Στα 35 χρονια τις ζωης μου θα ηταν ψεμμα να δεν παραδεχομουν οτι εχω συναντησει τετοια ατομα και (των 2 φυλλων) που αρεσκονται σε μια τετοια συμπεριφορα.......
Ακομα δεν ντρεπομαι να πω οτι το εχω κανει και εγω στην αρχη της εφηβειας μου (πρωτα φοιτητικα χρονια).....περασα για κανα μηνα καλα σε μια σχεση που εγραφε απο την πρωτη μερα την ημερομηνια ληξης πανω της...και μετα απλα εξαφανιστηκα...δεν υπηρχαν και τα κινητα τοτε και ηταν λιγο ευκολοτερο....
Συναντηθηκαμε 2 φορες τυχαια αλλα καναμε και οι δυο σαν να μην βλεπαμε τον αλλο....
Αυτο που εχει ενδιαφερον και που γιαυτο και απανταω στο συγκεκριμενο θεμα....ειναι να δωσω τους δικους μου λογους (οπως τους θυμαμαι τωρα μετα απο τοσα χρονια) που με οδηγησαν σε μια τετοια ανανδρη συμπεριφορα...
Εκεινη την εποχη,το να κανω κατι τετοιο,μου φαινοταν σαν η πιο 'ακοπη και ευκολη' λυση....σαν το κοψιμο ενος γορδιου δεσμου με απολυτο και αποφασιστικο τροπο χωρις το ψυχοφθορο κλαμα,παρακαλετο (που πιστευα-τρομαρα μου-οτι θα εισεπρατα απο εκεινη) ή το βασανο να βρω πειστικες δικαιολογιες....
Ποτε δεν μου ειχε περασει απο το μυαλο τοτε,οτι υπαρχει περιπτωση να την 'χαλασει' αυτη η συμπεριφορα τοσο πολυ....τι κριμα ποτε δεν εμαθα....ισως και για εκεινη ολο αυτο να ηταν μια ευλογια τελικα,ποιος ξερει....
Μετα απο λιγο,εφαγα και εγω τα δικα μου 'χαστουκακια' σε σχεσεις...ειδα τι σημαινει ο πονος ενος χωρισμου....βαρυναν και λιγο περισσοτερο οι γεννετικοι μου αδενες....και επαψα να κανω τετοιες λαμακιες...
Ενδιαφερον κοινο στοιχειο με την ιστορια της φιλης Cavaradossi.....υπηρχε και εδω μια διαφορα ηλικιας...εγω ειμουν 22 και εκεινη τοτε 29.
My 2 cents