thodorisgr77 Δημοσιεύτηκε March 14, 2004 Κοινοποίηση Δημοσιεύτηκε March 14, 2004 ΓΚΡΑΧΑΜ ΡΟΤΖΕΡΣ. Αυτό το όνομα υπάρχει ως υπογραφή κάτω από ένα κείμενο που εστάλη ως e-mail στη στήλη. Είναι μια χιουμοριστική αλλά και πικρή «κραυγή αγωνίας» απ' όλους εκείνους που αισθάνονται ότι μεγαλώνουν με την ίδια,σχεδόν, ταχύτητα με την οποία φαίνεται να αλλάζουν όλα στη ζωή μας. Γράφει,λοιπόν, ο Γκράχαμ: ΣΥΜΦΩΝΑ με τους σημερινούς νομοθέτες και τεχνοκράτες, όσοι ήμασταν παιδιά στη δεκαετία του '60 και του '70, δεν θα έπρεπε να εiχαμε επιβιώσει μέχρι τώρα, γιατί οι παιδικές μας κούνιες, ας πούμε, ήταν βαμμένες με μπογιά που περιείχε σίδηρο. Κι εμείς, γλείφοντάς την όλη μέρα, θα έπρεπε να είχαμε πεθάνει από δηλητηρίαση. Στα φάρμακα εκείνης της εποχής δεν είχαμε ειδικά καπάκια ασφαλείας, όταν καβαλάγαμε τα ποδήλατά μας δεν φορούσαμε κράνη. Στο αυτοκίνητο των γονιών μας, όταν μπαίναμε, ούτε σε ειδικά καθίσματα καθόμασταν ούτε ζώνες φορούσαμε ούτε αερόσακους είχαμε. Ηταν μεγάλο γλέντι όταν μας επέτρεπε ο μπαμπάς να καθήσουμε μπροστά. ΝΕΡΟ πίναμε από τη βρύση και είχε την ίδια γεύση με αυτό που πίνουμε σήμερα εμφιαλωμένο. Τρώγαμε ψωμί με βούτυρο και γλυκά απίθανα και πατάτες τηγανητές και δεν ήμασταν ποτέ παχύσαρκοι, γιατί τρέχαμε συνεχώς έξω, παίζαμε, δεν καθόμασταν στον καναπέ ή στο κομπιούτερ. Το αναψυκτικό ή την μπύρα μας τα μοιραζόμασταν από το ίδιο μπουκάλι ή τενεκέ με τους φίλους μας. Κανείς μας δεν πέθανε απ' αυτό. ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΑΜΕ κάτι γκο-καρτ της συμφοράς με τις ώρες και έπειτα ανεβαίναμε στην κορυφή μιας μεγάλης ανηφόρας και κατεβαίναμε φουλ,ανακαλύπτοντας πολύ αργά ότι είχαμε ξεχάσει να φτιάξουμε φρένα. Γκρεμοτσακιζόμασταν.Ματώναμε.Σπάγαμε χέρια και πόδια. Πονούσαμε. Κλαίγαμε. Δεν βάζαμε τους γονείς μας να κάνουν μήνυση στη μάντρα απ' όπου αγοράσαμε τα παλιοσίδερα με τα οποία φτιάξαμε το καρτ μας. Και, νά 'μαστε! Ακόμα ζωντανοί. Και ωραίοι. ΦΕΥΓΑΜΕ από το σπίτι το πρωί και επιστρέφαμε λίγο πριν νυχτώσει.Κανείς δεν μας γύρευε. Ηξεραν ότι θα επιστρέφαμε. Δεν είχαμε ούτε Play Station ούτε X-Box ούτε video game ούτε 99 κανάλια στην τηλεόραση ούτε ήχο surround,ούτε κινητά τηλέφωνα ούτε προσωπικούς υπολογιστές ούτε chat rooms για μοναχικές ψυχούλες στο Ιντερνετ. Είχαμε φίλους που πηγαίναμε έξω για να τους συναντήσουμε. Πλακωνόμασταν στο ξύλο. Ξύλο άγριο, μιλάμε. Ούτε ένας ποτέ δεν πήγε στη μαμά ή στον μπαμπά του για να καταγγείλει εκείνον από τον οποίον τιςέφαγε. ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ περπατώντας στα σπίτια των φίλων μας. Με τα πόδια πηγαίναμε και στο σχολείο. Δεν μας έπαιρναν η μαμά κι ο μπαμπάς ούτε το σχολικό.Οταν δεν είχαμε τι παιχνίδι να παίξουμε, ανακαλύπταμε καινούργια. Με ξύλα,με λαστιχάκια, με μπαλάκια του τένις, με πέτρες, με νερό, με...τίποτα.Το παιχνίδι θέλει φαντασία. Κι εμείς τη δική μας φαντασία την καλλιεργούσαμε. ΝΟΜΙΖΩ πως από τη γενιά μας βγήκαν οι καλύτεροι εφευρέτες, λύτες προβλημάτων και ρισκαδόροι που έχουν βγει ποτέ. Είχαμε ελευθερία,αποτυχίες, επιτυχίες και υπευθυνότητα. Και μάθαμε να τα χειριζόμαστε όλ'αυτά καλά. Είμαστε η γενιά που στερήθηκε πολλά, αλλά είχε τα πάντα. Παράθεση To νέο mofeu :) Link to comment Share on other sites Περισσότερες Επιλογές Κοινής Χρήσης
oslotas Δημ. March 14, 2004 Κοινοποίηση Δημ. March 14, 2004 :( ΑΕΕΕΡΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!! Παράθεση :ninja: Link to comment Share on other sites Περισσότερες Επιλογές Κοινής Χρήσης
Finn Δημ. March 14, 2004 Κοινοποίηση Δημ. March 14, 2004 και η γενια μου....80s ετσι ακριβως ειναι. Τουλαχιστον στο χωριο..γιατι στην πολη τα παιδια ειναι πολυ πιο καλομαθημενα κι εμας στο χωριο μας θεωρουσαν λετσους. Παράθεση http://www.miui.gr Τα πάντα για τις MIUI ROMs αλλά και ελληνική μετάφραση! Μέγιστο μέγεθος εικόνας υπογραφής 420x150 pixels και 16KBytes. Link to comment Share on other sites Περισσότερες Επιλογές Κοινής Χρήσης
anderson Δημ. March 14, 2004 Κοινοποίηση Δημ. March 14, 2004 Αρχικό Μήνυμα από το μέλος thodorisgr77 (14 Μάρ. 2004 , 17:15) Είμαστε η γενιά που στερήθηκε πολλά, αλλά είχε τα πάντα. Φυσικά και είμαστε... :up: Παράθεση I see stupid people... Link to comment Share on other sites Περισσότερες Επιλογές Κοινής Χρήσης
DeathMatch Δημ. March 15, 2004 Κοινοποίηση Δημ. March 15, 2004 teleio mou fanhke to keimenaki! Παράθεση Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι ανήθικα ή παράνομα ή παχαίνουνε. Link to comment Share on other sites Περισσότερες Επιλογές Κοινής Χρήσης
princess Δημ. March 15, 2004 Κοινοποίηση Δημ. March 15, 2004 ναι, ειμαστε η αδικημενη γενια του 60... διχως κατοχη και πεινα, χωρις ρετσινα... που λεει και το ασμα. Αλλα σιγουρα ζησαμε καλυτερα απο τα σημερινα παιδια -ισως γιατι οι γονεις μας δεν ειχαν την ενημερωση των σημερινων γονιων, η ισως γιατι και οι κινδυνοι ηταν λιγοτεροι. Οσοι απο μας ειμαστε γονεις σημερα ομως ανατριχιαζουμε και στη σκεψη οτι το παιδι μας θα φυγει το πρωι και θα γυρισει το βραδυ χωρις να ξερουμε που ειναι και χωρις να το παρουμε δεκα φορες στο κινητο (δεν εχω παιδι και μιλαω εκ του ασφαλους, αλλα βλεπω πολλους της γενιας μου που εχουνε!) Παράθεση http://briefcase.pathfinder.gr/download/princessofthedawn/11956/308444/0/101_0139.jpg Lord, let me be the person my dog thinks I am Link to comment Share on other sites Περισσότερες Επιλογές Κοινής Χρήσης
VIDEOMIX Δημ. March 15, 2004 Κοινοποίηση Δημ. March 15, 2004 Πολύ καλά τα λέει ο Ρότζερς. Το μόνο που θα ήθελα απο την σημερινή εποχή και που δεν το είχαμε τότε ειναι μια βιντεοκάμερα. Βέβαια με όλα αυτά που θά'χαμε καταγράψει και τώρα θα βλέπαμε, θα μας ήταν πιό έντονο το νοσταλγικό στοιχείο και εαν είσαι και ευαίσθητος σε πιάνει κατάθλιψη. Παράθεση Link to comment Share on other sites Περισσότερες Επιλογές Κοινής Χρήσης
GRKIWI Δημ. March 15, 2004 Κοινοποίηση Δημ. March 15, 2004 60s & 70s rulezzzzzzzzzzzzzzz ;) Παράθεση Link to comment Share on other sites Περισσότερες Επιλογές Κοινής Χρήσης
hellenicsun Δημ. March 15, 2004 Κοινοποίηση Δημ. March 15, 2004 Αρχικό Μήνυμα από το μέλος thodorisgr77 (14 Μάρ. 2004 , 17:15) ΓΚΡΑΧΑΜ ΡΟΤΖΕΡΣ. Αυτό το όνομα υπάρχει ως υπογραφή κάτω από ένα κείμενο που εστάλη ως e-mail στη στήλη. Είναι μια χιουμοριστική αλλά και πικρή «κραυγή αγωνίας» απ' όλους εκείνους που αισθάνονται ότι μεγαλώνουν με την ίδια,σχεδόν, ταχύτητα με την οποία φαίνεται να αλλάζουν όλα στη ζωή μας. Γράφει,λοιπόν, ο Γκράχαμ: ΣΥΜΦΩΝΑ με τους σημερινούς νομοθέτες και τεχνοκράτες, όσοι ήμασταν παιδιά στη δεκαετία του '60 και του '70, δεν θα έπρεπε να εiχαμε επιβιώσει μέχρι τώρα, γιατί οι παιδικές μας κούνιες, ας πούμε, ήταν βαμμένες με μπογιά που περιείχε σίδηρο. Κι εμείς, γλείφοντάς την όλη μέρα, θα έπρεπε να είχαμε πεθάνει από δηλητηρίαση. Στα φάρμακα εκείνης της εποχής δεν είχαμε ειδικά καπάκια ασφαλείας, όταν καβαλάγαμε τα ποδήλατά μας δεν φορούσαμε κράνη. Στο αυτοκίνητο των γονιών μας, όταν μπαίναμε, ούτε σε ειδικά καθίσματα καθόμασταν ούτε ζώνες φορούσαμε ούτε αερόσακους είχαμε. Ηταν μεγάλο γλέντι όταν μας επέτρεπε ο μπαμπάς να καθήσουμε μπροστά. ΝΕΡΟ πίναμε από τη βρύση και είχε την ίδια γεύση με αυτό που πίνουμε σήμερα εμφιαλωμένο. Τρώγαμε ψωμί με βούτυρο και γλυκά απίθανα και πατάτες τηγανητές και δεν ήμασταν ποτέ παχύσαρκοι, γιατί τρέχαμε συνεχώς έξω, παίζαμε, δεν καθόμασταν στον καναπέ ή στο κομπιούτερ. Το αναψυκτικό ή την μπύρα μας τα μοιραζόμασταν από το ίδιο μπουκάλι ή τενεκέ με τους φίλους μας. Κανείς μας δεν πέθανε απ' αυτό. ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΑΜΕ κάτι γκο-καρτ της συμφοράς με τις ώρες και έπειτα ανεβαίναμε στην κορυφή μιας μεγάλης ανηφόρας και κατεβαίναμε φουλ,ανακαλύπτοντας πολύ αργά ότι είχαμε ξεχάσει να φτιάξουμε φρένα. Γκρεμοτσακιζόμασταν.Ματώναμε.Σπάγαμε χέρια και πόδια. Πονούσαμε. Κλαίγαμε. Δεν βάζαμε τους γονείς μας να κάνουν μήνυση στη μάντρα απ' όπου αγοράσαμε τα παλιοσίδερα με τα οποία φτιάξαμε το καρτ μας. Και, νά 'μαστε! Ακόμα ζωντανοί. Και ωραίοι. ΦΕΥΓΑΜΕ από το σπίτι το πρωί και επιστρέφαμε λίγο πριν νυχτώσει.Κανείς δεν μας γύρευε. Ηξεραν ότι θα επιστρέφαμε. Δεν είχαμε ούτε Play Station ούτε X-Box ούτε video game ούτε 99 κανάλια στην τηλεόραση ούτε ήχο surround,ούτε κινητά τηλέφωνα ούτε προσωπικούς υπολογιστές ούτε chat rooms για μοναχικές ψυχούλες στο Ιντερνετ. Είχαμε φίλους που πηγαίναμε έξω για να τους συναντήσουμε. Πλακωνόμασταν στο ξύλο. Ξύλο άγριο, μιλάμε. Ούτε ένας ποτέ δεν πήγε στη μαμά ή στον μπαμπά του για να καταγγείλει εκείνον από τον οποίον τιςέφαγε. ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ περπατώντας στα σπίτια των φίλων μας. Με τα πόδια πηγαίναμε και στο σχολείο. Δεν μας έπαιρναν η μαμά κι ο μπαμπάς ούτε το σχολικό.Οταν δεν είχαμε τι παιχνίδι να παίξουμε, ανακαλύπταμε καινούργια. Με ξύλα,με λαστιχάκια, με μπαλάκια του τένις, με πέτρες, με νερό, με...τίποτα.Το παιχνίδι θέλει φαντασία. Κι εμείς τη δική μας φαντασία την καλλιεργούσαμε. ΝΟΜΙΖΩ πως από τη γενιά μας βγήκαν οι καλύτεροι εφευρέτες, λύτες προβλημάτων και ρισκαδόροι που έχουν βγει ποτέ. Είχαμε ελευθερία,αποτυχίες, επιτυχίες και υπευθυνότητα. Και μάθαμε να τα χειριζόμαστε όλ'αυτά καλά. Είμαστε η γενιά που στερήθηκε πολλά, αλλά είχε τα πάντα. Πολυ ομορφο το κειμενο :) .Μακαρι να ειχα γεννηθει εκεινη την εποχη και εγω... :( Παράθεση Link to comment Share on other sites Περισσότερες Επιλογές Κοινής Χρήσης
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.