dimatha

Δε μπορώ να σου απαντήσω γιατί λυποθήμισα από την απάντηση σου.

Πές μας Voodooman ποιά εταιρία προσφέρει περισσότερα σε τέτοιες τιμές? Σίγουρα δεν είναι η επιτομή της παγκόσμιας ιστορίας της ωρολογοποιείας αλλά είναι της σύγχρονης ωρολογοποιείας χειρός.

Από μικρός ήθελα να γίνω ορολογοποιός, είμουνα τρελαμένος με τα ρολόγια από το γυμνάσιο. Μαθαίνοντας όλο και περισσότερα από φίλους μου γερμανούς και ελβετούς και από περιοδικά και βιβλία που μου έφερναν δυστυχώς τα ρολόγια με απογοήτευσαν, ευτυχώς που υπήρχε και η ρόλεξ και δεν πέθανε το ενδιαφέρον μου για τα ρολόγια...

Η ζήτηση γενικά στα ρόλεξ είναι πολύ περισσότερη από την παραγωγή, παρ'ότι η ρόλεξ παράγει όσα ρολόγια μπορεί και δε περιορίζει την παραγωγή για μαρκετιστικα κόλπα. Όσο για την τιμή που θεωρείς υψιλή δες τι προσφέρει ο ανταγωνισμός στην ίδια τιμή, τα ρόλεξ είναι σχεδόν σε προσφορά. Η OQ δεν είναι απλά καλής ποιότητας, ήταν μιας και δε παράγετε πια, αλλά είχε μοναδικά τεχνικά χαρακτηριστηκά που καμία quartz δεν είχε, υπάρχουν μερικά site αφιερωμένα στην OQ για όποιον ενδιαφέρεται. Η ρόλεξ δε διατυμπανίζει ότι βγάζει. Για το parachrome blu δεν έδωσαν καν συνέντευξη τύπου, είχε ήδη μπει στην αγορά και κανείς δεν το ήξερε. Άλλη βάζουν χρυσές πλακέτες δίπλα στο ρολόι τους με ξεχωριστό σπιράλ και το δίνουν μόνο σε limited εκδόσεις... Τώρα έβγαλε και η Omega το Calibre 8500 και δόθηκε τόοοοοση δημοσιότητα. Η ρόλεξ έχει τα ίδια και περισσότερα καλά τεχνικά χαρακτηριστηκά εδώ και 30 έτη. Κάποτε αρκετές εταιρίες θα φτάσουν στο επίπεδο της ρόλεξ, σίγουρα με τόσα λεφτά που μαζεύουν πουλόντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες... αλλά η ρόλεξ ήδη βρίσκετε έτη φωτός μπροστά. Η επιτυχία της είναι δίκοπο μαχαίρι, και όπως γίνετε πάντα σε μια επιτυχία αποκτάς πολλούς φίλους αλλά ακόμα περισσότερους ορκισμένους εχθρούς. http://i57.photobucket.com/albums/g229/dimatha/8500.jpg http://i57.photobucket.com/albums/g229/dimatha/8501.jpg

ευχαριστούμε ferengi για την πληροφορία του OysterQuartz. Σου ακούγετε μικρό το 7%? Στα ενα εκατομύριο ρολόγια που παράγει η ρόλεξ είναι 70000 κομμάτια, λίγα τελικά? Αλλά άσχετο με τα νούμερα, σαν μηχανή, κατάφερε κανείς να κάνει ποτέ καλύτερη quartz? Η ρόλεξ εδώ και αρκετά χρόνια έχει έτοιμη thermoquartz μηχανή η οποία ακόμα δεν πέρασε στη παραγωγή, όλοι οι φαν των quartz ελπίζουν θα γίνει το 2008.

Voodooman επειδή δε γνωρίζεις τις αγορές του εξωτερικού και δεν έχεις δει εσύ ποτέ σου cellini quartz φορεμένο σε καρπό βγάζεις το συμπέρασμα ότι δεν τα έχει αγοράσει ποτέ κανείς? Πρέπει να γίνεις στατιστικολόγος. Εδώ και τα τσέπης μια χαρά πουλάνε.

Lindt και Schoggi http://www.lindt.com http://www.schoggi.ch

This is what we will see in Basel this year: - New (Non Date) Medium size - New (Non Date) Lady size - New Date (optional with WG bezel) - New Air-King (optional with WG bezel) - New GMT II in SS (for now only black bezel) - Some new Tudor (Sport?) models And maybe some more.....

Ωρολογοποιός.

Το είδα και εγώ και έπαθα πλάκα, είμαι φαν της σειράς 5 των ανθεκτικών της NOKIA αλλά θα ήθελα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό. http://www.casiogzone.com/

Φυσικά, χιλλιάδες τα άτομα που αγοράζουν ρολόι επειδή απλά τους αρέσει.

Η ομορφιά ειναι πάντα υποκειμενικό θέμα. Είναι όμως κρητίριο για την αγορά κάποιου αντικειμένου? Για πολλούς μάλλον ναι, έτσι αγοράζουν πχ, φωτογραφική μηχανή επειδή είναι ωραία, δε μας ενδιαφέρει η ποιότητα φωτογραφίας, υπολογιστή επειδή ειναι ωραίος, άσχετα αν είναι αργός, λάστιχα αυτοκινήτου επειδή είναι ωραία, άσχετο αν γληστράνε, σπίτι επειδή είναι ωραίο, άσχετο αν στο πρώτο σεισμό θα πέσει κτλ

Τα μαρκετίστικ κόλπα για φιλανθρωπίες είναι κάτι το σχετικά καινούριο. Στη ρόλεξ υπάρχει από το 44 και ο λόγος δεν ήταν διαφημιστικός αλλά επιθυμία του υδριτή Hans Wilsdor ο οποίος ήταν ορφανός και από τους δύο γονείς από τα 15 του αλλά και ο ίδιος του έμεινε άτεκνος. Έτσι αφιέρωσε την τόσο πετυχιμένη τότε, και ακόμα πιο πετυχιμένη τώρα, στο καλό της ανθρωπότητας κάνοντας την ύδριμα με μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Αν κανείς διαβάσει μερικά ξένα βιβλία ωρολογοποιήας θα καταλάβει τι εστί Rolex, και σαν ρολόι και σαν εταιρία. Μια ιδέα από τη wikipedia, http://en.wikipedia.org/wiki/Hans_Wilsdorf

Σοφά τα λόγια του Fenergi, κλασική σκέψη της καταναλωτικής μας κοινωνίας. Αγοράζει κάτι για την εμφάνιση του και αν δε μου αρέσει πια το πετάω. Τα ρόλεξ είναι σαν τις Hasselblad ή τα Genelec, για να τα αγοράσεις πρέπει να ξέρεις πολύ καλά τι αγοράζεις, να είσαι διατεθιμένος αλλά και να μπορείς να τα αγοράσεις. Στο παράδειγμα του άγγλου σίγουρα δεν υπολόγισε ότι δεν είναι μόνο η διαφορά της αξίας στα μέταλλα και η διαφορά για την κατασκευή τους αλλά και το ότι με πχ με 300γραμμάρια ατσάλι φτιάχνεις ας πούμε 3 ρολόγια ενώ με 300γραμμάρια χρυσό μόνο ένα. Για κάντε πάλι υπολογισμούς. Δεν είναι τυχαίο όταν ανακοινώθηκαν οι αυξήσεις τιμών δεν ήταν ίδιες για όλα τα μοντέλα αλλά διαφορετικές ανάλογα με το αν ήταν ολόχρυσα, μισά μισά ή σκέτο ατσάλι. Από άσχετη με τα ρολόγια πηγή έμαθα ότι οι αυξήσεις τιμών σε ολόκληρο τον κλάδο των μετάλλων ήρθαν λόγο της αυξημένης ζήτησεις τους και απορόφησης από την Κίνα. Μας κατέστρεψαν οι κινέζοι. Σίγουρα υπάρχει κέρδος παντού, απλά στη ρόλεξ είναι μικρότερο από των άλλων εταιριών λόγο χαρακτήρα του υδρίματος και μεγάλου αριθμού παραγωγής. Αλλά τουλάχιστον είναι η εταιρία ρομπέν των δασών, όπου πέρνει από τους έχοντες και μοιράζει σε ορφανοτροφία, κέντρα απεξάρτησης αλλά και διάφορες δραστηριότητες που προάγουν τον ανθρωπισμό ή προστατεύουν τη φύση.

Ο πατέρας μου ασχολείτε με εκκλησιαστικά ξυλόγλυπτα, εγώ βέβαια δεν είμαι γλύπτης αλλά ασχολούμε με τις αγορές των ξύλων, των σκαρπελών και των μηχανημάτων από το εξωτερικό. Υπάρχουν ξύλα και ξύλα με τεράστιες διαφορές στη τιμή αλλά και μηχανήματα όπου έστω λίγη καλύτερη εργασία με ακρίβεια στη κοπή η τιμή του ανεβαίνει με γεωμετρική πρόοδο. Υπάρχουν σκαρπέλα με 5ευρώ και με 200 ευρώ. Τις διαφορές στη ποιότητα την καταλαβαίνεις μόνο όταν δουλέψεις με αυτά, το πόσο γλυκά κόβουν και κάθε πόσο χρειάζονται πάλι ακόνισμα. Αν βέβαια ξέρεις από χαλιβουργία μπορείς να το ξέρεις χωρίς να χρειαστεί να τα δουλέψεις. Το πιό ακριβό απ'όλα παραμένει η εργασία, οι ατελείωτες ώρες ξυλογλυπτικής Έτσι ειναι και τα ρολόγια, ακόμα και αν δε ξέρεις πολλά θα καταλάβεις όταν το ρολόι που έχεις το φοράς παντού και πάντα, αντέχει τα πάντα, παραμένει αδιάβροχο για πολλά χρόνια και θέλει ανά διπλά χρόνια σέρβις απ'ότι τα άλλα.

Όποιος πιστεύει ότι δεν αξίζουν τα λεφτά για ένα ακριβό ρολόι απλά δεν τα αγοράζει. Το ίδιο υσχίει και για οτιδήποτε θεωρούμε άχρηστο ή ανούσιο. Τα ρολόγια έγιναν μόδα και ασχολούνται πολλά άτομα με αυτά πλέον, και εδώ και στο εξωτερικό όπου με μπακαλίστικο τρόπο βγάζουν θεωρίες για το τι τιμή πρέπει να έχει ένα ρολόι. Κάτι ανάλογο γίνετε και με τις ψηφιακές μηχανές. Όλοι έχουν ψηφιακή και θεωρούνε καλύτερη αυτή που έχει τα περισσότερα MP και υσχιρό zoom. Γιατί άραγε μια μηχανή με 10MP και 12Χ zoom κοστίζει 500 ευρώ ενώ μιά άλλη με 10MP πάλι και το ίδιο zoom κοστίζει 5000 ευρώ? Έτσι και στα ρολόγια, άλλοι θεωρούν καλό αυτό που αναγράφει 1000μέτρα αδιάβροχο και άλλοι αυτό που έχει πάνω του εκατό ενδείξεις. Μπορείτε απλά να πάτε να ρωτήσετε έναν γνωστό σας ή συγγενή, κάποιον τουλάχιστον δικό σας που θα σας πει για το αληθινό κόστος, στην κατασκευή ενός περιδέρεου ή κάποιου χρυσού αντικειμένου. Το κόστος εργασίας είναι 5+ φορές μεγαλύτερο από την αξία του χρυσού που έχει. Άν κάποιος θέλει να πάρει κάτι χρυσό που να κοστίζει όσο αξίζει απλά αγοράζει μιά ράβδο χρυσού και την έχει να την κοιτάει.

Στα ψηφιακά τα ρολόγια εργαλεία έιναι τα Suunto. http://www.suunto.com/suunto/main/index.jsp

για τον nomikosas αλλά και τους λοιπούς φαν του Εxplorer http://i57.photobucket.com/albums/g229/dimatha/2qjy550.jpg

Voodooman don't worry, έδωσες λεφτά για κάτι που το αξίζει, το κόστος δεν έχει να κάνει μόνο με τα 150γραμμάρια της πρώτης ύλης ατσαλιού αλλά με πολύ περισσότερα. Ούτε για την επιβίωση της rolex χρειάζεται να ανησυχείς. Ξέρεις πολλές ωρολογοποιίες που να έχουν παραμείνει αυτόνομες και με συνεχόμενα ανοδική πορία μετά από δύο παγκόσμιους και χρηματιστηριακά κραχ? Και μάλιστα αυτή τη περίοδο βρίσκετε στα καλύτερα της και έχει επενδύσει τεράστια ποσά στην κατασκευή δύο ολοκαίνουριων κτυρίων και ανακένηση παλαιών. Όλοι οι άλλοι πλέον έχουν αγοραστεί και γίνει μετοχικές εταιρίες, πουλήσαν παράδωση και ιστορία για το κέρδος(υπάρχουν 2-3 εξαιρέσεις. Και τα ρολόγια της είναι φτηνά θα έλεγα γιατί σε σχέση με τις άλλες εταιρίες θα έπρεπε να κόστιζαν 3 φορές περισσότερο. Αλλά δεν έχουν μετόχους να πιέζουν για κέρδος, έτσι μπορούν να τα δίνουν καλές τιμές. Αλλά και λόγο του μεγάλου αριθμού που πουλάνε δεν έχουν ανάγκει να βγάζουν πολλά από κάθε ρολόι όπως άλλες εταιρίες. Βέβαια αυτό το πετυχαίνουν χάρις στα συνολικά 6000 άτομα προσωπικό και τα πιο σύγχρονα μηχανίματα και ρομποτικς. Κάποιοι θεωρούν ότι τα ρόλεξ είναι ρολόγια μαζικής παραγωγής, αλλά αναλογικά άλλες εταιρίες με μικρότερο αριθμό ρολογιών παράγουν πολλά περισσότερα ρολόγια σε σχέση με το δυναμικό τους.

The very private Swiss watch giant opens the doors of its new Geneva facility. Rolex has always had a Garbo-like sense of privacy. With no very good reason to court the media, or even allow them through its doors, it chugs happily along, selling its roughly three-quarters of a million watches a year, which bring in some 2 billion Swiss francs (this is an estimate; the company, needless to say, does not reveal sales figures.) As the world’s luxury watch brand, with a sterling image that never fades, Rolex needs publicity like Greta Garbo needed more fans. So recently, when Rolex invited us to visit its facilities in Geneva, to actually go inside them and see real Rolex employees making real Rolex watches, we didn’t think twice. In early April, WatchTime and about 50 U.S. retailers gathered for a daylong tour that would take in the company’s three Geneva factories. They make all the company’s cases, bracelets and dials and assemble its finished watches. (Alas, we will not see Rolex’s only other factory, in Bienne, where it makes its movements. Maybe another time, we were told.) Rolex’s Geneva facilities are in the final stages of a massive, eight-year-long construction and renovation project. Its aim is to bring together the many manufacturing operations, some 19 in all, that were once spread out, in and around Geneva. The company has been an institution there for nearly a century, almost as much a part of the city’s identity as the famous jet d’eau at the mouth of the Rhone or the lovely waterfront skyline. Rolex founder, Hans Wilsdorf moved Rolex to Geneva in 1919 (the company was born in 1905 in London), and it remained at the city center for more than 40 years. In 1965, Rolex completed construction of new headquarters in an industrial section of Geneva called Acacias, southwest of the city center. Now, with just a year or so to go until the last glistening green glass panel is hoisted into position on the refurbished headquarters, Rolex, in an uncharacteristic burst of openness, wants to show off its deluxe new digs. Life upon the shelves We start at the spanking new building in Plan-les-Ouates, which was completed last October. This district, on the outskirts of Geneva, has become a luxury-watch stronghold. Patek Phillippe, Vacheron Constantin, Piaget, and Frederique Constant have all built new production facilities there, turning the flat, featureless expanse into a showcase of eye-catching, ultra modern industrial architecture. Rolex’s building is the most imposing of all; it is huge (it covers nearly 26000 square meters of space, roughly the size of five football fields), jetblack, and forbidding. Inside, we see a short movie presenting facts and figures about the new building. Its 11 stories high, with five of them underground, and composed of three parallel rectangular units, connected by a central corridor. It has 157000 square meters of floor space and houses 1700 machines. Deliveries are made via a 10-meter wide covered road that runs through the building. The roof is covered with gardens and is used as a relaxation area by the 1500 people who work in the facility. The glass that completely covers the building shields the work within from prying eyes. Those lucky enough to penetrate that armor are in for a treat, the film’s naragator suggests. “The black glass facades conceal a surprising world,” he says. He’s right, as we discover from the very first stop on the tour. It’s the components storage room (the prosaic name doesn’t do it justice, as we soon find out), on the second underground floor. To get there, we pass through an ultra-secure entryway equipped with a retina-scanning system, meant to foil thieves with designs on the treasure within. We stand on a walkway, behind a floor to-ceiling pane of glass, and look upward and downward at layer upon layer of storage shelves: four stories’ worth of them holding 30000 separate compartments. (there are an additional 30000 compartments in a second storage room, a precaution in case disaster strikes the first one.) The vast expanse of shelves is itself impressive, but the real spectacle is the computer-directed conveyors that pick up the components from the bins and deliver them to the workstations throughout the building. There are countless of these automated gofers zipping along aluminum rail, stopping, snatching the parts from the compartments, and zipping away again. Four kilometers of these rails snake through the facility; the system extends to the buildings furthest reaches. The average wait for components, once they’ve been ordered from a workstation by means of a few mouse clicks, is eight minutes. We gaze quiet a while, transfixed by the speeding conveyors whose loud, constant whirring makes it difficult to hear anything below a shout. We laugh like kids in a funhouse when once a while a conveyor comes zooming toward us as if to crash through the glass pane, then stops short at its destination a few feet from our faces. The Rolex production manager leading the tour tells us the system is working above Rolex’s initial expectations, and is 98% reliable. Then he herds us away, which, given our fascinating dilly-dallying, is like herding cats. Gold standard Where do these components – cases, bracelet links, tiny bracelet fixings, clasps, and myriad other bits – come from? To find out, we take the elevator up to the foundry to see, as the movie describes it, “the first step in the creation of a Rolex.” The company mixes it’s own gold, enabling it to both create its own alloys and to control the gold’s quality, like a special blend of a pink and a white gold developed in these labs. The alloy doesn’t lose its pink or white tint, the way other pink or white gold alloys do. Rolex is the biggest gold consumer in Switzerland and the only watch company that does it’s own alloying. (It was unknown to us that the amount of gold watches that leaves the company is much higher that the ones made of stainless steel. Never gave as a chance to find out any figures though.) We see the end product in a so-called “gold pour,” in which half a gallon of fiery molten gold streams from a crucible into a pan. After it cools, the metal is stamped into cases or casebacks or drawn through a series of dies to form gold wire of the right shape to make the various Rolex bracelets: the Oyster, the President, etc. Because Rolex uses so much gold, it’s able to employ machines normally used for steel or aluminum, which are larger that standard gold processing machines and hence more precise. It’s a good thing: the tolerance for bracelet-component parts is 2/100 of a millimeter (each bracelet has about 200 parts), and that’s why a Rolex bracelet will last 30 to 40 years without needing repair. Steel parts are made in the same department. Rolex uses an alloy known as 904L (it’s the only company to do so), that it buys from outside supplier. The steel resists corrosion extremely well and is also very tough, so that it’s durable, but also very difficult to machine. After parts are fabricated, they’re polished. A robot, enclosed in a glass cubicle, handles the initial polishing. We watch it (him? It’s wearing a baby-blue dust cover that cloaks its oddly misshapen body), mesmerized by its jerky but somehow lifelike movements, as it holds a watchcase against a polishing machine. It’s nightmarish and funny at the same time, like the creatures in the bar scene in “Star Wars”. The robot is a high-maintenance employee: it needs to be recalibrated after every 10 cases it polishes to keep it working with the required precision. But it clearly earns its keep: “With a little help from the robots, you can make a very good product,” the Rolex manager cheerfully points out, glancing at his electronic colleague. When the robot is finished, the case passed along to humans for fine polishing. Only real hands and eyes can detect tiny imperfections that might remain on the case’s surface. Robo jock Our next stop is the laboratory, where scientist, engineers and technicians (there are 20plus PhD’s employed there), work on quality control, research and development and general trouble-shooting, like fixing a glitch on the production line or diagnosing the cause of a difficult-to-open bracelet clasp. “You can see there are people at the center of Rolex, not machines,” the Rolex manager tells. Simple tasks have been reassigned to robots, but people still do the complicated ones. These jobs include making sure the raw materials are sufficiently pure before they’re made into watch parts. This means examining them with a scanning electron microscope. We’re told a story that illustrates how stringent its standards are for raw materials: When Rolex receives bars of steel from its supplier; the company performs different tests on them, including a polishing test. One recent polishing test produced a small scratch, what the technicians call a “comet,” on the surface of the bar. Examining the steel under the electron microscope, the Rolex technicians found a minuscule particle, 8 microns across (1/10 as wide as a hair) in front of the comet. They analyzed it and found that the particle was composed partly of titanium. They phoned the steel supplier, who told them that the furnace used to alloy the metal had earlier been used to make titanium steel for another customer. The furnace had not been cleaned thoroughly and some traces of titanium remained in it. Hearing this, Rolex rejected the entire load, sending back 10 metric tons of steel. A few minutes later, in the research and development section of the lab, we learn a new word, that is tribology, the science of wear and tear. We see another robot, this one dedicated to studying the effects of wear on watch bracelets. The robot has a mannequin-like wrist and hand and wears a Rolex watch. It is performing a sequence of fancy moves with its humanoid hand: twisting it, thrusting it down, turning it sideways, lifting it up and repeating the series again and again. The moves, odd as they seem, are modeled on real life. “We put some sensors on a colleague of mine while he was doing different kinds of sports: running, tennis, golf, and everything else,” a research and development manager tells us. “We examined the motions and duplicate them with this robot.” The robot allows Rolex to simulate a year’s worth of wear in just one week, and hence discover in a jiffy the advantages of one bracelet design over another. Behind the bling We have good-bye to the robot, which is still frantically gesticulating, and soon pile into a bus headed for the Rolex factory in Chene-Bourg, a few miles to the east. There, human hands, steady, patient ones, prevail. First we see the gem-setting process. In one room, little diamonds are arranged in neat piles, waiting to be placed on bezels, dials and bracelets. Here, their color is checked to make sure it’s the requisite “river” grade. The diamonds, in round, trapeze, or baguette shapes, are painstakingly set by hand with the aid of microscope. It the dial-making department, we see more handwork: printing the dials and the addition of markers and numerals. Dials are made of brass, gold or platinum. Color is imparted to the dials by a variety of methods: galvanization, physical vapor deposition, or painting. Mother-of-pearl and meteorite dials are made by gluing a thing layer of the decorative material onto a brass substrate. Putting it together Another bus ride takes us into Geneva’s city limits to the area called Acacias. We come to our third and final stop, the climax of the tour, in some sense: Rolex worldwide headquarters. This complex, in the final stages of expansion and renovation (it’s scheduled to be finished this year), is where the top Rolex executives, including Patrick Heiniger, have their offices. Rolex-watchers have long regarded the building, covered in glass tinted in imperial Rolex green, as a fortress only a little less impenetrable than the Pentagon. The facility consists of two side-by-side towers housing offices and administrative departments and, next to them, four industrial buildings. It is in these buildings that Rolex watches are assembled, put through their last quality-control tests, packaged and shipped to markets throughout the world. Most of the assembly is done by hand at rows of immaculately clean workbenches where employees, most of them women, combine all the pieces made elsewhere (movements from Bienne, cases and bracelets from Plan-les-Ouates, dials from Chene-Bourg) into the final product. We watch the women, agile-fingered and as steady of touch as micro-surgeons, lifting up tiny gold watch hands (all Rolex watches have gold hands) with an air pump, so they won’t get scratched, and positioning them on the dial. At the other workstations, employees are casing the movements and, at still others, placing the winding crowns. One of the final steps is attaching the winding rotor, a task performed with an electric screwdriver programmed to tighten the screws to precisely the right tension. Throughout it all, the women constantly check and re-check their work. Does the date jump at midnight, as it should? Are the hands precisely superimposed? Is the dial flawless? Does the rotor sound as it should when it turns, or might one screw be a tad too loose? If everything passes muster, the serial numbers of the case and movement, which are engraved by laser, are registered, and the case is closed up. The watch is still not ready to meet the world. First it must pass a few more tests. Now machines take over. First there’s a water-resistance test using air pressure (the riskier water-resistance test, using water, comes later). Then the watch will be wound automatically, by means of its rotor, to make sure the winding mechanism produces enough energy to keep the movement running. The precision tests come next. They’re similar to those performed by COSC. (The movement have already been certified by that agency, and tested in Bienne; the purpose of these tests is to make sure the movement still measure up after casing). The dial is photographed once, then again, 24 hours later, and the timing compared to that of a reference clock regulated by an atomic clock. Then the watch’s precision is measured in each of five different positions. Lastly, the watch is placed in a water tank and tested at a pressure level 10% above what is guaranteed for that particular model. The bracelets are attached, and the watches’ guarantees are placed with their respective watches. The watches are boxed for shipping, and off they go. And so do we. After a dinner atop one of the towers, hosted by Patrick Heiniger, we leave the headquarters, a bounce in our step. Why? Because we’ve done it, we’ve gotten inside Rolex. Rolex in Geneva: A Timeline 1919: Rolex founder Hans Wilsdorf relocates the company from London to Geneva, at a site in the city center near the Cathedrale Saint-Pierre. 1960: Needing more space, Rolex decides to build a new headquarters in the Acacias industrial area in Geneva, to the southwest of the city center. 1965: Rolex inaugurates the Acacias headquarters, which consists of two eight-story towers. 1978 to 1995: Two additional buildings are added at the Acacias site. 1998: Construction begins on the Chene-Bourg site, where Rolex does its gem setting and dial making. With its glistening black-glass façade, the building will serve as a model for Rolex’s other Geneva factories. 2000: The Chene-Bourg facility is completed. 2001: Construction begins on Rolex’s bracelet and case manufacturing plant in Plan-les-Ouates. 2002: The company begins the refurbishing of the Acacias headquarters, which includes heightening the two towers by three stories, covering them with green glass facades, and building two additional manufacturing buildings. 2005: The Plan-les-Ouates facility is completed. Fall 2006: The Acacias refurbishing is completed. Text: Norma Buchanan, WatchTime, August 2006 Rolex’s new facility at Plan-les-Ouates http://i57.photobucket.com/albums/g229/dimatha/insiderolexcover.jpg Rolex’s gem-setting and dial-manufacturing facility at Chene-Bourg http://i57.photobucket.com/albums/g229/dimatha/Chene-Bourg.jpg Rolex’s Acacias headquarters in the 1980s http://i57.photobucket.com/albums/g229/dimatha/Acaciasinthe80s.jpg Attaching a chronometer seal to a gold bracelet. Rolex not only makes its own cases and bracelets at Plan-les-Ouates, it alloys it’s own gold there. http://i57.photobucket.com/albums/g229/dimatha/attachingachronometerseal.jpg pictures: Uhren Chronos, Oktober 2006 text for the german translation, Sabine Goodman

Online auctioneer EBay [NASDAQ:EBAY] revealed today that two of its European subsidiaries have been sued by watchmaker Montres Rolex S.A. and some Rolex affiliates for alleged trademark infringement. Rolex alleges that EBay subsidiaries EBay GMBH and EBay International AG have been, "infringing Rolex's trademarks as (a) result of users selling counterfeit Rolex watches," through EBay's German Web site, according to EBay's quarterly filing with the Securities and Exchange Commission (SEC). The lawsuit, which was filed in the regional court of Cologne, Germany, also alleges unfair competition, EBay said. The company added that Rolex is seeking an order forbidding the sales of Rolex watches on the EBay Web site as well as damages. EBay said in a statement that it, "believes that it has meritorious defenses against this claim and intends to defend itself vigorously." Company spokesperson Kevin Purseglove told Newsbytes that Rolex is a member of an EBay program called VeRO, or verified rights owner program, in the United States. VeRO allows companies to request items be removed from EBay. According to EBay's Web site, VeRO "works to ensure that items listed for auction do not infringe upon the copyright, trademark or other intellectual property rights of third parties. VeRO Program participants may identify and request removal of allegedly infringing auction listings." Purseglove said EBay has a similar program in Germany, where it is known by the German acronym VeRI. "Rolex elected not to enroll in VeRI," he said. Purseglove insisted that EBay is not concerned about the lawsuit. "We remain confident that our policies through the VeRO program meet and exceed legal requirements in Germany. We look forward to the opportunity to present our views to a German court," he said. Rolex representatives did not return phone calls at press time. http://www.findarticles.com/p/articles/mi_m0NEW/is_2001_May_15/ai_74573270

Αφού το βλέπεις σαν επένδυση πάρε το Sea-Dweller ή το LV, πολύ καλή τιμή μεταπώλησης, καλύτερη ακόμα το Daytona. Πάντος όταν ένα ρολόι εργαλείο γίνετε αξεσουάρ μόδας, για άλλους αξεσουάρ επίδειξης κτλ τότε χάνετε όλη την ουσία του ρολογιού.

Πολύ συχνά κυρίως από ελβετία και δύο φορές από σουηδία, είμαι φαν των ποιοτικών προϊόντων και κάποια δυστυχώς δεν εισάγονται ελλάδα. Από ελβετία κυρίως ρολόγια, σουγιαδάκια της Victorinox και στυλούς Caran d'Ache. Από σουηδία ένα outodoor μαχαίρι Fallkniven και πριόνι Bahco.

Montoya τότε θα αγοράσεις ένα εργαλείο που δε σου χρειάζεται, είναι δηλαδή είναι άχρηστο. Μεγαλύτερο κόστος κτήσης και μεγαλύτερο κόστος στα σέρβις. Άσε που τα κινούμενα στεφάνια μαζέυουν πολύ βρομιά μέσα τους, αν βέβαια το χρησιμοποιείς παντού και πάντα. Οι περισσότεροι αγοράζουν καταδυτικά για επίδειξη, για να πολεμίσουν το κόμπλεξ ανδρισμού τους και κατωτερότητας τους, κοίτα έχω μεγάλο ρολόι, κοίτα έχω μεγάλο αμάξι, άρα είμαι κάποιος. Μπορείς να πάρεις κάτι πολύ πιο χρήσιμο με πολύ λιγότερα λεφτά από ένα καταδυτικό.

Montoya κάνεις καταδύσεις?