just_a_comment

+1 Τις ολοκληρωμενες σειρες καλύτερα να τις αφήνουμε στην ησυχία τους. Απ' την άλλη, εμένα δε θα με χάλαγε να έβγαινε ένα κόμικ με τους 5 ήρωες σε νέες περιπέτειες. Αφού η πορεία της σειράς στην τηλεόραση ολοκληρώθηκε, θα μπορούσε χάρη στην ιδιαίτερη φύση της να περάσει σε άλλο μέσο. Μπορώ πολύ εύκολα να φανταστώ μίνι ιστορίες μυστηρίου, στο χιουμοριστικό ύφος της σειράς, στις οποίες οι 5΄θα πρωταγωνιστούσαν ως ερασιτέχνες ντετεκτιβ. Και για κάτι τέτοιο δε χρειάζεται να κυνηγήσει κανείς τους ηθοποιούς ούτε να πείσει το κανάλι ούτε καν τον Καπουτζίδη...;)

Love and other drugs (2010): Καλουτσικη ταινία, romance. Είχε αρκετά καλά στοιχεία που ξεκινάνε απ' τον τίτλο (δε θυμαμαι να χω σχολιάσει ποτέ το πόσο πετυχημενος είναι ο τίτλος μιας ταινίας αλλά αυτόν εδώ τον βρήκα πολύ έξυπνο αφού συνοψίζει ακριβώς όλο το περιεχόμενο). Κάποιες φορές ήταν κάπως φλύαρη - γενικά όμως έχει το θετικό ότι τοποθετεί την ιστορία στην κατάλληλη εποχή (12-13 χρόνια πριν, την εποχή που έγινε διάσημο το viagra) και της δίνει έτσι ένα στυλ και ένα statement σχετικά με τη δύναμη της χημείας, τα παιχνίδια των φαρμακευτικών κλπ, όλα όμως σε έναν αρκετά ελαφρύ τόνο και ίσα ίσα για να πλαισιώσουν την κεντρική ιστορία αγάπης, η οποία ομολογουμένως δεν έχει σχεδόν τίποτα πρωτότυπο από μόνη της. Αυτό που τη σωζει είναι οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών Jake Gyllenhaal και Anne Hathaway (την οποία έχω δει και σ'άλλες ταινίες αλλά εδώ πρόσεξα ότι είναι πάρα πολύ όμορφη) 6,5/10 (συμπιπτω με το imdb που δίνει 6,6)

Ναι! Δεν ξερω για το "πολύ" - αλλά "πιο ικανοποιητική" θα ήταν σίγουρα, γιατί δε θα νιώθαμε ότι η μισή τελευταία σεζόν δεν είχε κανένα λόγο ύπαρξης ούτε κι ότι η 4η και η 5η σεζόν με όλη τη φασαρία γύρω απ' τις μετακινήσεις στο χωροχρόνο ήταν απλά για εφέ και ουσιαστικά έμεναν ξεκρέμαστες σε σχέση με την υπόλοιπη ιστορία και μυθολογία του νησιού. Καλά, σ' αυτό δε διαφωνώ, αλλά θα μπορούσαν τουλάχιστον να προσπαθήσουν περισσότερο: όταν στη μέση της σειράς (τέλος τρίτης σεζόν - με προσυμφωνημένο οτι οι σεζόν θα είναι 6) εισάγεις μια νέα προκείμενη στην πλοκή, βλ. χωροχρόνος, περίεργοι κανόνες ως προς τα ταξίδια από/προς το νησί, πιθανά εναλλακτικά τάιμλάινς, η οποία γίνεται κεντρικός άξονας των 2 προτελευταίων σεζόν, οφείλεις να κάνεις μια προσπάθεια να μη μείνει ξεκρέμαστη. Και να πω ότι εγώ δεν είμαι από αυτούς που απογοητεύτηκαν εντελώς με το φινάλε. Το μυθολογικό στοιχείο με άφησε ικανοποιημένη κι όπως έχω ξαναπεί αν δεν είχαν υπάρξει ποτέ η 4η και η 5η σεζόν η σειρά θα πέρναγε αξιοπρεπέστατα στην ιστορία των καλύτερων σειρών των naughties. Αυτό που δε θα χωνέψω ποτέ όμως είναι οτι τα flash back των πρώτων σεζον και flash forward των μετέπειτα, μετατραπηκαν σε flash nowhere ή flash pointless ή flash-ο,τι μας καπνίσει-με-το-budget-που-απομένει-που-να-μη-θελει-καθόλου-σκέψη-γιατί-ό,τι-και-να-γίνει-στο-τέλος Ελα ρε συ τώρα που είναι δικαιολογία αυτό! Δεν πετάγανε οι φαν τα hints και τα easter eggs, τους αναγραμματισμούς και τα alternate reality games - όλα γίνονταν για σκοπούς μάρκετινγκ και για να κρατήσουν ψηλά το ενδιαφέρον. Κι ούτε πιστεύω ότι οι προσδοκίες μας ήταν τόσο παράλογες και ξέφευγαν από αυτά που υποσχόταν η σειρά, πάνω σ' αυτά που μας έδιναν χτίζονταν και οι προσδοκίες μας. Και -ξαναλέω- δε θελω ν' ακουγομαι τελείως αρνητική/απορριπτική γιατί ακόμα υπάρχουν πολλά στοιχεία που θεωρώ απολαυστικά στη σειρά (αν και δε νομίζω να την ξανάβλεπα). Απλως, ένα χρόνο μετά το φινάλε, όταν κοιτάω πίσω είναι πιο έντονη η γεύση της "Αμερικανιάς" και της "αρπαχτής" παρά η γεύση του έξυπνου σεναρίου. PS A! και ως προς αυτό που λες στο "ΥΓ": Απευθύνεσαι σε μία φαν του Doctor Who, που δέχεται ότι ενα διαστημόπλοιο χωράει μέσα σ' έναν τηλεφωνικό θάλαμο, ότι οι εξωγήινοι μπορεί να μοιαζουν με ανθρώπους που έχουν βαφτεί με τέμπερες ή φοράνε στολές από αφρολεξ και τα τοπία στους άλλους πλανήτες φέρουν μια πολύ ύποπτη ομοιότητα με το χωράφι του παππού μου. Η διαφορά είναι στο ύφος: το Λοστ έπαιρνε τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά και υποσχόταν φιλοσοφικές ή επιστημονικές απαντήσεις και μας έκλεινε διαρκώς το μάτι με νόημα, υποννοώντας πως τα πράγματα είναι πιο σοφιστικέ απ όσο φαίνονται. Δεν είχε ποτέ το ύφος της τυπικής sci-fi σειράς, της οποίας οι συλλογισμοί καταλήγουν χαλαρά σε άτοπα και κανείς δε νοιάζεται επειδή η suspension of disbelief είναι εξ αρχής εξασφαλισμένη ή "προσυμφωνημένη".

Και να ξαναματαπουμε οτι προκειται για το πιο ελεεινό κλέψιμο (ζαβολιά) που έχουμε δει σε σειρά: Απ τη μία είχαμε τη θεωρία που κυκλοφορούσε μεταξύ των θεατών από την πρώτη σεζόν, ότι όλα είναι μη-αληθινά (είτε ως όνειρο/φαντασία κάποιου, είτε ως γεγονότα που συμβαίνουν σε κάποιο afterlife ή indeed "καθαρτήριο") και η οποία δεν άρεσε σε κανέναν και σύντομα διαψεύστηκε και από τους παραγωγούς. Κι εκεί που ήμασταν καθησυχασμένοι ότι δε θα φάμε φινάλε τύπου Παπακαλιάτη(κλείσε τα μάτια) κι ότι τουλάχιστον η εξήγηση θα αφορά τον αληθινό κόσμο κατάφεραν και έχωσαν , το οποίο μας είχαν οδηγήσει να πιστεύουμε ότι ήταν ένα παράλληλο σύμπαν που δημιουργήθηκε μετά το ταξίδι στο χρόνο και την έκκρηξη στο τέλος της 5ης σεζόν. Αυτό φυσικά θεωρήθηκε απο πολλούς ένδειξη ότι το αρχικό σχέδιο ήταν το ηλίθιο εύρημα του afterlife να χρησιμοποιηθεί για να εξηγήσει ολόκληρη τη σειρά, αλλά όταν οι φανς άρχισαν να το υποψιάζονται και να αντιδρούν, οι δημιουργοί προσπάθησαν να το μαζέψουν και να αλλάξουν πορεία, οδηγούμενοι στη γνωστή ανακατωσούρα απ'την οποία τελικά δεν έλλειψε το στοιχείο του "και . Οπου φυσικά μισή σεζόν δεν είναι και λίγο πράγμα, ειδικα αν ειναι η τελευταία και πιο απαιτητική σεζόν που θα πρεπε να δωσει εξηγήσεις και απαντησεις σε μυστήρια 5 χρόνων. Πολύ φτηνό κολπάκι...και μην ακουσω παλι οτι "έχτιζε στο συναίσθημα και επιανε την ουσια, που στην τελική ήταν οι σχέσεις που αναπτύχθηκαν μεταξύ των χαρακτήρων" γιατί πρώτον αυτό δεν ήταν ποτέ αποκλειστικός προσανατολισμός της σειράς (εμενα δε θα με πειραζε να ήταν, αν εξ'αρχής είχαν λείψει τα τέρατα οι καπνοί τα time-travels οι θεοι και ημίθεοι οι πολικές αρκουδες και τα τοιαύτα, μια χαρά θα δεχόμουν μια σειρά με θέμα την κοινωνία που χτίζουν απ το μηδέν μια ομαδα ανθρωπων που πεφτουν σ'ένα αγνωστο μερος) και δεύτερον γιατί αυτή η θεματική θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε 1 το πολύ 2 τελευταία επεισόδια, όχι σε ολόκληρη την τελευταία σεζόν και σε ένα στοριλάιν με δικά του μυστήρια και δικιά του δράση!:wacko:

καλά δε χρειάζεται να σαι φαν του South Park για να το λες αυτό...Εγω το χω ξαναπεί: είμαι πιο παλιά φαν του FG απ' ο τι του SP (από τότε που ξεκίνησε να το παίζει το Μακεδονία τιβί γύρω στο 2002, και λίγο πριν μπουμε στην εποχή που τα πάντα βρίσκονται ονλάιν) και στις πρώτες του 2-3 σεζόν το λάτρευα. Είναι όμως γεγονός ότι σιγά σιγά (μετά την 5η σεζόν) περιόρισε το χιούμορ του και έγινε έντονα επαναλαμβανόμενο...μεχρι που φτάσαμε τωρα σε μερικά επεισόδια που βαριέμαι να τα δω ολόκληρα (ή πατάω pause και μετά ξεχνάω κι οτι το χα βάλει να παίζει) Αυτό έχει αρκετό καιρό που συμβαίνει - εχει πιο πολλή φάση έτσι :p

αχ, αυτά τα "τοπ" ...ειναι μεγάλος πειρασμός (βλ. John Cusack στο Ηigh Fidelity :p) - εχω ξαναπαντήσει στο θρεντ, αλλα μιας και το ανακινήσατε και πάει πανω απο ένας χρόνος, λέω να ανανεώσω το τοπ 5 (δις? λααστ γίαρ) με βασική αλλαγή την έξοδο του Lost - με πονο ψυχής, αλλά δεν καταφερε να σταθεί αντάξιο της θέσης του. Επισης νέα εισοδος το Six ft under που το αγάπησα το καλοκαίρι που μας πέρασε και "παλιά" είσοδος ο Doctor Who, τον οποίο έχω επανεκτιμήσει εσχάτως. Το τοπ 3 πάντως δεν αλλάζει. 1. Blackadder 2. South Park 3. Friends 4. Six feet under 5. Doctor Who

Ναι, το movielens - μπαινεις απο δω: http://www.movielens.org αισθητικα/σχεδιαστικά φαινεται λίγο πρωτόγονο και κανει και μερικά τεχνικά τσαλιμάκια του στυλ οταν εκανα κλικ να πάω στην επομενη σελιδα με γυρναγε στην αρχή...αλλά όπως άκουσα κι απο άλλους που το χρησιμοποιούν κι από ριβιους που βρηκα φαίνεται οτι λειτουργεί :)

Xτες σκεφτηκα να χρησιμοποιήσω ένα από αυτά τα σάιτ που γράφεσαι και βαθμολογεις ταινίες που έχεις δει και σύμφωνα με αυτές (και την αναζήτηση που κάνεις κάθε φορά) σου βγάζουν λίστες με προτάσεις. Μου σύστησαν το movielens ως πιο ακριβές από το flixter και μπορω να πω οτι έμεινα πολύ ευχαριστημένη (αν κρίνω απ το ότι μετά από καμια 35αριά βαθμολογίες μου έβγαλε μια λίστα στις τοπ θέσεις της οποίας ήταν πολλές από τις ταινίες που όντως θέλω να δω κάποια στιγμή) Χτες είχα όρεξη για κάτι ελαφρο-ρομαντικό, όπως λέμε ρομ-κομ, αλλά να μην είναι το γνωστό ηλίθιο σενάριο που επαναλαμβάνεται στις ταινίες που προβάλλουν στα αεροπλάνα* και στην τηλεόραση τα μεσημέρια του σαββατοκύριακου. Η πρόταση που διάλεξα ήταν το Happy Accidents (Vincent d'Onofrio, Marisa Tomei- 2000) την οποία βρήκα ιδανική! Ειναι ρομαντική και είναι αστεία αλλά κυρίως είναι πρωτότυπη. Η κοπέλα είναι η κλασική περίπτωση θύματος στις σχέσεις της (η πολύ πετυχημένη αγγλική έκφραση γι αυτήν την περίπτωση είναι "doormat") και μετά από μια σειρά εντελώς αποτυχημένων σχέσεων, στην κάθε μια απο τις οποίες έμπλεκε με έναν τελειωμένο τύπο τον οποίο προσπαθούσε μάταια να διορθώσει, βρίσκεται σε ψυχοθεραπεία για να ξεπεράσει αυτό το "θεματακι". Τοτε γνωρίζει το Σαμ, ο οποίος εκ πρωτης όψεως είναι ιδανικός: γλυκός, ρομαντικός, τη νοιάζεται και είναι και πολύ ενθουσιώδης, σαν παιδάκι. Εχει και κάτι παραξενιές βέβαια, αλλά τίποτα σοβαρό... μέχρι που της ξεφουρνίζει μια τελείως απίστευτη ιστορία για τη ζωή του, που την κάνει να πέσει στη μαύρη απελπισία καθως καταλαβαίνει ότι κατά πάσα πιθανότητα ο νέος της συντροφος είναι τόσο προβληματικός όσο όλοι οι προηγούμενοι μαζι. Θα λεγα να μη διαβάσετε την περίληψη του imdb, γιατί έτσι η εκπληξη είναι μεγαλύτερη. Το βασικό χαρακτηριστικό της ταινίας είναι ότι μεχρι να φτάσει στις τελευταίες σκηνές δεν ξέρουμε τι να πιστεψουμε για τους χαρακτήρες: τι είναι πραγματικότητα και τι δεν είναι. Σε αυτό το στοιχείο, εχει παρόμοιο feeling με την - τελείως διαφορετική κατά τα άλλα - The man from earth. Eίναι μια ταινία που σε ξεκουράζει πάντως. Πολύ ευχάριστη και με λίγες πινελιές ποιητικότητας ώρες ώρες (και στο κείμενο και στο εικαστικό μερος). Στο imdb έχει 7.4, με το οποίο συμφωνώ και επαυξάνω (θα το στρογγυλοποιούσα άνετα σε 7.5 :p) ==== *Μιας και μιλησα για ταινίες που παίζουν στα αεροπλάνα, η καλύτερη που ειδα πρόσφατα σε πτηση (και από τις ελαχιστες που μπορω να πω οτι μου εχουν αρεσει) ήταν το "The invention of lying" ελαφροκομεντί κι αυτή, αλλά στηρίζεται σε ένα εξαιρετικά πετυχημένο και πρωτότυπο εύρημα (εκτυλίσσεται σ ενα κόσμο που δεν υπαρχει η έννοια του ψέματος) - δεν είναι καμια φιλοσοφική ταινία, αν και θα μπορούσε με ένα τοσο ενδιαφέρον "thought experiment", και ίσως σε κάποια σημεία καταφέρνει να κάνει κάπως βαθύτερες νύξεις για τα δεδομένα του ελαφρού ύφους της. Θα τη συνέστηνα κι αυτή για χαλάρωση μετά απο μια κουραστική μερα ;)

Βασική ερώτηση: είναι Αμερικάνικη ταινία, με Αμερικάνους ηθοποιούς που υποδύονται Ρώσους στη Ρωσία και μιλάνε Αγγλικά με Ρώσικη προφορά?? Γιατί έχω ορκιστεί να μην ξαναδώ τέτοια ταινία (βλέπε Ιστορία μιας Γκεισας, Ερωτας στα χρόνια της Χολέρας κλπ :chair:)

χαχαχα! τελεια αναλογία :up: και τωρα που μου το θύμισες, αυτό το χετε δει?

όντως...ειδικά της σκηνοθεσίας πια, μες απ τα χερια του το πηραν. Απ την άλλη χίλιες φορες ο λογος του βασιλια, παρά να τα σαρωνε η μουφιά το inception. Για το εγχωριο ενδιαφερον : το χασαμε το αγαλμα από τους Δανους :(- αλλά χαλαλι τους γιατι φαινεται καλή τανια

Για τις λιγότερο "διάσημες" κατηγορίες: Στην κατηγορία των ντοκυμαντέρ υπάρχει εντόνη συζήτηση γύρω από το (απολαυστικά αστείο/περίεργο) Exit through the giftshop του ζωντανού θρύλου της street art Banksy. Ο καλλιτέχνης ζήτησε να εμφανιστεί με μάσκα σε περίπτωση που βραβευτεί (δεν εχει αποκαλυψει ποτε το πρόσωπό του) αλλά η ακαδημίά αρνήθηκε. To φαβορί πάντως φαίνεται να είναι το τελειως επίκαιρο Inside Job, με θέμα την οικονομική κρίση. Από τις μικρού μήκους (αγαπημένη μου κατηγορία) έχω δει το wish 143 που το βρήκα πάρα πολύ ωραίο (στον player του BBC για οποιον ενδιαφέρεται), αλλά και το φαβορί για φέτος, το The crush που είναι εξαιρετικό (παιδάκι ειναι ερωτευμενο με τη δασκάλα του και προκαλεί τον αρραβωνιαστικό της σε μονομαχία). Και οι άλλες ταινίες φαίνονται πολύ καλές από τα promos, θα ηθελα να δω και το God of love αλλά δεν το χω βρει ακόμα. Από τις animated μικρού μήκους πολύ ωραία είναι το Τhe Lost thing, αλλά και το Magadascar, carnet de voyage που ξεχωρίζει για την αισθητική-κολλαζ/scrapbook. Βασικά όλες μου άρεσαν: και το The Gruffalo, παραμύθι, παραγωγή του BBC1 και το οικολογικό Let's Pollute και η μοναδική παραγωγή μεγάλης εταιρείας (Pixar&Disney), το χαριτωμένο Day&Νight, που, αν δεν κανω λάθος, έπαιζε πριν το Toy Story 3.

ή τελοσπαντων να πηδαγε από την 3η κατευθείαν στην 6η, πιο πολύ νοημα θα βγαζε, αφου τελικα όλη αυτή η ιστορία με τη μετακίνηση του νησιού, το "we have to go baaaaack" και -κυρίως - τα time-travel/time skippigs αποδείχτηκε άκυρη, δεν προσεφερε τίποτα κι έμεινε με τις πιο πολλές τρύπες (πχ. τοτε που γυρισαν με το αεροπλανο της Ajira και οι μισοί πέσαν στο παρον κι οι αλλοι μισοι στο παρελθόν, ξεχαστηκε τελειως ως συμβαν) Τελικα δε μου απαντησε κανεις: εχουν κυκλοφορίσει τίποτα εξτρας? Φανταζομαι θα χει βγει πια το σουπερ-ντουπερ-box set που βγαινει οταν τελειωνει μια σειρα....δεν ξερουμε τι περιέχει?

Tωρα "βλεπω" τις 127 ωρες...ειμαι στην επιμαχη σκηνη και το χω ελαχιστοποιήσει γιατι δεν μπορω να το δω - καταλαβαίνω τι γινεται απ τη μουσική. Δεν ειναι κακη ταινία, είναι όπως την περίμενα, ο Danny Boyle δε μας εχει απογοητευσει ποτέ ούτε και τωρα βεβαια. Κάποια σημεία της ταινίας τα βρηκα πολύ ωραια, αλλά δε θα την ξανάβλεπα με τίποτα:εξακολουθω να μην είμαι φαν των ταινιών επιβίωσης...Εντάξει το χουμε εμπδώσει οτι ο ανθρωπος ειναι ικανός για πολύ περισσότερα απ' όσα μπορεί να φανταστεί όταν τίθεται θέμα επιβίωσης, το να βλέπω όμως όλη αυτή τη συμφορά με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια δε νομίζω ότι μου προσφέρει τίποτα. Εδιτ: ΟΚ, τελειωσε. Και το ηθικό δίδαγμα: πάντα λέμε στη μανούλα που πηγαίνουμε :p

ε μωρε, κι εμενα μ'αρεσε πολυ η Annette Bening στο The kids are all right αλλα δεν ηταν κι αυτό που λεμε memorable performance - δεν αποτελει σημείο αναφοράς δηλαδή, ενώ αντιθετα ο χαρακτηρας και η ερμηνεια της Πορτμαν στο μαυρο κυκνο μπορω να φανταστώ πώς θα συζητιέται και θα χρησιμοποιείται ως μετρο συγκρισης για αντιστοιχες ερμηνείες στο μελλον.

χαχαχα :lol: Παίζει! Edit: Ειδα κι αλλη μια ταινια αυτες τις μερες, το "An education" (είναι μήνας Carey Mulligan φαίνεται - όλο πάνω της πεφτω) , τo βρήκα καλό προς μέτριο. Δεν μπορουσα παρά να χαμογελάω σε όλη τη διάρκεια, γιατί η ίστορία μου παρα-ήταν γνωστή, ήταν το "cautionary tale" που ακουγα απ' τη μαμά όταν ήμουν στην ηλικία της πρωταγωνίστριας (για τη συμμαθήτριά της που "ήταν η πρώτη στην τάξη και θα έμπαινε σιγουρα στο πανεπιστήμιο μέχρι που..."-κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 60-αρχές 70). Οπότε δεν μπορω να πω οτι ηταν κατι το ιδιαίτερα πρωτότυπο κι επισης δεν υπηρξαν και τίποτα μεγάλες συναισθηματικές συγκρούσεις, το όλο θεμα ξετυλίχθηκε με έναν τρόπο που ήταν "no big deal", με την τυπική Βρετανική ψυχραιμία. Ο καλύτερος (ενδιαφερων και εξαιρετικά παιγμένος) χαρακτηρας μου φάνηκε ο πατέρας (Alfred Molina ). Κάπου στο 7 θα την τοποθετουσα (7.5 το imdb)

Το ξέρω, έτσι ακούω κι απο άλλους... θα σας πω οταν το δω ;) Και μιλώντας για ψυχοπλάκωμα: είδα το Blue Valentine. Άλλη μια ταινία για το πώς το happily ever after δεν υπάρχει. Είναι πολύ ωραία σκηνοθετημένη, άψογα παιγμένη - απο τις πιο ρεαλιστικές που χω δει τελευταία, δεν υπάρχει ούτε δευτερόλεπτο που να μη νομίσεις οτι αυτό που βλέπεις είναι 100% αληθινό - η Michelle Williams είναι υποψήφια για Οσκαρ και δικαίως, και ο Ryan Gosling χαλαρά θα μπορουσε να ναι κι αυτός. Ακόμα και το κοριτσάκι τους είναι τόσο πειστικό που είναι σα να μην εχει καταλαβει οτι παιζει σε ταινία...Όλο το υφος και η αισθητικη ειναι πολυ συνεκτικά δεμενα. Σκετη κατάθλιψη βέβαια... το κυριαρχο συναισθημα ειναι η απελπισία: απελπισία μπροστά στα πράγματα που έχουν χαλάσει και δεν εχεις ιδέα πότε και πώς χάλασαν κι αν υπάρχει τρόπος να φτιαχτουν...

To χω κατεβασμενο εδω και 2 βδομάδες κι ακομα δεν αποφασιζω να το δω. Όλο σκεφτομαι το ψυχοπλάκωμα και το αναβάλλω...ισως το δω σημερα που εχω λιγο χρόνο (αν δεν παω να δω το Biutiful, που θελω πιο πολυ να το δω παρολο που υποψιαζομαι οτι ειναι εξίσου ψυχοπλακωτικό αλλα λιγοτερο κλειστοφοβικό)

(marvin)^^ ναι ναι, όπως τα λες ειναι με τη δομή της καθε σεζον. Και ειναι γεγονος οτι η σειρα διατηρείται family friendly (για τους ενηλικες υποτιθεται υπαρχει το Torchwood) Το ενδιαφερον ειναι οτι καμια σεζον δεν διατηρησε το ιδιο καστ με την προηγουμενη, το οποιο ειχε και θετικα και αρνητικα αποτελέσματα. Με τη Billie Piper -Rose Tyler ως συνοδο είχαμε δεθεί, γιατι ειχε φοβερη χημεία και με τον 9 και με το 10 και η απουσία της την 3η σεζον αντιμετωπιστηκε με μια αμηχανία που υπονομευσε τη Freema Agyeman-Martha Jones που υπο αλλες συνθηκες θα ταν πολύ καλή. Για μενα η πιο απολαυστικη σεζον ηταν η 4η, με τη θεόμουρλη Catherine Tate (respect) που επανεφερε το κωμικό στοιχείο αλλά είχε και τα σκοτεινα της σημεία. Το κανονικο φιναλε της 4ης ήταν νομιζω το πιο λυπητερο happy end που εχω δει σε σειρα. Τωρα για το Matt Smith, εχει 2 βασικα "μειονεκτηματα": διαδεχτηκε τον Tennant που ειχε αρχισει να ταυτίζεται με το χαρακτηρα και ειχε τεραστιο fan base, και είναι πολύ μικρότερος απο το μεσο ορο ηλικιας ολων των υπολοιπων γιατρών, πραγμα που ξενίζει λιγο και δυσκολευει την εμφανιση της "σκοτεινης" διαστασης του χαρακτηρα που κουβαλαει 900 χρονια στην πλατη του. Κατα τα άλλα πιστευω κι εγω οτι θα μπορουσε να χαρακτηριστεί ο τέλειος Doctor. Εχει πιασει αψογα το ρολο και χειριστηκε πανεξυπνα τη μεταβαση (διατηρησε καποια απο τα δυνατα σημεία του 10ου, αλλα εισηγαγε και τα δικα του). Μακαρι να μεινει στο ρολο για αρκετα χρόνια....αν μεινει τοσο ωστε να μεγαλωσει καπως και να παιξει σε κλασικα επεισοδια, τοτε σιγουρα εχει ελπιδες να γινει "ο απολυτος doctor" (τιτλο τον οποιο μεχρι τωρα κατεχει αδιαφιλονικητα ο 4ος γιατρος Tom Baker) Εδιτ: οχι, τελικά το παιρνω πισω αυτο που είπα οτι δεν μπορω να ξεπεράσω τον 10:

Επειδή έχω έρθει σε επαφή με τη sci-fi πλευρά μου τώρα τελευταία :p ... Χάζευα τα θρεντς που αφορούν sci-fi σειρές και συνειδητοποίησα ότι δεν έχουμε χωριστό θέμα για μία απο τις πιο ιστορικές, και -συμφωνα με το βιβλιο Guiness- τη μακροβιότερη, sci-fi σειρά στην ιστορία της τηλεόρασης! Ντροπή!:O Σε 2 χρόνια από τώρα η σειρά θα συμπληρώσει 50 (!!!) χρόνια ύπαρξης, από τα οποία, τουλάχιστον τα 32 παίζει ανελλειπώς (παραγωγή του BBC): η "κλασική" σειρά ξεκίνησε το 1963 και συνεχίστηκε σε 26 σεζόν μέχρι το 1989. Τη δεκαετία του '90 χάθηκε από τις οθόνες, με εξαίρεση μία τηλεταινία (αποτυχημένη πιλοτική προσπάθεια επανεκκίνησης) που βγήκε το 1996, και επέστρεψε κανονικά το 2005, με την 6η σεζόν της "νέας" σειράς να ξεκινάει φέτος την άνοιξη. Η σειρά και τα κεντρικά χαρακτηριστικά της εχουν αποκτησει εμβληματικό χαρακτήρα για τη Βρετανικη pop-culture και ειναι από τα πλέον αναγνωρίσιμα στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Για όσους δε γνωρίζουν το "γιατρό" (χάνουν): Ο Doctor (το μόνο όνομα με το οποίο συστήνεται και επιμένει να τον φωνάζουν) είναι ένας ανθρωπόμορφος εξωγήινος του είδους Time lord: κύριος του χωροχρόνου. Ταξιδεύει με το διαστημόπλοιο/χρονομηχανή του που ονομάζεται TARDIS σε όλες τις πιθανές γωνιές και εποχές του σύμπαντος. Το TARDIS (Time and Relative Dimention in Space) απ'έξω είναι ένας μπλε αστυνομικός τηλεφωνικός θάλαμος απο αυτους που υπηρχαν στη Βρετανία της δεκαετιας του 60 (χρησιμευε για επειγουσες κλησεις στην αστυνομία), από μέσα όμως είναι ένα πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων σκάφος, κέντρο του οποίου αποτελεί ένα πολύπλοκο πολύγωνο χειριστήριο, το οποίο ο γιατρός και οι εκάστοτε συνεπιβάτες/σύντροφοί του χειρίζονται με μία κάποια δυσκολία και...αυτοσχεδιασμό (επιστρατευοντας σφυριά, μανιβέλες, εσχατως και ενα φλιπεράκι). Το κεντρικό εύρημα που επιτρέπει τη μακροζωία της σειράς είναι ότι ο γιατρός, ως timelord, εχει τη δυνατότητα να αναγενιέται ("regenerate") κάθε φορά που η ζωή του φτάνει στο τέλος της για τον ενα ή τον άλλο λόγο. Μέχρι τώρα έχουν υπάρξει 11 γιατροί (7 στην "κλασική" σειρα, 1 στην τηλεταινία και 3 στη "νέα" σειρα), ο καθένας απο τους οποίους είναι η αναγέννηση του προηγούμενου. Παρόλο που είναι ο ίδιος "άνθρωπος" και η μνήμη και συνείδησή του μένει ανέπαφη, η διαδικασία της αναγέννησης δημιουργεί ένα νέο παρουσιαστικό κι ενα διαφορετικό χαρακτήρα, με διαφορετικά διακριτικά χαρακτηριστικά. Τα σταθερά του χαρακτηριστικά είναι η περιεργεια, η όρεξη για περιπέτεια, ο θαυμασμός για κάθε είδους πολιτισμό και οργανισμό αλλά και το υποβόσκον βάρος της ηλικίας (είναι πάνω απο 900 χρονων) και της ευθύνης που ενέχει η ιδιότητά του (καλειται να παιρνει αποφασεις που αλλαζουν τη ροή της ιστοριας, παρόλο που του απαγορεύεται να παρεμβαίνει σε κάποια "σταθεροποιημενα" ιστορικά γεγονότα). Αν και υποτιθεται οτι ταξιδεύει μόνος του, στην πραγματικότητα σχεδόν πάντα καταλήγει με έναν (συνήθως *μία*) συνοδό, είτε για ένα επεισόδιο, είτε για ολόκληρες σεζόν. Ο πρώτος γιατρός το 63 ταξίδευε με μια κοπελα που υποτιθεται οτι ηταν εγγονη του (νομιζω δε μαθαινουμε ποτε αν ήταν πραγματική κορη καποιου παιδιου του ή υιοθετημενη) απο κει κι έπειτα έχουν περασει απο διπλα του πολλες συνοδοι, με τις οποιες κάποιες φορές υποβόσκει και ένας ρομαντισμός, ο οποιος ομως σχεδον ποτε δεν εκδηλωνεται, αφου το εξωγηινο στυλ του γιατρου δεν το επιτρεπει. Παρουσιάζεται να μισει τον πολεμο και ταξιδευει παντα χωρις οπλα, αλλα πολλες φορες αναγκάζεται να καταφύγει σ' αυτά, όταν αποτυχει καθε αλλη προσπαθεια διαπραγματευσης (συνηθως με εχθρικους εξωγηινους). Εχει κάποιους σταθερους εχθρους που επανέρχονται στη σειρά, πιο χαρακτηριστικοι ειναι οι Daleks, εξωγήινοι-πολεμικές μηχανές με μια αναγωρισιμη μονοτονη-κομπιουτεριστικη φωνη που συνηθως λέει το κλασικό πλεον "exteeerminaate". Στη σειρα του 2005, μαθαίνουμε οτι εχει μεινει μονος του απο ολο το ειδος των timelords, εξαιτιας ενος καταστροφικου πολέμου αναμεσα στους timelords και τα daleks, ο οποιος ηταν τοσο μεγαλων διαστασεων που κινδυνεψε να καταστρεψει το συμπαν...αυτό το γεγονός πολλες φορες φαινεται να εχει σημαδεψει το χαρακτηρα του (του δίνει μια σκοτεινοτητα, που ερχεται σε αντιθεση με το συνηθισμένο χαριτωμενο-κωμικό στυλ του) αλλα και τις αποφασεις που παιρνει. http://www.doctor-who-toys.com/images-files/doctors.jpg http://dyn4.media.forbiddenplanet.com/products/2131085.tiff.size-300_square-true.jpg Αυτα σαν εισαγωγη (στις εικονες: οι 10 πρωτοι και η αφισα της νεας σεζον με τον 11ο -Matt Smith, για τον οποιο θα ναι η 2η σεζον). Εγω εχω δει λιγα επεισοδια της "κλασικης" σειρας αλλα ολόκληρη τη "νεα" σειρα του 2005 και δηλωνω μεγάλη φαν. Λατρευω το χαρακτηρα του γιατρου και τις 3 τελευταιες του ενσαρκωσεις (αν και ομολογουμενως, οπως και πολλοι, δε νομιζω να ξεπεράσω ποτέ τον υπέροχο David Tennant, γιατρο νουμερο 10 και 2ο για τη νέα σειρά). Το κωμικό, λιγο αδεξιουτσικο, στυλακι, τις χαρακτηριστικές ατακες (το "spectacular!" του 9ου, το "allons-y!" του 10ου και το "geronimo!" του 11ου) απο τη μια, κι αυτή τη δραματικότητα της απέραντης μοναξιας αυτου που γνωριζει οτι ειναι ο τελευταιος του ειδους του, την αδυναμια του να προστατεψει ολους οσους τον βρισκονται στο δρόμο του απο την αλλη...Η σειρα εχει φοβερη φαντασία, ποτε δε στηριχθηκε στα εντυπωσιακα εφε (αν και υπαρχει σαφης αυξηση του budget και βελτιωση τα τελευταια χρόνια) γιατί βασιζεται κυριως στην εξυπναδα των ευρηματων και των διαλογων. Αυτη η ελευθερια κινησης στο χωρο και στο χρόνο δινει την ευκαιρια για απειρα διαφορετικα σεναρια, τα οποια μπορουν χαλαρά να συνεχισουν για άλλα 50 χρόνια, με τους γιατρους και την αξιολατρευτη εξωγηινη "βρεταν..ότητά" τους να διαδέχονται ο ενας τον αλλον... Τιμή μου λοιπον ν' ανοιγω πρωτη (με 48 χρονια καθυστερηση) το θρεντ για τον αιωνιο χρονο-ταξιδιωτη, ελπιζω να χουν κατι να πουν εδω και οι υπολοιποι φαν, για το παρελθον, το παρον και το μελλον του...;)

Eπιτηδες επαιζαν ετσι. Ειδικα η μικρή που λες, που κομπιαζε, κι έπαιρνε ανάσες στη μέση της φράσης καταλήγοντας σε έναν μη-φυσικό επιτονισμό: θύμιζε παιδάκι του σχολείου που λέει το ποίημα του. Ακριβώς επειδή δεν είχε φυσιολογική κοινωνική ανάπτυξη και είχε μείνει σε μία παρατεταμένη παιδική ηλικία και συνεπακόλουθη αφέλεια, συν το όλο κλίμα του σπιτιού που ήταν ένας διαρκής διαγωνισμός / παράσταση την έκαναν να είναι μονιμα ακριβώς αυτό: παιδάκι σε σχολική παράσταση. Btw η συγκεκριμενη κοπελια (Mαιρη Τσώνη) είναι (ήταν? δεν εχω καταλαβει αν ειναι ακομα) και τραγουδίστρια των Mary and the boy.

α ναι γεια σου :D οτι θυμιζει, θυμίζει (τυπου "Μπουρζουαζίας" και "Εξολοθρευτη Αγγελο") κι ακομα πιο πολύ θυμίζει Τριερ (τυπου Ντογκβιλ), Χανεκε και δογμα 95 , αλλα αυτο ισα ισα που ειναι προς τιμη του - εγω το χω δει 3 φορες (τη μια στη Βρετανικη τηλεοραση παρακαλω) και το χω απολαυσει και τις 3.

ετσι νομιζω κι εγω, γιατι ενω ειχα ακουσει τα καλύτερα, όταν την ειδα δε μου κανε κατι. Μπορει βεβαια τελικα να μαι χαζορομαντική και να προτιμω τα "star crossed lovers" λαβ στορι, αντι για τα πιο ρεαλιστικα (αν και τωρα που το θυμαμαι, μια πολυ πιο ακραια ρομαντικα απαισιόδοξη όπως το revolutionary road, μου αρεσε παρα πολυ) Το σαουντρακ παντως οντως ηταν τελειο - αυτο δεν επαιζε ή μπερδευω τις ταινιες; α και το Sweet disposition - αυτο σιγουρα επαιζε

Κι εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί το παίρνεις έτσι. Γιατι πρέπει να υπάρχουν ενα-προς-ένα αντιστοιχίες του μύθου με την ιστορία? Τότε θα πρεπε να υπάρχουν και χαρακτήρες όπως ο κακός μάγος (ο οποιος θυμαται κανεις πως λεγόταν? μου χει κατσει οτι λεγόταν Βολντεμορ το οποιο φυσικα αποκλειεται :p) ή η σκηνή του κυνηγιού ή Γενικά, όπως είπε κι ο captum, υπάρχουν καποιοι παραλληλισμοί, που υπαγορεύονται από τον τίτλο κιόλας της ταινίας, αλλά κανείς δε μίλησε για μεταφορά/διασκευή του μύθου και το να το βλέπεις ως τετοια σου περιοριζει την οπτικη γωνία... Εδιτ: α ναι VonRothbart λεγόταν...ε, VonRothbart - Voldemort, poteito-potato :nagger:

Aχ, διαφωνώ τόσο πολύ με την κριτική σου που δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Και σε κάποια σημεία απάντησε κι ο DesertSMisSRaiN, κι εχω γράψει κι εγώ την κριτική μου στο θρεντ με τις προτάσεις/κριτικές, οποτε δε θέλω και να φλυαρήσω, μερικές παρατηρήσεις μόνο: Η ταινία είναι ψυχολογικό θρίλερ - ειναι αρκετά αμιγής στο είδος της μάλιστα οπότε δεν βλέπω που προκύπτει μπέρδεμα ειδών. Το ότι τη βλέπουμε να χορεύει δε μετατρέπει την ταινία ξαφνικά σε μιούζικαλ! Μου έρχονται πάρα πολλές αναφορές από ταινίες που έχουν παρόμοια θεματολογία: του Αρονόφσκι δεν ειναι τόσο το Ρέκβιεμ, όσο το "πι" που είναι πολύ κοντινό, μετά αν έχεις δει ταινίες όπως η Περσόνα του Μπέργκμαν θα αναγνωρίζεις το μοτίβο: είναι η κάθοδος στην παράνοια. Ξεκινάει με μικρά σημάδια που μπορεί να αγνοηθούν και στο τέλος ξεφεύγει από τον έλεγχο. Η ψυχολογική πιεση απο τον πρωταγωνιστικό ρόλο ήταν η αφορμή για να ξετυλιχθεί η έτσι κι αλλιώς ασταθής προσωπικότητά της και η σκηνική μεταμόρφωση απλά "ντυνει" την ψυχική μεταμόρφωση (και όχι το ανάποδο). Το ότι αυτή η επιταχυνόμενη κάθοδος (downward spiral που λενε κι οι φίλοι μας) "χορογραφείται" κιόλας με την αισθητική ομορφιά του μπαλέτου που φυσικά ξεφεύγει από τα όρια της σκηνής και της πρόβας και διαχέεται σε όλες τις κινήσεις και τις ψυχολογικές αλλαγές των χαρακτήρων, για μένα κάνει την ταινία brilliant! Να και μια τυχαία κριτική που βρηκα σημερα στο youtube και με την οποια συμφωνω: http://www.youtube.com/watch?v=9IDru169ONg