Το πρόβλημα με τον King δεν είναι οι πολλοί χαρακτήρες κατ' εμέ (σίγουρα καταλαβαίνω τι εννοείτε και οι δύο πάντως) αλλά τ' ότι δεν έχει ψυχολογικό βάθος. Ναι, ο τύπος κάνει εξαιρετικά σενάρια, έχει ιδέες αληθινά ενδιαφέρουσες και είναι παραγωγικότατος αλλά σπάνια ενδιαφέρεται για τους χαρακτήρες του περισσότερο απ΄ την πλοκή η οποία κάποιες φορές μοιάζει ψεύτικη. Τώρα, αν ήταν να προτείνω ένα βιβλίο ξένου συγγραφέα και όχι ιδιαίτερα γνωστό, αυτό θα ήταν " Η λέσχη Δουμάς " του Περέζ ο οποίος έχει εμπνεύσει αρκετούς σκηνοθέτες με τα σενάρια του που είναι έξυπνα και μυστηριακά. Θα σας θυμίσει πολύ και μια ταινία σπουδαία... Υπάρχουν βέβαια κι άλλες προτάσεις που μου αρέσουν με κλασσικότερους όπως ο Μουρακάμι (Νορβηγικό δάσος κυρίως), ο Ντοστογιέφσκι και ο Μωπασάν αλλά το θέμα είναι να γράφουμε και κάτι όχι τόσο mainstream γιατί τα πολύ γνωστά καλά βιβλία τα ξέρουμε οι περισσοτεροι πάνω κάτω... Τέλος, πολύ πρόσφατα διάβασα το βιβλίο " Η αδράνεια " του Μπουγιούκα από παραίνεση φίλου μου. Είπα οκ, πόσο καλό να είναι ένα βιβλίο 110 σελίδων έλληνα συγγραφέα και το ξεκίνησα με βαριά καρδιά και ύστερα έπαθα σοκ! Απίστευτη ιδέα, σούπερ ρυθμός, αληθινά ψυχολογικό βάθος και αγωνία μέχρι το τέλος. Σπάνιο να διαλέξω ελληνική πεζογραφία αλλά αυτό με εξέπληξε ιδιαίτερα ευχάριστα.
