Όσοι φιλήσανε κατουρημένες ποδιές τότε για να μπουν σε stage, το κάνανε γιατί το θεωρούσανε μια "πίσω πόρτα" για το δημόσιο. Γνωρίζανε όμως πολύ καλά ότι δεν ήταν παρά ένα ακόμη "επιμορφωτικό πρόγραμμα" και κάποια στιγμή θα τελείωνε.
Τώρα δεν έχει νόημα να κλαίνε πάνω απ' το χυμένο γάλα, πάνω από το αποτυχημένο "κόλπο"...
Το δημόσιο δεν είναι γαϊδούρι να το φορτώσουμε ώσπου να το σκάσουμε. Δοκιμάστε και τον ιδιωτικό τομέα, δεν είναι και τόσο τραγικό να δουλεύεις για να πληρώνεσαι.
Ξέρω πως ακούγεται σκληρό, αλλά το να βλέπεις κάποιους με "τρυπώνουν" από την πίσω πόρτα απαιτώντας να ανέβουν με ασανσέρ, ενώ εσύ να μπαίνεις από την κυρίως είσοδο και βρίσκεις μόνο σκάλες, ατελείωτες σκάλες, πιστέψτε με, είναι ακόμη σκληρότερο.
Υ.Γ. Τα εισαγωγικά έχουν πράγματι το ρόλο τους.