Evanthe

Τί γνωρίζετε για το "πάτημα σκιάς" που λέγαν οι παλιότεροι?

Θα συμφωνήσω. Προτιμώ την mademoiselle.

Αναφορικά με το θέμα της αποτρίχωσης στους άντρες, ως γυναίκα, δεν μου αρέσει το θέαμα του ξυρισμένου στήθους, μασχάλης, γεννητικών οργάνων κλπ ιδιαίτερα όταν το ξύρισμα είναι ήδη κάποιων ημερών και αρχίσουν να μαυρίζουν οι ρίζες των τριχών. :wacko: Το θεωρώ πιο αντιαισθητικό, απ'το να έχει κάποιος λίγες "διακριτικές" τρίχες. Από την άλλη, δεν μου αρέσει να βλέπω νεαρά άτομα με τρίχες στην πλάτη, οπίσθια κλπ. Εκεί μπορείς να κάνεις αποτρίχωση σε αισθητικό και με τον καιρό να τις μειώσεις. Αν αποτριχώνεσαι στη διάρκεια του χειμώνα, το καλοκαίρι θα έχεις ήδη δει διαφορά.

Aqua του Bulgari. Την έκανα δώρο στον αδερφό μου και ξετρελάθηκε. :rolleyes: Όντως από τα κορυφαία. Τη φοράει ο μπαμπάς μου.

Τί εννοείς? Άλλα είναι τα αρώματα που έχουμε εμείς εδώ? :worry:

Αν δεν σου έχει τύχει, προφανώς. Εγώ θεωρώ πως υπάρχει.

Ισχύει το - 25% σίγουρα και για πόσες μέρες? Εντάσσεται στις προωθητικές ενέργειες για το "τριήμερο καταναλωτή" - 14, 15, 16/3? :worry:

Μπορώ να σου μιλήσω εκ πείρας γι' αυτό. Με τον κολλητό μου, το Δημήτρη, είμαστε φίλοι από το '95. Η σχέση μας ήταν πάντα φιλική (μπορεί να υπήρξε μία ερωτική έλξη που μας ώθησε να γνωριστούμε αρχικά, αλλά δεν μετουσιώθηκε ποτέ σε κάτι άλλο... 'Ολα αυτά τα χρόνια οι γύρω μας - γονείς, συγγενείς, άλλοι φίλοι - μας "ζαλίζουνε" λέγοντας μας πως είμαστε το τέλειο ζευγάρι και γιατί δεν κάνουμε κάτι μαζί κλπ. Πέρυσι λοιπόν κάναμε μία κουβέντα επί του θέματος (καθ' ότι φιλαράκια, συζητάμε τα πάντα). Καταλήξαμε λοιπόν στο ότι και οι δύο θεωρούμε τη φιλία μας τόσο σπάνια και ιδανική, ώστε δέν θέλουμε να τη διακινδυνεύσουμε. Δεν ξέρω αν σε βοηθάνε αυτά που σου γράφω, απλά δεν μπορείς να προκαθορίσεις πώς θα σου "βγούνε" κάποια πράγματα στην πορεία. Φυσικά, μου έχουν τύχει και περιπτώσεις που ξεκίνησε ως φιλία και κατέληξε σε δεσμό. Όταν και εφόσον γνωρίσεις ένα άτομο που θα το εκτιμήσεις ως φίλη και φυσικά θα μπορείς να χαλιναγωγήσεις τις όποιες σεξουαλικές επιθυμίες, τότε εσύ θα αποφασίσεις πώς θέλεις να εξελιχθεί αυτή η σχέση.

Βρε παιδιά, εγώ δεν είχα τελειώσει καν ένα σωληνάριο αλοιφής κάθ'όλη τη διάρκεια. Μάλλον θεώρησα λανθασμένα ότι χρησιμοποίησα περισσότερη απ'ότι έπρεπε - απλά φρόντιζα το σημείο να είναι συνεχώς ενυδατωμένο. Το τατού μου ούτε χάλασε, ούτε θάμπωσε. Αντιθέτως το χρώμα ήταν πολύ ζωντανό όταν παρήλθε η περίοδος "αποθεραπείας".

Κι εγώ έτσι το αντιλήφθηκα...:worry:

Σοβαρά? Γιατί? Να το προσέξω στο επόμενο... :worry:

Για να είμαι ειλικρινής, μάλλον μία από τα ίδια θα κάνω :lol: Το δεύτερο, καλώς εχόντων των πραγμάτων έρχεται μετά το Πάσχα :rolleyes:

Ακριβώς! Ξέρεις πόσα φορέματα κατέληξαν με μόνιμη κηλίδα στο πίσω μέρος της μέσης? (ήταν στη μέση βλέπεις κι έπρεπε να φοράω "αεράτα" ρούχα για να μην πιέζεται...). :rolleyes: :lol:

Κι όμως...παρόλο που μου είχαν πει ότι θα έβγαζε καύκαλο, δεν έβγαλε τίποτα - απλά με την πάροδο του χρόνου έφυγε η κοκκινίλα. Λες να οφείλεται στο ότι το "μούλιαζα" με κρέμα? :lol:

Απογοητεύτηκα με τα γραφόμενά σου, καθώς έχω όλα του τα βιβλία και αυτό ήταν το επόμενο που σκόπευα να πάρω (το έχω κάνει ήδη δώρο). Παρόλα αυτά σκοπεύω να το αποκτήσω (και διαβάσω) και θα γράψω εντυπώσεις. Απλά το καθυστερώ, λόγω του ότι ξεκίνησα μία τριλογία του Wilbur Smith για τη ζωή στην αρχαία Αίγυπτο. Ούτε οι Άνεμοι Πολέμου, που πραγματεύονται τον Αλκιβιάδη, μου είχαν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Αν κάποιος δεν έχει διαβάσει S. Pressfield επιβάλεται να ξεκινήσει με τις "Πύλες της Φωτιάς" και να συνεχίσει με τις "Τελευταίες Αμαζόνες". Υ.Γ. έχω επικοινωνήσει με τον Pressfield μέσω e-mail και είναι στα πλάνα του να επισκεφτεί τη χώρα μας κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον....;)

Κι εγώ την Bepanthol είχα χρησιμοποιήσει αν και δε θυμάμαι τώρα πλέον ποιά ακριβώς... Πάντως το δικό μου ούτε "κουκούλι" είχε κάνει, ούτε τίποτα. Όπως μου το έκανε, έτσι έμεινε...:confused:

Θα συμφωνήσω πως η Θεσσαλονίκη είναι πανέμορφη, πρακτική και user-friendly. Έμεινα εκεί 7 χρόνια και σίγουρα, αν έπρεπε να ζήσω πάλι εκεί θα το έκανα αγόγγυστα. Από εξωτερικό, μπορώ να μιλήσω μόνο για μέρη που έχω επισκεφτεί και από αυτά ξεχώρισα το Λονδίνο και το Παρίσι. Είναι δύο πόλεις, αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους από στυλ ζωής - η πρώτη είναι δυναμική, ενώ η δεύτερη ρομαντική και χαλαρή. Ποιός ξέρει τι μας επιφυλάσσει η ζωή για το μέλλον...:rolleyes:

Λες να είμαστε τόσο οργανωμένοι, ώστε να οργανώνουμε αυτό που φαίνεται ως ανοργανωσιά? :lol: Αυτό που δεν κατανοώ είναι γιατί δεν παραδειγματιζόμαστε από άλλες χώρες που έχουν λύσει αυτό ή και άλλα θέματα (π.χ. στον οικονομικό τομέα), αλλά αντ' αυτού ή δεν κάνουμε τίποτα ή κάνουμε ότι να 'ναι.

Φίλε μου, θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου. Ό,τι και να λέμε εμείς, όσο καλοπροαίρετοι και αν είναι οι μετανάστες, αλλά και εμείς συνάμα, αν δεν υπάρχει μία οργανωμένη πολιτική υποδοχής μεταναστών, θα υπάρξουν πολλά προβλήματα που θα οξύνουν τις σχέσεις των δύο μεριών. Θυμάμαι το 2000 που είχα πάει Στοκχόλμη, είχαν παρόμοια πολιτική υποδοχής μεταναστών, όπου το κράτος αναλάμβανε για συγκεκριμένο διάστημα, π.χ. 1 χρόνο, να μάθει στους μετανάστες τη γλώσσα, να τους ενημερώσει για ήθη και έθιμα, να τους βρει εργασία και να τους εντάξει ομαλά στην κοινωνία.

Θα έλεγα πως εξαρτάται αποκλειστικά από το άτομο. Γενικότερα δεν είμαι υπέρ ή κατά, απλά άλλους τους πάει και άλλους όχι.

Κι αυτός στην αρχή δυσκολεύτηκε, καθ 'ότι όλοι οι φίλοι του ήταν Καλαμάτα/ Αθήνα, αλλά με τον καιρό και φίλους έκανε και μαγαζί ανοίξανε μαζί με τη θεία και τους φίλους/ συγγενείς του τους φιλοξενούν τακτικά. ;) Έτσι έχω ακούσει. Θέλω κι εγώ πολύ να την επισκεφτώ και μάλλον πρέπει να αρχίσω ήδη να το προγραμματίζω...

Πολύ θα ήθελα να γνωρίσω τη γιαγιά σου. Σοφό άτομο. Χαράχτηκε μέσα μου εκείνο που μου είπες πριν μέρες κι έκτοτε είναι συνέχεια στο μυαλό μου, ό,τι κι αν κάνω.

:lol: Σε καταλαβαίνω...κι εγώ το ίδιο! Εννοείται πως θέλω φωτογραφία από τον άγγελο (και όχι σαν εκείνη που φαίνεται μία μικρή σκιά πίσω από το αυτάκι :p )

Ο αρραβωνιαστικός της θείας μου είναι από Καλαμάτα (και είναι σα τη μύγα μεσ' το γάλα εδώ), γι' αυτό σε ρώτησα.

Ναι, ξέρω ;) Τί έχεις σκεφτεί να κάνεις? Εγώ σκέφτομαι να μεγαλώσω το υπάρχον, μετά το Πάσχα.