DesertSMisSRaiN

Και να μην την κρεμάσουν, πάντως, καλό θα ήταν η δεύτερη σεζόν να μην είναι τόσο βασισμένη στη σιγουριά ότι θα υπάρχουν άλλες τρεις.

ΑΝ βγει. Ακούγεται ότι το Netflix δεν είναι και πολύ σίγουρο για 2η σεζόν. Δεν είναι ότι βιάζομαι να πάρω απαντήσεις. Έχω περάσει και ένα Lost, άλλωστε :lol: Απλά, όπως λέει και η Βάνα, να "γίνονται πράγματα ρε παιδιά". Μετά το μισά όντως κάπως παίρνει μπρός, αλλά δεν ξέρω μου δίνει την εντύπωση ότι τελικά το να προετοιμάζεσαι για 5 σεζόν χαλάει μια σειρά και δεν την οργανώνει καλύτερα όπως νομίζουμε. Ναι, θύμιζε λίγο Heroes στις καλές του εποχές πού και πού.

Ολοκλήρωσα το Sense8 και αντίθετα με τις πιο πολλές δουλειές των Wachowskis, όπου είτε σ'αρέσουν πολύ είτε τις βρίσκεις βαρετές μέχρι θανάτου, για αυτή είμαι κάπου στη μέση. Έχει κάποιες πολύ ωραίες ιδέες, φαίνεται ότι είναι ακριβή παραγωγή, έχει καλές ερμηνείες, το σενάριο (σε πολλά σημεία) σου κρατάει το ενδιαφέρον και έχει και κάποιες ιστορίες και σκηνές που θα έκαναν τον Άνθιμο να κοκκινίσει (which is always a plus). ΑΛΛΑ Δεν μπορώ να πω ότι το λάτρεψα κιόλας. Είχαν 12 ώρες στη διάθεσή τους για να μας πουν μια ιστορία με αρχή-μέση-τέλος (ή έστω τέλος σεζόν). Σπάτάλησαν το 80% του χρόνου τους στην ανάπτυξη χαρακτήρων που ναι μεν τους συμπάθησα αλλά άφησαν μισές τις ιστορίες τους. Επίσης ο κακός της ιστοριας, 12 επεισόδια μετά, ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί κάνει ό,τι κάνει. Αλλά αυτό μπορεί να είναι και δική μου αίσθηση. Πάντως είχε εξαιρετική φωτογραφία και πολύ προσεγμένη σκηνοθεσία.

Παιδιά, ειλικρινά έψαχνα κάτι να πω ότι μου άρεσε γιατί προσωπικά οι ταινίες τρομου του James Wan μου αρέσουν (Saw και κάποιες από τις συνέχειες, Insidious 1 & 2, The Conjuring) και πέρα από το ιδιαίτερο παίξιμο της Elise (όχι τα λόγια, αλλά για αυτά δεν φταίει αυτή) δε βρήκα τίποτα. Ο ίδιος βέβαια ήταν μόνο παραγωγός σε αυτή αλλά δε φανταζόμουν ότι εν τη απουσία του θα την κάνουν...όπως την έκαναν. Μη σας πάρω και στο λαιμό μου, μπορεί να σας αρέσει. Αν και ως fan του είδους, δε θα την πρότεινα σε κανέναν. Πέρασα τη μισή στο fast forward από τη βαρεμάρα και την υπόλοιπη μισή συγκρίνοντας τους τρόπους που αντίστοιχες σκηνές στα προηγούμενα δύο ήταν απείρως καλύτερες.

Insidious 3. Ω Insidious 3... Ήθελα τόσο πολύ να μου αρέσεις, αλλά τα χάλια σου ήταν τέτοια που αφού τελείωσες αναγκάστηκα να ξαναδώ το πρώτο για να ξεχάσω την money-grubbing ύπαρξή σου... Κρίμα. Μια ακόμα αγαπημένη σειρά ταινιών τρόμου καταστρέφεται από την υπερβολική φιλαργυρία των κατόχων των δικαιωμάτων της. Τα περισσότερα πράγματα σε αυτή την ταινία ήταν τόσο κακά που το κακό πνεύμα/ανταγωνιστής ήταν τίποτα μπροστά τους. Χάλια σκηνοθεσία, ανούσιοι διάλογοι, άνευρο παίξιμο (με εξαίρεση την Elise που είναι πάντα υπερ-δραματική αλλά απόλυτα ταιριαστή στο στυλ των Insidious), κάκιστη και βαρετή υπόθεση και ένα φινάλε που μοιάζει με φινάλε βιβλίου του Stephen King, γιατί έχεις την ίδια αίσθηση ότι γράφτηκε στην τουαλέτα 2 λεπτά πριν γυριστεί γιατί έπρεπε κάπως να δώσουν ένα τέλος. Νομίζω το τελευταίο sequel ταινίας τρόμου που με απογοήτευσε τόσο ήταν το (ελαφρώς χειρότερο) The Last Exorcism 2. 1/10 (για την Elise)

Εγώ αντίθετα, τον Τύριον δεν τον πάω καθόλου. Ο Τύριον είναι ο κλασικός χαρακτήρας ο οποίος είναι κυριολεκτικά γραμμένος για να γίνει ο αγαπημένος του κοινού. Έχει τις καλύτερες ατάκες, είναι νάνος αλλά πανέξυπνος, η οικογένειά του τον μισεί ως προβληματικό αλλά αυτός είναι καλύτερός τους σχεδόν σε όλα, είναι ο λιγότερο εξελιγμένος χαρακτήρας αλλά αν σκοτωνόταν πραγματικά πολύς κόσμος θα σταματούσε να παρακολουθεί τη σειρά και, με μία φράση, είναι ο underdog της σειράς που όλοι μπορούν να ταυτιστούν μαζί του και να τον συμπαθήσουν για όσα του έχουν συμβεί και για τον χαρακτήρα του. Η Cersei, από την άλλη, έχει περισσότερο ενδιαφέρον σα χαρακτήρας αλλά όλα όσα κάνει ή υποκινεί είναι τόσο άσχημα που απλά επισκιάζουν τα πάντα. Δε μπορώ να πω ότι τη συμπαθώ - γιατί άλλωστε ούτε και ο δημιουργός της θέλει να τη συμπαθήσω - αλλά είναι ένας χαρακτήρας που έχει ενδιαφέρον γιατί δείχνει πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα του και να προστατέψει τους αγαπημένους του.

Δεν είναι πάντως απαραίτητο να σου δώσουν αναβολή ακόμα και αν κάνεις επέμβαση. Εξαρτάται από το χρόνο αποθεραπείας που θα προτείνει ο γιατρός σου.

Η οποία σκηνή ίσως να είναι και η πιο κακογυρισμένη σκηνή στο game of thrones. Είσαι στην κουρφή ενός βουνού. Στην απόλυτη ησυχια. Το δρακάκι τα 'χει φτύσει και από εκεί που στο προηγούμενο επεισόδιο ήταν η "wow" σκηνή, τώρα είναι κάτι ανάμεσα σε comic relief και ανούσιο. Και αφού έχεις κοιτάξει γύρω γύρω, δεν έχεις πάρει χαμπάρι ένα χιλιάρι άντρες που έρχονται πάνω σε άλογα. :rolleyes: Και ξαφνικά, γυρίζεις και βλέπεις 1 από αυτούς. Και μετά από την άλλη έρχονται οι άλλοι 999 οι οποίοι πρέπει να είχαν σιγαστήρες στις οπλές των αλόγων τους :rolleyes:

Ο αριθμός των ονομάτων σε αυτά τα βιβλία πρέπει να ξεπερνάει και τις σελίδες τους :lol:

Όχι, δε νομίζω. Διάβασα πρόσφατα μια θεωρία που κολλάει περισσότερο (βάζω spoiler μόνο και μόνο επειδή μπορεί και να αληθεύει, αν και δεν είναι πραγματικά spoiler) Η αλήθεια πάντως είναι ότι απ'όσο ξέρω τουλάχιστον, η θρησκεία δεν παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο με εξαίρεση ίσως το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η φετινή σεζόν, όπου και είναι στο προσκήνιο. Επίσης, ο Martin έχει πει να μην περιμένουμε ποτέ πως οι θεοί θα λειτουργήσουν ποτέ ως deus ex machina, άρα ακόμα λιγότερος λόγος για να αφορά τους θεούς ο τίτλος της σειράς.

Κάπου νομίζω διάβασα πως το θρησκευτικό στοιχείο ήταν έντονο και στο βιβλίο που βασιζόταν η φετινή σεζόν. Ελπίζω ειλικρινά να μην ξαναδούμε κάτι τέτοιο στην επόμενη σεζόν. Ας μαζέψουν τα σπουργίτια-what's-their-name όπως-όπως και ας πάνε στην ευχή των Seven. Υπάρχουν πολύ πιό ενδιαφέροντα πράγματα να δούμε σε έναν κόσμο όπως του GoT και νομίζω πως το να μπλέκονται εξτρεμιστές της θρησκείας και να τα κάνουν... μαγαζάκι του Littlefinger, είναι και συνηθισμένο και ψυχοφθόρο γιατί συμβαίνει και στην πραγματικότητα. Tο να μπλέκεται η θρησκεία και να φυλακίζεται ο ένας γιατί πηγαίνει με άντρες ή να φυλακίζεται η άλλη γιατί είπε ψέματα σε μια σειρά που αναρωτιέμαι αν λέει και κανένας ποτέ την αλήθεια είναι κομματάκι "εύκολη" λύση για να δημιουργηθούν προβλήματα. Πάνω απ'όλα όμως, δυσκολεύουν τη ζωή της γιαγιάς Tyrell. ΘΑΝΑΤΟΣ σε όποιον δυσκολεύει τη ζωή της γιαγίας Tyrell. :mad: Τέλος η καλύτερη ατάκα που διάβασα στο Facebook ήταν από μια κοπέλα η οποία έλεγε: "Λέμε και εμείς εδώ ότι έχουμε το μαλ@κομαγνήτη, αλλά τι να πει και η Sansa Stark;" :lol:

Ωχ. Κατάλαβα. Απαντήσεις στην 4η-5η σεζόν. Ναι, αγγλικούς υπότιτλους έχω βρει. Όσο για την έκδοση, κατέβασα το πρώτο που βρήκα τη full σεζόν.

Ε καλά. Το να λες για δουλειά των Wachowskis ότι ανοίγει πολλά θέματα και παίζει να μην μπορέσουν να τα απαντήσουν είναι σα να λες ότι ο ήλιος μάλλον θα βγει από την Ανατολή. :lol: Πάντα το ίδιο κάνουν (με εξαίρεση κάτι χαζά τύπου Speed Racer). Απλά τώρα έχουν την πολυτέλεια να απλώσουν την υπόθεση σε 12 επεισόδια και να το πάνε για 2η σεζόν του χρόνου αν χρειάζεται. 12 ώρες είναι σα 5-6 ταινίες τους μαζί, δεν τα έχω δει ακόμα όλα αλλά δε μπορεί κάτι θα "κλείνουν".

Η συζήτηση ή η σειρά; Γιατί η σειρά είναι του Netflix. Δεν κυλάει. Όλα τα επεισόδια βγήκαν μαζί :p

:love: μη, όχι το Μελισανδράκι!

Εεε.. Wachowskis είναι αυτοί :D

Εγώ το έπαθα αυτό με το Freddy vs Jason :p Εδώ μπορεί να έχουμε και μια μικρή εξαίρεση στον κανόνα ότι όποιος βλέπει βλακείες δεν είναι και απαραιτήτως βλάκας. :rolleyes:

Σαφώς και τα λέμε. Αν τα θεωρούμε βλακείες, πώς θα τα πούμε; (δε μιλάω για τους Avengers, γενικότερα μιλάω). Τα γούστα είναι γούστα και το ότι μπορεί εσύ να θεωρείς κάτι βλακεία και να το λες (γιατί είναι η γνώμη σου και έχεις δικαίωμα να την έχεις και να τη λες) δε σημαίνει πως μου μειώνει εμένα το πόσο μου άρεσε ούτε ότι όποιος βλέπει μια βλακεία είναι ντε και καλά βλάκας. Απλά έχει διαφορετικά γούστα ή/και "ψάχνει" διαφορετικά πράγματα από τις ταινίες που βλέπει. Όσο για την εμπορικότητα και το Furious 7 έβγαλε λεφτά με ουρά. Δε σημαίνει πως ξαφνικά έγινε αξιόλογη/ποιοτική ταινία.

Yay! Μας πήρε μόλις 5 χρόνια για να έχουμε ένα επεισόδιο όπου το επίπεδο της δράσης ξεπερνάει σε ένταση συζήτηση στη Βουλή!! :lol: Αν και δεν περιμένω άλλη δράση για φέτος... κάθε χρόνο 1 επεισόδιο γίνεται ο χαμός και σε όλα τα άλλα συζητάνε και συζητάνε και συζητάνε... μέχρι κάποιος να πεθάνει για να ξανασυζητήσουν. Εξαιρετική σειρά, δεν αντιλέγω, και ως fan των πολιτικών δραμάτων μια χαρά την απολαμβάνω ακόμα και με (σχεδόν πλήρη) έλλειψη δράσης, αλλά αν μας πήρε 5 χρόνια για να αρχίσει να αχνοφαίνεται ο Χειμώνας, όταν όντως θα έρθει ο Χειμώνας θα μου λέει τι συμβαίνει στα επεισόδια το δισέγγονό μου.

Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί οι γυναίκες μας θεωρούν ηλίθιους, ...δουλους που για να μας θέλουν είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε ό,τι κάνει ο σκύλος μου όταν του κουνάω κοκαλο μπροστά του...

Το Cloud Atlas και έπειτα τα Ghostwritten και The Bone Clocks του David Mitchell. Το Cloud Atlas είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία επιστημονικής φαντασίας. Ο Mitchell έχει μια εξαιρετική τεχνική στα βιβλία του την οποία δεν έχω ξανασυναντήσει: γράφει ουσιαστικά διαφορετικές ιστορίες οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους αλλά το κάνει με τέτοιο τρόπο που ούτε κατά διάνοια δε χτυπάει φτιαχτό ή "εύκολο". Επίσης ο τρόπος που γράφει (με εξαίρεση ίσως το Ghostwritten που ήταν και το ντεμπούτο του) είναι λιτός και χωρίς υπερβολική χρήση παρομοιώσεων, μεταφορών κτλ. Στο Cloud Atlas υπάρχουν 6 τέτοιες ιστορίες που ξεκινάνε, φτάνουν μέχρι ένα σημείο (περίπου τη μέση τους) και έπειτα σταματάνε σε ένα κρίσιμο σημείο, ξεκινάει η επόμενη κτλ μέχρι την 6η ιστορία η οποία είναι ολοκληρωμένη και στη συνέχεια με αντίστροφη σειρά ολοκληρώνονται και οι υπόλοιπες. Η πρώτη ιστορία (The Pacific Journal of Adam Ewing) είναι το ημερολόγιο του αμερικανού συμβολαιογράφου Adam Ewing το 1850, ο οποίος έχει μεταβεί στη Νέα Ζηλανδία και περιμένει την επισκευή του πλοίου για να επιστρέψει στη γυναίκα του. Η δεύτερη ιστορία (Letters from Zedelghem) αφορά ενα νεαρό μουσικό, το Robert Frobisher που προσπαθεί να αποκτήσει φήμη και δόξα, δουλεύοντας με έναν δύστροπο συνθέτη στο Βέλγιο του 1931. Η ιστορία δίνεται μέσα από τα γράμματα του Frobisher στον εραστή και φίλο του Rufus Sixsmith. H τρίτη ιστορία (Half-Lives: The First Luisa Rey Mystery) λαμβάνει χώρα το 1975 και αφορά μία δημοσιογράφο, τη Luisa Rey, η οποία δουλεύοντας σε μια κουτσομπολίστική εφημερίδα πέφτει πάνω σε ένα μεγάλο σκάνδαλο/συγκάλυψη που αφορά ένα νέο εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας και προσπαθεί να την αποκαλύψει. Η τέταρτη ιστορία (The Ghastly Ordeal of Timothy Cavendish) διαδραματίζεται στη σημερινή εποχή και αφορά τον Timothy Cavendish, έναν λονδρέζο εκδότη ο οποίος αναζητώντας άσυλο καταλήγει χωρίς να το θέλει σε έναν οίκο ευγηρίας από τον οποίο τελικά προσπαθεί να αποδράσει. Αυτή είναι ίσως και η πιο χιουμοριστική ιστορία απ'όλες. Η πέμπτη ιστορία (An Orison of Sonmi~451) είναι μια συνέντευξη της Sonmi-451, ενός γενετικά δημιουργημένου κλώνου, κάπου στο (όχι και τόσο μακρινό) δυστοπικό μέλλον στην οποία απαντάει στα ερωτήματα του Αρχειοφύλακα σχετικά με την επανάσταση που ξεκίνησε για να σταματήσει η εκμετάλλευση των κλώνων από τους κανονικούς ανθρώπους. Αυτή είναι ίσως και η καλύτερη ιστορία. Τέλος, η 6η ιστορία (Sloosha's Crossin' an' Ev'rythin' After) είναι η πιο "δύσκολη" στο διάβασμα απ'όλες - τουλάχιστον στο πρωτότυπο, στα ελληνικά δεν ξέρω πώς έχει μεταφραστεί. Λαμβάνει χώρα στο μακρινό μέλλον, σε μια δυστοπική εποχή που οι άνθρωποι έχουν καταστρέψει τους εαυτούς τους και έχουν επιστρέψει στο να ζουν σε φυλές και χωριά που θυμίζουν τους πρωτόγονους. Σε αυτή την ιστορία ο πρωταγωνιστής, Zachry, ζει σε ένα χωριό κάπου στη σημερινή Χαβάι, το οποίο επισκέπτεται η Meronym, μία γυναίκα από μια άλλη φυλή που ανήκει σε μία πιο ανεπτυγμένη τεχνολογικά φυλή και του ζητά να την οδηγήσει στο Ιερό που βρίσκεται στο βουνό. Το Cloud Atlas καταπιάνεται με θέματα όπως η δουλεία, η θρησκευτική πίστη, η αναζήτηση της αλήθειας, η μετεμψύχωση αλλά αν έπρεπε να πω μονάχα μια πρόταση θα έλεγα πως το Cloud Atlas είναι ένα βιβλίο που μιλάει για το τι ορίζεται ως ανθρώπινη ύπαρξη και το πώς οι πράξεις μας, καλές ή κακές, έχουν συνέπειες που ξεπερνούν τις δικές μας ζωές. Ή, όπως λέει η Sonmi, "Η φύση των αθάνατων ζωών μας βρίσκεται στις συνέπειες των λόγων και των πράξεών μας, που συνεχίζουν να υφίστανται αιώνια". Όλες οι ιστορίες περιέχουν αναφορές στις προηγούμενες και όλο αυτό δένει εξαιρετικά. π.χ. Ο Robert Frobisher ανακαλύπτει το ημερολόγιο του Adam Ewing και ενθουσιάζεται, η Luisa Rey μαθαίνει για το σκάνδαλο που αφορά το εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας από τον (γέρο πλέον) Rufus Sixsmith, ο Timothy Cavendish λαμβάνει -οντας εκδότης- την ιστορία της Luisa Rey ως πρόταση για εκδοση βιβλίου, η Sonmi ενθουσιάζεται με μια ταινία η οποία εξιστορεί την ιστορία του Timothy Cavendish, ο Zachry και οι υπόλοιποι της φυλής του λατρεύουν τη Sonmi ως θεότητα κτλ. Πραγματικά, μπορώ να γράφω γι'αυτό το βιβλίο ώρες, οπότε θα σταματήσω κάπου εδώ και θα σας προτείνω να πάτε να το αγοράσετε. Είναι μεγάλο μεν, εξαιρετικά αξιόλογο δε. Στα ελληνικά κυκλοφορεί ως ο Άτλας του Ουρανού.

Με πρόλαβε ο pgetsopoulos. Και δεν το λέω ακριβώς αρνητικά. Το Royals ήταν ένα από τα καλύτερα και πιο φρέσκα/διαφορετικά κομμάτια το 13. Αν είναι να αντιγράψουν κάποιον (που για τη Eurovision μιλάμε... κάποιον θα αντιγράψουν...) καλύτερα τη Lorde παρά τον Guetta.

Σαν τραγούδι, όχι. Ήταν μια αντιγραφή του Lovers on the Sun του Guetta. Καλύτερο ήταν της Ιταλίας και (κατά την άποψή μου) και το "Lorde"-copy από το Βέλγιο. Σαν παρουσίαση όμως ήταν σαφέστατα το καλύτερο της βραδιάς και γενικά μια από τις καλύτερες αν όχι η καλύτερη σκηνική παρουσία όλων των Eurovision.

Επειδή για τον τελικό είμαι καλεσμένος σε σπίτι και θα πάω για την παρέα, είπα να κάτσω να ακούσω μερικά τραγούδια να έχω μια ιδέα του τι με περιμένει. Απογοητεύτηκα. Πόσους καφέδες πρέπει να'χει πιεί κανείς για να αντέξει τόση μίρλα από τόσες χώρες; Σα να κλαίμε τη μακαρίτισσα την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι. Επίσης υπάρχει κάποιος κανονισμός που να λέει ότι όλα τα τραγούδια ανεξαρτήτως χώρας πρέπει να είναι σαν κακής ποιότητας τραγουδάκι που το βάλαμε για να συμπληρωθούν τα απαιτούμενα κομμάτια για να βγει ο δίσκος; Έλεος... τόση κακή μουσική μαζεμένη έχω να ακούσω από τα προκριματικά του Super Idol. Αμ η Αυστραλία ξαφνικά; Ότι και καλά ήταν λίγες οι χώρες που συμμετείχαν και είπαμε να καλέσουμε κι άλλες; Γιατί δεν τους είπε κανείς ότι στη Eurovision στέλνουμε μόνο κιτς κομμάτια με χαζά τεχνάσματα τύπου Κοντσίτσα, να ξέρουν οι άνθρωποι να μην προσπαθούν με αξιοπρεπές τραγούδι; Όσο περνούν τα χρόνια η Eurovision γίνεται όλο και χειρότερη. Καταλαβαίνω ότι ένα ποσοστό κιτς και καλτίλας είναι δεδομένα, αλλά αυτό το χάλι το φετινό δεν το'χω ξανασυναντήσει. Πιο μοντέρνο, φρέσκο και ενδιαφέρον ακούγεται το Waterloo των ABBA παρά οποιοδήποτε από τα κακογραμμένα, μυξοκλαψιάρικα τραγούδια του 2015.

Καλά, ρωτάς τώρα; Φυσικά και δεν πρέπει να συνεχίσετε κάτι τέτοιο. Δε θα μπορέσετε ποτέ ξανά να φάτε σαν άνθρωποι αλλά κυρίως το σκυλί κινδυνεύει και να γίνει υπέρβαρο και να πάθει πάρα πολλά άλλα προβλήματα υγείας αν τρώει το φαγητό που τρώμε εμείς. Ακόμα και το ψωμί, το οποίο ναι μεν δεν του κάνει κακό άμεσα, συμβάλλει στην παχυσαρκία και δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στο σκύλο. Να της κόψετε δια ροπάλου τις λιχουδιές από το τραπέζι. Άστη να γκρινιάξει τις πρώτες φορές, θα το πάρει το μήνυμα ότι φαγητό δεν έχει. Και όσο για τις κροκέτες, να της βάλεις το φαγητό της και να της το αφήσεις ένα 20λεπτο. Αν μέσα σε αυτό το χρόνο δεν το φάει να της το πάρεις και να μην της δώσεις τίποτα (εννοώ λιχουδιές κτλ) μέχρι το επόμενο γεύμα. Έτσι θα καταλάβει ότι αυτό είναι το φαγητό και αν δεν το φάει θα μείνει νηστική.