Prodigy

[pgetsopoulos]

Mικρή διόρθωση στο ff9, το Supermarine Spitfire είναι μαχητικό.

 

True, καταδιωκτικο ηταν... Με μικρη ακτινα δρασης, σαν το δισκο :lol::lol::lol:

[thePRODIGY]

gnt, άριστος κι εσύ από την πλευρά σου έκανες μια καταπληκτική ανάλυση των τότε συγκυριών. Δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να τα γράψω τόσο καλά! Ο τρόπος γραφής μου δυστυχώς είναι κάπως... παρείστικος.

Και για εμένα καλά έκανε και το εγραψε έτσι το ΑΟΝΟ. Τώρα που έχει περάσει καιρός μπορώ να αντιληφθώ καλύτερα για ποιο λόγο το έκανε (τους αναφέρεις τους λόγους) και να εκτιμήσω τον δίσκο περισσότερο.

 

Ευχαριστώ για τις πληροφορίες σου και ευχαριστώ όσους το διάβασαν!

 

* Thanks για την διόρθωση, noted!

 

** Καλααά Πέτρο, με σένα θα τα πούμε αύριο/μεθαύριο...

Edited June 26, 2014 by thePRODIGY

[gnt]

Χαίρομαι που υπάρχουν άτομα που το ακουστικό τους νεύρο δεν έχει υποστεί παράλυση από ακούσματα της εποχής. Εγώ είχα την ευκαιρία να διευρύνω τους μουσικούς ορίζοντες μιας κατηγορίας ανθρώπων επί επτά συναπτά έτη, όταν είχα την ευθύνη του after-hours (04.00 και όσο μας βγάλει) προγράμματος σε μεγάλο επαρχιακό club. Εκεί συνυπήρχε ο Cirez D με τους Public Enemy, o Photek με την Τina Turner, oι Dopplereffekt με τους Ultramagnetic MCs, o James Brown με τον Plastikman, oι Αstral Projection με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, οι Daft Punk με τους Chic (ούτε το κληρονομικό χάρισμα να είχα), ο Jean-Michel Jarre με τους KLF, oι Kraftwerk με τους Βeach Boys, οι Prodigy με τους Metallica και άλλα πολλά.

 

Εδώ και κάποια χρόνια που έχω βγει στη σύνταξη (πρόλαβα και το επικουρικό :p) αντιλήφθηκα in retrospect πως κινήθηκαν κάποια ρεύματα και πως επηρρέασαν-επηρρεάστηκαν από το περιβάλλον και την εποχή τους. Όταν λάμβαναν χώρα τα τελευταία, το μυαλό μου ήταν αλλού :p

[thePRODIGY]

Χαίρομαι που υπάρχουν άτομα που το ακουστικό τους νεύρο δεν έχει υποστεί παράλυση από ακούσματα της εποχής. Εγώ είχα την ευκαιρία να διευρύνω τους μουσικούς ορίζοντες μιας κατηγορίας ανθρώπων επί επτά συναπτά έτη, όταν είχα την ευθύνη του after-hours (04.00 και όσο μας βγάλει) προγράμματος σε μεγάλο επαρχιακό club. Εκεί συνυπήρχε ο Cirez D με τους Public Enemy, o Photek με την Τina Turner, oι Dopplereffekt με τους Ultramagnetic MCs, o James Brown με τον Plastikman, oι Αstral Projection με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, οι Daft Punk με τους Chic (ούτε το κληρονομικό χάρισμα να είχα), ο Jean-Michel Jarre με τους KLF, oι Kraftwerk με τους Βeach Boys, οι Prodigy με τους Metallica και άλλα πολλά.

 

Εδώ και κάποια χρόνια που έχω βγει στη σύνταξη (πρόλαβα και το επικουρικό :p) αντιλήφθηκα in retrospect πως κινήθηκαν κάποια ρεύματα και πως επηρρέασαν-επηρρεάστηκαν από το περιβάλλον και την εποχή τους. Όταν λάμβαναν χώρα τα τελευταία, το μυαλό μου ήταν αλλού :p

 

Άγγιξες ευαίσθητες χορδές τώρα. Πολλές!

[gnt]

To θέμα είναι όταν αγγίζει κάποιος τις χορδές, αυτές να πάλλονται. Το λυπηρό είναι ότι με όλα τα μέσα που υπάρχουν σήμερα να ακούσει κάποιος καλή μουσική, αν ρωτήσω 10 πιτσιρικάδες μερικά από τα παραπάνω ονόματα, ζήτημα είναι οι 3 να τους ξέρουν όλους. Οι πατεράδες μας ξέρουν περισσότερα από μουσική και ας είχαν όλα κι όλα 3 45άρια κρητικά και 2 με Boney M :lol:

[thePRODIGY]

Πέτρο, άκουσε κάποια στιγμή το Girls (Rex the Dog mix) και πες μου αν σου αρέσει περισσότερο αυτή η version.

 

http://i193.photobucket.com/albums/z196/hellasisgreece/DSC_0086_zps33cc2dab.jpg

[thePRODIGY]

Invaders Must Die (2009)

 

 

Το μεσοδιάστημα μεταξύ τέταρτου και πέμπτου δίσκου διήρκησε σχεδόν μισή δεκαετία. Το στοίχημα πλέον δεν ήταν να μας θυμίσουν ότι υπάρχουν ακόμα. Αυτό κερδήθηκε με το «Always Outnumbered». Τώρα πλέον έπρεπε να αποδείξουν ποιοι είναι. Ποιοι ήταν κάποτε και γιατί περνάει η μπογιά τους σχεδόν είκοσι χρόνια μετά. Μεγαλύτερος πλέον ο ανταγωνισμός από νέες, ορεξάτες μπάντες ενώ η μόδα των mid 00s με τους dj είναι στο απόγειό της.

Προφανώς υπήρχαν πολλά σηκωμένα φρύδια και έντονος σκεπτικισμός σχετικά με το τι μπορούν πια να προσφέρουν τα γερασμένα αγόρια.

 

Για να καταλάβεις πόσο αργοκίνητοι έχουν γίνει πλέον οι Prodigy σκέψου πως χρειάστηκαν μόλις πέντε χρόνια για να κυκλοφορήσουν τα τρία πρώτα τους άλμπουμ και δώδεκα για τα δύο τελευταία... Οι electronic punks δεν θα ήταν ποτέ ξανά το ίδιο παραγωγικοί όπως στα early days.

Quality over quantity το moto τους και μπορεί στην περίπτωση του ΑΟΝΟ αυτό να είναι συζητήσιμο, όμως το πρόσφατο δισκογραφικό τους techno ( :p ) δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για κριτική. Και ο πιο πεσιμιστής πείστηκε.

 

Ας ανοίξουμε πρώτα μια μικρή παρένθεση για να δούμε τι έκαναν τα αγγλάκια μας την πενταετία 2004-2009 πέρα από την δημιουργία των «Εισβολέων».

Κατά κύριο λόγο, τι άλλο; …ανελέητο touring! Όπως είπα σε προηγούμενη ανάρτηση, το Always Outnumbered μάρκαρε την επιστροφή των Prodigy στις ζωντανές εμφανίσεις. Γύρισαν σε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα από όλους. Ασταμάτητες περιοδείες που συνεχίζονται μέχρι και σήμερα (χθες έπαιξαν Αγ. Πετρούπολη, αύριο Ιρλανδία και Παρασκευή headlining στο κορυφαίο Sonisphere Festival).

 

Πέρα από τα επιληπτικά τους live όμως ας δούμε με τι άλλο καταπιάστηκαν:

 

Το 2004 ο Keith Flint προσπαθεί (δεν κυκλοφόρησε τελικά) να βγάλει τον πρώτο προσωπικό του δίσκο. «Device #1» o τίτλος.

Το 2005 ο Maxim Reality κυκλοφορεί το δεύτερο προσωπικό του album με τίτλο «Fallen Angel». Την ίδια χρονιά κρατάμε στα χέρια μας το πρώτο επίσημο cd/dvd της μπάντας. Ο λόγος για το «Their Law: The Singles 1990-2005». Ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα, ένα ανθολόγιο του συγκροτήματος που κάθε fan οφείλει να έχει στην συλλογή του.

Παραμένουμε στο 2005 και η συνεργασία με τους Pendulum αποδίδει το απίθανο remix του Voodoo People με το καταπληκτικό videoclip. (Sharky!)

Φυσικά, μεταξύ 2004-2009 γράφτηκαν αρκετά ακυκλοφόρητα κομμάτια τα οποία τα ακούσαμε με μεγάλη χαρά και έκπληξη στις συναυλίες τους. Ακατέργαστα πλην όμως πωρωτικά electro εμβατήρια όπως τα: Wake the **** Up, First Warning, Dead Ken Beats, Mescaline και πολλά άλλα.

Ένα από αυτά είναι στο soundtrack της cgi anime ταινίας «Vexille» και στο racing game PGR4 για το xbox 360. O λόγος για το καθηλωτικό «

». Ο ηχητικός πρόδρομος του επερχόμενου, πέμπτου studio album.

 

Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 2008 για να γευτούμε λίγο από Invaders Must Die. To πρώτο track που αιφνιδίως πλάσαραν σε live setlist ήταν το «World’s on Fire» το οποίο έμελε να είναι και το intro track των συναυλιών τους έκτοτε.

Τα παιδιά πλέον ήξεραν τι ήχο ζητούσε ο κόσμος από αυτούς και το World’s πραγματικά ήταν ό,τι καλύτερο είχαν γράψει τα τελευταία 11 χρόνια. Μια ωδή στις μουσικές τους ρίζες. Η πεμπτουσία δηλαδή του Invaders άλμπουμ.

 

Όπως έχω ξαναπεί δεν τα πάω καλά με τις ταμπέλες στην μουσική οπότε θα σου κάνω μια παρομοίωση. Όταν το Experience έκανε γλυκό έρωτα με το Fat of the Land γεννήθηκε το Invaders Must Die. Τελεία και παύλα.

Η εκμοντερνισμένη house είναι πάλι εδώ! Τα synthesizers επιστρέφουν με τα mindless/cartoony φωνητικά να δίνουν το παρόν. Μην γελιέσαι όμως, τα electro-punk στοιχεία που τόσο αγαπήσαμε παραμένουν. Είναι το ζευγάρωμα που περιέγραψα πιο πάνω.

Θριαμβευτική επιστροφή στις ρίζες με μία δόση από «Fat» ήχο χωρίς να βγάζει κάτι παλιακό και επιτηδευμένο. Οι Prodigy για πρώτη φορά κοίταξαν πίσω στο ένδοξο παρελθόν τους και το έπαιξαν safe. Επιμένω, δανείστηκαν… δεν ξεπατίκωσαν.

 

Απέφυγαν τους πειραματισμούς τύπου ΑΟΝΟ και σαν μια γροθιά οι σχεδόν… σαραντάρηδες τύποι από το Braintree έκαναν το εκκωφαντικό τους comeback τον Φλεβάρη του 2009. Έκτοτε το πόδι παραμένει κολλημένο στο γκάζι.

Χαρακτηριστικό δείγμα της επιτυχίας και της διαχρονικότητας του «I.M.D.» είναι η άμεση και απόλυτη αποδοχή του από όλους (κόσμο και τύπο) και η επί πενταετίας ασταμάτητη προώθηση του. Ένας ήχος από τα παλιά που δεν λέει να ξεφτίσει. Πάντα επίκαιρος, πάντα φρέσκος όπως ακριβώς και το «Fat of the Land». Ο δίσκος με το ζέπελιν ξυπνάει ακόμα και tone deaf.

 

Το «Invaders» είναι ότι καλύτερο έχουν γράψει από το 1997. Είναι το πάρτι που ,μάταια, περιμέναμε το 2004. Η απάντηση στις προσευχές των fans της καλής ηλεκτρονικής μουσικής. Του δυνατού beat, του ξέφρενου ρυθμού, της νοσταλγίας μιας άλλης ,πιο ανέμελης, εποχής. Είναι ένας καθαρόαιμος Prodigy δίσκος. Ό,τι πήγε στραβά με το ΑΟΝΟ τώρα δουλεύει στη εντέλεια. Από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι και το τέλος δεν υπάρχει αδύναμο σημείο. 46 λεπτά μουσικής πανδαισίας.

 

Το χτύπημα αρχίζει με το ομώνυμο κομμάτι. “We are the Prodigy” δηλώνει ο τυπάς και το χαρακτηριστικό τους εκκωφαντικό μπάσο προϊδεάζει για την συνέχεια… Οι οιωνοί είναι θετικοί και «It’s an Omen!!!». Μια μουσική γροθιά στο στομάχι και ο πανικός ξεκινάει.

Tην σκυτάλη παίρνει το καταπληκτικό «Thunder» με τα reggae-style φωνητικά, ακολουθεί το παλιομοδίτικο «Take me to the Hospital», το groovy «Colours», ο ύμνος των moshpits «Warrior’s Dance», το καταδιωκτικό «Run With the Wolves» και ακολουθεί η γέφυρα αναμνήσεων «Omen Reprise». Στη συνέχεια οι παλμοί ανεβαίνουν και πάλι με το αναχρονιστικό ,μα τόσο αγαπημένο, synthesizer του «World’s on Fire», το Piranha και το καλύτερο outro δίσκου (αλλά και συναυλίας) που έχω ακούσει… το «Stand Up»

Αν έχεις δει το “Kickass” θυμάσαι το εισαγωγικό tune όπως επίσης και το κομμάτι που έπαιζε στη σκηνή με το βρωμόξυλο. ; ) Ναι ναι, Stand up και Omen εννοώ.

 

Τέσσερα cd singles και άλλα τόσα videoclips βγήκαν από το I.M.D.

,

,

(απίθανο) και Take me to the Hospital.

 

Δεν μου αρέσει να επιλέγω το αγαπημένο μου άλμπουμ από μια μπάντα. Δυσκολεύομαι αρκετά και αναλόγως την φάση που είμαι δίνω και διαφορετική απάντηση. Την αγάπη μου για το Invaders μάλλον την έχεις ψιλιαστεί στις αράδες που έχω γράψει. Είναι όμως αυτός ο καλύτερος δίσκος των Prodigy;

Όσο και να θέλω να γνέψω καταφατικά, όσο και αν το έχω λιώσει στις ακροάσεις κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να ειπωθεί.

Ίσως γιατί συνεκτιμώ το κλίμα της εκάστοτε εποχής και την επιρροή που είχε το κάθε άλμπουμ σε αυτήν. Όσο καλό κι αν είναι το Invaders δεν έφερε στο τραπέζι κάτι νέο. Δεν επηρέασε το ρεύμα αλλά μάλλον επηρεάστηκε από αυτό (δεν το γράφω με αρνητικό πρόσημο).

 

Δεν είναι εύκολες οι συγκρίσεις με το Jilted και το Fat. Εκείνα τα άλμπουμ είναι σταθμοί. θεωρούνται a priori από τα καλύτερα στην ιστορία της ηλεκτρονικής γενικότερα.

Το Invaders από την άλλη δεν θα το βρεις σε κάποια βίβλο της μουσικής. Αυτό δεν του αφαιρεί όμως πόντους. Παραμένει μια φοβερή επιστροφή στα δρώμενα, ένα ατελείωτο πάρτι, ένα κατόρθωμα για τους Prodigy αν θέλεις. Βεβαίως και είναι κλάσεις ανώτερο από τον προκάτοχό του όμως για λεπτομέρειες δεν αγγίζει την τελειότητα των δίσκων που προανέφερα.

 

Το λατρεύω γιατί πέρα από το προφανές (δηλαδή την ποιότητά του) είναι το άλμπουμ με το οποίο τα παιδιά-θαύματα συστήθηκαν στην σημερινή νεολαία. Είναι ο λόγος που στις συναυλίες τους δεν μαζεύουν μόνο 30άρηδες και 35άρηδες αλλά και πολλές νέες φατσούλες.

Όμως είναι και κάτι ακόμα. Μπορεί να ακουστεί βέβηλο αλλά θα το πω. Έχω την εντύπωση ότι από το Invaders και μετά οι Prodigy έγιναν ακόμα καλύτερη μπάντα στα live. Πλέον το drumset και η κιθάρα δεν είναι διακοσμητικά στοιχεία ενώ και τα τραγούδια παρουσιάζονται αλλαγμένα σε βαθμό παρεξηγήσεως. Κάθε φορά και διαφορετική εκδοχή.

Έχεις αμφιβολίες; Δες τις εκτελέσεις του Firestarter πριν το 2009 και δες τις μετέπειτα.

 

Το Invaders Must Die είναι ο θύλακας οξυγόνου που επί χρόνια αναζητούσε μία βυθισμένη συγκροτηματάρα. Η πρώτη φορά που άφησαν στην άκρη κάθε εγωισμό και έγραψαν την μουσική που θέλαμε να ακούσουμε από αυτούς. Πέντε χρόνια αναμονής που εν τέλει άξιζαν. Ας ελπίσουμε ότι το επόμενο (και μάλλον τελευταίο) άλμπουμ θα έχει την ίδια υψηλή ποιότητα.

 

“Push up your hand if you’re loving my style!”

 

 

 

 

 

Fun fact: Στο video του ομώνυμου κομματιού πρωταγωνιστεί ο βρετανός ηθοποιός και σκηνοθέτης Noel Clarke.

 

Fun fact #2: Το videoclip του «

» είναι εξ ολοκλήρου γυρισμένο σε αναλογικό φορμά (VHS). Talking about old school…

 

Fun fact #3: Η μπάντα

παγκόσμιο διαγωνισμό με χρηματικό έπαθλο για την ανάδειξη του «Run With the Wolves» videoclip. Ομάδες παιδιών από όλο τον κόσμο γύρισαν το δικό τους βίντεο και στη συνέχεια οι Prodigy επέλεξαν το καλύτερο. Φυσικά υπήρξε και ελληνική συμμετοχή όμως νικητής ήταν αν θυμάμαι καλά ένας Ρώσος. Ομολογουμένως έκανε πολύ καλή δουλειά.

 

Fun fact #4: Το φανταστικό τους

για την χώρα μας λίγες ημέρες μετά το Rockwave 2011. Εδώ θα ακούσεις και την καταπληκτική live-dubstep διασκευή του «Thunder». Respect.

 

Fun fact #5: Το «World’s on Fire» live dvd @ Milton Keynes. Δες το!

 

 

 

Invaders Must Die

Omen

Thunder

Colours

Take Me To The Hospital

Warrior's Dance

Run With The Wolves

Omen Reprise

World's On Fire

Piranha

Stand Up

http://i193.photobucket.com/albums/z196/hellasisgreece/26518prodigy-invaders-must-die-album_zps8db1cb5e.jpg

 

stuck in head from Invading era:

Τα πέντε lives μέσα σε τρία χρόνια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη : ))

Edited July 1, 2014 by thePRODIGY
typos / polishing

[pgetsopoulos]

Απλα ο καλυτερος/αγαπημενος μου δισκος, και ευκολα στο Top-5 απο καθε συγκροτημα, απλα ενας δισκος που ολα τα τραγουδια του σχεδον ειναι ενα κι ενα...

 

Περιεχει και την λατρεια μου "το νοσοκομειο" :p

 

Δεν υπαρχουν πολλα να γραψεις, απλα ειναι οτι τελιοτερο εχουν βγαλει μουσικα, ειναι ολοκληρος ο δισκος μοναδικος, δεν ειναι 2-3 "δυνατα" κομματια και τα υπολοιπα απλα συμπληρωματικα... ;)

[junglist]

Εγώ για το Invaders θα πω μόνο το εξής:

Καθαρή επιστροφή σε πιο Rave και 90s breaks, κάτι που τους έλειπε από τους προηγούμενους δίσκους και μην ξεχνάμε ότι από αυτή την μουσική τους αγάπησε ο κόσμος.

Ειδικά το Warriors dance με samples/breaks του Take me away του 1991 είναι το αγαπημένο μου.

[thePRODIGY]

Είναι back-to-the-roots άλμπουμ από κάθε άποψη.

 

Ρε παιδιά (δεν έχω αξιωθεί να τσεκάρω τα credits) στο Thunder, τα φωνητικα ειναι sample ή του Flint;

Η φωνή μοιάζει πάρα πολύ στον Flint αλλά δεν είμαι σίγουρος.

 

Αν είναι sample από που είναι;

Edited July 2, 2014 by thePRODIGY

[Belle]

http://www.whosampled.com/sample/46965/The-Prodigy-Thunder-Al-Taschith-Joe-Ethiopian-Peace-Song/

 

[thePRODIGY]

Thanks!

Aha.. ώστε τα lyrics όντως είναι από reggae τραγούδι.

Τα φωνητικά όμως είναι διαφορετικά. Δεν είναι sample δηλαδή.

 

Παίζει και να είναι όντως ο Flint που τραγουδάει στο Thunder

 

----- προσθήκη μηνύματος 3 λεπτά μετά την υποβολή του προηγούμενου -----

 

edit

 

Δεν είναι ο Flint. Ειναι resung από τον Brother Culture. Με λίγο πειραγμα στα decks απο τον Liam βγαίνει αυτή η βραχνή φοβερη φωνη.

 

ok, μου εφυγε η απορία

[Belle]

Σίγουρα είναι αυτός! Είναι ολοφάνερο

 

edit

με πρόλαβες

 

Αχα, μ'αρέσει που ήταν και ολοφάνερο

[thePRODIGY]

O Bother Culture ή o Keith?

Μοιαζει πολυ με την φωνή του Keith αλλα η ερευνα μου στο google λεει Brother Culture.

oh well, δεν θα πεθανω κιολας.

 

: p

 

nice site

[Belle]

O Bother Culture ή o Keith?

Μοιαζει πολυ με την φωνή του Keith αλλα η ερευνα μου στο google λεει Brother Culture.

oh well, δεν θα πεθανω κιολας.

 

: p

 

nice site

 

 

Ναι κι εγώ τώρα το βρήκα, έξυπνη ιδέα, αλλά είναι λίγο μπέρδεμα

 

 

Ο Κιθ, ο Κιθ!

[thePRODIGY]

Το ιδιο μπερδεμα ειχα φαει παλια με το Diesel Power (sig) και ήμουν βεβαιος πως ειναι ο Maxim.

Αμ δε, μπορει να μοιαζουν οι φωνες αλλα ειναι ο Kool Keith που ειχε συνεργαστει σε κανα δυο δισκους τους.

 

Ματαια βεβαια προσπαθουσα να βρω εστω και ενα κιχ απο Maxim & Keith στο Always Outnumbered. Eκει δεν υπάρχει τιποτα.

[Belle]

Το ιδιο μπερδεμα ειχα φαει παλια με το Diesel Power (sig) και ήμουν βεβαιος πως ειναι ο Maxim.

Αμ δε, μπορει να μοιαζουν οι φωνες αλλα ειναι ο Kool Keith που ειχε συνεργαστει σε κανα δυο δισκους τους.

 

Ματαια βεβαια προσπαθουσα να βρω εστω και ενα κιχ απο Maxim & Keith στο Always Outnumbered. Eκει δεν υπάρχει τιποτα.

 

Το Diesel power μαζί με τα Firastarter, Girls, Warrior's dance, No good, Omen, Poison, Spitfire, Take me to the hospital είναι τα καλύτερα τους από αυτά που ξέρω εγώ

 

Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το ποιος κάνει τα φωνητικά, εκτός θα λεγα από το Firastarter..:p

 

*Το Poison παίρνει sample από το Clubbed to death (1995), που παίρνει sample από το Enigma Variations, Op. 36 (Edward Elgar - 1899) και το It's a new day (Skull Snaps - 1973)... Πολύ πρωτοτυπία!

Edited July 2, 2014 by Belle

[pgetsopoulos]

No voodoo people? No smack?

 

Παρακαλάω για κάποιον εντελώς ανεξήγητο λόγο να είναι στα "Δεν ξέρω" :p

[Belle]

Το Voodoo people δεν μ'αρέσει, το Smack απλά το ξέχασα :p

[pgetsopoulos]

:shock:

 

Ούτε καν το pendulum remix που είναι πιο light? I'll be taken to the hospital με αυτό που ακούω :lol:

[Belle]

:shock:

 

Ούτε καν το pendulum remix που είναι πιο light? I'll be taken to the hospital με αυτό που ακούω :lol:

 

Δεν ξέρω γιατί αλλά το συγκεριμένο με εκνευρίζει σε όλες τις version!

 

Από το Girls επίσης μου αρέσουν μόνο τα πρώτα 30'' :confused:

 

Από την αμερικανική Φρικηπαίδεια:

http://mirror.uncyc.org/wiki/The_Prodigy

:p

[gnt]

Σαφέστατα έγιναν καλύτεροι στα live τους μετά το IMD. Ένα μέρος της ενέργειας που έβγαζαν στην αρχή της καριέρας τους το επένδυσαν σε ραφιναρισμένη τεχνική. Για συγκρότημα με ήχο που πλέον μπορεί να χαρακτηριστεί «κλασικός», αγκάλιασε την πρόοδο στην τεχνολογία παραγωγής ήχου και πολύ περισσότερο αυτήν του live performing. Eλπίζω οι φήμες που κάνουν λόγο για συνεργασία-έκπληξη Prodigy με Βeardyman να επαληθευτούν. Edited July 2, 2014 by gnt

[thePRODIGY]

Σαφέστα τα έγιναν καλύτεροι στα live τους μετά το IMD. Ένα μέρος της ενέργειας που έβγαζαν στην αρχή της καριέρας τους το επένδυσαν σε ραφιναρισμένη τεχνική. Για συγκρότημα με ήχο που πλέον μπορεί να χαρακτηριστεί «κλασικός», αγκάλιασε την πρόοδο στην τεχνολογία παραγωγής ήχου και πολύ περισσότερο αυτήν του live performing. Eλπίζω οι φήμες που κάνουν λόγο για συνεργασία-έκπληξη Prodigy με Βeardyman να επαληθευτούν.

 

Μπράβο ρε φίλε χαίρομαι που κατάλαβες και εσύ την βελτίωση των live τους τα τελευταία χρόνια. Πολύ πιο οργανικά και με ψυχή.

aye

 

http://www.youtube.com/watch?v=JDQfPznkfzU

 

enjoy "No Good" fans

Edited July 2, 2014 by impreza_sti
Συνεχόμενα μηνύματα

[Belle]

Όπως και να έχει αφού λέμε για samples αξίζει να πούμε ότι το Voodoo people έχει το riff από το:

Edited July 2, 2014 by Belle

[pgetsopoulos]

Τρου, και απο οτι ειχα διαβασει ο Kurt ειχε καλες σχεσεις με τον Liam ;) Βασικα ο 2ος γουσταρε πολυ τη μουσικη του Kurt :p (και νομιζω και το run with the wolves εχει απο Nirvana....)