Prodigy

[thePRODIGY]

Ναι και περίμενα απάντησή σου αγορίνα μου : )

 

Θα ξεκινήσω mini αφιέρωμα για τα 5 studio album τους. Ό,τι θες να προσθέσεις ή να διορθώσεις με μεγάλη μου χαρά να σε διαβάσω!

Έπρεπε να είχα γράψει 2 λογάκια για την μπαντάρα αυτή εδώ και χρόνια.

 

----- προσθήκη μηνύματος 2 λεπτά μετά την υποβολή του προηγούμενου -----

 

Βασικά πλησιάζει το Sonisphere του Λονδίνου όπου και κάνουν headline της πρώτης ημέρας και έχω τόσα νεύρα που δεν μπορώ να πάω...

[junglist]

Δες και αυτό το event, για τα 20 χρόνια από το Jilted album.

https://www.facebook.com/events/1500996556798665/?ref_dashboard_filter=upcoming

[thePRODIGY]

Music for the Jilted Generation (1994)

 

Με το «Music» κατέστη σαφές πως οι Prodigy δεν ήταν one hit wonder. Αντιθέτως η συνεχής μετάλλαξη του ήχου τους θα έμελλε να γίνει το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ διαφορετικό δίσκο από τον πρώτο. Ο ήχος και το image που βγάζουν προς τα έξω έχει εξελιχθεί πολύ, παρά τα μόλις δύο χρόνια διαφοράς από το Experience.

 

Αρκετά πιο σκοτεινό mood και επαναστατικός στίχος (Their Law, The Narcotic Suite) με εντονότερο το dance στοιχείο (No Good, Voodoo People, Break & Enter) διαθέτει ακόμα περισσότερα κομμάτια με τη συνολική διάρκεια να εκτινάσσεται στα 78’.

 

Προικισμένο με techno, dance και trip hop επιρροές, το MFTJG είναι το άλμπουμ που πέρασε την μπάντα στην φάση της ενηλικίωσης. Ας μου επιτραπεί η έκφραση, είναι η πιο τεχνική και progressive δουλειά τους ενώ για πολλούς είναι το high point της 24ετούς πορείας τους.

 

Τα νεαρά παιδιά που απλά ήθελαν να χορεύουν έχουν μετατραπεί σε είδωλα μιας ολόκληρης «απορριφθείσας γενιάς». To Their Law φαντάζει (και είναι) βιωματική εμπειρία. Είναι το υψωμένο μεσαίο δάχτυλο προς την καταπίεση που υφίσταται η νεολαία με τον αυστηρό και ρατσιστικό νόμο της εποχής αναφορικά με τους ravers, τα rave party, την οργάνωση και την διάρκεια τους (Criminal Justice and public order act 1994) .

Συνθέσεις-μύθοι όπως το Break & Enter, Poison, No Good και Voodoo People χάρισαν στους Prodigy μια θέση στο πάνθεον της dance μουσικής ενώ συνέβαλαν τα μέγιστα στην άνθιση της electro στα mid 90s (Chemical brothers, Orbital, Daft Punk κ.α.)

 

Fun fact: Το videoclip για το «

» είναι γυρισμένο στις αποθήκες του λιμανιού της Θεσσαλονίκης.

 

Fun fact #2:

το 1995 σημαδεύτηκε από άσχημα επεισόδια με την συναυλία που δεν τελείωσε ποτέ στο θέατρο βράχων όταν μεγάλη ομάδα αγνώστων εισέβαλε στον χώρο πετώντας κοτρόνες στον κόσμο και στην σκηνή.

 

Intro

Break & Enter

Their Law (ft. Pop Will Eat Itself)

Full Throttle

Voodoo People

Speedway

The Heat (The Energy)

Poison

No Good (Start the Dance)

One Love

The Narcotic Suite:

3 Kilos

Skylined

Claustrophobic Sting

http://i193.photobucket.com/albums/z196/hellasisgreece/TheProdigy-MusicForTheJiltedGeneration_zps6f4e61e9.jpg

 

image stuck in head from MFTJG:

http://i193.photobucket.com/albums/z196/hellasisgreece/music_jilted_generation_zps88a64fa5.jpg

Edited June 22, 2014 by thePRODIGY
polishing

[pgetsopoulos]

Orbital απίστευτοι, λατρεύω άσχημα

 

*χεχεχε*

 

Ωραίος Μπιλ

[thePRODIGY]

Orbital απίστευτοι, λατρεύω άσχημα

 

*χεχεχε*

 

Ωραίος Μπιλ

 

Orbital, The Future Sound of London, Kraftwerk, DP, Chemical, Fatboy Slim, κλπ

Ακούμε μέχρι να σαπίσει το αυτί.

[manolog3]

Orbital, The Future Sound of London, Kraftwerk, DP, Chemical, Fatboy Slim, κλπ

Ακούμε μέχρι να σαπίσει το αυτί.

 

Aυτο το "Papua New Guinea".... να παιζει απο TFSOL και να μην νιωθουμε τιποτα!! :p:lol:

[thePRODIGY]

Aυτο το "Papua New Guinea".... να παιζει απο TFSOL και να μην νιωθουμε τιποτα!! :p:lol:

 

Ή το Halcyon+on+on... Πωωω κομματαρα...

Και απο FSoL φυσικά το We Have Explosives.

[junglist]

Altern8 και ξερό ψωμί

[thePRODIGY]

The Fat of the Land (1997)

 

Από που να ξεκινήσεις όταν πρόκειται να αναφερθείς σε ένα από τα εμπορικότερα albums όλων των εποχών…

 

To «Fat of the Land» είναι ,αδιαμφισβήτητα, το high point της μπάντας όταν κοιτάζουμε στυγνά τους αριθμούς αλλά και την «σεισμική δόνηση» που προκάλεσε πριν από περίπου 17 χρόνια.

Με πάνω από 12 εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως, ήταν το μαγικό ραβδάκι που μετέτρεψε τους Prodigy από ανερχόμενη μπάντα σε headliner των φεστιβάλ και πέρασε την φήμη της στα πέρατα του κόσμου ξεπερνώντας την δημογραφική κατηγορία των ravers. Πλέον τους λάτρευαν όλοι! Από hipsters και παπαδοπαίδια μέχρι οπαδούς του λεγόμενου ακραίου ήχου.

 

Οι ίδιοι μεταλάδες που τα έκαναν γης μαδιάμ στην Αθήνα το 1995, τέσσερα χρόνια μετά στο Rockwave 99’ έπιαναν στασίδι μπροστά στο κάγκελο. Universally acclaimed που λέμε.

 

Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα μας.

 

Βρισκόμαστε στα τέλη του 1996 ,αρκετούς μήνες πριν την κυκλοφορία του δίσκου, και η μουσική βιομηχανία συγκλονίζεται από το πρώτο single του επερχόμενου τότε τρίτου album. O λόγος φυσικά για το «Firestarter» το οποίο μέσα σε λίγες μόνο ημέρες εξαπλώνεται σαν πύρινη λαίλαπα. Πλέον όλος ο κόσμος ασχολείται με τα παιδιά από το Essex και τον εκκωφαντικό, πρωτόγνωρο νέο τους ήχο. Το χαρακτηριστικό guitar riff της εισαγωγής έπιασε τους πάντες απροετοίμαστους.

 

Τι είδος μουσικής είναι όμως το Fat of the Land; Electronic-punk; industrial; alternative rock; με λίγο από rave και rap ίσως;

 

Για άλλη μια φορά (τώρα περισσότερο από ποτέ) οι Prodigy έβαλαν στο μπλέντερ πολλές ιδέες θολώνοντας τις διαχωριστικές γραμμές της μουσικής και το αποτέλεσμα; Το απόλυτο αριστούργημα που τους κράτησε στην κορυφή για περίπου μια τριετία.

Συνθέσεις τρομακτικής ενέργειας και έντασης που θα ανάγκαζαν ακόμα και καλόγερο με όρκο σιωπής να σπάσει το σβέρκο του από το χτύπημα. Το απειλητικό Breathe, το ατμοσφαιρικό Mindfields, το ταξιδιάρικο Narayan, το rap/industrial Diesel Power (συνεργασία με Cool Keith στα vocals), το απόλυτο rave anthem Smack My B**** Up, το αναρχό-punk Firestarter και όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του FotL συνθέτουν ένα από τους 1001 και έναν δίσκους που πρέπει να ακούσεις πριν πεθάνεις.

 

Μεγάλη και η επιρροή στον κινηματογράφο με αμέτρητες παρουσίες του FotL στα soundtrack ταινιών του Hollywood.

 

Βάζοντας λίγο στην άκρη την μουσική υπόσταση του FotL, αξίζει μνεία στην κατεύθυνση που πήραν τα videoclip τους. Δεν ήταν πλέον μόνο χορός και πλάκες γυρισμένα με handycams. Η ποιότητα τους είχε φτάσει να είναι αντάξια των κορυφαίων καλλιτεχνών του χώρου.

Τρεις ιστορίες γεννήθηκαν… Η μία πιο καθηλωτική από την άλλη.

 

Αρχικά στο Firestarter, ένας «δαιμονισμένος» Keith Flint με περίεργο όμως original look (που όρισε μόδα) τρέχει και χτυπιέται στον εγκαταλειμμένο σταθμό του Aldwych ξερνώντας στίχους αυτοκαταστροφικής τρέλας. Ασπρόμαυρο σκηνικό και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα είναι τα συστατικά που δίνουν οπτική υπόσταση στο τελευταίο γιγαντιαίο hit των 90s. Ήταν το τραγούδι που χάρισε στον Flint την σημερινή θέση που έχει. Μια εμβληματική φυσιογνωμία της μουσικής σκηνής. Με την ακραία αλλαγή παρουσιαστικού (από μακρυμάλλης hippie σε iconic punk ίνδαλμα) και την αναβάθμιση από χορευτή σε δεύτερο τραγουδιστή και frontman (προσπερνώντας και τον Maxim).

 

Είναι ο Johnny Rotten των 90s; Σαφέστατα και είναι. Απλώς στα 90s ταιριάζει πιο πολύ το:

"I'm the trouble starter, punking instigator. I'm the fear addicted, danger illustrated"

 

Από το:

"I am an antichrist. I am an anarchist. I wanna destroy passerby"

 

Κραυγαλέες οι punk επιρροές (και) από Sex Pistols όπως με μεγάλη ικανοποίηση παραδέχονται οι ίδιοι.

 

Άλλος ένας τομέας που οι Prodigy διέπρεψαν την περίοδο 97-99 ήταν το παιχνίδι με την showbiz. Αυτή η αμφίδρομη σχέση λατρείας. Είχαν γίνει πλέον μουσικά είδωλα. Γέμιζαν στάδια, πουλούσαν εξώφυλλα, έγιναν αφίσες σε δωμάτια και OST σε videogames. Αδιαμφισβήτητοι βασιλιάδες της μουσικής των late 90s.

 

Φυσικά η επιτυχία δημιουργεί και προστριβές. Ως γνωστόν αυτά συνήθως πάνε αγκαζέ αν και στην περίπτωση τους περισσότερο καλό παρά κακό τους έκανε.

 

Κλασσικό παράδειγμα το «Firestarter» το οποίο πυροδότησε (pun intended) μεγάλες αντιδράσεις σε όσες χώρες προβαλλόταν από τα τοπικά μουσικά κανάλια. Συχνές συζητήσεις στα ΜΜΕ της εποχής, συλλογικές καταγγελίες αλλά και τηλεφωνήματα από ανήσυχους γονείς που ζητούσαν σε δίσκο το κεφάλι του τύπου με τους φράχτες και τα σκουλαρίκια. Ατάκες του στυλ (έτσι ακριβώς το είχα διαβάσει): «να σταματήσει να προβάλλεται στις οθόνες αυτός ο παρανοϊκός ναρκομανής γιατί σοκάρει και διαφθείρει τα παιδιά μας».

 

Βέβαια μπροστά στο πολυετές ban (το οποίο ισχύει μέχρι και σήμερα σε αρκετά κράτη) που έφαγε από τα τηλεοπτικά μέσα το «Smack My B**** Up» όλα τα άλλα ωχριούν.

Ανεξαρτήτως αυτού θεωρώ πως είναι ένα από τα αρτιότερα και πιο έξυπνα clips στην ιστορία της μουσικής βιομηχανίας. Ήταν όμως άκρως σοκαριστικό και προκλητικό για τα δεδομένα του τότε.

 

Στίχος στα όρια του μισογυνισμού και ακατάλληλο οπτικό περιεχόμενο, ήταν η απόλυτη πρόκληση να το παρακολουθήσεις στην tv. Θυμήσου πως δεν υπήρχε youtube πίσω στο 1997. Ακόμα και σήμερα αν το πετύχεις στην τηλεόραση υπάρχει πιθανότητα να είναι λογοκριμένο.

 

Το τρίτο και τελευταίο videoclip είναι το «Breathe». Αν είχα μόνο τρεις λέξεις για να το περιγράψω θα διάλεγα: διεστραμμένο, ανατριχιαστικό, αρτιστικό. Αν μου δώσεις δυο γραμμές περιθώριο θα σου πω ότι μάλλον είναι γεννημένο από κάποια εφιαλτική έμπνευση του Liam Howlett.

 

Videoclips aside, το Fat of the Land ξεχωρίζει και για την αντοχή του στον χρόνο. Πατάς το play και έχεις την εντύπωση πως γράφτηκε χθες. Το ίδιο επιθετικό και φρέσκο τσουνάμι όπως πριν 17 χρόνια. Σε αντίθεση με άλλες συνθέσεις, (και των ίδιων ακόμα) εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια μουσική «φωτογραφία» της εποχής.

 

Άρα που καταλήγουμε;

Καταλήγουμε στο ότι είναι ίσως ο καλύτερος electro δίσκος που γράφτηκε ποτέ και επηρέασε πλειάδα μεταγενέστερων καλλιτεχνών.

 

Τι είναι για εμένα το Fat of the Land πέρα από τα λούσα, τα ρεκόρ και τις πουλημένες κόπιες;

Ένα εκκωφαντικό, gapless πάρτι που όρισε σε μεγάλο βαθμό την αγαπημένη περίοδο της ζωής μου. Τα 90s

 

 

 

 

Fun fact: Στο εξώφυλλο βλέπουμε ένα fiddler crab ή αλλιώς το καβούρι που (όντως) χορεύει!

 

Fun fact #2: Kατάφερε να εισαχθεί στο «Guinness Book of Records 2000» ως το album με τις γρηγορότερες πωλήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο.

 

Fun fact #3: Μα φυσικά το

(Vivienne Westwood / The Prodigy. MTV Fashionably Loud 1997).

 

Fun fact #4: H επική συναυλία στην κόκκινη πλατεία.

 

 

Smack My B**** Up

Breathe

Diesel Power

Funky S***

Serial Thrilla

Mindfields

Narayan

Firestarter

Climbatize

Fuel My Fire

http://i193.photobucket.com/albums/z196/hellasisgreece/TheProdigy-TheFatOfTheLand_zps6705da5e.jpg

 

image stuck in head from tFotL:

http://i193.photobucket.com/albums/z196/hellasisgreece/Bitmap-4977_zps9f70f0e0.jpg

Edited June 24, 2014 by thePRODIGY
polishing / typos

[pgetsopoulos]

Τι θα σε εμενε στο μυαλο εσενα; Τσοντοβιε :p

 

Αν και αναμενω θυελλα αντιδρασεων(:p) θα τολμησω να πω οτι το Firestarter δε με τρελαινει σαν κομματι... Σιγουρα οχι στο Top-5 τους, για εμενα... Top-10 οκ, αλλα οχι ψηλα :lol: (soz Billy!)

 

Stuck απο το album: Η φωνη της τυπισσας στο Smack που με... σηκωνει και με ανατριχιαζει!

 

Keep up και παμε για το album σταθμο :grin:

[gnt]

Εύγε!

 

Να προσθέσω το fun fact #5: To συγκεκριμένο

.

[thePRODIGY]

Τι θα σε εμενε στο μυαλο εσενα; Τσοντοβιε :p

 

Mου ρίχνεις άδικο;

 

Αν και αναμενω θυελλα αντιδρασεων(:p) θα τολμησω να πω οτι το Firestarter δε με τρελαινει σαν κομματι... Σιγουρα οχι στο Top-5 τους, για εμενα... Top-10 οκ, αλλα οχι ψηλα :lol: (soz Billy!)

 

Koίτα, το μόνο που με χαλάει με τον "Εμπρηστή" είναι το ότι το ξέρει και ο πλέον άμπαλος. Κατά τα άλλα δεν μπορείς να μην παραδεχτείς πως είναι η μεγαλύτερή τους επιτυχία. Αδίκως; Μπορεί.

Eγώ πάντως όταν το ακούω (studio ή και live εκτέλεση) ανεβάζω οκτάνια.

 

Stuck απο το album: Η φωνη της τυπισσας στο Smack που με... σηκωνει και με ανατριχιαζει!

Είπαμε για image : p

Ναι κορυφαίος ο αμανές αν και δεν νομίζω πως ηχογραφήθηκε μονομιάς στο στούντιο. Αν όμως έγινε , τότε υποκλίνομαι. Ναι και εμένα με ανατριχιάζει το σημείο αυτό. Πιο πολύ από κάθε άλλο κομμάτι τους. Είναι μουσικός οργασμός.

 

Keep up και παμε για το album σταθμο :grin:

 

Ναι ναι... την έπιασα την ειρωνεία. Επόμενος σταθμός: χειλάρες!

 

Εύγε!

 

Να προσθέσω το fun fact #5: To συγκεκριμένο

.

 

Thanks! Ευχαριστώ που το διάβασες!

Μιας και έπιασες το Breathe. Ελπίζω να σου αρέσει η

του.

[pgetsopoulos]

Απο φιλους (δηλαδη χρονιες 92-93 και μετα) ΟΛΟΙ ξερουν το Omen για να ειμαι ειλικρινης :p ΟΛΟΙ ομως...

 

Επισης: Ε ναι, image ειναι για μενα :lol: Την ειχα ψαξει αυτην παντως, δεν ειχα βρει αλλες δουλειες της...

[thePRODIGY]

Nαι το Omen έχει ήδη αποκτήσει cult status και δικαίως. Αλλά ασε τα επόμενα άλμπουμ για τις επόμενες μέρες.

Xperience/Jilted/Fat κουβέντα κάνουμε : p

Edited June 23, 2014 by thePRODIGY

[gnt]

O Howlett πήρε τον αμανέ από

. Δεν το τραγουδάει η ίδια, για λόγους clearing έβαλε άλλη αμανετζού να κάνει cover το συγκεκριμένο.

[junglist]

Πολύ καλύτερο το remix του Firestarter που βρίσκεται στο single και που κρατάει αν θυμάμαι καλά γύρω στα 7:30 λεπτά.

[pgetsopoulos]

gnt δε μπορω να καταλαβω απο ποιο σημειο... Δεν εχει κατι που να το θυμιζει εστω και λιγο, ισως να εμπνευστηκε αλλα μεχρι εκει (θα ελεγα)

[gnt]

Mε λίγο ψάξιμο τη βρήκα.

είναι που τραγουδάει στο smack. Ο αμανές της είναι loose cover του Nana. O Ηοwlett βέβαια αρχικά ήθελε να πάρει αυτούσια samples, αλλά ευτυχώς γι'αυτόν και για μας, έφαγε πόρτα από τη δισκογραφική και το έφτιαξε μόνος του.

[thePRODIGY]

Always Outnumbered, Never Outgunned (2004)

 

Αφήνοντας πίσω το πιο επιτυχημένο άλμπουμ των βασιλιάδων της ηλεκτρονικής μουσικής έφτασε η στιγμή να αναφερθούμε στο πιο πολυαναμενόμενο. Η κορυφή λένε πως ζαλίζει και οι Prodigy δεν αποτέλεσαν εξαίρεση. Η μεγάλη τους επιτυχία που μοιραία ακολούθησε μετά το Fat of the Land διήρκεσε μέχρι και το 1999 με κερασάκι στην τούρτα το mix album «The Dirtchamber Sessions vol. 1».

 

Από το 2000 και μετά ξεκινάει η φθίνουσα πορεία και η παρακμή. Από το «Prodigy is the word!» φτάσαμε σχεδόν στην διάλυση και σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα, ο επί δέκα έτη χορευτής της μπάντας ,Leeroy Thornhill αποχωρούσε αναζητώντας την τύχη του ως dj ενώ λίγο αργότερα ο Maxim ολοκλήρωσε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο (

).

Απλά σκέψου πως για μία τριετία (2001-2003) νομίζω δεν έδωσαν κάποια συναυλία και μιλάμε για μια από τις σταθερά καλύτερες live μπάντες στον κόσμο…

 

Έχω την εντύπωση πως μετά το FotL τα τέσσερα τυπάκια επαναπαύθηκαν στις δάφνες τους για πολύ περισσότερο διάστημα από όσο θα έπρεπε. Σιγά σιγά το awareness του κόσμου έφθινε και πολλοί θεωρούσαν πως οι Prodigy είχαν χάσει το καράβι των 00s μένοντας για πάντα κομμάτι μιας περασμένης εποχής. Has-beens και αντιπαραγωγικοί. Αλήθεια, πως να αδικήσεις όσους ενστερνίζονταν αυτή την άποψη; Ένα από τα μεγάλα τους άρματα (το MTV) είχε αλλάξει δραματικά την μουσική του θυσιάζοντας ηλεκτρονική και κάθε είδος ροκ για χάρη κυρίως της pop & hip hop.

 

Πρώτη δειλή ανακοίνωση για νέα δισκογραφική δουλειά έγινε από τον Liam στις αρχές του 2001, τέσσερα χρόνια μετά το FotL. Θυμάμαι το είχα πρωτοδιαβάσει στο περιοδικό Games σε ένα μικρό μονόστηλο. Είναι το περιοδικό που διάβαζε κάθε φλώρος που σέβονταν τον εαυτό του. Από τότε κιόλας γνωρίζαμε και τον τίτλο. Ομολογούμενος πολύ πιασάρικος (αν και σιδηρόδρομος).

 

Always Outnumbered, Never Outgunned.

 

Σε ελεύθερη μετάφραση, δεν τελειώσαμε το 97’. Θα επιστρέψουμε πάνοπλοι. Μια υπόσχεση όμως που άργησε πολύ να πραγματοποιηθεί.

 

Όμως ας τα βάλουμε σε μία σειρά.

Τo 2002 οι Prodigy κυκλοφόρησαν νέο υλικό μετά από σχεδόν μια εξαετία (!).

Ήταν το cd single «Baby’s Got a Temper» το οποίο αν και είχε το fair share του σε tv & ράδιο αποδείχτηκε κατώτερο των περιστάσεων. Σύντομα ο Liam κατάλαβε πως ο ήχος αυτός (αν και δεν ήταν τόσο κακός) είναι ένα ξεπατίκωμα παλαιότερων ιδεών (sample Firestarter στην εισαγωγή; Really?!) δεν προσέδιδε κάτι καινούργιο και πιο πολύ έμοιαζε σαν μια κραυγή για προσοχή.

Δεν παίχτηκε ποτέ σε live, δεν φιλοξενήθηκε σε κάποιον δίσκο (μιας και φάνταζε ως απομεινάρι του «Fat») και μοιραία μετά από λίγο καιρό οι ίδιοι το αποκήρυξαν (ναι καλά διαβάσατε!). Το

πάντως είναι από τα καλύτερά τους. Τόσο απλά! (Αυτός ο ντράμερ...! damn!)

 

Και με το ΑΟΝΟ τι γίνεται; Πότε επιτέλους θα κυκλοφορούσε το «Chinese Democracy» της rave; Είχαμε ακόμα δρόμο... Έπρεπε να περιμένουμε μέχρι το καλοκαίρι του 2004 για να κρατήσουμε στα χέρια μας το πολυπόθητο άλμπουμ με τα κόκκινα χείλη.

Τόσα χρόνια αναμονής, τόσες υποθέσεις για το πώς θα ήταν ο ήχος (μιας και εδώ δεν είχαμε leaks ,λόγω μηδενικών συναυλιών, ούτε κυκλοφόρησαν κάποιο νωρίτερα).

 

Με λίγα λόγια το βάρος του διαδόχου του FotL ήταν ασήκωτο και οι απαιτήσεις τρελές. Τις περισσότερες φορές που συμβαίνει αυτό (στη μουσική, στον κινηματογράφο, στο gaming κλπ) το τελικό προϊόν αποδεικνύεται κατώτερο των περιστάσεων.

Αρχικά θα μπορούσα απλά να σε βάλω στο κλίμα λέγοντας σου πως το ΑΟΝΟ δεν θύμιζε και πολύ Prodigy (στο μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος του). Ακόμα και ο έμπειρος φαν του συγκροτήματος θα δυσκολευόταν να πιστέψει πως ακούει τους αγαπημένους του «electronic punks».

 

Για να με αντιληφθείς θα σου πω πως το άλμπουμ θα μπορούσε κάλλιστα αντί για «Prodigy» να γράφει «Liam Howlett Presents:»

Στην ουσία μιλάμε για προσωπικό του project, ένα 100% δικό του παιδί. Αρκεί να σου πω πως Maxim και Flint δεν είχαν καμία συμμετοχή στην παραγωγή, ούτε στον στίχο (όταν αυτός υπήρχε και δεν ήταν απλώς sample από άλλα κομμάτια) και φυσικά ούτε καν στα φωνητικά. Δεν ακούγονται πουθενά! Απίστευτο;

Κι όμως συνέβη. Δείγμα των περίεργων διαπροσωπικών τους σχέσεων εκείνη την περίοδο… ίσως. Δεν νομίζω να μάθουμε και ποτέ. Anyway, το ΑΟΝΟ μένει στο νου μου ως εκείνος ο αλλόκοτος δίσκος με τις περισσότερες συνεργασίες και τα περισσότερα used samples από οτιδήποτε έχουν κυκλοφορήσει έως σήμερα.

 

Έχουμε και λέμε: Noel & Liam Gallagher, Juliette Lewis, Kool Keith, Τhe Ping Pong Bitches, Princess Superstar, Jim Davies και αρκετοί άλλοι εμπλούτισαν με την συμμετοχή τους το τέταρτο offering των μυρμηγκιών. Είναι όμως απαραίτητα αρνητικό αυτό; Αναλόγως και θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Σε κάποιους άρεσε (moi συμπεριλαμβανομένου) και σε άλλους καθόλου. Σίγουρα πάντως θα θέλαμε να ακούσουμε και τις φωνούλες των άλλων δύο. Αυτό ήταν τραγικό σφάλμα του Liam και δεν χωράει συζήτηση. Χάνεις κατά πολύ την ηχητική σου ταυτότητα.

 

Δυσκολεύομαι να κατηγοριοποιήσω τον ήχο του ΑΟΝΟ. Ποτέ δεν ήμουν καλός σε αυτά και εδώ απλά σηκώνω τα χέρια ψηλά. Το Wikipedia αναφέρει Big beat, alternative rock, electronica, rave, breakbeat. Η αλήθεια είναι όμως πως τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα και θα χαρώ να διαβάσω την άποψή των παιδιών στα σχόλια από κάτω.

Με διάρκεια που αγγίζει την μία ώρα το ΑΟΝΟ δεν κουράζει τον ακροατή, τον αφήνει όμως με μια γλυκόπικρη αίσθηση. Σε αφήνει να σκέφτεσαι τι διάολο προετοίμαζαν τόσα χρόνια. Στις καλές εποχές θα τους έπαιρνε το πολύ ένα εξάμηνο, εικάζω.

Προσωπικά μου αρέσει γενικότερα ο διαφορετικός ήχος και ο αιφνιδιασμός. Δεν θα προσπαθήσω να κάνω όμως το άσπρο μαύρο. Η πιο αναμενόμενη δουλειά των Prodigy ήταν και η πιο αδύναμη. Δεν θα πω «κακή» γιατί δεν είναι κακό άλμπουμ. Είναι απλά «διαφορετικό».

 

Στην ταμπακέρα τώρα… έχει κομματάρες; Ναι!

 

To Girls είναι από τα πιο beatάτα και uptempo κομμάτια τους. Το Spitfire ξεχειλίζει από ενέργεια και απογειώνεται όταν (σπανίως πλέον) παίζεται live. Το Hotride είναι quality tune δανειζόμενο τους στίχους από το κλασσικό «Up, Up and Away» των Fifth Dimension.

To Wake Up Call είναι ίσως η μόνη σύνθεση που έχει Prodigy DNA (ίσως μαζί με Spitfire) και σου υπενθυμίζει ποιο συγκρότημα ακούς. Κλασσικός (αλλά ποιοτικός) Prodigy ήχος και στίχος με νόημα (Back on tour / It’s been a long time).

To Medusa’s Path είναι για εμένα ίσως το πιο ατμοσφαιρικό τους τραγούδι και πολύ υποτιμημένο. Ευτυχώς είχα την τύχη να το ακούσω και ζωντανά. Τέλος, εκτιμώ πολύ το «επιληπτικό» Action Radar.

 

Θα ήθελα να συνεχίσω και να αναφερθώ σε όλα τα τραγούδια όμως κάπου εδώ τελειώνουν τα καλά λόγια και το ΑΟΝΟ βυθίζεται στην μετριότητα. Ενίοτε και στην τεμπελιά (You’ll Be Under My wheels).

Κατά το μεγαλύτερο μέρος του δεν μπορεί να σηκώσει το όνομα της μπάντας στους ώμους του. Στα σημεία που τα καταφέρνει όμως είναι εξαιρετικό. Αυτή είναι η ταπεινή μου προσωπική άποψη.

 

Σίγουρα δεν μπόρεσε να αγγίξει τους προκατόχους του. Στα θετικά λογίζω βεβαίως την επιστροφή της μπάντας στην δισκογραφία (duh!) κάτι που φάνταζε σχεδόν απίθανο πριν από το 2004, όπως επίσης και στις ζωντανές εμφανίσεις. Ευτυχώς η μέτρια αποδοχή από τον κόσμο όπως και η πορεία του στα charts δεν αποτελείωσε αλλά πείσμωσε τα αγόρια από το Essex οι οποίοι μας αποζημίωσαν λίγα χρόνια μετά.

Από το ΑΟΝΟ, βγήκαν δύο μόνο videoclips. Το λατρεμένο ,αλλόκοτο, cartoon styled «

» και το

.

 

 

 

 

 

Fun fact: Στο Shoot Down τραγουδάει ο κουνιάδος του Howlett, Liam Gallagher ενώ στο μπάσο είναι ο αδελφός του Noel. Από τους Oasis φυσικά.

 

Fun fact #2: Τα φωνητικά στο Spitfire είναι της γνωστής ηθοποιού Juliette Lewis.

 

Fun fact #3: Το κομμάτι Phoenix samplάρει τους στίχους από το Love Buzz των Shocking Blue. Βεβαίως έγινε παγκοσμίως γνωστό με την διασκευή των Nirvana και ακολούθησε το take των Prodigy.

 

Fun fact #4: To «The Way It Is» στην ουσία είναι ένα sample του «Thriller» (Michael Jackson) ενώ στα live απογειώνεται καθώς δανείζεται ακόμα περισσότερα μέρη από το θρυλικό hit του «Βασιλιά της pop»

 

Fun fact #5: H μοναδική συμμετοχή των Maxim & Keith σε ό,τι έχει να κάνε με το ΑΟΝΟ είναι η παρουσία τους στο videoclip του «Spitfire» που βγήκε στις τηλεοράσεις το 2005 και τα φωνητικά του πρώτου στο κομμάτι «

» από το CD single Girls ενώ o δεύτερος ακούγεται στο Hotride El Batori mix από το ομώνυμο CD sinlge.

 

Fun fact #6: To AONO όπως είπα έβγαλε τους Prodigy «στον δρόμο» (“on tour all around the world”) μετά από πολύ καιρό. Πρώτη στάση παγκοσμίως στην περιοδεία-προώθηση του άλμπουμ ήταν η Αθήνα, στο Θέατρο του Λυκαβηττού την 1η Οκτωβρίου του 2004. Ίσως η καλύτερη τους εμφάνιση στην χώρα μας.

 

Fun fact #7: Χρέη supporting act στην Αθήνα εκτέλεσε προς έκπληξη όλων (ήταν όντως έκπληξη) ο πρώην χορευτής τους Leeroy Thornhill. Ήταν ο DJ της βραδιάς για καμιά ωρίτσα μέχρι να ξεκινήσει η συναυλία.

 

Fun fact #8: Spitfire ήταν μαχητικό των συμμάχων (Αγγλική αεροπορία). Spitfire... ξέρασμα φωτιάς. Got it?

 

Fun fact #9: Εκείνη την περίοδο περίπου ο Liam Howlett παντρεύτηκε την Natalie Appleton από τις All Saints. Το this day.

 

 

Spitfire

Girls

Memphis Bells

Get Up, Get Off

Hotride

Wake Up Call

Action Radar

Medusa’s Path

You’ll Be Under My Wheels

The Way It Is

Shoot Down

 

http://i193.photobucket.com/albums/z196/hellasisgreece/the-prodigy-always-outnumbered-never-outgunned_zps39313658.jpg

 

stuck in head from the AONO era:

http://i193.photobucket.com/albums/z196/hellasisgreece/TIMEOUTMAGAZINE_zpsf3bd96c2.jpg

Edited June 28, 2014 by thePRODIGY
typos / polishing

[pgetsopoulos]

Με εξαίρεση το spitfire, όλα τα υπόλοιπα είναι απογοητευτικά, κατ'εμέ....

 

Άντε, φτάσαμε στον κορυφαίο δίσκο τους ;)

[thePRODIGY]

Με εξαίρεση το spitfire, όλα τα υπόλοιπα είναι απογοητευτικά, κατ'εμέ....

 

Άντε, φτάσαμε στον κορυφαίο δίσκο τους ;)

 

To Girls είναι από τα καλύτερα τους κομμάτια. Αν το έχεις ακούσει από τρανσιστοράκι όμως... πάω πάσο : p : p

Κορυφαίος δίσκος ε;

Χμμ.. για να δούμε..

Edited June 26, 2014 by thePRODIGY

[gnt]

Άριστος και σήμερα!

 

Βασικά ο Ηowlett βρισκόταν σε ένα μουσικό limbo state. Οι μεγάλοι παραγωγοί (είναι μετρημένοι) συνήθως ακροβατούν μεταξύ δύο επιλογών προς πορεία: να επηρρεαστούν από τα τεκταινόμενα της εποχής ή να τα γράψουν όλα στα @@ τους και να κάνουν το κομμάτι τους. βγάζοντας «πειραματικό» ήχο. Όταν έκανε τις παραγωγές (2002-3) η ηλεκτρονική σκηνή βρισκόταν σε ιδιαίτερη κατάσταση. Η Big Beat δεν βρισκόταν στο προσκήνιο όπως έως πριν 3-4 χρόνια πριν, στα breaks o θυμός της jungle είχε ήδη μετασχηματιστεί στην πιο ραφιναρισμένη μορφή της DnB, όπου και εκεί πλέον η σκηνή είχε υποστεί fragmentation (αρκετοί πήγαν στα πιο «τεχνικά» genres liquid funk, electrostep, darkstep κα, άλλοι πήγαν σε πιο hardcore καταστάσεις), η electro-industrial/punk σκηνή βρισκόταν σε μια από τις (πολλές) περιόδους ύφεσης (έκανε πάλι boom έπειτα από 2-3 χρόνια), η House βρισκόταν στη μετά-«progressive» εποχή (ευτυχώς) και στις απαρχές του νέου electro (βλέπε back to analog) infused ήχου (ο προηγούμενος ήταν πριν 10 περίπου χρόνια και λογικά ο επόμενος αναμένεται σύντομα) και ο κόσμος είχε σιχαθεί με το κατάντημα της trance. Tην περίοδο εκείνη είχε επίσης αρχίσει να εδραιώνεται η κυριαρχία της hip-pop (ναι, αυτό που στη χώρα μας ήρθε όπως πάντα με μερικά χρόνια καθυστέρηση σε ακόμα πιο ελεεινή μορφή-το hip-σκυλί).

 

Ο Howlett πήρε την κατάσταση στα χέρια του και αποφάσισε να μην δώσει σαφή ταυτότητα στον ήχο ως σύνολο. Πιστεύω ότι ο λόγος που το έκανε είναι γιατί τα προσωπικά/επαγγελματικά προβλήματα που αντιμετώπιζαν ως σχήμα δεν τον άφησε να ακολουθήσει την άλλη οδό, να βγάλει δηλαδή ήχο ο οποίος όταν τον συνέλαβε (μέσα της δεκαετίας του '90) ήταν τεχνικά μη δυνατόν να τον φτάσει στα επίπεδα που ήθελε, αλλά τώρα (2002-4) μπορούσε. Κατά την ταπεινή μου άποψη, έπραξε καλώς άσχετα αν το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε τις προσδοκίες του ευρέος κοινού.

[thePRODIGY]

mods, delete please! Edited June 26, 2014 by thePRODIGY

[pgetsopoulos]

To Girls είναι από τα καλύτερα τους κομμάτια. Αν το έχεις ακούσει από τρανσιστοράκι όμως... πάω πάσο : p : p

Κορυφαίος δίσκος ε;

Χμμ.. για να δούμε..

 

Fun fact #9: Spitfire ήταν αγγλικό βομβαριδιστικό των συμμάχων (Αγγλική αεροπορία). Spitfire... ξέρασμα φωτιάς. Got it?

το έψαξες τελικά; :p

 

Αν θυμάμαι καλά ήταν γρήγορα αλλά δύσκολα στις στροφές

[gnt]

Mικρή διόρθωση στο ff9, το Supermarine Spitfire είναι μαχητικό.