Το μυθιστόρημα του MyPhone

"...Και απαγορεύεται να σε ακουμπήσει με τα λέπια της, γιατί εκκρίνουν δηλητηριώση ουσία."

"Καλά, πώς την περάσαμε για αρκούδα;"

"Είναι γιατί τυλίγει την προβοσκίδα της όταν κοιμάται".

Ο Τζακ με τον Πέδρο βγήκαν πάλι στο δάσος. Οι πυροβολισμοί είχαν σταματήσει. Αλλά ξαφνικά, ο Τζακ ένιωσε κάτι να περπατάει κάτω από την μπλούζα του. Κοίταξε και έντρομος αντίκρισε...

...μια αραχνούλα!

Γρήγορα Πέδρο πάρτην απο πάνω μου, φώναξε έντρομος ο Τζάκ.

Ο Πέδρο έβαλε τα γέλια! :lol: Χαλάρωσε Τζάκ είναι μια κοινή αράχνη, του είδους arachnomentis oraclious. Η σπιτική αράχνη που λέμε...!

Πέδρο, είμαι αλλεργικός στις αράχνες. Και στις γάτες επίσης... Πάρτην απο πάνω μου...! :cry:

"Ωχ!" είπε ο Πέδρο.

"Τι είναι πάλι;"

"Ελπίζω να μην είσαι αλλεργικός και στις τίγρεις!"

"ΡΟΟΟΟΑΑΑΑΑΑΡΡΡΡ!!!" ακούστηκε από πίσω και ένα μεγαλόσωμο αιλουροειδές με ραβδώσεις όρμησε καταπάνω τους. Τότε συνειδητοποίησαν...

...oτι αυτό το ζώο δεν ήταν τίγρης! :D Tί ήταν όμως?

Ήταν Μαμιχόσαυρος (mamichosauris amazonious), ένα άλλο σπάνιο είδος δεινοσαύρου, που εθεωρείτω εξαφανισμένο είδος, και υπήρχε μόνο στον Αμαζόνιο.

http://img280.imageshack.us/img280/8526/velociraptorj01dinosaurface5oe.th.jpg

Πέ-Πέ-Πέδρο, τί είναι αυτό? ρώτησε ο Τζάκ ψελίζοντας...

Τζάκ τη στρουμφίσαμε! Είναι Μαμιχόσαυρος, αλλα λόγω του κίτρινου χρώματος και των ριγών το μπέρδεψα. Το ζώο αυτό, απ'ότι έχω διαβάσει, είναι αδίστακτος κυνηγός. Σου πετάει δηλητήριο απο τα αυτιά του, και σε σκοτώνει πρίν κάν το καταλάβεις...

Πέδρο, κάνε στην άκρη... Θα του πατάξω χειροβομβίδα!

Οοοοοοοοχι!!!! Φώναξε ο Πέδρο. Ξέχασα να σου πώ οτι όταν αυτό το είδος αντιληφθεί χειροβομβίδα τότε....

 

Αλλά ήταν πολύ αργά. Ο Τζάκ την είχε ήδη πετάξει.... Τί θα γίνει άραγε?:cry:

(σ.σ. Το πλασμα αυτο μπορει να απορροφησει την ενεργεια της χειροβομβιδας και να την δεκαπλασιασει προς οφελος του, αλλα ο Τζακ δεν προλαβε να ακουσει τον Πεδρο)

Ο δεινόσαυρος τρόμαξε από την απότομη κίνηση του Τζακ και ανοίγοντας το στόμα του, κατάπιε την χειροβομβίδα. Ο Τζάκ και ο Πέδρο άρχισαν να οπισθοχωρούν προς το άνοιγμα της σπηλιάς όπου τους έπιασε η έκρηξη. Ένα πράσινο δύσοσμο υγρό (το οποίο μέχρι πριν λίγο ήταν ο δεινόσαυρος) τους έλουσε πατόκορφα...

To υγρό αυτό ήταν ότι είχε απομείνει απο τον αρχικό δεινόσαυρο. Τώρα, ήταν 10 φορές δυνατότερος και 10 φορές ψηλότερος!

Τζάκ, τη βάψαμε... Θα μας κάνει μια χαψιά.

Πέδρο κοίτα εδώ, είπε ο Τζάκ! Μέσα στη σπηλιά βρήκα αυτό το λυχνάρι. Λές να είναι μαγικό?

Ας το τρίψουμε....

...έχοντας για λίγο την αίσθηση οτι θα βγει σε λίγο το τζίνι το οποίο θα τους έσωζε από την όλη κατάσταση.Μετά από λίγο κατάλαβε οτι ήταν λίγο γελοίο μας πως ήταν αυτό δυνατόν και ξαφνικά...

...ο Πέδρο είπε:

"Μην είσαι ανόητος, Τζακ. Δεν υπάρχουν τζίνια!"

"Σωστά..." παραδέχτηκε ο Τζακ.

Ξαφνικά, ο Πέδρο ανοιγόκλεισε τα ρουθούνια του.

"Σου μυρίζει κάτι;"

"Όντως!" συμφώνησε ο Τζακ. Κάποιος μαγειρεύει εδώ!"

"Αυτό, Τζακ, σημαίνει ότι δεν είμαστε μακριά από κατοικήσιμη περιοχή!"

"Ευτυχώς! Τι μυρίζει, όμως;"

"Μα είναι ηλίου φαεινότερον: Τάρτα βατόμουρο! Χτυπάμε 2 αυγά με 1 κουταλιά της σούπας αραβοσιτάλευρο μέχρι να μαλακώσουν και να γίνουν αφράτα και εν συνεχεία ανακατεύουμε 3/4 φλιτζανιού αμύγδαλα και 1 κουταλάκι του γλυκού βανίλια σκόνη. Προθερμαίνουμε το φούρνο σους 200°C. Αλευρώνουμε 14 φόρμες για κέικ. Αλείφουμε μία μία τις στρώσεις του φύλλου με το λιωμένο βούτυρο και τις τυλίγουμε πολλές φορές κατά μήκος και κατά πλάτος μέχρι να αποκτήσουν πάχος 10 ή 12 στρωμάτων. Τοποθετούμε το φύλλο σε μία φόρμα, πιέζοντας ελαφρά το κάτω μέρος και τις πλευρές, έτσι ώστε να πάρει το σχήμα της φόρμας. Επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία, γεμίζοντας κάθε φόρμα με μια στρώση διπλωμένου, βουτυρωμένου φύλλου. Αφαιρούμε τις άκρες, για να αποκτήσουν καλύτερη όψη. Βάζουμε μια κουταλιά της σούπας μαρμελάδα βατόμουρο πάνω από το φύλλο και από πάνω προσθέτουμε λίγη κρέμα αμυγδάλου. Οι φόρμες πρέπει να είναι γεμάτες κατά τα ¾ και όχι παραπάνω. Αν θέλουμε, μπορούμε να τοποθετήσουμε ένα ολόκληρο αμύγδαλο στην κορυφή της κρέμας για γαρνιτούρα. Τις ψήνουμε για 20 λεπτά. Σερβίρονται καυτές ή ζεστές και καταναλώνονται όσο είναι φρέσκες!"

"Πω πω, Πέδρο, πώς τα ξέρεις!"

"Διάβασα το gourmed.gr", εξήγησε ο Πέδρο. "Ας πάμε, όμως, μέχρι το χωριό των Ιθαγενών. Εκεί θα βρούμε, ίσως, το φαγουροχορτάρι..."

Ξεκινήσανε λοιπόν για το χωρίο...

Στο δρόμο συναντήσανε και δίαφορα άλλα παρίεργα και σπάνια ζώα και φυτά, ενώ το χωριό δεν άργησε να φανεί!

Νά, είπε ο Πέδρο, εδώ είναι που φτιάχνουν τάρτα βατόμουρο... Πάμε να μας δώσουν κανα κομμάτι γιατί πεινάω σα λύκος!

 

Αυτό όμως που δεν ήξερε ο Πέδρο είναι οτι δεν μύριζε τάρτα βατόμουρο, αλλά τάρτα ανθρώπου! Οι ιθαγενείς ήταν ανθροπωφάγοι!

Τί επιφυλάσει το μέλλον για τον Πέδρο και τον Τζάκ? Μήπως γίνουν και οι ίδιοι... τάρτα?

Ανυποψίαστοι, προς το παρόν, προχώρησαν μέχρι την είσοδο του χωριού. Το πρώτο πράγμα που είδαν ήταν ένας άνθρωπος, ντυμένος αποκλειστικά και μόνο με φύλλα.

"Α, ένας χωρικός! Ας ζητήσουμε φιλοξενία!" πρότεινε ο Πέδρο. "Κύριε... Υπάρχει μέρος για να μείνουμε;"

"Μπλικ μπλικ γκλουπ φαΐ!" απάντησε ο άγνωστος ντόπιος. Αμέσως εμφανίστηκαν 15 ιθαγενείς οι οποίοι κρατούσαν από ένα δόρυ στο χέρι και περικύκλωσαν τον Τζακ και τον Πέδρο.

"Η φιλοξενία τους είναι παροιμιώδης!" σχολίασε ο Τζακ.

"Τζακ, νομίζω ότι εμείς πεινάμε, αλλά αυτοί θα φάνε".

"Δεν μπορεί... Δεν είναι ανθρωποφάγοι... Τρώνε τάρτες βατόμουρο!"

Ένας ιθαγενής είπε: "Εγώ διερμηνέας φυλής. Εμείς όχι τρώμε μουρόβατα, εμείς τρώμε ανθρώπους!"

"Ωχ!"

"Ας είμαστε ψύχραιμοι, Τζακ!" ψιθύρισε ο Πέδρο. "Καλέ κύριε διερμηνέα, εμείς μυρίσαμε τα βατόμουρα!"

"Όχι βατόμουρα. Εμείς μόνο ανθρώπους με γαρνιτούρα Chloropomphales Auritius Scratchius. Στη γκλώσσα σας, φαγουροβότανο!"

Φαγουροβότανο ε? είπε ο Πέδρο. Τζάκ, μάλλον αυτό είναι το φυτό που ψάχνουμε!

Το θέμα είναι Πέδρο οτι το φαγουροβότανο θα είναι για την... γαρνιτούρα μας! Κάτι πρέπει να κάνουμε...

Οκ άστο πάνω μου είπε ο Πέδρο... και συνέχισε προς τον διερμηνέα: "Εxcuse me, συγνώμη... κύριε διερμηνέα να σας ρωτήσω κάτι?"

"Τί θές φαΐ?", ρώτησε ο διερμηνέας.

"Να... ξέρετε... θα θέλαμε να δούμε απο κοντά τη γαρνιτούρα μας. Εμείς οι λευκοί τρωγώμαστε το κόκκινη σάλτσα και δεν ξέρω αν το φαγουροβότανο είναι το κατάληλλο για εμάς"

"Έχεις δίκιο φαΐ.... Μήπως να σας κάνουμε με σώς μαδέρα?"

"Για την ώρα θα προτιμούσα να μας δείχνατε το φαγουροβότανο"

"Οκ φαΐ, έλα μαζί μου". Και ξεκίνησαν να πάνε στην αποθήκη...

...η οποία δεν άργησε να φανεί.

"Φαΐ, εδώ έχουμε φαγουροβότανο. Κοίτα και πες αν σου ταιριάζει".

Ο Πέδρο με τον Τζακ, δεμένοι πάντα, μπήκαν στην αποθήκη, ακολουθούμενοι από τους ντόπιους φρουρούς.

Ο Πέδρο έβαλε κρυφά ένα ματσάκι στην τσέπη του.

"Αρκετά! Με φαγουροβότανο θα σας φάμε!"

"Μια στιγμή", πετάχτηκε ο Πέδρο. "Γιατί το λένε φαγουροβότανο;"

"Γιατί, φαΐ, φέρνει φαγούρα στον αρχηγό της φυλής μας! Στον οποίο και θα σας οδηγήσω αμέσως τώρα! Μαρς!"

"Μα..." διαμαρτυρήθηκε ο Τζακ.

"Άκου, Τζακ, δεν είναι ώρα για διαμαρτυρίες", ψιθύρισε ο Πέδρο. "Ο αρχηγός τους, απ' ό,τι κατάλαβα, είναι αλλεργικός στο φαγουροβότανο! Άρα, του προκαλεί φαγούρα! Και έχω βάλει ένα ματσάκι στην τσέπη μου!"

"Φτάσαμε! Κλικ μπλουκ μπαμ, κλιτς φοκ ντουπ!" (μτφ: Αρχηγέ, φέραμε το φαΐ!")

Όμως ο Τζακ και ο Πέδρο κοίταζαν αποσβολωμένοι τον αρχηγό.

Τώρα είδαν ποιος είναι.

Και τώρα κατάλαβαν ότι, αν δε φορούσε το ψάθινο καπέλο μέχρι το πιγούνι ο Πέδρο, θα είχαν προσέξει κάτι οι Ιθαγενείς.

"Πουλάκια μου!" ακούστηκε η χαιρέκακη φωνή του αρχηγού. "Σας περίμενα!"

"Ήξερα οτι θα ερχόσασταν εδώ και είχα έτοιμη την κατσαρόλα... χεχεχε", είπε ο αρχηγός με βαριά και άγρια φωνή.

"Αρχηγέ", είπε ο Πέδρο έντρομος, "μπορείς να μας πείς ποιος είσαι? Με τη μάσκα που φοράς δεν βλέπουμε το πρόσωπό σου"

(Ο αρχηγός βγάζει τη μάσκα του)

"ZAN!!!" φώναξε με χαρά ο Πέδρο! "Πώς βρέθηκες εδώ αδερφέ μου?"

"Πέδρο! Ελπίζω να σας τρόμαξα έτσι όπως μίλαγα! Έπρεπε να βλέπατε τα πρόσωπά σας! :lol: Μάθαμε οτι ήρθατε για να βρείτε το φαγουροβότανο και ήρθαμε να βοηθήσουμε! ΚΛΟΝΤ, ΒΑΝ, ΝΤΑΜ, ελάτε! Ήρθε ο Πέδρο!"

"Αγαπημένοι μου αδερφοί, πόσο χαίρομαι που σας βλέπω! Αλλά πώς Ζαν έγινες αρχηγός της φυλής?"

"Να είναι απλό. Οι μύθοι έλεγαν οτι αργηγός τους θα γίνει κάποιος ο οποίος έχει αλλεργία στο φαγουροβότανο. Έτσι εγώ προσποιήθηκα οτι έχω αλλεργία!"

Και συνέχισε προς τους ιθαγενείς:

"Κορε γουα γιαν σαν νο νιμοτσου ντες" (=αυτά είναι τα αδέρφια μου)

Αμέσως οι ιθαγενείς έπεσαν στα γόνατα και άρχισαν να τους προσκυνούν...

"Θα φάτε κάτι?", ρώτησε ο Κλοντ... "Έχουμε ωραιότατο σουφλέ βραζιλιάνου, και ποδαράκια ιθαγενή στη σούβλα. Τί προτιμάτε?"

"Καλά, γίνατε και ανθρωποφάγοι;"

"Όχι... Κάνω ότι τρώγω", απάντησε ο Ζαν. "Στην πραγματικότητα το πετάμε. Έχουμε ρέψει από την πείνα, όλο φύλλα τρώμε!"

"Γιαπ γκλουπ φριξ τσουκ!" είπε ένας ιθαγενής στο Ζαν.

"Πώς; Δεν μπορεί να λες αλήθεια!"

"Γιαπ γκλου τσίκι μπουμ ολέ μπουμ!"

"Θεέ μου! Δεν το πιστεύω!"

"Τι λένε;" ρώτησε ο Τζακ.

"ΠΩΠΩ!!! :blink: ", λέει πάλι ο Ζαν. "Γρήγορα, να σημάνει συναγερμός!"

Πές μας ρε Ζάν τί λένε? λέει ο Πέδρο.

"Άσε Πέδρο πού να στα λέω..."

"Ε πές μας ντε μια ώρα μας έσκασες" λέει ο Τζάκ.

"Επεσε το χρηματιστήριο Τζάκ. Πωπω τί πάθαμε... Πρέπει να τρέξω"

"Το χρηματιστήριο??? :blink:" λένε μαζί Πέδρο και Τζάκ.

"Ναί παιδιά... Ξέρετε, εδώ που ήρθα έφερα και δορυφορικά συστήματα παρακολούθησης χρηματιστηρίου. Και αυτή τη στιγμή πέφτει ο Dow Jones..."

 

Εκείνη τη στιγμή έρθετε κι αλλος ενας ιθαγενής και λέει του Ζαν:

 

"Κορέ σορέ αρέ! Γουατάσι ντάου τζόουνς πεφτεν! μιση μοναδεν!":!:

"Θεέ μου! Πρέπει να τρέξω!"

Ο Ζαν πέταξε τη μάσκα του και το έβαλε στα πόδια. "Γίνε αρχηγός εσύ, Κλοντ!" είπε πριν φύγει, αναθέτοντας την αρχηγία στον αδερφό του.

Ο Κλοντ φόρεσε τη μάσκα. Εκείνη την ώρα έκαναν την εμφάνισή τους δύο φρουροί.

"Μπλουκ τσικ Κλοντ! Παλπ φατς!"

"Τι; Ποιον συλλάβατε;" ρώτησε άναυδος ο Κλοντ.

"Τarzan... Tarzan..." λένε με μια φωνή οι φρουροί.

"Πάλι αυτός ο Ταρζάν προσπαθεί να κλέψει σιτάρι? Αμαν πια! Γρήγορα, κλειδώστε τον στο κελί και ετοιμάστε καυτό λάδι... Θα έχουμε γλέντι απόψε... :shifty:", είπε ο Κλόντ...

"Γλέντι.... γλέντι....! :food: :yahoo: " είπαν με μια φωνή οι φρουροί και έφυγαν να διαδόσουν τα ευχάριστα νέα και στους άλλους του χωριού...!

Τρέχοντας με ταχύτητα μες την ζούγκλα, ο Ζαν δεν παρατήρησε ότι κάτι είχε αλλάξει. Στο μέρος όπου βρισκόταν ο ιερός ναός των ιθαγενών ένα απόκοσμο φως ανάβλιζε. Ξέχασε αμέσως το χρηματιστήριο και άρχισε να τρέχει προς τον ναό.

Έτρεχε, έτρεχε, χωρίς να σκεφτεί: "Κι αν είναι επικίνδυνο;" Το φως τον τράβαγε σαν πυγολαμπίδα.

Φτάνοντας έξω από το ναό, δεν παρατήρησε τίποτα. Ούτε φως, ούτε λάμψη... Ώσπου μια φωνή ακούστηκε πίσω του:

"Ζαν, τι περιμένεις να βρεις; Εξωγήινους;"

Ο Ζαν κοκκάλωσε. Έγινε άσπρος σαν το πανί. Άλλαξε δέκα χρώματα. Η ψυχή του πήγε στην Κούλουρη και γύρισε κιόλας... Και, γυρνώντας, ένιωσε ένα παγερό χέρι να του σφίγγει την καρδιά, καθώς αντίκρισε...

Toν Στήβ.

"Είναι δυνατόν? Στήβ αλήθεια εσύ είσαι? Πώς βρέθηκες εδω? Τι θα μου κάνεις?"

Ποιός ήταν άραγε αυτός ο μυστηριώδης Στήβ...?

Για να το μάθουμε, πρέπει να γυρίσουμε ένα μήνα πριν. Ήταν νύχτα και ο Ζαν κοιμόταν... Και ονειρευόταν ότι είδε, λέει, ένα απόκοσμο φως και μια μοχθηρή φωνή είπε: "Είμαι ο Στηβ! Χα χα χα χα χα!!!"

Και τίποτα άλλο.

Και τώρα, ένα μήνα μετά, ο Στηβ, αυτός από το όνειρο, στέκεται απέναντί του.

Ο Ζαν κατάλαβε...

...οτι ο πιο τρομερός εφιάλτης του είχε γίνει πραγματικότητα!

Ο Στηβ - για την ακρίβεια STEVE/XR34s - ήταν το ανθρωποειδές δημιούργημα εκείνης της ελεεινής εταιρείας που κατά καιρούς είχε απασχολήσει τα ΜΜΕ με τις αποτυχημένες προσπάθειές της σχετικά με την γεννετική. Ο Ζαν είχε εργασθεί για ένα μικρό διάστημα σε αυτούς και κρυφοκοιτώντας στα εργαστήριά τους ήξερε οτι ο Στηβ μπορούσε...

να μαγειρεψει τρομερη ομελετα.Το αγαπημενο του φαγητο.Και εκει που αρχισε να τρωει.........