nikmou

εχουν περασει δυο μηνες,κλεινουν αυριο.πως μπορει να ξεπερασει κανεις κατι τετοιο??τοσο αδικο και τοσο ξαφνικο??κατεβαινε καθε μερα δεκαδες φορες τον ιδιο δρομο,50 μετρα απ το σπιτι του!!!κατεβαινε την κατηφορα και καρφωθηκε απεναντι στις πετρες και παντου αλλου χωρτάρι!!!ετσι απλα και ακαριαια!!ο γιος μου λειπει απο εδω εφυγε για σπουδες την επομενη μερα,κομματια!!!Και ενω το ονειρο του και η ζωη του ηταν εδω αποφευγει,αρνηται.Δεν μπορει παρ'οτι τα εζησε ολα, να πιστεψει οτι εκεινος που παντα ετρεχε να συναντησει πρωτο,δεν θα ειναι πια εδω να τον περιμενει.....

:cry:γραφω για να βρω και αλλα παιδια που εχουν χασει κολλητους απο ατυχημα με μηχανη!συνεβει προσφατα και στον κολλητο φιλο του γιου μου και το παιδι μου εχει χασει τη γη κατω απ τα ποδια του!εχουν αλλαξει ολα στη ζωη του,ο τροπος που σκεφτεται,ο τροπος που τα βλεπει ολα πια!τιποτα δεν ειναι οπως πριν.ηταν 20 χρονων.... ηταν η ζωη τους η μηχανη.απο εκεινη τη μερα τη μισει!δεν θελει ουτε καν να την αναφερουμε.