DesertSMisSRaiN

Αυτά τα πράγματα είναι υποκειμενικά. Νομίζω όμως ότι κατά γενική ομολογία το Hereditary είναι μία από τις καλύτερες ταινίες "τρόμου" της χρονιάς. Κατ'εμέ, όλα εξαρτώνται από το τι διάθεση έχεις όταν ξεκινάς να δεις μία ταινία. Έχω δει ταινίες τρόμου τεράστιες πατάτες, όπως π.χ. το Freddy vs Jason, οι οποίες μου άρεσαν πάρα πολύ γιατί έκατσα να τη δω θέλοντας εκείνη τη στιγμή να δω αυτό το είδος τρόμου. Και αντίστροφα έχω δει ταινίες που θεωρούνται αριστουργήματα, όπως το Sixth Sense, που δε μου άρεσαν καθόλου. Το Hereditary πάντως κακώς διαφημίζεται ως "ταινία τρόμου". Είναι κατά βάση ένα δράμα που κρατάει από την αρχή έως το τέλος με κάποια στοιχεία υπερφυσικού τρόμου από τη μέση της ταινίας και μετά. Είναι λογικό ότι αν έκατσες να τη δεις με διάθεση "κάτσε να δω ένα κλασικό horror" δε θα σε ικανοποιήσει. Έχει όμως πάρα πολλά ιδιαίτερα στοιχεία που το κάνουν να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπες δεκάδες ταινίες τρόμου που βγάζει το Hollywood κάθε χρόνο. Για παράδειγμα, δεν έχει jump scares όπως οι περισσότερες ταινίες τρόμου. Όλα γίνονται σε αργό ρυθμό και αυτό (υποτίθεται) messes with your head. Είναι ένα δράμα με στοιχεία τρόμου. Δεν είναι το Conjuring. Μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όταν βγήκε και από τις λίγες ταινίες ever που είδα δεύτερη φορά στον κινηματογράφο. Σήμερα βέβαια δε λέει τίποτα γιατί ΟΛΑ, όπως λες και εσύ, έχουν αντιγραφεί και εξελιχθεί. Γι'αυτό κάποιες ταινίες που στην εποχή τους θεωρούνται αριστουργήματα μπορεί να τις δουμε σήμερα και να πούμε "σοβαρά τώρα;". Για καθαρά ιστορικούς λόγους πλέον :p πρέπει όλοι να δουν το Ring, για να καταλάβουν γιατί οι ταινίες τρόμου των 2000s είχαν τη μορφή που είχαν. Έπειτα να δουν το Ring 2, για να καταλάβουν τι σημαίνει ΚΑΚΟ sequel. Και τέλος να δουν το πρόσφατο Ring 3, για να καταλάβουν πόσο μπορεί το Hollywood να καταστρέψει ένα ιστορικό franchise για λίγα δολάρια.

Κάκιστο όνομα. Και (κρίνοντας από το ότι ο Φουρθιώτης συνεχίζει να έχει εκπομπή) κάκιστο πρόγραμμα.

Ναι πιο πολύ θα συμφωνήσω με το Hellraiser και την Carpenterική από τα Lidl :p . Στο Precinct φαντάζομαι το εννοείς λόγω του ότι ήταν παγιδευμένοι κτλ και έχεις δίκιο αλλά ΟΚ είναι πολυφορεμένο αυτό σαν concept το Precinct ούτε που το είχα σκεφτεί σα σύγκριση. Annihilation είναι αυτό του Netflix με την Portman που είναι σειρά βιβλίων; Δεν το έχω δει. Αγγουράκι δε λέω, αλλά σαν τον Affleck όταν παίζει υπερήρωα δεν είναι κανένας. Γιατί το παλεύει αφού δεν το'χει; Δεν πουλάει γιατί είναι οσκαρικός ηθοποιός ο Cavill, πουλάει γιατί... είναι όπως είναι. Και σαν superman, εμφανισιακά τουλάχιστον ήταν από τους καλύτερους.

Ναι αν θες να τις πας με χρονολογική σειρά. Στην τρίτη αλλά πολύ περισσότερο στην τέταρτη (για εμένα τουλάχιστον) έχει ήδη ξεκινήσει η τρελή πτώση της ποιότητας της σειράς. Από εκεί και πέρα δες τις πρεμιέρες 5ης και 6ης για να δεις αν σου κάνουν "κάτι".

H 2η είναι η καλύτερη όλων. Μετά η 1η, η 3η και το πολύ πολύ η 4η. Οι υπόλοιπες δε βλέπονται.

ναι όντως αυτά είναι τα αρνητικά της ταινίας.Ίσως να είχε περισσότερο ενδιαφέρον ως limited series.

Μετά από πρόταση φίλου αποφάσισα να δω τελικά και το πρώτο επεισόδιο της φετινής σεζόν. Και είναι ΠΟΛΥ καλύτερο από ότι περίμενα. Ναι και πάλι η ιστορία είναι λίγο χύμα στο κύμα, αλλά είναι πρώτο επεισόδιο και κάπως δικαιολογείται. Τουλάχιστον έχει μια λογική σειρά των γεγονότων και δεν είναι απλά πράγματα που συμβαίνουν χωρίς κανένα λόγο και χωρίς καμία σύνδεση με τα υπόλοιπα. Η φετινή πρεμιέρα του American Horror Story φέτος είναι πιο σκοτεινή, (μοιάζει) πιο στοχευμένη στην υπόθεσή του και έχει στοιχεία που θυμίζουν ταινίες επιβίωσης με λιιιιιγο από The Handmaid's Tale. Έχει βέβαια και κάτι άκυρα comic reliefs που δε χρειάζονται όταν προσπαθείς να φτιάξεις μία βάση για σειρά τρόμου, αλλά έκανα πως δεν τα είδα. Από την άλλη, ποιός ξέρει; American Horror Story είναι, μπορεί από το δεύτερο κιόλας επεισόδιο να καταστρέψουν τα πάντα έτσι χωρίς λόγο.

Μία ταινία στην οποία η Charlize Theron ρωτάει "who is fairest of them all?" και ο καθρέφτης της απαντάει ότι θα την ξεπεράσει... η Kristen Stewart (!!), ό,τι άλλο και να δείξει είναι εξ ορισμού μη ρεαλιστική και της αξίζει το πολύ 5/10. Και τον Hemsworth να της έλεγε, πιο πειστικό θα ήταν. ;)

Και εγώ το σκεφτόμουν παρά το ότι έχω διαβάσει το βιβλίο, αλλά δε μπορώ να πω ότι με συγκλόνισε η μεταφορά. Τουλάχιστον το πρώτο επεισόδιο που είδα και όσο άντεξα από το δεύτερο. Παρότι εκτιμώ πολύ την Patricia Clarkson (αδιαμφισβήτητα ο πιο κουλ και ένας από τους καλύτερους guest χαρακτήρες στο Six Feet Under), δεν έχω ιδιαίτερη συμπάθεια στην Amy Adams, οπότε απλά το κόβω να περιμένω το επόμενο πόνημα της Flynn. Το Castle Rock είναι πολύ παράξενη σειρά. Κουραστική σχεδόν. Σίγουρα είναι καλύτερη από την προηγούμενη μεταφορά του King στην TV (το χάλι του Mist δεν περιγράφεται...) αλλά είναι ένας αχταρμάς που προσπαθεί να συνδυάσει ένα σκασμό μυθολογίες από τον King και καταλήγει πιο μπερδεμένο στα πρώτα επεισόδια από ότι ήταν το Lost μετά από τρεις σεζόν. Καλές οι εποχές του Lost αλλά...ποτέ ξανά!

Μια χαρά ήταν το Void του 2016 (του 2009 δεν ξέρω καν ποιο είναι). Χωρίς να είναι τίποτα συγκλονιστικό, είχε κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και έκανε κάπως λοβκραφτιανό (αν αυτό είναι λέξη :lol: ) που το ξεχώριζε από τις εκατοντάδες ταινίες τρόμου που βγαίνουν κάθε χρόνο. Για το The Nun δεν ξέρω γιατί σας κάνει εντύπωση. Περίμενε ειλικρινά κανείς να είναι ιδιαίτερα αξιόλογο; Γιατί; Σάμπως ήταν κάποιο από τα Annabelle όσο αξιόλογο ήταν το original Conjuring;

Πάντως (και για να κάνω λίγο πιο spoiler-free τη συζήτηση) μια και αναφερόμαστε στο Hereditary, νομίζω ότι πρέπει να ειπωθεί η εξαιρετική από κάθε άποψη ερμηνεία της Toni Collette αλλά και της Ann Dowd (η οποία βέβαια έχει αποδείξει τι αξίζει χρόνια τώρα με το Leftovers και το The Handmaid's Tale). Όσο για το "κωμικό" της υπόθεσης, αν το σκεφτεί κανείς μεμoνωμένα, το κεφάλι του κοριτσιού που γυρίζει στον Εξορκιστή δεν είναι αστείο; Όπως είπε και ο thePRODIGY, context is king, ιδιαίτερα στις ταινίες τρόμου.

Ναι, ακριβώς. Αν κάποιος θέλει να δει ένα καλό horror, με την κλασική έννοια του στοιχειωμένου σπιτιού κτλ, το Conjuring είναι μία από τις καλύτερες σύγχρονες επιλογές. Αν κάποιος θέλει να δει μία ιδιαίτερη μίξη δράματος και τρόμου, το Hereditary είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται. Το Hereditary όντως ξεσκίζει την ψυχολογία του θεατή και του πρωταγωνιστή γιατί ασχολείται έντονα με την ψυχική υγεία. Τέτοια θέματα συνήθως (στις ταινίες τουλάχιστον) είναι καλή βάση για δράμα.

Μια χαρά ήταν το Hereditary. Αν και περισσότερο δραματική ταινία με υπερφυσικά στοιχεία θα το έλεγα. Χωρίς καθόλου υπερφυσικά στοιχεία θα μπορούσε να είναι μία εξαιρετική ταινία για την απώλεια (και τώρα βέβαια μια χαρά τη λέει τη δραματική ιστορία). Σαν τρόμου βέβαια, το Conjuring και πάλι μου άρεσε περισσότερο. Ηταν πιο κλασικό horror.

Ναι σε αυτό έχουν δίκιο. Η εμπειρία αυτή δε συγκρίνεται. Δένεσαι με ανθρώπους που στην κανονική σου ζωή ούτε που θα μίλαγες ποτέ, από την ανάγκη και την κοινή κατάσταση που βιώνεις. Και μέσα στην όλη παλαβομάρα της κατάστασης...περνάς ωραία και φτιάχνεις αναμνήσεις που εκτιμάς (φυσικά) αργότερα στη ζωή σου. Είναι κρίμα που έχασες αυτή την εμπειρία, αλλά δεν είναι ούτε η μοναδική ούτε και η σημαντικότερη στη ζωή. Προσωπικά αν μου έμαθε κάτι ο στρατός είναι να δινώ ευκαιρία σε νέες φιλίες ακόμα και με άτομα που εκ πρώτης όψεως δεν ταιριάζουμε καθόλου. Αυτό πάλι δεν ξέρω αν πολυ-ισχύει. Τουλάχιστον όχι πάντα. Ο στρατός είναι οργάνωση. Μια τρέλα, βέβαια, που τα περισσότερα πράγματα δεν καταλαβαίνεις ποτέ γιατί πρέπει να γίνονται έτσι και ΜΟΝΟ έτσι, αλλά οργάνωση. Αν ξεχάσεις για λίγο το "γιατί να το κάνω αυτό;" και απλά δεχτείς τους κανόνες του παιχνιδιού περνάς μια χαρά. Προσωπικά στη μονάδα μου οι ανώτεροί μου με αγαπούσαν πραγματικά και έχουμε κρατήσει μέχρι και σήμερα επαφές, ακριβώς γιατί ακολουθούσα τους κανόνες. Είχα δουλέψει βέβαια μια πενταετία πριν μπω στρατό, οπότε ήξερα τι θα πει ακολουθώ κανόνες. Πολλά παιδιά μπαίνουν μετά το λύκειο και αυτό δε βοηθά γιατί τότε είσαι ακόμα έφηβος. Δεν έγλυψα ποτέ και κανέναν, ούτε χρειάστηκε ούτε θα μπορούσα να είμαι πειστικός και αν το έκανα, απλά ακολουθούσα αυτά που έπρεπε να κάνω. Άλλωστε και αυτοί κάποιους κανόνες ακολουθούν που τους επέβαλλαν άλλοι. Οι "βουτυρομπεμπέδες" που αναφέρεις - αυτοί που για παράδειγμα στη δική μου μονάδα γκρίνιαζαν γιατί τα μακαρόνια δεν ήταν τόσο καλά όσο αυτά που τρώνε στη Γλυφάδα :lol: - βουτυρομπεμπέδες θα ξαναβγούν. Είναι οι ίδιοι που έβγαιναν ελεύθεροι υπηρεσίας γιατί τους πόναγε το μικρό τους δαχτυλάκι. Και ο στρατός πλέον φοβάται πιο πολύ τους φαντάρους απ'ότι οι φαντάροι το στρατό (αφού ξεψαρώσουν μετά τις πρώτες μέρες), γιατί τρέμει μήπως πάθουν κάτι σε θέμα υγείας. Οπότε με το παραμικρό τους αφήνει ελεύθερους υπηρεσίας. Που εξηγεί και το γιατί σήμερα είναι πια τόσο εύκολο να πάρει κανείς αναβολή ή απαλλαγή. Ο στρατός σήμερα δεν έχει τις αγγαρείες που φαντάζεσαι ή έχεις ακούσει. Ναι, θα μαζέψεις τις γόπες από το προαύλιο, ναι θα κουβαλήσεις πράγματα, ναι θα καθαρίσεις τουαλέτες αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι "αγγαρεία". Αν το δεις ως "δουλειά", μια προσωρινή και κουραστική δουλειά, περνάει ο καιρός και δεν το καταλαβαίνεις. Επίσης φαντάσου ότι αν δεν υπήρχαν αυτά, όχι 9 μήνες ούτε μία ώρα δεν περνάει. Εσύ ξέρεις τον εαυτό σου. Μπορεί να σε βοηθούσε. Μπορεί απλά να προσαρμοζόσουν για ένα 9μηνο και έπειτα να ξαναγινόσουν επίμονος και εγωιστής. Δε μπορείς να το ξέρεις αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν αυτά τα δύο τα αναγωρίζεις ως ελαττώματά σου, μπορείς και να τα διορθώσεις, ασχέτως στρατού ή μη.

Η υπερβολή σαφώς και έχει όρια και δε νομίζω ότι κανείς προσπάθησε να ηρωποιήσει ούτε τους μεν ούτε τους δε. Προσωπικά όμως, όταν ακούω σχόλια του στυλ "είναι ντροπή", "τι θα λες μετά στο σόι/στην παρέα/στη γκόμενα" πραγματικά με πιάνουν τα γέλια. Κάποιοι άνθρωποι ζουν σε ένα μικρόκοσμο φτιαγμένο από Ελεύθερη Ώρα και F-16. Και αντίστοιχα, με πιάνουν τα γέλια όποτε έχει τύχει να ακούσω συζητήσεις "αντιρρησιών συνείδησης" του στυλ Επαναστάτη Ποπολάρου. Όχι δε χτύπησες το κατεστημμένο που δεν πήγες να καθαρίσεις Καλλιόπες 9 μήνες, απλά φοβάσαι/δε θες να πας στο στρατό. Το να υπηρετήσει κανείς τη θητεία του δεν είναι επίτευγμα, όπως και το να "γλιτώσει" το να υπηρετήσει παριστάνοντας τον τρελό επίσης δεν είναι. Είναι 9 μήνες "χαμένοι" για κάποιους και 9 μήνες "για την πατρίδα" για κάποιους άλλους, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε ότι (πέρα από ΟΥΚ κτλ) μαθαίνουμε και τίποτα ιδιαίτερο. 1 μήνας συνολικά να είναι κάτι χρήσιμο (ή έστω καινούργιο) σα γνώση και 8 μήνες αγγαρείας.

Εγώ πάντως έριξα τρελό γέλιο με το θα ντρέπεσαι να το λες στην παρέα πόσο μάλλον "σε κάποια κοπέλα" που είχε γράψει κάποιος παραπάνω :lol::lol::lol: Γιατί το πρώτο πράγμα που σε ρωτάει κάποια στο πρώτο σας ραντεβού είναι αν έχεις εκπληρώσει τις στρατιωτικές σου υποχρεώσεις και σου πετάει αυστηρά "δεν πιστεύω να έχεις βγει τίποτα Ι5 γιατί φεύγω τώρα" :lol::lol: Παλιά μυαλά, απαρχαιωμένες αντιλήψεις. Αν περιμένεις από ένα χαρτί να σου δώσει αξία (Ό,ΤΙ χαρτί και αν είναι αυτό) είσαι καμμένος έτσι κι αλλιώς. (Σημ: Ήμουν Ι1 και υπηρέτησα κανονικά το 9μηνό μου όπως ακριβώς έπρεπε, οπότε δεν το λέω για να βλογήσω τα γένια μου)

Εξαιρετικό το Revenge. Μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς για εμένα - αν και δεν ξέρω πόσο αντικειμενικός μπορώ να είμαι μιας και τα revenge movies είναι ένα από τα αγαπημένα μου είδη (μέχρι και το I'll Spit On Your Grave μου άρεσε :lol: ) και αυτό ήταν ένα revenge movie που έκανε καλά αυτό που ήθελε να κάνει. Φανταστική σκηνοθεσία και ερμηνείες και εξαιρετική φωτογραφία. Ήταν κάπως αργό σε κάποιες στιγμές αλλά αυτό έχτιζε αγωνία δε σε έκανε να βαριέσαι. Είναι πάρα πολύ βίαιο και αν κάποιος αηδιάζει εύκολα καλύτερα να το αποφύγει. Είναι ουσιαστικά μία ταινία που βάζει τη γυναίκα στο επίκεντρο, της δίνει την ευκαιρία να γίνει από θύμα εκδικητής και παίζει πολύ με δύσκολα θέματα όπως ο βιασμός και οι άντρες που συγκεντρώνουν όλα τα αρνητικά στερεότυπα του φύλου μας. Και όλα αυτά τα κάνει με ένα ξεχωριστό στυλ που κάπως μου θύμιζε το Neon Demon και τις υπόλοιπες ταινίες του Nicolas Winding Refn- ίσως σε αυτό να συνέβαλε και η παρόμοια, ταιριαστή μουσική επένδυση. Το μοναδικό που με ξένισε λίγο ήταν το συνεχές και συχνά ανούσιο γυμνό του πρωταγωνιστή. Ήταν υπερβολικό και έμοιαζε αχρείαστο. Καταλαβαίνω πως το γυμνό δείχνει ευαλωτότητα αλλά υπήρχαν σκηνές που έλεγες "τώρα εδώ γιατί βγήκε έτσι;". Θεωρώ (αν και δε μπορώ να ξέρω) ότι το ίδιο θα έλεγα και αν η πρωταγωνίστρια ήταν συνεχώς και για άκυρους λόγους γυμνή. Από την άλλη ίσως και αυτό να είναι το μήνυμα - ότι το ένα το έχουμε συνηθίσει και το άλλο μας ξενίζει. Θεωρώ πως η μόνη λογική εξήγηση για τόσο αντρικό γυμνό είναι να ήθελε η σκηνοθέτης (και σεναριογράφος) να δείξει τους άντρες απροστάτευτους και ίσως να κριτικάρει τις ταινίες που έχουν ατέλειωτο γυναικείο γυμνό. Αν πάντως κάποιος θέλει να το δει για την πρωταγωνίστρια - που άδικο δε θα έχει :p - να τον ενημερώσω πως το από τέτοιο του πρωταγωνιστή με τόση on-screen παρουσία θα έπρεπε να έχει μπει και στα credits ως ξεχωριστός ηθοποιός :lol:

To original Flatliners είναι cult classic. Όταν παίρνουν μία ταινία από το παρελθόν της οποίας η βασική αξία είναι στην cult διάστασή της και προσπαθούν να την κάνουν "σοβαρή" και σύγχρονη, συμβαίνουν πράγματα όπως το τωρινό Flatliners.

Αν και δεν καταλαβαίνω τι είδος είναι αυτό, σε όποιο είδος και αν αναφέρεσαι το Flatliners ήταν χάλια μαύρα :lol:

Όχι είναι ένα χαράτσι εντελώς άχρηστο. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ενημέρωση. Άλλωστε είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο Έλληνας διακρίνεται για το σεβασμό του στους άλλους, όπως συνέβη με την απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους ή όπως συμβαίνει καθημερινά με παρκαρίσματα σε θέσεις αναπήρων ή όταν καβαλάνε με τις μηχανές τα πεζοδρόμια για να γλιτώσουν 5 δευτερόλεπτα αναμονής, και ότι το μοναδικό που χρειάζεται για να αποδεχτεί κάτι είναι "ενημέρωση" και όχι αρνητικές επιπτώσεις.

Νομίζω είναι (σχετικά) σαφές: Υποθέτω ότι κυρίως το τελευταίο κομμάτι τις κάνει λιγότερο επιβαρυντικές για το περιβάλλον. Οι πλαστικές σακούλες που είναι φτιαγμένες για σκουπίδια στην πλειοψηφία τους καταλήγουν εκεί, δηλαδή στους κάδους απορριμάτων. Οι μικρές πλαστικές σακούλες καταλήγουν παντού. Σύμφωνα με το ΙΕΛΚΑ, "το πρόβλημα με τις πλαστικές σακούλες είναι η ρύπανση θαλασσών και όχι ο όγκος πλαστικού τους". Δε θυμάμαι ποτέ να έχω δει σακούλα σκουπιδιών στη θάλασσα. Αντίθετα θυμάμαι πάρα πολλές φορές να έχω δει μικρή πλαστική σακούλα κάποιου σουπερ μάρκετ να πλέει στη μέση του πουθενά. Το μέτρο είναι καλό. Εκνευριστικό και "ξεβόλεμα", αλλά καλό.

Συγγνώμη, αλλά αυτό το κουνουπιΟ στον τίτλο με πέθανε :lol::lol: (όπως και τα πραγματικά κουνούπια που δεν παλεύονται με τίποτα)

Μην το ψάχνεις πάρα πολύ. Έπεσες σε εργαζόμενο ο οποίος ήταν αγενής (αν όντως στο είπε όπως το λες) και ταυτόχρονα: α) δεν είχε όρεξη ή β) ήταν έτοιμος να σχολάσει ή γ) ήταν καινούργιος

Ελπιδοφόρα θα τα έλεγα τα νέα. Εξαιρετικά θα είναι αν έχουν την ποιότητα του Κόκκινου Κύκλου και της 10ης Εντολής. Άμα είναι να είναι φτηνιάρικες παραγωγές καλύτερα youtube και επανάληψη των παλιών επεισοδίων.

Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να δει κανείς "συνέχεια" της αρχικής ταινίας ακριβώς για αυτούς τους δύο λόγους. Για εμάς που ήμασταν teenager το 2000, είναι ντροπή και μόνο που έχει το ίδιο όνομα. Για τους σημερινούς, δεν έχει καμία ουσία, δεν την περίμεναν ούτε τους λέει κάτι το όνομα Jumanji. Εμένα το Jumanji ήταν από τις αγαπημένες μου ταινίες. Ήταν όμως μία αυτοτελής ταινία που έκλεινε μια χαρά την υπόθεσή της γιατί γυρίστηκε μια εποχή που το Hollywood δεν έβγαζε μία ταινία έχοντας ήδη προγραμματίσει 42 sequels. Και δεν υπήρχε κυριολεκτικά ούτε ένας λόγος να γυριστεί κανένα sequel δυόμιση δεκαετίες μετά. Και αυτή η συνέχεια, με Jack Black, Kevin Hart και The Rock κάτι μου λέει ότι είναι απλά η χαρά του κάφρου. Μια χαρά συμπαθείς ηθοποιοί είναι όλοι τους (καλά ο Rock, περισσότερο "διασκεδαστής" ειναι, μεγάλη κουβέντα να τον πεις ηθοποιο...) αλλά τι να συγκρίνουμε τώρα; Το ταλέντο όλων τους μαζί δεν είναι ούτε το μισό του Robin Williams.