StandArd

Novecento (1976) Πολύ καλή ταινία από τον Μπερνάντο Μπερτολούτσι στην οποία πρωταγωνιστές ήταν ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και ο Ζεράρ Ντεπαρτιέ ενώ χαρακτηριστικό ρόλο έπαιξε ο Ντόναλντ Σάδερλαντ. Λόγω της μεγάλης διάρκειας (5 ώρες και 17 λεπτά) την είδα σε δόσεις αλλά τελικά άξιζε. Μου φαίνεται πως ο Μπερτολούτσι καταπιάνεται με περίπου τα ίδια θέματα σε κάθε ταινία του. Όπως και με τον "Κονφορμίστα", εδώ έχουμε πάλι ιστορία σχετικά με τον φασισμό και το ταξικό μίσος. Αποζημιώνει σε κάθε περίπτωση αν και θα μπορούσαν να λείπουν κάμποσες αχρείαστες σκηνές και να μειωθεί η διάρκεια. Προτείνεται. Guling jie shaonian sharen shijian (1991) Από Ταϊβάν με ελληνικό τίτλο "Μια λαμπρότερη καλοκαιρινή μέρα". Σκηνοθέτης ο Έντουαρντ Γιανγκ που δεν τον είχα ξανακούσει αλλά φαίνεται έχει αρκετή αποδοχή στις ταινίες του. Προσωπικά, τη παράτησα στις 2 ώρες από τις 4 της συνολικής διάρκειας. Μου φάνηκε πολύ κουραστική και μετά από ένα σημείο βαρέθηκα να τη παρακολουθώ. Δε ξέρω αν θα δω άλλες ταινίες του.

Elser (2015) Πολύ καλή ταινία σχετικά με τον αγωνιστή Έλσερ, ο οποίος προσπάθησε να δολοφονήσει τον Χίτλερ τα χρόνια του Β' Π.Π. αλλά απέτυχε. Η ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου είναι ότι οργάνωσε το σχέδιο μόνος του, χωρίς τη βοήθεια κανενός. Ο ελληνικός τίτλος είναι "Τα 13 λεπτά που δεν άλλαξαν την ιστορία" και σκηνοθέτης ο Γερμανός Oliver Hirschbiegel ο οποίος εκάνε τα ακόμα καλύτερα "Το πείραμα" και "Η Πτώση". Ο πρωταγωνιστής Christian Friedel ήταν πολύ καλός και απ' ότι είδα έπαιξε και στο πρόσφατο The Zone of Interest. 11'09''01 - September 11 (2002) Έντεκα σκηνοθέτες έκαναν ο καθένας από μια μικρού μήκους ταινία σχετικά με το πως βίωσε ο κόσμος, Αμερικάνοι και μη, τη τρομοκρατική ενέργεια στους δίδυμους πύργους, το 2001. Πιο δυνατή μου φάνηκε αυτή του Alejandro González Iñárritu που μέσα σε 10 περίπου λεπτά κατάφερε να μας βάλει μέσα στο συμβάν τη στιγμή που συνέβαινε η τραγωδία. Πολύ καλό επίσης το κομμάτι του Κλοντ Λελούς με μια κωφάλαλη που ενώ ο κόσμος χανότανε εκείνη σκεφτότανε πως να αφήσει τον άνδρα της ο οποίος εργαζόταν στο WTC. Και οι υπόλοιπες ιστορίες είχαν καλά στοιχεία αλλά δε βλέπονταν όλες με το ίδιο ενδιαφέρον. Τη προτείνω. 1492: Conquest of Paradise (1992) Ο Ρίντλεϊ Σκοτ, σκηνοθέτης στη συγκεκριμένη ταινία, δυστυχώς δεν έφερε την άνοιξη. Ούτε ο Ζεράρ Ντεπαρτιέ έσωσε τη κατάσταση ενώ συνήθως είναι πάντα καλός. Αφορά στην ιστορία του Χριστόφορου Κολόμβου, που έπεισε την Ισπανίδα αυτοκράτειρα να ξεκινήσει σε μια αποστολή να βρει νέα γη. Κατάφερε και ανακάλυψε νέα γη, που αργότερα ονομάστηκε Αμερική, αλλά δημιούργησε πολλούς εχθρούς με αποτέλεσμα να τον βγάλουν από τη θέση του κυβερνήτη της νέας γης και να τον βάλουν φυλακή. Αργότερα αποκαταστάθηκε το όνομά του. Παρά το ενδιαφέρον της υπόθεσης η ταινία ήταν βαρετή. Το μόνο που μένει είναι η εξαίσια μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου που μπορείτε να ακούσετε εδώ.

They Drive by Night (1940) Πολύ καλό φιλμ νουάρ με πρωταγωνιστές τους Τζορτζ Ραφτ και Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και σκηνοθέτη τον Ραούλ Γουόλς. Αφορά σε δύο αδέλφια που είναι οδηγοί φορτηγού όπου μετά από ένα ατύχημα που κόστισε στον ένα από τους δύο το χέρι του, εντάσσονται σε μια μεταφορική εταιρεία ενός φίλου τους αλλά τα πράγματα δεν εξελίσσονται καλά καθώς κατηγορείται ο έτερος αδελφός για φόνο. Έχει ενδιαφέρον η πλοκή όπως εξελίσσεται και αληθινή αποκάλυψη ήταν η Άιντα Λουπίνο στο ρόλο της διαταραγμένης που ερωτεύτηκε τον Τζορτζ Ραφτ. Η Λουπίνο στο πέρασμα των χρόνων εξελίχθηκε και σε ικανή σκηνοθέτιδα. Προτείνεται. Mr. Monk's Last Case: A Monk Movie (2023) Καλή συνέχεια της σειράς "Ντετέκτιβ Μονκ" όπου ο αγαπημένος ντετέκτιβ απογοητευμένος από τη ζωή του θέλει να δώσει τέλος αλλά οι φίλοι του είναι δίπλα του και βρίσκει ξανά σκοπό στη ζωή του σε ένα δακρύβρεχτο φινάλε. Έχει κάποιες κωμικές στιγμές αλλά ο κυριότερος λόγος να τη δει κανείς είναι αν νοσταλγεί τα παλιά επεισόδια και την πάντα καλή ερμηνεία του Τόνι Σαλούμπ.

Woman in Gold (2015) Πολύ καλή αληθινή ιστορία στην οποία μια ηλικιωμένη γυναίκα στην Αμερική διεκδικεί πίνακες ζωγραφικής που κάποτε ήταν περιουσία της και βρέθηκαν να ανήκουν στην Αυστριακή κυβέρνηση γιατί τους είχαν εκμεταλλευτεί χωρίς άδεια οι Ναζί από την τότε εποχή. Η Έλεν Μίρεν πολύ καλή, σηκώνει τη ταινία στις πλάτες της. Ο Ράιαν Ρέινολντς ταιριαστός στο ρόλο του χωρίς όμως να δίνει κάτι ιδιαίτερο. Ο Έντουαρντ Νόρτον ας πούμε θα ήταν πιο κατάλληλη επιλογή. Αξίζει. You Can Count on Me (2000) Πολύ καλό κοινωνικό δράμα του Κένεθ Λόνεργκαν (δείτε το επίσης πολύ καλό "Manchester by the Sea") στο οποίο μια γυναίκα πασχίζει να μεγαλώσει μόνη της ένα παιδί, σχετίζεται με το παντρεμένο αφεντικό της και βοηθάει τον αδελφό της που μόλις βγήκε από τη φυλακή. Έχει ενδιαφέρον πως σχετίζεται με όλους γιατί άλλοτε είναι σε απόσταση άλλοτε πολύ κοντά. Πάρα πολύ καλή η Λόρα Λίνεϊ, το ίδιο και ο Μαρκ Ράφαλο. Προτείνεται. Working Girl (1988) Ρομαντική κομεντί που αξίζει λόγω του σκηνοθέτη Μάικ Νίκολς. Μια γυναίκα γραμματέας όταν διαπιστώνει ότι το αφεντικό της έκλεψε μια ιδέα της, περνά στην αντεπίθεση προσπαθώντας να κλείσει μόνη της μια επικερδής συμφωνία με τη βοήθεια ενός συμβούλου που την ερωτεύεται. Χάρη στη σκηνοθεσία του Μάικ Νίκολς, εκπλησσόμαστε με τις ανατροπές στη πορεία της ταινίας. Στα χέρια αλλουνού πιθανό να κατέληγε στο κάλαθο αχρήστων. Αν σας αρέσει το είδος ρομαντικής κομεντί να τη δείτε.

Έτερος εγώ (2016) Πολύ καλό αστυνομικό θρίλερ ελληνικής παραγωγής στο οποίο μου άρεσε ιδιαίτερα το φινάλε και ο διάλογος των Δαδακαρίδη-Καρβούνη. Δεν ξέρω αν αξίζει η σειρά που βγήκε μεταγενέστερα, ίσως να ρίξω μια ματιά. Μειονέκτημα θα έλεγα ότι πήρε δάνεια από το Se7en του Ντέιβιντ Φίντσερ που σημαίνει ότι δεν έχουμε κάτι εντελώς πρωτότυπο. Προτείνεται. Kimi no na wa. (2016) Κινούμενο σχέδιο ιαπωνικής παραγωγής. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη παρά το ευφάνταστο και ευρηματικό σενάριο. Αυτός ήταν και ο λόγος που κατάφερα να τη δω μέχρι το τέλος. Δεν αμφιβάλλω ότι θα έχει σίγουρα τους οπαδούς της.

Woman Times Seven (1967) Χαριτωμένη κωμωδία με μια Σίρλεϊ Μακ Λέην να δίνει ρέστα σε 7 διαφορετικούς ρόλους (7 ιστορίες μικρού μήκους). Ερευνά τη ψυχολογία της γυναίκας σε κάθε ιστορία όταν ερωτεύεται. Πανέξυπνος ο Βιττόριο Ντε Σίκα αν και η ταινία του ήταν άνιση. Απέτυχε εισπρακτικά στην εποχή της, πιστεύω αδίκως. Καλή. Withnail & I (1987) Δε μου άρεσε. Σούπερ οι ερμηνείες των Ρίτσαρντ Γκρίφιθς και Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ αλλά η ταινία δε μου φάνηκε να καταλήγει κάπου. Τελικά αδιάφορη.

Whirlpool (1950) Πάρα πολύ καλή ταινία φιλμ νουάρ του Όττο Πρέμινγκερ με εξαιρετικές ερμηνείες και υποδειγματική σκηνοθεσία. Μια γυναίκα κλεπτομανής υπνωτίζεται από έναν απατεώνα ψυχίατρο και βρίσκεται σε σκηνή εγκλήματος που δε μπορεί να αποδείξει με κανένα τρόπο την αθωότητά της. Αδικείται από το 6,7 του imdb. Με απορρόφησε από την αρχή μέχρι το τέλος. Προτείνεται. Wild River (1960) Πολύ καλή ταινία του Ελία Καζάν που δε συγκαταλέγεται στα αριστουργήματά του αλλά αξίζει παρ' όλα αυτά. Ένας κρατικός λειτουργός προσπαθεί να πείσει μια ηλικιωμένη γυναίκα να αποχωρήσει από το ακίνητο που μένει μια ζωή και να δεχτεί τα χρήματα που της δίνει το κράτος για μετεγκατάσταση. Πρόκειται το κράτος να κάνει αντιπλημμυρικά έργα και η ηλικιωμένη στέκεται εμπόδιο για συναισθηματικούς λόγους για τη περιουσία της. Η Τζο Βαν Φλιτ στα 45 της έμοιαζε με 70φεύγα που σημαίνει έγινε εξαιρετική δουλειά στο μακιγιάζ αλλά επίσης έδωσε και εξαιρετική ερμηνεία. Ακολουθούν και οι λοιποί ηθοποιοί. Έχει ενδιαφέρον.

Εμένα πάντως δε πήγε εκεί το μυαλό μου. Λίγο ακραία το σκέφτηκες πιστεύω. Ο χαρακτήρας του Φοίνιξ, όπως τον έχτισε η σκηνοθέτις σε αυτή τη μιάμιση ώρα, δε μου κολλάει να έχει αυτή τη κατάληξη. Καλά, για τη Λολίτα εννοείται έκανε μπαμ και μιας και αναφέρθηκες σε αυτήν, καλύτερη η ταινία του Κιούμπρικ λόγω Τζέιμς Μέισον αλλά η ταινία του Λάιν έχει καλύτερη μουσική λόγω Μορικόνε. Το Λέον όταν το είχα δει δε μου άρεσε αλλά έχουν περάσει αρκετά χρόνια και πρέπει να το ξαναδώ μήπως και αλλάξω άποψη.

Δε νομίζω, εγώ τουλάχιστον δε κατάλαβα κάτι τέτοιο. Μετά την αρνητική φαντασίωση που είχε ο Φοίνιξ, η μικρή τον ξύπνησε και του είπε ότι είναι μια ωραία μέρα και φύγανε μαζί από το καφέ-εστιατόριο. Δεν μου έδωσε να καταλάβω ότι υπήρχε κάτι τέτοιο που μπορούσε να αναπτύξει η σκέψη. Σε άλλη ταινία ας πούμε, όπως το Morte a Venezia (1971), εκεί μου πηγαίνε συνέχεια το μυαλό ότι βλέπω την ιστορία ενός ομοφυλόφιλου παιδεραστή αλλά άλλοι που την έχουν δει μου λένε πως δε κατάλαβα τίποτα. Ίσως είναι γενικότερα η σημερινή κατάσταση που υποπτευόμαστε τα πάντα με το παραμικρό.

Yesterday (2019) Κωμική φαντασίας του Ντάνι Μπόιλ. Άξιος σκηνοθέτης με πολλές καλές ταινίες στο ενεργητικό του πχ. Slumdog Millionaire, 28 Days Later..., 127 Hours κλπ. Υπόθεση: Μετά από μια παγκόσμια διακοπή ρεύματος, ο κόσμος ξέχασε τους Beatles. Σα να μην υπήρξαν ποτέ. Ένας αποτυχημένος μουσικοσυνθέτης είναι ο μόνος που θυμάται τα τραγούδια τους οπότε τα παρουσιάζει ως νέα, δικά του δημιουργήματα και με αυτό το τρόπο γνωρίζει τεράστια επιτυχία. Σαν οπαδός των Beatles, μου άρεσε πάρα πολύ, σε κάποια κομμάτια πραγματικά συγκινήθηκα. Η σκηνή που γνωρίζει τον Τζον Λένον σε ηλικία 78 ετών εξαιρετική. Αξίζει και τη προτείνω. You Were Never Really Here (2017) Δραματικό θρίλερ της Λιν Ράμσεϊ την οποία γνωρίσαμε από το εξαιρετικό We Need to Talk About Kevin. Ο Χοακίν Φοίνιξ δίνει ρέστα ως ένας ψυχολογικά τραυματισμένος βετεράνος με τάσεις αυτοκτονίας, ο οποίος αναλαμβάνει να βρει την απαχθείσα κόρη ενός γερουσιαστή, η οποία έχει εμπλακεί σε κύκλωμα πορνείας. Διαφορετικό θρίλερ από τα συνηθισμένα που αξίζει της προσοχής μας χωρίς όμως να απευθύνεται στο ευρύ κοινό. Προτείνεται. Widows (2018) Δραματικό θρίλερ το οποίο τελικά δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο παρά τη σκηνοθεσία του Στιβ Μακουίν (καμία σχέση με τον παλιό ηθοποιό) ο οποίος είχε κάνει τα πολύ καλά Shame και 12 Years a Slave. Το πρόβλημα μάλλον ήταν στο σενάριο. Ξεχνιέται σχεδόν αμέσως. World War Z (2013) Την είδα για 40 λεπτά. Τόσο άντεξα, μετά την έκλεισα. Ότι έχει να κάνει με ζόμπι έχω αλλεργία και η συγκεκριμένη ταινία δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Πίστευα θα δω κάτι διαφορετικό λόγω σκηνοθέτη Μαρκ Φόρστερ (Stranger Than Fiction, The Kite Runner, Finding Neverland). Τελικά είχα λάθος.

Zulu (1964) Πόλεμος ανάμεσα σε 4.000 Ζουλού της Νότιας Αφρικής και 150 Βρετανούς στρατιώτες. Οι Βρετανοί οπλισμένοι με καλά πολεμοφόδια και κουράγιο στο τέλος αποδείχτηκαν αξιοπρεπείς. Ακόμα και οι Ζουλού τους παραδέχτηκαν. Την αφήγηση της ταινίας ανέλαβε ο Ρίτσαρντ Μπάρτον. Από τις πρώτες ταινίες που ο Μάικλ Κέιν είχε βασικό ρόλο. Προτείνεται. Mimi wo sumaseba (1995) "Ο Ψίθυρος της Καρδιάς". Κινούμενο σχέδιο από Ιαπωνία σε σενάριο του Χαγιάο Μιγιαζάκι που φέτος κέρδισε όσκαρ για τη ταινία "Το αγόρι και ο ερωδιός". Περισσότερο ρομαντικό δράμα μου φάνηκε που αποφεύγω αυτό το είδος. Προσωπικά βαρέθηκα αν και μπορεί σε άλλους να αρέσει. Η κορυφαία στιγμή του Μιγιαζάκι πιστεύω είναι το "Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων".

Youth (2015) Πολύ καλή δραματική ταινία του Πάολο Σορρεντίνο η οποία αφορά στη φιλία ενός συνταξιοδοτημένου συνθέτη και ενός κινηματογραφικού σκηνοθέτη. Βρισκόμενοι σε ένα ξενοδοχείο στις Άλπεις, γνωρίζουν κι άλλα άτομα που προσπαθούν να βγουν από το τέλμα που τους έχει φέρει η ζωή. Πολύ καλές ερμηνείες χωρίς να υπάρχει κάτι το ξεχωριστό. Κυλάει πολύ καλά η ώρα. Αξίζει. Where the Wild Things Are (2009) Έχασα το ενδιαφέρον από πολύ νωρίς. Κρίμα γιατί ο σκηνοθέτης έχει κάνει τα εξαιρετικά Being John Malkovich και Adaptation. οπότε περίμενα κάτι καλύτερο. Ίσως να αξίζει για μικρές ηλικίες.

Alexis Zorbas (1964) Πολύ καλή ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη. Οι ηθοποιοί έδωσαν ρέστα, κυρίως ο Άντονι Κουίν και η Λίλα Κέντροβα. Ο Κουίν, τις λίγες λέξεις που είπε στα ελληνικά τις είπε με καλή προφορά. Μου άρεσε και είναι κρίμα που δε βγαίνουν πια διεθνώς τέτοιες παραγωγές παρά μόνο σαχλαμάρες τύπου "My big fat greek wedding". Κέρδισε 3 όσκαρ, ήταν υποψήφια για άλλα 4. Προτείνεται. Zelig (1983) Ψευδό-ντοκιμαντέρ του Γούντι Άλεν αναφορικά με έναν άνδρα που μιμείται τους γύρω του ως τρόπος ζωής. Βαρέθηκα και περίπου στα μισά το έκλεισα. Έχω δει και καλύτερες από τον Άλεν.

Willow (1988) Ταινία δράσης του Ρον Χάουαρντ σε σενάριο-παραγωγή Τζορτζ Λούκας. Τίποτα ιδιαίτερο το παραμύθι που σκαρφίστηκαν αν και έχει λίγα καλά στοιχεία. Όπως η ερμηνεία του Warwick Davis, η όμορφη παρουσία της Joanne Whalley και φυσικά η μουσική του αδικοχαμένου James Horner. Δε θα τη ξανάβλεπα. What's Up, Doc? (1972) Κωμωδία του Πίτερ Μπογκντάνοβιτς που όμως αποδείχτηκε σαχλαμάρα. Βέβαια, δεν είμαι έτσι κι αλλιώς οπαδός του screwball οπότε δεν είμαι κατάλληλος να τη κρίνω αντικειμενικά. Παρατηρώ ότι η Στρέιζαντ ήταν μια χαρά εμφανίσιμη στα νιάτα της. Omoide no Marnie (2014) "When Marnie Was There". Κινούμενο σχέδιο, πολύ καλό, από την Ιαπωνία με ενδιαφέρουσα υπόθεση και όμορφο φινάλε. Έκανε μικρή κοιλιά προς τη μέση αλλά στη πορεία αποζημίωσε. Υποψήφια για όσκαρ εκείνη τη χρονιά αλλά έχασε από το πολύ καλύτερο Inside Out.

Ôkami kodomo no Ame to Yuki (2012) "Wolf Children". Ιαπωνικό κινούμενο σχέδιο στο οποίο μια γυναίκα, μετά το χαμό του λυκανθρώπου συζύγου της, προσπαθεί να μεγαλώσει τα δύο παιδιά της που, μεγαλώνοντας, παθαίνουν κρίση ταυτότητας. Θέλουν να ζήσουν σαν λύκοι ή σαν άνθρωποι; Συμπαθητική. We Were Soldiers (2002) Πολεμική ταινία που αναφέρεται στις πρώτες μάχες που δώσανε οι Αμερικάνοι στο Βιετνάμ με τους φόβους και τις αγωνίες που είχαν για το αν θα επιστρέψουν. Τίποτα ιδιαίτερο. We're No Angels (1955) Κωμωδία σχετικά με τρεις δραπέτες που κρύβονται σε ένα σπίτι και την οικογένεια που ζει εκεί και τους συντηρεί. Στο πέρασμα του καιρού, προσπαθούν οι δραπέτες να ανταποδώσουν στη καλοσύνη της οικογένειας σε διάφορες κρίσεις που προκύπτουν. Απολαυστικοί οι πρωταγωνιστές αλλά ως ταινία απέχει στο να δώσει κάτι αξιομνημόνευτο.

Warrior (2011) Αθλητικό δράμα στο οποίο δύο αδέλφια, αποξενωμένα, έρχονται αντιμέτωπα σε αγώνα πάλης ενώ παράλληλα προσπαθεί ο πατέρας τους, πρώην αλκοολικός και εκπαιδευτής στον έναν από τους δύο, να έρθει πιο κοντά τους. Εξαιρετικές ερμηνείες από τους Τομ Χάρντι και Νικ Νόλτε, εξαιρετικά σκηνοθετημένες και με αγωνία οι σκηνές πάλης, δακρύβρεχτο φινάλε. Άξιζε περισσότερα βραβεία κατά τη γνώμη μου. Προτείνεται. Suna no onna (1964) "Γυναίκα στους αμμόλοφους". Αριστουργηματικό θρίλερ επιβίωσης που έχει να κάνει με έναν άνδρα και μια γυναίκα, παγιδευμένοι σε ένα ξύλινο σπίτι σε αμμόλοφους και σε ομηρία από χωρικούς κοντινής περιοχής οι οποίοι τους παραθέτουν συχνά εφόδια για να τους κρατάνε στη ζωή. Big brother πολύ πριν το τηλεοπτικό big brother. Απίστευτο και το φινάλε. Άδικα έχασε το όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Αξίζει πολύ.

When the Wind Blows (1986) Εξαιρετικό δραματικό κινούμενο σχέδιο που αφορά σε ένα ηλικιωμένο βρετανικό ζευγάρι που επιβιώνει σε πρώτη φάση από τις συνέπειες των πυρηνικών όπλων ενώ αντιλαμβάνονται πως έχουν αλλάξει οι καιροί σε σχέση με τα όπλα που υπήρχαν κατά τον Β' Π.Π. Ανατριχιαστικό! War Horse (2011) Καλή ταινία από τον Σπίλμπεργκ σχετικά με ένα γεροδεμένο άλογο που άλλαξε, λόγω συνθηκών, πολλές φορές ιδιοκτήτες μέχρι να καταλήξει στον αρχικό. Ενδιαφέρουσα, περνά άνετα η ώρα και με εξαιρετική φωτογραφία από τον Γιάνους Καμίνσκι. Ξεκίνησα επίσης για να δω τις What We Do in the Shadows του 2014 και Where Eagles Dare του 1968 αλλά τις παράτησα και τις δύο στη μέση. Στη μεν πρώτη έβγαζε χιούμορ που δεν ήταν στο γούστο μου, στη δε δεύτερη απλά βαρέθηκα.

Veronica Guerin (2003) Αληθινή ιστορία σχετικά με μια δημοσιογράφο στην Ιρλανδία που ξεμπρόστιασε εμπόρους ναρκωτικών αλλά το πλήρωσε με τη ζωή της. Λόγω της πραγματικής ιστορίας έχει ενδιαφέρον αλλά η σκηνοθεσία της ταινίας αδιάφορη. Μέτρια και η ανάπτυξη χαρακτήρων. Γενικώς όχι κακή. Watership Down (1978) Δραματικό κινούμενο σχέδιο. Το είδα επειδή μου είχαν αρέσει τα Άρρωστα Σκυλιά του ίδιου σκηνοθέτη. Μου φάνηκε καλή αλλά θα μπορούσε και πολύ καλύτερη. Κάπου στη μέση έκανε κοιλιά και το φινάλε δεν ήταν αρκετά δυναμικό. Κατά τα άλλα αξίζει και αποτελεί μια διαφορετική και ιδιαίτερη επιλογή σε κινούμενο σχέδιο με άριστη ατμόσφαιρα.

Umberto D. (1952) Πολύ καλή ταινία του Βιτόριο Ντε Σίκα στην οποία βλέπουμε έναν συνταξιούχο άνδρα με το σκύλο του να γυρίζει τη Ρώμη ζητώντας οικονομική βοήθεια από γνωστούς και φίλους καθώς δεν του φτάνει η πενιχρή του σύνταξη ούτε για το ενοίκιο. Ήταν η μοναδική ερμηνεία της ζωής του πρωταγωνιστή Κάρλο Μπατίστι και κρίμα που δεν έπαιξε κι αλλού γιατί ήταν πάρα πολύ καλός. Στο πρόσωπό του φαινόταν όλος ο καημός και η απόγνωση του να είναι κανείς συνταξιούχος στην Ιταλία εκείνων των χρόνων. Δε φτάνει το αριστούργημα "Κλέφτης Ποδηλάτων" αλλά σίγουρα αξίζει. Θα δω κι άλλες του Ντε Σίκα. Walkabout (1971) Ένα αγόρι και ένα κορίτσι εγκαταλελειμμένα σε μια μακρινή επαρχία της Αυστραλίας προσπαθούν να επιβιώσουν με τη βοήθεια ενός μαύρου ιθαγενή. Ενδιαφέρουσα ταινία με πολύ καλή φωτογραφία από τον Νίκολας Ρόεγκ. Περνά η ώρα. Upgrade (2018) Με κράτησε λόγω της υπόθεσης αλλά κάπως μου ερχόταν στη μνήμη το Matrix. Όχι ότι δεν ήταν καλή αλλά τελικά δε μου φάνηκε πρωτότυπη όπως περίμενα. Μετά από μια μέρα δε θυμάμαι πολλά πράγματα από τη ταινία. Έτσι κι έτσι.

Victim (1961) Δράμα από Αγγλία που έχει να κάνει με έναν κρυφο-ομοφυλόφιλο δικηγόρο, ο οποίος ρισκάρει τη καριέρα του για να αποκαλυφθούν οι δράστες που οδήγησαν σε αυτοκτονία έναν νεαρό, επίσης ομοφυλόφιλο, άνδρα. Η ταινία προσπάθησε να προβληματίσει το κοινό της τότε εποχής ότι ο νόμος περί ποινικοποίησης της ομοφυλοφιλίας δε φέρνει καλά αποτελέσματα ενώ μπορεί να είναι η χαρά του κάθε εκβιαστή. Μπροστά από την εποχή της, αξίζει και σήμερα. Us (2019) Θρίλερ κενό περιεχομένου που παρά τη καλή σκηνοθεσία θάβεται λόγω σεναρίου. Απορρίψτε τη.

Triangle (2009) Πρωτότυπο θρίλερ επιστ. φαντασίας που, αν και έχει κάποια κενά το σενάριο, βλέπεται με ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Δεν ανήκει πάντως στις ταινίες που μένουν για καιρό στη μνήμη. Ugetsu monogatari (1953) Από τις λίγες φορές που μου φάνηκε τόσο αδιάφορη μια ταινία που τη παράτησα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν έχει τους οπαδούς της. Ήδη στο imdb μετράνε κατά μέσο όρο 26 χιλιάδες που τη θεωρούν αριστούργημα.

Deux jours, une nuit (2014) Πολύ καλή ταινία των Ζαν Πιέρ και Λυκ Νταρντέν στο οποίο μια γυναίκα πληροφορείται ότι θα απολυθεί από την εταιρεία λόγω του γεγονότος ότι ο εργοδότης έκανε ψηφοφορία με τους υπόλοιπους εργαζόμενους για το αν θέλουν να τη διατηρήσουν ως υπάλληλο ή να πάρουν ένα σεβαστό μπόνους. Και επιλέξανε το δεύτερο. Η γυναίκα, λοιπόν, δεν το βάζει κάτω και κάνει αγώνα δρόμου να τους αλλάξει τη γνώμη σε ένα σ/κ. Η ταινία δε χρυσώνει το χάπι, ειδικά στο φινάλε, και δείχνει πως παρά την ανθρωπιά που υπάρχει σε ορισμένους συναδέλφους της, πρωταγωνιστεί το σκληρό πρόσωπο του εργοδότη. Αξίζει πολύ. Unfaithfully Yours (1948) Πετυχημένη κωμωδία του Πρέστον Στάρτζες στην οποία ένας άνδρας νομίζει πως η γυναίκα του είναι άπιστη και φαντάζεται τρόπους να τη ξεφορτωθεί. Όταν έρθει η ώρα να έρθουν σε εφαρμογή τα σχέδιά του αποτυγχάνει με χαρακτηριστικό τρόπο. Ο Ρεξ Χάρισον δίνει ρέστα. Αξίζει.

Under the Skin (2013) Περίεργη ταινία θρίλερ που έχει εξαιρετική ατμόσφαιρα και σε βάζει πολύ καλά στο κλίμα αλλά κάτι δε πήγε καλά στο σενάριο. Ειδικά το φινάλε ήταν σε λάθος κατεύθυνση. Η Σκάρλετ Γιόχανσον ήταν καλή στο ρόλο της πλανεύτρας μοναχικών ανδρών. Village of the Damned (1960) Θρίλερ σχετικά με παιδιά που αποδεικνύονται εξωγήινα και προσπαθούν να επιβληθούν με σκοτεινές δυνάμεις σε ενηλίκους. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Ο Τζορτζ Σάντερς έχει παίξει και καλύτερα σε άλλες ταινίες. Ο Τζον Κάρπεντερ κάτι είδε σε αυτή τη ταινία και γύρισε ριμέικ μετά από 35 χρόνια αλλά όχι ιδιαίτερα επιτυχημένο.

Valkyrie (2008) Αρκετά καλή ταινία που αφορούσε στις δραματικές προσπάθειες μιας ομάδας ανθρώπων να ανατρέψουν τον Χίτλερ αλλά τελικά δε κατάφεραν πολλά πράγματα. Καλές οι σκηνές αγωνίας και καλοδουλεμένοι οι χαρακτήρες από γνωστούς ηθοποιούς. Θα μπορούσε όμως και καλύτερα ώστε να προβληματίσει κάπως μετά τη θέαση. Victoria & Abdul (2017) Καλή. Αφορά στις σχέσεις μεταξύ της βασίλισσας Βικτωρίας και ενός Ινδού υπηρέτη κατά τον 19ο αιώνα. Η φιλία μαζί του την οδήγησε να αναθεωρήσει αρκετά πράγματα στη ζωή της. Η Τζούντι Ντεντς εξαιρετική.

True Grit (1969) Το μοναδικό όσκαρ που κέρδισε ο Τζον Γουέην παίζοντας περίπου την ίδια ερμηνεία με τις περισσότερες ταινίες που ήταν πρωταγωνιστής οπότε μάλλον του το δώσανε σαν τιμητικό. Η ταινία ήταν πολύ καλή, σκηνοθετημένη από τον έμπειρο Χένρι Χαθαγουέι και ευτυχώς κρατάει το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος σε αντίθεση με άλλα γουέστερν που δε βλέπονται πια. Σε μικρούς ρόλους οι Ρόμπερτ Ντυβάλ και Ντένις Χόπερ. Είχα δει και την ταινία του 2010 των αδελφών Κόεν όταν είχε βγει αλλά μου είχε αφήσει μέτριες εντυπώσεις και τώρα δε μπορώ να τη θυμηθώ καθόλου. Η πρωτότυπη έκδοση με τον Γουέην σίγουρα είναι καλύτερη. Προτείνεται. Vals Im Bashir (2008) Ντοκιμαντέρ σε μορφή κινουμένου σχεδίου που έχει να κάνει με συνεντεύξεις Ισραηλινών βετεράνων σχετικά με τις μνήμες τους από τον πόλεμο Ισραήλ-Λιβάνου που μπορεί να σημαίνει πολλά για τους Ισραηλινούς θεατές αλλά μάλλον ελάχιστα για οποιουσδήποτε άλλους. Μου φάνηκε αδιάφορο.