meggy

και γω τη βλέπω πια την εκπομπη ενώ παλιά δε μ άρεσε.Σε μερικές δε ,πεθαίνω στο γέλιο.Λένε πολύ σωστά πράγματα και με αλήθειες. Σήμερα δυστυχώς δε την είδα.Τα νεύρα μου

Ο κόσμος του «διαφορετικού» Της Πόπης Διαμαντάκου diaman@dolnet.gr Στο Δρομοκαΐτειο βρέθηκαν οι «Πρωταγωνιστές», στον τόπο όπου περιφέρονται σκιές για την υπόλοιπη κοινωνία, άνθρωποι ξεχασμένοι Ό,τι δεν έχει εικόνα δεν υπάρχει, είναι ο χρυσός κανόνας του πολιτισμού μας και επομένως ό,τι δεν θέλουμε να υπάρχει, απλώς εξαφανίζουμε την εικόνα του Η κάμερα βρίσκεται σε έναν χώρο ταμπού, στο Δρομοκαΐτειο. Είναι η εκπομπή των «Πρωταγωνιστών» της περασμένης Τρίτης που ανοίγει τις πόρτες ενός αθέατου χώρου, όχι για να καταργήσει την ιδιωτικότητα και το δικαίωμα του καθενός στη διαχείριση της εικόνας του αλλά, αντίθετα, για να τα προστατέψει. Είναι και αυτό ρόλος της κάμερας. Να δίνει εικόνα σε ό,τι η κοινωνία αποστρέφει την κεφαλή, σε ό,τι προτιμά να κρατά στη σκιά, στο περιθώριο. Αρκεί η εικόνα να σέβεται τα χαρακτηριστικά του προσώπου που αποκαλύπτει. Και αυτό έκαναν οι «Πρωταγωνιστές». Έδωσαν βλέμμα, χαρακτηριστικά, όνομα και ιστορίες, προσωπικές ιστορίες στην τρέλα, στη διαφορετικότητα της ψυχής και του μυαλού. Παρουσίασαν ψυχικά ασθενείς που νοσηλεύονται στο Δρομοκαΐτειο- μερικοί πρόσφατοι, άλλοι έχουν ξεχαστεί μέσα- ο καθένας και ένας κόσμος, ο δικός του κόσμος, ο κόσμος πίσω από τον φράχτη. Ο κόσμος του «διαφορετικού», που μέχρι χθες οδηγούνταν ακόμη και στην εξορία προκειμένου να εξαιρεθεί από τη θέα της κοινωνίας των «υγιών». Στη Γερμανία του ναζισμού οι τρελοί θανατώνονταν. Στους δημοκρατικούς καιρούς μας η ύπαρξη του «διαφορετικού» εξακολουθεί να τρομάζει. Ενίοτε περιβάλλεται με συστήματα δικαιωμάτων, που αποδεικνύονται κάτι σαν δημοκρατικά φετίχ, υποτίθεται προστατεύουν το «διαφορετικό» φροντίζοντας παραλλήλως να παραμείνει σε ένα «καθαρό» και ελεγχόμενο περιθώριο. Σε ένα τέτοιο βρέθηκαν οι «Πρωταγωνιστές», στον τόπο όπου περιφέρονται σκιές για την υπόλοιπη κοινωνία, άνθρωποι ξεχασμένοι, ορισμένοι να δίνουν μάχη με χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επανενταχθούν, ή έστω να ανοιχτούν στον κόσμο, να δουλέψουν, να αποκτήσουν «πρόσωπο». Χωρίς αυτό όσα «δικαιώματα» και «θεραπείες» και αν εφευρεθούν, το «τρελάδικο» παραμένει τόπος εξορίας. Ο φακός των «Πρωταγωνιστών» αναζήτησε πρόσωπα. Για να τους δώσει εικόνα, χαρακτηριστικά. Για να τα εντάξει στη θέα του τηλεθεατή. Όχι για να του προσφέρει μικρά «γαστριμαργικά» σκάνδαλα τρέλας αλλά ένα μεγάλο, αληθινό σκάνδαλο που αφορά ολόκληρη την κοινωνία μας, το σκάνδαλο της άγνοιας και της σιωπής που περιβάλλει τους ψυχικά ασθενείς. Ένα προσωπικό βίωμα του Σταύρου Θεοδωράκη, τότε που σχολιαρόπαιδο στις εκδρομές κοντά στο Δρομοκαΐτειο ο δάσκαλος τους έλεγε «να προσέχουν τους τρελούς γιατί είναι επικίνδυνοι». «Η τρέλα μπορεί να παρασύρει τον καθένα στον χαμό μιας τύφλωσης, αντίθετα, όμως, ο τρελός υπενθυμίζει στον καθένα την αλήθεια του», γράφει ο Μισέλ Φουκό στο εξαντλητικό του πόνημα για την ιστορία της τρέλας. Πέρα από κάθε μυθοποίηση της τρέλας, αυτή την ξεχωριστή αλήθεια ξεδίπλωσαν τα πρόσωπα που επέλεξαν οι «Πρωταγωνιστές». Πρόσωπα όπως του Θοδωρή και της Μαρίας, οι ερωτευμένοι, που είναι τρία χρόνια μαζί και ας νομίζει η Μαρία ότι είναι μαζί από παιδιά.«Ναι, εντάξει, τρία χρόνια είμαστε μαζί, αλλά όταν ερωτεύεσαι κάποιον δεν είναι σαν να τον γνωρίζεις από όταν ήσουν παιδί;», μας αφοπλίζει η Μαρία. Και ο Θοδωρής δίπλα της ονειρεύεται να γυρίσει στην κανονική ζωή, χωρίς φάρμακα που θα τον κοιμίζουν όλη μέρα, «έχει τόσα πράγματα η ζωή, ακόμη και να την περπατάς μόνο... Να, έτσι!». Ο Μανώλης πρωτονοσηλεύτηκε το ΄61, «γιατί είχε στενοχώριες». Τα έζησε όλα, ηλεκτροσόκ, ζουρλομανδύα, όλα. «Τα φοβόμουν τα ηλεκτροσόκ, τα φοβόμουν τόσο πολύ». Γυναίκα; Πώς να έχω, χωρίς σπίτι, δουλειά...Και τώρα δουλεύω κλητήρας στα γραφεία, αλλά έχουν 13 μήνες να μας δώσουν τα λεφτά μας». Είναι στο ειδικό πρόγραμμα επανένταξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Λίγα τα χρήματα και τα κάνουν λιγότερα η γραφειοκρατία και η ολιγωρία. Για εκατό ευρώ τον μήνα δουλεύει ο Μανώλης, αλλά ήδη έχουν περάσει 13 χωρίς να πληρωθεί. Τίνος αρμοδιότητα είναι η τρέλα; Ανοίγει πόρτες δωματίων η τηλεοπτική κάμερα, συναντά πρόσωπα με χαρακτηριστικά, με βλέμμα, με ιστορίες, δικές τους ή που τις έκαναν δικές τους και που μας επιβάλλονται, όχι με το δικό τους δήθεν σκάνδαλο, της τρέλας, αλλά με το δικό μας, το αληθινό, του αποκλεισμού τους από τη θέα της κοινωνίας. «Ποιος αποφασίζει, άραγε, τίνος αρμοδιότητα είναι η τρέλα;», αναρωτιέται στο φινάλε η Φωτεινή Τσαλίκογλου, ενώ πίσω της τέσσερις αστυνομικοί κουβαλούν έναν τρελό σαν να είναι εγκληματίας, συμπληρώνοντας την εικόνα της αμηχανίας μας. Ήταν μια πολύ τολμηρή εκπομπή. Όχι γιατί ανέτρεψε κατ΄ αρχήν τους καθιερωμένους κανόνες της διασκεδαστικής θέας στο ακατανόητο, αλλά γιατί άνοιξε μαζί με τις πόρτες του θεραπευτηρίου και έναν δρόμο στη σκέψη, τη δική μας σκέψη για το «διαφορετικό» και το δικαίωμά του να έχει εικόνα και να τη διαχειρίζεται.

το ξαναβλέπω με χαρά και το απολαμβάνω.Δυο επειδόδια δε ,μαζεμένα είναι απόλαυση η Ζουμπουλία είχε δώσει το σταθερό της Μαριλένας.Και μάλιστα αύτή διαμαρτυρήθηκε που πήραν στο σπίτι και ζήτησαν τη Ζουμπουλία

πφφφφ,με προλάβατε και σχολιάσατε ΟΛΑ όσα ήθελα να πω. Να προσθέσω ένα ακόμη.Ενώ είχε πυροβοληθεί ο άλλος τι πιο νορμάλ απ το να τρέξει τουλάχιστον η Κλειώ Δανάη πως τη λένε πάνω στον τραυματισμένο.Αλλά αυτή με την άλλη τι έκαναν?Εξακολουθούσαν να στέκονται όρθιες αγκαλιασμένες.Τόσο χαζό σενάριο,τόσες αναληθοφάνειες,τόση υποτίμηση νοημοσύνης δεν έχω ματαξαναδεί σε σειρά

sto backstage ston Omorfo Kosmo ,milhse kai o Seitaridhs poy eipe pws de tha nai sigoyra sto prwto meros toy tritou kykloy alla afhse ena endexomeno na einai sto deytero meros.

επίσης ένα κενό που έμεινε γιατί προφανώς το ξέχασε ο Καπουτζίδης είναι με κείνον τον Κρητικό,δεν θυμάμαι τ όνομα του που είχε πει πως θα γυρίσει να τους βρει.Αλλά.....δεν γύρισε ποτέ:D

εμένα το μόνο επεισόδιο που δε μ άρεσε φέτος ήταν το προηγούμενο. Το τελευταίο το βρήκα πλήρες και με κάλυψε κατά 80 τοις εκατό. Κι αφήνει πολλές εκρεμμότητες και για το νεό κύκλο ,δημιουργώντας μας αδημονία. Αλήθεια καλοκαιράκι τώρα,δεν βάζει και τον πρώτο κύκλο των Σίνγκλς που δεν τον είχα δει καθόλου;Να δω και ποιος είναι αυτός ο Ορέστης βρε παιδιά

φοβερό επεισόδιο ξενέρωσα με τα παράλληλα σύμπαντα χαλάστηκα με τον άγριο καυγά Λίλας Ράνιας στενοχωρέθηκα με το θάνατο του πως τον λένε λυπήθηκα για την οριστική φυγή Περιστερόπουλου αλλά φοβερή η σκηνή μεταξύ αυτού και της Ράνιας Γιώργος Φειδάς φοβερό μυαλό ανυπομονώ για το νέο κύκλο και το ποια πρόσωπα θα παραμείνουν και ποια θα προστεθούν

Aπλά καταπληκτικό επεισόδιο.Είχα διαβάσει τόσα για όνειρα Ντάλιας και τα ρέστα και είχα ξενερώσει.Αλλά ευτυχώς όλα διαψεύστηκαν.Απ τα καλύτερα επεισόδια έβερ.Και ένα υπέροχο τελευταίο επεισόδιο αντάξιο αυτής της σειράς

αχ αυτή η Βοσνία Ερζεγοβίνη,τι τραγούδια στέλνει κάθε χρόνο!!!Ανεξάρτητα απ τη θέση που θα πάρει.....μπράβο τους.Και τι ονειρικά το παρουσιάσαν χάλια η Ισπανια,αφωνίξ

oxiiiiiiiiiiiii:mad:

να πω και γω τη γνώμη μου.Εδώ και καιρό δύσκολα να αδημονώ για σήριαλ ως προς το πότε θα δείξει το επόμενο επεισόδιο.Ε,φέτος αυτό το παθαίνω μόνο με το Σιγκλς.Και το Παρα Πέντε το βλέπω κάθε εβδομάδα αλλά περισσότερο λειτουργεί ως συνήθεια ενώ το Σιγκλς ως απόλαυση.Οσο ΚΑΙ για το σημερινό δεν έχω λόγια.Αυτός ο Φειδάς ο καλύτερος σεναριογράφος των τελευταίων χρόνων.Τόσα μηνύματα,περασμένα με τόσο ωραίο τρόπο,χαρακτήρες αληθινοί και καταστάσεις οικείες.Σινγκλς ολ δε γουέι λοιπόν. Α,κι αν είναι ο Σερβετάλης αυτός που θα λείψει του χρόνου θαναι μεγάλη απώλεια.Φοβερά γλυκός χαρακτήρας και τέλειο παίξιμο

αν σκεφτουμε ότι αυτό το σενάριο το γράφει ένας άνθρωπος μόνος του και δη άντρας και έχει αυτό το φοβερό αποτέλεσμα μπαίνοντας στην ψυχολογία και των δύο φύλων άψογα και πλάθοντας αληθινότατους χαρακτήρες νομίζω ότι πρέπει να του βγάλουμε το καπέλο.Κάθε επεισόδιο ένα διαμαντάκι.Απολαυστικό.Και ο Περιστερό άλλο πράμα:lol:

για όποιον ενδιαφέρεται,το κομμάτι που χόρεψε ο Μιτς χτες γιατί το βρήκα:D είναι το KISS FROM A ROSE των SEAL

Mήπως ξέρει κανείς το τραγούδι που χόρεψε απόψε ο Μιτς; κι επίσης αυτό που χορεψε η Παναγιώτα με τον Πέτρο στο μοντέρνο θενκς))