just_a_comment

:lol::lol: Έτσι ακριβώς. Είχα ένα άγχος απ'την αρχή ότι κάτι θα πάει στραβά μ'αυτό το μπαούλο (κυρίως ότι κάποιος βλαμμένος φρουρός Λάννιστερ θα το ανοίξει από περιέργεια και θα γίνει χαμούλης στ'αποδυτήρια του Dragon Pit), οπότε όταν είδα και δεν έβγαινε ήμουνα σε φάση shiiiiit:worry:

SPOILER όλα O θάνατος του δε με εξέπληξε καθόλου. Ήταν ο ένας χαρακτήρας που ήμασταν σίγουροι ότι έχει φάει τα ψωμιά του εδώ και καιρό και ελάχιστα (εως καθόλου) ψάρωσα με την ανατροπή στο πώς έγινε αυτό. Και για να εξηγούμαι: δεν είμαι από αυτούς που εξέλαβαν τη διαμάχη Αρυας-Σανσας ως τελείως στημένη εξαρχής για να ξεγελάσουν το Μικροδάχτυλο γιατί πιστεύω ότι ακριβώς επειδή κι από μικρές ήταν ακραία διαφορετικοί χαρακτήρες χρειάζονταν το χρόνο τους για να αποδεχτούν η μία την άλλη ως ενήλικες. Αλλα από την άλλη ποτέ δεν πίστεψα ότι -ακόμα και με τις ραδιουργίες του Μικροδάχτυλου- θα έφταναν ποτέ στα άκρα. Την ώρα που ο Μικροδάχτυλος μάθαινε στη Σάνσα το "παιχνίδι" του να υποθέτεις τις χειρότερες προθέσεις ήμουν σίγουρη ότι θα του γύρναγε μπούμεραγκ. Στη δε σκηνή της "δίκης" σκεφτόμουν ότι αφού κάθεται ο Μπραν στο τραπέζι αποκλείεται να μην (έχει ήδη) αποκαλυφθεί η πάσα αλήθεια για το ποιος φταίει για τι (μπορεί να έγινε λίγο αναίσθητος ως 3-eyed-raven αλλά δεν είναι μουγκός). Γενικά όλα τα σημαντικά που έγιναν στο φινάλε τα περιμέναμε και είχαν προοικονομηθεί από προηγούμενα επεισόδια (όλα όσα είχαν να κάνουν με Τζον + Ντάνι, ζόμπι δράκος, δυναμικές μεταξύ χαρακτήρων κατά τη διάρκεια του μεγάλου ριγιούνιον). Η -ας πούμε- ανάγκη για plot twist πιστεύω ότι δεν καλύφθηκε τόσο από όσα έγιναν, αλλά από όσα ΔΕΝ έγιναν ενώ θα μπορούσαν (ειδικά μεταξύ της Cercei και των αδερφών της, όπου θα μπορούσαν άνετα να έχουν αλληλοσκοτωθεί σ'αυτό το φινάλε). Τεσπα, παρά τα όποια μειονεκτήματα της σεζόν, ο,τι και να λέμε η σειρά είναι έπος (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Όπως διάβασα και σε ένα ριβιού, η σειρά είναι πια "too big to fail". Δηλαδή, η ιστορία έχει στηθεί με τόση δεξιοτεχνία και οι χαρακτήρες έχουν χτιστεί σε τόσο γερά θεμέλια που θα πρέπει πραγματικά να προσπαθήσουν πολύ για να μην πάει καλά στην τελευταία σεζόν. Ακόμα και με μέτριο γράψιμο (που δεν το ευχόμαστε, αλλά δυστυχώς έχουμε κάποια δείγματα ελλείψει source material από GRR Martin) πάλι επικός θα είναι και ο τελευταίος κύκλος.

Να σας πω, το Γιαννάκη το Σνόου τώρα που ξέρουμε από που κρατάει η σκούφια του μπορούμε να τον λέμε και [wait for it] Γιάγκο Δράκο;; :cool: Για να πω κι εγώ μια γνώμη για όσα συζητάτε [με SPOILERS μέχρι το 7x06]: 1. Τρύπες: ασήμαντες. Που βρήκαν λέει τις αλυσίδες. Γιατί όπλα και πανοπλίες που βρίσκουν; Προφανώς και κλέβουν (από wildlings) και κατασκευάζουν πράγματα (όλα τα ζόμπι απ'ό,τι φαίνεται είναι σα τα lemmings - παίζατε lemmings μικροί; - που όταν τους βάλει ένας white walker μια δουλειά συγχρονίζονται και την κάνουν στο πι και φι). Έβαλαν εκεί 50-60 ζόμπι να μεταφέρουν αλυσίδες και να πέσουν μέσα στη λίμνη να δέσουν το δράκο. Δεν ξέρουμε πόσο χρόνο τους πήρε και δε μας νοιάζει κιόλας. 2. Χρονοδιάγραμμα: ε ναι έχει μπει στο αξελερέ, αλλά δεν είναι ότι αντικαθιστούν γεγονότα με exposition που θα ταν η κλασική παγίδα (telling rather than showing) απλά δεν έχουμε παράλληλες ιστορίες που εκτυλίσσονται στα ενδιάμεσα των μεγάλων γεγονότων (πχ περιπέτειες του suicide squad στη θάλασσα καθώς πηγαίνουν προς το τείχος). Όσο για το "πόσο κάνει ένα κοράκι να φτάσει" κλπ, υπάρχουν νέρντουλες που κάθονται και το υπολογίζουν και τους βγαίνει (λέει ένας πχ 3-4 μέρες κάνει το κοράκι και 1-2 ο δράκος, άρα βία 5-6 μέρες κάθονταν επάνω στο νησί στη μέση της λίμνης - ΟΚ τραβηγμένο αλλά όχι απίθανο). 3. Πραγματικά προβλήματα: - ναι όντως λείπουν οι εξαιρετικοί διάλογοι και οι έξυπνες μηχανορραφίες/παιχνίδια εξουσίας. Απ'την ώρα που τελείωσαν τα βιβλία οι σεναριογράφοι κάνουν ό,τι μπορούν με τα μέσα που έχουν (δλδ το βασικό "χάρτη" πορείας του κάθε χαρακτήρα και της κάθε ιστορίας). Οι περίπλοκοι διάλογοι ήταν από τα βιβλία και φαίνεται κάπως η διαφορά αλλά και πάλι έχουμε ένα πολύ καλό στάνταρντ και δεν έχουμε περιπτώσεις τελείως out-of-character συμπεριφορών απ'ό,τι μπορώ να δω - το "πάμε μήπως πιάσουμε ένα wight να το δείξουμε στη Σέρσι και ο,τι κάτσει" ήταν όντως mαλ@kία ιδέα (το οποίο βάζουν τουλάχιστον να το παραδεχτεί ο Τζον) και το οποίο το μόνο που εξυπηρετούσε ήταν να μετακινήσει τα πιόνια στη σκακιέρα για το φινάλε. Αυτό όντως δεν πιστεύω ότι θα γινόταν στα βιβλία (ή τουλάχιστον θα προέκυπτε πιο οργανικά).

είναι κάτι αντίστοιχο με το American Beauty και το Six Feet Under. H κανονική βερσιόν του Ρετιρέ είναι σα να βλέπεις το Married with Children να έχει πάει να λύσει τα προβλήματά του στο Jerry Springer Show (ξεκατίνιασμα/ξεμάλλιασμα κλπ).

Άνετα γινόταν διασκευή, απλά με αντίστοιχες (όχι ίδιες) pop culture αναφορές. Συμφωνώ για το ότι ταιριάζει πιο πολύ στο Βρετανικό black humor. David Mitchell για Αχιλλέας, Katherine Parkinson (απ'το IT crowd) για Φλώρα, Miranda Richardson (Queenie - Blackadder) για Σωσώ, Noel Fielding για Τζώνυ. Κων/νου και Ελένης, πολύ χαμηλών απαιτήσεων. Πως είναι το Ned and Stacey ας πουμε.

OK, περίεργη ερώτηση, αλλά θα παίξω: Οι Απαράδεκτοι δε θα ήταν με τίποτα mainstream Αμερικάνικη sitcom. Ή που θα ήταν indie αγγλόφωνη παραγωγή ή ισπανική/γαλλική. Ηθοποιοί δε μου ρχονται. Τίτλος "Les impossibles" Στο παρα 5: θα έβαζα τους ηθοποιούς από το Community, που έχει μια κάποια συγγένεια ως σειρά. Η Shirley (Nicole Brown) είναι ήδη πολύ κοντινός ρόλος στη Ζουμπουλία. Η Gillian Jacobs θα έκανε τη Ντάλια πανεύκολα (δες πως παίζει και στη σειρά Love του Netflix), η Alison Brie (Annie) θα έκανε την Αγγέλα ως κόντρα ρόλο, ο Dani Pudi (Abed) θα έκανε το Σπύρο και ο Donald Glover (Troy) το Φώτη. Ο δε Jeff θα έκανε τον Αλέξη. Τώρα για γιαγιάδες δεν ξέρω, πάρ'τες από τα Golden Girls. Τίτλος "Five in the nick of time".

Είναι σαν όλες τις αγαπημένες ταινίες της παιδικής μας ηλικίας, Stand by me, the Explorers, ET αναμεικτες με τα X-files. Αλλά, αντίθετα με αυτές που όταν τις δουμε τώρα ξέρουμε ακριβώς τι θα παίξει, εδώ έχουμε μια φρέσκια ιστορία που -ντάξει χωρίς να είναι και εντελώς απρόβλεπτη - μας δίνει τον ενθουσιασμό και το σκιάξιμο της πρώτης φοράς. Γαμάτη. Και τα βλεπω ένα ένα για να κρατήσει περισσότερο (αντίθετα με τη συνηθισμένη μου τάση για binge-watching). Και μπόνους που είναι καλοκαίρι, ταιριάζει πιο πολύ για κάποιο λόγο.

Μωρέ ναι. Αλλά να, Ρετιρέ ας πούμε δε θα βάλεις να δεις επίτηδες. Η φάση ήταν κάθομαι μεσημέρι με τον καύσωνα σε ημι-αφασία στον καναπέ, φραπόγαλο/παγωτό (απ'το οικογενειακό), ανοίγω την τβ και παίζει ΠΑΛΙ Ρετιρέ... γκρινιάζω-και καλά- με αυτό το απίστευτο κιτσαριο/κατιναριό αλλά κατα βάθος γουστάρω την καρακαλτίλα/νοσταλγική ενενηντίλα οπότε δεν αλλάζω κανάλι. Μπόνους όταν το βλέπεις με παρέα εννοείται.

Έχω καιρό να μπω οπότε δεν ξέρω αν έχουν αναφερθεί (έριξα μια ματιά μέχρι 3-4 σελίδες πίσω και δεν τις είδα). Απο όσες είδα μέσα στο '16 μέχρι τώρα ξεχώρισα αυτές: The Leftovers: μπορεί να χει κουλό/μεταφυσικό αρχικό premise (μαζική "ανάληψη στους ουρανούς" ενός ποσοστού του πληθυσμου) αλλά από κει και πέρα βλέπουμε την ιστορία αυτών που έμειναν πίσω δοσμένη και με ρεαλισμό και με πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή. Πέρασα πάρα πολύ καλά βλέποντάς τη (2 σεζόν, η 3η και τελευταία έρχεται αρχές του '17). Mozart in the jungle: ντάξει μάλλον δεν είναι για όλα τα γούστα, αλλά έχει καταπληκτικό Gael Garcia Bernal σε ρόλο βασισμένο στον real-life μαέστρο Gustavo Dudamel που είναι φοβερό τυπάκι, πολύ ωραίο soundtrack και ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Ανάλαφρη σειρά που σου αφήνει πολύ ωραία γεύση (όταν τελείωσε ήθελα κι άλλο - 3η σεζόν έρχεται αλλά δεν ξέρω πότε - τέλη της χρονιάς το νωρίτερο). Happy-ish: Μαύρη κωμωδία με τον Steve Coogan. Την έκοψαν στα 10 επεισόδια, αλλά βγάζει νόημα (κάνει έναν πλήρη κύκλο). Εγώ μ'αυτή τη σειρά ταυτίστηκα πάρα πολύ, αλλά πρέπει να σαι και στο target group (θα λεγα 30άνω, σε μακροχρόνια σχέση/γάμο, ερωτήματα σχετικά με καριέρα και ΠΟΛΛΑ υπαρξιακά). Σου ψιλο-μαμάει την ψυχολογία αλλά ταυτόχρονα φέρνει και μια κάθαρση μέσα απ'το γέλιο. Σήμερα θα ξεκινήσω το Stranger Things, λυσσάξανε όλοι :) Α, είδα και Night Manager τη συστήνω όπως και οι προλαλήσαντες και βλέπω και Mr Robot, αλλά αυτό δε χρειάζεται συστάσεις.

:cry::cry: (το μέγκα είχε καταντήσει εντελώς σιχαμένο, ειδικά τα τελευταία χρόνια, αλλά: ΤΟΣΕΣ αναμνήσεις :cry:)

Καφρίλα (θέλω να την πω καιρό αλλά κρατιέμαι): Αυτη την ανατροπή με την καταγωγή του Τζον Σνόου την είχε γράψει ακριβώς ίδια και η Ακρίτα σε σαπουνόπερα του Μέγκα.

Ισχύει αυτό, δυστυχώς. :( Δε θα έλεγα "υπερβολικό", θα έλεγα "self-conscious": ότι δηλαδή οι λεπτομέρειες της συνταγής της επιτυχίας, που τον πρώτο χρόνο έβγαιναν αυθόρμητα και στο συγγραφέα και στους ηθοποιούς, έγιναν πια επιτηδευμένες γιατί όλοι προσπαθούσαν συνειδητά να τις επαναλάβουν (βλ. το "ιιιι" της Ζουμπουλίας, τα αστεία γύρω από την ερωτική ζωή της Θεοπούλας, η ακραία άγνοια της Ντάλιας κλπ). Μπορεί όντως να υπάρχουν πολύ καλύτερες σειρές (θεωρώ το Ντόλτσε Βίτα και τα Εγκλήματα πιο άρτιες σειρές, και τους Απαράδεκτους μακράν την καλύτερη κωμωδία- σε άλλο στυλ βέβαια), αλλά σαν σύνολο ήταν η δικιά μου πιο αγαπημένη.

Δεν ψάχνω τίτλο σειράς, αλλά ένα επεισόδιο από τις τρεις Χάριτες :p Μήπως θυμάται κανείς μια φάση όπου υπήρχε ένας υποψήφιος μνηστήρας ή για την Ειρήνη ή για τη Μαρία και αρχίζουν μια συζήτηση για βιβλία και κάνει αυτός "διαβάζω βιβλία, αλλά δε θυμάμαι ποια, δεν κοιτάω τα εξώφυλλα" ή κάτι παρόμοιο (εννοείται κόπηκε μετά από αυτό). Είτε τίτλος επεισοδίου, είτε περιγραφή του τι άλλο γινόταν σ' αυτό το επεισόδιο, είτε βιντεο στο youtube με τη σκηνή που λέω θα βοηθήσει. Ευχαριστώ!

Η Εθνική Ελλάδος έφτιαξε πολύ στα 2 τελευταία επεισόδια (που προβλήθηκαν μετά από μεγάλη διακοπή - ποιός ξέρει για ποιους λόγους). Το στοιχείο που με ενοχλούσε εξ'αρχής είναι ένας διδακτισμός που βγάζει - ντάξει είπαμε να θίγει κοινωνικά προβλήματα, αλλά είχε φτάσει να μοιάζει σα να είναι αυτή η κυρίαρχη ατζέντα της σειράς και όχι η πλοκή. [ασχετο-σχετικό: αυτό εδώ "Μικροί-Μεγάλοι" το θυμάται κανείς;]. Στα δύο τελευταία επεισόδια με τους αγώνες όμως ήρθε κι έδεσε ωραία το πράγμα - δεν υπήρχαν υπερβολές ή άσχετες ιστορίες με κοινωνικό μήνυμα, ούτε κρύα αστεία - ελπίζω να συνεχίσει έτσι. 10η Εντολή βλέπω κι απολαμβάνω. Είναι σαν ένα δώρο από το παρελθόν αυτά τα έξτρα επεισόδια, γιατί εγώ ήμουν πολύ φαν του αρχικου και πολύ γουστάρω που δεν έχουν αλλάξει τίποτα - από τους τίτλους, μέχρι την αισθητική (μέχρι και αυτό το άκυρο sound effect με τη σφαίρα απο γουέστερν κάθε φορά που πέφτει πυροβολισμός :p)

Καλά να πάθει ο Κλάρκσον - αντιπαθέστατος και απαράδεκτος.

Ευχαριστώ όσους πρότειναν την Kimmy Schmidt, όντως πολύ χαριτωμένη και ευχάριστη σειρά. Θα προτείνω κι εγώ το Orphan Black. Συμπαραγωγή Καναδά-BBC America, δράση-σασπενς-επιστημονική φαντασία. Όλα ξεκινάνε όταν η Σάρα (μπλεγμένη με υπόκοσμο/ναρκωτικά κλπ) βλέπει μια κοπέλα που της μοιάζει ολόιδια να αυτοκτονεί πηδώντας στις γραμμές του τρένου και αποφασίζει να της κλέψει την τσάντα. Έχει πολύ καλοφτιαγμένους χαρακτήρες, δεν παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά - υπάρχει αρκετό χιούμορ παρά την πολύ περίπλοκη και σκοτεινή υπόθεση. Δεν το είχα ακούσει να συζητιέται, αλλά έχει φανατικό κοινό σε Αμερική και Καναδα - εγώ το βρήκα στο Netflix. Είναι τώρα στη μέση της 3ης σεζόν (νεο επεισόδιο κάθε Σαββατο). Edit: Κι άλλη ενδιαφέρουσα σειρά που είδα τελευταία: The Returned. Μόλις τελείωσε η 1η σεζόν (10 επεισόδια) και πάει και για 2η. Είναι remake μιας Γαλλικής σειράς και όσοι την έχουν δει λένε ότι το αμερικάνικο είναι (κλασικά) πιο αμερικανιά και με λιγότερο υποβλητική ατμόσφαιρα. Εμένα όμως μου άρεσε αρκετά χωρίς να χω δει το ορίτζιναλ (το επισημαίνω σε περιπτωση που κάποιος θέλει να δει κατευθείαν το ορίτζιναλ). Υπόθεση: Σε μια μικρή ορεινή κωμόπολη διάφοροι πεθαμένοι επιστρέφουν στις οικογενειές τους χωρίς να έχουν ιδέα τι έχει συμβεί (και χωρίς να θυμούνται ότι πέθαναν - άλλος πριν 4 χρόνια, άλλος πριν 29 κλπ). Δράμα, μυστήριο, supernatural. Δημιουργός Carlton Cuse (βλ. Lost)

Χάλια ο Ζουγανέλης - θα τον έλεγα έως και γλοιώδη, προσποιείται ότι ενδιαφέρεται γι αυτά που του λένε οι παίκτες και του παίρνει έναν αιώνα να σκεφτεί κάτι έξυπνο ν'απαντήσει. Τον έβλεπα μικρή στα Κουφώματα και τον συμπαθούσα κι απ'ο,τι ξέρω είναι καλός άνθρωπος, απλά βγάζει κάτι το πολύ αντιπαθητικό σ'αυτή την εκπομπή.

Αυτό σκέφτομαι κι εγώ - σίγουρα κάτι θα κάνουν...

Συμφωνώ ότι είναι λίγο ό,τι να ναι οι ηρωίδες και σίγουρα κατώτερο από τα¨, όντως παρόμοια, "υπέροχα πλάσματα". Αλλά που είναι άγνωστοι οι ηθοποιοί τι σε πείραξε;; :blink: manolog3: δεν ήταν off topic το σχόλιό σου. Το ότι δεν παίζονται (συχνά) καλές ελληνικές ταινίες στην τβ είναι ένα θέμα όντως - το γιατί δεν παίζονται επίσης (μήπως όταν τις βάζει η κρατική τηλεόραση και η Βουλή κάνουν μονοψήφια νούμερα; και άρα μήπως είναι ένας φαύλος κύκλος, όπου το κοινό δε μαθαίνει να ναι πιο απαιτητικό και επειδή δεν είναι απαιτητικό τα κανάλια του δίνουν τελικά το "εύκολο" προϊόν; ). Η σειρά του Καπουτζίδη που λες, δε νομίζω ότι έχει καλλιτεχνικές αξιώσεις οπότε και σαφώς δεν μπαίνει καν σε σύγκριση με τον καλό κινηματογράφο. Αλλά γι'αυτό που είναι, κάνει τουλάχιστον μια ειλικρινή προσπάθεια να ευαισθητοποιήσει και να συγκινήσει, δε βλέπω κάποιο πρόβλημα με αυτό (εκτός από αυτό που έθιξα παραπάνω, ότι δηλαδή κάποιες φορές το σενάριο γίνεται λίγο άγαρμπο προκειμένου να φιλοξενήσει το κοινωνικό μήνυμα).

Διαβάζω πάρα πολύ καλές κριτικές στον τύπο για την Εθνική Ελλάδος (ως προς τη δραματική της πλευρά, γιατί νομίζω έχει ξεκαθαρίσει πια ότι δεν είναι κωμωδία) και εν μέρει συμφωνώ. Έχω όμως και ένα πρόβλημα. Μου φαίνεται κάπως άγαρμπος ο τρόπος με τον οποίο περνάει όλα αυτά τα κοινωνικά μηνύματα. Είνα σα να χε μια λίστα "κοινωνικά προβήματα της σύγχρονης Ελλάδας που πρέπει να θίξω στη σειρά" και να την έχει πετάξει όλη μέσα (ανεργία/οικονομικά προβλήματα, ρατσισμός/Χρυσή Αυγή, ΑΜΕΑ, διακρισεις ενάντια σε ομοφυλόφιλους και διαφυλικούς, ψεύτικη λάμψη του λαιφστάιλ και υποκρισία των δημοσιογράφων, λαμογιές και σπατάλη δημοσίου χρήματος). Από τη μία συμφωνώ ότι όλα αυτά τα (ταμπού) θέματα επιτέλους έπρεπε να ακουστούν, αλλά μια σειρά δεν είναι βήμα στη Βουλή ή κοινωνική εκπομπή, πρέπει πρωτίστως να υπηρετεί την καλλιτεχνική έκφραση και δευτερευόντως να περνάει μηνύματα - και όταν το κάνει να το κάνει με εξαιρετικό τακτ και εντελώς μέσα στα πλαίσια της κανονικής ροής της αφήγησης. Το προσπαθεί αυτό ο Καπουτζίδης αλλά δεν το πετυχαίνει πάντα. Σε κάποιες φάσεις μοιάζει με "μια κοινωνική προσφορά", δεν έχει την απαραίτητη διακριτικότητα. Θυμάμαι και αυτό το ανεκδιήγητο επεισόδιο του Παρά 5, με το μωρό της κοντής που γεννήθηκε με ειδικές ανάγκες και έπρεπε ν'ακούσουμε ένα 10λεπτο μήνυμα κοινωνικής διαπαιδαγώγησης και σκιάζομαι.

Και για πείτε: πώς σας φάνηκε η "Εθνική Ελλάδος"? Εμένα όπως το περίμενα, αλλά προς την πιο θετική εκδοχή ευτυχώς. Δηλαδή πιο πολύ δραματική παρά κωμική σειρά (και θα είναι βλακεία να προσπαθούν να τη διαφημίσουν ως κωμική). Από το παρα 5' που το έβλεπα φανατικά ξέρω ότι ο Καπουτζίδης έχει δύο αδύνατα σημεία στη γραφή του: τη μελούρα και το αδέξια πλασαρισμένο κοινωνικό μήνυμα. Με τη θεματική αυτής της σειράς κινδυνεύουν να του βγουν και τα δύο, αλλά ευτυχώς το πρώτο επεισόδιο ισορρόπησε καλά σε γενικές γραμμές. Μου άφησε ένα ωραίο αίσθημα στο τέλος και σίγουρα μ'έκανε να θέλω να δω τη συνέχεια.

Καλέ σόρι κιόλας για το off topic, αλλά γιατί μεταφέρατε όλες τις σειρές εδώ; Εδώ είναι για να λέμε γενικές απόψεις για τη σεζόν, άμα θέλουμε να συζητήσουμε για μια σειρά χωριστά και για το κάθε επεισόδιο θα γίνεται μπέρδεμα. Δηλαδή θα μεταφέρετε και τα Game of Thrones/Homeland/Suits όλα στις ξένες σειρές :p ; (ο παραλληλισμός των καινούριων ελληνικών σειρών με το Game of Thrones ήταν επίτηδες προβοκατόρικος :lol:, μην πέσετε να με φάτε)

ε ναι, αυτές ακριβώς που αναφέρεις τις έβρισκα σαχλές, ενώ ας πούμε έπεφτα κάτω από τα γέλια στη σκηνή που οι 5 έχουν μπει να ψάξουν το δωμάτιο της χήρας του υπουργού και επιστρέφει αυτή με τον κακό γκόμενό της και κρύβονται 3 κάτω απ' το κρεβάτι, 2 πίσω απ' τις κουρτίνες, η Ντάλια να λέει "[τι κάνουν;] ένα πλιτσ πλιτσ ακούω", ο Σπύρος να απαντάει το τηλέφωνό του κατά λάθος και ν' ακούγεται η φωνή της γιαγιάς να λέει "ναι;" ταυτόχρονα με τη χήρα που έλεγε "ναι!" πάνω στο σεξ - κλπ κλπ (όλόκληρη η φάση σ'εκείνο το επεισόδιο). Η ατάκα είναι εύκολο χιούμορ, το απαιτητικό είναι η κωμωδία καταστάσεων, που το παρα 5 είχε κάποια εξαιρετικά δείγματα όταν ήταν στις καλές του (δηλαδή στον πρώτο κύκλο κυρίως).

Κοίτα να δεις, και στο παρα 5 δεν ήταν οι ατάκες που του έδιναν αξία (από αυτές που έγιναν διάσημες, πολλές ήταν παιδιάστικες) - το πιο πολύ χιούμορ έβγαινε από τις καταστάσεις και την ιδιοσυγκρασία των χαρακτήρων. Και η ουσία της σειράς βρισκόταν στην κεντρική ιδέα που ήταν πολύ δυνατή. Τώρα από ιδέα κι αυτή δεν είναι κακή και είναι και σχετικά πρωτότυπη, οπότε μένει να δούμε πως θα λειτουργήσει η δυναμική της ομάδας των χαρακτήρων και αν θα βγάλει αυτό το παρεΐστικο που έβγαζε το παρα 5. Ως προς το χιούμορ αυτα - γιατί ως προς το δράμα κι εγώ το φοβάμαι μην πέσει σε μελούρα όπως είπα και παραπάνω.

Νταξ ούτε εμένα μ'άρεσε το τελευταίο επεισόδιο αλλά δε μου χάλασε τη γενική εντύπωση της σεζόν, η οποία ήταν εξαιρετική. Λειτούργησε πιο πολύ σαν επίλογος παρά σα φινάλε - το ουσιαστικό φινάλε με την απαραίτητη κορύφωση ήταν το προτελευταίο επεισόδιο, το τελευταίο επεισόδιο απλά έδωσε κάποιες παραπάνω διαστάσεις στην ψυχολογία των χαρακτήρων και προετοίμασε το έδαφος για την επόμενη σεζόν - θα μπορούσαν να το χουν κάνει και καλύτερα αλλά δεν ήταν και καταστροφή.