marvin

Χμμ, μου είχε ξεφύγει αυτό το θέμα. Χωρις κάποια ιδιαίτερη σειρά: Seinfeld Arrested Development The Sopranos The West Wing The Wire Δύσκολο να διαλέξεις πεντάδα πάντως, γιατί στο μυαλό αρχίζουν να μονομαχούν σειρές πραγματικά αγαπημένες (ακόμα και σαν guilty pleasures που έχω δει 2-3-5 φορές) με άρτια αριστουργήματα που δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω. Νομίζω πως αυτές οι πέντε είναι ένας αρκετά καλός συνδυασμός των παραπάνω. Τωρινές: Community Mad Men Breaking Bad 30 Rock True Blood

Δεν ξέρω την απάντηση γιατί δεν έχω HD camera αλλά ξέρω ότι το Handbrake είναι η πιο συνηθισμένη λύση για μετατροπές από mov σε mp4 στο MacOS X και γι' αυτό το λόγο το πρότεινα. Και εν πάση περιπτώσει από τη στιγμή που είναι δωρεάν και το έχεις ήδη μπορείς να δοκιμάσεις για να δεις αν κάνει αυτά που ζητάς αντί να έχεις την απαίτηση να σου απαντήσει κάποιος σε ένα forum.

Το μοντέλο αυτό έχει λειτουργήσει ικανοποιητικά μέχρι τώρα στα smartphones, αλλά όπως και εκεί η αρχή είναι δύσκολη. Όταν τα πλεονεκτήματα της ευελιξίας του περάσουν και στα tablets το μερίδιό του θα ανέβει κατακόρυφα. Η HP αντίθετα πρέπει να αποδείξει ότι είναι σοβαρός παίκτης στην αγορά των smartphones/tablets και δεν το έχει κάνει ακόμα. Όταν αγοράζεις μια συσκευή pc-like όπως είναι τα tablets πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη στον διαχειριστή της πλατφόρμας ότι θα την επεκτείνει και θα τη διατηρήσει φρέσκια, ότι θα φτιάξει ένα βιώσιμο "οικοσύστημα" που έχει γίνει και το αγαπημένο μας buzzword τον τελευταίο καιρό. Η Apple, η Google και η Microsoft έχουν αποδείξει ότι μπορούν να το κάνουν. Ό,τι έχει επιχειρήσει η HP έχει αποδειχθεί dead on arrival μέχρι τώρα.

Αυτό δεν αποκλείεται να γίνει φέτος αλλά σε βάθος χρόνου στη μάχη Android-WebOS πλεονέκτημα θα έχει το πρώτο. Η HP πάει να εφαρμόσει ένα μοντέλο ανάλογο της Apple και αυτομάτως η απορία μου είναι γιατί να το προτιμήσει κανείς σε σχέση με το iPad αν ψάχνει για κάτι τέτοιο. Είναι δεδομένο ότι η Apple έχει το πλεονέκτημα σε brand recognition, εφαρμογές, συνεργασίες, ακόμα και στην τιμή. Το Android για tablets αντίθετα προσφέρουν κάτι διαφορετικό αλλά είναι ακόμα σε πολύ ανώριμο στάδιο, σχεδόν ανάλογο με αυτό που βρισκόταν η έκδοση για κινητά το 2009. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι αυτή τη στιγμή το Honeycomb υποστηρίζει μόνο ένα SoC, το Tegra 2, και αν δεν κάνω λάθος μόνο μία ανάλυση οθόνης. Η "έκρηξη" των Android tablets θα έρθει όταν χαλαρώσουν οι περιορισμοί και μπορέσει κάθε εταιρεία να κατασκευάσει το tablet της με τη μορφή και τα χαρακτηριστικά που θέλει.

Όσο ο ανταγωνισμός παραμένει ακριβότερος το iPad θα κυριαρχεί με άνεση και απ' ό,τι φαίνεται αυτό δεν θα αλλάξει φέτος. Αξιόλογοι αντίπαλοι πλέον υπάρχουν αλλά οι τιμές τους δεν είναι ρεαλιστικές δυστυχώς. Με τον κίνδυνο να ακουστώ υπερβολικός ο κύριος λόγος να πάρει κανείς tablet άλλο από το iPad/iPad 2 είναι το ότι δεν γουστάρει την Apple και δεν έχει πρόβλημα να πληρώσει κάτι παραπάνω γι' αυτό.

25 Μαρτίου στην Ελλάδα :):):):):)

Μερικές φορές όλα είναι θέμα προσδοκιών. Ξέροντας ότι με περιμένει κάτι μέτριο δεν μπορώ να πω ότι δεν τη διασκέδασα.

Άψογο! Επίσης: Μπα, μάλλον άλλος ήταν ο λόγος. Pineapple Express. Based on a true story :p

Γιατί το Fight Club? Ακόμα και το Zodiac μερικές υποψηφιότητες τουλάχιστον τις άξιζε. Η αλήθεια είναι ότι κάποιες χρονιές βραβεύουν ταινίες που ξεφεύγουν από την οσκαρική πεπατημένη (π.χ. Σιωπή των Αμνών, Καμιά Πατρίδα για τους μελλοθάνατους κλπ.) αλλά αν υπάρχει καλό Oscar bait κερδίζει εκείνο πάντα. Ναι, δεν πήρε τίποτα. Ακόμα χειρότερα τα πήγε το True Grit που είχε 0/10. Το βραβείο φωτογραφίας που πήγε στο Inception νομίζω ότι μάλλον το άξιζε αλλά κατά τα άλλα καλώς δεν πήρε τίποτα.

Τα φετινά Όσκαρ μου άφησαν μια αίσθηση αδιαφορίας. Από τη μία ο Λόγος του Βασιλιά είναι αντικειμενικά μια καλοφτιαγμένη και ωραία ταινία, από την άλλη μου φαίνεται τελείως ασήμαντη. Ο δε κύριος ανταγωνισμός του (Social Network) ήταν ένα έργο άψογα γραμμένο και σκηνοθετημένο αλλά αρκετά κρύο και απρόσωπο. Και δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι η αγαπημένη μου ταινία για φέτος, ο Μαύρος Κύκνος, είχε χτυπητές αδυναμίες και ποτέ δεν έπαιζε σοβαρά για τα βασικά βραβεία. Οπότε η χρονιά δεν ήταν άσχημη συνολικά αλλά σίγουρα δεν είχε και το αριστούργημα για να χαρώ ή να εκνευριστώ με το αποτέλεσμα. Όλα κρίνονται τελικά από την υστεροφημία του κάθε έργου. Θα δούμε αν κάποιες από αυτές τις ταινίες θα μείνουν κλασικές και ποιές θα είναι αυτές. Και από τη μία πολύ αμφιβάλλω ότι θα θεωρούμε το "Λόγο του Βασιλιά" αριστούργημα σε πέντε ή δέκα χρόνια από τώρα αλλά από την άλλη δεν είναι μια ντροπιαστική βράβευση σαν το Rocky ή το Crash. Το βραβείο της Melissa Leo από την άλλη... εχμ... :rolleyes: Πάντως θα χαιρόμουν αν έπαιρνε το Όσκαρ σκηνοθεσίας ο Fincher. Ή τουλάχιστον εφόσον δείχνει ότι το θέλει πολύ, ελπίζω να συνεχίσει να το επιδιώκει με έργα σαν το Social Network και όχι oscar bait σαν το Benjamin Button που είναι κατώτερά του.

Μπορείς να δοκιμάσεις το Handbrake που είναι δωρεάν.

Ναι, απ' ό,τι λέγεται το split ταινίας-σκηνοθεσίας παίζει πολύ για φέτος. Έχει να γίνει από το 2005 με τα Crash :down: και Brokeback Mountain.

Χθες ανακοινώθηκαν, λογικά θα τα έχουμε στην Ελλάδα σε μερικές εβδομάδες. http://www.apple.com/macbookpro/

+1 για Firefly, Dexter. Επίσης το Fringe είναι αρκετά καλό.

Ναι, το ξέρω - thanks. Όταν βρω το χρόνο και τη διάθεση για μαραθώνιο θα το επιχειρήσω.

Καταρχάς να πω ότι δεν έχω δει το Six Feet Under παρά μόνο λίγα σκόρπια επεισόδια. Οπότε δεν μπορώ να κάνω καμία σύγκριση μεταξύ των δύο παρά μόνο να μιλήσω για το Sopranos που το γνωριζω αρκετά καλά. Καταλαβαίνω τι εννοείς αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι όλες οι οικογένειες είναι έτσι. Η οικογένεια είναι σίγουρα ένας από τους βασικούς παράγοντες που επηρεάζουν το χαρακτήρα και την προσωπικότητα του καθενός μας αλλά δεν παίζει πάντοτε τόσο μεγάλο ρόλο. Χωρίς να το αναλύσω ιδιαίτερα απλά θα πω ότι δεν ένιωσα ποτέ ότι τα παιδιά των Sopranos ήταν "ξένα", ότι δεν ήταν ρεαλιστικά προϊόντα του περιβάλλοντός τους. Μπορεί ως προς αυτό το SFU να εμβάθυνε περισσότερο, δεν έχω ιδέα. Thank you. :)

Το είδα και εγώ πρόσφατα και μου άρεσε πολύ. Φαίνεται ότι ο Ben Affleck είναι καλύτερος πίσω από την κάμερα παρά μπροστά από αυτήν :p Δύο άλλα έργα που είδα την περασμένη εβδομάδα και μου άρεσαν αρκετά: Kiss Kiss Bang Bang με τον Robert Downey Jr λίγο πριν η καριέρα του ξαναπάρει τα πάνω της. Ωραίο murder mystery με έντονα στοιχεία film noir και αρκετό χιούμορ. Βλέπεται πολύ ευχάριστα ενώ η Michelle Monaghan είναι hot as $%#. Παίζει και ο Val Kilmer. The Damned United με τον Michael Sheen (Η Βασίλισσα, Frost/Nixon). Πρόκειται για την προηγούμενη ταινία του Tom Hooper πριν το "Λόγο του Βασιλιά". Οι αθλητικές ταινίες που βλέπονται είναι εκ προοιμίου κάτι αρκετά σπάνιο αλλά ειδικά αυτές με θέμα το ποδόσφαιρο μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, οπότε όποιος ενδιαφέρεται για το θέμα να μην τη χάσει. Μου άρεσε πάρα πολύ και μου προκάλεσε νοσταλγία για μια εποχή που οι ομάδες που κυριαρχούσαν στο αγγλικό ποδόσφαιρο δεν ανήκαν σε επενδυτικά funds από τη Μέση Ανατολή. Παίζει και ο Timothy Spall (Harry Potter κλπ.)

Welcome to the club :) Πέραν του φινάλε για το οποίο έχω ήδη γράψει, διαφωνώ σε δύο σημεία. Δεν ξέρω αν συμφωνώ εδώ γιατί μπορεί να είχαν ένα εύκολο και πιασάρικο θέμα αλλά ο τρόπος με τον οποίο το αντιμετώπισαν δεν ήταν καθόλου εύκολος και πιασάρικος, ήταν πρωτότυπος. Αν επρόκειτο για ένα αναμάσημα του Νονού ή των Καλών Παιδιών δε νομίζω ότι θα το συζητούσαμε σήμερα. Επίσης απ' ό,τι καταλαβαίνω υποννοείς ότι ξεκίνησαν από διαφορετικές αφετηρίες (εύκολο, πιασάρικο θέμα από τη μία - quirky και σχετικά δυσπρόσιτο από την άλλη) για να φτάσουν στο ίδιο αποτέλεσμα (κριτική αποθέωση και εμπορική επιτυχία) αλλά δε νομίζω ότι ισχύει αυτό 100%. Ανεξάρτητα από το ποιο θεωρεί ο καθένας μας καλύτερο από τα δύο η αλήθεια είναι ότι το Sopranos είχε μεγαλύτερη αναγνώριση από το κοινό, την κριτική και τα βραβεία. Εμένα η δυναμική της οικογένειας μου άρεσε πάρα πολύ. Όταν είσαι μαφιόζος αλλά με κάποια συνείδηση είναι λογικό να προσπαθείς να στρέψεις τα παιδιά σου σε άλλη κατεύθυνση. Ο ίδιος ο Tony έμοιαζε αρκετά στον πατέρα και τη μητέρα του αλλά προσπάθησε να αποτρέψει μια τρίτη γενιά που θα ακολουθούσε τα ίδια βήματα, ή τουλάχιστον να τους δώσει την επιλογή που ο ίδιος ποτέ δεν είχε. Διάλεξε μια καλή γυναίκα και έκανε αγώνα για να κρατήσει τα παιδιά του (ειδικά τον Anthony Jr.) έξω από την επαγγελματική ζωή του ενώ το ρόλο του γιού/διαδόχου του τον έδωσε στον Chris ο οποίος ήταν ούτως ή άλλως μάλλον χαμένη υπόθεση. Πιο συχνά τον βλέπουμε σαν πατρική φιγούρα για τον Chris παρά για τον AJ. Από την άλλη δεν μπορείς να πεις ότι δεν βλέπεις ομοιότητες με τα παιδιά: η Meadow σαφώς και είχε στοιχεία από το πανέξυπνο μυαλό του πατέρα της και την καλοσύνη της μητέρας της αλλά ήταν εξαρχής αρκετά πιο εξευγενισμένη από τους γονείς της. Όσο περνούσαν τα χρόνια όμως οι ομοιότητες γίνονταν πιο έντονες μέχρι που έφτασε να αποδέχεται τα ίδια πράγματα με τη μητέρα της και να βάζει την οικογένειά της πάνω από τις αρχές της περί ηθικής. Ο Anthony Jr. αντιθέτως δεν αναπτύσσεται σαν χαρακτήρας τόσο πολύ διότι είναι μικρότερος και σαν αγόρι κλασσικά πιο ανώριμος ενώ έχει να αντιμετωπίσει συχνά την άδικη και σκληρή συμπεριφορά του πατέρα του ο οποίος από τη μία προσπαθεί να τον προσεγγίσει αλλά ταυτόχρονα φοβάται κιόλας ότι αυτή η προσέγγιση θα σημάνει την είσοδό του στην οικογενειακή επιχείρηση. Tα σημάδια όμως ότι ο A.J. θέλει να ακολουθήσει τον πατέρα του είναι εκεί, σχεδόν από την αρχή και αυτό είναι που τους φοβίζει όλους. Δεν ξέρω αλλά εμένα όλα αυτά μου ακούγονται αρκετά ρεαλιστικά, δεδομένου του θέματος.

Εδώ θα συμφωνήσω 100%, επίσης χωρίς διάθεση να ξεκινήσω αντιδικία. Και η αλήθεια είναι ότι το Symbian S60 ήταν κάποτε πάρα πολύ καλό για τη Nokia (απέτρεψε τη Microsoft από το να γίνει μεγάλος παίκτης στην κινητή για πολλά χρόνια, δημιούργησε μια νέα κατηγορία στην οποία η Nokia σάρωσε) αλλά πολύ δύσκολα θα μπορούσε να μείνει ανταγωνιστικό μετά από τόσα χρόνια. Χωρίς να έχω σχέση με το χώρο, αυτό που παρατηρώ είναι ότι κανένα από τα λειτουργικά που κυριαρχούσαν στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας δεν τα πάει καλά σήμερα: η Palm πρώτη "σκότωσε" το PalmOS και ξεκίνησε να δουλεύει πάνω στο εξαιρετικό WebOS (άσχετα από το αν δεν μπόρεσε τελικά να το καθιερώσει μόνη της), η Microsoft άφησε τα Windows Mobile και δημιούργησε τα εντελώς διαφορετικά Windows Phone, η RIM ετοιμάζεται και εκείνη να περάσει από το παρωχημένο Blackberry OS στο QNX με τη βοήθεια της πίστωσης χρόνου που της δίνουν πιστά τμήματα IT σε όλο τον κόσμο. Η μόνη που βρέθηκε τελικά χωρίς σχέδιο για την επόμενη μέρα ήταν η Nokia, παρότι είχε το πολλά υποσχόμενο Maemo στα χέρια της ήδη από το 2005. Είναι κρίμα που τελικά αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει το λειτουργικό ενός τρίτου (και τι ειρωνία, της Microsoft) αλλά αυτή η απόφαση είναι το αποτέλεσμα συνεχόμενων λαθών τουλάχιστον 4-5 ετών.

Ναι, έχουν πει ότι τέρμα τα custom shells τύπου Sense. Edit: τώρα είδα το παραπάνω μήνυμα, δεν το ήξερα αυτό.

http://gizmodo.com/#!5758381/this-weeks-top-web-comedy-video-sexy-clone-dilemma :lol::lol::lol: Δεν είναι 100% on topic, αλλά ταιριάζει.

Το Torchwood δε μου αρέσει ιδιαίτερα. Έχω δει μερικά σκόρπια επεισόδια και όλη τη μίνι σειρά "Children of Earth" που υποτίθεται ότι είναι ό,τι καλύτερο έχει κάνει το Torchwood και δεν με τράβηξε. Ο Captain Jack ενώ μου αρέσει στο Doctor Who εδώ που πρέπει να πάρει τη σειρά πάνω του μου φαίνεται λίγος ενώ η πρωταγωνίστρια είναι τόσο άχαρη που κάνει την Olivia του Fringe να θυμίζει Grace Kelly. :p Το τρέιλερ της έκτης σεζόν δείχνει ότι θα έχουμε ακριβώς το ίδιο καστ με την πέμπτη, δηλαδή εκτός από τον Eleven (Matt Smith) θα έχουμε πάλι Amy Pond, Rory και River Song. Κάτι που προσωπικά πολύ με χαροποιεί γιατί τους συμπαθώ πολύ και τους τρεις. Για τις companions τώρα: Η Rose μου άρεσε πολύ όσο έπαιζε τακτικά στις δύο πρώτες σεζόν. Όταν άρχισαν να την πηγαινοφέρνουν χωρίς λόγο κάθε τρεις και λίγο και την έδειχναν για μισό δευτερόλεπτο και μας έλεγαν πόσο special είναι και πόσο αγαπάει τον Doctor κλπ. το κούρασαν. Η Martha ήταν η πιο αδιάφορη από τις τέσσερις όντως, χωρίς να σημαίνει ότι δεν ήταν καλή. Αλλά και αυτόν τον χαρακτήρα τον κατέστρεψαν αφού έφυγε ...κάνοντάς την μέλος της UNIT. What the hell? Η Donna ήταν καταπληκτική στο πρώτο special που είχε παίξει. Πραγματικά είχε κάνει μια εντελώς αδιάφορη κατά τα άλλα ιστορία σκέτη απόλαυση. Δυστυχώς δεν ήταν δυνατόν να πάει όλη η σεζόν έτσι αλλά και στα δραματικά κομμάτια που της έδωσαν ήταν πάρα πολύ καλή. Το ότι δεν υπήρχε καμία ερωτική έλξη με τον Doctor ήταν πάντως κάτι που έλειπε σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές. Τουλάχιστον την άφησαν (σχεδόν) ήσυχη στη συνέχεια. Τέλος η Amy Pond νομίζω πως είχε την καλύτερη σεζόν κάποιας companion ως τώρα. Είναι το ίδιο sexy με την Rose, πιο αστεία, πανέξυπνη και έχει φοβερή χημεία με τον Doctor. Από την άλλη δεν της έχουν γράψει ακόμα κάποια iconic στιγμή σαν την πτήση της Rose με το ζέπελιν εν μέσω του γερμανικού βομβαρδισμού. Και επειδή το ξέχασα πριν, τρελαίνομαι για το μουσικό θέμα και τους τίτλους αρχής του Doctor Who.

Καλή ιδέα για το τόπικ, χρειαζοταν. Καταρχάς να πω πως έχω δει επεισόδια από τη σύγχρονη αναβίωση της σειράς οπότε δεν μπορώ να πω τίποτα για την παλιά. Πρόκειται για μια σειρά που μου προξενεί ανάμικτα συναισθήματα. Το φιλόδοξο του εγχειρήματος είναι ότι έχοντας ένα διαστημόπλοιο/χρονομηχανή το μόνο που συνδέει τα επεισόδια μεταξύ τους είναι το βασικό καστ 2-3 ατόμων και ένα χαλαρό story arc που έχουμε κάθε χρόνο. Πέρα από αυτό κάθε επεισόδιο έχει άλλα σκηνικά, άλλους χαρακτήρες και άλλη ιστορία, συχνά και εντελώς διαφορετικό ύφος. Αν προσθέσεις σε αυτό την εγνωσμένη επιθυμία του BBC να διατηρήσει την απήχηση της σειράς στο παιδικό κοινό δημιουργείται μια περίεργη διχοτομία με μίνι sci-fi αριστουργήματα να διαδέχονται επεισόδια που με κάνουν να σκέφτομαι ότι "δεν είναι δυνατόν να κάθομαι να βλέπω αυτό το πράγμα". Την έχω καταλάβει πάντως τη δομή του κάθε κύκλου περίπου οπότε ξέρω να φυλάγομαι: ένα καλό συνήθως εισαγωγικό επεισόδιο στο οποίο γνωρίζουμε το νέο Doctor ή/και τη νέα companion, δύο ιστορικά επεισόδια στα οποία ο Doctor πηγαίνει την companion στο παρελθόν για να την εντυπωσιάσει γνωρίζοντάς της μεγάλες ιστορικές προσωπικότητες, ένα dark sci-fi two parter που συνήθως είναι το highlight της σεζόν, ένα άθλιο two-parter με εχθρούς των οποίων τα κουστούμια θυμίζουν αποκριάτικες στολές για να πουλάει το BBC merchandising, ένα επεισόδιο με Daleks (exterminate!!!! :lol:) αν δεν είναι οι εχθροί του άθλιου two-parter που προανέφερα, ένα επεισόδιο στο πολύ μακρινό μέλλον που είναι hit & miss, και ένα διπλό ή τριπλό επεισόδιο φινάλε που απαντάει σε όλα τα hints που βλέπουμε κατά τη διάρκεια της σεζόν και το οποίο μπορεί να είναι από άψογο μέχρι άθλιο (τρίτη σεζόν :p). Από τους Doctors θα έλεγα ότι ο Tenant ήταν αυτός που μου άρεσε λιγότερο από τους τρεις. Ο Eccleston ήταν πολύ καλός κατά την πρώτη σεζόν συν το ότι η σειρά ήταν ακόμη πολύ φρέσκια και γεμάτη ιδέες. Ο Tenant ως ο μακροβιότερος είχε την τύχη να παίξει σε απίστευτα classics (επεισόδιο με Weeping Angels & Carey Mulligan, διπλό επεισόδιο στη βιβλιοθήκη με River Song κλπ.) αλλά ποτέ δεν τον συμπάθησα ιδιαίτερα. Ο Matt Smith μου αρέσει πάρα πολύ, είναι πιο αστείος από τον Eccleston αλλά λιγότερο μελοδραματικός και cheesy από τον Tenant.

Εντάξει, ούτε εγώ το νομίζω- απλά είπα ότι μου άρεσε πολύ. Ούτως ή άλλως το ότι είναι υποψήφιο δεν σημαίνει ότι έχει και καμία πιθανότητα να το πάρει. Εκτός αν εννοείς ότι δεν έπρεπε να είναι ούτε υποψήφιο κάτι με το οποίο δε συμφωνώ. Μην το ελπίζεις γιατί και άλλες φορές βραβεύθηκαν ταινίες διαφορετικές από τα συνηθισμένα και δε δημιουργήθηκε κανένα trend. Το Hollywood το κυβερνούν οι λογιστές. Πάντως η αναπάντεχη εμπορική επιτυχία του Μαύρου Κύκνου έχει ενδιαφέρον.