Σε ποια ηλικία φύγατε από το σπίτι;

δεν λεω η φοιτητικη ζωη ειναι πολυ μεγαλο βημα αλλα καλο θα ηταν να μην ηταν υποχρεωτικο.. Άλλη ισορία ομως αυτη.. Δεν ξερω ειμαι μπερδεμενος.. Απο τη μια εισαι φοιτητης και προσπαθεις να κανεις τα κουμαντα σου αλλα αν αποτυχεις περνεις ενα τηλ σπιτι και ολο απο καπου θα ερθει καμμια επιδοτηση.Αλλα θα μου πειτε αμα εισαι μονος στο δικο σου σπιτι και εχεις καποιο προβλημα παλι οι γονεις δεν θα βοηθησουν?? μια η αλλη δηλαδη. Το piont τελικα ειναι να βρεις μια δουλεια που να σου προσφερει την οποια ασφαλεια, μονιμοτητα, εξελιξη και μετα εξαρταται απο σενα και ποσο καλομαθημενος εισαι αν θα μετακομισεις η οχι. Και βεβαια αν συγκατοικησεις/συζησεις ακομα καλυτερα!! Η οχι...????

 

Όσο για την δημοσκοπηση ασφαλως και σκεφτηκα να βαλω αλλα θα περιοριζα πολυ το θεμα απαντωντας απλα ηλικιες. Ηθελα να μοιραστουμε λογους, εμπειριες, αλλαγες στον τροπο ζωης, διαχειριση χρηματων κτλ.

δε ξέρω παιδιά... κι εμένα με έχει προβληματίσει πολύ το δίλημμα, ενοίκιο τώρα ή περιμένω λίγο στο πατρικό μου να μαζέψω κάτι και να αγοράσω ένα σπιτάκι - μικρό εννοείται - αλλά δικό σου....άλλο να βγάζεις 1000 και να τα βάζεις στην άκρη και άλλο να έχεις ένα νοικοκυριό ολόκληρο που θέλει συντήρηση. Ας μας πει κάποιος που το ζει, πόσα χρειάζονται, μένει τίποτα για αποταμίευση...μου φαίνεται και λίγο κρίμα μετά από 10 χρόνια πχ να μη σου έχει απομείνει σχεδόν τίποτα...ούτε καν το σπίτι...

egw pantos efiga sta 17!!!:p

απο τα 15 μου ειχα μαθει να ειμαι αυτονομος οσο το δυνατοτερον γινεται.

απο τα 15 μου ειχα μαθει να ειμαι αυτονομος οσο το δυνατοτερον γινεται.

ταξιδιώτη πλάκα μας κάνεις,έτσι;

κοιταξε ανεκαθεν ημουν αγυριστο κεφαλι,δεν εφυγα απο το σπιτι μου στα 15 αλλα στα 17 ομως απο τα 15 μου εκανα οτι γουσταρα,ισως επειδη μου ειχαν εμπιστοσυνη παρολο που ημουν μικρος.περιορισμους δεν ειχα στα περισσοτερα πραγματα,ευτυχως και παλι καλα που δεν βγηκα κανενα παιδακι που να το κλεινουν μεσα για διαβασμα ας πουμε με κλειδαμπαρομενες τις πορτες και το καλωδιο του ιντερνετ εκτος.αυτο δεν θα το αντεχα.ηξερα τι επρεπε να κανω και το εκανα κι εννοειται οτι καθομουν και διαβαζα απο μονος μου τις ωρες που ηθελα.κι ακομα κι αν δεν το πετυχαινα με την πρωτη με την δικη μου επανασταση εφερνα τα πραγματα εκει που ΕΓΩ θελω.

καθε ανθρωπος εχει ενα κουμπακι,φτανει να υπαρχει η καταλληλη υπομονη και πονηρια για να το βρει κανεις.

Καλά, μόνο που αυτό δεν έχει και τόσο σχέση με το "από πότε φύγατε από το σπίτι".

Αυτά που περιγράφεις λίγο πολύ μπορούν να ισχύσουν σε οποιαδήποτε οικογένεια, π.χ. οι ώρες διαβάσματος. Κι εγώ από το δημοτικό διάβαζα ό,τι ώρα ήθελα, κι ούτε μου έκοψαν τις εξόδους ή το ίντερνετ ή τα τηλέφωνα (τότε ήταν πιο πολύ της μόδας το απλό τηλέφωνο:p).

Είναι εντελώς άλλο όμως να έχεις δικό σου σπίτι, που να το συντηρείς μόνος σου, να πλένεις, να μαγειρεύεις και να μην τα έχεις όλα έτοιμα γυρνώντας από το μάθημα/δουλειά κλπ. Αφού μένεις μόνος σου, φαντάζομαι καταλαβαίνεις τη διαφορά.

Ακριβώς, εμένα αυτό μου κάνει πιο πολύ σε spoiled kid...

 

Kαι είπαμε, το να μένεις μόνος σου ΜΕ ΑΛΛΟΥΝΟΥ λεφτα δε λέει κάτι.

Εντάξει, δεν είναι απαραίτητα spoiled. Εξαρτάται από την κατάσταση. Υπάρχουν γονείς που έχουν τον τρόπο τους να "επιβάλουν" κάποια πειθαρχία στα παιδιά, χωρίς να τα "κλειδαμπαρώνουν για να διαβάσουν" ή "να τους κόβουν το ίντερνετ".

 

Όσο για τα λεφτά αλλουνού, το έγραψα και σε προηγούμενο μήνυμα- η δική μου άποψη είναι ότι, τουλάχιστον για όσο σπουδάζεις, είναι 1000 φορές καλύτερο να μάθεις να μένεις μόνος(πάντα ΕΑΝ υπάρχει η οικονομική δυνατότητα, έτσι?).

Και σίγουρα, κάτι λέει. Μπορεί να μην έχεις οικονομική ανεξαρτησία, αλλά κάποιες άλλες στοιχειώδεις ευθύνες αναγκάζεσαι να τις αναλάβεις.

Εξάλλου έχω παρατηρήσει (μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά το βλέπω πολύ σε δικούς μου γνωστούς), ότι πολύ δύσκολα κάποιος που δεν έμενε μόνος του από φοιτητής σηκώνεται να φύγει από το σπίτι στα 23-24, ακόμα κι όταν βγάζει δικά του χρήματα. Οι περισσότεροι "βολεύονται" στο πατρικό τους (σε εισαγωγικά γιατί δεν το λέω για κακό απαραιτήτως) και φεύγουν από το σπίτι μόνο αν παντρευτούν.

Εγώ πάλι έφυγα στα 19 μου για 4 χρόνια σπουδών κι επέστρεψα στο σπίτι μου στην Αθήνα όταν τελείωσα.

Το μηνιαίο εισόδημα, όπως γίνεται σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το έστελναν οι γονείς μου, αλλά ήταν περιορισμένο και standard, γεγονός που σήμαινε ότι π.χ. με 550 ευρώ βρέξει-χιονίσει έπρεπε να πληρώσω νοίκι, ρεύμα-νερό-κοινόχρηστα, λογαριασμό κινητού, έξοδα για σχεδόν καθημερινό μαγείρεμα, εισιτήρια (όταν ανέβαινα Αθήνα) και προσωπικά έξοδα.

Αυτό, όπως και να το κάνεις, σε αναγκάζει να "σκληρύνεις" λίγο και να καταλάβεις πως δεν είναι όλα τόσο εύκολα όσο φαίνονται όταν είσαι μαθητής και δε σε νοιάζει.

Τώρα που βλέπω πιο σφαιρικά τα πράγματα, καθότι σαφώς ωριμότερη, πιστεύω πως αυτά τα χρόνια εκτός σπιτιού ήταν άκρως απαραίτητα για τη μετέπειτα εξέλιξη του χαρακτήρα μου και γενικότερα της ζωής μου, γιατί εκτός από το οικονομικό είναι και άλλες δυσκολίες που πρέπει να ξεπεράσεις χωρίς τη βοήθεια των γονέων σου, είτε γιατί είναι μακριά και δε θέλεις να τους στεναχωρήσεις είτε γιατί ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ!

Και για να έρθω στο σήμερα, μένω με τους γονείς μου και παράλληλα φτιάχνω το σπίτι μου (αφού έχω αυτή τη δυνατότητα), διότι 27 και με γονείς δε μου κάθεται καλά μετά από 4 χρόνια μόνη.

 

Αυτά και από μένα και συγγνώμη για το μεγάλο post.

Εγώ πάλι έφυγα στα 19 μου για 4 χρόνια σπουδών κι επέστρεψα στο σπίτι μου στην Αθήνα όταν τελείωσα.

Το μηνιαίο εισόδημα, όπως γίνεται σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το έστελναν οι γονείς μου, αλλά ήταν περιορισμένο και standard, γεγονός που σήμαινε ότι π.χ. με 550 ευρώ βρέξει-χιονίσει έπρεπε να πληρώσω νοίκι, ρεύμα-νερό-κοινόχρηστα, λογαριασμό κινητού, έξοδα για σχεδόν καθημερινό μαγείρεμα, εισιτήρια (όταν ανέβαινα Αθήνα) και προσωπικά έξοδα.

Αυτό, όπως και να το κάνεις, σε αναγκάζει να "σκληρύνεις" λίγο και να καταλάβεις πως δεν είναι όλα τόσο εύκολα όσο φαίνονται όταν είσαι μαθητής και δε σε νοιάζει.

Τώρα που βλέπω πιο σφαιρικά τα πράγματα, καθότι σαφώς ωριμότερη, πιστεύω πως αυτά τα χρόνια εκτός σπιτιού ήταν άκρως απαραίτητα για τη μετέπειτα εξέλιξη του χαρακτήρα μου και γενικότερα της ζωής μου, γιατί εκτός από το οικονομικό είναι και άλλες δυσκολίες που πρέπει να ξεπεράσεις χωρίς τη βοήθεια των γονέων σου, είτε γιατί είναι μακριά και δε θέλεις να τους στεναχωρήσεις είτε γιατί ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ!

Και για να έρθω στο σήμερα, μένω με τους γονείς μου και παράλληλα φτιάχνω το σπίτι μου (αφού έχω αυτή τη δυνατότητα), διότι 27 και με γονείς δε μου κάθεται καλά μετά από 4 χρόνια μόνη.

 

Αυτά και από μένα και συγγνώμη για το μεγάλο post.

 

Μα,τι λες τώρα!Είναι έτσι όπως το είπες!

Γενικά,παρ'όλο που ακόμα είμαι μικρός σε ηλικία,πιστεύω,όπως κι άλλα μέλη,πως ένα άτομο πρέπει να αποχωρήσει από το σπίτι του σε μικρή ηλικία...Μόνο έτσι θα μάθει τί λέγεται ζωή...

Συμπληρώνοντας να πω ότι όταν επιστρέφεις στους γονείς και έχεις ανταπεξέλθει στην "αποστολή" σου, έχεις πλέον κερδίσει το σεβασμό τους και δε σε αντιμετωπίζουν σαν παιδί.

Και υπόψιν ότι κι εγώ δεν ήμουν Παναγία, τις έκανα τις τρέλες μου και μάλιστα για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, απλά στην πορεία θυμήθηκα :p τον αρχικό μου στόχο και συμμαζεύτηκα μόνη μου...

Εγώ έφυγα απο το σπίτι στα 17. κ δεν σκοπεύω να γυρίσω :p

ταξιδιωτη και εγω ακριβως την ιδια συμπεριφορα ειχα απο τουσ γονεις ελευθερια κ εμπιστοσυνη -ισως επειδη δεν ηθελαν να κανουν τα ιδια λαθη με τις αδερφες μου- αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα. Το θεμα ειναι κατω απο ποιες συνθηκες σηκωθηκες κ εφυγες απο το σπιτι, πως ξεκινησες (νοικιασες γκαρσονιερα κ κοιμοσουν πανω στο στρωμα μεχρι να παρεις επιπλα, σου αγορασαν σπιτι με ολα τα κομφορ κλπ) και πως ειναι η ζωη πλεον με εσενα να αποφασιζεις και να πληρωνεις για ολα

εφυγα στα 17 για να ερθω Πατρα και να σπουδασω,....