.tinypic.com/6oprgk.jpg

Edited May 12, 2015 by FREAK_OF_NATURE

[mariel19]

ο δικος μου ειναι γερος, κοιμαται ολη μέρα, αλλα με άλλα σκυλιά τσαμπουκαλεύεται.

Ο "μικρός" ειναι φιλικός με άλλα σκυλάκια.

Καλύτερα νομίζω να μη τους γνωρίσω...

Ορίστε και φωτογραφίες(απο την αγγελία που τον βρήκαμε)

http://i62.tinypic.com/2hgqypd.jpg

http://i59.tinypic.com/6oprgk.jpg

 

Ωχ μωρε φατσονι ειναι..

 

Ειναι ολα αρσενικά; Αν ναι ίσως να εχεις προβλημα, γιατι δε ξέρεις και του "νέου" τα ψυχολογικά απο το παρελθόν..

Σίγουρα παντως θέλει να τους δώσεις χρόνο να μυριστούν, να γνωριστούν κι όταν δεις οτι πανε για τσακωμό απλά τα απομακρύνεις και δεν τα πιέζεις (άμεσα τουλαχιστον) .. Δίνεις λίγο χρόνο χωρις επαφή και μετα ξανάπροσπαθείς.

Σημαντικό ειναι να υπάρχει κ η επιβράβευση, με χάδι, παιχνίδι ή λιχουδιά ανεξαρτήτως στη θετική τους συμπεριφορά, πάντα!

[DesertSMisSRaiN]

Καλησπέρα

Σκέφτομαι να πάρω ένα σκύλο μεγάλου μεγέθους από φιλοζωική. Γενικά είμαι πολύ φιλόζωος και ξέρω καλά με τη ευθύνες συνεπάγεται αυτή μου η επιλογή. Το βασικότερο πρόβλημα μου είναι πως δουλεύω αρκετές ώρες την ημέρα και μένω μόνος μου με αποτέλεσμα το σκυλί να μένει αρκετές ώρες μόνο του. Πιστεύεται αξίζει να το πάρω ή δεν θα είναι καλό για το ζώο;

 

Λίγο αργοπορημένη η απάντηση, αλλά αν δεν έχεις πάρα πολύ χρόνο να του αφιερώνεις για παιχνίδι,βόλτα και τρέξιμο καλύτερα να επιλέξεις μια ράτσα που να μην έχει τόσο μεγάλες ανάγκες από αυτά. Αυτό αντίθετα με ότι πιστεύουν πολλοί, δεν έχει να κάνει με το μέγεθος. Υπάρχουν μεγάλα σκυλιά που δεν είναι τόσο ενεργητικά ενώ αντίθετα υπάρχουν μικρά σκυλιά (όπως π.χ. τα jack russell) που είναι διάολοι με ατέλειωτη ενέργεια.

 

Στις φιλοζωικές συνήθως βρίσκεις ημίαιμα, οπότε δε μπορείς να ξέρεις 100% τι ανάγκες θα έχει το σκυλί, όμως πολλές φορές μπορεί να ξέρουν τις ράτσες των γονιών του ή να μπορείς να καταλάβεις από την εμφάνισή του (π.χ. ο δικός μου είναι ημίαιμος και δεν έχουμε στοιχεία από τους γονείς, πέρα από το ότι και η μάνα του ήταν ημίαιμη, αλλά η εμφάνισή του είναι σχεδόν ίδια με Pointer, οπότε σίγουρα υπάρχει στο αίμα του).

 

Πάντως, γενικότερα μιλώντας, ο σκύλος - και κυρίως τα ημίαιμα - είναι όπως τον μάθεις και λειτουργεί καλά όταν έχει πρόγραμμα.

Αν ξέρει π.χ. ότι το απόγευμα που θα γυρίσεις θα βγει βόλτα και θα παίξετε, δε θα έχει πρόβλημα με το ότι θα μένει ώρες μόνος του.

Άλλωστε ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος είσαι που έχεις σκύλο ενώ ζεις μόνος σου. Και εγώ το ίδιο κάνω. Αρκεί να είσαι πρόθυμος να θυσιάσεις το μεγαλύτερο μέρος του ελεύθερου χρόνου σου για εκείνον.

 

Βέβαια, το "θυσιάζω" ισχύει μόνο για το πρώτο διάστημα όσο δηλαδή είναι κουτάβι και πρέπει να τον μάθεις πού και πότε να κάνει τις ανάγκες του, να συνηθίσει να μένει μονος του και να μάθει να μην σε τραβάει στη βόλτα.

Όταν τα μάθει όλα αυτά παύει να είναι "θυσία" και είναι πραγματική ευχαρίστηση και ταυτόχρονα ένας πολύ υγιεινός τρόπος ζωής.

Edited May 18, 2015 by DesertSMisSRaiN

[leasedline]

Καλησπέρα,

 

η σκυλίτσα (5 μηνών) από τότε που τη τάισε κάποιος ψωμάκι έχει γίνει πλέον συνήθεια και από τότε όποτε τρώμε μας παρακαλάει για φαγητό και αναγκαζόμαστε και της δίνουμε ότι τρώμε και εμείς. Το πρόβλημα είναι ότι με το ζόρι πλέον τρώει τις κροκέτες της...

 

να συνεχίσουμε σε αυτό το στυλ ή να της κόψουμε δια ροπάλου τα έξτρα και αν την πιέσουμε να φάει και πάλι κροκέτες ;

[DesertSMisSRaiN]

Καλησπέρα,

 

η σκυλίτσα (5 μηνών) από τότε που τη τάισε κάποιος ψωμάκι έχει γίνει πλέον συνήθεια και από τότε όποτε τρώμε μας παρακαλάει για φαγητό και αναγκαζόμαστε και της δίνουμε ότι τρώμε και εμείς. Το πρόβλημα είναι ότι με το ζόρι πλέον τρώει τις κροκέτες της...

 

να συνεχίσουμε σε αυτό το στυλ ή να της κόψουμε δια ροπάλου τα έξτρα και αν την πιέσουμε να φάει και πάλι κροκέτες ;

 

Καλά, ρωτάς τώρα;

Φυσικά και δεν πρέπει να συνεχίσετε κάτι τέτοιο.

Δε θα μπορέσετε ποτέ ξανά να φάτε σαν άνθρωποι αλλά κυρίως το σκυλί κινδυνεύει και να γίνει υπέρβαρο και να πάθει πάρα πολλά άλλα προβλήματα υγείας αν τρώει το φαγητό που τρώμε εμείς.

Ακόμα και το ψωμί, το οποίο ναι μεν δεν του κάνει κακό άμεσα, συμβάλλει στην παχυσαρκία και δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στο σκύλο.

 

Να της κόψετε δια ροπάλου τις λιχουδιές από το τραπέζι. Άστη να γκρινιάξει τις πρώτες φορές, θα το πάρει το μήνυμα ότι φαγητό δεν έχει. Και όσο για τις κροκέτες, να της βάλεις το φαγητό της και να της το αφήσεις ένα 20λεπτο. Αν μέσα σε αυτό το χρόνο δεν το φάει να της το πάρεις και να μην της δώσεις τίποτα (εννοώ λιχουδιές κτλ) μέχρι το επόμενο γεύμα. Έτσι θα καταλάβει ότι αυτό είναι το φαγητό και αν δεν το φάει θα μείνει νηστική.

[manolog3]

Καλησπέρα,

 

η σκυλίτσα (5 μηνών) από τότε που τη τάισε κάποιος ψωμάκι έχει γίνει πλέον συνήθεια και από τότε όποτε τρώμε μας παρακαλάει για φαγητό και αναγκαζόμαστε και της δίνουμε ότι τρώμε και εμείς. Το πρόβλημα είναι ότι με το ζόρι πλέον τρώει τις κροκέτες της...

 

να συνεχίσουμε σε αυτό το στυλ ή να της κόψουμε δια ροπάλου τα έξτρα και αν την πιέσουμε να φάει και πάλι κροκέτες ;

 

Οτι ειπε ο DesertSMisSRaiN x10.

 

Αν συνεχισεις ετσι ακομη και νεροβραστα φασολια να τρως το σκυλι θα σε κοιταζει με ενα παραπονεμενο υφος λες και εχει να φαει 100 μερες.

 

Και εμενα εχει καλομαθει στο μαγειρεμενο φαι, και αν καμια φορα δεν προλαβαινω να της βρασω κανα ρυζι ή μακαρονακι και της ανοιγω καμια κονσερβα δεν το τρωει ολο το φαι το αφηνει.

[FREAK_OF_NATURE]

Ωχ μωρε φατσονι ειναι..

 

Ειναι ολα αρσενικά; Αν ναι ίσως να εχεις προβλημα, γιατι δε ξέρεις και του "νέου" τα ψυχολογικά απο το παρελθόν..

Σίγουρα παντως θέλει να τους δώσεις χρόνο να μυριστούν, να γνωριστούν κι όταν δεις οτι πανε για τσακωμό απλά τα απομακρύνεις και δεν τα πιέζεις (άμεσα τουλαχιστον) .. Δίνεις λίγο χρόνο χωρις επαφή και μετα ξανάπροσπαθείς.

Σημαντικό ειναι να υπάρχει κ η επιβράβευση, με χάδι, παιχνίδι ή λιχουδιά ανεξαρτήτως στη θετική τους συμπεριφορά, πάντα!

 

ναι, και τα2 αγορια.

Το δικό μου το εχω 16 χρονια, απο 20 ημερων.

Μεχρι 5 ετων ηταν πολυ φιλικος με αλλα σκυλακια μεχρι που μου επιτεθηκε ενα αδεσποτο μαντροσκυλο, μπηκε στη μεση και ... την πληρωσε αυτος.

Εκτοτε οποτε εβλεπε αρσενικο σκυλι, μετα το πρώτο μυρισμα ειχαμε τσαμπουκαδες.

Τωρα πλεον εχει γερασει, δε δινει σημασια σε τιποτα.Γατα, σκυλος, οτι και να ερθει, ουτε καν τον βλεπει.

Ο μικρός ειναι περιπου 1.5 ετους, το μονο που ξερουμε για το παρελθον του ειναι οτι τα πρωτα "αφεντικα" του δε τον θελανε και προσπαθησαν να τον πνιξουν.Γιαυτο και εχει φοβια με το νερο.

Απο εκει και περα, οταν τον πηραμε ηταν πολυ νωχελικος.Μετα την αποπαρασιτωση , ζωντανεψε!Τρεχει(κουτσαινοντας λιγακι) , γαβγιζει αλλα σκυλακια, παιζει με τα παιδακια που περνανε απο το δρομο, κτλ

Φαινεται πολυ καλος σε χαρακτηρα, επειδη μαλιστα το πηραμε για ηλικιωμενη γιαγια δε την δυσκολευει καθολου!

Χαδιαρης και... κλαψιαρης καθως καθε φορα που με βλεπει κλαψουριζει και θελει χαδια

[odim]

που μπορώ να βρω συριακά μεγαλόσωμα χαμστεράκια στη θεσσαλονίκη???? ψαχνω και δε μπορω να βρω πουθενα,όλα τα pet shops έχουν τα μικρά...

[mariel19]

Καλησπέρα,

 

η σκυλίτσα (5 μηνών) από τότε που τη τάισε κάποιος ψωμάκι έχει γίνει πλέον συνήθεια και από τότε όποτε τρώμε μας παρακαλάει για φαγητό και αναγκαζόμαστε και της δίνουμε ότι τρώμε και εμείς. Το πρόβλημα είναι ότι με το ζόρι πλέον τρώει τις κροκέτες της...

 

να συνεχίσουμε σε αυτό το στυλ ή να της κόψουμε δια ροπάλου τα έξτρα και αν την πιέσουμε να φάει και πάλι κροκέτες ;

 

Αν κι αργοπορημένα θα συμφωνήσω κι εγώ με τους υπόλοιπους. Είχα παρόμοιο θεμα με τη δικιά μου, όχι όμως να ζητιανευει το φαγητό μας, γιατι της το έχουμε απαγορεύσει "δια ροπάλου" (εννοειται λόγου χάριν το λεω). Απλά δεν ήθελε να τρώει το δικό της. Δοκιμάσαμε άπειρες μάρκες, κονσέρβες, κτλ.

Λογω της ηλικίας που έθεσες κ του φύλου, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η αδιαφορία για το δικό της φαγητό να ειναι θεμα ορμονών/ψυχολογίας/ προετοιμασίας για την περιοδο. Επίσης, χωρις να το αποκλείσουμε ισως κ να εχει βαρεθεί την τροφή της κ μόλις έφαγε "λιχουδιές" να ειπε "εδω είμαστε" !

Η συμβουλή ειναι τις ώρες που τρώει, τη μερίδα που τρώει για 20λεπτα. Αν δεν το φάει, κρύβεις το φαγητό κ παει στην επόμενη "δόση" .. Χωρις λιχουδιές κ "ανθρώπινο" φαγητό στο μεταξύ....

Ισως ακούγεται λίγο βάρβαρο κ να μη σου παει η καρδιά να την αφήσεις νηστική, αλλα στο 24ωρο σίγουρα θα πεινάσει κ θα θελήσει να φάει ...

Τώρα δε ξερω και τα ωράρια του φαγητού της και τα δικά σας, αλλα αν βολεύουν κ ταιριάζουν κάπου μέσα στη μέρα, μπορείς να της δώσεις το φαγητό την ωρα που τρώτε κ εσείς για να κόψεις αντιδράσεις στο 20λεπτο.

[MaterialDefender]

Σόρρυ για το μικρό offtopic αλλά πιστεύω είναι το κατάλληλο topic για να ρωτήσω.

 

Ψάχνω για ηλεκτρική σκούπα που να ρουφάει και τρίχες γάτας από καναπέ/ριχτάρι (δεν έχω χαλιά στο σπίτι), είδα που λένε για αυτήν, υπάρχει κάτι άλλο καλύτερο σε ίδια χρήματα?

 

(ΔΕΝ έχω ηλεκτρική σκούπα)

 

Ευχαριστώ!

[evelinalex]

Καλησπέρα :)

Έχω κ εγώ 2 γατούλες :D Την Μπουμπού κ την Μπροστελιτσα :)

Η πρώτη είναι 5 χρονών κ την βρήκα δίπλα στην χτυπημένη από αυτοκίνητο μαμά της όταν ήταν 2 μηνών !!

Η Μπροστελιτσα είναι. 4 χρονών αδέσποτακι κ αυτή όταν απογαλακτιστηκε από την μαμά της ήρθε στην πλατείουλα δίπλα στο σπίτι κ νιαουριζε τις νύχτες !Γκανιαξα να την εντοπίσω επειδή έμενε κρυμμένη σε μια τρύπα! !επί 1 μήνα κατέβαινα κάθε πρωί στις 7:30 για να την ταισω -πριν ανοίξουν τα μαγαζιά γιατί φοβόταν! !μια μέρα της έβαλα το φαγητό κ περίμενα από πίσω της κ μόλις βγήκε την άρπαξα! !!!από τότε είναι αυτοκόλλητη :p

https://www.dropbox.com/s/ynfyexc2efj08s7/2014-04-28%2017.45.21.jpg?dl=0

H μπουμπού :D

 

https://www.dropbox.com/s/sqjp48h4xdms0z1/2014-04-29%2010.02.23.jpg?dl=0

Η μπροστελιτσα :D

[MIKU]

Καλησπέρα :)

Έχω κ εγώ 2 γατούλες :D Την Μπουμπού κ την Μπροστελιτσα :)

Η πρώτη είναι 5 χρονών κ την βρήκα δίπλα στην χτυπημένη από αυτοκίνητο μαμά της όταν ήταν 2 μηνών !!

Η Μπροστελιτσα είναι. 4 χρονών αδέσποτακι κ αυτή όταν απογαλακτιστηκε από την μαμά της ήρθε στην πλατείουλα δίπλα στο σπίτι κ νιαουριζε τις νύχτες !Γκανιαξα να την εντοπίσω επειδή έμενε κρυμμένη σε μια τρύπα! !επί 1 μήνα κατέβαινα κάθε πρωί στις 7:30 για να την ταισω -πριν ανοίξουν τα μαγαζιά γιατί φοβόταν! !μια μέρα της έβαλα το φαγητό κ περίμενα από πίσω της κ μόλις βγήκε την άρπαξα! !!!από τότε είναι αυτοκόλλητη :p

https://www.dropbox.com/s/ynfyexc2efj08s7/2014-04-28%2017.45.21.jpg?dl=0

H μπουμπού :D

 

https://www.dropbox.com/s/sqjp48h4xdms0z1/2014-04-29%2010.02.23.jpg?dl=0

Η μπροστελιτσα :D

Πανέμορφες!Είναι στειρωμένα?

[evelinalex]

Πανέμορφες!Είναι στειρωμένα?

 

Κ οι δύο :D

No γαμπροί ,no εγγόνια :p :p

Με τα εμβόλια τους κ βιβλιάριο υγείας :happy:

η Μπουμπού έχει παχύνει κάπως ενώ η Μπροστελιτσα παραμένει fit :p

[FREAK_OF_NATURE]

Τον Ιούνιο του 1999, κάπου στα τέλη της εφηβείας μου οπου ήθελα πολύ ένα σκύλο, γεννήθηκε ένας σκυλάκος από μαμά γκριφόν και…. άγνωστο πατέρα, μάλλον φοξ τεριέ.

Πήγα, είδα τα σκυλάκια που ήταν μόλις 15 ημερών και είπα στην κυρία που τα είχε σε μια μονοκατοικία στην Πυλαία :

«Αυτό θέλω. Είναι πολύ μωρό ακόμα όμως.Να σας το αφήσω με τη μαμά του που θηλάζει και να έρθω σε ένα μηνα να το πάρω;»

Η απάντηση της απογοητευτική «όσα μείνουν και σήμερα θα τα πετάξω στο δρόμο, δε τα μπορώ άλλο, 3 φορές έχει γεννήσει η σκύλα μου».

Ετσι πήρα τον μικροσκοπικό σκύλο που ήταν δεν ήταν ίσος με την παλάμη μου.

 

Το πήγα στο σπίτι, του εβγαλα πολύ προσεκτικά τα τσιμπούρια που το κατατρώγανε, τον πήγα στον κτηνίατρο. Και εκείνος μου είπε πως ήταν πολύ μωρό, αλλά όταν του είπα τον διάλογο συμφώνησε πως στο σπίτι ίσως να είχε μια ευκαιρία να ζήσει.

 

Ονομα του έβγαλε η μαμά μου, καθώς έπρεπε να βρούμε ένα όνομα που να του… πηγαίνει.

Ετσι το είπαμε Μπέλη, από το τεμπέλη καθώς όλη τη μέρα κοιμόταν.

Το βράδυ έκλαιγε συχνά και έτσι τον είχα βάλει σε ένα καλάθι δίπλα στο κρεβάτι μου, και όποτε άρχιζε το κλαψούρισμα τον χάιδευα και σταματούσε.

Ετρωγε με μπιμπερό για αρκετό καιρό.

Θυμάμαι ακόμα όταν του πήρα λουράκι και αλυσιδίτσα για τις μετέπειτα βόλτες του!

Πόσο μικρούλής αυτός, πόσο μεγάλη η αλυσίδα, και ας ήταν η πιο λεπτή που υπάρχει!

 

Ο Μπέλης τα είχε καταφέρει και από ένα αβέβαιο μέλλον στο δρόμο, που το πιθανότερο ήταν να το πατήσει κάποιο αμάξι ή να πεθάνει από την πείνα, είχε πλέον ότι θα ήθελε ενας σκύλος να ζητήσει αν μπορούσε να μιλήσει: καθαρό νερό, φαγητο, σπιτάκι (και μάλιστα όχι ένα, αλλά 3 καθώς όπου πηγαίναμε τον παίρναμε μαζί μας και είχε σπιτάκι και παραθαλάσσιο και στο βουνό εκτός από την κύρια κατοικία του…), παιχνίδια, χάδια, ιατρική περίθαλψη , μα πάνω από όλα αγάπη.

 

Με τις γάτες στην αρχή τα πήγαινε καλά, μέχρι που όταν ήταν 5-6 μηνων του επιτέθηκε μια και τον γρατζούνισε στο μάτι.Απο τότε τις μίσησε και όποτε έβλεπε κάποια, γαύγιζε και την κυνηγούσε.

 

Με τα μωρά και τα παιδιά- φιλικότατος. Του τραβούσαν την ουρά, τα αυτιά, το ζουπούσαν και αυτος ποτε δε δάγκωσε, ποτε δε γρύλλισε.Ηθελε να του χαιδεύουν την κοιλίτσα και να παίζει μαζί τους.

 

Σα φύλακας; Παρα το μέγεθός του, μας γλίτωσε 2 φορές από διάρρηξη. Το 2004 όταν μου επιτέθηκε αδέσποτο μαντρόσκυλο μπήκε στη μέση και την πλήρωσε αυτος.3 δαγκαματιές στην κοιλιά του και μια στο πίσω πόδι.

Μετά για 10 μέρες όποτε τον κοιτούσαμε κούτσαινε και όταν κάναμε πως δε τον βλέπουμε περπατούσε κανονικά. Τέτοιος τύπος!!

 

Δεν έκανε ποτέ ζημιά.Ούτε πράγματα έσπασε, ούτε έπιπλα μασούλησε, ΟΎΤΕ παπούτσια, ούτε λέρωνε..

 

Ακουγε το ψυγείο και έτρεχε να δει τι λιχουδιά θα τσιμπήσει. Αν με έβλεπε να τρώω κάτι, κοιτούσε σα ζητιανάκι για να του δώσω έστω και 2 ψίχουλα.

Όταν μαγείρευε η μαμά μου της έκανε παρέα(πιθανόν για να φάει το κατιτίς του), όταν έβλεπε τον αδερφό μου έκανε χαρες γιατί θα πήγαινε βόλτα.

 

 

Καταλάβαμε ότι άρχισε να γερνάει όταν εμφανίστηκε καταρράκτης στο ένα του μάτι.Τα έβλεπε όλα λίγο θολά.

 

Στις αρχές του χρόνου περίπου άρχισε να χάνει και την ακοή του.

Πλέον δεν έβλεπε. Λειτουργούσε με την όσφρηση.

 

Εγώ πήγαινα στους δικούς μου κάθε Πεμπτη στις 11:30 το πρωί.Δεν με ακουγε, δε με έβλεπε, αλλά όταν με καταλάβαινε-μαλλον από τη μυρωδιά- έκανε σα το κουτάβι που είχα πρωτοπάρει 16-17 χρόνια πριν.

 

Πριν 2 μηνες περίπου ο Μπέλης επεσε πολύ. Δεν έτρεχε, περπατούσε βαριά, στη βόλτα του κουτουλούσε πάνω σε πεζοδρόμια και πασαλάκια καθώς δε τα έβλεπε.

 

Ο κτηνίατρος (που ο Μπέλης ποτε δε τον συμπάθησε) μας είπε πως είναι πλέον πολύ γέρος. Μας σύστησε να του δίνουμε 2 αυγά την εβδομάδα, κάτι βιταμίνες και ξεκαθάρισε χωρίς να τον ρωτήσουμε πως είναι κατά της ευθανασίας.

 

Κάθε Πέμπτη στις 11:30 πήγαινα στο σπίτι των γονιών μου. Δεν έπαιζα μαζί του όπως παλιότερα γτ και ο ίδιος δεν ηθελε. Λίγα χάδια και τον άφηνα να κοιμηθεί.

 

Την περασμένη Πέμπτη που πήγα, η μαμά μου που είπε πως δεν τρωει. Τίποτα.

Τον ταιζε στο στόμα και αυτος μετα από λιγο το έκανε εμετο. Ακομα και στο αγαπημένο του φαγητο, του το εδινε η μαμά μου στο στομα και αυτος γυριζε το κεφάλι από την άλλη. Πηρα ένα κουλούρι και έκατσα κοντά του.Δεν έδωσε σημασία.

Όταν με είδε να το τρωω, με κοιταξε με το ύφος που είχε από πάντα όταν με έβλεπε να τρωω και του εδωσα μια μπουκίτσα.Την είχε στο στόμα του 20 λεπτά μέχρι να την καταπιεί.

 

Την Δευτερα σταματησε να πινει και νερό. Του έδωσε με το ζόρι ο μπαμπας μου λίγο,αλλά δεν ήθελε.

 

Δεν περπαταει, δεν κινείται καθολου.

 

Η μαμά μου μου είπε να μην παω σημερα γιατι εχει σκελετωθεί και θα στεναχωρεθώ αν τον δω.Χτες με τις αστραπες και τις βροντές εκλαιγε (απο κουτάβι φοβόταν τις αστραπες) και οι γονείς μου κάνανε βάρδιες όλο το βράδυ για να είναι δίπλα του και να τον χαιδευουν.

 

Δεν ξερω αν ηταν για καλή ή κακή μου τύχη, αλλά σήμερα έτυχε ένα εκτακτο περιστατικο και δε μπορεσα να παω στην ωρα μου.

Με το που τελειωσα με τον ασθενή, πήρα τους γονεις μου τηλέφωνο.

Ο Μπελάκος μου πέθανε στις 11:30 το πρωι.

 

Εζησε πολύ και έζησε καλά.Με τρόπο και αγάπη που άλλα σκυλιά δεν παίρνουν ποτέ.Πήρε και έδωσε πολύ αγάπη.

Αν υπάρχει παράδεισος για τα σκυλάκια τότε ο Μπέλης μου θα είναι εκεί..

Γιτι για μένα , όπως πάντα έλεγα «ο Μπέλης είναι το καλύτερο σκυλί του κόσμου».

Edited June 25, 2015 by FREAK_OF_NATURE

[bill33]

Nα εισαι καλα να τον θυμασαι.Ποσο με στεναχωρουν αυτες οι ιστοριες.Ισως γιατι ξερω οτι θα ερθει καποια στιγμη και για τον μπεμπη μου.:O:(

[FREAK_OF_NATURE]

αναποφευκτα κάποια στιγμή θα έρθει. :(

Και όσο πιο πολλά χρόνια τόσο πιο πολύ πονάει.

Το μόνο που μπορώ να σε "συμβουλευσω" είναι να τον χορτάσεις.

Βγάζε τον και πολλές φωτογραφίες γιατί κάποια στιγμή αυτές θα έχεις...Και τις εικονες με τη μουσουδίτσα του στο μυαλο σου..

[bill33]

Aσε γιατι ουτε που θελω να το σκεφτομαι.Με το ιδιο τροπο πηρα τον δικό μου,θα τα πεταγαν τα κουταβια 10 ημερών και διαλέξαμε το πιο μικρό.Με μπιμπερο τον μεγαλωσαμε.Οπου παμε ειναι μαζι μας,η παρουσία του μας εχει βοηθησει να ξεπεράσουμε πολλες καταστάσεις.Τωρα είναι 6 ετων ,γκριφονακος μαλλιαρός και δυστροπος.:lol:

 

Θα πάρεις άλλο σκυλάκο;

[tarirs]

Τον Ιούνιο του 1999, κάπου στα τέλη της εφηβείας μου οπου ήθελα πολύ ένα σκύλο, γεννήθηκε ένας σκυλάκος από μαμά γκριφόν και…. άγνωστο πατέρα, μάλλον φοξ τεριέ.

Πήγα, είδα τα σκυλάκια που ήταν μόλις 15 ημερών και είπα στην κυρία που τα είχε σε μια μονοκατοικία στην Πυλαία :

«Αυτό θέλω. Είναι πολύ μωρό ακόμα όμως.Να σας το αφήσω με τη μαμά του που θηλάζει και να έρθω σε ένα μηνα να το πάρω;»

Η απάντηση της απογοητευτική «όσα μείνουν και σήμερα θα τα πετάξω στο δρόμο, δε τα μπορώ άλλο, 3 φορές έχει γεννήσει η σκύλα μου».

Ετσι πήρα τον μικροσκοπικό σκύλο που ήταν δεν ήταν ίσος με την παλάμη μου.

 

Το πήγα στο σπίτι, του εβγαλα πολύ προσεκτικά τα τσιμπούρια που το κατατρώγανε, τον πήγα στον κτηνίατρο. Και εκείνος μου είπε πως ήταν πολύ μωρό, αλλά όταν του είπα τον διάλογο συμφώνησε πως στο σπίτι ίσως να είχε μια ευκαιρία να ζήσει.

 

Ονομα του έβγαλε η μαμά μου, καθώς έπρεπε να βρούμε ένα όνομα που να του… πηγαίνει.

Ετσι το είπαμε Μπέλη, από το τεμπέλη καθώς όλη τη μέρα κοιμόταν.

Το βράδυ έκλαιγε συχνά και έτσι τον είχα βάλει σε ένα καλάθι δίπλα στο κρεβάτι μου, και όποτε άρχιζε το κλαψούρισμα τον χάιδευα και σταματούσε.

Ετρωγε με μπιμπερό για αρκετό καιρό.

Θυμάμαι ακόμα όταν του πήρα λουράκι και αλυσιδίτσα για τις μετέπειτα βόλτες του!

Πόσο μικρούλής αυτός, πόσο μεγάλη η αλυσίδα, και ας ήταν η πιο λεπτή που υπάρχει!

 

Ο Μπέλης τα είχε καταφέρει και από ένα αβέβαιο μέλλον στο δρόμο, που το πιθανότερο ήταν να το πατήσει κάποιο αμάξι ή να πεθάνει από την πείνα, είχε πλέον ότι θα ήθελε ενας σκύλος να ζητήσει αν μπορούσε να μιλήσει: καθαρό νερό, φαγητο, σπιτάκι (και μάλιστα όχι ένα, αλλά 3 καθώς όπου πηγαίναμε τον παίρναμε μαζί μας και είχε σπιτάκι και παραθαλάσσιο και στο βουνό εκτός από την κύρια κατοικία του…), παιχνίδια, χάδια, ιατρική περίθαλψη , μα πάνω από όλα αγάπη.

 

Με τις γάτες στην αρχή τα πήγαινε καλά, μέχρι που όταν ήταν 5-6 μηνων του επιτέθηκε μια και τον γρατζούνισε στο μάτι.Απο τότε τις μίσησε και όποτε έβλεπε κάποια, γαύγιζε και την κυνηγούσε.

 

Με τα μωρά και τα παιδιά- φιλικότατος. Του τραβούσαν την ουρά, τα αυτιά, το ζουπούσαν και αυτος ποτε δε δάγκωσε, ποτε δε γρύλλισε.Ηθελε να του χαιδεύουν την κοιλίτσα και να παίζει μαζί τους.

 

Σα φύλακας; Παρα το μέγεθός του, μας γλίτωσε 2 φορές από διάρρηξη. Το 2004 όταν μου επιτέθηκε αδέσποτο μαντρόσκυλο μπήκε στη μέση και την πλήρωσε αυτος.3 δαγκαματιές στην κοιλιά του και μια στο πίσω πόδι.

Μετά για 10 μέρες όποτε τον κοιτούσαμε κούτσαινε και όταν κάναμε πως δε τον βλέπουμε περπατούσε κανονικά. Τέτοιος τύπος!!

 

Δεν έκανε ποτέ ζημιά.Ούτε πράγματα έσπασε, ούτε έπιπλα μασούλησε, ΟΎΤΕ παπούτσια, ούτε λέρωνε..

 

Ακουγε το ψυγείο και έτρεχε να δει τι λιχουδιά θα τσιμπήσει. Αν με έβλεπε να τρώω κάτι, κοιτούσε σα ζητιανάκι για να του δώσω έστω και 2 ψίχουλα.

Όταν μαγείρευε η μαμά μου της έκανε παρέα(πιθανόν για να φάει το κατιτίς του), όταν έβλεπε τον αδερφό μου έκανε χαρες γιατί θα πήγαινε βόλτα.

 

 

Καταλάβαμε ότι άρχισε να γερνάει όταν εμφανίστηκε καταρράκτης στο ένα του μάτι.Τα έβλεπε όλα λίγο θολά.

 

Στις αρχές του χρόνου περίπου άρχισε να χάνει και την ακοή του.

Πλέον δεν έβλεπε. Λειτουργούσε με την όσφρηση.

 

Εγώ πήγαινα στους δικούς μου κάθε Πεμπτη στις 11:30 το πρωί.Δεν με ακουγε, δε με έβλεπε, αλλά όταν με καταλάβαινε-μαλλον από τη μυρωδιά- έκανε σα το κουτάβι που είχα πρωτοπάρει 16-17 χρόνια πριν.

 

Πριν 2 μηνες περίπου ο Μπέλης επεσε πολύ. Δεν έτρεχε, περπατούσε βαριά, στη βόλτα του κουτουλούσε πάνω σε πεζοδρόμια και πασαλάκια καθώς δε τα έβλεπε.

 

Ο κτηνίατρος (που ο Μπέλης ποτε δε τον συμπάθησε) μας είπε πως είναι πλέον πολύ γέρος. Μας σύστησε να του δίνουμε 2 αυγά την εβδομάδα, κάτι βιταμίνες και ξεκαθάρισε χωρίς να τον ρωτήσουμε πως είναι κατά της ευθανασίας.

 

Κάθε Πέμπτη στις 11:30 πήγαινα στο σπίτι των γονιών μου. Δεν έπαιζα μαζί του όπως παλιότερα γτ και ο ίδιος δεν ηθελε. Λίγα χάδια και τον άφηνα να κοιμηθεί.

 

Την περασμένη Πέμπτη που πήγα, η μαμά μου που είπε πως δεν τρωει. Τίποτα.

Τον ταιζε στο στόμα και αυτος μετα από λιγο το έκανε εμετο. Ακομα και στο αγαπημένο του φαγητο, του το εδινε η μαμά μου στο στομα και αυτος γυριζε το κεφάλι από την άλλη. Πηρα ένα κουλούρι και έκατσα κοντά του.Δεν έδωσε σημασία.

Όταν με είδε να το τρωω, με κοιταξε με το ύφος που είχε από πάντα όταν με έβλεπε να τρωω και του εδωσα μια μπουκίτσα.Την είχε στο στόμα του 20 λεπτά μέχρι να την καταπιεί.

 

Την Δευτερα σταματησε να πινει και νερό. Του έδωσε με το ζόρι ο μπαμπας μου λίγο,αλλά δεν ήθελε.

 

Δεν περπαταει, δεν κινείται καθολου.

 

Η μαμά μου μου είπε να μην παω σημερα γιατι εχει σκελετωθεί και θα στεναχωρεθώ αν τον δω.Χτες με τις αστραπες και τις βροντές εκλαιγε (απο κουτάβι φοβόταν τις αστραπες) και οι γονείς μου κάνανε βάρδιες όλο το βράδυ για να είναι δίπλα του και να τον χαιδευουν.

 

Δεν ξερω αν ηταν για καλή ή κακή μου τύχη, αλλά σήμερα έτυχε ένα εκτακτο περιστατικο και δε μπορεσα να παω στην ωρα μου.

Με το που τελειωσα με τον ασθενή, πήρα τους γονεις μου τηλέφωνο.

Ο Μπελάκος μου πέθανε στις 11:30 το πρωι.

 

Εζησε πολύ και έζησε καλά.Με τρόπο και αγάπη που άλλα σκυλιά δεν παίρνουν ποτέ.Πήρε και έδωσε πολύ αγάπη.

Αν υπάρχει παράδεισος για τα σκυλάκια τότε ο Μπέλης μου θα είναι εκεί..

Γιτι για μένα , όπως πάντα έλεγα «ο Μπέλης είναι το καλύτερο σκυλί του κόσμου».

 

Φιλε μου με συγκινησες και κλαιω...ειλικρινα...πριν 1 χρονο υιοθετησα ενα γκριφον-διασταυρωση δεν ξερω με τι...το ειχαν πεταξει σε βαρελι να πεθανει...τωρα εχουμε γινει αχωριστοι.....κοιμαμαι-κοιμαται,ξυπναω-ξυπναει,τρωω-τρωει....

 

Η συζηγος και το 5χρονο παιδι το λατρευουν ,και διαβαζοντας την ιστορια σου,τα ιδια τραβαει απο την κορη μου....και ουτε ενα δαγκωμα !!!

 

Ευχαριστω που ειδα και διαβασα την ιστορια σου,σαν να βλεπω,την πορεια του σκυλου μου ακριβως !!!!

[FREAK_OF_NATURE]

Aσε γιατι ουτε που θελω να το σκεφτομαι.Με το ιδιο τροπο πηρα τον δικό μου,θα τα πεταγαν τα κουταβια 10 ημερών και διαλέξαμε το πιο μικρό.Με μπιμπερο τον μεγαλωσαμε.Οπου παμε ειναι μαζι μας,η παρουσία του μας εχει βοηθησει να ξεπεράσουμε πολλες καταστάσεις.Τωρα είναι 6 ετων ,γκριφονακος μαλλιαρός και δυστροπος.:lol:

 

Θα πάρεις άλλο σκυλάκο;

Δεν ξέρω, είναι νωρίς ακόμα.

Εδω που ζω τωρα(οχι στο πατρικο μου δλδ, δεν εφυγα σε αλλο μερος) δεν ειναι πολύ Pet friendly.

Εκει που θα έχουμε καυγαδες καθημερινα, προτιμω να μην παρω.Ασε που με το ιατρειο δε μου μενει πολύς χρονος.Γυρνάω λιγες ώρες το μεσημερι και μετα το βραδυ παλι.Κρίμα θα είναι να ειναι μονο του.

Οι γονεις μου δε ξερω τι θα κανουν.

Ισως να ειναι πολυ νωρις για να μιλησουμε για κατι τετοιομ, θα δειξει.

 

Φιλε μου με συγκινησες και κλαιω...ειλικρινα...πριν 1 χρονο υιοθετησα ενα γκριφον-διασταυρωση δεν ξερω με τι...το ειχαν πεταξει σε βαρελι να πεθανει...τωρα εχουμε γινει αχωριστοι.....κοιμαμαι-κοιμαται,ξυπναω-ξυπναει,τρωω-τρωει....

 

Η συζηγος και το 5χρονο παιδι το λατρευουν ,και διαβαζοντας την ιστορια σου,τα ιδια τραβαει απο την κορη μου....και ουτε ενα δαγκωμα !!!

 

Ευχαριστω που ειδα και διαβασα την ιστορια σου,σαν να βλεπω,την πορεια του σκυλου μου ακριβως !!!!

 

 

Ει, εχειι και κοριτσακια το φορουμ...

 

Πριν 2 μηνες υιοθετησαμε ενα αδεσποτακι.Οχι για εμάς για λογους που προανέφερα, αλλα για τη γιαγια που μενει ενα δρόμο πιο πανω.

Ετσι πηγαινω συχνα και παίζω μαζί του.

Η ιστορία του και αυτουνου τραγικη.

Είναι περιπου 1,5 έτους, και εχει ζησει σε σπιτι μεχρι την ηλικια των 5-6 μηνων.

Η τοτε του οικογενεια αποφασισε πως δε τον θελει και τον εριξε σε ενα καναλι για να πνιγει.Οχι να τον χαρίσει, ουτε να τον αφησει στο δρομο για να τον μαζεψει καποιος.Σε καναλι για να μη ζησει αλλο..

Απο την πτωση χτυπησε το πισω του ποδαρακι και οταν τον ειδα πρωτη φορα κουτσαινε, αλλα τωρα σχεδον δεν φαινεται τπτ στο βαδισμά του.

Ειχε και εχει απιστευτη φοβια με το νερό και στην αρχη ειχε και με τους ανθρωπους.Οποτε του βαζω λουρακι, μουλαρωνει και ξαπλωνει χωρις να κουνιεται, οποτε ισως να το αφηναν πολλες ωρες δεμενο ή να το χτυπουσαν.

 

Μας τον εδειξε μια κυρια σε μια μαντρα παρατημενη, που μαζευει διαφορα αδεσποτα και τα ταιζει.

Ηρθαν διαφορα σκυλακια και μας εκαναν χαρες, αυτος και ενα ακομα μας κοιτουσαν απο μακρυα και το ενα γαυγιζε.

Με το που γονατισα αυτος αρχισε να τρεχει καταπανω μου, αρχικα τρομαξα γτ δεν ηξερα με τι διαθεσεις ερχεται, αλλα δε προλαβα και να αντιδρασω.

Επεσε πανω μου και αρχισε να με γλυφει στα χερια, μετα να κυλιεται στα πατωματα.

Ηταν η ωρα φαγητου και η κυρια πηγε πιο πισω να τα ταισει.Ολα τα σκυλακια την ακολουθησαν εκτος απο αυτο που μου κουνουσε την ουριτσα και με εγλυφε.

Τον αντρα μου ουτε που τον πλησιασε.

Τελικα το πήραμε.Εγω δεν ημουν βεβαια αν θα θελει η γιαγια του ενα κουτσο σκυλακι, αλλα επεμενε "αυτο σε αγαπησε.ΑΥτο θα παρουμε"

Στο αμαξι με κοιτουσε μεσα στα ματια.

Το πήγαμε στο νεο του σπίτι και το αφησαμε να ηρεμησει.Την επομενη μερα κουρεμα και κτηνιατρο γιατι δεν ξεραμε τπτ για την υγεια του.

Να μη σας πολυλογω, ειναι ενας αξιαγαπητος σκυλακος που βαφτιστηκε Αρης. Απο το κλαψιαρης, επειδη εκλαιγε συνεχεια μεσα στο αμαξι οταν τον πηγαιναμε σπιτι, απο το σαλιαρης γιατι γλυφει πολυ, και απο το κα...ιαρης για ευνοητους λογους :p

Ο αντρας μου που ηξερε πως ο Μπελακος μου δε θα ζησει πολύ ακομα, μου ελεγε συνεχεια "να δες τι καλο σκυλί είναι και ποσο σε αγαπαει,εχεις κι εσυ σκυλακι τωρα"

Η απάντηση μου, ηταν "ναι αλλά Μπελης δεν ειναι"

Και στον ιδιο τον αρη οποτε μιλουσα, που χαιδολογαμε τα σκυλια, του ελεγα ακομα και προχτες που τον ειδα "εισαι πολύ καλος σκυλος.Ο καλύτερος βεβαια ειναι ο Μπελης μου, αλλα εσυ εισαι στη 2η θεση"

Δεν εχω διαθεση να παω να παιξω με τον Αρη, ακομα κλαιω για τον Μπέλη μου.ισως παω αυριο, να του πω για τον μεγάλο του αδερφό που δε γνώρισε.

Να τα αγαπάτε τα σκυλιά σας.

[evelinalex]

Να ζείτε να τον θυμόσαστε τον καλό σας φίλο :(

Ξέρω πως είναι να χάνεις ένα κατοικίδιο -έναν πιστό φίλο :(

Στις 19-2-2011εφυγε η ψιψινιω μου 14 χρονών από ζάχαρο! !

Παρόλο που έχουν περάσει 4 χρόνια κ έχω την Μπουμπού κ την Μπροστελιτσα ακόμα κλαίω όταν την σκέφτομαι!

Ήταν η καλύτερη μου φίλη!οταν ήμουν στενοχωρημενη το καταλάβαινε , ερχόταν κοντά μου & γουργουριζε για αγκαλιά! !

Σπάνια γατούλα! !

[giglle]

Δυστυχώς έτσι πάει. Κι εγώ τρέμω την ώρα που θα πάθουν κάτι οι γατούλες μου. Αλλά το βασικό είναι όσο καιρό τα έχεις δίπλα σου να τα φροντίζεις και να τα αγαπάς όσο πιο πολύ μπορείς. Το βασικότερο είναι πως όσο ήταν κοντά σας του προσφέρατε μια πολύ ευτυχισμένη ζωή, αντί να καταλήξει στο δρόμο. Και -στο τέλος της ημέρας- αυτό είναι το σημαντικό.

[tarirs]

Δεν ξέρω, είναι νωρίς ακόμα.

Εδω που ζω τωρα(οχι στο πατρικο μου δλδ, δεν εφυγα σε αλλο μερος) δεν ειναι πολύ Pet friendly.

Εκει που θα έχουμε καυγαδες καθημερινα, προτιμω να μην παρω.Ασε που με το ιατρειο δε μου μενει πολύς χρονος.Γυρνάω λιγες ώρες το μεσημερι και μετα το βραδυ παλι.Κρίμα θα είναι να ειναι μονο του.

Οι γονεις μου δε ξερω τι θα κανουν.

Ισως να ειναι πολυ νωρις για να μιλησουμε για κατι τετοιομ, θα δειξει.

Ει, εχειι και κοριτσακια το φορουμ...

 

Πριν 2 μηνες υιοθετησαμε ενα αδεσποτακι.Οχι για εμάς για λογους που προανέφερα, αλλα για τη γιαγια που μενει ενα δρόμο πιο πανω.

Ετσι πηγαινω συχνα και παίζω μαζί του.

Η ιστορία του και αυτουνου τραγικη.

Είναι περιπου 1,5 έτους, και εχει ζησει σε σπιτι μεχρι την ηλικια των 5-6 μηνων.

Η τοτε του οικογενεια αποφασισε πως δε τον θελει και τον εριξε σε ενα καναλι για να πνιγει.Οχι να τον χαρίσει, ουτε να τον αφησει στο δρομο για να τον μαζεψει καποιος.Σε καναλι για να μη ζησει αλλο..

Απο την πτωση χτυπησε το πισω του ποδαρακι και οταν τον ειδα πρωτη φορα κουτσαινε, αλλα τωρα σχεδον δεν φαινεται τπτ στο βαδισμά του.

Ειχε και εχει απιστευτη φοβια με το νερό και στην αρχη ειχε και με τους ανθρωπους.Οποτε του βαζω λουρακι, μουλαρωνει και ξαπλωνει χωρις να κουνιεται, οποτε ισως να το αφηναν πολλες ωρες δεμενο ή να το χτυπουσαν.

 

Μας τον εδειξε μια κυρια σε μια μαντρα παρατημενη, που μαζευει διαφορα αδεσποτα και τα ταιζει.

Ηρθαν διαφορα σκυλακια και μας εκαναν χαρες, αυτος και ενα ακομα μας κοιτουσαν απο μακρυα και το ενα γαυγιζε.

Με το που γονατισα αυτος αρχισε να τρεχει καταπανω μου, αρχικα τρομαξα γτ δεν ηξερα με τι διαθεσεις ερχεται, αλλα δε προλαβα και να αντιδρασω.

Επεσε πανω μου και αρχισε να με γλυφει στα χερια, μετα να κυλιεται στα πατωματα.

Ηταν η ωρα φαγητου και η κυρια πηγε πιο πισω να τα ταισει.Ολα τα σκυλακια την ακολουθησαν εκτος απο αυτο που μου κουνουσε την ουριτσα και με εγλυφε.

Τον αντρα μου ουτε που τον πλησιασε.

Τελικα το πήραμε.Εγω δεν ημουν βεβαια αν θα θελει η γιαγια του ενα κουτσο σκυλακι, αλλα επεμενε "αυτο σε αγαπησε.ΑΥτο θα παρουμε"

Στο αμαξι με κοιτουσε μεσα στα ματια.

Το πήγαμε στο νεο του σπίτι και το αφησαμε να ηρεμησει.Την επομενη μερα κουρεμα και κτηνιατρο γιατι δεν ξεραμε τπτ για την υγεια του.

Να μη σας πολυλογω, ειναι ενας αξιαγαπητος σκυλακος που βαφτιστηκε Αρης. Απο το κλαψιαρης, επειδη εκλαιγε συνεχεια μεσα στο αμαξι οταν τον πηγαιναμε σπιτι, απο το σαλιαρης γιατι γλυφει πολυ, και απο το κα...ιαρης για ευνοητους λογους :p

Ο αντρας μου που ηξερε πως ο Μπελακος μου δε θα ζησει πολύ ακομα, μου ελεγε συνεχεια "να δες τι καλο σκυλί είναι και ποσο σε αγαπαει,εχεις κι εσυ σκυλακι τωρα"

Η απάντηση μου, ηταν "ναι αλλά Μπελης δεν ειναι"

Και στον ιδιο τον αρη οποτε μιλουσα, που χαιδολογαμε τα σκυλια, του ελεγα ακομα και προχτες που τον ειδα "εισαι πολύ καλος σκυλος.Ο καλύτερος βεβαια ειναι ο Μπελης μου, αλλα εσυ εισαι στη 2η θεση"

Δεν εχω διαθεση να παω να παιξω με τον Αρη, ακομα κλαιω για τον Μπέλη μου.ισως παω αυριο, να του πω για τον μεγάλο του αδερφό που δε γνώρισε.

Να τα αγαπάτε τα σκυλιά σας.

 

 

Bρε τον Αρη...μπραβο....

 

Σορρυ για το αρσενικο...απο συνηθεια εδω μεσα....;)

 

Να φανταστεις οτι φετος επειδη εχω κ τον σκυλο,εκλεισα ειδικη καμπινα στο καραβι για τον σκυλο..κ την πληρωσα κ παραπανω...!!!! Ουτε μεσα στο κουτι δεν ηθελα να τον εχω μονο του μαζι με αλλα σκυλια....:O

[FREAK_OF_NATURE]

δε χρειαστηκε ποτε να ταξιδεψω με τον Μπέλη.

Μονο με το αυτοκίνητο, που καθόταν στο πίσω κάθισμα και έβαζε το κεφαλι του αναμεσα στα 2 μπροστινά για να βλέπει το δρόμο.

Αναγνωριζε πότε θα φύγουμε διακοπές, ποτε θα τον πάνε οι δικοί μου στο εξοχικό και έκανε χαρές.

Το αγαπημένο του στο παραθαλάσσιο εξοχικό ήταν να κάθεται στη γωνία του μπαλκονιού και να κοιτάει τη θάλασσα.

Οταν πηγαίναμε στο "χειμερινο" εξοχικο το αγαπημένο του ήταν να τρέχει στην αυλή, να γαυγίζει τα πουλιά που πετούσαν και να κυνηγάει κότες.

 

Σημερα η μαμά μου μου έλεγε πως φτιάχνοντας τζατζίκι την έπιασαν τα κλάματα.

Δεν είχε σε ποιον να δώσει το κουπάκι του γιαουρτιού να το γλύψει :'(

[tarirs]

δε χρειαστηκε ποτε να ταξιδεψω με τον Μπέλη.

Μονο με το αυτοκίνητο, που καθόταν στο πίσω κάθισμα και έβαζε το κεφαλι του αναμεσα στα 2 μπροστινά για να βλέπει το δρόμο.

Αναγνωριζε πότε θα φύγουμε διακοπές, ποτε θα τον πάνε οι δικοί μου στο εξοχικό και έκανε χαρές.

Το αγαπημένο του στο παραθαλάσσιο εξοχικό ήταν να κάθεται στη γωνία του μπαλκονιού και να κοιτάει τη θάλασσα.

Οταν πηγαίναμε στο "χειμερινο" εξοχικο το αγαπημένο του ήταν να τρέχει στην αυλή, να γαυγίζει τα πουλιά που πετούσαν και να κυνηγάει κότες.

 

Σημερα η μαμά μου μου έλεγε πως φτιάχνοντας τζατζίκι την έπιασαν τα κλάματα.

Δεν είχε σε ποιον να δώσει το κουπάκι του γιαουρτιού να το γλύψει :'(

Εμενα με το αμαξι δεν το δεχετε ,κανει εμετο συνεχεια...ζαλιζετε....:( ετσι αμα ειναι να παω αποσταση και χρειαζετε να τον παρω μαζι...ντραμαμινες....