just_a_comment

το τελειωσα (με δυσκολία) το πρώτο επεισόδιο και είναι όντως καταπληκτικό! Δεν ξερω πραγματικα αν μπορω να συνεχίσω γιατι η σειρα ειναι για γερά νεύρα και για γερα στομαχια :cry: όμως είναι εξαιρετικη δουλεια. Ειδικά προς το τέλος ήταν φοβερές οι σκηνες...καταλαβαίνεις οτι ειναι βασισμενο σε graphic novel και η μεταφορά είναι άψογη. :p - η κυρια δεν προλαβα να συγκρινω τη φατσα της με τη φωτογραφια

όντως είναι τελείως cult αυτό το telemarketing :lol::lol: :respect:

ε ο παππους με την κοιλιά, τα μουσια και τα κοκκινα ρούχα που φέρνει τα δώρα απο την καμινάδα τελοσπάντων. Ειδικά το κόκκινο χρώμα του αποδίδεται στην Κοκακολα... btw, μονο εμεις τον λεμε Βασίλη, όλοι οι άλλοι τον λένε "μπαμπαΧριστούγεννα" ή κατι παρόμοιο, κι από ονόματα κυρίως παίζει το Nick

το οποίο, ούτως ή άλλως, η ίδια έχει εφεύρει ;):X

E καλα δεν καιγόμουνα κιολας...ειχα δει λιγο απ την πρωτη και την είχα βρει αδιάφορη, αλλά σίγουρα ένας μαραθώνιος με όλες τις ταινίες τη μία μετά την άλλη θα χει φάση! ;)

Kαι να σας πω για να χουμε καλό ρώτημα, άλλη μία δε μενει για να ολοκληρωθεί? Γιατί περιμένω τόσα χρόνια να τελειώσουν και να τις δω όλες μαζί... (φαντάζομαι το τέλος να ναι κανονικό τέλος με closure ετσι? δεν πιστευω να μενει ανοιχτο για περαιτερω σικουελ? ) Να υποθεσω οτι θα βγει του χρόνου το τελευταιο μερος?

Πάντως... [αχ, δεν ξερω τι μ εχει πιασει με το South Park κι ολο πεταγομαι να το υπερασπιστω και να το παινεψω :worry:] ...ένα παράδειγμα /ή υπόδειγμα μαλλον, αντιμετώπισης του τόσο τετριμμένου θέματος "Τζάκσον" με φρέσκο χιουμορ και εντελως αλλη ματιά, είναι και τα 2 Jackson-centered επεισόδια του South Park. Δε μένουν στο "ο Τζακσον ο ασπρόμαυρος" ή "ο Τζακσον ο παιδόφιλος" που ειναι τα βασικα μοτιβα του Jackson-related humour*, αλλά βλέπουν και την άλλη πλευρά της ψυχοσύνθεσης του Τζάκσον, που είναι αυτη του καταπιεσμένου παιδιου, που δεν πέρασε φυσιολογικά από το στάδιο της παιδικής ηλικίας και γι αυτό δεν το ξεπέρασε ποτέ *BTW: παλιό αλλά γελάω κάθε φορα "Why does MJ get excited with twenty-eight-year-olds?" "Because there's twenty of them" :lol:

Το γράφω εδώ σαν απάντηση σ'αυτά που λέγαμε στο thread του Family Guy για να μη θεωρηθει εκεί off topic... Aυτό που με τρελαίνει στο SP, δεν είναι τόσο οτι πεθαινω στα γέλια - που πολλες φορές συμβαίνει κι αυτό - αλλά ότι στα καλα του επεισόδια, φτάνει στο τέλος (εκεί που συνηθως ένας απο τους ήρωες λέει "You know, I learned something today...") και λέω "τι ειπες τώρα!" - όχι φυσικά για το δηθεν ηθικό δίδαγμα, στο οποίο πέφτουν πολλαπλά επίπεδα ειρωνείας, αλλά για το πώς εξελίχθηκε το επεισόδιο, με πόση φαντασία συνέδεσε τα στοιχεία της πλοκής και πως, μέσα απο την επιφανειακή καφρίλα, άγγιξε θέματα ταμπου, ή κοινωνικά/πολιτικά/θρησκευτικά, με μια τόσο καθαρή ματιά που φωτίζει όλες τις πλευρές τους, ακομα και καποιες που μπορει να μην ειχα ξανασκεφτει. Και έχει και ένα άλλο φοβερό, που το συνειδητοποιώ τώρα τελευταια και το εχω εκτιμησει ακόμα περισσότερο: εχει καταφέρει σε 14 σεζόν να έχει κρατήσει μια αξιοθαύμαστη συνοχή στο "canon" της ιστορίας, όπου παρά τα τρελά που συμβαίνουν σε κάθε επεισόδιο, αυτά δεν ξεχνιουνται σα να μην εγιναν, αλλα γινονται μερος της ιστοριας του κάθε χαρακτήρα. Κι επισης, όσο κι αν ντρεπομαι που το λεω :O , υπάρχουν και στιγμές τόσο καλές που με συγκινούν: πχ το επεισόδιο που θελουν να ελευθερωσουν τη φαλαινα και καταληγουν να τη στελνουν στο φεγγάρι (κι απο τοτε, οποτε δειχνουν το φεγγάρι ειναι κι η φάλαινα πανω!) ή τότε που φτιαχνουν τη σκάλα για να βρουν τον Κενι στον παράδεισο...

Μπα, διαφωνω. Ειναι πια η καφρίλα για την καφρίλα - δεν ειναι καθόλου αστείο, τίποτα, και δεν εχει κανενα νόημα...Το South Park απεναντίας δε χάνει ποτέ τη χαρακτηριστική κριτική του ματιά, μπορει να έχει ups and downs αλλά πάντα τα είχε: έβλεπα το Σ/Κ κάποια επεισόδια από τον 4ο κύκλο π.χ και μου φαίνονταν πολύ κατώτερα από αυτά του 14ου που διανύσαμε, δεν υπάρχει καμία εμφανής πτώση δηλαδή. Ενω με το FG έχω πραγματικά απογοητευτεί - Nα φανταστείς ότι ήμουν από αυτούς που τάσσονταν με το FG στη σύγκριση FG vs South Park πριν απο 4-5 χρόνια, ενω τώρα δεν τίθεται καν σύγκριση για μένα.

Οχι εγω μια χαρα οπως παντα το βρηκα (φαιλς τιουμπ ;) ) κατα το μεσημερακι...δεν πιστευω να προλαβαν και να τα διεγραψαν στο μεταξυ? :confused: Η αμαρτια μου ειναι οτι εμενα μ' αρεσει η σεζον, κι ας ειναι πιο πολυ επικεντρωμενη στην "ανθρωπινη φυση" του Ντεξ. Και η σχεση του με τη Λουμεν μ'αρέσει και οι κακοι της σεζον - και το τελος του σημερινου scaaary - ακομα και το love story Debra-Quinn μ' αρεσει... Και οι διάφοροι κινδυνοι που τον περικυκλωνουν (γενικα: ο διεφθαρμενος μπατσος, ο γκουρου-τικ τικ τικ- και ο κινδυνος να τον ανακαλυψει η αδερφη του, αλλά και ειδικά - σε καθε επεισόδιο: όπως πχ εκεινο στην αποθηκη που εσερνε τον κακο η Λουμεν και ο Ντεξ ειχε τον αλλο στο πορτμπαγκαζ). Το στοριλαιν με τη santa muerte ηταν λιγο ακυρο γιατι ο Ντεξτερ δεν αναμειχθηκε καθολου αλλα τελοσπαντων (αν και ποτε δεν ξερεις... 3 επεισοδια δε μενουν?)

χα! καλό! το φανταστηκα οτι μπορει να ταν κι η ίδια, αλλα είχα δει μόνο τα πρώτα λεπτά (μεχρι τις πρωτες διαφημισεις :p) οποτε δεν μπορουσα να ξερω...:) Αν και εξαντλησα τα περιθώρια ερωτήσεων γι'αυτό το μηνα (ν'αφήσω και καναν άλλο να ρωτήσει :p:O ) θα σας βάλω κι ένα τελευταίο: [μου προέκυψε με όλη αυτή τη ρετρομανία για παιδικά που έχει ενσκύψει στο facebook]: ένα παιδικό, όχι πολύ παλιό (δεν το έβλεπα μικρή, αλλά πριν από 6-8 χρόνια περίπου για το χαβαλέ) που έπαιζε σε ένα κρατικό κανάλι -μαλλον Ετ3- και λεγόταν "οι τρελοκούνελοι" το θυμάται κανείς? Ηταν μια οικογένεια κουνελιών που ήταν τελείως αφασία και έμπλεκαν σε σουρρεαλιστικές καταστάσεις με κορυφαίους 'ο,τι-να-ναι' διαλόγους... Νομίζω το χρησιμοποιούσαν και σα σλόγκαν έλεγαν πχ "ποιος θα λύσει το πρόβλημα? - ΟΙ-ΤΡΕ-ΛΟ-ΚΟΥ-ΝΕ-ΛΟΙ!" :lol: Γενικά ήταν απο τα παιδικά που τα απολαμβάνεις πιο πολύ ως μεγάλος γιατί καταλαβαίνεις το ποσο κουλά είναι... Ξερει κανεις τον original τιτλο?? Γιατι ως "τρελοκούνελοι" δεν το βρίσκω... Εδιτ: ΑΚΥΡΟ το βρήκα

Να καταθέσω κάτι που δε συνεισφέρει καθολου στη συζήτηση; :O Δε μπορώ με τιποτα να παρακολουθησω και να παρω στα σοβαρά μια σειρά που έχει ως βασικό premise την υπαρξη ζόμπι. Και εχω δει τα τρειλερ και οντως φαινεται εξαιρετικα προσεγμενη δουλεια. Και καταλαβαίνω ότι δεν είναι πολυ διαφορετικό το να δεχεσαι ένα σύμπαν με ζόμπι, απ' ό,τι να δεχεσαι ενα σύμπαν με βρικόλακες (βλ Tru Blood που το απολαμβάνω). Αλλά κάτι στο concept Ζομπι μου βγάζει μια γελοιότητα, που μπορώ να τη συσχετίσω και να τη δεχτώ μόνο σε καμένες παρωδίες ή cult/trash ταινίες ή έστω σε βιντεο κλιπ του Μαικλ Τζακσον :p. Ισως επειδή τα ζόμπι είναι τελείως αξιολύπητα, αποβλακωμένα και κινουνται με το χαρακτηριστικό αργο/μηχανικό τρόπο ή ίσως -κυριως- επειδη όταν βλέπω ζόμπι σκέφτομαι αμέσως ότι πρόκειται για ηθοποιό που έκατσε να του βάλουν δυο τόνους μεικ-απ, το απαραίτητο suspension of disbelief αποτυχαίνει σε μενα στη συγκεκριμένη περιπτωση... Καθαρά δικό μου πρόβλημα/κόλλημα - απλα ειπα να το πω μηπως και το καταλαβαίνει και κανεις άλλος

ουάου! αυτή είναι!! 1000 ευχαριστώ!!!:thanks: κι επαιζαν και γνωστοι ηθοποιοί...αλλά πραγματικα δεν τους θυμόμουν καθόλου! Τελεια, άλλο ένα απο τα κινηματογραφικά απωθημένα βγαίνει απο τη λίστα μου. Και να ναι καλα το imdb, το youtube και το myphone, δε μου χουν μεινει και πολλά ακόμα ;) BTW: η περιγραφή του Chryssostomou παραπάνω μου θύμισε μια άλλη ταινία της οποίας είχα δει μόνο τα πρώτα λεπτά και μου χε φανει ενδιαφερουσα για (μεταφυσικο/sci-fi λογικα) θριλερακι, αλλά πάλι δεν εχω ιδεα ποια ηταν -πρεπει να ναι γνωστη ομως: ενα αεροπλανο εκτελει νυχτερινη πτήση και κάποια στιγμη εξαφανίζονται οι μισοι επιβάτες και μενουν μόνο όσοι τους ειχε παρει ο ύπνος, οι οποιοι φυσικά τρώνε φρίκη όταν ξυπνανε και συνειδητοποιουν οτι λειπουν οι μισοι... - μεχρι εκει ειχα δει :p

Είσαι σίγουρος ότι ειναι 4-5? Γιατί είδικοί έχουν αποδείξει ότι είναι μόνο ένα! -πλακα πλακα, κι εγω το παθαινω αυτο που λες με το Κων/νου και Ελενης PS . τ'ωρα είδα το τρειλερ της Λαμψης - χαχα! κορυφη!

Ναι? Εμενα δε μ'άρεσε τόσο...βασικά το βρήκα αδιάφορο και η "ανατροπή" που είχε γινόταν προφανής σχεδόν αμέσως (τουλάχιστον δηλαδή το σημείο που βρίσκουν εκείνο το ψιλιάζεσαι με τη μία ποια είναι η απάντηση) Βεβαια, να πω την αλήθεια ήμουν επηρεασμένη από ένα διήγημα του Ποε που ειχα διαβάσει παλιότερα "The System of Doctor Tarr and Professor Fether" και μου φαινοταν ότι θα πήγαινε τελειως προς εκείνη την κατεύθυνση ;) -και γι αυτό κιολας περιμενα μια τέτοιου είδους ανατροπη Απο εικονες ήταν εντυπωσιακό και ο Ντι Κάπριο ειναι παντα πολύ καλός...αλλά όπως είπα, αυτό δεν έφτανε για να κανει τη διαφορα.

Eυχαριστώ!!:) Μα κι εγω σκάω -όχι γιατι ήταν καμια φοβερή ταινία - αλλά γιατί κατι με πιάνει όταν δεν ξέρω το τέλος σε μια ιστορία και μου κολλάει στο μυαλό μεχρι να το μάθω... ασε που ειμαι περιεργη γιατί δεν μπορεσα να τη βρω πουθενα :confused:

oχι, οχι ξενη! (Αγγλόφωνη- λογικα Αμερικανικη κατα 90%) ειδες, το θεωρησα δεδομενο ότι λεγοντας "θριλερακι" και περιγράφοντας αστυνομικη υποθεση εννοειται ξενη ταινια...αλλα καλα κανεις και ρωτας :D

α καλα το τελευταιο ειναι ταμαμ για την τρεχουσα ελληνικη τηλεοπτικη πραγματικότητα ;) :lol:

Ξαναρωταω για μια ταινια που ειχα ρωτησει και παλιότερα, αλλά δεν την εχω βρει ακόμα: Θριλεράκι δεκαετίας του '90 (πρεπει να το χα δει τελη '90s-αρχές '00s) στον Αλφα (ή παλιό Σκαι) Το θυμαμαι αρκετά καλά, αλλα δεν μπορεσα να δω πως τελειωνε και μου χει μεινει η απορία - κι επισης μου κανει εντυπωση που δεν μπορω να βρω πουθενά πληροφοριες: Ειναι δυο ραδιοφωνικοι παραγωγοι και φιλοι που κανουν ενα βραδυνο talk show με τηλεφωνηματα ακροατων. Κάποια στιγμη τους παιρνει ενας τηλεφωνο κι αρχιζει να τους διηγείται ενα φόνο που έκανε. Αυτοι το παίρνουν στην πλάκα, αλλα την εκπομπη την ακουει και η ατυνομια και αργότερα τους ειδοποιει πως δεν ειναι καθόλου πλακα, μια και η περιγραφή αντιστοιχουσε σε πραγματικο φόνο και αυτος που τους τηλεφωνησε ηξερε λεπτομερειες που μονο ο δολοφόνος μπορουσε να ξέρει. Με αυτα τα γεγονότα οι παραγωγοί γινονται διάσημοι και η εκπομπή τους, από κει που πήγαινε χάλια και θα την έκοβαν, γίνεται νούμερο 1. Στο μεταξύ τα τηλεφωνήματα του δολοφόνου συνεχίζονται και τους δίνει λεπτομέρειες και για κάποιο άλλο φόνο, ενω φυσικά η αστυνομια παρακολουθεί πάντα. (βαζω και σποιλερ γιατι εχει ανατροπες) ... μέχρι εκει ειχα δει και μου λειπει το τελος. Αν την ξερει κανενας plz help! (οχι να μου πειτε το τελος, μονο να μου πειτε τιτλο :p) - την ψαχνω χρόνια!

Πλακα πλακα, η κυρα Σοφία και η Ζαχαροπουλου εχουν πεθανει σίγουρα (RIP) Για τη Γιουλακη δεν ξερω...φανταζομαι ζει ακόμα. Ο Φαρμακοτρίφτης αγνοείται. Οι μόνοι που κινουνται ακόμα στο χώρο είναι ο Φοίβος/κυριος Δημούτρης/μπαμπάς Μαρίας της άσχημης και η Ευείδη. Α! κι ο Δελαπόρτας (στο τρέιλερ τον βλέπουμε στο ρόλο του ποιοτικο-ρομαντικού Άλκη :p) εκτος απο σφουγγοκωλάριος-βιογράφος διάφορων διασήμων πολιτευόταν κιόλας τωρα στις δημοτικες (μη με ρωτησετε αν βγηκε-δεν εμαθα) Δεν αντιλέγω. Απλως υπάρχουν δύο είδη cult: το intentional και το unintentional. Το intentional cult (βλέπε πχ Δράκουλας των εξαρχείων) έχει και καλλιτεχνική αξία ή -τουλάχιστον- μεταφέρει κάποιο μηνυμα/σχόλιο, ασκεί κριτική ή παίζει με το σουρρεαλισμό. Το unintentional cult είναι ένα έργο που προέρχεται από το χώρο του trash, το οποίο είναι τόσο χαρακτηριστικά χάλια, που γίνεται γραφικό, αστείο και υπό αυτή την έννοια cult (βλέπε το τρισμέγιστο cult "Plan 9 from outer space" -aka η χειρότερη ταινία όλων των εποχων) Βασικά δεν την εχω δει πουθενά τη διάκριση, τωρα μου ρθε αλλά πιστεύω ότι στέκει κι ότι πρεπει να γίνεται για να κρίνουμε πιο δικαια τα πράγματα.

Εγώ το βαλα το λινκ γιατί βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την απόσταση από την πηγή/σημειο εκκινησης (trash σειρα των '90s, με ελεεινό χιούμορ και ακόμα ελεεινότερη αισθητική και μια μιζέρια που διαχέεται ακόμα και στη μουσική τίτλων) και το αποτέλεσμα του μοντάζ+διασκευής της μουσικής τίτλων που χαλαρότατα περνάει για τρέιλερ ταινίας αξιώσεων (έτσι όπως είναι μου δημιουργεί πάμπολλες παραπομπές, από το κλειστοφοβικό ύφος που ήθελε να πετυχει το "σπιρτόκουτο" μέχρι την κριτική στη συγχρονη μικρο/μεσοαστική τάξη που πετυχαίνει το American Beauty) Όπως λένε και τα ευφάνταστα σχόλια/περιγραφές στο youtube: :lol: Θεωρώ ότι το συγκεκριμένο τρέιλερ από τη μια ειναι ένα άψογο δείγμα ειρωνείας και από την άλλη αποτελει τυπικό δείγμα-αφορμή για προβληματισμό σχετικά με τα ορια μεταξυ κουλτουρας-ψευδοκουλτούρας και υποκουλτουρας ;)

Ξεχάστε για λίγο όσα ξερετε για το ρετιρε και δειτε αυτό το πρόσφατο τρέιλερ . Δε θα πληρώνατε εισιτήριο στο σινεμά για να δειτε αυτή την ταινία?:lol: (το remix της μουσικης των τιτλων ειναι απόλυτο respect) Λεμε οτι η ταινία είναι του σκηνοθέτη, αλλά μου φαίνεται μετά απο αυτό πιστεύω πια οτι την ταινία την κανει το μονταζ και η μουσική επενδυση ;)

Αν σας ενδιαφέρει η Street Art και η ιστορία της, κι ακόμα περισσότερο αν είστε φαν του μυστηριώδους και ιδιοφυιούς "Βanksy" (όλοι έχουν δει έργα του, οι περισσότεροι αναγνωρίζουν την καλλιτεχνική του "σφραγίδα" αλλά κανένας δεν ξέρει την ταυτότητά του) τότε εχω να προτείνω το Εxit through the giftshop Εξαιρετικά ενδιαφέρον ντοκυμαντερ-κωμωδία, σκηνοθετημένο από τον ίδιο το Banksy που περνάει από την ιστορία της συγχρονης street art, θέτει ερωτήματα για το τι είναι τεχνη/πως φτιάχνεται/πως εμπορευματοποιείται και επικεντρώνεται σε μια πολύ αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Στα όρια του ντοκυμαντερ και της μυθοπλασίας, κανείς δεν μπορει να ξέρει αν και τι απο αυτα που βλέπουμε είναι 100% αληθινό. Είναι κι αυτό μέρος του παιχνιδιού όμως ;) Η ταινία με κέρδισε απ' το τρέιλερ: http://www.imdb.com/video/imdb/vi2018051097/ ( "BEST picture of leaves on a trailer"και "CANNES is a great place to go":lol::lol: ) Επίσης, το ίδιο το τρέιλερ και το σάιτ της ταινίας προτείνουν να την ψάξετε όπου θέλετε και να την κατεβάσετε ;)

A μπράβο! αυτή λέω - ευχαριστώ!! Κι εμενα τότε (στα 11-12) μου άρεσε, αλλά έτσι όπως τη βλέπω την περίληψη μου κάνει σε συντηρητούκλα - με ηθικό δίδαγμα.... Καλά δεν το πιστεύω ότι ψάχνεις αυτή την ταινία!!! Ήταν μεταξύ των δύο αγαπημένων μου όταν ήμουν μικρή, μαζί με το Neverending story. Επειδή όμως είναι σχετικά άγνωστη ταινία, χρειάστηκαν πολλά χρόνια και μια σειρά από συμπτώσεις για να την εντοπίσω: είναι Τσεχοσλοβάκικη (!) και ονομάζεται Perinbaba, στ' αγγλικά The Feather Fairy - ο χαρακτήρας της γιαγιάς βασίζεται στο γερμανικό μύθο της Frau Holle που είναι ακριβώς η γιαγια/νεράιδα που τινάζοντας τα πουπουλένια μαξιλάρια της φέρνει στη γη το χιόνι. Την έχω κατεβάσει κιόλας (κυκλοφορεί - και στο youtube) και είναι όντως όσο παραμυθένια και ονειρική όσο τη θυμόμουν.

Σκεφτόμουνα πρόσφατα μια ταινία που την έχω δει κάμποσες φορές μικρή (πριν 12-15 χρόνια), από αυτές του Μέγκα/Αντ1 τα Σαββατοκύριακα, και συνειδητοποίησα ότι δεν έχω ιδέα πως την έλεγαν... Δεκαετία του '80 - βία αρχές '90 ήταν, με ένα νεαρό ζευγάρι (εφηβοι-τελειόφοιτοι λυκείου) που ειναι ερωτευμένοι και η κοπέλα μένει έγκυος και το σκάνε από τα σπίτια τους. Χαρακτηριστική σκηνή είναι εκεί που παντρεύονται μέσα σ' ένα μπακάλικο (?) τύπου 7/11, με κάτι ψεύτικες βέρες (μπορεί να ήταν και τσιγκακια απο κουτακι αναψυκτικού-αλλά αυτό μπορεί να ναι κι απο άλλη ταινία - δε θυμαμαι :p) Τέλος πάντων ενώ όλα ξεκινάνε ρομαντικά, στην πορεια αντιμετωπίζουν ένα σωρό αναποδιές, αρχίζουν οι τσακωμοί κλπ, με αποκορύφωμα όταν γεννάει η κοπέλα, που παθαίνει επιλόχεια κατάθλιψη και δε θέλει ούτε να βλέπει το μωρό. Μέχρι εκεί θυμαμαι, το μπερδεύω και λίγο με το 9 months, αλλά υποθέτω ότι είχε χάπι εντ γιατί, όπως είπα, ήταν ταινία "μέγκα, απόγευμα Σ/Κ" (rom-com με ελαφρύ κοινωνικό δράμα)