Γεια χαρά και συγχαρητήρια για τις γνώσεις σας.
Μια κι η ελπίδα πεθαίνει τελευταια θα δοκιμάσω κι εγώ την τύχη μου, αν και χλωμό το βλέπω.
Ανάμεσα στις πάμπλολλες ταινίες που δε θυμάμαι, αυτό τον καιρό με παιδεύει μια που είχα δει σε βιντεοκασέτα στα ογδόντας. Θυμάμαι το ράφι στο βίντεοκλάμπ, αλλά όχι πολλά παραπάνω. Ήταν σαν παιδικό θρύλερ. Στο εξώφυλλο πρέπει να υπήρχε ένα παλιό σπίτι στην άκρη ενός γκρεμού, όπου γίνονταν όλα.
Νομίζω ότι υπήρχε ένα καλό φάντασμα και κάποια κακή δύναμη, αλλά δε θέλω να επιστρατεύσω τη δημιουργική μου μνήμη για περισσότερα και μπερδέψω όποιον τυχόν θυμάται την ταινία. Αλλά ίσως ήταν η ψυχή ενός παιδιού ή της μητέρας του ή...
πάντως είχε αισθηση περισσότερο παραμυθιού παρά τρόμου. Και με ευτυχισμένο τέλος.