Κάτι δικό σας...που έχετε γράψει και σας εκφράζει

Η ζωή μου είσαι

Ετούτη τη στιγμή που ζούμε τώρα...

 

Στο μυαλό μου είσαι....

 

 

"Η ευτυχία δεν κρατάει πολύ.."

Ειναι στιγμές που νιώθω...

Πως περπατάς μέσα μου...

Και με ψάχνεις...

Προσπαθώ να κρύψω κάτι...

Αλλά το ανακαλύπτεις...

Δεν ξέρω αν βρήκες...

Αυτό που έψαχνες...

Όταν προσπαθείς να κοιτάξεις "σε πολλά σημεία του ορίζοντα ταυτόχρονα", ξεχνάς ότι πρέπει να εστιάσεις μπροστά σου και "σκοντάφτεις".

Άν ήσουνα θηλία εσύ σε δέντρο κρεμασμένο

Εγώ θα είχα το λαιμό σίγουρα εκεί δεμένο.[/font]

 

-----------------------------------------------------------------

 

Τα ψέμματα τελείωσανε και πια δεν τα βαστάω

να ξέρεις πως Σ' αγάπησα μα ποιά δεν Σ' αγαπάω.

Σκόρπισες ο,τι πιο όμορφο υπήρχε στη ζωή μου

μα χαίρομαι που τελικά δεν πήρες την ψυχή μου.

Οσο κι αν γυρισα στης γης τα μονοπάτια,

οσο κι αν εψαξα του ερωτα σημάδια,

παλι εσενα ηθελα στα ερημα μου βράδια!

 

Οσο κι αν προσπαθησα να σε βγαλω απ' την καρδιά,

οσο κι αν ηθελα να σβησω της αγαπης τα κεριά,

μεσα στη μοναδικη αυτη βραδιά,

ψαχνω ν' ανταμωσω τη δικη σου τη ματιά!

Με κοιτας με στυλ ειρωνικό,

μ' ενα βλεμμα βιαστικό!

Αλλος, μου πες, σ' αγκαλιάζει,

και για μενα δεν σε νοιάζει!

Γι' αλλον ξενυχτας τα βράδια,

και 'γω σβηνω του ερωτα σημάδια!

Διαγραφω φιλια και αγκαλιές,

τις δικες μας τις βραδιές!

Η ψυχη ομως αυτή,

θα σ' αγαπαει μια ζωή!

Κυλησε απ' την καρδια ενα δάκρυ,

κοκκινο ητανε κι εφτασε ως του καημου την άκρη.

Η ψυχη πού να βρει πνοή,

το μυαλο δεν υπακουει σε καμμια εντολή.

Το ηλιοβασιλεμα φευγει και μαζι του παιρνει ολες τις αναμνήσεις,

ολα οσα προλαβες να ζήσεις.

Το φιλι εχει ξεραθει σε καποια ακρογυαλιά,

ματαια περιμενει να το φτασει του κυματος η μυρωδιά.

Φυσαγε εξω ο αέρας,

ηταν πρωϊνο Δευτέρας,

μου πες πια δεν μ' αγαπάς,

αλλον θελεις να φιλάς!

 

Ο ηλιος ψηλα στον ουρανό,

μεσημεριασε θαρρώ.

Ακομα κρατω στην αγκαλιά μου,

το αντιο σου για συντροφιά μου!

 

Εχει πεσει η νυχτιά,

λαμπουν τ' αστερια για παρηγοριά!

Θεε μου το πρωϊ που θα ξυπνήσω,

να 'χουν τελειωσει ολα,

και εκεινη ν' αντικρύσω!

Ελπίζω να μή σας χαλάσω το κέφι, παλαιότερα μου άρεσε πολύ να γράφω, το τελευταίο μου ήταν πριν 2 χρονια περίπου και απο τότε δεν εγραψα ξανα....

anyway έίναι το παρακάτω και είναι αφιερομένο στο Μπαμπά μου

 

Ξαφνου σκοτεινιασε ολη η πλάση,Βροχή παντού και καταχνια

Μου είπαν «Εφυγε μην το ξεχασεις»,Κρατα ακόμα δυνατα

Μα η δύναμή μου έχει φύγει, Εκεινος ήταν και αυτή

Εμειναν πίσω μνήμες, θύμησες, και μια υπόσχεση κρυφή

 

Θα ‘ρχομαι πάντα στα όνειρά σου, όταν με θέλεις θα ‘μαι εκεί

Θα ζεί για πάντα ο Μπάμπας σου, όσο δε θα ξεχνάς εσύ.

 

αυτα

let me sleep until the end of days

give me hope to rise once again

so not to be insane as i become

forgotten once again.

what are these tears among your face

why do you cry for what i say

it is for my broken heart that i am in pain

 

original made apo mena se ena mathima stin sxoli mou

me auto kerdisa ena diagonismo poiisis otan imoun sxolio

το ονομα του χαραγμενο στα θρανια με ενα κοκινο στυλο

αιμα της καρδιας του το μελανι και ας εχει ξεθωριασει απ τον καιρο

το εχει χαιδεψει το σκοταδι ,το χει ξεπλυνει η βροχη.

εχει πνιγει μεσα στο χιονι ,εχει κλειστει στην φυλακη

Και ολα αυτα για μια ασπρη σκονη ,και ολα αυτα για μια αυταπατη της στιγμης

και ολα αυτα για μια αληθεια που σκοτωνει καθε αισθημα ντροπης

 

:)

Ενα "Σ' Αγαπω" χαθηκε στον ουρανο ψηλά,

μια καρδια εγινε θρυψαλα γυαλιά.

Το σωμα δε στεκεται,

δε ζει,

ακατοικητο απο καιρό,

χωρις ψυχή!

Ανασα τελευταια εχει μεινει,

να κραταει την ελπιδα ζωντανη για να μη σβηνει.

Έγινε κι αυτό, να κάθομαι εδώ μονάχη και να μην αρκεί η σιωπή για να ταξιδέψω..

Να μην αρκεί να κλείσω τα μάτια μου για να ονειρευτώ..

Τα μάτια ξεχείλησαν και τα δάκρυα πως να τα κρατήσω, πως να τα κρύψω ψυχή μου.

Βαθιές ανάσες, κοιτώ τον ουρανό κουράγιο για να πάρω μήπως και ξεχαστώ..

μα πάλι ψυχή μου δεν μπορώ. Δεν το ελέγχω πια..

Έγινε κι αυτό, να είμαι πάλι μοναχή μου.. εγώ κι εσύ.. εγώ για να κλαίω κι εσύ ψυχή μου για να ακούς

"Η σκέψη μου ξεστρατίζει κι απόψε στα μονοπάτια της μνήμης..

Είσαι εκεί; Θα σε βρώ; Ποιος ξέρει;"

Η πόλη κοιμάται κι εγώ ακόμα ξάγρυπνος...

Έχω παραδοθεί στην μαγική της θεα και χαζεύω τα φώτα.

Όλα τόσο κοντά μεταξύ τους αλλά και τόσο μοναχικά.

Ούτε λέξη δεν ανταλλάσουν! Δίπλα μου στέκει το φεγγάρι...

Ναι! Τόσο κάτω έχει κατέβει και μου λέει πως μου κρατάει συντροφιά...

Κι εγώ νύχτα με τη νύχτα βλέπω να εναλλάσονται το χρυσό και κόκκινο χρώμα του και να γεμίζει...

Μέχρι να έρθει η ώρα που θα βάλει τη λαμπερή στολή της πανσέληνου και θα φωτίσει ολόκληρο τον ουρανό και την πόλη...

Απέναντί μου έχω τη θάλασσα...

Ήσυχη και γαλήνια με τα αστέρια να πέφτουν πάνω της και να χάνονται σιγά σιγά μέσα της μαζί με την άσβεστη φλόγα τους.

Ένας γλάρος έρχεται να διαταράξει τη σιωπή της νύχτας που κάθεται και παρατηρεί... Παρατηρεί χωρίς να παρεμβάλλει...

"Τι να θέλει άραγε ο γλάρος τέτοια ώρα;", αναρωτιέμαι...

"Ψάχνει για φαΐ; Ή μήπως ψάχνει για αγάπη;;"

-"Για αγάπη; Ο γλάρος;", ρωτάω τον εαυτό μου...

-"Τόσο παράξενο σου φαίνεται; Τόσο δύσκολο είναι να σε απορρίψει μια αγέλη γλάρων και να μείνεις μόνος σου;

Να σε καταδικάσουν σε αιώνια μοναξιά και να τριγυρνάς πλέον δίχως λόγο και σκοπό;", μου απαντάει...

-"Ίσως και να έχεις δίκιο...", του λεω συμφωνώντας συγκαταβατικά.

Κοίτα! Το φεγγάρι πλέον έχει χαθεί... Κατηφόρισε.

Κρύφτηκε και χώθηκε κάτω από το σεντόνι για να φωτίσει τα όνειρα μου.

Τα όνειρα που χρειάζονται έναν οδηγό για να βρουν κι αυτά κάποτε το δρόμο τους προς την ολοκλήρωσή τους.

Αλλιώς δεν θα είχαν λόγο να υπάρχουν και να ελπίζουμε...

 

Αφιερωμένο σε μια ανήσυχη και ταξιδιάρα ψυχή... Ξέρεις εσύ! ;)

Μην αφήνεις το παρελθόν να επεμβαίνει στο παρόν γιατί θα σου καταστρέψει το μέλλον...

 

mariel©

καλυτερα να κανω κατι και με οποια συνεπεια

παρα να μη το κανω και να χτυπαω το κεφαλι μου....

 

by billakos

Ουτοπία

 

Η ομορφιά του φεγγαριού

βρίσκεται σε ό,τι ζεις και ό,τι αγαπάς

 

Σε κήπους ουτοπικούς

ρέουν οράματα

και σκεπάζουν του μυαλού τον ουρανό

 

Νυχτερινές ανάσες

μια συμφωνία ψιθύρων

μετά από μια καταιγίδα αίματος

το φως της αγάπης ανακουφίζει

 

Με μια θεά και ένα όνειρο

στου ύπνου τη μυστική κρυψώνα

αιωρούμαι μεταξύ φανταστικών κόσμων

 

Τραγούδησε για μια αληθινή στιγμή

θυμήσου ένα ταξίδι

καμιά λέξη δε μπορεί να τρυπώσει στη ζωή

όπως μπορεί ο πόνος, το τυφλό πάθος

και οι μανιασμένοι άνεμοι του έρωτα

 

Μ’ έκανες να πιστέψω ότι

όταν έρθει η καταιγίδα

θα έρθεις κι εσύ μαζί για να με σώσεις

για να με βοηθήσεις να βρω τη θέση μου

πίσω στον κόσμο των νεκρών

 

Η έρημος ξέρει ότι θα είμαστε ξένοι

μέχρι να σπάσει του χρόνου η αμείλικτη κλεψύδρα

και η άμμος της να φέρει δάκρυα στα μάτια μας

Μπορεί να μείνουμε για πάντα χαμένοι

αλλά υπάρχει ακόμα χώρος στον κόσμο αυτό

και θα περάσουν αιώνες μέχρι να ανατείλει ξανά ο ήλιος

Γενικά παρατηρώ το μεγαλύτερο μέρος των λέξεων που γράφονται εδώ , είναι στεναχωρημένα λόγια. Οχι ότι εγώ είμαι καλύτερος. :p Απλά μου έκανε εντύπωση.

 

On topic : Τα μόνα πράγματα για τα οποία μετανοιώνεις στη ζωή σου, είναι τα ρίσκα που δεν πήρες ποτέ. (δεν είναι δικό μου αλλά με εκφράζει).

ακομη ενα που το εγραψα σημερα που τα εκανα σαλατες

 

αν ημουν αετος εκει που ειναι ο ουρανος οσο ψηλα και αν πεταγα εσενα θα σκεφτομουνα

αν ημουν αγγελος φωτος του κοσμου αυτου φρουρος παλι εσενανε θα φυλαγα

μα δυστυχως η ευτυχως ειμαι ενας ασπλαχνος θνητος με μια καρδια οπως λες εσυ απο πετρα .

πως τα εφερε ετσι ο καιρος και ο χρονος αυτος ο σκοτεινος και σενανε μακρια

απο μενα εφερε

πετρα τωρα κανω την ζωη στο χτενι εφτασε η ψυχη που μακρια σου εφυγα:(

Σαν θυελα σαν ανεμος η ελληνικη ομαδα ητανε σαν την αστραπη,

μα εξω ειχε λιακαδα

Με παθος και με οραμα με της καρδιας το σθενος εδωσαν περιφανια σε ολοκληρο το γενος

σταθηκανε λεβεντικα σταθηκανε με θαρρος

με την τολμη τους ετρομαξε ακομα και ο χαρος

Χτυπαγες και η αγάπη άντεχε,

έχει τη δύναμη να συγχωρεί

πόναγα και η ψυχή μου μάτωνε

να φύγω όμως δε σκέφτηκα στιγμή

Βρέθηκα στη φυλακή σου γιατί το ήθελα

ανέχτηκα γιατί στην αγάπη σου πίστευα

εσυ με σκότωσες χωρίς δεύτερη σκέψη,

αποζητούσες υποταγή,

νόμισες λοιπόν οτι ήμουν νεκρή

Με κράταγες βαλσαμομένη

και θεωρησες τον ευατό σου νικητή

απο τι σταχτες μου γεννηθηκα ξανα

σαν το Φοινικα το αιονόβιο πουλί

σου προσφερα τα δακρυά μου για να γιατρευτείς

αλλά και κείνα τα αρνήθηκες

και γω

άφησα την ψυχή μου να πετάξει

γιατί η αγάπη δεν είναι φυλακή.

:(

Κοιταω και βλεπω εις βαθος τον πλανητη ειναι πολλων ετων, μα σκεφτομαι οι ανθρωποι δεν βγηκαν απο σπιτι? παντου σκουπιδια και βρωμιες, βρισιες και κατεβασμενα προσωπα αν ειναι δυνατον, αγαπη βλεπεις χαθηκε μα υπαρχουνε λευτα αναρωτησου λιγο μεσα σου πως θα ξεφυγεις πια, τραβα εαυτε μου καπου σε μια ακρογυαλια, και δες την θαλασσα τον ηλιο και τον ουρανο, αγκαλιασε τα ολα παρε ζωη με ματια ανοιχτα

Να γράψω ένα και εγώ:) !

Δεν έχω αστέρια να σου χαρίσω,ούτε φτερά να πας ψηλα,μόνο δυο χέρια να σε κρατήσω και μια καρδιά που σε αγαπά πραγματικά!

Ε και μερικά ακόμα:Χωρίς τα μάτια σου το φως της μέρας σβήνει,μακρία απο σένα ο δρόμος κλείνει.Θέλω να ξέρεις μόνο πόσο σε αγαπώ!

(απο μια παλιά γκόμενα!:lol: )

Το μίσος είναι φορτίο. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είσαι συνέχεια θυμωμένος. Απλά δεν αξίζει"

Αυτό με αντιπροσωπεύει!:lol: