Κάτι δικό σας...που έχετε γράψει και σας εκφράζει

Περπατώντας στο δρόμο ένα απαλό αεράκι με διαπέρασε...

Σταμάτησα για λίγο και το πρόσωπό μου χαμογέλασε!

Μα η χαρά μου δεν κράτησε πολύ...

 

Σύννεφα μαύρα παντού και βροχή!

Μες στη βιασύνη μου η θύμισή σου ήταν αρκετή,

πέρα απ' τα σύννεφα να μαυρίσει και η δικιά μου ψυχή...

Σκέπαστρο έψαχνα να βρω απεγνωσμένα

με τις ψιχάλες και τα δάκρυα να πέφτουν μανιασμένα...

Σε ένα μαγαζί μπήκα και στάθηκα,

στο τσιγάρο, στο ποτό και στις σκέψεις μου χάθηκα...

 

Πως πέρασε η ώρα και νύχτωσε;

Η βροχή σταμάτησε! Η πόλη κοιμάται!

Της επιστροφής το δρόμο παίρνω πίσω

χωρίς όμως σε εσένα ξανά να γυρίσω...

Σιμωσε αποψε η νυχτιά,

θελησε να μου κανει συντροφιά!

Με ρωτησε γιατι ειναι η αγκαλια μου άδεια,

ποια περιμενω τοσα βράδια!

Για ποια το δακρυ μου κυλάει,

για ποια το συμπαν τραγουδάει!

Ειπε θα παει να τη βρει,

δικα μου λογια αγαπης να της πει!

Και πριν ο ηλιος ανατείλει,

στην αγκαλια μου θα τη στείλει!

Έφυγαν τα χελιδόνια. Έφυγε το καλοκαίρι...

Έφυγαν τα λαμπερά αστέρια του ουρανού...

Έφυγες κι εσύ που μου κράταγες γλυκά το χέρι...

 

Έρχονται οι μελαγχολικές και γκρίζες βροχές του Φθινοπώρου...

Έρχονται οι Αγέρηδες και το βαρύ ψύχος του Χειμώνα...

Και η καρδιά μου που έμεινε ολάκερη γυμνή.

Σαν τα φύλλα που πέφτουν από μια ανεμώνα.

 

Μάταια ψάχνω στην έρημο της ψυχής σου για βοήθεια.

Ένα ρούχο να φορέσω. Ένα παλτό για να κρύψει την γύμνια...

Να ζεστάνει το κορμί μου που άφησες άδειο παίρνοντας

για πάντα μαζί σου ότι είχα και ένιωθα για σένα...

Ένα ρεφρέν τραγούδησέ μου.

Μερικά στιχάκια απήγγειλέ μου...

 

Στον παράδεισο στείλε με αγγελέ μου!

Στα σύννεφα ταξίδεψέ με ουρανέ μου!

 

Μία σου ματιά η πηγή της ζωής μου.

Ένα σου χαμόγελο ο καθρέφτης της ψυχής μου...

 

Σαν πειρατής ήρθες να με κατακτήσεις.

Τα δάκρυα και τον πόνο μου μονομιάς

για πάντα να σβήσεις...

Το γράψιμο είναι τρομερή εκτόνωση...Κατά καιρούς γράφω διάφορα..Εύθυμα μελαγχολικά...Λυπητερά...Σαν στιχάκια από τραγούδια...Τραγούδια που αγαπήσαμε και χιλιοακούσαμε...Που κλάψαμε μαζί τους...Μόνοι μας ή στον ώμου κάποιού άλλου...Που γελάσαμε...Που υψώσαμε τα χέρια στο στάδιο...Στην αρένα του παρορμητισμού...Γλυκιά η νιότη...και δροσερή...σαν τις πρώτες φθινοπωρινές σταγόνες στα φύλλα που αγκαλιάζουν τους δρόμους καθώς πέφτουν...Και οι σκέψεις?Τα όνειρα?Οι αναμνήσεις?Πόσα ακόμα έχουμε να ζήσουμε...Πόσα έχω να υλοποιήσω...να ταξιδέψω στα μέρη της ευδαιμονίας μου που μόνο εκεί θα αισθανθώ ζεστασιά...Η γάτα κουλουριάστηκε μπροστά στο παράθυρο..Κι εγώ..κοιτάζω έξω τη μέρα που φεύγει με μια κούπα ζεστό καφέ...Πώς περνάει ο καιρός...Τα χέρια μου ζεστάθηκαν...αλλά πιο πολύ θέλω να ζεστάνω τους ανθρώπους που έχω γύρω μου...Μοναχικός περπατάει...Κοντοστέκεται για λίγο..ανάβει το τσιγάρο του και πορεύεται...Άραγε να νιώθει μοναξιά?Να πηγαίνει σ'ένα σπίτι που θα τον περιμένει κάποιος άλλος?Μονάχοι πορευόμαστε...Και αποκτάμε εμπειρίες..Που θα κληρονομήσουμε..που θα κληροδοτήσουμε..Η λάμπα έξω τρεμοπαίζει...Και η ψυχή μου το μυαλό μου τρεμοπαίζουν μαζί..στο ρυθμό κάποιας απαλής soul..κάποιων blues που πρωτοχορέψαμε αγκαλιά κάτω από τα αστέρια..ξυπόλυτοι..υπνωτισμένοι..μαγεμένοι..Πόση ομορφιά κρύβουν τα πιο απλά πράγματα?Πόση ομορφιά υπάρχει γύρω μας και το μόνο που βλέπουμε είναι το αόρατο τοίχος που την περιβάλλει το υποσεινήδητό μας?Πόσο όμορφο είναι να είμαστε αισιόδοξοι...να τραβάμε τα βέλη απ'τη φαρέτρα των ονείρων μας και να πετυχαίνουμε τον στόχο?Πόσο θα υπομένουμε τα λάθη μας μέχρι να ανακαλύψουμε ότι αδικηθήκαμε..ότι δεν παλέψαμε στη μάχη με κατάλληλα όπλα...ότι όντως φταίγαμε?Αααχ τα μάτια μου κλείνουν...Ελπίζω να μου ξημερώσει μια καλύτερη μέρα ο Θεός...Η μέρα που θα ρθει και θα γίνει γλυκιά ανάμνηση του χθες...Για να την έχω πάντα χαραγμένη...Να μην την ξεχάσω ποτέ...Μέρα λαμπερή...σαν το φως των ματιών σου...Πόση αλήθεια κρύβουν άραγε?Πόσα δεν ξέρω?Ίσως να μάθω κάποτε..Ίσως..

 

 

ΥΓ...Τώρα μου'ρθαν..Άλλα ξεκίνησα να γράψω άλλα έγραψα..Να'στε καλά!Και να γράφετε συχνά!

 

 

EDIT μετά από ώρες: αναθεματιασμένο captain morgan.. :O

Αλήθεια έχεις δοκιμάσει ποτέ να αφήσεις τον κόσμο πίσω; Όσο πιο μακριά γίνεται...

Να αφεθείς στην μαγεία της μοναξιάς σου. Να βαδίσεις στα απύθμενα μονοπάτια της καρδιάς σου... Να διασχίσεις την έρημο της ψυχής σου που ταλαντεύεται ανάμεσα σε 2 κόσμους... 2 κόσμους που άθελά σου έχεις χωρίσει μα που και ουδέποτε θα καταφέρουν να συνυπάρξουν. Βγες έξω από το κορμί σου που τόσο πολύ σε περιορίζει και ταξίδεψε στο διάστημα δίχως τα όρια χώρου και χρόνου.

Γεύσου λίγο από το νερό της θάλασσας και νιώσε το κάλεσμα του Ποσειδώνα.

Αφέσου στη δίνη του απαλού αέρα και άκουσε μέσα από αυτόν τις κραυγές του Αιόλου.

Αντίκρυσε τα φωτεινά αστέρια του Ουρανού και μέσα από τη λάμψη τους θα αισθανθείς αυτή την άσβεστη φλόγα που σου ζεσταίνει τη καρδιά.

Γέμισε τη χούφτα σου με λίγο χώμα... Μύρισε το και πάρε λίγη από τη δύναμη που αναβλύζει από τη Γη.

Ίσως με αυτά που σου λεω να καταφέρεις να περάσεις στην άλλη διάσταση...

Ίσως όμως να μην μπορέσεις να το καταφέρεις και ποτέ...

Μην ξεχάσεις όμως ποτέ την πραγματικότητα που μπορεί και σου προσφέρει αυτό το όνειρο...

Ένα όνειρο που κανείς δεν μπορεί να σου απαγορεύσει να ελπίζεις,να ζεις και να ονειρεύεσαι...

Αγκάλιασέ με γερά και μη με αφήσεις...

Αγκάλιασέ με και καθόλου να μη μου μιλήσεις...

Αγκάλιασέ με και άκουσε την γρήγορη αναπνοή μου...

Αγκάλιασέ με και γείρε να σου δώσω το ζεστό φιλί μου...

Αγκάλιασέ με όπως με αγκάλιασες στην πρώτη μας φορά...

Αγκάλιασέ με και διώξε πόνους,καημούς και συμφορά...

Αγκάλιασέ με και ας κοιτάξουμε για τελευταία φορά το ολόγιομο φεγγάρι...

Αγκάλιασέ με γιατί το πρώτο φως της μέρας πάλι μαζί του θα έρθει να σε πάρει...

 

Μακάρι να 'ξερες πόσο άδειες είναι οι νύχτες χωρίς εσένα...

Ενα λουλουδι ποτισα μηπως και ξανανθισει με ονειρα ξεδειψασε και μου πε πως θ' ανθισει.

Μια αγκαλια μου ζητησε πριν ερθει παλι η νυχτα και χρωματα φανταστηκα πως το πρωι θα εχει.

Γεμισε αστερια ο ουρανος,ξενυχτησα ψαχνοντας τη μορφη σου λιγο να μου δειξουν.

Γιατι τ' αστερια δε σου δειχνουν το δρομο μου?

Τωρα η νυχτα φευγει μακρια κι αν ποτε φυγω μαζι της παντα θα υπαρχει ενα αστερι να σε κοιταζει..

 

για την ευγενία..

Ζουμε μοναδικες στιγμες....

Μονο αυτο εχω να πω

Πάλι αισθάνεσαι ερωτευμένος ύστερα από τόσο καιρό.

Τόσο καιρό που γύρναγες σαν ξένος...

Χάνεις την Γη κάτω από τα πόδια σου όταν τη βλέπεις.

Στη Γη που κάποτε τίποτα δεν μπορούσε να σε ταρακουνήσει...

Δεν μπορείς να αρθρώσεις έστω μια λέξη όταν σου λεει ένα απλό "Γεια".

Να τη βλέπεις να χάνεται στο βάθος χωρίς να της έχεις πει τίποτα από όσα αισθάνεσαι...

Ανεπαίσθητα βρίσκεις τον εαυτό σου να χαμογελάει όταν τη σκέφτεσαι.

Έπειτα να σκύβεις το κεφάλι και χαρούμενος να συνεχίζεις τη δουλειά σου...

Ταξιδεύεις μαζί της σε μέρη μακρινά κι ονειρεμένα.

Μέρη που έβλεπες μόνος σου τις νύχτες στον ουρανό...

Στριφογυρίζεις τα βράδυα στο κρεββάτι και δεν έχεις καταφέρει να κλείσεις μάτι.

Αλλά θα έχεις χορτάσει από ζωή και χαρά... Όταν θα ξέρεις ήδη πως κάποια σε αυτό το κόσμο θα σε ποθεί όπως κι εσύ...

 

Είσαι σίγουρος για όλα αυτά τα συναισθήματα που ξεχειλίζουν από το κορμί σου σαν άγριοι χείμαρροι;

Ή... ή μήπως είναι άλλο ένα παιχνίδι του μυαλού και της καρδιάς σου;

Ένα παιχνίδι από αυτά που αρκετές φορές νοστάλγησες και φοβήθηκες πως ποτέ δεν θα ξαναζήσεις...

Μα τι σου λεω όμως! Γιατί να σε βασανίζω με τέτοια ερωτήματα;

Αφέσου ελεύθερος και νιώσε τη μαγεία...

Τα ματια σου βουρκώσανε,

οι αγαπες σε προδώσανε!

Σε θελουν μονο για χαρά,

και 'συ τους παιρνεις σοβαρά!

Ο κοσμος αδικος μαζι σου,

κανεις δεν βλεπει στη ψυχη σου!

Ολοι αχαριστοι εγωιστές,

της καρδιας σου οι ληστές!

Μην κλαις πια, μην τυραννιέσαι,

μπροστα μας ειναι τα καλα και μην τ' αρνιέσαι!

Στο καινουργιο μου το σπιτι μπήκα,

παλιε ερωτα μου δεν σε βρήκα!

Το αρωμα σου δεν μυριζει στο σαλόνι,

καπου αλλου θα εισαι πλεον μόνη!

Τη μορφη σου ο καθρεπης δεν γνωρίζει,

για αψυχο πραγμα το προσωπο σου θα νομίζει!

Το γελιο σου δεν θα ακουγεται οπως και πρώτα,

ματαια θα περιμενω χτυπηματα στην πόρτα!

Ξύπνησα..Και είδα τον ήλιο να ανατέλλει...Πλημμύρισε με φως τα όνειρά μου...Διάχυτο, καθαρό..λευκό..Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε ''προχώρα και μην σε νοιάζει τίποτα''..Και τράβηξα τον ονειροπαρμένο δρόμο μου..με τον σάκο του άγνωστου προορισμού στην πλάτη..Προχώρησα μπροστά..Χωρίς να κοιτάξω ούτε μια φορά πίσω μου..Κοντοστάθηκα και δάκρυσα..Σκέφτηκα πού πηγαίνω μόνη μου..με μόνη παρέα τον σάκο μου...Και μετά από λίγο θυμήθηκα: στο άγνωστο..Πώς είναι το άγνωστο?Είναι κάτι που μπορεί να φανταστεί το ανθρώπινο μυαλό?Είναι ένα κράμα από τόπους, συναισθήματα, συγκυρίες?Πώς να είναι άραγε?Έχει πόρτα να εισέλθω στον κόσμο του?Έχει κάποιον να με περιμένει με τα κλειδιά στο χέρι?Ή και πάλι μόνη θα βρεθώ ψάχνοντας για αντικλείδι?Μήπως να μην τραβήξω μπροστά?Μήπως, λέω, να κάνω πίσω?Μα τώρα έφτασα στη μέση..Πώς να απαρνηθώ την αδίστακτη περιέργειά μου?Πώς να ικανοποιήσω τη δίψα μου?Και δεν υπάρχει όαση πουθενά στη μέση αυτή της ερήμου..Ο ήλιος καίει..Ο ίδιος ο ήλιος που μου είπε να χαράξω αυτή τη ρότα..Ποια ρότα μωρέ..εγώ είμαι στην έρημο και όχι στον ωκεανό...Αλλά μήπως κάνω λάθος?Έχω παραισθήσεις..Κάτι αγγίζουν οι άκρες των δαχτύλων μου...Ένα πορτοκαλί σωσίβιο?Πώς βρέθηκε αυτό εδώ?Ή μάλλον, πώς βρέθηκα εγώ σε αυτό το βαθύ, απέραντο μπλέ που μοιάζει με θάλασσα...?Κοίταξα ψηλά στον ουρανό και ένας ήλιος μου έβγαζε έξω τη γλώσσα..Όχι δεν πρόκειται να σου κάνω το χατήρι άθλιο αστέρι του ουρανού..Εσύ κάποτε θα σβήσεις..Εγώ όμως θα είμαι εδώ...έστω και χωρίς το σώμα μου...Δεν πρόκειται να τα παρατήσω τώρα..Με ακούς?Και εκεί είναι που έσκασε το κύμα πάνω μου και με παρέσυρε στη στεριά...Άμμος..Ακούμπισα και αναγάλιασα...Γη..Γη..Τόση αλμύρα στα χείλη..και πού να ξαποστάσω να πιω νερό...Και πέρασα τόσες μέρες μόνη μου..Νύχτωνε και φοβόμουν..Φοβόμουν πολύ..Κοιτούσα τα αστέρια και έψαχνα τη μορφή σου...Με όσο μυαλό μου είχε απομείνει...Σάλταρα..Τρελάθηκα...Και έκλαψα...Και ήπια τα δάκρυά μου και ξεδίψασα...Πώς δεν το'χα σκεφτεί νωρίτερα..Έπιασε και ένα αεράκι..τι αεράκι δηλαδή..παγώνω...Γιατί να μην σ'έχω εδώ δίπλα μου...?Τώρα...Τώρα μ'ακούς?Κάτι λαμπυρίζει στον ορίζοντα..Φεύγω από τον κόσμο...Κάτι παράξενο...Γιατί να παραδοθώ τώρα?Κάτι που δεν μπορώ να συλλάβω...Φεύγω...Αποκοιμιέμαι..και...Ανοίγω τα μάτια μου..Κάποιος με κοιτάζει..μάλλον με εξετάζει..."Ποιος ο προορισμός σου?'' με ρωτάει...Και δεν απάντησα ''το άγνωστο''..Απάντησα την αγκαλιά του..Μετά από τόσο φόβο...τόσα κύματα...τόσες ψευδαισθήσεις...Ένιωσα ότι ήταν το μόνο σίγουρο, αληθινό, ζεστό και τρυφερό μέρος που θα μπορούσα να εγκατασταθώ..Να φωλιάσω..Γιατί όταν έχεις όλη την αμμουδιά..αν σου πάρουν ένα κόκκο δεν πρόκειται να το καταλάβεις..Όταν όμως μέσα σε όλο το ''άγνωστο'' χάσεις το μοναδικό ''γνωστό''...θα το καταλάβεις..Και θα πονέσει...Και όσα ταξίδια και αν κάνεις..πάντα θα γυρίζεις πίσω...

Καιρό είχα να σου γράψω και μου έχει λείψει...

Μου έχει λείψει το γλυκό σου πρόσωπο που στο άκουσμα μερικών στοίχων χαμογελούσε. Που το κεφάλι έσκυβες και ερχόσουν να βυθιστείς στην αγκαλιά μου ξεχνώντας μονομιάς κάθε τι που σε τυραννούσε. Δεν ξέρω ακόμα γιατί σου γράφω... Είναι μια ανόητη και χαζή στιγμή αδυναμίας;

Είναι η νοσταλγία που τόσο έντονα σε θυμίζει ή μήπως είναι τα σημάδια ενός μελαγχολικού χειμώνα που έρχεται να ναρκώσει την καρδιά μου; Δεν ξέρω μάτια μου και μάλλον ποτέ δεν θα μάθω!

Δεν θέλω να μάθω γιατί θα χάσω κάθε δικαίωμα να ονειρεύομαι εσένα. Όνειρα που με στοιχειώνουν κάθε λεπτό ακόμα κι όταν δεν κοιμάμαι. Φοβάμαι πως θα σε απαρνηθώ αν μάθω την αλήθεια που τόσο καλά κρύβω μέσα μου τόσο καιρό...

Να απαρνηθώ όμως τι μάτια μου; Εσένα που τόσο πολύ αγάπησα; Εσένα που αντιστοίχισα με κάθε μου απλή και καθημερινή συνήθεια; Εσένα που ακόμα παίρνω ζωή και οξυγόνο από τον Ήλιο που μου άφησες να αργοπεθαίνει...

Ακόμα σου γράφω μάτια μου... Κι ας μη σου τα στέλνω...

Τα κρατάω φυλαγμένα στη δικιά μου τη γωνίτσα για παρηγοριά.

Μη τυχόν και τα κάψεις όπως έκανες με τη δικιά μου τη καρδιά...

Η ψυχη σου πού πηγαίνει, πού γυρνάει,

κι εχει αφησει τη δικη μου, μονη να πονάει!

Η αγαπη που μου αφησες τελειώνει,

οπως ενα κερι στην εκκλησιά που λιώνει!

Μια δικη σου λέξη,

περιμενω ως που να φέξει!

Ενα δικό σου χάδι,

περιμένω στο σκοτάδι!

Η αυγη θ' αργησει να επιστρέψει,

μεχρι να βγαλω απ' το νου, καθε δικη σου σκέψη!

Οξυγόνο μια ματιά σου μόνο,

το αγγιγμα σου και το χάδι,

ζητώ στην προσευχη μου κάθε βράδυ!

Και 'συ αδιαφορα μιλάς μάζι μου,

ουτε φαντάζεσαι πως είσαι η ψυχή μου!

Να, απο μπροστα μου παλι θα περάσεις,

ένα "Γεια σου" θα μου πεις, θα προσπεράσεις!

Τι κι αν έχει ξημερώσει. Ακόμα βλέπω αυτή τη φλόγα στα δυο σου τα μάτια...

Ένα λαμπερό χαμόγελο να υπερκαλύπτει το φως του Ήλιου...

Το άρωμά σου με ταξιδεύει εκεί κοντά σου.

Στην πλάνα αγκαλιά σου που αναζήτησα χαμένα χάδια και φιλιά..

Κάθε σου λέξη κοφτερή... Κάθε σου βλέμμα σπινθηροβόλο...

Σαν ένας εκπυρσοκροτητής έτοιμος να προκαλέσει απανωτές εκρήξεις

στο μυαλό και στο σώμα...

Η πιο γλυκιά προσμονή για άλλη μια ατελείωτη νύχτα που έρχεται να μας σκεπάσει με το μαγικό της πέπλο...

Πόθος και πάθος μαζί...

 

 

Εξαιρετικά αφιερωμένο για σένα...

Θα ήθελα για άλλη μια φορά να συγχαρώ όλους εσάς που δίνετε πνοή στο thread αυτό.Να έιστε καλά και να κάνετε παντα τετοια καλή δουλειά τόσο σηγροτιμενη οσο και αξιόλογη.Ευχαριστώ. OnEiRoS

Μια λεξη αποψε θελω να σου πω,

απ' τα χειλη μου,

ν' ακουστει το "Σ' αγαπώ".

Ενα δακρυ θα κυλήσει,

μηπως για την αγαπη μου σε πείσει!

Το φεγγαρι θα φωτίζει,

καθε νυχτα θα θυμίζει,

τότε που ησουνα κοντά μου,

οδηγός στα όνειρα μου!

Δευτερα αρχιζεις να μου λείπεις,

μοιαζει ατελειωτο το πρωϊνο της Τρίτης.

Τεταρτη σε φωτογραφιες σου κουβεντα κάνω,

Πεμπτη αισθανομαι απο τα ποδια μου τον κοσμο να τον χάνω.

Παρασκευη στα ορια μου εχω φτάσει,

το Σαββατο αν δεν σε δω, τη ζωη μου θα 'χω χάσει.

Την Κυριακη παλι απ' την αρχη,

αλλη βδομαδα δεν θ' αντέξω,

πες μου που εισαι μάτια μου, κοντα σου για να τρέξω!

Wraios file mou etsi aytos einai skopos tou thread na ebestititopoihthoun aytoi oi opoioi pragmatika niazontai gia ton eswteriko tous kosmo.Poly pou theloun na ton kaliergisoun.Etis edw einai enas xwros,iaxronikos opws exei diksei pou simmetexoume oloi :P

Ειπες πισω θα γυρίσεις,

την καρδια μου ν' αναστήσεις!

Ειπες πως σου εχω λείψει,

η απουσια μου σου φερνει θλίψη!

Καθε μερα με σκεφτεσαι μου λες,

οτι σε πνιγουν οι τυψεις κι οι ενοχές!

Ειπες τα χειλη μου οτι ποθείς,

να τ' αγγιξεις να καείς!

Τα λογια που σου 'λεγα ν' ακουσεις πάλι,

δεν αντεχεις να με βλεπεις να γυρνω με άλλη!

Βραδιασε κι αποψε στο αδειο του κρεβάτι,

η ωρα δεν περναει, δεν λεει να κλεισει μάτι!

Πινει, καπνιζει, μονος του μιλάει,

να 'ρθει πισω περιμενει αυτη που αγαπαει!

Το δωματιο μικρο, η πικρα του μεγάλη,

η καρδια του σα γυαλι, χιλια κομματια πάλι!

Κι ομως του 'λεγε, αγαπη εχει φυλαγμενη στη ψυχη της,

κι ομως του 'φυγε, ξεχνωντας την υποσχεση της!

Πάντα πίστευα πως υπάρχει μόνο ένας

ήλιος μέχρι που είδα τον Ήλιο στα μάτια σου...

Με πλημμύρησες,με παρέσυρες αλλά δεν

με κατέστρεψε η βροχή των φιλιών σου...

Ένιωσα το ρίγος να διαπερνάει το κορμί μου.

Όχι από την υγρασία του Φθινοπώρου μα

από το άγγιγμά σου...

Αισθάνθηκα τη ζέστη... Όχι όμως από τα

βαριά χειμωνιάτικά μου ρούχα μα από

την άσβεστη φλόγα της καρδιάς σου...

 

Για σένα και μόνο...

Τη μέρα που σε γνώρισα

φόρεσα μαύρο φούτερ

και τ' όνομά σου έγραψα

στη μνήμη του computer.

 

Σου 'στειλα τα e-mail μου

μα εσύ πριν τα ανοίξεις

στον Κάδο Ανακύκλωσης

διάλεξες να τα ρίξεις.

 

Θα κάνω site την καρδιά

με σένα αν μπορέσω

και με ένα κλικ στα αριστερά

θα σε αποθηκεύσω.

 

Γίνε κυρά μου Internet

να γίνω ιστοσελίδα

κάθε που ανοίγεις το P.C.

να 'μαι η home σελίδα.

 

Θα γίνω hacker της καρδιάς

τους κωδικούς να σπάσω

να σ' έχω σ' ένα CD-ROM

να μη σε ξαναχάσω. (ποιητική άδεια)

 

Αφιερομενο στη Βασω, προς θυμηση των ωραιων στιγμων που περασαμε μαζι το περσινο αξεχαστο καλοκαιρι :cool: