Ο δικός μου ο σκύλος όταν έφευγα για οποιονδήποτε λόγο, ούρλιαζε όλη την ώρα και ταυτόχρονα έκανε και φοβερές ζημιές. Είχε ξυλώσει τον καναπέ του σαλονιού, έκανε τρύπα στην πόρτα του μπάνιου, λέρωνε στο κρεββάτι μου. Και μιλάμε να λείπω 2 ώρες, όχι το ωράριο της δουλειάς 7 και 8 ωρίτσες. Τι να τον πηγαίνουμε βόλτες πρωι - πρωί, τι φοβέρες με την εφημερίδα, ό,τι και να του κάνοαμε, τίποτα. Ευτυχώς στην πολυκατοικία ουδέποτε μου είχαν πεί κάτι, ευγενέστατοι όλοι. Μέχρι που γέρασε και δεν είχε πια κουράγιο για τέτοια. Είχε κουφαθεί κιόλας και δεν πολυέπαιρνε είδηση πότε φεύγαμε. Βλέπετε ο Μπίλυ είχε φοβερά τραύματα. Τον είχα μαζέψει κουτάβι. Επειδή δεν μπορούσα να τον κρατήσω 'εβαλα αγγελία και τον πήρε μιά γυναίκα. Για καλή του τύχη την επόμένη το βράδι μαθαίνω ότι αυτή πουλούσε τα σκυλιά στον Ευαγγελισμό για πειραματόζωα. Πάω να τον πάρω και τον είχε δεμενο σε μιά υπαίθρια τουαλέτα, βρεμένο και τόπι στο ξύλο. Από τότε δεν άντεχε να μένει στιγμή μόνος του. Τα πρώτα του χρόνια όποιος φίλος τον πλησίαζε και πήγαινε να τον χαιδέψει, κατουριότανε πάνω του από τον φόβο του. Ο καημένος ο Μπίλυ μου. Χτες βράδι τον έβλεπα στον ύπνο μου...