Bayern7

@Pafman ΘΕΙΚΟ :lol: Καλοκαίρι. Ζέστα. Μεσημέρι. Ο μέρμηγκας, με ένα φανελάκι εργασίας, μούσκεμα στον ιδρώτα, σέρνει ένα τεράστιο στάχυ. Ησυχία. Έξαφνα, από τη γωνία εμφανίζεται ένα Pajero Turbo Intercooler. Στρίβει με χειρόφρενο και σταματάει απότομα μπροστά στον σαστισμένο μέρμηγκα. Μέσα στο Pajero, ο τζίτζικας με γυαλικό ηλίου, βερμούδα με φοινικόδεντρα, δύο πληθωρικές γκόμενες στο πλάι και τις σανίδες του surf στην οροφή. - Μέρμηγκα, άντε άστα και φύγαμε για windsurfing. ντε, παράτα τα, τα κάνεις αύριο. Ο μέρμηγκας ρίχνει ένα κουρασμένο βλέμμα στον τζίτζικα. Κάπου την έχει ξανακούσει αυτή την ατάκα, ίσως λίγο παραλλαγμένη. - Δεν μπορώ, μάστορα, έχω δουλειά να κάνω. Πρέπει να προετοιμαστώ για το χειμώνα. Πήγαινε εσύ. Ο τζίτζικας σηκώνει τους ώμους, το Pajero σπινάρει και χάνεται στον ορίζοντα. Μεσημέρι της επομένης. Ο μέρμηγκας, και πάλι ιδρωμένος σέρνει ένα τεράστιο λοβό μπιζελιού. Νέκρα. Από τη στροφή πετάγεται το γνωστό Pajero. - Μάστορα, παράτα τα, πήδα μέσα, από δω η Σούζη και η Μαίρη, έλα πάμε για jet-ski .......... Χειμώνας. Παγωνιά. Χιόνι. Ο μέρμηγκας, στη ζέστα του τζακιού του, μαζί με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, απολαμβάνουν τη θαλπωρή. Τα ξύλα τριζοβολούν πάνω από τη θράκα. Έξαφνα, το κουδούνι της πόρτας κτυπάει. - Άσε, θα ανοίξω εγώ, λέει η γυναίκα του μέρμηγκα. Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία. Μόνο αυτός μπορεί να είναι... Η πόρτα ανοίγει. Ο τζίτζικας, με τη στολή και τα γυαλιά του σκι, κασκόλ, και στο υπόβαθρο το Pajero με αλυσίδες στους τροχούς. - Που είναι ο φίλος μου ο μέρμηγκας, φωνάζει. Θέλω το μέρμηγκα. Ο μέρμηγκας πλησιάζει την πόρτα. - Έλα, ντύσου, πάμε για σκι, άντε τι κάθεσαι, άντε. - Δεν μπορώ μάστορα, πρέπει να μείνω με την οικογένεια, έχω υποχρεώσεις, δεν μπορώ ... Ο τζίτζικας σηκώνει τους ώμους, και γυρνάει να φύγει. Ο μέρμηγκας κάνει να γυρίσει προς τα μέσα, κοντοστέκεται, ξαναγυρνά προς το Pajero και λέει του τζίτζικα: - Και αν τυχόν συναντήσεις τον Αίσωπο, πες του ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙ!

Kai egv den to shkvna stis apokrypseis, mexri pou evalan gnwstoi mou enallaktikous sta spitia tous kai den to ksexwrizei apo thn apokrypsh! opote anagkastika apantaw...

Προσωπικά όχι! Η ελληνική είναι αδιάφορη. Η ξένη είναι σεβαστή, αλλά επίσης δεν μου αρέσει...

Ήταν μια φορά και ένα καιρό τα τρία γουρουνάκια. Ζούσανε σε ένα σπιτάκι στον κάμπο με τη μαμά τους, τη μαμά γουρούνα. Και ήτανε όλοι πολύ ευτυχισμένοι, μόνο που ανησυχούσαν για τον κακό λύκο. Ένα πρωινό, λοιπόν, η μαμά γουρούνα μαζεύει τα παιδιά της: - Λοιπόν, κοιτάξτε. Αυτή η ιστορία με το λύκο, δεν πάει άλλο. Είναι και επικίνδυνη. Γι’ αυτό λοιπόν θα οργανωθούμε ως εξής: Κάθε φορά που θα φεύγω, δεν θα ανοίγετε σε κανέναν. Μόλις επιστρέφω, για να καταλάβετε ότι είμαι εγώ θα σας λέω το σύνθημα. Το πιάσατε; - Το πιάσαμε, λένε μαζί τα τρία γουρουνάκια. - Ωραία, απαντά η μαμά γουρούνα. Το σύνθημα θα είναι: Είμαι η μαμά σας και τραβάω τα βυζιά μου. Φεύγει λοιπόν η μαμά γουρούνα για ψώνια, γυρνάει, κτυπά την πόρτα, "Είμαι η μαμά σας και τραβάω τα βυζιά μου" λέει, και ανοίγουν τα μικρά. Είμαι η μαμά σας και τραβάω τα βυζιά μου μία, είμαι η μαμά σας και τραβάω τα βυζιά μου δύο, τρεις, όλη τη βδομάδα η ίδια ιστορία. Ο λύκος, που παρακολουθούσε το σπίτι, το πήρε πρέφα το σύνθημα. Παραφυλάει ένα πρωινό, περιμένει μέχρι να φύγει η μαμά γουρούνα, περιμένει και μισή ώρα για να μην κινήσει υποψίες και κατεβαίνει προς την πόρτα του σπιτιού. Χτυπάει. - Ποιος είναι, κάνουν τα μικρά από μέσα. - Είμαι η μαμά σας και τραβάω τα βυζιά μου, απαντά ο λύκος με γυναικεία φωνή. - Δεν τραβάς και τα @ρχίδια σου, ρε λύκε. Βάλαμε ματάκι.

Φωτογράφε βγάλε μια φωτογραφία... :whistle: :confused: :worry: :shifty:

H λίστα είναι τεράστια! Εσείς το γυρίσατε σε αντιγραφές ξένων τραγουδιών από έλληνες! Εγώ μιλάω για τις κλασσίκες διασκευές! Παίρνεις το τραγούδι με τον ίδιο στίχο και αλλάζεις τη μουσική και το ρυθμό! Πάντως μερικές διασκευές είναι καλύτερες από τις αυθεντικές εκτελέσεις! Και φυσικά μιλάω για διασκευές από μεγάλα συγκροτήματα! Όχι τις κλεψιές του Φοίβου και του Καρβέλα...

Όπως το ανέκδοτο με τον Τοτό - Κυρία εμείς που έχουμε γαμήσει να πάμε για μπάσκετ? :p

Όχι

Deksi click sthn epifaneia ergasias > Arrange icons by kai vgazeis to tick apo to Show desktop icons Kai feygoun ola... :o

Ένας τυπάς περπάταγε αμέριμνος στην εξοχή. Θαύμαζε τα λουλούδια, ανάπνεε τον καθαρό αέρα, ώσπου ξαφνικά, περνάει δίπλα από τον γεμάτο φυτά φράχτη μιας πανάκριβης εξοχικής κατοικίας. Καθώς θαύμαζε τα πολυτελή παραθύρια, ακούει από τον κήπο μια παιδική φωνή να επαναλαμβάνει: οτό, οτό οτό ... - Δεν πάμε καλά. Τι διάολο είναι τούτο πάλι, σκέφτεται. Κολλάει το σώμα του στον φράχτη και προσπαθεί να κοιτάξει διακριτικά από πάνω. Πραγματικά, μέσα στην αυλή, ένα μικρό παιδάκι, πέντε με έξι χρονών, με τα χέρια ακουμπισμένα στο χείλος του πηγαδιού, κοιτούσε το χάος ίσια κάτω και μονολογούσε: οτό, οτό, οτό. - Δεν πάμε καθόλου καλά, σκέφτεται ο φίλος. Γεμάτος περιέργεια, σκυφτά σκυφτά, περπατάει μέχρι την κοντινή αυλόπορτα. Μένοντας κρυμμένος, κοιτάει με την άκρη του ματιού του να δει τι ακριβώς γίνεται. Καμιά διαφορά. Ο μικρός, εξακολουθεί να σκέκεται με τα χέρια πάνω στο χείλος, ελαφρά γερμένος προς τα μέσα, και να μονολογεί: οτό, οτό, οτό. Ο φίλος κοιτάει δεξιά, κοιτάει αριστερά, σηκώνεται όρθιος, βάζει τα χέρια στις τσέπες, σηκώνει το κεφάλι ψηλά και αρχίζει να περπατάει σφυρίζοντας. Διασχίζει την αυλόπορτα, φτάνει πάνω από τον μικρούλη, και ρίχνει μια προσποιητή αφηρημένη ματιά μέσα στο πηγάδι, χωρίς να σταματήσει το σφύριγμα. Τζίφος. Το πηγάδι είναι φοβερά βαθύ και το μόνο που διακρίνει είναι σκοτάδι. Και ο μικρός εξακολουθεί: οτό, οτό, οτό. Ο φίλος αποφασίζει να το χειριστεί αλλιώς. Γονατίζει δίπλα στον μικρό, και με παιδική φωνή του λέει: - Γεια σου, παιδάκι. Τι κάνεις εδώ; Ο μικρός το βιολί του: - Οτό, οτό, οτό. - Τι είναι μες το πηγάδι; Τα ίδια. Ο φίλος τα παίρνει στο κρανίο. Σηκώνεται ξανά όρθιος, αποφασισμένος να λύσει το όλο αίνιγμα. Πλησιάζει το χείλος του πηγαδιού. Κοιτάει έντονα μέσα. βυσσος. Ακουμπάει το χέρια του στο χείλος και ξανακοιτάει. Σκοτάδι. Μεταφέρει το βάρος του στα χέρια του, γέρνει πάνω από το πηγάδι, και προσπαθεί να διακρίνει οτιδήποτε στο βάθος του. Ο μικρός δίπλα το χαβά του. Οτό, οτό, οτό. Ο φίλος γέρνει ακόμη περισσότερο. Βρίσκεται τώρα σχεδόν ολόκληρος πάνω από το πηγάδι. Κοιτάζει με ένταση το σκοτάδι κάτω. Ξαφνικά, ο μικρός, μετακινείται απότομα. Έρχεται από πίσω του και με μια ελαφριά σκουντιά, τον αναγκάζει να χάσει την ισορροπία του. Ο φίλος τρεκλίζει, προσπαθεί να βρει κάτι να κρατηθεί, κουνάει απελπισμένα τα χέρια του γύρω-γύρω στον αέρα και με ένα μακρόσυρτο ΑΑΑααααα ... βουτάει προς τον πάτο του πηγαδιού. Ο μικρός, ατάραχος, επανέρχεται στην προηγούμενη θέση του, ακουμπάει τα χέρια του πάνω στο χείλος του πηγαδιού και συνεχίζει: Εννιά, εννιά, εννιά ...

http://www.bangedup.com/archives/000mikesaysImInnocent.jpg http://www.bangedup.com/archives/aamikeysfallinapart.jpg

Ama kserw poios einai (den exei apokrypsh) kai einai antras me to "ela re malaka" an einai gkomena analoga... :P An den kserw pali lew "Parakalw" "Sas akouw" klp...

Aπό κάπου να πιαστώ.. Θα πέσω μαμώτο... :(

Ασχολούμαστε πολύ με το άθλημα :p

Σκηνικό: Καλοκαίρι. Μεσημέρι. Καύσωνας. Ο κύριος Πετρίδης επιστρέφει στο διαμέρισμα του κάπου στην άκρης της πόλης μετά από ένα κουραστικό πρωινό στο γραφείο του. Παρκάρει το αυτοκίνητο του και με το χαρτοφύλακα στο χέρι, ξεκινάει να διασχίσει το δρόμο για να μπει στην είσοδο του κτιρίου όπου μένει. Στα μισά του δρόμου αντιλαμβάνεται τον ιδρωμένο σωματώδη τύπο που έχει μόλις ξεφορτώσει δύο φέρετρα από το φορτηγάκι του και τα έχει ακουμπήσει στον τοίχο της πολυκατοικίας για να ξαποστάσει. - Μπα, ποιος να πέθανε, εδώ στην πολυκατοικία. Κάποιος ηλικιωμένος δεν άντεξε τον καύσωνα μάλλον. Συνεχίζει να περπατάει, αλλά ο ιδρωμένος τύπος τον κοιτάει περίεργα. Μόλις φτάνει να μπει στην είσοδο της πολυκατοικίας, ο τύπος αποφασίζει να του μιλήσει: - Μπορείτε μήπως να με βοηθήσετε να μεταφέρω τα φέρετρα μέχρι τον τρίτο όροφο; Κάνει πολύ ζέστη για να το κάνω μόνος μου. Ο κύριος Πετρίδης το σκέφτεται λίγο και δέχεται. Στο πίσω μέρος του μυαλού του όμως αναρωτιέται ποιος είναι αυτός που έμενε στον ίδιο όροφο με αυτόν και πέθανε. Βάζουν τα φέρετρα το ένα πάνω στο άλλο, το ακουμπάν πάνω στους ωμούς τους, και ξεκινάνε να σκαρφαλώνουν τις σκάλες... Φτάνουν στον τρίτο όροφο και περπατάνε προς της δεξιά μεριά του διαδρόμου, ανησυχητικά κοντά στην είσοδο του διαμερίσματος του κυρίου Πετρίδη. Τελικά ο φορτωμένος εργάτης αποφασίζει ότι έφτασε στον προορισμό του και ακουμπάνε τα φέρετρα ακριβώς πλάι στην είσοδο του διαμερίσματος του κυρίου Πετρίδη. Γεμάτος απορία, προσπαθεί να βρει μερικές εξηγήσεις: - Μα καλά, αυτό είναι το διαμέρισμα που μένω εγώ. Τι θέλει ένα ζευγάρι φέρ.. - Είστε ο κύριος Πετρίδης; Δεν το κατάλαβα τόση ώρα. Έφερα τα παιδιά από την κατασκήνωση.

irc.tveps.net (6667) #southpark-episodes

Την επόμενη εβδομάδα, την μέρα της έκθεσης, η δασκάλα, προσπαθώντας να γλυτώσει από τον Τοτό, αποφάσισε να βάλει ένα πιο ανθρώπινο θέμα: - Παιδιά, σήμερα θα μου γράψετε μια έκθεση που πρέπει να τελειώνει με τις λέξεις "Μάνα είναι μόνο μία". Ξεκινάνε τα μικρά να γράφουν, και μετά από λίγο η μικρή Ευγενία φέρνει το κομμάτι χαρτί με την έκθεση της στην έδρα. Η δασκάλα διαβάζει: "Πριν από μία εβδομάδα, με έπιασε μια αρρώστια, και δεν ξέρω τι αρρώστια ήτανε, αλλά είχα πυρετό και πονούσε ο λαιμός μου και δεν μπορούσα να βγω από το σπίτι. Και η μαμά μου καθότανε δίπλα μου και μου έφερνε φάρμακα και σιρόπια και μου άλλαζε πυτζάμες και με πρόσεχε μέχρι που έγινα καλά. Μάνα είναι μόνο μία." Ευχαριστημένη η δασκάλα, αφήνει κάτω την έκθεση της μικρής Ευγενίας και ξεκινάει να διαβάζει την έκθεση του μικρού Πετράκη, που μόλις άφησε πάνω στην έδρα. "Εγώ πριν δύο μέρες, είχα πάει με τους φίλους μου βόλτα με τα ποδήλατα στην παραλία και τρέχαμε και ήταν πολύ ωραία, αλλά στο γυρισμό έπεσα με το ποδήλατο σε ένα χαντάκι και έτρεχε αίμα από το πόδι μου, και η μαμά μου που το είδε, το καθάρισε και του έβαλε επιδέσμους και με φρόντισε μέχρι να γίνει καλά. Μάνα είναι μόνο μία." Διπλά ευχαριστημένη η δασκάλα, μαρκάρει και την έκθεση του μικρού Πετράκη και σηκώνει την επόμενη που είχε προστεθεί στη στοίβα και ήταν του Τοτού. "Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που μας επισκέφτηκε ο θείος μου ο Βασίλης που είναι ναυτικός και γυρνάει τον κόσμο με το καράβι του. Η μαμά μου τον αγαπάει πολύ τον θείο μου τον Βασίλη γιατί είναι αδερφός της. Κάθε φορά που έρχεται στο σπίτι τρέχει να του φτιάξει τα φαγητά που του αρέσουν. Το βράδυ μετά το φαί, μου είπε η μαμά μου να πάω μέχρι την κουζίνα και να ανοίξω το ψυγείο. Μου είπε ακόμη ότι στο πρώτο ράφι θα έβρισκα δύο μποτίλιες μπύρα, και μου είπε να τις φέρω στη σάλα για να τις πιει ο θείος μου ο Βασίλης. Εγώ έκανα ότι μου είπε γιατί την αγαπάω τη μαμά μου, αλλά όταν άνοιξα το ψυγείο δεν υπήρχαν δύο μποτίλιες μπύρα στο πρώτο ράφι, οπότε φώναξα: Μάνα, είναι μόνο μία."

Ναι απάντησε σε προηγόυμενη σελίδα η Cristina :o Όσο και αν έξαψα όμως δεν μπόρεσα να το βρω.. :(

#713 - Butt Out "After the anti-smoking song and dance group “Butt Out” perform for the children of South Park Elementary, Cartman, Stan, Kyle and Kenny take up the nasty habit. Rob Reiner defends the boys by blaming the tobacco industry for targeting the world’s youth."

Ε ή μιλάμε ή ..... :p

To 57% των ΕΝΕΡΓΩΝ μελών εικάζω ότι έχει το κινητό που επιθυμεί/του αρέσει ως avatar και όχι αυτό που πραγματικά κατέχει.

Ellada.....100 xronia mprosta!! :D Ποιος είσαι ρε φίλε; Ο Δανιήλ;;; :p ;) :whistle:

Σκηνικό: wastelands, καμένη γη, ξεραίλα παντού. η κάμερα κάνει μια στροφή τριακοσίων εξήντα μοιρών και αρχίζει να ζουμάρει στο μοναδικό ζωντανό πλάσμα σε όλον τον απέραντο κάμπο. Είναι ένα αιθιοπάκι που παθιασμένα γλύφει ένα κόκαλο (σσλοουρπ, σλααπ, σλαπα, τστσ ...) Εντελώς απρόσμενα, εμφανίζεται στο σκηνικό ένα δεύτερο αιθιοπάκι. Μίζερο πρόσωπο, πεινασμένο και με κλαμένο ύφος. Πλησιάζει το πρώτο με προσδοκία: (σλαππ, τσομπ, τσομπ, σλουυρππ, σήκωμα του κεφαλιού στιγμιαίο. Το καινούργιο αιθιοπάκι μιλάει) - Έλα ρε, δώσε μου και εμένα λίγο, Άσε με να γλύψω λίγο. (κακό κοίταγμα, μίσος. βλοσυρή φωνή) - Φύγε, όχι, δε σου δίνω. - Έλα ρε, σε παρακαλώ. (σλουυρπ, τσομπ, τσομπ) - φύγε είπα. Βρες δικό σου. (ικεσία) - άντε ρε, κακέ. Γιατί είσαι έτσι κακός; Δώσε μου λιγουλάκι. (σλαπ, σλαπ. παύση) - ΦΥΓΕ ΡΕ, δε σου δίνω τίποτα. Να πας να βρεις αλλού. (έκρηξη) - ΚΑΛΑ ΡΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΚΑΙ ΜΕΝΑ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ. ΘΑ ΦΑΣ ΚΑΛΑ.

Egv pali tha epelega kai epilegv ISDN kathara kai mono gia oikonomikouw logous! Oso mou rxetai akrivoterh h dsl (to fthinotero paketo pou einai diathesimo) tha menw sthn ISDN...

Ήταν η μέρα της έκθεσης στο δημοτικό. Όλα τα παιδάκια κάνανε βαβούρα μες την τάξη, ώσπου ήρθε η δασκάλα. Κάθισε στην έδρα και είπε: - Καλημέρα παιδάκια. Το θέμα μας σήμερα είναι: "τα ποτάμια της χώρας μας". Αρχίστε να γράφετε. Ξεκινάνε τα μικρούλια πυρετωδώς, και σε λίγο ο Τοτός παραδίδει την έκθεση του και ξανακάθεται. Η δασκάλα αρχίζει να διαβάζει. "Τα ποτάμια είναι γεμάτα νερό και είναι γαλάζια τα ποτάμια και έχουν μέσα ένα σωρό ψάρια, και ακόμη τα ποτάμια κυλάνε πάντα προς τη θάλασσα, και ο παππούς μου, που ζει σε ένα αγρόκτημα πλάι σε ένα ποτάμι, έχει δύο γελάδες, μία άσπρη και μία μαύρη, και οι γελάδες του παππού μου πίνουν το νερό από το ποτάμι, και μια μέρα ήρθε ο ταύρος του παππού μου και γάμησε την άσπρη γελάδα." - Τοτοοοό! Τσακίσου και έλα γρήγορα εδώ. Τι γλώσσα είναι αυτή; Τι απαράδεκτη έκφραση είναι αυτή; Να μην ξανασυμβεί. Ακούς; - Μα κυρία, τι να γράψω; Αφού αυτό έγινε. - Κοίτα Τοτό. Μπορείς να πεις: "Έκανε έκπληξη στην άσπρη γελάδα". Αλλά το άλλο, εκείνο που είπες, ποτέ. Δεν θα το λες ποτέ. Κατάλαβες; - Μάλιστα ... Την επόμενη εβδομάδα, την ημέρα της έκθεσης, η συνηθισμένη βαβούρα επικρατούσε στο σχολείο. Η δασκάλα μπαίνει στην τάξη, και λέει: - Καλημέρα παιδάκια. Το θέμα μας σήμερα είναι: "τα βουνά της χώρας μας". Αρχίστε να γράφετε. Τα παιδάκια σκύβουν πάνω στα χαρτιά τους και σε λίγα λεπτά, ο Τοτός πηγαίνει και αφήνει την έκθεση του πάνω στην έδρα και ξανακάθεται. Η δασκάλα του ρίχνει μια δύσπιστη ματιά και αρχίζει να διαβάζει. "Τα βουνά είναι μεγάλα και καφετιά, και είναι ακόμη και μυτερά στην άκρη. Και τα βουνά έχουν δέντρα πάνω τους για να δείχνουν και λίγο πράσινα και να μην είναι μονότονα, και ο παππούς μου, που ζει σε ένα αγρόκτημα σε μια πλαγιά ενός βουνού, έχει δύο γελάδες, μία άσπρη και μία μαύρη, και οι γελάδες του παππού μου τρώνε το χορταράκι από την πλαγιά του βουνού και είναι πολύ χαρούμενες και μια μέρα ήρθε ο ταύρος του παππού μου και γάμησε την άσπρη γελάδα." - ΤΟΤΟΟΟΟ! Γρήγορα εδώ. Τι σου είπα εγώ; Δεν είπα ότι δεν μπορείς να γράφεις αυτή τη λέξη; Ε; Ε; - Μα κυρία, τι να έγραφα; - Τοτό, σου τόνισα την προηγούμενη φορά, έπρεπε να γράψεις: "έκανε έκπληξη στην άσπρη γελάδα". - Καλάαααα ... Σε μια βδομάδα, την ώρα της έκθεσης, η δασκάλα αναγγέλλει ότι το θέμα αυτή τη φορά είναι: "Τα κατοικίδια ζώα". Τα παιδάκια αρχίζουν και παλεύουν με τα μολύβια πάνω στα θρανία τους. Σε λίγα λεπτά, ο Τοτός σηκώνεται, αφήνει μια μισογεμάτη σελίδα πάνω στην έδρα και ξανακάθεται. Η δασκάλα τον κοιτάει λοξά, σηκώνει το κομμάτι χαρτί και διαβάζει. "Τα κατοικίδια ζώα, είναι μικρά και μεγάλα ζώα, που δεν δαγκώνουν, γιατί είναι φίλοι του ανθρώπου και μας βοηθάνε και εμείς τα σκοτώνουμε για να τα φάμε, αλλά όχι σαν τις γελάδες του παππού μου, που ζει σε μια πλαγιά βουνού δίπλα σε ένα ποτάμι, οι οποίες πίνουν νερό από το ποτάμι και τρώνε το γρασίδι από την πλαγιά του βουνού, και είναι δύο οι γελάδες του παππού μου, μία άσπρη και μία μαύρη, και μια μέρα, νωρίς το πρωί, ήρθε ο ταύρος του παππού μου και έκανε έκπληξη στην άσπρη γελάδα. Γάμησε τη μαύρη γελάδα."