Όνειρα! Ονειροκρίτες!

Μερικες φορες τα ονειρα σε προειδοποιουν για κατι που προκειται να συμβει.Σημερα τα ξημερωματα ειδα ονειρο οτι τρακαρα με το αυτοκινητο. Συγκεκρειμενα,ειδα οτι κανοντας οπισθεν χτυπησα κατα λαθος με φορα ενα αλλο αυτοκινητο που ερχοταν και ολη η πισω πλευρα απο το δικο μου καταστραφηκε ολοσχερως.Ηταν αρκετα ζωντανο και ενιωσα ανακουφιση οταν ξυπνησα και καταλαβα οτι ηταν τελικα ονειρο.Ελα ομως που σε μερικες ωρες το ονειρο μου εγινε πραγματικοτητα.Σημερα το πρωϊ τρακαρα με ενα αμαξι που ηθελε να στριψει απο απεναντι και βγηκε ξαφνικα μπροστα μου χωρις να κοιταξει την ωρα που πηγαινα ευθεια με αρκετα μεγαλη ταχυτητα σε κεντρικο δρομο,χωρις να εχω καποιο stop ή φαναρι.Ολη η μουρη απο το δικο μου αμαξι στραπατσαριστηκε τελειως και επαθε αρκετες μηχανικες βλαβες.Δοξα το θεο δεν υπηρξε κανενας ανθρωπινος τραυματισμος.Η μοναδικη διαφορα με το ονειρο ηταν οτι εκει ειχα τρακαρει με τον πισινο,ενω στην πραγματικοτητα τρακαρα με την μουρη.

Εγώ είχα δει ένα όνειρο πριν από 13-14 χρόνια και το θυμάμαι ακόμη. Τότες πήγαινα 1η Λυκείου και είχε πεθάνει ο παππούς μου (η γιαγιά μου πέθανε όταν πήγαινα νηπιαγωγείο). Τέλος πάντων, αφού πέθανε ο παππούς μου, περίμενα λίγο καιρό για να ηρεμίσουν τα πνεύματα και είπα στον πατέρα μου να μετακομίσω στο δωματιό του το οποίο τελικά μου το επέτρεψε, και το έκανα υπνοδωμάτιο - γραφείο. Εγώ όμως είμουν ακόμη επηρεασμένος από τον θάνατο του παππού μου και φοβόμουν. Την πρώτη νύχτα λοιπόν που κοιμήθηκα στο δωματιό του είδα ένα πολύ περίεργο όνειρο.

Είδα λοιπόν ότι τελείωσα το σχολείο, πέρασα σε μια σχολή της επιλογής μου σε άλλη πόλη, και πήγα για να βρω σπίτι. Καθώς έψαχνα για σπίτι είπα να πάω να δοκιμάσω την τύχη μου στους φοιτητικούς κοιτώνες, οι οποίοι να σημειώσω ότι το κτήριο τους είναι δίπλα σε ένα ΔΑΣΟΣ. Όσο και να έψαξα δεν μπόρεσα να βρω ποιές είναι οι προυποθέσεις για να με πάρουν στους κοιτώνες (χαμηλό εισόδημα, πολύτεκνοι γονείς κλπ) αλλά εγώ είπα να πάω να δοκιμάσω την τύχη μου. Ακόμη και όταν μίλησα με τους υπεύθυνους των κοιτώνων, δεν με ενημέρωσαν ποιές είναι οι προυποθέσεις για να με πάρουν, μασούσαν τα λόγια τους, αλλά παρόλα αυτά μου είπαν να κάνω αίτηση. Και έτσι έκανα αίτηση.

Προς εκπληξή μου μερικές μέρες μετά με καλούν για να με ενημερώσουν ότι με δέκτηκαν στους κοιτώνες. Πάω λοιπόν, εγκαθήσταμαι εκεί, γνωρίζομαι με παιδιά, κάνω φίλους, ξεκινάνε και τα μαθήματα και όλα καλά. Ο καιρός περνούσε ευχάριστα μιας και είχα περάσει σε σχολή της επιλογής μου (οπότε μου άρεσαν τα μαθήματα) και είχα κάνει και μερικούς πολύ καλούς φίλους.

Με τον καιρό όμως εξαφανίζονταν και διάφορα παιδιά, κάτι το οποίο δεν είχα δώσει σημασία διότι γινόταν πολύ σπάνια, και όσοι εξαφανίζονταν δεν ήταν και τόσο φίλοι μου, οπότε δεν με ένοιαζε. Επίσης όταν άλλα παιδιά πήγαιναν και ρωτούσαν στην γραμματεία για ποιό λόγο κάποια παιδιά εξαφανίζονταν, μας απαντούσαν ότι πήραν μετάθεση σε άλλες σχολές, ή ότι δεν μπορούσαν να συνεχίσουν τις σπουδές για οικονομικούς λόγους, ή έκαναν αναστολή φοίτητης και θα συνεχίσουν κάποιο άλλο εξάμηνο, και άλλες τέτοιες δικαιολογίες. Εμάς όμως μας φαινόταν πολύ παράξενο, διότι εντάξει, άνθρωποι είμαστε, κάποιοι μπορεί να είχαν προβλήματα και να έφυγαν από την σχολή, αλλά το παράξενο ήταν ότι φεύγαν στα καλά καθούμενα και χωρίς καμιά προειδοποίηση.

Τέλος πάντων, ο χρόνος κυλούσε ομαλά εκτός από το ότι περιστασιακά εξαφανίζονταν διάφοροι φοιτητές. Μια νύχτα λοιπόν, δεν μπορούσε να με πάρει ο ύπνος και σηκώθηκα να πάω μια βόλτα στον διάδρομο του κτιρίου με τους κοιτώνες. Να σημειώσω ότι όλοι στους κοιτώνες είμασταν καλά παιδιά και πάντα πέφταμε για ύπνο πριν τις 12 την νύχτα. Εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ και η ώρα είχε περάσει από 12. Έτσι λοιπόν όπως έκανα την βόλτα μου στον διάδρομο, ξαφνικά ακούω κάτι ήχους και φωνές. Πάω να δω τι συμβαίνει και ξαφνικά ανοίγει μια μυστική πόρτα από έναν τοίχο και πετάγεται ένα παιδί από μέσα, γεμάτο στα αίματα, τα οποία έτρεχαν από τον λαιμό του. Ήταν ένας παλιός μου φίλος ο οποίος είχε εξαφανιστεί αδικαιολόγητα.

Με το που βγαίνει από την μυστική πόρτα, με κοιτάει και πέφτει στο έδαφος, ζαλιζόταν από την μεγάλη απώλεια αίματος. Πάνω στην τρομάρα μου, προσπαθώ να έρθω στα λογικά μου και πάω να τον βοηθήσω. Μόλις πάω να τον ποιάσω για να τον σηκώσω, με σπρώχνει με όση δύναμη είχε και μου λέει: "Όχι, όχι, άσε με εμένα, εγώ είμαι τελειωμένος. Τρέχα να σωθείς εσύ όσο προλαβαίνεις, πριν έρθουν και σε δούνε". "Ποιοί να έρθουν;" τον ρωτάω εγώ. "Οι ιδιοκτήτες αυτού του κτηρίου με τους κοιτώνες δεν είναι άνθρωποι, είναι βαμπίρια, και σου πείνουν το αίμα. Γιατί νομίζεις ότι σε διάλεξαν; Γιατί μας διάλεξαν όλους εμάς συγκεκριμένα; Δεν διαλέγουν όποιον νάναι, διαλέγουν όσους έχουν νόστιμο αίμα".

Εγώ είχα μείνει κόκκαλο από αυτά που έβλεπα και άκουγα. Τελικά το παιδί αφήνει την τελευταία του πνοή. Εκείνη την στιγμή πετάγεται από την μυστική πόρτα και ένα ακόμη άτομο. Όπως τον βλέπω ήταν πολύ χλωμός και του έτρεχαν αίματα από το στόμα. Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν βαμπίρ, έτσι μάζεψα όλη την δυναμή μου και το έβαλα στα πόδια. Βγαίνω από το κτίριο και άρχισα να τρέχω μέσα στο δάσος. Το βαμπίρ με ακολουθούσε από πίσω και όσο και να έτρεχα τόσο με έφτανε. Ξαφνικά σκοντάφτω σε μια πέτρα, πέφτω, χτυπάω το κεφάλι μου σε μια άλλη πέτρα και λιποθυμάω. Τελικά το βαμπίρ με έφτασε και με βρήκε λιπόθυμο, κάτι το οποίο τον βόλεψε πολύ.

Ε, παιδιά, εκείνη την ώρα δεν θα πιστέψετε τι έγινε. Στο όνειρο το βαμπίρ ήταν έτοιμο να βάλει το χέρι του στον ώμο μου ώστε να με γυρίσει και να εμφανιστεί ο λαιμός μου ώστε να με δαγκώσει. Στην πραγματικότητα όμως είχα πάει στην άκρη του κρεβατιού και είμουν έτοιμος να πέσω, αλλά ήρθε η μάνα μου όμως μέσα στο δωμάτιο για να με ελέγξει, και όπως είδε ότι είμουν έτοιμος να πέσω, πήγε και αυτή με την σειρά της να βάλει το χέρι της στον ώμο μου για να με ξυπνήσει και να μου πει να μπω ποιό μέσα στο κρεβάτι. Καταλαβαίνετε την συνέχεια, στο όνειρο βλέπω το βαμπίρ να με ακουμπάει στον ώμο για να με γυρίσει, και στα καλά καθούμενα αισθάνομαι και στην πραγματικότητα ένα χέρι στον ώμο μου. Περιττό να σας πω ότι πετάχτηκα ως το ταβάνι. Πετάχτηκα τόσο πολύ που φοβήθηκε και η μητέρα μου, νόμιζε ότι είχα κάτι, και χτύπησα και το κεφάλι μου στην άκρη του κρεβατιού. Στο κρεβάτι έγινε και σημάδι από το χτύπημα, το οποίο υπάρχει ακόμη. Εφτυχώς το καρούμπαλο μου έφυγε μετά από μερικές μέρες.

Αυτό το όνειρο μου έχει μείνει αξέχαστο, μετά από όλα αυτά τα χρόνια το θυμάμαι με αρκετές λεπτομέρειες.