Vassilis_1

Είχα θέσει το εξής ερώτημα: Ενδέχεται στο μέλλον, δια της εξελικτικής οδού, να εμφανισθούν όντα διαφορετικής μορφής (έχοντα δηλαδή τη μορφή ορισμένων ζώων, εννοείται, εκτός των πιθηκοειδών) από τον άνθρωπο, να έχουν όμως, της ΑΚΡΙΒΟΥΣ ίδιας ποιότητας, λογική και ομιλία, με αυτήν του ανθρώπου; Η απάντησή σου Baator:«Ναι, φυσικά και ενδέχεται.» Δικαίως να ρωτήσω: Γιατί αυτό που περιμένεις να γίνει στο μέλλον δεν έγινε στο παρελθόν;;;!!! Έχει ήδη δεχθεί δύο βόμβες το εξελικτικό οικοδόμημα, με συνέπεια να καταρρεύσει. Υπάρχει βέβαια, ως σαβούρα στα μπάζα!

Μα δεν χρειάζεται να σε συγχωρέσουμε, διότι δεν έχεις κάνει κανένα λάθος! Τι λέει η εξελικτική θεωρία; Ο πρόγονος του ανθρώπου και ο πίθηκος είχαν κοινό πρόγονο. Άρα, ο πρόγονος του ανθρώπου ήταν καθ’ όλα όμοιος με τον πίθηκο. και αφού ήταν καθ' όλα όμοιος με το αδελφάκι του τον πίθηκο = ήταν πίθηκος. Άρα η διατύπωσή σου: "Ο ανθρωπος, λενε εξελιχτηκε απο τον πιθικο!" δεν ήταν λανθασμένη. Πολύ σωστή ήταν και η ερώτησή σου: "Σημερα στον κοσμο υπαρχει και ο πιθικος και ο ανθρωπος ταυτοχρονα. Γιατι?...". Η απάντηση στην ερώτησή σου είναι αυτονόητη: Σήμερα στον κόσμο υπάρχει και ο πίθηκος και ο άνθρωπος ταυτόχρονα, διότι δεν υφίσταται η εξέλιξη, αν αυτή ήταν σε ισχύ, θα είχε εξελιχθεί και το υποτιθέμενο αδελφάκι του ανθρώπου ο πίθηκος, σε άνθρωπο. Το άτοπο της εξέλιξης, που αποδεικνύει τη μη ύπαρξή της, έχει περιγραφεί χιουμοριστικά εδώ http://www.myphone.gr/forum/showthread.php?p=4680860#post4680860

Επειδή πολύς λόγος γίνεται για την επιστήμη, καλό είναι να κάνουμε μια μαθηματική ακτινογραφία στην δεσποινιδούλα μας. ΠΡΟΛΟΓΟΣ Είναι γεγονός ότι πολλές καταστάσεις στη ζωή μας έχουν υπερτιμηθεί. Μία τέτοια κατάσταση είναι και αυτή της επιστήμης. Επειδή έχει διαπιστωθεί ότι η υπερτίμηση της επιστήμης είναι άκρως επιβλαβής για τους ανθρώπους, επιχειρούμε την προσπάθεια αυτή, ώστε να καταδειχθεί η πραγματική κατάστασή της. Για να γνωρίζουμε και αντιμετωπίζουμε καταστάσεις με βάση την πραγματική τους αξία και όχι με μεγεθυντικούς φακούς. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ Επειδή όλοι πρέπει να γνωρίζουμε τις πραγματικές μας δυνάμεις, σύμφωνα και με ένα γνωμικό: «Γνώθι σαυτόν», έτσι και η επιστήμη. ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΑΥΤΗΝ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ Η επιστήμη μέχρι σήμερα έχει κάνει πολλές και σημαντικές ανακαλύψεις. Αναμφισβήτητα όμως η πιο αντιπροσωπευτική και φανταστική γενικά επιτυχία της, είναι η κατάκτηση της σελήνης. Αυτήν την πρόοδο της επιστήμης θα παραβάλλουμε με την πρόοδο της ηλικίας του ανθρώπου. Το αποτέλεσμα θα είναι άκρως παραστατικό και θα αποδεικνύει με μαθηματική ακρίβεια την πραγματική δυναμικότητά της. ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΡΙΑ ΣΥΝΟΛΑ 1) Σύνολο κατακτηθέντων αστρικών σωμάτων από την επιστήμη = ένα (1), αυτό της σελήνης. 2) Σύνολο υπαρχόντων αστρικών σωμάτων που βρίσκονται στο σύμπαν. Βάζουμε 3.155.760.000. Απ’ ότι ακούμε είναι περισσότερα. Τα μαθηματικά όμως δεν «κολλάνε» σ’ αυτές τις λεπτομέρειες (= στο ότι η επιστήμη δε γνωρίζει τον ακριβή αριθμό, του συνόλου των αστρικών σωμάτων). Το αποτέλεσμα θα είναι αναλογικό και αν έστω ο παραπάνω αριθμός αυξομειώνεται, με μαθηματική ακρίβεια θα αυξομειώνεται και η ηλικία της επιστήμης βάσει της προόδου της. 3) Σύνολο ζωής του ανθρώπου. Βάζουμε εκατό (100) έτη. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ Η επιστήμη, με βάση την πρόοδό της, κατατάσσεται από πλευράς δυναμικότητας, στην ενός (1) δευτερολέπτου, ηλικία του ανθρώπου, δηλαδή στην κατάσταση νεογνού. Και για να νιώσουμε καλύτερα το ουσιαστικό αποτέλεσμα, θα κάνουμε έναν παραλληλισμό: Τι λέμε στο νεογνό; Μη εκεί, τζίζ. Τι λέμε στην επιστήμη νεογνό; Μη επιχειρείς να κατακτήσεις τον ήλιο, τζίζ. Kαι τα δύο νεογνά, υπακούουν, το ίδιο. Πλήρης ταύτιση! ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ Χρησιμοποιούμε για τον προσδιορισμό της ηλικιακής κατάστασης του ανθρώπου, διάφορους χαρακτηρισμούς, όπως: νεογνό, νεαρός, μεσήλικας, γέρος κλπ. και τους καλούμε ανάλογα με το σύνολο των ετών που ζει ο άνθρωπος. Λοιπόν, ο χαρακτηρισμός «νεογνό», για την επιστήμη δεν είναι υποτιμητικός διότι είναι πραγματικός. Σύμφωνα με την πρόοδό της, (=κατάκτηση ενός (1) αστρικού σώματος), σε αναλογική σχέση με το σύνολο των ακατάκτητων αστρικών σωμάτων που βρίσκονται στο σύμπαν. Και βέβαια, δεν μπορούμε να αρνηθούμε τη μαθηματική ακρίβεια. ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ Για να πάει η επιστήμη νεογνό νηπιαγωγείο, πρέπει να κατακτήσει 189.345.000 αστρικά σώματα και με ρυθμούς κατάκτησης, ανά 40 χρόνια, κάθε αστρικού σώματος, πρέπει να περάσουν 7.573.824.000 χρόνια. Μάλιστα, για να πάει νηπιαγωγείο, μη ξεχνάμε. Πάντως κάναμε δώρα στην επιστήμη νεογνό, έτσι επιπλέον για να τη βγάλουμε μεγαλύτερη. Το σύνολο των αστρικών σωμάτων που υπολογίσαμε είναι μικρό και αυτό της ζωής του ανθρώπου μεγάλο. Τι να κάνεις… τα νεογέννητα αγαπιούνται! ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΧΙΜΑΙΡΕΣ Εάν η κορυφή των αστρικών σωμάτων έχει συγκεκριμένο αριθμό και μπορεί η επιστήμη νεογνό με την πρόοδό της να μειώσει την απόσταση που τη χωρίζει από την κορυφή αυτή, υπάρχουν όμως δημιουργήματα στο σύμπαν που δεν έχουν κορυφή. Είναι αχανή. Όπως ο ουρανός. Άντε πήγαινε να βρεις την αρχή και το τέλος του. Άρα, σε γενικές γραμμές η «κορυφή» του όρους που λέγεται σύμπαν είναι αχανής. Και ασφαλώς η αληθινή πρόοδος συνίσταται στο να μειώσεις την απόσταση, από την κορυφή που θέλεις να κατακτήσεις. ( Όπως π.χ. η μείωση της απόστασης από την κορυφή του συνόλου των αστρικών σωμάτων). Έλα όμως που το όρος του σύμπαντος είναι αχανές! (= Στην οριζόντια και κάθετη έκτασή του). Άρα, είναι αμείωτη η απόσταση από την «κορυφή» του! Έτσι, μοιραία η όποια πρόοδος της επιστήμης εσαεί θα κυμαίνεται στους «πρόποδες» του όρους αυτού, στο μηδέν (0) δηλαδή. Για να γίνει περισσότερο κατανοητό αυτό: (Παράδειγμα παραστατικής ανάγκης) Σ’ αυτό το αχανές όρος του υλικού σύμπαντος δημιουργούμε σκαλοπάτια που φυσικά στην οριζόντια έκτασή τους είναι αχανή. Τα οποία χαρακτηρίζονται με αριθμούς που όπως ξέρουμε είναι και αυτοί άπειροι. Φυσικό είναι, εμείς αφού ζούμε στη γη, να χρησιμοποιήσουμε ως ΒΑΣΗ το σκαλοπάτι εκείνο που ευθυγραμμίζεται με την επιφάνεια της γης. (= Κατά χάρη πρόποδες του αχανούς αυτού όρους ). Η οποία γη καταλαμβάνει ένα μέρος, της οριζόντιας και αχανούς έκτασής του. Επόμενο είναι, αυτό το σκαλοπάτι να χαρακτηρίζεται με τον αριθμό μηδέν (0), τεραστίων σε ύψος και πλάτος διαστάσεων και να ακολουθούν αντίστοιχα, οι επόμενοι αριθμοί για να χαρακτηρίσουν τα καθοδικά και ανοδικά αχανή σκαλοπάτια. Ως είναι φυσικό, η επιστήμη βρίσκεται σε ένα τμήμα του ΒΑΣΙΚΟΥ σκαλοπατιού, που ευθυγραμμίζεται με την επιφάνεια της γης. Και οφείλει, μαζί με την πρόοδό της στις γενικές επιστήμες, να κατακτήσει σπιθαμή προς σπιθαμή, όλο το όρος του υλικού σύμπαντος, στην οριζόντια και κάθετη έκτασή του. Ο στόχος αυτός – όπως είναι λογικό – χρειάζεται μεθοδικότητα. Πρέπει ΠΡΩΤΑ να κατακτήσει τη ΒΑΣΗ του σκαλοπατιού στην οποία βρίσκεται τώρα, σε όλη την οριζόντια έκτασή της και μετά να ανέβει στο επόμενο σκαλοπάτι. Π.χ. 1) Όπως ο κτίστης όταν πρόκειται να κτίσει έναν τοίχο: Συμπληρώνει ΠΡΩΤΑ τη ΒΑΣΗ του μπετόν, προοδευτικά, τούβλο – τούβλο, σε όλη την οριζόντια έκταση του μελλοντικού τοίχου. Και ΜΕΤΑ, σε αυτή τη σειρά των τούβλων κτίζει τις επόμενες ανοδικές σειρές, έως ότου ολοκληρωθεί ο τοίχος σε όλη την οριζόντια και κάθετη έκτασή του. 2) Όπως όταν πρόκειται να γεμίσουμε μια μπανιέρα με νερό: Ανοίγουμε την μπαταρία και βλέπουμε ότι ΠΡΩΤΑ, προοδευτικά, συμπληρώνεται με νερό η ΒΑΣΗ της μπανιέρας σε όλη την οριζόντια έκτασή της. Και ΜΕΤΑ, η στάθμη του νερού ανεβαίνει, έως ότου γεμίσει όλη η οριζόντια και κάθετη έκτασή της. Ό, τι πετυχαίνεται στα παραδείγματα είναι αδύνατο να πετύχει η επιστήμη. Διότι η οριζόντια έκταση του ΒΑΣΙΚΟΥ σκαλοπατιού στο οποίο βρίσκεται, είναι απλά αχανής. Άρα αμείωτη, άρα ακατάκτητη, με την όποια σε γενικές γραμμές πρόοδό της. Γι’ αυτό μοιραίο είναι, να βρίσκεται ΠΑΝΤΑ στη ΒΑΣΗ αυτού του σκαλοπατιού. Δηλαδή, στους πρόποδες του όρους όπου ορθώνεται ο ογκώδης αριθμός μηδέν. Μη μπορώντας η καημένη, ποτέ, να μπουσουλήσει στο επόμενο ανοδικό σκαλοπάτι. (ΠΑΝΤΟΤΙΝΟ νεογνό γαρ). ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ Η Αξιολόγηση της επιστήμης δεν πρέπει να γίνεται σύμφωνα με τη ΜΟΝΟΠΛΕΥΡΗ συγκριτική μέθοδο ( = συγκριτικός υπολογισμός της προόδου της, σε σχέση με την απόσταση που έχει από το παρελθόν), όπως λανθασμένα γίνεται τώρα. Διότι αυτή η μέθοδος, μας δημιουργεί μεγεθυντικούς φακούς με συνέπεια να βλέπουμε το νεογνό, σαν γίγαντα. Αλλά η αξιολόγηση της επιστήμης πρέπει να γίνεται σύμφωνα με τη ΣΦΑΙΡΙΚΗ συγκριτική μέθοδο ( = συγκριτικός υπολογισμός της προόδου της και σε σχέση με την απόσταση που έχει από το παρελθόν, αλλά και σε σχέση με την ιλιγγιώδη και αμείωτη απόσταση που έχει από την αχανή «κορυφή» του σύμπαντος και γενικά της τελειότητας ). Δηλαδή η σφαιρική συγκριτική μέθοδος επειδή ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ σε συγκρίσεις δύο (2) ειδών, είναι πέρα για πέρα ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ. Στο σημείο αυτό ας αναφέρουμε ορισμένα - από τα πολλά - παραδείγματα που διδάσκει ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΗΣ ΖΩΗΣ, που έχουν σχέση με τη σφαιρική συγκριτική μέθοδο: 1) Έναν 17χρονο άνθρωπο τον λέμε «νεαρό». Πριν από τον χαρακτηρισμό μας, αυτόματα χρησιμοποιήσαμε τη σφαιρική συγκριτική μέθοδο. (=Υπολογίσαμε την απόσταση της ηλικίας του και από την αρχή της γέννησής του και από το τέλος της κορυφής του μέσου όρου της επίγειας ζωής του ). Και επειδή η απόσταση της συγκεκριμένης ηλικίας του, είναι πιο μακριά από το μέσο όρο της επίγειας ζωής του και πιο κοντά στη γέννησή του, τον χαρακτηρίσαμε «νεαρό». 2) Σε πρωτάθλημα που συμμετέχουν 16 ομάδες. Μία ομάδα βρίσκεται στη 13η θέση, λέμε ότι η ομάδα αυτή είναι στις «τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας». Πάλι εδώ, πριν από τον χαρακτηρισμό μας, αυτόματα χρησιμοποιήσαμε τη σφαιρική συγκριτική μέθοδο. (=Υπολογίσαμε την απόσταση της συγκεκριμένης θέσης και από το τέλος και από την κορυφή του βαθμολογικού πίνακα). Και επειδή η απόσταση της 13ης θέσης, είναι πιο μακριά από την κορυφή της βαθμολογίας και πιο κοντά στο τέλος αυτής, χαρακτηρίσαμε την ομάδα ότι ανήκει στις «τελευταίες θέσεις». Όπως λοιπόν στις περιπτώσεις των παραδειγμάτων, για να χαρακτηρίσουμε τις διάφορες καταστάσεις, ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, χρησιμοποιήσαμε τη σφαιρική συγκριτική μέθοδο, έτσι, για να χαρακτηρίσουμε την κατάσταση της επιστήμης ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, είμαστε ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να χρησιμοποιήσουμε τη σφαιρική συγκριτική μέθοδο, που ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ, με αποτέλεσμα να είμαστε υποχρεωμένοι να μην μπορούμε να κάνουμε λάθος. Επί τέλους! Δε χρειάζονται οι μεγεθυντικοί φακοί, τελείως άχρηστοι. Γιατί θα έχουμε μια διαυγή, τέλεια και αποδεδειγμένη εικόνα, η οποία δημιουργείται από την αδυναμία της επιστήμης – με την όποια πρόοδό της – να μειώσει την ιλιγγιώδη απόσταση που τη χωρίζει, από την αμείωτη «κορυφή» του αχανούς σύμπαντος και γενικά της τελειότητας. Με μοιραίο επακόλουθο, η εμφανιζόμενη και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ εικόνα, απαλλαγμένη πλέον από τους μεγεθυντικούς φακούς, να την χαρακτηρίζει στην ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ κατάστασή της σε επίπεδο νεογνού. Συζητούσα με κάποιον που είχε αντίθετες απόψεις στα όσα του έλεγα, αλλά προς τιμή του, μου είπε κάτι το σοφό: - Θα το αποδώσω κάπως ελεύθερα ενθυμούμενος το νόημά του. «Ο άνθρωπος σε σύγκριση με το τίποτα έχει κάνει πολλά, σε σύγκριση όμως με το απόλυτο, το τέλειο, δεν έχει κάνει τίποτα». Ποιός νοήμων μπορεί να διαφωνήσει με το σοφό αυτό απόφθεγμα; Το οποίο απηχεί τα όσα γράφτηκαν εδώ. ΜΙΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟ Η επιστήμη έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο. Μπορεί και λύνει το πρόβλημα της αρχής του σύμπαντος και της ζωής, έχει κατακτήσεις στο θέμα της υγείας, μέχρι και μεταμόσχευση καρδιάς έφθασε στο σημείο να πετυχαίνει, κάνει θαύματα. ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ Σ’ ευχαριστώ για την πάσα που μου κάνεις. Σχετικά με τα θαύματα που κάνει η επιστήμη στον τομέα της υγείας, φυσικά αστειεύεσαι. Κάνε επισκέψεις στα άσυλα ανιάτων και εκεί θα διαπιστώσεις ένα πραγματικά μεγάλο θαύμα! Πως μπορεί η επιστήμη, ενώ παρατηρεί αυτές τις ασθένειες επί χιλιάδες χρόνια, να έχει τα χέρια της συνεχώς αγκυλωμένα στην ανάταση; Αυτό όντως είναι, είναι μεγάλο θαύμα!!! Όσον αφορά ότι μπορεί και λύνει το πρόβλημα της αρχής του σύμπαντος και της ζωής, πάλι φυσικά αστειεύεσαι. Εδώ, δεν μπορεί να κάνει το ελάχιστο, να επισκεφθεί τον ήλιο. Να πούμε και για το πιο δύσκολο που δεν μπορεί να κάνει; Υπάρχουν αστρικά σώματα, που λόγω μεγάλων αποστάσεων, πρέπει να περάσουν δισεκατομμύρια χρόνια διαστημικού ταξιδιού για να κατακτηθούν. Τώρα καταλαβαίνουμε την τρομακτική αδυναμία της επιστήμης ως προς την επίτευξη των στόχων αυτών. Ας επιστρέψουμε όμως από τις ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΕΣ αδυναμίες της, στις επίγειες. Είναι τελείως αδύναμη να αντιμετωπίσει τους σεισμούς, που παρατηρεί χιλιάδες χρόνια και εξακολουθεί να κρύβεται κάτω από το τραπέζι. Μα τι γράφω; Με πληροφόρησε ένα μήνυμα ως εξής: «Σχεδόν όλοι που απλά βουτούν και κρύβονται κάτω από κάτι (=άρα και τραπέζι) όταν καταρρέει ένα κτίριο συνθλίβονται μέχρι θανάτου.» Η καημένη επιστήμη ούτε κάτω από το τραπέζι δεν μπορεί να σωθεί!!! Δεν έχει απάντηση στις προαναφερθείσες ασθένειες που επίσης παρατηρεί χιλιάδες χρόνια. Kαι θα έχει απάντηση στο πρόβλημα της αρχής του σύμπαντος και της ζωής, θέμα που δεν μπορεί να παρατηρήσει; ΕΛΕΟΣ!!! Και όπου, όπως ξέρουμε, λείπει η παρατήρηση, μοιραία λείπει και η απόδειξη. (Αυτός είναι απαράβατος επιστημονικός όρος). ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ Μετά την αναφορά των τρομακτικών και ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΩΝ αδυναμιών της επιστήμης, το συμπέρασμα βγαίνει μόνο του: Η δύναμή της, σε συνδυασμό με τη γνώση της είναι μικρή έως ανύπαρκτη. Και εύλογα γεννάται το ερώτημα: Γιατί ντε και καλά να επηρεαζόμαστε θετικά, σε θεωρίες μιάς επιστήμης που η δύναμη και η γνώση της είναι μικρή, σχετική και να μην επηρεαζόμαστε αρνητικά, σε θεωρίες μιάς επιστήμης που Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΚΑΙ Η ΑΓΝΩΣΙΑ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΣΧΕΤΗ; Ένα παράδειγμα για την καλύτερη και παραστατική λήψη των παραπάνω είναι απαραίτητο: Ας υποθέσουμε ένα νεογνό, ότι θα μπορούσε να μιλήσει και να έλεγε: «Εγώ σε λίγο θα σηκωθώ να μαγειρέψω». Δια του ορθολογισμού - λόγω της ακατάσχετης αδυναμίας του - δεν θα απορρίπταμε απριόρι τα λόγια του ως αβάσιμα και δεν θα γελούσαμε με αυτά; Έτσι λοιπόν, όταν η επιστήμη νεογνό (όπως απέδειξαν τα μαθηματικά) εκφράζει θεωρίες, σε θέματα που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙ, άρα μοιραία και να ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ, όπως στο θέμα της αρχής του σύμπαντος και της ζωής (απούσα γαρ κατά τη δημιουργία τους), δια του ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τις υπολογίζουμε. Αυτές οι θεωρίες της επιστήμης νεογνού, συνεπώς ΚΑΙ, λόγω της ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙΣΑΣ αστρονομικής και ακατάσχετης αδυναμίας της, σαφώς καθίστανται αβάσιμες και ΑΠΡΙΟΡΙ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΝΤΑΙ.

Ερώτημα προς τους υποστηρικτές της εξελικτικής θεωρίας: Ενδέχεται στο μέλλον, δια της εξελικτικής οδού, να εμφανισθούν όντα διαφορετικής μορφής (έχοντας δηλαδή τη μορφή ορισμένων ζώων, εννοείται, εκτός των πιθηκοειδών) από τον άνθρωπο, να έχουν όμως, της ΑΚΡΙΒΟΥΣ ίδιας ποιότητας, λογική και ομιλία, με αυτήν του ανθρώπου;

Σίγουρα αστειεύεσαι chrispetsas. Η ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία είναι σοβαρός οργανισμός. Αυτό έλειπε, να δεχθεί το παραμύθι της εξελικτικής θεωρίας.

Και πολύ καλά κάνεις!!! Αυτό έλειπε να πίστευες στο εξελικτικό παραμύθι!!! Τώρα, τι ερώτηση κάνεις και εσύ REDHOTSTEF!!! Σύμφωνα με την εξελικτική αερολογία ο πρόγονος του ανθρώπου και ο πίθηκος είχαν κοινό πρόγονο. Άρα, ο πρόγονος του ανθρώπου ήταν καθ’ όλα όμοιος με τον πίθηκο. Όπως αντιλαμβάνεσαι φίλε REDHOTSTEF τα πράγματα είναι απλά! Θα απαριθμήσουμε μερικά "αδιάσειστα στοιχεία" που δικαιολογούν το ερώτημα, γιατί το ένα ζώο αναπτύχθηκε σε σκεπτόμενο ον, ενώ το άλλο όχι! 1) Το ένα ζώο είχε την συνήθεια τα μυρίζει τα δάκτυλά του, συνήθεια που μεταδιδόταν από γενεά σε γενεά, με τελική συνέπεια να εξελιχθεί σε σκεπτόμενο ον = άνθρωπος!!! Αυτήν λοιπόν τη σημαντική συνήθεια δεν την είχε το άλλο ζώο!!! 2) Το ζώο που είχε τη συνήθεια να μυρίζει τα δάκτυλά του, ευνοήθηκε από τις περιβαλλοντικές αλλαγές. Οι οποίες έπαιξαν πολύ άσχημο παιχνίδι στο ζώο που δεν είχε τη συνήθεια να μυρίζει τα δάκτυλά του. Πως εξεδήλωσαν το άσχημο παιχνίδι τους; Αμ εδώ σε θέλω! Το ένα ζώο το ανάγκασαν να κατέβει από τα δέντρα και το άλλο δεν το ανάγκασαν να κατέβει από τα δέντρα. Έτσι, το τιμώρησαν που δεν είχε τη συνήθεια να μυρίζει τα δάκτυλά του! 3) Στο ζώο που τελικά έμεινε ζώο, έπαιξε άσχημο παιχνίδι και ο ανταγωνισμός. Ενέπνευσε τον ανταγωνισμό στο άλλο ζώο, ενώ σε αυτό πάπαλα. Και νομίζεις REDHOTSTEF ότι υπάρχουν μόνο αυτά τα αδιάσειστα στοιχεία;;;!!! Ένα σωρό παρεμφερή υπάρχουν ακόμα!!! Οπότε η ερώτησή σου είναι αδικαιολόγητη!!!

ΕΞΕΛΙΞΗ = ΠΑΡΑΜΥΘΙ Κοντολογίς, αν είχε λάβει χώρα η εξέλιξη θα συνέβαινε το εξής: Όπως, θα είχαμε από την μία πλευρά ένα σύνολο ζώων με τη διαφορετική μορφή τους, με ΚΟΙΝΟ γνώρισμα τη μη λογική και τη μη ομιλία (όπως συμβαίνει τώρα), έτσι, από την άλλη πλευρά θα είχαμε ένα σύνολο ζώων εξελιγμένων σε σκεπτόμενα όντα, με την ανάλογη διαφορετική μορφή τους, με ΚΟΙΝΟ γνώρισμα της λογικής και της ομιλίας. (όμως, αυτό ΔΕΝ συμβαίνει τώρα).