StandArd

Vice (2018) Ταινία που έχει να κάνει με τον Ντικ Τσέινι, αντιπρόεδρο της κυβέρνησης του Μπους, ο οποίος μετά την 11/9/2001 βρήκε ευκαιρία να ασκήσει την επιρροή του κάνοντας πολέμους εν ονόματι της ασφάλειας της Αμερικής. Και το κατάφερε επιτυχημένα. Αρκετά καλή ταινία με ενδιαφέρον καθώς αφορά αληθινή ιστορία και ο πρωταγωνιστής Κριστιάν Μπέιλ εξαιρετικός. Twilight (2008) Τίποτα ιδιαίτερο, την είδα γιατί είχε γίνει ντόρος κάποτε και δεν ήξερα για ποιο λόγο. Απευθύνεται μάλλον σε έφηβα κορίτσια που τους αρέσει το ρομάντζο με τον Πάττινσον. Η Κρίστεν Στιούαρτ δε μου άρεσε, πιο γλυκιά μου φάνηκε η Άννα Κέντρικ για να έπαιζε ως πρωταγωνίστρια. Δε θα δω τις άλλες ταινίες της σειράς.

Victoria (2015) Πολύ καλό θρίλερ από Γερμανία σχετικά με μια αφελής νεαρή κοπέλα που μπλέκει από έρωτα σε μια συμμορία και μέσα σε ένα 24ωρο αλλάζει εντελώς η ζωή της. Συμπαθητική η πρωταγωνίστρια Λάια Κόστα, σκηνοθετικά και σεναριακά πολύ καλή όπου κρατάει το ενδιαφέρον και την αγωνία μέχρι το απρόβλεπτο φινάλε. Προτείνεται. Two for the Road (1967) Ρομαντική κομεντί, από τις καλύτερες του είδους, με πολύ καλή χημεία από Φίνεϊ-Χέπμπουρν και χαρούμενη μουσική από τον πάντα καλό Χένρι Μαντσίνι. Η ταινία πιθανό να ήταν προάγγελος ταινιών τύπου Before Sunrise, Before Sunset κλπ του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ που είχαν μεγάλη επιτυχία τις τελευταίες δεκαετίες. Ως προς το στόρι, αφορά σε ένα ζεύγος στα πρόθυρα διάλυσης που θυμούνται σε φλάσμπακ πως κατέληξαν μαζί και έκαναν οικογένεια αλλά και πως απομακρύνθηκαν. Αξίζει. Vampyr (1932) Πρώτη ταινία που βλέπω του Καρλ Τέοντορ Ντράγιερ. Παρόλο που ήταν μόλις 75 λεπτά βαρέθηκα και κουράστηκα να βγάλω νόημα. Θα δώσω κι άλλη ευκαιρία στον σκηνοθέτη και αν πάλι τα ίδια τότε δε θα ξανασχοληθώ με τη φιλμογραφία του.

Toy Story 4 (2019) Πολύ καλή και άξια συνέχεια των προηγούμενων ταινιών Toy Story. Ως προς την ιστορία, έχουμε να κάνουμε κυρίως με τον Γούντι ενώ φαίνεται παραμερίστηκε λίγο ο Μπαζ. Υπήρχαν και μια-δυο συγκινητικές στιγμές προς το τέλος. Δεν αποκλείεται να δούμε και πέμπτο μέρος, πιστεύω κάτι θα σκεφτούν. Βαθμολογικά, θα έβαζα στις πρώτες δύο 10/10 και στην τρίτη και τέταρτη 8/10. Valerian and the City of a Thousand Planets (2017) Συμπαθητική ταινία φαντασίας του Λυκ Μπεσόν με φαντασμαγορικά οπτικά εφέ τα οποία όμως δεν επαρκούν για να κάνουν τη ταινία αξιομνημόνευτη. Έπαιζε και ο Κλάιβ Όουεν που απορώ τι έχει απογίνει - είχε δώσει κάποιες πολύ καλές ερμηνείες τη δεκαετία του '00. Transsiberian (2008) Κερδίζει στην ατμόσφαιρα, χάνει στο σενάριο. Αποτέλεσμα: χαμένη ευκαιρία και δε σώζεται ούτε από τους γνωστούς ηθοποιούς που συμμετέχουν. Ο Μπραντ Άντερσον έχει κάνει το εξαιρετικό "The Machinist" το οποίο και προτείνω.

Tully (2018) Δραματική κομεντί, πολύ καλοφτιαγμένη και αυτό οφείλεται στο σενάριο της Ντιάμπλο Κόντι και στη πρωταγωνίστρια Σαρλίζ Θερόν. Έχει να κάνει με μια μητέρα τριών μικρών παιδιών που απέκτησε μεγάλο στρες μετά τη γέννηση του τελευταίου παιδιού και βρήκε διέξοδο με τη βοήθεια μιας νταντάς η οποία παρουσιάστηκε σαν μια Μαίρη Πόπινς για να τους βοηθήσει όλους. Το φινάλε ήταν αναπάντεχο. Από τον Τζέισον Ράιτμαν έχω δει τις περισσότερες ταινίες του και μου φάνηκαν καλές ή σίγουρα άνω του μετρίου. Δείτε οπωσδήποτε το "Thank You for Smoking". Trick 'r Treat (2007) Ανόητη κωμωδία τρόμου χωρίς να έχει ιδιαίτερη συνοχή, Προτείνω προσπέραση.

Tora! Tora! Tora! (1970) Πολεμικό δράμα με υποδειγματικές ερμηνείες αλλά για να πω την αλήθεια βαρέθηκα στο μεγαλύτερο μέρος. Τα οπτικά εφέ για την εποχή τους πολύ καλά. Σίγουρα καλύτερο από το "Pearl Harbor" του 2001. Tron (1982) Την είχα δει παλιότερα και δε μου είχε αρέσει. Σε δεύτερη ανάγνωση, τη βρήκα πολύ καλή. Πρωτοποριακά τα οπτικά εφέ για την εποχή τους, ενδιαφέρουσα υπόθεση και στο τέλος μου άφησε μια γεύση νοσταλγίας. Προτείνεται. Tron: Legacy (2010) Καλά το πήγαινε ο σκηνοθέτης μέχρι ένα σημείο αλλά κάπου χάθηκε η μπάλα και έγινε κουραστικό αφήνοντας την αίσθηση του μια από τα ίδια και τίποτα το καινούργιο. Όχι κακή, απλώς χαμένη ευκαιρία.

Too Big to Fail (2011) Τηλεταινία σε σκηνοθεσία Κέρτις Χάνσον που εξιστορεί τα γεγονότα της οικονομικής κρίσης του 2008 με τη πτώση της Lehman Brothers και επικεντρώνει στην πολιτική του τότε υπουργού οικονομικών, Χένρι Πόλσον. Πολύ ενδιαφέρον, καλοπαιγμένο από γνωστούς ηθοποιούς και η σκηνοθεσία εξαιρετική με ρυθμό θρίλερ. Αν και τηλεταινία βάζει κάτω πολλές κινηματογραφικές παραγωγές και αυτό οφείλεται στον σκηνοθέτη Κέρτις Χάνσον που έχει στο βιογραφικό του το πολύ καλό "Λος Άντζελες Εμπιστευτικό". Los cronocrímenes (2007) Από Ισπανία, ένα έξυπνο δραματικό θρίλερ που σχετίζεται με μια χρονομηχανή που βάζει συνέχεια σε μπελάδες έναν άνδρα με σκοπό να φτιάξει τη ζωή του όπως θέλει. Ελαφρώς προβλέψιμο αλλά κρατά πάντα το ενδιαφέρον. Θα ήθελα να είχε και λίγο μέλλον η χρονομηχανή και όχι μόνο το σύντομο παρελθόν. Them! (1954) Μεταλλαγμένα και τεράστια μυρμήγκια πάνε κόντρα στον άνθρωπο. Ποιος άραγε θα κερδίσει; Αδιάφορο b movie που στην εποχή του θα άξιζαν τα εφέ. Σήμερα είναι ξεπερασμένη.

The Unknown (1927) Βωβός κινηματογράφος στα καλύτερά του. Αν δε κάνω λάθος η Τζόαν Κρόφορντ έγινε γνωστή από αυτό το ρόλο αλλά πραγματικά αποκαλυπτικός ήταν ο Λον Τσάνεϊ (δείτε και τη βιογραφία του στη ταινία Man of a Thousand Faces (1957) για να καταλάβετε την έκταση του ταλέντου του). Η ταινία είναι θρίλερ με εξαιρετική ατμόσφαιρα και ένα από τα πιο κορυφαία φινάλε. Προτείνεται. Too Late for Tears (1949) Πάρα πολύ καλό αστυνομικό φιλμ νουάρ με πρωτότυπο σενάριο που όσο περνάει η ώρα γίνεται και πιο ενδιαφέρον. Αρκετά καλή η Λίζαμπεθ Σκοτ σε έναν απαιτητικό ρόλο. Αξίζει. Clash by Night (1952) Ένα αρκετά μέτριο ρομαντικό δράμα μετατράπηκε σε μια ενδιαφέρουσα ταινία. Κλειδί: ο σκηνοθέτης Φριτς Λανγκ, ο οποίος είχε το τρόπο του να σου διεγείρει το ενδιαφέρον σε μια υπόθεση που ήταν μια από τα ίδια. Δεν ανήκει στις καλύτερές του αλλά αξίζει.

This Is England (2006) Πολύ καλή ταινία σχετικά με ένα αγόρι που έκανε παρέα με skinheads οι οποίοι κοντράρανε τη πολιτική της Θάτσερ αλλά το μόνο που καταφέρανε είναι, μέσω της οργής τους, να βλάψουν τον εαυτό τους. Αξίζει. The Young Victoria (2009) Ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Η βασίλισσα Βικτωρία της Αγγλίας που ανέβηκε στο θρόνο σε νεαρή ηλικία, αυτοί που ήταν γύρω της και προσπάθησαν να σφετεριστούν δικαιώματά της και το ρομάντζο με τον πρίγκιπα Αλβέρτο. Δε νομίζω να τη ξαναδώ. Καλή χρονιά!

Togo (2019) Παραγωγή Ντίσνεϊ, έχει να κάνει με ένα σκυλί που παρά το ότι ήταν μικροκαμωμένο και φαινομενικά αδύναμο, οδήγησε ως αρχηγός άλλων σκύλων ένα έλκυθρο και με το πείσμα του κατάφερε να φέρει εις πέρας την αποστολή του αφεντικού του το 1925. Πολύ καλή και ανά στιγμές συγκινητική. Kumonosu-jô (1957) "Ο θρόνος του αίματος" του Ακίρα Κουροσάβα. Καλή αλλά με δυσκολία την έφτασα μέχρι το τέλος. Δεν είμαι οπαδός στο σύνολο του έργου του μεγάλου δημιουργού αλλά σίγουρα εκτιμώ μερικές μεγάλες στιγμές του πχ. Ran, Kagemusha, Ikiru. Στο πρόγραμμα είναι να δω κι άλλες ταινίες του. This Is Spinal Tap (1984) Το χρονικό της πορείας του συγκροτήματος Spinal Tap με κωμική αφήγηση. Θα αρέσει στους οπαδούς του, οι υπόλοιποι απλά προσπεράστε.

Top Gun (1986) Top Gun: Maverick (2022) Η πρώτη ταινία ένα απλό λαβ στόρι με μερικές καλές σκηνές αερομαχιών. Η Κέλι ΜακΓκίλις μου άρεσε όπως και το τραγούδι "Take my breath away". Η δεύτερη ταινία είχε περισσότερο βάθος στην ιστορία, άρα καλύτερη, πιο εντυπωσιακές σκηνές αερομαχιών και μια απόδειξη ότι ο Τομ Κρουζ είναι αρκετά απαιτητικός ως παραγωγός σε ότι κάνει και στο τέλος ο θεατής μένει σχεδόν πάντα ικανοποιημένος. Για τους λάτρεις των ταινιών δράσης στους αιθέρες είναι ότι πρέπει.

Thief (1981) Ταινία του Μάικλ Μαν που ήταν πρώτη του κινηματογραφική ταινία και βλέπουμε την αρχή του ταλέντου του στο αστυνομικό δράμα. Πολύ καλός ο Τζέιμς Κάαν που υποδύεται τον επαγγελματία ληστή που πάει να κάνει μια τελευταία δουλειά προτού γυρίσει στον έντιμο βίο αλλά τελικά οι συνεργάτες του έχουν άλλη άποψη για το πως θα συνεχίσει. Είναι μακριά από τις εξαιρετικές ταινίες Heat, The Insider και Collateral αλλά καλή. Time Bandits (1981) Κωμωδία ιδιαίτερη από τον Τέρι Γκίλιαμ που ναι μεν πέρασε η ώρα αλλά έχει κάνει και καλύτερες ταινίες όπως "12 πίθηκοι", "Μπραζίλ" κλπ. Στο φουλ το σουρρεαλιστικό στοιχείο που σημαίνει ότι σε κάποιους θα αρέσει και σε άλλους θα την απορρίψουν ασυζητητί. The Words (2012) Ενδιαφέρον κοινωνικό δράμα που μου θύμισε η κεντρική ιδέα κάπως το παλιότερο αστυνομικό θρίλερ "Murder of Crows" με τον Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ. Οι ερμηνείες πλην του Τζέρεμι Άιρονς δε λένε τίποτα αλλά κρατάει το ενδιαφέρον η υπόθεση μέχρι τέλους. Όχι κακή. The VVitch: A New-England Folktale (2015) Πολύ καλό θρίλερ από τον Robert Eggers με μια αρκετά πειστική Anya Taylor-Joy. Έχει να κάνει με μια αγροτική οικογένεια τον 17ο αιώνα που διαλύεται λόγω δυνάμεων μαύρης μαγείας που κατέχει μια μυστήρια γυναίκα όχι μακριά από το σπίτι τους. Εξαιρετική ατμόσφαιρα, ανυπομονώ να δω το πρόσφατο "The Northman" του ίδιου σκηνοθέτη.

The World's Fastest Indian (2005) Πολύ καλή ταινία βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Νεοζηλανδού Μπερτ Μονρό ο οποίος, μετά από χρόνια αφοσίωσης, φτιάχνει την ιδανική μοτοσυκλέτα που θα τον βοηθήσει να σπάσει ρεκόρ σε αγώνες ταχύτητας. Ο Χόπκινς πολύ καλός όπως πάντα. The Wind That Shakes the Barley (2006) Πολεμικό δράμα που αφορά στον πόλεμο που έδωσε η Ιρλανδία για την ανεξαρτησία της. Ικανότατος ο σκηνοθέτης Κεν Λόουτς με κάποιες αρκετά δυνατές σκηνές αλλά δεν είχε ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκεια. Επικό το φινάλε. Από τον Κεν Λόουτς προτείνω το I, Daniel Blake του 2016 το οποίο δε πρέπει να χάσετε. Violent Night (2022) Χριστουγεννιάτικη, στο πνεύμα των ημερών, αλλά με πολύ βία και σπλάτερ. Μετά το Bad Santa του 2003 και αφού είδανε ότι είχε καλές εισπράξεις εκείνη η ταινία (οφειλότανε βέβαια και στην πολύ καλή ερμηνεία του Μπίλι Μπομπ Θόρντον) είπανε να επαναλάβουν την εικόνα του Άη Βασίλη ως αλκοολικού και βίαιου και ότι πιάσουν. Η ταινία δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο, ούτε ως μαύρη κωμωδία στέκεται, ούτε ως θρίλερ. Γεμάτη κλισέ και φάνηκε οι ηθοποιοί πήγαν μόνο για το μεροκάματο. Προτείνω να τη προσπεράσετε.

Kaze tachinu (2013) "The Wind Rises". Ιαπωνικό κινούμενο σχέδιο που αποτελεί φόρος τιμής στον Τζίρο Χορικόσι, ο οποίος είχε όραμα και ταλέντο στο σχεδιασμό μαχητικών αεροσκαφών κατά τον Β' Π.Π. Δεν έλειπε από την ιστορία και το συναισθηματικό κομμάτι με τον έρωτα του ήρωα με μια κοπέλα που είχε σοβαρή ασθένεια. Παρόλο που ήταν του Χαγιάο Μιγιαζάκι δε μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Πιστεύω θα αρέσει σε όσους έχουν πάθος με τα αεροπλάνα. Tintin et le lac aux requins (1972) "Τεντέν: Το μυστήριο της λίμνης". Γαλλοβελγική παραγωγή με τον γνωστό χαρακτήρα του Hergé. Όχι τόσο καλή πλην όμως ευχάριστη να βλέπουμε τους ήρωες των κόμικς. Απ' ότι διαβάζω, η σειρά κινουμένων σχεδίων του 1991-1992 αξίζει και κάποια στιγμή θα μπει στο πρόγραμμα να τη δω. Προς το παρόν, θα πρότεινα να δείτε τη παραγωγή του Σπίλμπεργκ του 2011 The Adventures of Tintin που μου είχε αρέσει αρκετά.

This Sporting Life (1963) Πολύ καλό αθλητικό δράμα του Lindsay Anderson στο οποίο ένας παίκτης του ράγκμπι πετυχαίνει συμβόλαιο με κορυφαία ομάδα αλλά αντιλαμβάνεται σταδιακά την κενότητα της ζωής του. Προσπαθώντας να καλύψει το κενό καταφεύγει στη βία με ολέθριες συνέπειες σε μια γυναίκα που ερωτεύθηκε. Πολύ καλές ερμηνείες από Ρίτσαρντ Χάρις και Ρέιτσελ Ρόμπερτς, αμφότεροι ηθοποιοί υποψήφιοι για όσκαρ Α' ρόλου. Ενδιαφέρουσα υπόθεση και σκηνοθετικά κερδίζει τις εντυπώσεις. Αξίζει. The Wife (2017) Η ερμηνεία της Γκλεν Κλόουζ είναι ο βασικός λόγος για να τη παρακολουθήσετε. Κρίμα που δεν έχει πάρει κανένα όσκαρ μέχρι τώρα. Ως προς το έργο, η σύζυγος ενός άνδρα που πρόκειται να βραβευθεί με νόμπελ λογοτεχνίας αρχίζει και αναρωτιέται αν ότι έκανε κατά τη διάρκεια της ζωής της είχε κάποιο όφελος ή πήρε λάθος αποφάσεις. Καλή. The Women (1939) Οι ζωές και οι έρωτες διαφόρων γυναικών που διασταυρώνονται μεταξύ τους σε δραματική κομεντί του Τζορτζ Κιούκορ. Θα εκτιμηθεί κυρίως από γυναίκες.

The Way Back (2010) Αληθινή ιστορία σχετικά με την απόδραση φυλακισμένων και τον αγώνα επιβίωσης που έδωσαν περπατώντας 4.000 μίλια (6.400 χλμ) από τη Σιβηρία μέχρι την απελευθέρωσή τους, στην Ινδία. Ο Πίτερ Γουίαρ έχει παραδώσει και καλύτερες ταινίες αλλά και η συγκεκριμένη είχε αρκετό ενδιαφέρον. Το αρνητικό είναι ότι δε μένουν πολλά πράγματα μετά το τέλος της ενώ οι ερμηνείες, με εξαίρεση τον Εντ Χάρις, ήταν αδιάφορες. The War of the Worlds (1953) Βασισμένη στο βιβλίο του H.G. Wells, καλύτερη μεταφορά από αυτή του Σπίλμπεργκ του 2005 και καλά τα εφέ για την εποχή της αλλά το γεγονός ότι με έπαιρνε συνέχεια ο ύπνος και πέρασαν μέρες μέχρι να φτάσω να τη δω ολόκληρη δε μου αφήνουν πολλά περιθώρια να δώσω καλή αξιολόγηση. The Wolf Man (1941) Ταινία μυστηρίου σχετικά με έναν άνδρα που τον δαγκώνει ένας λύκος και σταδιακά μεταμορφώνεται σε λυκάνθρωπο. Τίποτα ιδιαίτερο και ας έπαιζε ο Κλοντ Ρέινς. Προτιμήστε να δείτε το "Γουλφ" (1994) του Μάικ Νίκολς με τον Νίκολσον το οποίο αδικείται πάρα πολύ στο imdb.

Le salaire de la peur (1953) "Το μεροκάματο του τρόμου". Θρίλερ από τον σκηνοθέτη Henri-Georges Clouzot ο οποίος είχε το τρόπο του να σε βάζει σε αγωνία όπως και με το Les diaboliques (1955). Στη ταινία πάρα πολύ καλός ο Ιβ Μοντάν, πολύ ενδιαφέρουσα η πλοκή και άψογη η τελική κορύφωση. Είδα την έκδοχη του director's cut 2 ωρών και 33 λεπτών αλλά θα μπορούσαν να τη συμπτύξουν στις 2 ώρες χωρίς να αλλάξουν πολλά πράγματα. Αξίζει επίσης και το ριμέικ του Γουίλιαμ Φρίντκιν (Sorcerer του 1977). Les parapluies de Cherbourg (1964) "Οι ομπρέλες του Χερβούργου". Από τα ωραιότερα μιούζικαλ όλων των εποχών. Μου θύμισε το La La Land του 2016 η υπόθεση. Ο Ζακ Ντεμί έφτιαξε ένα μιούζικαλ που η βασική του καινοτομία είναι ότι όλοι οι διάλογοι είναι τραγουδιστοί. Κι όμως λειτουργεί μια χαρά και τα μεγαλύτερα εύσημα τα παίρνει ο συνθέτης Μισέλ Λεγκράντ. Οι περισσότεροι ηθοποιοί, μεταξύ των οποίων και η Κατρίν Ντενέβ, ντουμπλαρισμένοι με πολύ καλές φωνές. Υποψήφια για 5 όσκαρ. Αξίζει. Les demoiselles de Rochefort (1967) "Τα κορίτσια του Ροσφόρ". Επίσης μιούζικαλ του Ζακ Ντεμί, πάλι με Κατρίν Ντενέβ αλλά εδώ συμμετέχει και "βαρύ" πυροβολικό όπως ο Τζορτζ Τσακίρης και ο θρυλικός Τζιν Κέλι. Δε φτάνει τις "Ομπρέλες..." αλλά περνάει ευχάριστα η ώρα με όμορφα τραγούδια που ακόμα και σήμερα ακούγονται μια χαρά. Καλή.

The Thirteenth Floor (1999) Παρόμοια κεντρική ιδέα με το Μάτριξ που βγήκε την ίδια χρονιά αλλά όχι το ίδιο καλή ταινία. Ψιλομπέρδεμα σε κάποια φάση και δεν κράτησε τελικά το ενδιαφέρον. Βλέπεται αλλά τίποτα το σπουδαίο. The Virgin Suicides (1999) Καλή ταινία της Σοφία Κόπολα, κόρη του Φράνσις Φορντ Κόπολα, η οποία πραγματεύεται τη καταπίεση νεαρών κοριτσιών από τους γονείς τους και πως τα πράγματα μπορούν να φτάσουν στα άκρα από διάφορους παράγοντες. Αξίζει. Από τη Σοφία Κόπολα δείτε και το "Χαμένοι στη μετάφραση".

The Thief of Bagdad (1940) 7/10 Πολύ καλή οικογενειακή ταινία φαντασίας από το μακρινό 1940. Για την εποχή της πολύ καλά τα εφέ και η ιστορία έχει ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Επίσης, πολύ ωραία μουσική από τον Μίκλος Ρόζα. Κυρίως οι ηθοποιοί Κόνραντ Βέιντ και Σαμπού έκλεψαν τη παράσταση που δυστυχώς, στη πραγματικότητα, είχαν σύντομες ζωές. Παραλλαγή της ιστορίας αυτής, στις μέρες μας, τη βρίσκουμε με τον "Αλαντίν". Αξίζει. The Taking of Pelham One Two Three (1974) 7/10 Πολύ καλό αστυνομικό θρίλερ που εστιάζει κυρίως στην ατμόσφαιρα και στις σκηνές αγωνίας και λιγότερο στη δράση. Δε μας ενδιαφέρει τόσο αν θα σωθούν τα θύματα όσο το αν θα πετύχουν οι απαγωγείς το σκοπό τους και μπει το σχέδιό τους σε εφαρμογή. Καλός ο Ματάου και σε δραματικό ρόλο αλλά ο καλύτερος όλων ήταν ο Μάρτιν Μπάλσαμ. Βγήκε και ριμέικ πριν 14 χρόνια αλλά δε νομίζω να το δω.

The Sunshine Boys (1975) Δραματική κομεντί με Γουόλτερ Ματάου και Τζορτζ Μπερνς. Ο τελευταίος κέρδισε και όσκαρ β' ρόλου γι' αυτό το ρόλο αλλά καλύτερος μου είχε φανεί ο Μπραντ Ντούριφ στη "Φωλιά του Κούκου" εκείνη τη χρονιά. Είχε κάποιες κωμικές σκηνές αλλά μου φάνηκε προσπαθούσε πολύ ο Ματάου χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερη χημεία με τον Μπερνς. Πολύ καλές ερμηνείες, ειδικά του Ματάου, αλλά αντί για τον Μπερνς θα προτιμούσα να έβλεπα τον Τζακ Λέμον σε εκείνο το ρόλο. Γενικά αξίζει και έχει τις στιγμές της. The Spy Who Came in from the Cold (1965) Καλό το σενάριο βασισμένο στη νουβέλα του Τζον Λε Καρέ αλλά στη ταινία κάπου μπερδεύτηκα και αναγκάστηκα να διαβάσω όλη τη πλοκή στο wikipedia για να βγάλω την άκρη. Ο Ρίτσαρντ Μπάρτον πολύ καλός και όπου και να είχε παίξει ήταν εγγύηση. Ούτε κρύο ούτε ζέστη η ταινία. The Spanish Prisoner (1997) Παρόμοια υπόθεση με το House of Games, επίσης του Ντέιβιντ Μάμετ. Πολύ καλή, με ατμόσφαιρα και σκηνές αγωνίας. Είχε μια ανατροπή που δε περίμενα και ανέβηκε στην εκτίμησή μου. Αξίζει.

The Set-Up (1949) 7/10 Πολύ καλή ταινία φιλμ νουάρ του Ρόμπερτ Γουάιζ που είχε να κάνει με έναν ξοφλημένο μποξέρ που πάει να τα δώσει όλα σε έναν αγώνα που έμαθε αργά και με συνέπειες ότι είναι στημένος. Απλή υπόθεση, ο Ρόμπερτ Ράιαν τα έδωσε όλα και η κινηματογράφηση έξοχη. Προτείνεται. The Tin Star (1957) 6/10 Κλασικό γουέστερν του Άντονι Μαν με ένα πολύ καλό Χένρι Φόντα και ενδιαφέρουσα υπόθεση. Δυστυχώς η επιλογή του Άντονι Πέρκινς ως σερίφης ήταν ακατάλληλη, δεν με έπεισε σε αυτό το ρόλο. Περνάει η ώρα αλλά τίποτα σπουδαίο.

The Trial of the Chicago 7 (2020) Πολύ καλό δικαστικό δράμα από τον ικανότατο σεναριογράφο Άαρον Σόρκιν. Αληθινή ιστορία που αφορά σε επτά άτομα που δικάστηκαν για υποκίνηση βίας και επεισόδια το 1968 και παρά το γεγονός ότι είχαν το δίκιο με το μέρος τους, συνάντησαν έναν προκατειλημμένο δικαστή που δεν είχε καμία διάθεση να τους ακούσει. Από ερμηνείες, μου άρεσαν πολύ οι Μαρκ Ράιλανς και Φρανκ Λανγκέλα. Υποψήφια για 6 όσκαρ, ατυχώς δε κέρδισε τίποτα. The Servant (1963) Πολύ καλό δράμα βρετανικής παραγωγής στο οποίο ένας άνδρας υψηλής κοινωνίας προσλαμβάνει έναν υπηρέτη ο οποίος τελικά έχει κρυμμένη ατζέντα. Τολμηρό για την εποχή του, με σενάριο του Χάρολντ Πίντερ και πολύ καλές ερμηνείες. Αξίζει. Le procès (1962) Σκηνοθεσία Όρσον Γουέλς αλλά απογοητεύτηκα. Δεν κατάλαβα πολλά πράγματα, υπερβολικά σουρεαλιστικό για τα γούστα μου. Θα το εκτιμήσουν περισσότερο όσοι έχουν διαβάσει το έργο του Φραντς Κάφκα.

La vérité (1960) 7/10 Δικαστικό δράμα του Henri-Georges Clouzot, πολύ καλό, σχετικά με μια φαμ φατάλ η οποία βρέθηκε μετά από απόπειρα αυτοκτονίας και με δολοφονημένο τον εραστή της στην οικία του. Τι ακριβώς συνέβη; Ήταν προμελετημένο ή έγκλημα πάθους; Η Μπριζίτ Μπαρντό πάντως ήταν το κάτι άλλο στη ταινία. The Two Popes (2019) 7/10 Παραγωγή Νέτφλιξ στην οποία ο πάπας Βενέδικτος 16ος θέλει να παραδώσει τη σκυτάλη στον καρδινάλιο Μπεργκόγκλιο και αρχίζει ένας μακροσκελής διάλογος όπου ο ένας προσπαθεί να πείσει τον άλλο σε διάφορα θέματα που αφορούν τη θρησκεία και κυρίως την εξέλιξη της καθολικής εκκλησίας. Τα φλας μπακ του καρδινάλιου δεν είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αποδυνάμωσαν το σύνολο. Οι ερμηνείες των Χόπκινς και Πράις πολύ καλές. Καλή.

The Three Faces of Eve (1957) 6/10 Ψυχοθεραπεία μιας γυναίκας που έχει σύνδρομο πολλαπλών προσωπικοτήτων. Η πρωταγωνίστρια Joanne Woodward κέρδισε όσκαρ αλλά μου φάνηκε υπερεκτιμημένη. Η ιστορία έχει ενδιαφέρον αλλά δεν εμβαθύνει καθόλου, δε προβληματίζει ενώ έχει χάπι έντ. Τη περίμενα καλύτερη. The Secret of NIMH (1982) 6/10 Κινούμενο σχέδιο με καλή υπόθεση αλλά σύνθετη που ίσως δυσκολέψει μικρότερους σε ηλικία. Πολύ καλή η μουσική του Τζέρι Γκόλντσμιθ. Συνολικά δεν εντυπωσιάστηκα, έχω δει και καλύτερες. The Station Agent (2003) 5/10 Αυτός ο Peter Dinklage μου φαίνεται αντιπαθής. Σε άλλη ταινία πχ. "Τρεις πινακίδες..." δε μου φάνηκε ενοχλητικός, μάλλον λόγω μικρού ρόλου. Στο δία ταύτα, υποτίθεται είναι δραματική κομεντί αλλά δε γέλασα. Ως δράμα λειτουργεί καλύτερα αλλά υπάρχουν και πιο ενδιαφέρουσες δραματικές ταινίες στο ίδιο στυλ. Δε θα τη πρότεινα.

Obchod na korze (1965) 10/10 "Το μαγαζάκι της κεντρικής οδού". Αριστούργημα και μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Δραματική από τη Τσεχοσλοβακία, όπου τον καιρό του B' Π.Π. που ξεκίνησαν εκκαθαρίσεις Εβραίων σε ένα προάστιο της ναζιστικής Γερμανίας, ένας Άριος λαμβάνει τίτλο ιδιοκτησίας ενός μαγαζιού μιας Εβραίας ηλικιωμένης και επειδή λυπήθηκε να τη διώξει συνεργάστηκαν στο μαγαζί και έγινε στη πορεία ο καλύτερος φίλος της. Η ώρα της αλήθειας όμως πλησιάζει και θα αποδειχτεί δυσβάσταχτη και για τους δύο. Άψογα ερμηνευμένη με ανατριχιαστικές στιγμές αγωνίας. Μην τη χάσετε. Die Blechtrommel (1979) 7/10 "Το ταμπούρλο". Από Γερμανία με πρωτότυπο σενάριο. Ένα μικρό αγόρι πέφτει στις σκάλες του σπιτιού του και σταματά να μεγαλώνει. Βιώνει λοιπόν με τη ματιά παιδιού αυτά που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια στην οικογένειά του και στη χώρα του με τον ερχομό του Β' Π.Π. Πολύ καλή αν και ήθελα μικρότερη διάρκεια.

The Thin Red Line (1998) 7/10 Ανήκει στις καλές πολεμικές ταινίες χωρίς όμως να φτάνει τα επίπεδα πχ. της "Αποκάλυψης Τώρα". Υποψήφια για 7 όσκαρ, δε κέρδισε τίποτα αν και πιστεύω άξιζε καλύτερη μοίρα. Ατυχώς εκείνη τη χρονιά πήγε το βραβείο καλύτερης ταινίας στον "Ερωτευμένο Σαίξπηρ" αντί στον "Στρατιώτη Ράιαν" ή σε όποια άλλη από τις υπόλοιπες 3 υποψήφιες. Ως προς τη "Λεπτή Κόκκινη Γραμμή", οι σχεδόν 3 ώρες με κούρασαν. Υπήρχαν λίγες σκηνές που άξιζαν αλλά άξιζαν πολύ. Πολλοί γνωστοί ηθοποιοί και καλές ερμηνείες ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι από το έργο θα θυμόμαστε κυρίως τον σκηνοθέτη Τέρενς Μάλικ για το όραμά του. Προτείνεται. The Texas Chain Saw Massacre (1974) 7/10 Καλτ ταινία τρόμου με σκηνές που σόκαραν για την εποχή της αλλά σήμερα έχουμε δει τόσα που δε σοκαριζόμαστε εύκολα. Έχει ενδιαφέρον ως θρίλερ, περνά η ώρα και οι ηθοποιοί που παίζανε τους ψυχασθενείς ήταν αρκετά πειστικοί. Ο σκηνοθέτης Τόμπι Χούπερ μάλλον υπερεκτιμημένος. Δεν είδα να έχει κάνει και τίποτα άλλο σπουδαίο με εξαίρεση το "Πόλτεργκαϊστ" που εκεί αν δε κάνω λάθος έβαλε το χέρι του ο Σπίλμπεργκ.