nachristodoulou

Επανέρχομαι σχεδόν 1 χρόνο μετά. Ακόμα παραμένω καθαρός και άκαπνος, αν και έχω προσθέσει 18 κιλά. Ουσιαστικά 10 κιλά πάνω από τα κανονικά μου. Μετά τις διακοπές, ξεκινώ διατροφή για να επανέλθουμε στα κανονικά. Για όσους ξεκινάνε τώρα την προσπάθεια, βοηθάει πάρα πολύ η ψυχολογική υποστήριξη (ζητήστε την από τους γύρω σας), το νερό γιατί απομακρύνει τις τοξίνες, το περπάτημα (εκκρίνεται σεροτονίνη, η οποία βελτιώνει τη διάθεσή σας και την αποφασιστηκότητά σας), καθώς και το φαγητό, καθώς είναι ευχαρίστηση. Δε χρειάζεται να το σκέφτεστε. Οι σκέψεις για το τσιγάρο διαρκούν μέχρι 10 δευτερόλεπτα. Σε αυτές τις στιγμές να λέτε ΟΧΙ. Σε όλες που θα ακολουθήσουν, πάλι ΟΧΙ. Όσο περνούν οι μέρες τα ΟΧΙ λιγοστεύουν. Προσωπικά στις 5 μέρες είχα αποβάλει όλα τα σωματικά συμπτώματα. Μετά χρειάζεται ψυχολογική διαχείρηση. Και κάτι για να σας τονώσει. Φέτος με τις κορώνες, την αβεβαιότητα στη δουλειά και όλα τα παρελκόμενα, κατάφερα να κάνω διακοπές με τα λεφτά που έδινα σε 1 χρόνο για τσιγάρα. 150 ευρώ το μήνα, κάντε τις πράξεις και θα βρείτε επιπλέον κίνητρο.

Προτείνω σιγά σιγά να διακόψεις και αυτό. Μπορεί να μην έχει όλες τις ουσίες του τσιγάρου αλλά περιέχει νικοτίνη και είναι εξίσου εθιστικό. Θα βελτιώσεις και τη γεύση σου.

Συνεχίζω ακόμα να είμαι καθαρός. Υπομονή χρειάζεται και ψυχολογική ετοιμασία.Τα σωματικά συμπτώματα στέρησης διαρκούν 3-5 μέρες.

Γεννήθηκα για να έχω αδυναμία στον πατέρα μου. Ό,τι έκανα, το έκανα εαν άρεσε στον πατέρα μου ή εαν μου το δίδασκε αυτός. Κάπου στα 15 μου (σήμερα είμαι 36) έπεισα τον εαυτό μου ότι πρέπει να καπνίζω επειδή το έκανε ο πατέρας μου (πόσο λίγο μυαλό είχα). Κυριακή πρωί. Εξαφανίζομαι για λίγο από το σπίτι, πάω στο πιο κοντινό περίπτερο, αγοράζω Marlboro κόκκινο και γίνομαι μες την αυλή του σπιτιού μου καπνιστής. Την επομένη, ενημερώνω τους φίλους μου και την κοπέλα μου ότι πλέον καπνίζω. Για 2 χρόνια περίπου, άναβα όποτε ήθελα χωρίς να έχω την "ανάγκη" να ανάβω τσιγάρο κάθε 1 ώρα. Μετά τα 2 χρόνια κατατάσσομαι φαντάρος και πλέον τα μερικά τσιγάρα τη μέρα, γίνονται 1 πακέτο. Περνάει ο στρατός κι έρχονται οι σπουδές. Το 1 π και κρεπάλεακέτο, γίνεται 1.5 και πλέον συνδυάζεται με ξενύχτια, αλκοόλ και κρεπάλες. Ο φοιτητής πάνω απ' όλα. Κάπνιζα παντού. Στο αυτοκίνητο, στην κουζίνα, στο σαλόνι, σε κλειστούς χώρους, στο υπνοδωμάτιο, παντού. Το αγαπούσα το τσιγάρο μου. Κάπνιζα, μπροστά σε γονείς και συγγενείς ( το ξεκίνησα από την αγάπη προς τον πατέρα μου, σιγά μην κόλωνα στους άλλους), μπροστά σε παιδιά(τώρα κατάλαβα ότι αυτό ήταν μία ηλιθιότητα), στο γραφείο, στο μπάνιο, στη δουλειά(ως φοιτητής δούλευα), ακόμα και στην αίθουσα εξετάσεων. Ο εαυτός μου κρινόταν καθημερινά από αυτόν τον κυλινδρικό φίλο. Είχα γίνει ένα τεράστιο τασάκι, το οποίο πλεόν κάθε βράδυ συντρόφευε το κρεβάτι μου. Το είχα δίπλα μου, μήπως ξυπνήσω χωρίς να μπορώ να ανάψω τσιγάρο. Μπορούσα να στρίψω τσιγάρο σε 15 δευτερόλεπτα, οδηγώντας στα Τέμπη. Η ζωή μου ήταν υπέροχη. Πολλές φορές, μετά από μεγάλη κατανάλωση τσιγάρων ξυπνούσα μες τη νύχτα κι ευχόμουν απλά να ξημερώσει. Μολις ξημέρωνε, ακολουθούσα το ίδιο πρόγραμμα. Κάπνιζα. Στα 24 μου χρόνια, το έκοψα μαχαίρι για 6 μήνες. Είχα διαβάσει τότε ένα βιβλίο το οποίο με επηρέασε και μου έδειξε ότι είμαι εθισμένος. Εμένα όμως μου άρεσε που ήμουν εθισμένος. Ήταν η συντροφιά μου, σε χαρά και σε λύπη, σε νίκη και σε ήττα, σε ποδόσφαιρο και σε μπάσκετ, πριν και μετά το σεξ. Το άρχισα πάλι σε μια νύχτα σε στάση λεοφωρείου. Ότι δεν κάπνισα για 6 μήνες, το κάπνισα σε 1 βράδυ. Και πλεον τα 30 τσιγάρα, γίνονται 40. Ένας καπνός 50 gr, αρκούσε για 3 μέρες. Στα 28 το αποφάσισα ξανά. Για χάρη της γυναίκας μου αποχωρίστηκα και πάλι το φιλαράκι μου, αυτή τη φορά για 19 μήνες. Ξανακύλησα και πάλι. Οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται. Δεν κάπνιζα εντός σπιτιού, αλλά στη βεράντα, στη δουλειά, ακόμα και περπατώντας. Ήταν νύχτες που δε μπορούσα να κοινηθώ, ένιωθα την καρδιά μου να σπάζει. Ξυπνούσα κάθε πρωί με βήχα και φλέματα. Ένιωθα τη γυναίκα μου να με απεχθάνεται κάθε φορά που ξάπλωνα μαζί της. Έφτασα 35 χρονών και κάπνιζα περισσότερο από τη μισή μου ζωή. Μέχρι που ένα πρωί είπα Ως ΕΔΩ. Ήθελα να ζήσω για μένα, για τη γυναίκα μου, για τα παιδιά μου. Τα τελευταία 2 χρόνια, χειρουργήθηκα 3 φορές. Υποσχεθηκα στον εαυτό μου να διακόψει το κάπνισμα για πάντα. Ούτε τζούρα. Σκέφτηκα ότι τη μέρα που θα φεύγω, θέλω να αισθάνομαι ότι χάρηκα τα παιδιά μου, και ότι δε φεύγω νέος. Εγώ που είχα το τασάκι δίπλα στο κρεβάτι, που ξυπνούσα στις 3 το πρωί για μια τζούρα, που σκεφτόμουν κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μου με τον καπνό, σταμάτησα να καπνίζω και είμαι καθαρός. Εαν μπορώ εγώ, μπορείτε και σεις. Κανένα πάθος δεν είναι πιο δυνατό από την ίδια τη ζωή. Υ.Γ. 1. Κανείς δεν πέθανε επειδή δεν κάπνισε. Αντίθετα, πολλοί πεθαίνουν επειδή καπνίζουν. Υ.Γ.2 . STOP SMOKING AND KEEP WALKING.