Cristina

Εδώ νομίζω πως είναι το κλειδί για την απάντηση που ζητάς. :) Ο φόβος είναι αυτός που θα σε κάνει να εμπιστευτείς πιο εύκολά ή πιο δύσκολα έναν νέο άνθρωπο στην ζωή σου. (Κι εγώ φυσικά δεν μιλάω για ερωτική σχέση :)) Όσο πιο πολύ φοβάσαι, τόσο πιο δύσκολο είναι να το κάνεις. Αυτός ο φόβος έρχεται από εμπειρίες του παρελθόντος και είναι πολύ σημαντική η ύπαρξή του γιατί είναι η αυτοπροστασία μας. Ο καθένας μας έχει τους δικούς του μηχανισμούς άμυνας που αναπτύχθηκαν εν αγνοία του με το πέρασμα του χρόνου. Δεν υπάρχει κάποιος μαγικός τρόπος για να μπορούμε να ξεχωρίσουμε τους ανθρώπους που είναι άξιοι εμπιστοσύνης. Είναι εμπειρική υπόθεση και πάντα κατά την κρίση του καθενός. Κανένα μοτίβο για το 'Πώς να επιστευτείτε κάποιον' δεν μπορεί να σε καλύψει παρα μόνον αυτό που έχεις φτιάξει εσύ για τον εαυτό σου. Βέβαια, όταν είμαστε λίγο μετά από μια μεγάλη απογοήτευση, μετά από μια μεγάλη προδοσία, όλα έχουν καταρρεύσει στον κόσμο μας και τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να μας κάνει να δούμε πως πάλι μπορούμε να εμπιστευτούμε όπως πριν. Είναι πολύ φυσιολογικό να συμβαίνει. Τότε είναι η αρχή μιας νέας μεταβατικής περιόδου για τον χαρακτήρα μας, που αυτή η εμπειρία έχει δρομολογήσει αλλαγές που πρόκειται να μας συμβούν. Τότε, αναθεωρούμε και επαναπροσδιορίζουμε τα φίλτρα μας για την επιλογή των ανθρώπων. Μπορεί και πάλι να κάνουμε τα ίδια λάθη με πριν, ακόμα κι έτσι όμως, είμαστε σίγουρα πιο σοφοί και πιο επιλεκτικοί. Την κατάλληλη στιγμή, θα χτυπήσει το καμπανάκι του φόβου όταν κάτι δεν θα μας πάει καλά σε κάποιον. Φαντάσου αυτά τα φίλτρα κάτι σαν κόσκινο. Όταν ήμασταν παιδιά, έφηβοι, αυτό το κόσκινο είχε πολύ μικρές τρύπες και όταν του έριχνες άμμο και πέτρες, έμεναν πολύ περισσότερα από ότι σήμερα που με την εμπειρία που έχουμε αποκτήσει (όσο έχουμε αποκτήσει μέχρι την ηλικία του καθένα μας), αυτές οι τρύπες έχουν μεγαλώσει και πλέον κρατάει μόνο τις μεγάλες πέτρες. :) Είναι καλό να είσαι καχύποπτος. Αλλά είναι κακό να είσαι πού καχύποπτος. Και δεν είναι κακό για τους άλλους αλλά για τον ίδιο σου τον εαυτό που του έχεις ορίσει να λειτουργεί κάτω από ένα πλαίσιο πολύ περιοριστικό. Του στερείς χαρά, αυθορμητισμό, μοίρασμα στιγμών και συναισθημάτων. Βασικά πραγματάκια για να είσαι καλά κι ευτυχισμένος. Συνοψίζοντας: Δεν μπορείς να το δεις από την 1η στιγμή. Χρειάζεται χρόνος. Χρόνος για σένα που θέλεις να δεις και χρόνος για τον άλλον θέλει να σου δείξει. Και φυσικά, εμπιστεύσου την εμπειρία σου. Από εκεί αντλεί πληροφορίες η διαίσθησή μας. :)

Ευχαριστώ gkr41. :) Ήταν ο μόνος φάκελος που δεν κοίταξα... :lol: 4. 'Eagle Eye Cherry - Save Tonight' 5. 'Brian Adams - Summer Of '69' 6. 'Connels - '74-'75' 7. 'Γιάννης Κότσιρας - Πώς Μπορώ' :)

Κι εγώ μπήκα αλλά δεν κατάλαβα που ακριβώς είναι αυτά που θέλεις να ακούσουμε... :worry: Btw, αν έχεις την καλοσύνη, μη γράφεις με κεφαλαία, γιατί στην γλώσσα του Internet σημαίνει πως φωνάζουμε κι επίσης είναι ακαλαίσθητο. :)

Εγώ πάλι, γιατί έχω την εντύπωση πως έχει απαντηθεί; :) Κανείς μας δεν μπορεί να εμπιστευθεί κάποιον από την 1η φορά που τον συναντά. Όμως, υπάρχουν στοιχεία που θα σε βοηθήσουν να το κάνεις ή να μην το κάνεις καθόλου. Στη συνέχεια υπάρχουν στοιχεία που όταν τα δεις, θα σε βοηθήσουν στο να το κάνεις πιο γρήγορα ή πιο αργά. Αυτό πάλι εξαρτάται από πάρα πολλούς παράγοντες. Ένας από αυτούς είναι το έχει διαμορφωθεί ο χαρακτήρας μας μέχρι την στιγμή που γίνεται η γνωριμία. Η όποια γνωριμία. :) Η εμπιστοσύνη είναι κάτι σαν την αγάπη. Χτίζεται μέρα τη μέρα. Κάθε μια μικρή λεπτομέρεια στις πράξεις, τα λόγια μας δίνει νέο έναυσμα για την συνέχεια της κατάκτησης της εμπιστοσύνης του ανθρώπου που μας ενδιαφέρει. Θα μπορούσες να το δεις και λίγο ανάποδα και ίσως να σου δώσει κάποιες απαντήσεις αυτή η οπτική. :) Πότε διαπιστώνεις πως σ' εμπιστεύονται; Πότε εισπράττεις το αίσθημα εμπιστοσύνης από έναν άνθρωπο; Τί πιστεύεις πως έχεις κάνει και ένιωσε καλά μαζί σου για να το κάνει; Τί θαρρείς πως βλέπουν σε σένα όσοι σου έχουν προσφέρει την εμπιστοσύνη τους; Αν νιώθεις ακόμα πως δεν έχεις πάρει την απάντηση που θες, μήπως να κάνεις μια προσπάθεια αναδιατύπωσης για να μας διαφωτίσεις πιο πολύ και να μας βοηθήσεις περισσότερο στην προσέγγιση του ερωτήματός σου; :)

Μάλλον θες αυτό. :)

Μεγαλώνοντας, οι συναναστροφές μας, οι εμπειρίες μας από τις ανθρώπινες σχέσεις, μας φτιάχνουν κάποια φίλτρα που μέσα από αυτά περνούν οι νέοι άνθρωποι που γνωρίζουμε την κάθε στιγμή. Αυτά τα φίλτρα, καθημερινά αλλάζουν μορφή χωρίς να γίνεται αντιληπτό από εμάς. Οι εμπειρίες συμψηφίζονται και πλάθουν τη νέα μορφή των φίλτρων αυτών. Ο καθένας μας έχει ένα 'κουμπί' που όταν ο νέος άνθρωπος που θα γνωρίσει το πατήσει, τότε έχει καταφέρει να περάσει από αυτά τα φίλτρα. Παίζει ρόλο και ο τρόπος που θα το πατήσει, ακόμα και ο χρόνος. Φυσικά, πολύ μεγάλο ρόλο παίζει και η δική μας ψυχολογία την στιγμή της εκάστοτε γνωριμίας. Αν θα μιλούσα για μένα, δεν ξέρω τι μπορεί να με έκανε να εμπιστευτώ κάποιον αλλά σίγουρα αν κάποιος με έκανε να γελάσω με την καρδιά μου και θα μου προκαλούσε την ανάγκη να τον αγκαλιάσω, να τον αγγίξω, τότε έχει κάνει ένα καλό βήμα. Σε αντίθεση βέβαια με κάποιον που θα διέκρινα να έχει έντονη μαγκιά και φιλαυτία που θα μπορούσα να του χώσω μια μπουνιά. :p Τα μάτια... Τα μάτια είναι υπέροχο εργαλείο. Ο τρόπος που θα σε κοιτάξει και θα σου απευθύνει τον λόγο. Ο τρόπος που θα σε κοιτάξει και θα σου χαμογελάσει. Αμέσως μετά έρχεται η φωνή. Ο τόνος της φωνής, ο τρόπος που αρθρώνει τις λέξεις, η αναπνοή. Έπειτα οι κινήσεις. Πόσο με πλησιάζει με το σώμα του, την στάση του σώματος και την αλληλεπίδρασή του με το περιβάλλον αλλά και με μένα. Τέλος, την επαφή με τους γύρω του, αν υπάρχουν άλλοι. Το πως μιλά και φέρεται σ' εκείνους και πως του φέρονται κι εκείνοι με τη σειρά τους. Κάτι σημαντικό για όλους αυτούς τους παράγοντες που παίρνουν μέρος στο παιχνίδι της εμπιστοσύνης, είναι οι προτεραιότητες του καθενός. Για μένα, όπως προείπα, είναι σημαντικό να με κάνει να γελάσω με την καρδιά μου και να μου προκαλέσει την ανάγκη να τον αγκαλιάσω. Για κάποιον άλλον αυτό μπορεί να είναι δευτερεύων και πιο σημαντικό να είναι το κοινό ενδιαφέρον για την αναπαραγωγή των πιγκουίνων, τους θερμούς μήνες, στον Καναδά. Λέμε τώρα... :lol: Η πιο άσχημη περίπτωση είναι όταν η ζυγαριά γέρνει πότε από τη μία και πότε από την άλλη. Όταν οι ενδείξεις είναι άλλες από την διαίσθησή σου. Τότε μάλλον ο χρόνος θα κάνει την δουλειά του. Μόνο αυτός δείχνει, άλλωστε. :) Κι επειδή έπρεπε να κοιμάμαι εδώ και 4 ώρες, έχω αρχίσει να μπερδεύομαι αν αυτό το post είναι αληθινό ή ένα όνειρο, λέω να σταματήσω να γράφω και να βεβαιωθώ... :p (Αν δεν είναι όνειρο, μπορεί να συνεχίσω τις ασυναρτησίες μου στο 1ο όνειρο που θα δω...) :lol: Καλημέρα σας. :happy:

'Bigmouth Strikes Again' :rolleyes:

Μμμμ... Επι τη ευκαιρία να αναφέρω κι εγώ ένα σταθμό για όσους βρίσκονται στην Β. Ελλάδα. :) R.S.O.: 91.7 FM Είναι ο μόνος σταθμός που ακούω τα τελευταία 2 χρόνια. Παίζει κυρίως 70ς-80ς. Ενίοτε περνά και από 50ς-60ς. Όμως δεν παραλείπει να έχει στο πρόγραμμά του και μεγάλες επιτυχίες από 90ς αραιά και που. Στα μεγάλα κέφια μπορεί να μεταδώσει και καμιά πρόσφατη επιτυχία. :rolleyes: Εκπληκτικός σταθμός! Χάριν αυτού, έχω βρει τραγούδια που τα έψαχνα από παιδούλα. :)

Καλή μου, δεν σε ειρωνεύτηκα. :) Κακώς το νομίζεις αυτό... :( Δεν έχω ειρωνευτεί ποτέ κανέναν όσα χρόνια είμαι εδώ... :( Απλώς μου φάνηκε πολύ περίεργο αυτό που λες, αλλά για να το λες, κάτι θα ξέρεις οπότε δεν βρίσκω λόγω να σου φέρω αντίρρηση αφού μπορεί να ξέρεις κάτι παραπάνω από μένα. :) Κάπου θα είδες πως κυκλοφόρησε το 1989 (πριν από το album) και προφανώς εκεί θα βασίζεσαι. Άλλωστε εγώ ήμουν μόλις 13 ετών τότε... :rolleyes: Ελπίζω έληξε η παρεξήγηση... :(

:wacko: :blink: Ό,τι πεις... :rolleyes:

Μήπως να το ψάξεις εσύ καλλίτερα...; :rolleyes: :p http://www.the-scorpions.com/english/discography/records/crazy_world.htm Και από το ίσως καλλίτερο μουσικό site: http://www.allmusic.com/cg/amg.dll?p=amg&token=&sql=10:5kq4g4attv3z Και τα 2 αναφέρουν ως release date: 1990. Όσο για το 1991 που ανέφερα, το MTV το έπαιζε συνέχεια την άνοιξη του 1991. Συνομήλικοι και μεγαλύτεροί μου, σίγουρα θα το θυμούνται. :)

Μπερδεύεσαι λιγάκι... :D

ΤΙΜΙΜΕΝΑ 80s!!! Nice topic! ;) Ένα μόνο τραγούδι; Ούτε λίστα των 100+ δεν είναι αρκετή... :worry: Btw, το 'Wind Of Change' των Scorpions που προαναφέρθηκε, είναι του 1991. :)

Το υπέροχο soundtrack της 'Amelie' έχει δύο τραγούδια που θα μπορούσαν να σου θυμίσουν το 'La Vie En Rose'. :) 'Russ Columbo - Guilty' 'Frehel - Si Tu N'etais Pas La' Κάπου άκουσα της Frehel, τελευταία... Μήπως λες αυτό; :)

Nice! :) Οι Tristania είναι από τις πολύ μεγάλες μου αδυναμίες... :) Πολύ χαίρομαι! :) Θα σου πω κάποια groups και αν θες σου προτείνω και μερικά τραγούδια τους για να πάρεις μια γεύση. :) Draconian On Thorns I Lay Beseech Sirenia The Sins Of Thy Beloved Trail Of Tears After Forever Pettalom Leave's Eyes Από Tristania, νομίζω πως το 'Widow's Weeds' είναι εξαιρετικό. Το 1ο τους είναι αρκετά έως πολύ δυνατό και αν δεν είσαι εξοικειωμένος μπορεί να σε ξενίσει. :)

Αχ, πολύ χαίρομαι που σου άρεσε! :happy: Βρες αν μπορείς όλο το album, νομίζω πως δεν θα το μετανιώσεις. :) Αν δεν μπορείς, πες μου. :happy: Όταν το είχα ακούσει 1η φορά, δεν ξεκολούσα για μέρες! Και όπως προσπαθούσα να σκεφτώ κάτι άλλο με female vocals χωρίς brutal vocals (εκτός και αν σας ενδιαφέρουν κι αυτά...), θυμήθηκα μια άλλη υπέροχη μπαλάντα σε ένα album του Timo Tolkki, 'Hymn To Life'. Πολύ καλή δουλειά όλο το album. Με είχε ενθουσιάσει στο σύνολο. Δεν έχει καμιά σχέση με τους Stratovarius, όπως ίσως να περίμενε κανείς. Και η έκπληξη είναι η συμμετοχή της Sharon Den Adel (Within Temptation) με την υπέροχη μπαλάντα 'Are you the one?'. Μόλις το έβαλα και ανατρίχιασα... :worry: :cry:

Βάλε το σπαθί σου μέσα... Θα μας βγάλεις κανένα μάτι... :p Δεν είπα τίποτα για τους BG, καλέ μου ιππότη! :p Είναι πασιφανές νομίζω, πως αναφέρθηκα στο ότι δεν έχουν σχέση οι αγαπημένοι σου BG με τους Battlelore, μιας κι έκανες quote την αναφορά μου στους Battlelore και τον Tolkien. :) Άντε μη φωνάξω και τους Manowar και γίνει εδώ της Μέσης Γης (Μαδιάμ)! :lol: :lol: :lol:

Ναι, αλλά δεν έχουν καμιά σχέση στην μουσική. :p Ξέρεις πόοοοοοοσοι καλλιτέχνες και groups έχουμ εμπνευστεί από τον Tolkien; Και πόσοι από αυτούς δεν έχουν σχέση με τους BG και με την metal; :p Πάμπολλοι... :rolleyes:

Aaaah!!! Κι εγώ το θέλω αυτό! :D

Αν 'πιάνω' καλά αυτό που σε ελκύει σε αυτά τα τραγούδια είναι ο συνδιασμός δύναμης και μελωδίας, ερμηνευμένα από γυναικείες φωνές, αέρινες, παραμυθένιες, μελαγχολικές. Ακόμα και το 'The War Of Wrath' έχει έντονα τα επικά στοιχεία, επηρεασμένοι άλλωστε από τον Tolkien. Από Battlelore έχεις ακούσει κάτι άλλο; Αν όχι, όλο το album που έχει αυτό το τραγούδι, είναι πολύ καλό. Όπως και το προηγούμενό τους. Για τα υπόλοιπα θα σου πρότεινα να ακούσεις Lacuna Coil και Gathering που είναι πάνω κάτω στο ύφος των WT και των Evanescence. Και μια συγεκριμένη πρόταση... 'Ambeon - Cold Metal'. Νομίζω πως θα το λατρέψεις. :) Η κοπελίτσα που τραγουδά λέγεται Astrid van der Veen και ήταν μόλις 14 ετών όταν ερμήνευσε αυτό το τραγούδι, όπως και όλα τα τραγούδια του 'Fate Of A Dreamer'. :) Στο site της θα βρεις και samples (ίσως να είναι και ολόκληρα τα κομμάτια, δεν τα έχω κατεβάσει). 'Οι' Ambeon είναι ένα project των Ayreon. :) Και μιας και τους ανέφερα, δοκίμασε και το 'House Of Mars' από αυτούς. :)

Ααααακριβώς! ;) Όπως επίσης, όσο πιο μικρός είσαι, τόσο περισσότερο σκας. :p Δεν χρειάζεται. Όταν όλοι θα ακούμε την μουσική που θέλουμε ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ τότε όλα θα είναι καλλίτερα. :) Αυτό θα γίνει με τα χρόνια όμως. Δεν μπορείς να το καταφέρεις από τη μια μέρα στην άλλη. :) Γι αυτό μη σε χαλούν οι κατηγορίες της μουσικής αλλά οι φανατισμένοι ακροατές οποιουδήποτε είδους. Καθώς και οι φανατισμένοι πολέμιοι οποιουδήποτε είδους. Αυτοί κάνουν το κακό, και όχι η οργάνωση της μουσικής. :)

Την κατηγοριοποίηση δεν την κάνουν οι φανατισμένοι ακροατές. Αυτοί απλώς προσκηνούν κάποια υπάρχουσα κατηγορία. Θύματα του marketing είναι οι πιο πολλοί από δαύτους. Δεν θα αναλύσω εδώ το θέμα του φανατισμού και πότε κάποιος γίνεται φανατικός και κυρίως, γιατί γίνεται. Δεν είναι το θέμα μας αυτό. Έχουμε ήδη ξεφύγει λιγάκι και αν δεν το έχουμε κάνει, είμαστε έτοιμοι. :p Δεν δείχνεις να καταλαβαίνεις πως το θέμα είναι εντελώς πρακτικό και γι αυτό είναι απαραίτητο να γίνεται. Σκέψου μια βιβλιοθήκη με τα ράφια της και τα είδη των βιβλίων. Είναι ακριβώς το ίδιο. Όσο η μουσική αναπτύσσεται, κάτι που δεν θα σταματήσει ποτέ να γίνεται, τόσο η ανάγκη της εξειδίκευσης των ειδών και η εφεύρεση των νέων ονομάτων που θα χαρακτηρίσουν τα νέα είδη, είναι πολύ μεγαλύτερη. Και αν σήμερα ο όρος 'Rock' περιλαμβάνει ΚΑΙ τη Metal μουσική, αυτό πριν 30-40 χρόνια δεν μπορούσαν να το φανταστούν τα 'ιερά τέρατα' του Rock. Άλλοι ρυθμοί, άλλες ανάγκες. Εσείς οι ...'normal ακροατές'* αυτό που έχετε να κάνετε είναι να τιμάτε την μουσική καθολικά και όχι επειδή οι 'ταμπέλες' σάς ξενερώνουν να τις αποποιήστε. Είναι εκεί για να σας βοηθούν και όχι για να σας περιορίζουν. ;) * Αλήθεια... Τί σημαίνει 'normal ακροατής'; Νο προσβληθώ τώρα εγώ; Να νιώσω πως κάτι δεν πάει καλά με μένα και την μουσική που ακούω; Πώς ακριβώς να το εκλάβω...;

Διακρίνω έναν κομπλεξισμό με την κατηγοριοποίηση... Δυστυχώς. :( Το να δώσουμε ένα όνομα σε ένα είδος, δε σημαίνει πως περιοριζόμαστε στο να ακούμε αυτό το είδος επειδή έχει το όνομα που έχει. Δεν φταίει η 'ταμπέλα' (όπως το λέτε εξ αρχής, αν και δεν είναι η σωστή λέξη) για τον φανατισμό, αλλά ο φανατισμένος ακροατής. Τα ονόματα των κατηγοριών είναι για την καλλίτερη ταξινόμηση της μουσικής που είναι άπλετη, αέναη. :) Τώρα αν κάποιος έχει επιλέξει να αυτοαποκαλείται 'μεταλλάς' (το ακούω και ένα κάτι τις το παθαίνω...), αυτό δε σημαίνει πως όσοι ακούνε metal δεν ακούνε κάτι άλλο. ;) Τον περιορισμό τον βάζει ο καθένας στον εαυτό του ανάλογα με τον βαθμό του φανατισμού. Σύνηθες φαινόμενο στις μικρές ηλικίες που είθισται να είναι και οι πιο πολλοί ακροατές της metal. :rolleyes: Δηλαδή επειδή οι Draconian είναι metal δεν θα ακούσω Cinderella επειδή είναι rock (και προάγων της σημερινής μορφής της metal); Μήπως τελικά το πρόβλημα είναι στους ακροατές και όχι στην κατηγοριοποίηση της μουσικής; :worry: Exposed_Bone, επειδή σε βλέπω να το ξαναλές... Ποιά είναι τα συγκροτήματα για τα οποία θες να μιλήσεις και δεν μπορείς εξ αιτίας της 'ταμπέλας' 'metal'; :) Και αν δεν ταιριάζουν στη metal γιατί να μιλήσεις σε αυτό το topic; :rolleyes: Έτσι για την ιστορία... Υπεραγαπώ τη metal. Δεν με εμπόδισε όμως ποτέ να δακρύσω με τον λατρεμένο μου Zbigniew Preisner, να νοιώσω ερωτευμένη ακούγοντας τον Yann Tiersen, να χαλαρώσω με τον Σταμάτη Σπανουδάκη, να απολαύσω τις απίστευτες πενιές του Γιώργου Ζαμπέτα, να σιγοτραγουδίσω Δήμητρα Γαλάνη και να μελαγχολήσω με τον Γιάννη Πουλόπουλο. :) Κανένας από αυτούς δεν έχει σχέση με τη metal. Τους αγαπώ όλους ξεχωριστά γι αυτό που μου έδωσαν, που μου δίνουν και που θα συνεχίσουν να μου δίνουν. Δεν θα μιλήσω όμως γι αυτούς εδώ. Γιατί πολύ απλά δεν είναι 'metal'. Και ας είναι μεγάλοι καλλιτέχνες στο είδος τους (στην ταμπέλα τους...). Δεν είναι όλα ίδια. Δεν μπορούν να είναι. Η μουσική είναι μία. Αλλά τα είδη της είναι ΠΟΛΛΑ. :)

Έχω τόσες ιστορίες να πω που ίσως σας φανούν και τραβηγμένες... Αλλά μόλις μου συνέβη μία σύμπτωση και ακόμα είμαι υπό την επήρειά της... Τί να πω πια... :blink: Απλώς δείτε από εδώ και κάτω (έχει και 2η σελίδα), τα posts του sotris99 και τα δικά μου... :wacko:

Μάλλον αυτό θέλεις: 'Cultured Pearls - Just To Let You Know' Υπέροχο τραγούδι...