Περί φαινομενισμού και ψευδαισθήσεων...

[TN97]

Μιας και σήμερα είναι... αργία και έχω τον απαραίτητο χρόνο να σερφάρω στο CnF, είπα να ανοίξω ένα θέμα το οποίο νομίζω ότι μας αφορά όλους.

 

Αυτό που θα θίξω είναι απλό: Έχετε σκεφτεί ποτέ ή, μάλλον καλύτερα, έχετε συνειδητοποιήσει κατά πόσο ζείτε, βλέπετε τον κόσμο, νιώθετε και βιώνετε τα πράγματα και, το κυριότερο, κρίνετε τους άλλους βασιζόμενοι στα φαινόμενα;

 

Αν νομίζετε πως ό,τι λέω είναι αμπελοφιλοσοφία, ίσως καλό θα ήταν να αναλογιστείτε κατά πόσο αυτό που ρωτάω σας επηρεάζει σε καθημερινή βάση. Πόσες φορές δεν κρίνατε κάποιον επειδή νομίζατε ότι τον ξέρατε και τον κρίνατε στηριζόμενοι απλά σε ό,τι βλέπετε επιφανειακά;

 

Για να το επεκτείνω περισσότερο, πόσες αποφάσεις έχετε πάρει, πως επιλέξατε τον τρόπο που ζείτε, ενώ τελικά είδατε και μόνοι σας πως τελικά κάνατε λάθος αφού παρασυρθήκατε από τα φαινόμενα;

 

Ο φαινομενισμός, είναι μία μεγάλη μάστιγα της εποχής μας. Αρκεί να κοιτάξουμε λίγο γύρω μας και θα δούμε πως αυτό που «περνάει» σήμερα είναι να κοιτάμε την επιφάνεια, να κρίνουμε απλοϊκά τόσο τους άλλους και τον κόσμο που μας περιβάλλει, όσο και εμάς τους ίδιους. Να μην το «παραψάχνουμε» στην τελική...

 

Παράλληλα και άμεσα συνδεόμενες με τον φαινομενισμό, έρχονται οι ψευδαισθήσεις. Όταν ακριβώς μαθαίνουμε και επιλέγουμε να ζούμε έτσι, «καταδικάζουμε» τους εαυτούς μας να μην ζούμε ΕΔΩ, στο ΤΩΡΑ. Ζούμε στον δικό μας κόσμο, στον οποίο νιώθουμε ασφάλεια.

 

Οι συνέπειες αυτού του πράγματος είναι πολύ άσχημες και, δυστυχώς, όχι άμεσα αντιληπτές. Το να επηρεάζεται κανείς από τον φαινομενισμό και να ζει με τις ψευδαισθήσεις του, τελικά τον οδηγεί σε ένα είδος πνευματικής και ψυχικής απάθειας. Ίσως για αυτό όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν πιστεύουν πια στην φιλία, στον έρωτα, στην αγάπη. Η τελική κατάληξη, είναι πάντα η ίδια: Είμαστε «νεκροί» μέσα μας και, το χειρότερο, δεν το ξέρουμε.

 

Εάν όσα λέω είναι ασαφή, με μεγάλη μου χαρά θα γίνω πιο συγκεκριμένος. Μία παράκληση μόνο: σεβαστείτε το θέμα και μην απαντήσετε εάν δεν έχετε κάτι σοβαρό να πείτε.

 

Καλή χρονιά σε όλους.

[Aisopos]

ΤΝ97 κάπου σε πιάνω, κάπου σε χάνω.

Το στίγμα του θέματος σου είναι λίγο πολύ (να το πω κάπως πιο χοντροκομμένα), αν "τα φαινόμενα πολλές φορές απατούν";

[TN97]

ΤΝ97 κάπου σε πιάνω, κάπου σε χάνω.

Το στίγμα του θέματος σου είναι λίγο πολύ (να το πω κάπως πιο χοντροκομμένα), αν "τα φαινόμενα πολλές φορές απατούν";

 

Λογικό είναι, μιας και το θέμα από την φύση του είναι κάπως... ομιχλώδες. Έχω σκεφτεί πολλές φορές να το ανοίξω αλλά πάντα κατέληγα στο ό,τι ένα forum δεν είναι το κατάλληλο μέσο για τέτοια θεματολογία. Τελικά, είπα να κάνω μια απόπειρα. :)

 

Το ερώτημα, βασικά, δεν είναι τόσο το κλασσικό «τα φαινόμενα απατούν», όσο το κατά πόσο γενικώς έχουμε ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ τί είναι ο φαινομενισμός και, ιδιαίτερα, κατά πόσο το βλέπουμε αυτό στην καθημερινή μας ζωή.

 

Θα γίνω ακόμα πιο σαφής με ένα παράδειγμα που αποτέλεσε και βασική αιτία για να ανοίξω αυτό το θέμα.

 

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος διανύουμε την περίοδο των Χριστουγέννων. Με μία απλή παρατήρηση που μπορούμε να κάνουμε, θα δούμε ότι οι περισσότεροι από εμάς, τις μέρες αυτές αναλωνόμαστε σε επιφανειακά πράγματα: να καταναλώσουμε, να είμαστε «κοινωνικοί» (τα εισαγωγικά έχουν στην σημασία τους εδώ), να πάμε σε κάποιο μαγαζί να περάσουμε καλά (άσχετα από το εάν τελικά το μετανιώνουμε κάθε χρόνο) κτλ κτλ κτλ.

 

Όλα αυτά, γιατί συμβαίνουν; Μήπως επειδή έχουμε μάθει, όπως είπα και πριν, να ζούμε με τον φαινομενισμό;

 

Ας μην σταθούμε μόνο στις Γιορτές, όμως. Όλα αυτά που ανέφερα (και πολλά ακόμα παραδείγματα που θα αναφέρω στην συνέχεια του θέματος) τα βιώνουμε 365 μέρες τον χρόνο και υπάρχουν πραγματικά ΠΟΛΛΕΣ προεκτάσεις.

 

Έγινα πιο σαφής; :)

[Dimitris79]

To θεμα που ανοιξες ειναι ενδιαφερον,αν & δεν ξερω κατα ποσο θα "πιασει" στο Τσαν ν' Φαν...:X παντως,πιστευω πως ολα ξεκινουν απ'την υποκριτικη μας σταση απεναντι στους υπολοιπους & το γεγονος πως εχουμε μαθει να κρινουμε επιφανειακα το καθετι,χωρις να εμβαθυνουμε παραπανω.Ετσι,μοιραια οδηγουμαστε σε λανθασμενες αποφασεις,κρισεις & συμπερασματα.Δυστυχως ομως,στη σημερινη κοινωνια,αυτο ειναι που πουλαει...το "εξω",το περιτυλιγμα...απο ουσια μηδεν...

[TN97]

To θεμα που ανοιξες ειναι ενδιαφερον,αν & δεν ξερω κατα ποσο θα "πιασει" στο Τσαν ν' Φαν...:X παντως,πιστευω πως ολα ξεκινουν απ'την υποκριτικη μας σταση απεναντι στους υπολοιπους & το γεγονος πως εχουμε μαθει να κρινουμε επιφανειακα το καθετι,χωρις να εμβαθυνουμε παραπανω.Ετσι,μοιραια οδηγουμαστε σε λανθασμενες αποφασεις,κρισεις & συμπερασματα.Δυστυχως ομως,στη σημερινη κοινωνια,αυτο ειναι που πουλαει...το "εξω",το περιτυλιγμα...απο ουσια μηδεν...

 

Πολύ πιθανόν να μην πιάσει το θέμα... Δεν υπάρχει πρόβλημα σε αυτό όμως. Προτιμώ να έχει λίγες και καλές απαντήσεις, αλλά ουσιώδεις. ;)

 

Πάντως, σε γενικές γραμμές κατάλαβες αρκετά καλά τι θέλω να πω αν και πρόθεσή μου είναι να επεκτείνω τα περί φαινομενισμού και σε άλλους τομείς της ζωής μας ώστε να δούμε όλοι ότι το θέμα είναι πιο πρακτικό απ'όσο νομίζουμε. ;)

[Aisopos]

Aρχίζω και καταλαβαίνω πάνω κάτω τι εννοείς ΤΝ97.

Όντως ένα τέτοιο θέμα, είναι πολύπλευρο και απαιτεί εμβάθυνση.

Πρέπει όμως να ξεκινήσουμε από κάπου και στην πορεία ας ξεδιπλώσουμε όσες περισσότερες πτυχές μπορούμε.

Κι επειδή τα παραδείγματα βοηθούν στην κατανόηση του θέματος, θα πιαστώ για να ξεκινήσω από το παράδειγμα που ανέφερες εσύ. Τις γιορτινές μέρες (χωρίς απαραίτητα να περιοριζόμαστε στις μέρες των Χριστουγέννων).

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, θεωρώ ότι έχει σχέση και το περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Ζούμε σε μια ανεπτυγμένη κοινωνία (υποτίθεται) με κυρίαρχο στοιχείο το χρήμα και τον (υπέρ)καταναλωτισμό και φυσικά με διαφορετικές αξίες με εκείνες του παρελθόντος. Η ζωή μας έχει γεμίσει από κάθε είδους στερεότυπα και πολλά πρέπει. Έτσι τις μέρες των εορτών "πρέπει" να γιορτάσουμε. Και πως μετουσιώνεται αυτό το "γιορτινό" κλίμα;

Μα φυσικά με μια γενναία έφοδο στα καταστήματα. Με ένα φρεσκάρισμα της μνήμης μας (φροντίζουν τα ΜΜΕ γι' αυτό) πως υπάρχουν και αναξιοπαθούντες(αυτοί που δεν έχουν αγοραστικοί δύναμη δηλαδή). Με τυποποιημένες ευχές(από πράξεις τίποτα). Με το να πάμε στην εκκλησία (ασχέτως αν πιστεύουμε ή όχι) για να "νιώσουμε" από κοντά το θείο μήνυμα.

Και μετά τί;

Mετά το μπαλόνι ξεφουσκώνει.. Βγάζουμε τα χρωματιστά γυαλιά και βλέπουμε τα πράγματα ως έχουν..

Είμαι από αυτούς που αυτές οι μέρες τον μελαγχολούν. Και δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο ψεύτικο και υποκριτικό του όλου θέματος.

 

Δεν ξέρω αν η απόπειρα να πιάσω το θέμα από κάπου, είναι επιτυχημένη.

Είναι κάτι που σηκώνει πολύ συζήτηση..

[TN97]

Φυσικά και σηκώνει πολλή συζήτηση το θέμα. :)

 

Ένας από τους λόγους που ως τώρα δεν το έκανα πολύ συγκεκριμένο, είναι για να μπορέσουμε όλοι να προσεγγίσουμε το θέμα ο καθένας από την δική του σκοπιά. Να υπάρχουν περιθώρια ώστε να «παίξουμε».

 

Στο θέμα μας λοιπόν. Και εμένα με ενοχλεί το «πνεύμα των Γιορτών», έτσι όπως έχει γίνει σήμερα. Ωστόσο, δεν στέκομαι σε αυτό μόνο, για αυτό και θα αναφέρω άλλο παράδειγμα, πιο... διαχρονικό.

 

Ας πάρουμε την φιλία, μία πολύ παρεξηγημένη έννοια κατά την γνώμη μου (βασικά πολλά πράγματα είναι παρεξηγημένα, αλλά ΟΚ, ας κάνουμε μία αρχή).

 

Πολλοί άνθρωποι, κρίνοντας επιφανειακά, «κάνουν παρέα» κάποιον επειδή έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, ας πούμε ένα χόμπυ. Φυσικά, πολλές φορές η «φιλία» γκρεμίζεται στα δύσκολα διότι πολύ απλά έχει χτιστεί με εντελώς λάθος βάσεις. Στην περίπτωση αυτή, το λάθος βρίσκεται σε αυτό που είπα. Ο Χ έβγαλε λάθος συμπέρασμα για κάποιον, στηριζόμενος σε μη-ουσιώδη πράγματα.

 

Προχωράω.

 

Ας πάρουμε το θέμα των σχέσεων. Στις μέρες μας σπανίζουν οι καλές και μακροχρόνιες σχέσεις. Πολλοί γάμοι καταλήγουν σε διαζύγια και όσο περνάει ο καιρός το ποσοστό αυξάνεται.

 

Αν ρωτήσεις τους... παθούντες, στις περισσότερες περιπτώσεις θα πάρεις επιφανειακές απαντήσεις:

 

- Δεν μας έκατσε

- Δεν ταιριάζαμε

- Ο/Η τάδε ήταν ανάξιος/η για μόνιμη σχέση

...κτλ κτλ κτλ

 

Σπάνια θα πάρεις ουσιώδεις απαντήσεις και πως να πάρεις όταν αυτοί που ρωτάς κρίνουν φαινομενικά τα πάντα γύρω τους, ακόμα και τον εαυτό τους. ;)

 

Μία καλή αρχή λοιπόν, είναι να αποβάλλουμε τον φαινομενισμό τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον τρόπο που βλέπουμε ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ. Μόνο εάν καταφέρουμε να δούμε ποιοι είμαστε πραγματικά, μπορούμε να ξέρουμε και τι πραγματικά θέλουμε.

 

Διότι Αίσωπε, εδώ που τα λέμε, εάν το να κοροϊδεύουμε τους άλλους είναι μία φορά άσχημο, το να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας είναι δέκα φορές. ;)

[Aisopos]

Πως τα ξεφουρνίζεις όλα μαζί βρε ΤΝ97; Ένα ένα για να προλαβαίνουμε :)

 

Ξεκινώ από την φιλία (ελπίζω να μην μας κλειδώσουν οι moderators επειδή υπάρχει ήδη θέμα για την φιλία :D )

 

Για μένα υπάρχουν αρκετά ήδη φιλίας. Η πιο σημαντική κατ' εμέ είναι αυτή που καλούμε "αδελφική" φιλία και δεν νομίζω ότι χρειάζεται σχολιασμό.

 

Από κει και πέρα πάμε σε άλλα μονοπάτια.

Σίγουρα μπορείς να κάνεις μια λάθος φιλία βασιζόμενος σε "φαινόμενα που τελικά απατούν". Αυτό δεν είναι και τόσο τραγικό. Είναι θέμα λάθος εκτιμήσεων και μπορεί να συμβεί στον καθένα. Άλλωστε για να κάνεις κάποιον πραγματικά φίλο, ξεκινάς πάντα από κάποιες εκτιμήσεις και γενικότερα βασίζεσαι στο ένστικτό σου. Σημασία έχει η πρόθεση.

 

Πάμε μετά στην φιλία από ανάγκη.

Δεν σου έχει τύχει ποτέ, να βρεθείς σε ένα καινούργιο περιβάλλον χωρίς φίλους και να νιώθεις την ανάγκη να κάνεις τουλάχιστον έναν, έστω κι αν καταβάθος γνωρίζεις ότι δεν είναι και η καλύτερη επιλογή; Σ' αυτή την περίπτωση λειτουργεί η ανάγκη για επικοινωνία.

 

Αφήνω τελευταία την χειρότερη όλων. Την φιλία από συμφέρον.

Εδώ ΤΝ97 βρίσκει τον απόλυτο στόχο ο προβληματισμός σου και πραγματικά δεν ξέρω αν μπορώ ή αν πρέπει να το σχολιάσω. Άλλωστε το πράγμα μιλάει από μόνο του.

 

Προχωράω στις σχέσεις και θα δανειστώ και πάλι την λέξη "συμφέρον".

Δυστυχώς σήμερα εισβάλλει όλο και περισσότερο στις προσωπικές σχέσεις (πάντα υπήρχε, αλλά πιστεύω όχι σε τέτοιο βαθμό).

Το πόσο φουσκωμένο είναι το πορτοφόλι σου, ή το πόσο ευρύ κύκλο σημαντικών γνωριμιών έχεις, είναι από τα σημαντικότερα κριτήρια πλέον για να έρθει ο άλλος πιο κοντά σου. Φυσικά το περιτύλιγμα είναι τα αγνά συναισθήματα, τα οποία κατά πάσαν πιθανότητα θα εξανεμιστούν, αν χάσεις κάποια από τα άλλα "βασικά προτερήματα".

 

Θα κλείσω τον συλλογισμό μου με το "εάν το να κοροϊδεύουμε τους άλλους είναι μία φορά άσχημο, το να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας είναι δέκα φορές." το οποίο είναι λογικό να με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.

[hydro]

εθεσες ενα θεμα αλλα αφησες το αποτελεσμα εξω

ναι μεν ολα στην ζωη μας οποτε και αν γινουν μπαινουν στην κατηγορια "φαινομενα που απατουν" αλλα μετα τι γιεται οταν αρχιζεις και εχεις εμπιστισυνη σε κατι σε καποιον σε σενα και τελικα βρεθεις σε μια θεση οπου απο την αρχη δεν προεβλεψες?

[elen82]

Ωραίο θέμα παιδιά, και "δυνατό"...

Να απαντήσω πρώτα σε σενα Hydro. Δεν είναι δυνατόν να αποκτήσεις αυτό που πραγματικά θέλεις αν δεν έχεις τη δύναμη να τολμήσεις να το προσπαθήσεις. Ακόμα κι αν έχεις απογοητευτεί, ξανά και ξανά... Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να μην κοροιδεύουμε τους εαυτούς μας,χωρίς συμβιβασμούς.... Αλλά θέλει επιμονή, και κότσια γι΄αυτό.

Το θέμα τώρα το είχα σκεφτεί κι εγώ τελευταία. Σκεφτόμενη περισσότερο τις σχέσεις βασικά. Πόσες φορές έχει τελειώσει κάτι ακόμη κι αν εμείς δεν θέλαμε πραγματικά να τελειώσει? Γιατί είπες δεν πάει άλλο, δεν γίνεται, γιατί όλα έτσι δείχνουν ή ακόμα χειρότερα γιατί όλοι έτσι λένε...? Είναι συγκεκριμένα γεγονότα που σου λένε να φύγεις, κι αν κάνεις διαφορετικά τότε όλοι θα σε πουν μ@λ@κα.. Αλλά ποιός μπορεί να ξέρει περισσότερο από εμάς αν υπάρχει ταύτηση ψυχής, ή πραγματική αγάπη, ή κάτι που μόνο εσύ ο ίδιος μπορείς να ξέρεις. Είναι πολύ κακό να αρκούμαστε στην επιρροή των άλλων και δυστυχως όταν θα το καταλάβουμε θα είναι ήδη αργα γιατί θα έχουμε συμβιβαστεί και θα το παίζουμε ευτυχισμένοι. Είμαι σίγουρη για παράδειγμα οτι στους ποερισσότερους θα έχει συμβεί να κάνουν πίσω σε μια σχέση που θέλουν αν πέσουν όλοι επάνω τους να τους λένε τις φαινομενικά σωστότερες επιλογές... Ειδικά αν αυτές είναι αρκετές. Πιο συγκεκρημένα π.χ. "αυτός σου πάει περισσότερο, είναι πιο είναι πιο... έχει πιο μπλα μπλα μπλά..." ή χειρότερα ακόμη "κοίτα πόσα σου έχει κάνει, γιατί κάθεσαι ακόμα, μην ασχολήσαι άλλο μπλα μπλά μπλα..." Έχω κάνει πολλές φορές τη σκέψη τελευταία πως ένας μεγάλος φόβος μου είναι να μη περάσω τη ζωή ζωή μου με λάθος άτομο. Λόγω των φαινομένων... Όχι οτι ξέρω αν και που βρίσκεται το σωστό αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Δε θα αναφερθώ στη φιλία τώρα γιάτι ήδη έχω γράψει έκθεση και θα γίνω κουραστική. Λέω μόνο πόσες φορές υπάρχουν που όλοι μας βγαίνουμε με κάποια άτομα απλά και μόνο συμβατικά. όχι ότι δε το θέλουμε, αλλά ίσως δεν υπάρχει και πραγματική επιθυμία να τους δούμε, αλλά έτσι συνηθίζεται καιρό τώρα.

Θέλω να ευχηθώ κλείνοντας, μαζί με καλή χρονιά, να προσπαθήσουμε να ακούμε στην καρδιά μας, όσο παλαιομοδίτικο κι αν ακούγεται και αντίθετα στην εποχη,στο μέσα μας κι όχι στο έξω, στις επιθυμίες μας κι όχι στα κοινά δεδομένα που άλλοι μας θέτουν. Μόνο έτσι τα μηνύματα "ότι επιθυμεις..."κτλ μπορει να βγουν όντως πραγματικά. ν

Χρονια πολλά, ότι επιθυμούμε κι ότι μας αξίζει... Sorry αν κούρασα:O

[TN97]

@Aisopos: Μην στέκεσαι στα παραδείγματα που δίνω, αυτά καθεαυτά. Απλά δείχνω τις... πρακτικές εφαρμογές που μπορεί να έχει ο φαινομενισμός στην ζωή μας.

 

Το πρόβλημα είναι ο φαινομενισμός, όχι τα αποτελέσματά του τα οποία μπορεί να είναι εκατοντάδες.

 

@hydro: Το θέμα μας δεν είναι το αναπάντεχο, το οποίο μπορεί να συμβεί σε όλους, ανεξαρτήτως από το πόσο καλά δρούμε στην ζωή μας. Πράγματα που δεν τα περιμένουμε πάντα θα συμβαίνουν.

 

@elen82: Προσεγγίζεις το θέμα από την μεριά των σχέσεων και καλά κάνεις μιας και είναι κάτι που απασχολεί πολύ κόσμο. Ωστόσο, ένα καλό ερώτημα που μπορώ να σου θέσω, είναι: Πως γίνεται να απαλλαγούμε από τον φαινομενισμό;

 

Απευθυνόμενος σε όλους, και αφού ξεκαθαρίσαμε (πιστεύω δλδ) ποιο είναι το πρόβλημα (φαινομενισμός) ίσως μπορούμε να δείξουμε και άλλες πτυχές του στην καθημερινή μας ζωή.

 

Προχωράω σε ένα ακόμα παράδειγμα λοιπόν. :)

 

Όλοι μας γνωρίζουμε πως κάποτε θα αποδημήσουμε εις Κύριον. Παρόλαυτά, και ενώ ξέρουμε πως κάθε μέρα που περνά δεν γυρνάει πίσω, επιμένουμε να αναλωνόμαστε σε εντελώς εφήμερα πράγματα, τα οποία κατά βάθος ξέρουμε πως δεν θα μας κάνουν πιο ευτυχισμένους.

 

Έτσι, αγοράζουμε πράγματα που δεν χρειαζόμαστε, σχετιζόμαστε με ανθρώπους (είτε ερωτικά είτε φιλικά) ενώ ξέρουμε πως δεν είναι αυτό που θέλουμε, σταματάμε να νιώθουμε και βλέπουμε τα πάντα υπολογιστικά, ασχολούμαστε μόνο με τους εαυτούληδές μας, δεν ζούμε την ζωή μας, δεν την απολαμβάνουμε.

 

Μήπως τελικά μία άλλη πτυχή του φαινομενισμού, είναι ότι ξεχνάμε πως είναι να ζούμε την ζωή μας πραγματικά; :)

[Aisopos]

ΤΝ97 να βάλω δύσκολα; :)

πως είναι να ζούμε την ζωή μας πραγματικά;

 

Το "πραγματικά" δεν είναι κάτι το υποκειμενικό;

[ALR]

ΤΝ97 να βάλω δύσκολα; :)

 

 

Το "πραγματικά" δεν είναι κάτι το υποκειμενικό;

 

 

Όχι, δεν είναι. Υπάρχει ένα "πραγματικά", αυτό που δεν είναι μέσα στον φαινομενισμό και πηγάζει από την φύση.

[TN97]

Άλλη μια παρεξηγημένη φράση: «Τα πάντα είναι υποκειμενικά».

 

Δεν είναι έτσι και όποιος το πιστεύει βρίσκει ένα καταφύγιο στο οποίο συνεχίζει να ζει, αρνούμενος να δει την πραγματικότητα. Και επειδή σε εμάς τους ανθρώπους μας αρέσει να βλέπουμε τα πράγματα όπως μας βολεύουν, πολλές φορές υιοθετούμε αυτή την ρήση ώστε να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας. Καλά τα λέω; :)

 

Αίσωπε, υπάρχει η υποκειμενική πραγματικότητα, υπάρχει και η αντικειμενική. Για εμένα πχ μπορεί κάτι να είναι ανούσιο, για σένα όμως να είναι σημαντικό. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

 

Ωστόσο, υπάρχουν και πράγματα που είναι αντικειμενικά. Για παράδειγμα, είτε σ'αρέσει είτε δεν σ'αρέσει, δεν θα ζεις για πάντα.

 

Στην ερώτησή σου λοιπόν

 

ΤΝ97 να βάλω δύσκολα; :)

 

 

Το "πραγματικά" δεν είναι κάτι το υποκειμενικό;

 

θα σου απαντήσω λέγοντας πως το «πραγματικά» είναι κάτι... πάρα πολύ απλό:

 

- Να είσαι στο ΕΔΩ και στο ΤΩΡΑ.

 

Πόσοι άνθρωποι πιστεύεις ότι πρακτικά το τηρούν αυτό;

[Aisopos]

«Τα πάντα είναι υποκειμενικά». Δεν είπα αυτό ακριβώς :) Δεν το γενίκευσα.

Αν εννοείς το "τα πάντα είναι σχετικά", ναι είναι κάτι που το πιστεύω.

 

Μίλησα για το "πραγματικά".

Ο μοναχός που ζει στο Άγιο Όρος, θεωρεί ότι βιώνει το πραγματικό νόημα της ζωής.

Το ίδιο και ένας ασκητής στο Θιβέτ.

Για μένα το πραγματικό της νόημα είναι να αποδέχομαι το γεγονός ότι είμαι περαστικός από αυτή και να μπορώ να απολαύσω όσες χαρές μπορεί να μου δώσει στο σύντομο πέρασμά μου από αυτή(στο εδώ και τώρα όπως είπες αν το αντιλαμβάνομαι σωστά).

Για κάποιον άλλον η ζωή δεν έχει αξία και αυτοκτονεί.

Για σένα ενδεχομένως, το "πραγματικά" εντοπίζεται σε κάποιο άλλο επίπεδο.

 

Όλα τα παραπάνω όπως βλέπεις δεν συμφωνούν μεταξύ τους και από κει προκύπτει και η υποκειμενικότητα.

 

Για να ζήσουμε "πραγματικά"(όπως μπορεί να το εννοεί ο καθένας) θα πρέπει να καθοδηγούμε πλήρως εμείς οι ίδιοι την ζωή μας.

Πιστεύεις ότι το πετυχαίνουμε πάντα αυτό, ή ίδια η ζωή μας παίρνει το χαλινάρι κάποιες φορές και μας καθοδηγεί αυτή;

[pankard]

ωραία η συζήτηση.

να ξεκινήσω λέγοντας οτι θεωρητικά όλα είναι δυνατά,στην πράξη μπορεί να αποδειχθούν και αδύνατα.

ο φαινομενισμός που λέτε,εγώ πιστεύω οτι τον δέχεται κάποιος καθαρά και μόνο για να εξυπηρετήσει τις δικές του ανάγκες και συμφέροντα.

μπορεί να προσποιείται οτι περνάει καλά,είτε με φίλους είτε με σχέσεις με το αντίθετο φύλο-αλλά ξέρει καλά οτι δεν μπορεί να κάνει αλλίως.

είναι μονόδρομος δηλαδή.

αυτό ισχύει κυρίως σε άτομα που δεν μπορούν να προσαρμοστούν στο κοινωνικό σύνολο (όπως εμένα).αυτοί είναι οι φαινομενικά άνθρωποι που ζούνε στον κόσμο τους.που πιστεύουν οτι όλα βαίνουν καλώς και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.αυτό είναι η επιφάνεια βεβαίως.

γενικά οι άνθρωποι που έχουν ΄τετοιου είδους προβλήματα ,εγώ πιστεύω οτι έρχονται σε σύγκορουση με τον εσωτερικό τους κόσμο για κάποια αίτια,με συνέπεια να αποπροσανατολίζονται εντελώς απο το πραγματικό νόημα της ζωής(αν υπάρχει αυτό).

εγώ ας πούμε πιστεύω ακράδαντα οτι στη ζωή τίποτα δεν έχει νόημα.

όλα γίνονται για το τίποτα.χωρίς κανένα λόγο.αυτό είναι το νόημα.οτι δεν υπάρχει τίποτα,δεν πιστεύεις σε τίποτα,δεν προσδοκάς τίποτα,και είσαι ευτυχισμένος χωρίς σκοτουρες και έννοιες.

είναι απλό το θέμα : γεννήθηκες για να πεθάνεις.

τα αισθήματα τα δημιούργησε ο ίδιος ο άνθρωπος απο την ανάγκη του να πιστεύει σε κάτι,για να συνεχίσει να ζεί.όπως και όλα τα ευρήματα του ανθρώπου σε όλους τους τομείς.

και στο κάτω κάτω, αν το αναλύσεις περαιτέρω κάλλιστα θα μπορούσε να εκλείψει κι ο φαινομενισμός(αλήθεια υπάρχει τέτοιος όρος??)

αν πετούσαμε τα προσωπεία ,είμαστε ο εαυτός μας σε όλες τις πλευρές της ζωής και μπορούσαμε να εμπιστευτούμε άνετα ,ο ένας τον άλλον.

αυτό όμως δυστυχώς δεν συνβαίνει κι ούτε πρόκειται να συμβεί ποτέ,λόγω της φύσεως του ανθρώπου που προσπαθεί πάντα να ωφεληθεί είς βάρος του άλλου.

ναι ξέρω,πετάγομαι απο το ένα θέμα στο άλλο.

αλλά έτσι μου βγήκε ο συνειρμός

[PMNEDM]

εγώ ας πούμε πιστεύω ακράδαντα οτι στη ζωή τίποτα δεν έχει νόημα.

όλα γίνονται για το τίποτα.χωρίς κανένα λόγο.αυτό είναι το νόημα.οτι δεν υπάρχει τίποτα,δεν πιστεύεις σε τίποτα,δεν προσδοκάς τίποτα,και είσαι ευτυχισμένος χωρίς σκοτουρες και έννοιες.

είναι απλό το θέμα : γεννήθηκες για να πεθάνεις.

 

Ακρατος μηδενισμος δηλαδη. Διαφωνω. Η ζωη εχει νοημα, απλα οχι ενα, και οχι απολυτο. Το θεμα ειναι τι νοημα δινεις εσυ στη ζωη. Νομιζω οτι αν δεν πιστευεις σε τιποτα, δεν φοβασαι τιποτα, και δεν ελπιζεις σε τιποτα, τοτε δεν εισαι ελευθερος, αλλα νεκρος (επισης εισαι και ο Νικος Καζαντζακης, αλλα αλλο αυτο! :p )...

 

...θα μπορούσε να εκλείψει κι ο φαινομενισμός(αλήθεια υπάρχει τέτοιος όρος??)

 

Ο ορος υπαρχει και ειναι ταυτοσημος με τους "φαινομενοκρατια" και "φαινομεναλισμος". Δεν σημαινει ομως ακριβως αυτο που περιγραφει ο TN97, για το οποιο δεν υπαρχει αυτουσιος ορος απο οσο ξερω. Φαινομενισμος ειναι η φιλοσοφικη αντιληψη συμφωνα με την οποια προσιτα στην ανθρωπινη γνωση ειναι μονο τα φαινομενα και οχι τα ιδια τα πραγματα. Δηλαδη, αν καταλαβα καλα αυτο που ενοχλει τον TN97 (ας με διορθωσει αν κανω λαθος:O ) ειναι το να ζουν οι ανθρωποι σαν να υπαρχει ο φαινομενισμος στην πραγματικοτητα, χωρις καν να το καταλαβαινουν οι ιδιοι.

 

Υ.Γ: Σε εχω παρακαλεσει και αλλη μια φορα, σε αλλο θεμα: Αν θα μπορουσες να εχεις μια πιο ευαναγνωστη διαρθρωση του κειμενου σου, θα με/μας διευκολυνες πολυ! :) Γραφεις χωρις ουσιαστικα παραγραφους, μεγαλα κειμενα, και σχεδον παντα χωρις κεφαλαια, και ετσι δυσκολευεις την αναγνωση του... Thanks!

 

θα σου απαντήσω λέγοντας πως το «πραγματικά» είναι κάτι... πάρα πολύ απλό:

 

- Να είσαι στο ΕΔΩ και στο ΤΩΡΑ.

 

Πόσοι άνθρωποι πιστεύεις ότι πρακτικά το τηρούν αυτό;

Ωστόσο, ένα καλό ερώτημα που μπορώ να σου θέσω, είναι: Πως γίνεται να απαλλαγούμε από τον φαινομενισμό;

 

...

 

Προχωράω σε ένα ακόμα παράδειγμα λοιπόν. :)

 

Όλοι μας γνωρίζουμε πως κάποτε θα αποδημήσουμε εις Κύριον. Παρόλαυτά, και ενώ ξέρουμε πως κάθε μέρα που περνά δεν γυρνάει πίσω, επιμένουμε να αναλωνόμαστε σε εντελώς εφήμερα πράγματα, τα οποία κατά βάθος ξέρουμε πως δεν θα μας κάνουν πιο ευτυχισμένους.

 

Επιτρεψε μου να σου απαντησω στις ερωτησεις σου, με μια ερωτηση: Πιστευεις οτι ειναι εφικτο να απαλλαγουμε πληρως απο αυτο το φαινομενο; Και αν ναι, ειναι επιθυμητο;

 

Κατα την αποψη μου, η κατασταση αυτη, στο βαθμο που υπαρχει σημερα, ειναι "προϊον" της συγχρονης κοινωνιας και των ρυθμων της. Εχει γινει ετσι η ζωη μας, που δεν μπορουμε παρα να scanαρουμε το περιβαλλον και τους ανθρωπους γυρω μας, και επομενως να παιρνουμε βιαστικες (μακρο/βραχυπροθεσμες) αποφασεις. Εχεις δικιο οτι το να διαλεγεις φιλους, ετερον ημισυ, κτλ, βασει των φαινομενων ειναι δραματικο και ανωφελο. Δεν διαφωνω, και στο βαθμο που μπορω προσπαθω να το καταπολεμησω. Αλλα σκεψου το εξης: Πολλοι αντιμετωπιζουν τετοια προβληματα στη ζωη τους (οικονομικα, κοινωνικα, κοκ) που δεν εχουν χρονο να ασχοληθουν με την ουσια της ζωης. Ασχολουνται με το να προσπαθουν να...ζησουν! Δυστυχως ετσι ειναι η ζωη σημερα.

 

Παρολα αυτα, θεωρω οτι σε ενα βαθμο, δεν θα μπορουσαμε να αντιμετωπισουμε τη ζωη αν δεν ζουσαμε και σε καποιο βαθμο επιφανειακα και εφημερα. Πιστευω ακραδαντα οτι δεν γινεται καθε μερα να ζεις σαν να ειναι η τελευταια σου...Και δεν γινεται, γιατι αν ζουσαμε ολοι ετσι, τιποτα δεν θα πηγαινε μπροστα, δεν θα υπηρχαν μακροπροθεσμοι στοχοι, και θα ζουσαμε ολοι μια ζωη απολαυσης/ξεγνοιασιας/αδιαφοριας...

 

Για να ειμαι ξεκαθαρος, αν και θεωρω οτι ειναι αρκετα σαφες και απο τα παραπανω, δεν ειμαι υπερμαχος της θεωριας του φαινομενισμου. Ισα ισα. Θεωρω οτι οντως το χειροτερο πραγμα που μπορεις να κανεις στη ζωη σου ειναι να ζεις σε μια ψευδαισθηση ευτυχιας, ευχαριστησης, λανθασμενων στοχων και επιλογων. Το να λειτουργεις οχι μονο βασει του τι βλεπεις και αισθανεσαι, αλλα και για να σε βλεπουν ή επειδη σε βλεπουν οι υπολοιποι, στην ουσια σου στερει το νοημα της ζωης. Θεωρω οτι για την παραπανω "φιλοσοφια ζωης" (αν μπορουμε να την αποκαλεσουμε ετσι) ευθυνεται τοσο η παρουσα κοινωνια, οσο και εμεις οι ιδιοι, μιας και πολλοι αδυνατουμε να αντιληφθουμε τις πραγματικες επιλογες που μας δινονται (προσωπικη αποψη: Λογω ελλειψης παιδειας και του τροπου ζωης μας, που μας εχει συνηθισει στο να βολευομαστε με το ευκολο)

 

Παρακαλω τον TN97 να μου πει αν ξεφυγα πολυ απο το αρχικο θεμα του θεματος ή αν το εχασα εντελλως! :worry:

 

Υ.Γ: Οσο για το αν παει απατο το θεμα ή οχι (απο δω και περα) προσωπικα δεν με πειραζει. Ακομα και απο τα οσα διαβασα, και με εβαλαν σε σκεψεις, κερδισα κατι. Αν συνεχιστει και ειναι ουσιωδες, ακομα καλυτερα! :)

[TN97]

Ο ορος υπαρχει και ειναι ταυτοσημος με τους "φαινομενοκρατια" και "φαινομεναλισμος". Δεν σημαινει ομως ακριβως αυτο που περιγραφει ο TN97, για το οποιο δεν υπαρχει αυτουσιος ορος απο οσο ξερω. Φαινομενισμος ειναι η φιλοσοφικη αντιληψη συμφωνα με την οποια προσιτα στην ανθρωπινη γνωση ειναι μονο τα φαινομενα και οχι τα ιδια τα πραγματα. Δηλαδη, αν καταλαβα καλα αυτο που ενοχλει τον TN97 (ας με διορθωσει αν κανω λαθος:O ) ειναι το να ζουν οι ανθρωποι σαν να υπαρχει ο φαινομενισμος στην πραγματικοτητα, χωρις καν να το καταλαβαινουν οι ιδιοι.

 

Πέφτεις αρκετά κοντά σε αυτό που εννοώ.

 

Για μένα, φαινομενισμός, είναι η κατάσταση εκείνη βάσει της οποίας ο άνθρωπος ζει, βλέπει τον κόσμο γύρω του όπως και τον εαυτό του κοιτώντας εντελώς επιφανειακά. Βλέπει τα πράγματα όπως του λένε ότι είναι ή όπως θέλει να είναι. Ποτέ όπως είναι.

 

Επιτρεψε μου να σου απαντησω στις ερωτησεις σου, με μια ερωτηση: Πιστευεις οτι ειναι εφικτο να απαλλαγουμε πληρως απο αυτο το φαινομενο; Και αν ναι, ειναι επιθυμητο;

 

Φυσικά και είναι εφικτό. Τώρα το εάν είναι επιθυμητό δεν το γνωρίζω. Είναι γνωστό ότι σε γενικές γραμμές οι άνθρωποι αρέσκονται στο να κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους. Νιώθουν πιο ασφαλείς έτσι.

 

Κατα την αποψη μου, η κατασταση αυτη, στο βαθμο που υπαρχει σημερα, ειναι "προϊον" της συγχρονης κοινωνιας και των ρυθμων της. Εχει γινει ετσι η ζωη μας, που δεν μπορουμε παρα να scanαρουμε το περιβαλλον και τους ανθρωπους γυρω μας, και επομενως να παιρνουμε βιαστικες (μακρο/βραχυπροθεσμες) αποφασεις. Εχεις δικιο οτι το να διαλεγεις φιλους, ετερον ημισυ, κτλ, βασει των φαινομενων ειναι δραματικο και ανωφελο. Δεν διαφωνω, και στο βαθμο που μπορω προσπαθω να το καταπολεμησω. Αλλα σκεψου το εξης: Πολλοι αντιμετωπιζουν τετοια προβληματα στη ζωη τους (οικονομικα, κοινωνικα, κοκ) που δεν εχουν χρονο να ασχοληθουν με την ουσια της ζωης. Ασχολουνται με το να προσπαθουν να...ζησουν! Δυστυχως ετσι ειναι η ζωη σημερα.

 

Συμφωνώ κατά το ήμισυ με όσα λες. Η σύγχρονη κοινωνία ναι μεν δημιουργεί τέτοια φαινόμενα αλλά ταυτόχρονα η δημιουργείται και από εμάς. Σωστά; :)

 

Ας μην τα ρίχνουμε όλα στην κοινωνία λοιπόν...

 

Παρολα αυτα, θεωρω οτι σε ενα βαθμο, δεν θα μπορουσαμε να αντιμετωπισουμε τη ζωη αν δεν ζουσαμε και σε καποιο βαθμο επιφανειακα και εφημερα. Πιστευω ακραδαντα οτι δεν γινεται καθε μερα να ζεις σαν να ειναι η τελευταια σου...Και δεν γινεται, γιατι αν ζουσαμε ολοι ετσι, τιποτα δεν θα πηγαινε μπροστα, δεν θα υπηρχαν μακροπροθεσμοι στοχοι, και θα ζουσαμε ολοι μια ζωη απολαυσης/ξεγνοιασιας/αδιαφοριας...

 

Χμμμμ........ άλλος ένας παρεξηγημένος όρος, το «να ζεις για το σήμερα». Πολλοί το παρερμηνεύουν ως ωχαδερφισμό, ανευθυνότητα κτλ.

 

Εγώ, PMNEDM δεν εννοώ καθόλου αυτό. Το εννοώ κυριολεκτικά. Πες μου, πόσο καιρό έχεις να ζήσεις στο ΕΔΩ και στο ΤΩΡΑ; Να μην σκέφτεσαι 728472409 πράγματα το δευτερόλεπτο, να μην είσαι στον κόσμο σου, να είσαι 100% στο παρόν; Μήπως σκέφτεσαι πιο πολύ από όσο νομίζεις και μήπως θα έπρεπε να σκέφτεσαι λιγότερο;

 

Ξέρεις, ένας άνθρωπος που ζει πραγματικά στο παρόν, είναι ένας άνθρωπος που δεν σκέφτεται ανούσια πράγματα. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν, έχει την δυνατότητα να ΝΙΩΘΕΙ. Αμφιβάλλεις PMNEDM ότι οι πιο πολλοί άνθρωποι σήμερα δεν νιώθουν αλλά, απεναντίας, παρασκέφτονται;

 

Τώρα καταλαβαίνεις καλύτερα τι θέλω να πω; Το είπα από το 1ο μου μήνυμα, δεν είναι πρόθεσή μου να ανοίξω αμπελοφιλοσοφικό θέμα. Μιλάω πολύ πρακτικά. ;)

 

Για να ειμαι ξεκαθαρος, αν και θεωρω οτι ειναι αρκετα σαφες και απο τα παραπανω, δεν ειμαι υπερμαχος της θεωριας του φαινομενισμου. Ισα ισα. Θεωρω οτι οντως το χειροτερο πραγμα που μπορεις να κανεις στη ζωη σου ειναι να ζεις σε μια ψευδαισθηση ευτυχιας, ευχαριστησης, λανθασμενων στοχων και επιλογων. Το να λειτουργεις οχι μονο βασει του τι βλεπεις και αισθανεσαι, αλλα και για να σε βλεπουν ή επειδη σε βλεπουν οι υπολοιποι, στην ουσια σου στερει το νοημα της ζωης. Θεωρω οτι για την παραπανω "φιλοσοφια ζωης" (αν μπορουμε να την αποκαλεσουμε ετσι) ευθυνεται τοσο η παρουσα κοινωνια, οσο και εμεις οι ιδιοι, μιας και πολλοι αδυνατουμε να αντιληφθουμε τις πραγματικες επιλογες που μας δινονται (προσωπικη αποψη: Λογω ελλειψης παιδειας και του τροπου ζωης μας, που μας εχει συνηθισει στο να βολευομαστε με το ευκολο)

 

Παρακαλω τον TN97 να μου πει αν ξεφυγα πολυ απο το αρχικο θεμα του θεματος ή αν το εχασα εντελλως! :worry:

 

Υ.Γ: Οσο για το αν παει απατο το θεμα ή οχι (απο δω και περα) προσωπικα δεν με πειραζει. Ακομα και απο τα οσα διαβασα, και με εβαλαν σε σκεψεις, κερδισα κατι. Αν συνεχιστει και ειναι ουσιωδες, ακομα καλυτερα! :)

 

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ. :)

[garfield]

Για μένα, η απάντηση είναι να ζεις συνειδητά. Να κάνεις την ανοησία σου, να κλείνεσαι στον κοσμο σου, αλλά να το κάνεις συνειδητά. Οταν γνωρίζεις τους λόγους, δε μένεις στην επιφάνεια των πραγμάτων. Με συγχωρείτε αν αυτό φαίνεται τελείως απλοϊκό (ίσως και να είναι), αλλά είναι η δική μου άποψη.

[punky]

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι πολύ βέβαιος ότι έχω κατανοήσει το ερώτημα και την έννοια "φαινομενισμός". Οπότε συγχωρέστε με αν γράψω αρλούμπες.

Ίσως να ακουστώ λίγο αιρετικός αλλά δεν με βρίσκει σύμφωνο αυτή η καθολική επίθεση στο "φαίνεσθαι¨. Ο κυριότερος λόγος είναι γιατί είναι ο μόνος τρόπος να εξωτερικεύσεις το ποιος έσυ και να επικοινωνήσεις με τον άλλο. Αυτά τα περί "πραγματικού εαυτού" και τα "κατά βάθος" πάνε περίπατο εάν εξωτερικεύουμε μία συμπεριφορά βάσει της οποίας οι άλλοι μας κρίνουν, μας ζυγίζουν και έλκονται ή απωθούνται από εμάς.

 

Θα χρησιμοποιήσω ένα extreme παράδειγμα (και εικασία) του Νίτσε: Έκανε λοιπόν ο Νίτσε μία υπόθεση, μιλώντας για την εξέλιξη των ειδών, και είπε ότι κάποτε είναι πολύ πιθανόν να υπάρξαν πλάσματα τα οποία να ήταν "ανώτερα" πνευματικά με την έννοια ότι πάντα κοιτούσαν τον κόσμο με μια βαθιά διερευνητική ματιά. Αυτά τα πλάσματα λοιπόν ήξεραν ότι υπήρχαν ας πούμε λιοντάρια. Άμα συναντούσαν κάτι που έμοιαζε με λιοντάρι, βρυχόταν σα λιοντάρι και κινούταν σα λιοντάρι, δεν έφταναν στο συμπέρασμα ότι είναι λιοντάρι. Το εξέταζαν (εποπτικά) σε μεγαλύτερο βάθος. Εν τω μεταξύ βέβαια είχαν γίνει ήδη γεύμα του. Αντιθέτως, τα πλάσματα που αν έβλεπαν κάτι αντίστοιχο, δεν καθόντουσαν να βασανιστούν και πολύ με λεπτομέρειες, ήταν αυτά που επιβίωναν γιατί το βάζαν εγκαίρως στα πόδια.

 

Συμφωνώ ότι είναι extreme και ειρωνικό το παράδειγμα, αλλά καταδυκνύει ότι το "φαίνεσθαι" δεν είναι δευτεροκλασάτη έννοια. Ήταν σημαντικό για την επιβίωση ενός είδους κάποτε. Και ίσως είναι σημαντικό και σήμερα. Γιατί μπορεί στην Κηφισίας να μην έχει λιοντάρια ή στο χώρο που εργαζόμαστε, αλλά αρκεί για να δούμε κάποια χονδρικά χαρακτηριστικά κάποιου για να τον κατατάξουμε. Και αναλόγως να τον προσεγγίσουμε ή να απομακρυνθούμε.

 

Τώρα αυτό το να ζεις "πραγματικά", δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει. Ηδονιστικά ας πούμε;

[chris79]

Η συμπαντική έννοια του φαινομενισμού μας απασχολεί ή το ότι έχοντας χάσει το νόημα πατάμε την ζωή στο λαιμό για να μην μιλήσει και για να μπορεσουμε να συνεχίσουμε?

Πολύ βαθυστόχαστο αυτό που είπα,ε?

Τέλος πάντων. Κοιτάξτε πως το νοιώθω από την δική μου προσωπική σκοπιά.

Το πρόβλημα δεν ειμαστε εμείς, αλλά το τί μας έδωσε αυτή η πόλη.

Όσες φορές έκανα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά στην Αθηνα ένοιωθα ψυχικά κενός. Όχι ότι δεν το ένοιωσα και φέτος.

Όσες φορές όμως έκανα στην επαρχία είμουνα ψυχικά γεμάτος από χαρά.

Ένοιωθα και ζούσα την κάθε στιγμή.

 

Για αυτό προσπαθώ κάθε χρόνο να φεύγω απο την Αθήνα για ένα και μόνο πράγμα.

Αυτό το κένο που νοιώθω απο λίγους ανθρώπους και με τρελένει, να φεύγω μακριά για το διώχνω.

Επειδή είναι τόσο άψυχοι αυτοί οι λίγοι άνθρωποι!!!

[mona-liza]

εγω θα ειμαι απλη λιτη και περιεκτικη

ζουμε στην εποχη του

"εχειν" και οχι του "ειναι"

οποτε τα φαινομενα που αναφερει ο κυριος που ανοιξε το θεμα(δεν θυμομουν ποιος και δεν μπορω να γυρισω τωρα sorry )ετσι δικαιολογουνται.

[elen82]

Το ωραίο είναι οτι κάναμε το θέμα τις μέρες ακριβώς τώρα που γυρίζει στο μυαλό μου περισσότερο από ποτέ. Το πώς μπορούμε να απαλάγούμε απ' το φαινομεναλισμό νομίζω το έχω ήδη απαντήσει αρχικά. Τώρα μου ήρθε στο μυαλό που είχα διαβάσει αρκετά παλιότερα και νομίζω κολλάει εδώ :

"Kι αν σε πλήγωσα καρδιά μου συγχώρεσε με. Εγώ φταίω πίστεψα σε ξένες καρδιές και όχι στη δική μου..."

Νομίζω πως εδώ κρύβεται η απάντηση σε όλα. Και μακάρι να ήταν περισσότερες οι φορές που θα μπορούσαμε να κάνουμε ακριβώς αυτό που θέλουμε χωρίς να επιρεαστούμε από κανέναν κι από τίποτα. Απόλυτα αυτό εγώ ίσως το έχω πετύχει ελάχιστες στιγμές, αλλά αυτές είναι και οι καλύτερες που θυμάμαι. Βέβαια ίσως αυτό όπως αναφέραμε πάλι να έχει συχνά και κάποιο αντίτημο, κι ίσως αυτό να σε κάνει τελικά να τρομάζεις και να μην τολμάς ξανά να αντισταθείς στα συμβατικά, αλλά εδώ είναι η παγίδα. Να μπορέσεις να επιμείνεις στα δικά σου θέλω, να συνεχίσεις στα δύσκολα να ακούς τον εαυτό σου!