Cristina

Στην τύχη θα σου πω το «Always Somewhere» που είχε παίξει στο 16ο επισόδειο της 1ης season. :p

Είναι μια μελαγχολία που μου πάει. Και θα την αγαπώ μέχρι την τελευταία μου ανάσα. Αυτή της μουσικής. Ζω μέσα από αυτήν και όταν τρυπώνει στην ψυχή μου μέσα από νέες μελωδίες, είναι η ανανέωση του έρωτά μου μαζί της. Από την ημέρα που δημιούργησα τούτο εδώ το blog έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου, κάτι σχεδόν σαν όρκο. Να μοιράζομαι τις μουσικές που με αγγίζουν με όποιον τρόπο. Μια τέτοια θα μοιραστώ μαζί σου απόψε. Η μουσική των Ghost Trains, έρχεται να χαιδέψει τα αυτιά σου, να ηρεμίσει την ανησυχία σου, να διώξει την αγωνία σου. Και ίσως τη θέση του σε όλα αυτά να πάρει μια νοσταλγία ή ακόμα και μια γλυκιά θλίψη. Τα όμορφα χρόνια της εφηβείας που τα περνούσες αγκαλιά με το ραδιόφωνο ακούγοντας Beatles, Bob Dylan και Νέο Κύμα μπορεί να έχουν περάσει, αλλά επειδή η μουσική μένει ανέπαφο σημείο αναφοράς της ζωής μας -ευτυχώς- μπορείς να συνεχίσεις να το κάνεις με αυτό το συγκρότημα από το Staffordshire της Αγγλίας. Και πού ξέρεις; Ίσως η λαχτάρα σου να γίνεις πάλι έφηβος να πραγματοποιηθεί, έστω και στ’ όνειρό σου, απόψε. When I’m dreaming, don’t let it stop. Δημιουργήθηκαν το καλοκαίρι του 2009 και ξεκίνησαν να σμιλεύουν το 1ο τους διαμάντι, στα δικά τους Bad Apple Studios. Το ονόμασαν «Where Lovers Die» και το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου το λιγότερο που θα σου κάνει είναι να νιώσεις ένα σφίξιμο στο στομάχι. Πιάνο και κιθάρα να αναδεικνύουν προσεκτικά μια μελωδία που όση είναι η μελαγχολία της, τόση και η ομορφιά της. Και κάπου από μέσα της, σα να ξεπετάχτηκαν μνήμες από εκείνες τις μοναχικές «Κυριακές στην Κατερίνη». «Where Lovers Die» Αν θέλεις μια ακόμη δυνατή δόση από τη γεύση τους, το «The Greatest Thing» θα ήταν μια γλυκόπικρη επιλογή. Από αυτές που θες να ξαναδοκιμάσεις γιατί η ανάμνησή τους δεν σου είναι αρκετή. Και μετά να τις αγαπήσεις και να τις δέσεις με στιγμές που θ’ ανατρέχεις για να βρίσκεις ό,τι έχασες στην πορεία που δεν ήθελες να πάρεις κάποια στιγμή της ζωής σου. «The Greatest Thing» Εν κατακλείδι, μην αφήσεις την ευκαιρία να ακούσεις ένα τέτοιο album όταν μάλιστα σου δίνεται δωρεάν. Αν μη τι άλλο, θα έχεις περάσει 40 ήρεμα λεπτά προετοιμασίας για έναν ύπνο γαλήνιο με όμορφα όνειρα. Αξία ανεκτίμητη. :) http://www.ghosttrains.net Source: bittersweetelectric.com

Το 2ο είναι το «Deleted Scenes» από Piano Magic.

Sivert Høyem Live in Thessaloniki @ Principal Club Theater, 22/10/2010 Δύναμη. Ενέργεια. Ένταση. Πλήρωση. Αναζωογόνηση. Λύτρωση. Πάθος. Έρωτας. Όλα εκεί καταλήγουν όταν μιλάω για τον Sivert Høyem. Στη μία και μόνη έννοια, στο ένα και μοναδικό συναίσθημα που μπορεί να περιγράψει ό,τι αισθάνομαι γι αυτήν την τόσο ερωτικά μελωδική ύπαρξη στη ζωή μου. Αυτό που ζήσαμε πριν από 2 μέρες (22/10/2010) στο Principal Club Theater στη Θεσσαλονίκη ήταν μια ακόμα μοναδική εμπειρία που μόνο ο Sivert μπορεί να σου χαρίσει. Να σε κάνει να αγαπήσεις κάθε λεπτό που ζεις βλέποντάς τον, κάθε λεπτό που διεγείρει τις αισθήσεις σου με τη φωνή του, την παρουσία, την κίνησή του. Αυτό το ξέρει πολύ καλά όποιος τον έχει αποθεώσει on stage. Και πίστεψέ με, δεν είναι λόγια που βγαίνουν από το στόμα μου επειδή τυχαίνει να είμαι γένους θηλυκού. Παρόμοια θα ακούσεις και από άντρες fans του. Η ενέργεια που ξεχειλίζει στα lives του, το πάθος στην ερμηνεία του, αλλά και η αγάπη που έχει γι αυτό που κάνει δεν θα μπορούσε να εκφραστεί με έναν τρόπο διαφορετικό. Εμπνέεται και αναγεννιέται μέσα από την επαφή με το κοινό του. Ζει και υπάρχει για να σου μεταδίδει με τον πιο αισθαντικό τρόπο αυτό που λαχταράς να νιώσεις όταν λαίμαργα καταβροχθίζουν τα αυτιά και η ψυχή σου το ηχόχρωμα της βαθιάς φωνής του ενώ σε κάνει να πιστεύεις πως για σένα τραγουδά «I would tell you you’re the one… How I want you…», ταξιδεύοντάς σε με το «Going For Gold». Όπως αναφέρει και ο ίδιος στο blog του: I don’t think I could live without these European tours, they never fail to inspire and invigorate me. The touring is the part that helps you make sense of what you do, you become who you are as a performer through the continuity of being on the road. It’s how you create your universe. Ήταν ένα απολαυστικό live που δεν του έλλειπε απολύτως τίποτα. Δύο ώρες, με κομμένη την ανάσα, να παρακολουθείς καθηλωμένος. Μόνο, η ανάμνηση της, τόσο όμορφης, εποχής των Madrugada σου προκαλούσε μια θλίψη, αλλά δεν υπήρχε χρόνος να σταθεί άσχημη σκέψη όταν μπροστά σου έχεις αυτόν τον μύθο από τη Νορβηγία που περίμενες 2,5 χρόνια για να τον ξαναδείς. Δεν σταμάτησε να μας ευχαριστεί, να μας στέλνει φιλιά, να μας μιλά και για να μας ευχαριστήσει ακόμη περισσότερο μας χάρισε 5 τραγούδια των Madrugada, έτσι, για να μην ξεχνάμε πως τον γνωρίσαμε και αγαπήσαμε. Τρυφερή έναρξη με ένα ακουστικό τραγούδι που αναδεικνύει τις φωνητικές τους ικανότητες στο έπακρο, με το οποίο ανοίγει όλες τις συναυλίες του Moon Landing tour, «Prisoner of the Road», τραγούδι που γράφτηκε για φιλανθρωπικό σκοπό. Το «Into the Sea» μας έβαλε για τα καλά στο κλίμα και τα «High Society» / «What You Doin’With Him» / «Lost at Sea» αύξησαν την ένταση, όπως ακριβώς χρειαζόμασταν μετά από ένα ήρεμο ξεκίνημα. Με το «Majesty» που ακολούθησε το «Honey Bee» το Principal πλημμύρησε από συναισθήματα και μετά από λίγο με το «The Kids Are On High Street» να σείεται από τον ενθουσιασμό του κοινού, κάτι που συνεχίστηκε και με το «Northwind» αμέσως μετά. Ίσως η πιο δυνατή -και σίγουρα η πιο φαντασμαγορική στιγμή- του live στο «Shadows / High Meseta», μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα που σαν αποκορύφωμα είχε το σπουδαίο performance του Sivert, στα τελευταία λεπτά του κομματιού, να γονατίζει με την κιθάρα του μπροστά του και τις γρήγορες εναλλαγές τους φωτισμού να ολοκληρώνουν τον οργασμό μουσικών και κοινού. Στιγμή που θύμιζε, το ερμηνευτικά και σκηνικά απογειωτικό, «Black Mambo» επί εποχής Madrugada. «Slow Long Distance» και «The Hour of the Wolf» έκλεισαν το κυρίως μέρος της συναυλίας με το πάθος που δεν λείπει ποτέ από την ερμηνεία του τελευταίου και το κοινό να το έχει ευχαριστηθεί και να το δείχνει. Περιμένουμε ανυπόμονα να επιστρέψουν στη σκηνή για encore. Αυτός ο χαρισματικός άνθρωπος ξέρει καλά τί έχει ανάγκη ο θεατής και του το δίνει απλόχερα, δίχως τσιγκουνιές. Τα 3 encores το απέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο, όταν τα 2 είναι η ρουτίνα των lives του όπως και με τους Madrugada. «Belorado» / «Moon Landing» συνέχισαν να δίνουν ρυθμό στο κοινό που φάνηκε να τα απολαμβάνει και όταν με το τέλος του «Don’t Pass Me By» ετοιμαζόταν να φύγει από τη σκηνή για 2η φορά, έσκυψε για να μιλήσει στα κορίτσια που άπλωναν τα χέρια για να τον αγγίξουν κι έλιωναν μπροστά του. Υποθέτω πως του ζήτησαν να μας πει το «Strange Colour Blue» μιας και δεν υπήρχε στην setlist. Επέστρεψε με την κιθάρα του και το ερμήνευσε μόνος. Έτσι απλά. Φωνή και κιθάρα έστειλαν το κοινό σε άλλη διάσταση. Φεύγει για λίγο και επιστρέφει με τα υπόλοιπα παιδιά της μπάντας για να μας αποχαιρετήσουν με το αγαπημένο «Johnny» και όπως μας είπε: «…this is a song about a friend of mine». Έχουν περάσει 2,5 χρόνια από την τελευταία φορά που τον είδα on stage, τότε που μας έλεγε ένα ασαφές «Αντίο» με τους Madrugada λόγω του θανάτου του Robert Burås, τη ψυχή της μπάντας, αλλά το στίγμα και η παρουσία του πάντα επιβλητικά, ανεπηρέαστα από το χρόνο, άξια να σε παρασύρουν όλο και πιο βαθιά στην εμμονή μαζί του, εκεί ακριβώς που μ’ έχουν παρασύρει και μένα τόσα χρόνια τώρα… Video, φωτογραφίες, line-up και setlist. Πηγή: bittersweetelectric.com

Πολλά. Αλλά λόγω της ημέρας… «Μαρινέλλα - Γράμμα από το μέτωπο» http://www.youtube.com/watch?v=3-fzm6EkPjo

Ο Sivert Høyem, frontman των Madrugada, στην Ελλάδα για ακόμη μία φορά τιμά το Ελληνικό κοινό με τη μοναδική μουσική του παρουσία με 3 συναυλίες σε 3 διαφορετικές πόλεις. Παρασκευή, 22 Οκτώβρη: Θεσσαλονίκη, Principal Club Theater Σάββατο, 23 Οκτώβρη: Αθήνα, Fuzz Club Κυριακή, 25 Οκτώβρη: Πάτρα, Ακτή Δυμαίων

Για ξανακοίταξέ το λιγάκι. Σε μένα κάνει κανονικά scrobble. Απλά πρέπει να έχεις ακούσει λίγο από το τραγούδι. :)

Α! Δεν ξέρω τι γράφει. Ξέρω όμως ότι ακούω κανονικά χωρίς πρόβλημα. Δοκίμασέ το να δούμε. :) :)

Δεν σε «πιάνω», καλό μου. :) Αν εννοείς πως δεν μπορείς να ακούσεις δωρεάν, μπορείς.

Για Firefox υπάρχει ένα άλλο εξαιρετικό addon, το Fire.fm. :) :)

Άσ' τα! Εγώ δεν άλλαξα browser, άλλαξα player. Αντί για winamp, έχω Chrome πλέον. :p

Ένας από τους λόγους που λατρεύω το Internet είναι γι αυτό το άμεσο που σου προσφέρει με τους καλλιτέχνες που αγαπάς. Κι αυτούς που θα αγαπήσεις στο μέλλον. Αυτό το contact που προκύπτει μέσα από τα social media και τα μουσικά sites είναι αυτό που έλλειπε από τη σχέση μου με τη μουσική τα χρόνια πριν το Internet, αν και 12 χρόνια μετά, έχω την αίσθηση πως δεν υπήρξε ποτέ αυτή η εποχή. Κάπως έτσι γνώρισα και τους Fire On Dawson. Ένα συγκρότημα από τη Γερμανία, αλλά πολυεθνικής και πολυφυλετικής φύσεως μιας και η καταγωγή των μελών είναι από Ινδία, Χιλή και φυσικά τη Γερμανία. Αν και υπάρχει από το 2005, πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το debut album του με τίτλο «Prognative». Ευφυής τίτλος που αυτοπροσδιορίζει τη μουσική οντότητα της μπάντας. Progressive. Alternative. Rock. Μεστές μελωδίες, νευρικές κιθάρες, δυνατά φωνητικά και εναλλαγή ύφους, κρατούν το ενδιαφέρον σου καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του δεμένου album. Αν ήχος τους θα σου θυμήσει κάτι από Korn, Seether, Incubus, Staind, κλπ. ίσως να μην είναι και τόσο τυχαίο μιας και ο ίδιος άνθρωπος έκανε το mastering κι αυτός δεν είναι άλλος από τον Stephen Marsh. Αλλά αυτό που, αυθόρμητα, σκέφτηκα με το που τους άκουσα ήταν οι Metallica. Για μια στιγμή και τους Pearl Jam. Σε κάποια σημεία η ομοιότητα είναι αρκετά εμφανής, χωρίς να καταντά γελοία. Ένα πολύ μεγάλο συν τους είναι ότι δίνουν δωρεάν το album τους για να το ακούσεις και να το κατεβάσεις, αν θες. Το τραγούδι που, όλο το καλοκαίρι, όποτε περνά από τον player μου, παίζει στο repeat είναι το «Won By One» και τα ηχεία μου, παρ’ όλη την ένταση, δεν έχουν δυσανασχετήσει ακόμα. Ελπίζω το ίδιο να ισχύει και για τους γείτονες… :p Και απόψε μου κάνει παρέα το «Stuck In Infinity» με τέρμα την ένταση, στην προσπάθειά μου να καλύψω τις μουσικές επιλογές του Πόντιου γείτονα που έχει μερακλώσει. :p http://www.fireondawson.com http://www.myspace.com/fireondawson http://www.last.fm/music/Fire+On+Dawson http://www.facebook.com/fireondawson http://www.youtube.com/user/fireondawson Καλή ακρόαση! :) Source

Τί είδος, ύφος;

Τί θέλει ένας άνθρωπος για να νιώσει ευτυχισμένος ρε παιδί μου; Απλά πράγματα. Μικρές όμορφες εκπλήξεις μέσα στην καθημερινότητά του. Έτσι, από το πουθενά να συμβαίνουν πράγματα που θα αυξάνουν τη σεροτονίνη στο αίμα. Όπως πριν από λίγη ώρα συνέβη η σπουδαία ανακάλυψη του πιο υπερτέλειου plugin (extension, add-on, whatevah) που έχω συναντήσει ποτέ για browser. Εντάξει, είναι και το ότι εδώ και 5-6 χρόνια είμαι μεγάλη fan του last.fm, αλλά ποτέ δεν είναι αργά να γίνει κανείς. ;) Μιλάμε για τον Chrome Music. Ένας player ενσωματωμένος ως extension στον browser σου, ο οποίος σου επιτρέπει να ακούς μουσική από το last.fm. Δωρεάν. Αλλά όχι μόνο. Μπορείς να ακούς ό,τι κομμάτι εσύ θέλεις. Να ακούσεις τις λίστες σου, τα tags σου, καλλιτέχνες, αυτά που ακούνε οι φίλοι σου ή άλλοι χρήστες, να κάνεις pause και να συνεχίσεις αργότερα, να βάλεις repeat/shuffle mode, backward/forward, να προσθέσεις αυτό που ακούς στα loved tracks. Όλα αυτά με την προϋπόθεση να υπάρχουν στη βάση του site. Σα να ακούς τη δική σου μουσική από τον συνηθισμένο σου player. Και φυσικά κάνει scrobble στο profile σου ό,τι ακούς, εάν το θέλεις. Το, ας πούμε, μείον του είναι πως είναι μόνο για τον Chrome (ή τουλάχιστον εγώ δεν το βρήκα για άλλον), αλλά μπρος στο μεγαλείο του, δεν με πειράζει. Καθόλου όμως. Σας αφήνω όμως για να απολαύσω Madrugada όπου ελλείψει υλικού στον HDD είχα καιρό να τους ακούσω. Ποιός ακούει audio CDs πιά; :) Thank you Chrome Music! :)

«Can't stop» και ο τίτλος του.

Μεταξύ άλλων, η Βαλτιμόρη των Ην. Πολιτειών είναι γνωστή διότι εκεί κείτεται ο πρίγκιπας της μακάβριας ποίησης και συγγραφής, Edgar Allan Poe. Δεν θα σας μιλήσω γι αυτόν όμως σε τούτο εδώ το post, αλλά για ένα συγκρότημα που η καταγωγή του είναι η ίδια. Οι Mayan Factor είναι μια μπάντα που με μόλις 2 albums στο ενεργητικό της [In Lake 'ch (2003) και 44 (2005)], όχι μόνο αποσπά την προσοχή σου, αλλά κερδίζει επάξια τον σεβασμό σου σαν ακροατή. Μπορεί να μην ταυτιστείς με το σύνολο των ήχων και του ύφους που υιοθετούν από τραγούδι σε τραγούδι και από το ένα album στο άλλο, αλλά το σίγουρο είναι πως θα εκτιμήσεις την αρτιότητά τους, και θα αναγνωρίσεις τη λαχτάρα τους να σε εκπλήξουν, να σου προκαλέσουν θαυμασμό και περιέργεια για τη συνέχεια. Με δύο albums μόνο υπηρέτησαν με θέρμη την Progressive/Alternative/Indie Rock, όσο άλλοι δεν το έκαναν με ολάκερη δισκογραφία. Κρίμα που έχουν περάσει πέντε χρόνια χωρίς μουσικά ίχνη τους. Το τραγούδι που επέλεξα για να σας τους παρουσιάσω λέγεται «Warflower» που μιλά για τη ματαιότητα και την σκληρή πραγματικότητα του πολέμου και των ανθρώπων που διψούν για αίμα, και αν είσαι fan του είδους, σου εγγυώμαι πως θα είναι ο νέος σου έρωτας, κι ας είναι από ένα album που στην πλάτη του έχει εφτά ολόκληρα χρόνια. [...] Hate seems always following Can’t tell if I should just run or hide Some people hold onto their misery A token of their lives Painted faces, warlike, they march on Feel the end near, blinding and screaming For blood they’d do anything. [...] http://www.myspace.com/themayanfactor Tune your Heart to the Heart of The Mayan Factor

«Bruno Maman - D' Un Ciel Gris A Un Ciel Tout Bleu»

«Dead Can Dance - Persephone»

Έχω την εντύπωση, χωρίς να είμαι και σίγουρη, πως είναι δημιούργημα για το spot του Alpha. Αν είναι, πράγματι, κάποιο κομμάτι πάντως, θέλω κι εγώ πολύ να μάθω ποιο είναι. :) Εντούτοις, μου θυμίζει το «Wish You Were Here» των Rednex. :)

Ίσως το «Pump Up The Jam» από Technotronic; http://www.youtube.com/watch?v=1K7fL5s_1ac Καλή χρονιά. :)

Πόσο πιο όμορφα θα μπορούσε να ξεκινήσει η νέα χρονιά από το να ανακαλύπτεις νέους καλλιτέχνες, τόσο ταλαντούχους που καθώς ακούς τα τραγούδια τους να ανυπομονείς να τελείωσουν για να έχεις γευτεί στο έπακρο αυτόν τον έρωτα μεταξύ καλλιτέχνη και ακροατή που γεννιέται τόσο απρόσμενα. Ναι. Αυτό είναι έρωτας. Η αέναη στιγμή που ζεις καθώς η καρδιά σου φουσκώνει και οι δυνατοί της χτύποι μπλέκονται με το άρπισμα της κιθάρας και τον νοσταλγικό ήχο του ακορντεόν που συνοδεύουν μια φωνή σαν του Άρη Διαμαντή. Πώς μπορούν οι λέξεις να με συνοδέψουν πλάι σου, να γίνουν ματιές που με πνίγουν... χάδια και φωνές που με ηρεμούν... Ανυπάκουες στιγμές με συνθλίβουν... Αποστάσεις καλύπτουν τη χαρά μου... Εποχές που με ρωτάνε αν υπάρχω , τους απαντώ... Τα χλωμά μου κομμάτια συναρμολογώ.. Στολίδια της γραφής ακολουθήστε με.. Βοηθήστε με.

«Rebekah Del Rio - Llorando»

«Rondo Veneziano - La Serenissima»

Η μουσική που βασίζεται το κομμάτι είναι του Ρώσου Lev Konstantinovich Knipper και το κομμάτι λέγεται «Polyushko Polye» (1934). Πιο γνωστό ως «Cossack Patrol». Πολλά τραγούδια έχουν βασιστεί σε αυτήν τη μελωδία, είτε σαν διασκευή, είτε ως sample. Αν ψάχνεις κάποιο συγκεκριμένο, βοήθησέ μας με περισσότερα στοιχεία. :)

Ήταν ό,τι ακριβώς είχα ανάγκη να ακούσω τη συγκεκριμένη στιγμή. Κάτι οικείο, αλλά συνάμα όχι τετριμένο. Κάτι αγαπημένο, αλλά και διαφορετικό. Να με γεμίσει με συναισθήματα που είχα καιρό να νιώσω. Σχεδόν ξεχασμένες εικόνες από ανθρώπους που με πήγαν ένα βήμα παραπέρα μουσικά και αυτός είναι ένας σπουδαίος λόγος να τους θυμάμαι για όλο το υπόλοιπο της ζωής μου. Κι ας χώρισαν οι δρόμοι μας… Όταν ο Ennio Morricone συνέθετε την αλησμόνητη μουσική επένδυση της ταινίας «Once Upon A Time In The West», σίγουρα δεν θα μπορούσε να φανταστεί πόσο θα ενέπνεε, αγέννητους ακόμα, μουσικούς όλων των ειδών, γενιές μετά. Οι Ελβετοί Monkey3, πριν από λίγο καιρό μας έδωσαν την ευκαιρία να απολαύσουμε τη δική τους άποψη για 6 αγαπημένα κομμάτια μέσα από τη νέα τους δουλειά, «Undercover». Το τελευταίο του album ήταν το «The Man With Harmonica». Αλλαγμένο με τόσο σεβασμό στο πρωτότυπο, που δεν σε κάνει να βλαστημάς που τόλμησαν ν’ αγγίξουν μια σύνθεση ενός τόσο μεγάλου συνθέτη. Ξετρυπώνουν με μαεστρία κάθε ίχνος μελαγχολίας που, ίσως, δεν σου έβγαλε όλα το υπόλοιπο album και τη συνδιάζουν με την ένταση μιας ηλεκτρικής κιθάρας που ξέρει να κάνει καλά τη δουλειά της, προδίδοντας την αγάπη του Boris για τους Pink Floyd και τον David Gilmour. Monkey3 @ Myspace.com