confetti

Γιατί το γεγονός ότι θα κάνει κάποιες δραστηριότητες το παιδί, σημαίνει αυτόματα πως δεν θα υπάρχει ψυχική ισορροπία και ότι το παιδί θα μεγαλώσει χωρίς αγάπη από τους γονείς του; Γιατί πρέπει αυτά να μη συνυπάρχουν; Δηλαδή όποιο παιδί πηγαίνει μπαλέτο, ποδόσφαιρο ή 2 ξένες γλώσσες σημαίνει πως δε λαμβάνει αρκετή αγάπη από τους γονείς του ή ότι θα έχει ψυχολογικά προβλήματα; Κι αν το παιδί επιλέγει μόνο του να κάνει κάποιες δραστηριότητες επειδή του αρέσουν; Ας προσπαθήσουμε να βρούμε την ισορροπία σε ότι κάνουμε στη ζωή μας!!!

Αγαπητέ pavlitakis1, αυτά πες τα σε όλα τα παιδιά που δε θα βρίσκουν δουλειά μεθαύριο επειδή δε γνωρίζουν αρκετές ξένες γλώσσες ή επειδή δεν έχουν πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Δε διαφωνώ πως πάνω απ' όλα τα παιδιά χρειάζονται γονεϊκή αγάπη, όμως η γονεϊκή δε θα τους έχει δεδομένη μία θέση εργασίας όταν τη χρειαστούν. Όλα χρειάζονται λοιπόν. Και τα φροντιστήρια, και οι ξένες γλώσσες και όσα εφόδια μπορεί να δώσει ένας γονιός στο παιδί του.

Αγαπητέ Karib, Βλέπω μέσα από τα μηνύματά σου πως είσαι υπερβολικά προκατειλημμένος όσον αφορά τις γυναίκες. Όμως θα επιμείνω σε αυτό που γράφω εδώ και αρκετά μηνύματα. Οι περισσότερες γυναίκες θέλουν να βρίσκονται στο σπίτι και να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους. Οι άντρες όμως έχουν τη δυνατότητα να τους προσφέρουν τη ζωή που πρόσφεραν οι πατεράδες μας στις μητέρες μας; Γιατί αν θυμάμαι καλά, μπορεί η μητέρα μου να μην εργαζόταν, αλλά δεν πέρασε φτωχική ζωή μένοντας σπίτι. Οπότε πριν κατηγορήσουμε τη γυναίκα που βγήκε στην αγορά εργασίας, ας κατηγορήσουμε πρώτα τους μισθούς που έπεσαν και τα δίδακτρα που είναι στα ύψη. Διότι όταν θα πρέπει να πληρώσεις πάνω από 200€* μόνο για τις δραστηριότητες ενός παιδιού, τότε θα πρέπει κάποιος να εργαστεί για αυτά τα χρήματα. Κι όταν θα έχεις και νοίκι, λογαριασμούς, super market… Ότι και να κάνεις δε θα μπορέσεις με ένα μισθό να ανταπεξέλθεις στις παραπάνω ανάγκες. Εκτός πλέον αν αυτός ο μισθός είναι 2.000€. Το πρόβλημα ξεκινά από το γεγονός ότι ο κάθε σύντροφος δε μπορεί πλέον να συνειδητοποιήσει πως η κοινωνία έχει αλλάξει, η ζωή έχει αλλάξει, οπότε πρέπει κι εκείνος να συνεισφέρει στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, στις εργασίες του σπιτιού καθώς και στα μικρά καθημερινά πράγματα. Το πρόγραμμα λοιπόν και η διαχείριση χρόνου θα πρέπει να ισχύει για όλα τα μέλη της οικογένειας πλέον και όχι μόνο για τη γυναίκα. Όσον αφορά την επιλογή συντρόφου, θα επιμείνω πως γίνεται βάση υποσυνείδητου, όπως άλλωστε έχει αποδειχτεί μετά από έρευνες που έχουν γίνει. Ακόμα κι εκείνοι που δυστυχούν μέσα από τη σχέση είναι προδιαγεγραμμένο πως θα δυστυχήσουν λόγω παιδικής ηλικίας ή σχέσης με τους γονείς τους κτλ. *Υπολογίζοντας δύο ξένες γλώσσες περίπου 70€ για την κάθε ξένη γλώσσα και μία αθλητική δραστηριότητα 50€ το μήνα, που είναι αυτά που κάνει κάθε παιδί πλέον.

Αγαπητέ pavlitakis1, με το σχόλιό μου εννοώ πως αν ένα παντρεμένο ζευγάρι που δεν έχει παιδιά χωρίσει, δεν θα επηρεάσει τρίτους. Δεν το διατύπωσα εγώ σωστά. Το πρόβλημα λοιπόν και όχι του διαζυγίου, ξεκινά όταν υπάρχουν παιδιά. Με τη λογική του ότι εκείνα θα τραβήξουν όλες τις συνέπειες ενός διαζυγίου. Όσο καλό και συναινετικό κι αν είναι αυτό. Εννοείται ότι συμφωνώ πως για να καταλήξει μια σχέση στο διαζύγιο σημαίνει πως υπήρχε κάποιο λάθος σε αυτήν. Αν όχι από την αρχή, σίγουρα δημιουργήθηκε κάποιο λάθος στη συνέχεια. Μια και όπως μας έχει διδάξει η ιστορία και όπως πολύ σωστά είπε και σε προηγούμενο μήνυμα ο Karib, η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και πολλές φορές μπορεί να αλλάξει δραματικά. Έτσι απλά λοιπόν, μέσα από συγκυρίες μπορεί να αλλάξει δραματικά και η σχέση μας με το σύντροφό μας ανάλογα τις συνθήκες που διανύουμε. Θα μιλήσω και πάλι από προσωπική πείρα, ένας θάνατος π.χ. ή ένα πρόβλημα υγείας μέσα στην οικογένεια είναι σίγουρα μία πολύ δυνατή εμπειρία για να ανατρέψει τις σχέσεις καθώς και τη δυναμική της οικογένειας.

Αγαπητέ Karib, Σε μια εποχή που ο κόσμος έχει κορεστεί από τα υλικά αγαθά, οι άνθρωποι έχουν αρχίσει πλέον και πάλι να αναζητούν τις πραγματικές αξίες. Πολλοί συγγραφείς ασχολούνται και πάλι με την εσωτερική απλότητα και την αρμονία της ψυχής. Αυτό είναι μια ελπίδα φωτός στον γκρι κόσμο που ζούμε. Όσον αφορά την επιλογή που αναφέρεις ότι κάνουμε, μετά από αρκετά βιβλία που έχω διαβάσει και έχοντας κάνει και λίγη ψυχοθεραπεία, θα πω ότι πιστεύω αυτό που λένε πως παντρεύεσαι την μητέρα σου / τον πατέρα σου. Καμία επιλογή συντρόφου δεν είναι τυχαία. Πάντα καθορίζεται από το υποσυνείδητο. Ίσως και για αυτό να λέγανε οι παλιοί ότι «αμαρτίαις γονέων, παιδεύουσι τέκνα». Αν όμως όπως λες η σχέση είναι σωστή και οι άνθρωποι που την απαρτίζουν είναι αρκετά ώριμοι και ολοκληρωμένοι ως προσωπικότητες, τότε θεωρώ πως ότι κι αν αλλάξει στη ζωή, θα είναι σε θέση να το αντιμετωπίσουν. Η ζωή από μόνη της είναι γεμάτη εκπλήξεις. Το πρόβλημα έρχεται όταν εμείς δε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτά τα σκαμπανεβάσματα. Σχετικά με όσα αναφέρεις στο τέλος, θέλω να επισημάνω ότι για μια ακόμα φορά αναφέρεις όσα θα πρέπει να κάνει μια γυναίκα για τον άντρα της και για μια ακόμα φορά δεν αναφέρεις πουθενά τι θα πρέπει να κάνει αυτός ο άντρας για τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Πέρα λοιπόν από το να βλέπει τηλεόραση και να έχει τα πόδια πάνω στο τραπεζάκι, τι άλλο μπορεί να κάνει αυτός ό άντρας μέσα στο σπίτι; Γιατί πρέπει να τα περιμένουμε όλα από μια γυναίκα ενώ αυτή εργάζεται πλέον; Όσο ήμουν παντρεμένη γύριζα από την εργασία μου στις 18.00. Έπρεπε να φροντίσω το παιδί, να μαγειρέψω, να τακτοποιήσω το σπίτι. Και μέσα σε όλα αυτά θυμάμαι έναν σύζυγο να κοιμάται κάθε μεσημέρι και το απόγευμα να βλέπει τηλεόραση. Γιατί; Επειδή φυσικά όλα τα παραπάνω είναι γυναικείες δουλειές. Επειδή φυσικά η μητέρα του με 3 παιδιά τα κατάφερνε. Χωρίς να σκεφτεί πως η μητέρα του δεν εργαζόταν. Οπότε γιατί πρέπει η Ελληνίδα γυναίκα να είναι η σκλάβα γυναίκα; ----- προσθήκη μηνύματος 37 δευτ. μετά την υποβολή του προηγούμενου ----- Αγαπητέ ELTASSOS, Θεωρώ πως κανείς δεν παντρεύεται στην εποχή μας πριν τα 30. Απλά μετά τα 40-45 αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να την χαραμίζεις... χαχαχα ----- προσθήκη μηνύματος 41 δευτ. μετά την υποβολή του προηγούμενου ----- Αγαπητέ pavlitakis1, Το πρόβλημα σε ένα διαζύγιο ξεκινά όταν υπάρχουν παιδιά. Διαφορετικά δεν υπάρχει λόγος συζήτησης. Όσον αφορά τα υπόλοιπα, θα φτάσουμε να συζητάμε για matrix κτλ...? Το κατά πόσο η ζωή είναι ένα ψέμα, το ξέρει ο καθένας μέσα του ανάλογα με τη ζωή που κάνει και με τις επιλογές του. Αν όμως κάποιος δεν τολμά να πει αυτά που αισθάνεται στο ταίρι του, τότε σημαίνει είτε πως η σχέση δεν είναι ουσιαστική, είτε πως δεν έχει κάνει σωστή επιλογή. ----- προσθήκη μηνύματος 34 δευτ. μετά την υποβολή του προηγούμενου ----- Αγαπητέ georgehh, Έχεις ακούσει το «είμαστε ότι τρώμε»; Τώρα θα λέμε είμαστε ότι βλέπουμε στην οθόνη...

Αγαπητέ Karib, Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι πριν αρχίσουμε να ρίχνουμε ευθύνες, ας ρίξουμε τη μεγαλύτερη ευθύνη σε μας τους ίδιους. Στην ανθρωπότητα που δεν έχει ανθρωπιά και στους ανθρώπους που δεν είναι πια άνθρωποι. Θα δανειστώ μια λέξη που είπε παραπάνω ο Exposed_Bone, ατομικισμός. Νομίζω πως αυτή είναι και η κατάρα της εποχής μας. Δε μπορούμε να μιλάμε πλέον για σχέσεις, πόσο μάλλον για συμβίωση ή για γάμο όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε ανάπηροι συναισθηματικά και μη ολοκληρωμένοι ως άνθρωποι. Για έναν υγιή άνθρωπο, για μία υγιή σχέση, δεν είναι καθόλου δύσκολο το να παραμείνει παντρεμένος ή για να το πω πιο σωστά, το να συμβιώσει με τον άνθρωπο που επιθυμεί αρμονικά. Πόσους τέτοιους ανθρώπους γνωρίζεις όμως πραγματικά; Η μόνη αναφορά που θέλω να κάνω στο οικονομικό θέμα είναι πως σε μία ζωή που πλέον τρέχει με ταχύτατους ρυθμούς, σε μία κοινωνία που μοιάζει με αγώνα ράλλυ, θα πρέπει να δώσουμε και τα αντίστοιχα εφόδια στα παιδιά μας για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στο μέλλον. Για σένα αυτό μπορεί να ονομάζεται πέντε δραστηριότητες. Για μένα αυτό ονομάζεται δύο ξένες γλώσσες που πλέον θεωρώ αναγκαίο κακό και ένα χόμπι που επέλεξε η ίδια. Ποιο από τα δύο θα τολμούσες να στερήσεις στο παιδί σου; Δε διαφωνώ πως όσο πιο λιτή είναι η ζωή μας, τόσο πιο όμορφη και ουσιαστική είναι. Αυτό όμως δε σημαίνει πως θα πρέπει να ρισκάρουμε το μέλλον των παιδιών μας στο βωμό της λιτότητας ή της συμβατικότητας. Όσον αφορά τη συνεπιμέλεια, πόσοι πατεράδες θεωρείς ότι θα ζητήσουν την επιμέλεια των παιδιών τους; Από προσωπική εμπειρία να σου πω πως θα είναι ελάχιστοι. Μηδαμινός ο αριθμός. Οι υπόλοιποι θα θεωρούν μεγάλο τον κόπο και ανούσιο. Οπότε δε θα κάνω τον κόπο να σχολιάσω το θέμα περαιτέρω... Να προσθέσω ακόμα πως κάθε γυναίκα μπορεί να κρατήσει το σπίτι της. Ακόμα και στις παθολογικές καταστάσεις. Ο άντρας τι κάνει όμως; Που βρίσκεται σε όλη αυτήν την ιστορία; Συνήθως είναι αραχτός στον καναπέ και βλέπει τηλεόραση. Γιατί δεν προσπαθεί λοιπόν κι αυτός να κρατήσει το σπίτι του; Μήπως αντί να ρίχνουμε την ευθύνη αποκλειστικά στις γυναίκες, να αναλογιστεί ο καθένας το δικό του μερίδιο ευθύνης; ----- προσθήκη μηνύματος 8 λεπτά μετά την υποβολή του προηγούμενου ----- Αγαπητέ Exposed_Bone, Οπότε απλοποιούμε το πρόβλημα λέγοντας ότι οι άντρες είναι έτσι φτιαγμένοι; Δε μπορούν να αλλάξουν; Να μην αλλάξουν τότε κι οι γυναίκες. Ή ακόμα καλύτερα, να γίνουν σαν τους άντρες. Και τα παιδιά; Α, υπάρχουν και παιδιά... ας μεγαλώσουν μόνα τους. Επειδή λοιπόν δεν πιστεύω στην παραπάνω λογική, όποιος θέλει να αλλάξει, μπορεί να αλλάξει. Όσον αφορά τον έρωτα είναι θέμα αντίληψης. Θα επισημάνω μόνο ότι όλοι μας σε ένα γηροκομείο θα καταλήξουμε. Αν και βασικά προτιμώ να συγκατοικήσω με 2-3 γριές φιλενάδες και να παίρνουμε μαζί την πίεσή μας... χαχαχα

Κάπως έτσι στα τέλη της δεκαετίας του ’70 με πρωτοβουλία των ανθοπωλών άρχισε να καθιερώνεται και η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Μπορούμε λοιπόν, να κατανοήσουμε πόσο γρήγορα θα γίνει και το Halloween μια αγαπητή γιορτή και ένας ακόμη τρόπος σπατάλης χρήματος. Από τη μία είναι ένας πολύ καλός τρόπος ώστε να κινηθεί η αγορά που έχει παγώσει τα τελευταία χρόνια και από την άλλη ο καταπιεσμένος μέσος άνθρωπος έχει ανάγκη από γιορτές και φεστιβάλ προκειμένου να του τονώσουν το ηθικό. Όμως ας μην ξεχνάμε ότι κάθε τι που γίνεται είναι «δίκοπο μαχαίρι». Μπορεί τα παραπάνω να είναι θετικά, όμως το Halloween παραμένει πλήγμα για το Χριστιανισμό. Πρόκειται για μία παγανιστική γιορτή που υπό άλλες συνθήκες δε θα είχε θέση στη Χριστιανική Ορθόδοξη Ελλάδα.

Αγαπητέ Karib, όπως προανέφερες, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Για να φτάσει ένα υγιές ζευγάρι* να χωρίσει και να μην παραμείνει σε ένα συμβιβασμένο γάμο, σημαίνει ότι δε γίνεται διαφορετικά. Θεωρώ ότι κανένας άνθρωπος δεν παντρεύεται για να χωρίσει και κανένας γονιός δε θέλει το παιδί του να μεγαλώσει χωρίς και τους δύο γονείς. Αν λάβουμε λοιπόν ως δεδομένο το γεγονός ότι δε γίνεται πλέον να ζήσουν οι δύο πρωταγωνιστές μας μαζί για τους χ, ψ λόγους, τότε μπορούμε να συνεχίσουμε τη συζήτησή μας. Δε θα επικεντρωθώ σε μειονότητες, όπως είναι τα εγωκεντρικά ζευγάρια. Θα προτιμήσω να μιλήσω για υγιείς ανθρώπους και υγιείς σχέσεις μια και θέλω να πιστεύω πως η πλειοψηφία διακατέχεται ακόμα από υγιείς ανθρώπους και όχι από άρρωστες καταστάσεις. Και μην ξεχνάμε πως πολλές φορές η συμπεριφορά κάποιου ανθρώπου απέναντί μας οφείλεται καθαρά στο νόμο δράσης – αντίδρασης. Ο κάθε άνθρωπος λοιπόν, θα πει τη δική του εμπειρία, τη δική του άποψη και τους δικούς του λόγους για το διαζύγιο. Είσαι σίγουρος ότι στην κάθε περίπτωση έχεις ακούσει και τις δύο πλευρές; Και άλλωστε, όπως λέει και ένας πολύ αγαπητός μου άνθρωπος, για να χτιστεί ένας τοίχος ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, χρειάζεται κοινή προσπάθεια. Θα βάλω εγώ ένα τούβλο και θα βάλεις εσύ άλλο ένα, μέχρι ο τοίχος να υψωθεί, θα έχουμε ίσο μερίδιο ευθύνης και θα έχουμε βάλει ίσα τούβλα. Δεν έχει σημασία ποιος έβαλε το πρώτο τούβλο. Όσον αφορά τις κυρίες που δίνουν συμβουλές, θα συμφωνήσω μαζί σου σε όσα λες. Όμως ας αναλογιστεί ο καθένας το δικό του μερίδιο ευθύνης και ας μη ρίχνουμε τις ευθύνες στις «κυρίες της αυλής». Ειδικά σε μία εποχή που τα επαγγέλματα των ψυχολόγων, σύμβουλων γάμων κτλ ανθίζουν, θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο να μην έχει σκεφτεί κάποιος να επισκεφτεί τουλάχιστον ένα σύμβουλο γάμου πριν φτάσει στο διαζύγιο. Εκτός φυσικά αν μιλάμε για ζητήματα απιστίας και διαζύγια που γίνονται εν βρασμώ ψυχής. Σε ένα διαζύγιο δεν υπάρχουν κερδισμένοι, παρά μόνο σε περιπτώσεις βίας κτλ. Θεωρώ ότι στην εποχή του ίντερνετ και της ενημέρωσης, όποιος έχει σκεφτεί το διαζύγιο, έχει ήδη μπει στη διαδικασία να ψάξει στο ίντερνετ ή να διαβάσει πρώτα σχετικά βιβλία που αφορούν τις συνέπειες ενός διαζυγίου στον ψυχισμό ενός παιδιού. Το πρόβλημα ξεκινά από το γεγονός ότι οι περισσότεροι άντρες, όταν χωρίζουν μία γυναίκα χωρίζουν μαζί και το παιδί τους. Είναι μικρό το ποσοστό των αντρών που παραμένουν πιστοί στα παιδιά τους και στα πατρικά καθήκοντά τους, χωρίς να εννοώ απαραίτητα μόνο τα οικονομικά καθήκοντα. Δυστυχώς στην εποχή μας, είναι πολλά τα παιδιά που περιμένουν τους πατεράδες και εκείνοι είτε ξεχνούν να επισκεφτούν τα παιδιά τους, είτε έχουν κάποια δουλειά. Και είναι ακόμα περισσότερα τα παιδιά που τηλεφωνούν στους πατεράδες τους χωρίς καμία απάντηση στην άλλη άκρη της γραμμής. Όλα τα παραπάνω που προαναφέρω δεν έχουν να κάνουν με γενεές ή με σκληραγωγημένους ανθρώπους. Δεν έχουν να κάνουν με προετοιμασία ζευγαριών ή με κάτι άλλο. Είναι όμως αποτέλεσμα μία ολόκληρης γενεάς κακομαθημένων ανθρώπων που γεννήθηκε από τους ανθρώπους που είχαν μεγαλώσει με κακουχίες. Ανθρώπους που επειδή δεν ήθελαν τα παιδιά τους να περάσουν όσα πέρασαν εκείνη, τους έδωσαν τον κόσμο δημιουργώντας μια ολόκληρη γενιά κακομαθημένων και εγωκεντρικών ανθρώπων. Όσον αφορά το θέμα της ισότητας, θέλω μόνο να σε ρωτήσω το εξής. Αν εγώ είμαι διατεθειμένη να παραμείνω νοικοκυρά ώστε να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Εσύ ή ο κάθε άντρας που θα είναι μαζί μου, θα είναι διατεθειμένος να προσφέρει σε μένα και τα παιδιά μου οικονομική ασφάλεια; Ή θα είμαστε στο όριο της φτώχειας; Γιατί δε μπορείς να θέλεις ισότητα μόνο όσον αφορά τις δουλειές του σπιτιού και το μεγάλωμα των παιδιών. Δηλαδή η γυναίκα να εργάζεται, να μεγαλώνει τα παιδιά και να φροντίζει το σπίτι και εσύ να είσαι με τα πόδια πάνω στον καναπέ. Για να απαιτείς τα παραπάνω πρέπει να έχεις και τα αντίστοιχα προσόντα. Μεγάλο κείμενο μα τεράστια η συζήτηση... ----- προσθήκη μηνύματος 14 λεπτά μετά την υποβολή του προηγούμενου ----- Αγαπητέ Exposed_Bone, όπως προανέφερα και στο προηγούμενο κείμενο οι παθολογικές καταστάσεις δεν είναι καταστάσεις που μπορούν ή πρέπει να συζητηθούν περαιτέρω. Καλό θα ήταν σε κάθε περίπτωση να καταλαβαίνουν κι οι δυο γονείς ότι θα πρέπει να ενεργούν για το καλό των παιδιών τους. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει το παιδί να μπορεί να κάνει δραστηριότητες ή να πηγαίνει βόλτες χωρίς να μετράει τα χρήματα να δει αν το φτάνουν. Εκτός βέβαια αν οι γονείς είναι στο όριο της φτώχειας. Αν όμως ο πατέρας δίνει 200€ διατροφή και το παιδί είναι στην δευτέρα ή στην τρίτη λυκείου, τότε θα πρέπει να αναλογιστεί τα έξοδα του παιδιού που δεν είναι μόνο τα φροντιστήρια μα και οι βόλτες με τους φίλους του ή μία μπλούζα που μπορεί να θέλει να αγοράσει. Πριν ψάξουμε να βρούμε το δράκο σε κάθε ιστορία ας μιλήσουμε πρώτα οι ίδιοι με τα παιδιά μας και ας τα ρωτήσουμε αν χρειάζονται κάτι. Ας τους δώσουμε χαρτζιλίκι ή ας τους πάρουμε ένα δώρο. Αλλά το κυριότερο ας περάσουμε λίγο χρόνο μαζί τους. Όσον αφορά τον έρωτα, ο έρωτας είναι πάντα όμορφος. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι απαραίτητα και η πηγή κάθε κακού. Μόνο τα παιδιά πλέον πιστεύουν στα παραμύθια του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Οι περισσότεροι άνθρωποι μεγαλώνοντας αντιλαμβάνονται ότι ο άνθρωπος παραμένει ένα ζώο, με βασικά ένστικτα. Δε μπορούμε να κατηγορήσουμε λοιπόν ούτε αυτούς που παραμένουν αγνοί και θέλουν μια σχέση βασισμένη στα παραμύθια μια και έτσι μας μεγάλωσαν οι προηγούμενες γενεές, ούτε όμως και αυτούς στους οποίους το ένστικτο της πολυγαμίας μπορεί αν είναι πιο έντονο και δε μπορούν ή αρνούνται να το καταπιέσουν. Άλλωστε, ο έρωτας κρατάει τόσο λίγο... Και θα επιμείνω στην άποψή μου πως κάθε περίπτωση διαζυγίου είναι και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως διαφορετική. Εμείς όμως παραμένουμε γονείς και δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε το ρόλο αυτό ώστε να μεγαλώσουμε μια διαφορετική, υγιή και γεμάτη ελπίδα γενιά.

Αγαπητέ μου Karib, ως χωρισμένη και ως φίλη/γνωστή με αρκετές χωρισμένες γυναίκες αλλά και άντρες, θα σου απαντήσω σε όλα όσα θέτεις παραπάνω. Θεωρώ ότι ο λόγος που υπάρχει η εύνοια στις γυναίκες είναι καθαρά επειδή εκείνη μεγαλώνει τα παιδιά και σε πολλές περιπτώσεις, τις οποίες μπορεί και εσύ να μην γνωρίζεις, υπάρχει βία στην οικογενειακή εστία. Καμία μητέρα δε θέλει να μεγαλώσει το παιδί της χωρίς πατέρα, όταν εκείνος είναι σωστός φυσικά, μόνο και μόνο για να έχει εκείνη την ελευθερία της. Μην ξεχνάς άλλωστε ότι ακόμα και μετά το διαζύγιο, καμιά γυναίκα δεν αποκτά πραγματική ελευθερία από τη στιγμή που έχει μαζί της τα παιδιά της. Δεν υπάρχει ο χρόνος για να έχει πλέον προσωπική ζωή. Η ζωή της είναι αυτή της εργαζόμενης γυναίκας και μετά της μητέρας. Πριν κρίνεις λοιπόν την ασήμαντη αφορμή, άκουσε και τις δύο πλευρές επειδή προφανώς κάτι δε θα ξέρεις καλά. Και να επισημάνω εδώ πως καμιά γυναίκα δε χωρίζει αν είναι ευτυχισμένη. Οπότε, ακόμα κι αν δεν τίθεται θέμα βίας, παραμέλησης, δεύτερης σχέσης... ακόμα κι αν ο σύζυγος δε θέλει να χωρίσει και θέλει πίσω τη γυναίκα του, μπορεί πάντα να προσπαθήσει να τη μεταπείσει. Όσον αφορά τη διατροφή, λίγο ως πολύ είναι στανταράκι. 250€ για το ένα παιδί και 400€ για τα δύο. Τι κάνεις όμως όταν το παιδί σου ζητάει να πάει μπαλέτο; Δεν θα το πας για να μην το τρέξεις σε χίλιες δυο δραστηριότητες; Υπάρχουν παιδιά που ζητάνε πράγματα. Μπορώ να σου απαντήσω μόνο για τη δική μου περίπτωση, που μου ζήτησε το παιδί μου διάφορες δραστηριότητες και ενώ λόγω οικονομικής ανέχειας δε μπορούσα να την πάω, έκανα ότι ήταν δυνατό για να κάνει ότι ήθελε. Μπορεί για σένα αυτό να είναι λάθος, για μία μητέρα όμως, που σκοπός της ζωής της είναι να μεγαλώσει τα παιδιά της και να τους δώσει εφόδια, δεν είναι. Τα παιδιά πλέον έχουν άποψη. Ξέρουν τι θέλουν. Και το κυριότερο, όταν πάνε οι φίλες τους / φίλοι τους, θέλουν να πάνε κι αυτά. Μπορείς εσύ να τους αρνείσαι τον κόσμο επειδή δεν έχεις χρήματα ή επειδή ο πατέρας τους αρνείται να δώσει οτιδήποτε παραπάνω από τη διατροφή; Θα τους γκρεμίσεις τα όνειρά τους από τόσο μικρή ηλικία; Όσον αφορά το τελευταίο σκέλος της ανάρτησής σου, θέλω να σε ρωτήσω μόνο το εξής. Πόσοι από τους φίλους σου που χώρισαν ήταν πραγματικά δοσμένοι στο γάμο τους; Πόσοι από αυτούς είχαν αποκλείσει τις μαμάδες τους απέξω; Και πόσοι άκουγαν μόνο τις μανούλες τους και τις έβαζαν πάνω από την οικογένειά τους; Πόσοι από αυτούς μείωναν τη σύζυγό τους ή και το παιδί τους ακόμα και μπροστά σε τρίτους ανθρώπους; Πόσοι από αυτούς είχαν ακόμα ερωτικές σχέσεις με τη σύζυγό τους μέχρι να χωρίσουν; Πόσοι από αυτούς προσπαθούσαν καθημερινά για μία αρμονική συμβίωση; Για μία όμορφη σχέση; Και πόσοι απλά ζούσαν μέσα στη ρουτίνα και νοιαζόντουσαν μόνο για τον εαυτό τους και ούτε καν για τα παιδιά τους; Πόσοι λοιπόν από τους φίλους σου ασχολήθηκαν πραγματικά με την οικογένειά τους και όχι με κάτι παραπάνω από τον εαυτό τους; Επειδή οι γονείς μας, οι γιαγιάδες μας ανεχόντουσαν τη βία και τη μοναξιά δε σημαίνει ότι πρέπει να τα ανεχόμαστε κι εμείς. Ακόμα θυμάμαι μια φράση που έλεγε μια γιαγιά που κακοποιήθηκε πρώτα από τους γονείς της και μετά από τον σύζυγό της, τον οποίο και παντρεύτηκε μόνο και μόνο για να ξεφύγει από τον πατέρα της "μαύρα νιάτα και μαύρα γηρατειά". Αν τα πρότυπά σου είναι οι μεγαλύτερες γενεές επειδή κρατούσαν τον πόνο μέσα τους, πρέπει να ξαναψάξεις / ρωτήσεις λίγο αν όντως είχαν υπομονή ή αν είχαν μάθει από τους γονείς τους να μη μιλάνε.

Καταρχάς κάθε διαζύγιο είναι διαφορετικό. Δε μπορούμε να μιλάμε γενικά. Δεν έχουν πάντα δίκιο οι άντρες και άδικο οι γυναίκες επειδή οι γυναίκες επωφελούνται από την διατροφή. Υπολόγισε ποτέ κάποιος άντρας αν φτάνουν τα χρήματα της διατροφής για το παιδί; Να σας πω λοιπόν εγώ πως δε φτάνουν ούτε για τα μισά έξοδα του παιδιού. Γιατί δε θα πρέπει να υπολογίσετε μόνο το φαγητό του παιδιού, αλλά και τις δραστηριότητές του. Ως χωρισμένη γυναίκα λοιπόν, εδώ και αρκετά χρόνια έχω παλέψει σκληρά για να κάνει το παιδί μου τις δραστηριότητες που ήθελε και να μην κάνει μόνο αγγλικά. Αυτή τη στιγμή λοιπόν, με δύο ξένες γλώσσες και προετοιμασία για καλλιτεχνικό γυμνάσιο, η διατροφή δεν καλύπτει ούτε τις δραστηριότητες που κάνει το μήνα. Και αυτό φυσικά επειδή δεν δέχτηκα να "πληρώσει" το παιδί μου το διαζύγιο και να του πω πως δεν έχω χρήματα για δραστηριότητες. Φυσικά, είναι επιλογή του καθενός πως θα χειριστεί την κατάσταση, αλλά δε μπορείτε να λέτε πως επειδή δίνετε διατροφή, πληρώνετε τη γυναίκα σας. Μιλάτε για "ηρωίδες" μάνες. Θεωρώ τον εαυτό μου ηρωίδα, ναι... Ηρωίδα επειδή μεγαλώνω ένα παιδί μόνη μου με έναν πατέρα που εμφανίζεται όποτε και αν το θυμηθεί. Επειδή έχω σταθεί στο πλευρό του παιδιού μου κάθε φορά που τον περίμενε και εκείνος δεν ερχόταν. Επειδή έχω παλέψει με νεύρα, ξεσπάσματα, ξενύχτια, αρρώστιες, νοσοκομεία, οικονομική ανέχεια και πολλά άλλα που για μια μόνη μάνα είναι γεγονός, ενώ για σας είναι κάτι που ούτε έχετε φανταστεί. Πριν λοιπόν κρίνετε τις πρώην γυναίκες σας, ρωτήστε τις πως πάνε στις δουλειές τους το πρωί όταν τα προηγούμενα βράδια έχουν ξενυχτήσει επειδή τα παιδιά ήταν άρρωστα ή επειδή περίμεναν τον πατέρα τους που δεν εμφανίστηκε ποτέ. Και κάτι τελευταίο, καμιά γυναίκα δεν είναι υποχρεωμένη να ανέχεται καταστάσεις, μόνο και μόνο για να παραμένει παντρεμένη.

Καλησπέρα!!! Θέλω να ρωτήσω για μια αρχάρια στο skateboard, ποιο skateboard θα προτείνατε; Θέλω να το κάνω δώρο σε κάποια που θέλει να ξεκινήσει τώρα αλλά δεν έχω ιδέα από αυτά...