thePRODIGY

The Langoliers Stephen King

Πέτρο, άκουσε κάποια στιγμή το Girls (Rex the Dog mix) και πες μου αν σου αρέσει περισσότερο αυτή η version. http://i193.photobucket.com/albums/z196/hellasisgreece/DSC_0086_zps33cc2dab.jpg

Καλοδουλευτο! : )

Πάρε ένα Nexus 4 μτχ να γουσταρεις τη ζωή σου.

Μείναμε σε αυτά τα τρια και είπαμε γνώμες. Δεν αξίζουν. Αν αναγκαστικά θες ένα απο αυτά και μονο... Κάνε κλήρωση, ξέρω γω.

Ήρθα! Να αποφύγεις τα τρία κινητά που λες. Θα.σέρνονται.

Να είσαι βέβαιη πως το 1020 μπορεί να αντικαταστήσει επάξια την φωτογραφική σου. Προχώρα άφοβα.

Όχι ούτε εγώ είμαι τρελαμένος. Απλά μπορεί να σε σώσει από κάποιο ατύχημα ή αυτό που σας είπα με το πλύσιμο του κινητού όταν αυτό ύστερα από μια δυσκολη μέρα εχει γίνει χάλια.

Άγγιξες ευαίσθητες χορδές τώρα. Πολλές!

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάρει το Ativ S την 8.1

gnt, άριστος κι εσύ από την πλευρά σου έκανες μια καταπληκτική ανάλυση των τότε συγκυριών. Δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να τα γράψω τόσο καλά! Ο τρόπος γραφής μου δυστυχώς είναι κάπως... παρείστικος. Και για εμένα καλά έκανε και το εγραψε έτσι το ΑΟΝΟ. Τώρα που έχει περάσει καιρός μπορώ να αντιληφθώ καλύτερα για ποιο λόγο το έκανε (τους αναφέρεις τους λόγους) και να εκτιμήσω τον δίσκο περισσότερο. Ευχαριστώ για τις πληροφορίες σου και ευχαριστώ όσους το διάβασαν! * Thanks για την διόρθωση, noted! ** Καλααά Πέτρο, με σένα θα τα πούμε αύριο/μεθαύριο...

mods, delete please!

To Girls είναι από τα καλύτερα τους κομμάτια. Αν το έχεις ακούσει από τρανσιστοράκι όμως... πάω πάσο : p : p Κορυφαίος δίσκος ε; Χμμ.. για να δούμε..

Always Outnumbered, Never Outgunned (2004) Αφήνοντας πίσω το πιο επιτυχημένο άλμπουμ των βασιλιάδων της ηλεκτρονικής μουσικής έφτασε η στιγμή να αναφερθούμε στο πιο πολυαναμενόμενο. Η κορυφή λένε πως ζαλίζει και οι Prodigy δεν αποτέλεσαν εξαίρεση. Η μεγάλη τους επιτυχία που μοιραία ακολούθησε μετά το Fat of the Land διήρκεσε μέχρι και το 1999 με κερασάκι στην τούρτα το mix album «The Dirtchamber Sessions vol. 1». Από το 2000 και μετά ξεκινάει η φθίνουσα πορεία και η παρακμή. Από το «Prodigy is the word!» φτάσαμε σχεδόν στην διάλυση και σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα, ο επί δέκα έτη χορευτής της μπάντας ,Leeroy Thornhill αποχωρούσε αναζητώντας την τύχη του ως dj ενώ λίγο αργότερα ο Maxim ολοκλήρωσε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο ( ). Απλά σκέψου πως για μία τριετία (2001-2003) νομίζω δεν έδωσαν κάποια συναυλία και μιλάμε για μια από τις σταθερά καλύτερες live μπάντες στον κόσμο… Έχω την εντύπωση πως μετά το FotL τα τέσσερα τυπάκια επαναπαύθηκαν στις δάφνες τους για πολύ περισσότερο διάστημα από όσο θα έπρεπε. Σιγά σιγά το awareness του κόσμου έφθινε και πολλοί θεωρούσαν πως οι Prodigy είχαν χάσει το καράβι των 00s μένοντας για πάντα κομμάτι μιας περασμένης εποχής. Has-beens και αντιπαραγωγικοί. Αλήθεια, πως να αδικήσεις όσους ενστερνίζονταν αυτή την άποψη; Ένα από τα μεγάλα τους άρματα (το MTV) είχε αλλάξει δραματικά την μουσική του θυσιάζοντας ηλεκτρονική και κάθε είδος ροκ για χάρη κυρίως της pop & hip hop. Πρώτη δειλή ανακοίνωση για νέα δισκογραφική δουλειά έγινε από τον Liam στις αρχές του 2001, τέσσερα χρόνια μετά το FotL. Θυμάμαι το είχα πρωτοδιαβάσει στο περιοδικό Games σε ένα μικρό μονόστηλο. Είναι το περιοδικό που διάβαζε κάθε φλώρος που σέβονταν τον εαυτό του. Από τότε κιόλας γνωρίζαμε και τον τίτλο. Ομολογούμενος πολύ πιασάρικος (αν και σιδηρόδρομος). Always Outnumbered, Never Outgunned. Σε ελεύθερη μετάφραση, δεν τελειώσαμε το 97’. Θα επιστρέψουμε πάνοπλοι. Μια υπόσχεση όμως που άργησε πολύ να πραγματοποιηθεί. Όμως ας τα βάλουμε σε μία σειρά. Τo 2002 οι Prodigy κυκλοφόρησαν νέο υλικό μετά από σχεδόν μια εξαετία (!). Ήταν το cd single «Baby’s Got a Temper» το οποίο αν και είχε το fair share του σε tv & ράδιο αποδείχτηκε κατώτερο των περιστάσεων. Σύντομα ο Liam κατάλαβε πως ο ήχος αυτός (αν και δεν ήταν τόσο κακός) είναι ένα ξεπατίκωμα παλαιότερων ιδεών (sample Firestarter στην εισαγωγή; Really?!) δεν προσέδιδε κάτι καινούργιο και πιο πολύ έμοιαζε σαν μια κραυγή για προσοχή. Δεν παίχτηκε ποτέ σε live, δεν φιλοξενήθηκε σε κάποιον δίσκο (μιας και φάνταζε ως απομεινάρι του «Fat») και μοιραία μετά από λίγο καιρό οι ίδιοι το αποκήρυξαν (ναι καλά διαβάσατε!). Το πάντως είναι από τα καλύτερά τους. Τόσο απλά! (Αυτός ο ντράμερ...! damn!) Και με το ΑΟΝΟ τι γίνεται; Πότε επιτέλους θα κυκλοφορούσε το «Chinese Democracy» της rave; Είχαμε ακόμα δρόμο... Έπρεπε να περιμένουμε μέχρι το καλοκαίρι του 2004 για να κρατήσουμε στα χέρια μας το πολυπόθητο άλμπουμ με τα κόκκινα χείλη. Τόσα χρόνια αναμονής, τόσες υποθέσεις για το πώς θα ήταν ο ήχος (μιας και εδώ δεν είχαμε leaks ,λόγω μηδενικών συναυλιών, ούτε κυκλοφόρησαν κάποιο νωρίτερα). Με λίγα λόγια το βάρος του διαδόχου του FotL ήταν ασήκωτο και οι απαιτήσεις τρελές. Τις περισσότερες φορές που συμβαίνει αυτό (στη μουσική, στον κινηματογράφο, στο gaming κλπ) το τελικό προϊόν αποδεικνύεται κατώτερο των περιστάσεων. Αρχικά θα μπορούσα απλά να σε βάλω στο κλίμα λέγοντας σου πως το ΑΟΝΟ δεν θύμιζε και πολύ Prodigy (στο μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος του). Ακόμα και ο έμπειρος φαν του συγκροτήματος θα δυσκολευόταν να πιστέψει πως ακούει τους αγαπημένους του «electronic punks». Για να με αντιληφθείς θα σου πω πως το άλμπουμ θα μπορούσε κάλλιστα αντί για «Prodigy» να γράφει «Liam Howlett Presents:» Στην ουσία μιλάμε για προσωπικό του project, ένα 100% δικό του παιδί. Αρκεί να σου πω πως Maxim και Flint δεν είχαν καμία συμμετοχή στην παραγωγή, ούτε στον στίχο (όταν αυτός υπήρχε και δεν ήταν απλώς sample από άλλα κομμάτια) και φυσικά ούτε καν στα φωνητικά. Δεν ακούγονται πουθενά! Απίστευτο; Κι όμως συνέβη. Δείγμα των περίεργων διαπροσωπικών τους σχέσεων εκείνη την περίοδο… ίσως. Δεν νομίζω να μάθουμε και ποτέ. Anyway, το ΑΟΝΟ μένει στο νου μου ως εκείνος ο αλλόκοτος δίσκος με τις περισσότερες συνεργασίες και τα περισσότερα used samples από οτιδήποτε έχουν κυκλοφορήσει έως σήμερα. Έχουμε και λέμε: Noel & Liam Gallagher, Juliette Lewis, Kool Keith, Τhe Ping Pong Bitches, Princess Superstar, Jim Davies και αρκετοί άλλοι εμπλούτισαν με την συμμετοχή τους το τέταρτο offering των μυρμηγκιών. Είναι όμως απαραίτητα αρνητικό αυτό; Αναλόγως και θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Σε κάποιους άρεσε (moi συμπεριλαμβανομένου) και σε άλλους καθόλου. Σίγουρα πάντως θα θέλαμε να ακούσουμε και τις φωνούλες των άλλων δύο. Αυτό ήταν τραγικό σφάλμα του Liam και δεν χωράει συζήτηση. Χάνεις κατά πολύ την ηχητική σου ταυτότητα. Δυσκολεύομαι να κατηγοριοποιήσω τον ήχο του ΑΟΝΟ. Ποτέ δεν ήμουν καλός σε αυτά και εδώ απλά σηκώνω τα χέρια ψηλά. Το Wikipedia αναφέρει Big beat, alternative rock, electronica, rave, breakbeat. Η αλήθεια είναι όμως πως τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα και θα χαρώ να διαβάσω την άποψή των παιδιών στα σχόλια από κάτω. Με διάρκεια που αγγίζει την μία ώρα το ΑΟΝΟ δεν κουράζει τον ακροατή, τον αφήνει όμως με μια γλυκόπικρη αίσθηση. Σε αφήνει να σκέφτεσαι τι διάολο προετοίμαζαν τόσα χρόνια. Στις καλές εποχές θα τους έπαιρνε το πολύ ένα εξάμηνο, εικάζω. Προσωπικά μου αρέσει γενικότερα ο διαφορετικός ήχος και ο αιφνιδιασμός. Δεν θα προσπαθήσω να κάνω όμως το άσπρο μαύρο. Η πιο αναμενόμενη δουλειά των Prodigy ήταν και η πιο αδύναμη. Δεν θα πω «κακή» γιατί δεν είναι κακό άλμπουμ. Είναι απλά «διαφορετικό». Στην ταμπακέρα τώρα… έχει κομματάρες; Ναι! To Girls είναι από τα πιο beatάτα και uptempo κομμάτια τους. Το Spitfire ξεχειλίζει από ενέργεια και απογειώνεται όταν (σπανίως πλέον) παίζεται live. Το Hotride είναι quality tune δανειζόμενο τους στίχους από το κλασσικό «Up, Up and Away» των Fifth Dimension. To Wake Up Call είναι ίσως η μόνη σύνθεση που έχει Prodigy DNA (ίσως μαζί με Spitfire) και σου υπενθυμίζει ποιο συγκρότημα ακούς. Κλασσικός (αλλά ποιοτικός) Prodigy ήχος και στίχος με νόημα (Back on tour / It’s been a long time). To Medusa’s Path είναι για εμένα ίσως το πιο ατμοσφαιρικό τους τραγούδι και πολύ υποτιμημένο. Ευτυχώς είχα την τύχη να το ακούσω και ζωντανά. Τέλος, εκτιμώ πολύ το «επιληπτικό» Action Radar. Θα ήθελα να συνεχίσω και να αναφερθώ σε όλα τα τραγούδια όμως κάπου εδώ τελειώνουν τα καλά λόγια και το ΑΟΝΟ βυθίζεται στην μετριότητα. Ενίοτε και στην τεμπελιά (You’ll Be Under My wheels). Κατά το μεγαλύτερο μέρος του δεν μπορεί να σηκώσει το όνομα της μπάντας στους ώμους του. Στα σημεία που τα καταφέρνει όμως είναι εξαιρετικό. Αυτή είναι η ταπεινή μου προσωπική άποψη. Σίγουρα δεν μπόρεσε να αγγίξει τους προκατόχους του. Στα θετικά λογίζω βεβαίως την επιστροφή της μπάντας στην δισκογραφία (duh!) κάτι που φάνταζε σχεδόν απίθανο πριν από το 2004, όπως επίσης και στις ζωντανές εμφανίσεις. Ευτυχώς η μέτρια αποδοχή από τον κόσμο όπως και η πορεία του στα charts δεν αποτελείωσε αλλά πείσμωσε τα αγόρια από το Essex οι οποίοι μας αποζημίωσαν λίγα χρόνια μετά. Από το ΑΟΝΟ, βγήκαν δύο μόνο videoclips. Το λατρεμένο ,αλλόκοτο, cartoon styled « » και το . Fun fact: Στο Shoot Down τραγουδάει ο κουνιάδος του Howlett, Liam Gallagher ενώ στο μπάσο είναι ο αδελφός του Noel. Από τους Oasis φυσικά. Fun fact #2: Τα φωνητικά στο Spitfire είναι της γνωστής ηθοποιού Juliette Lewis. Fun fact #3: Το κομμάτι Phoenix samplάρει τους στίχους από το Love Buzz των Shocking Blue. Βεβαίως έγινε παγκοσμίως γνωστό με την διασκευή των Nirvana και ακολούθησε το take των Prodigy. Fun fact #4: To «The Way It Is» στην ουσία είναι ένα sample του «Thriller» (Michael Jackson) ενώ στα live απογειώνεται καθώς δανείζεται ακόμα περισσότερα μέρη από το θρυλικό hit του «Βασιλιά της pop» Fun fact #5: H μοναδική συμμετοχή των Maxim & Keith σε ό,τι έχει να κάνε με το ΑΟΝΟ είναι η παρουσία τους στο videoclip του «Spitfire» που βγήκε στις τηλεοράσεις το 2005 και τα φωνητικά του πρώτου στο κομμάτι « » από το CD single Girls ενώ o δεύτερος ακούγεται στο Hotride El Batori mix από το ομώνυμο CD sinlge. Fun fact #6: To AONO όπως είπα έβγαλε τους Prodigy «στον δρόμο» (“on tour all around the world”) μετά από πολύ καιρό. Πρώτη στάση παγκοσμίως στην περιοδεία-προώθηση του άλμπουμ ήταν η Αθήνα, στο Θέατρο του Λυκαβηττού την 1η Οκτωβρίου του 2004. Ίσως η καλύτερη τους εμφάνιση στην χώρα μας. Fun fact #7: Χρέη supporting act στην Αθήνα εκτέλεσε προς έκπληξη όλων (ήταν όντως έκπληξη) ο πρώην χορευτής τους Leeroy Thornhill. Ήταν ο DJ της βραδιάς για καμιά ωρίτσα μέχρι να ξεκινήσει η συναυλία. Fun fact #8: Spitfire ήταν μαχητικό των συμμάχων (Αγγλική αεροπορία). Spitfire... ξέρασμα φωτιάς. Got it? Fun fact #9: Εκείνη την περίοδο περίπου ο Liam Howlett παντρεύτηκε την Natalie Appleton από τις All Saints. Το this day. Spitfire Girls Memphis Bells Get Up, Get Off Hotride Wake Up Call Action Radar Medusa’s Path You’ll Be Under My Wheels The Way It Is Shoot Down http://i193.photobucket.com/albums/z196/hellasisgreece/the-prodigy-always-outnumbered-never-outgunned_zps39313658.jpg stuck in head from the AONO era: http://i193.photobucket.com/albums/z196/hellasisgreece/TIMEOUTMAGAZINE_zpsf3bd96c2.jpg

Καλά... μόνο για παιδιά δεν είμαι βέβαια.. Αλλά είναι της ηλικίας το πατρικό ένστικτο... καταλαβαίνεις : p Πέρα από την πλάκα, από μικρός νιώθω έτσι : )

Όχι ρε πας καλά? Ο μαυρουλης ΔΕΝ δίνεται για κανένα λόγο

Το Ν95 8Gb μετάνιωσα που το έδωσα...

Πάντως στα συν του Ζ είναι η πανέμορφη εμφάνιση και φυσικά η αδιαβροχοποιηση. Ξέρεις τι πλάκα έχει να γυρνάς σπίτι με το Ζ τίγκα στη βρώμα και να το σαπουνιζεις; Ανεκτιμητο:)

Ναι καμιά σχέση τα δύο λειτουργικά όμως το συνηθίζεις σε λίγες μερες. Άσε που το 1020 δεν πρόκειται να σου κολλήσει/σκαλώσει ποτε. Τέτοια φωτογραφική σε Android συσκευή δεν υπάρχει επίσης.

Τη βγάζει με τη γλώσσα έξω αλλά τη βγάζει. Κάπως έτσι είναι: :p

Και το Ζ την βγάζει την μέρα άνετα.

Ναι ρε συ τον ξέρω τον τίτλο της σύνθεσης. :)) Τέλειο.

Την έχω συνδέσει με πολύ ιστορικές στιγμές αυτη την σκηνή. Και η μουσική του Μορικονε από πίσω. H συγκεκριμένη σκηνή είναι calling card συγκεκριμένου συγκροτήματος. Τεσπα, Rest in Peace

Είναι αυτός που σε μια σκηνή της ταινίας τρέχει αλαφιασμενος σε ένα νεκροταφείο;

Nαι ρε εννοείται. Ψοφάω για τέτοιες συζητήσεις πλάκα κάνεις; Φυσικά και κάνουμε χαλαρή κουβέντα. Αυτό έλλειπε τώρα στα 30 να φανατίζομαι και να στεναχωριέμαι για αντίθετες απόψεις περί μουσικής. bring it on!! : p ----- προσθήκη μηνύματος 9 λεπτά μετά την υποβολή του προηγούμενου ----- To έχω σκεφτεί πολλές φορές. Αν κατάφερνα να πάρω μέρος στο meet & greet το 2007 ή το 2010 και ερχόταν ο James να μου μιλήσει είμαι σίγουρος πως θα ξέσπαγα σε λυγμούς. Εδώ τον είχα μπροστά μου στα τέσσερα μέτρα στο Rockwave και με είχε πιάσει κλαυσίγελος. Έχω μιλήσει από κοντά αλλά και στο κινητό (!) μόνο με έναν. Τον μπασίστα των Opeth (Martin Mendez) και η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει.