Σπουργίτια

Είσαι πολύ γλυκιά:)

ευχαριστώ :p

Ήμουν με μια (άγνωστη μου) κοπέλα στο αεροδρόμιο και περιμέναμε την πτήση.

Σε κάποια φάση, πώς το φέρνει η συζήτηση, μου λέει:

 

"Εγώ τον χειμώνα, ήμουνα Αγγλία. Μια μέρα βρήκα στο δρόμο ένα πουλάκι πληγωμένο. Το πήρα σπίτι, το τάιζα, το φρόντιζα, κι έγινε καλά. Όταν ήταν να γυρίσω Ελλάδα ήθελα να το πάρω μαζί μου, αλλά στο αεροδρόμιο δε μ'αφήνανε. Ε κι εγώ το 'βαλα στο βρακί μου!

Μόνο που όταν φτάσαμε στο Ελ. Βελ. διαπίστωσα πως είχε ψοφήσει...! "

 

Δεν ξέρω γιατί, αλλά διαβάζοντας αυτό το τόπικ συγκινήθηκα, και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

(True story)

ααααααα δεν πάμε καλά...το καημένο το πουλάκι....

εμένα πάντως το δικό μου ζει και βασιλεύει...μας έχει τρελάνει όλους στο σπίτι...μεγάλωσε τόσο πολύ που επιτέλους μάθαμε και το φύλο του...ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ :lol: με το όνομα Έλλη:p. Είμαστε με ένα πανί στο χέρι και καθαρίζουμε συνέχεια τις κουτσουλιές της πάντως:lol: Μεγάλη της αγάπη το παγωτό...αφού το ζητιανάκι κυνηγάει το χέρι μας για να φάει όποτε τρώμε εμείς! έχει αρχίσει να πετάει αρκετά καλά οπότε σε λίγο καιρό θα τη διώξουμε αν και δε το βλέπω να φεύγει...:rolleyes:

επίσης απ'όσο ξέρω τώρα που φροντίζεις το μικρό σπουργίτη εσύ δεν θα το βοηθήσουν οι γονείς του.αυτό ξέρω εγώ.καλύτερα να το άφηνες σε ένα ασφαλές μέρος και θα έβρισκε τρόπο να σωθεί και θα το βοηθούσαν οι γονείς του.

η ζωή βρίσκει τρόπο...

Με τίποτα!!! Εσύ όταν ήσουν μωρό, άμα σε αφήναν σε ένα μέρος που δεν το είχες ξαναδεί καν και δεν ήξερες το αληθινό κόσμο και δεν υπήρχε κανείς να σε βοηθήσει, θα επιβίωνες;