Enfer

Ταξιδιωτη, αυτό μου λέει κι εκείνος... Πως είμαι η ιδανική γυναίκα... Του αρέσει που τον αγαπώ τόσο πολύ... Ευτυχώς καταλαβαίνει και αναγνωρίζει πως δεν μας αφιερώνει πολύ χρόνο... :( Τα νεύρα μου δεν τα νιώθω και πολύ καλά... :( Και φοβάμαι πως μάλλον τείνω να αποκτήσω κάποιο πρόβλημα όπως λέει ο Βασίλης... Γατούλα, το εύχομαι να συμβεί σύντομα γιατί πράγματι είναι «μαρτύριο και πάθος φοβερό»... Δεν περίμενα ποτέ πως θα αγαπούσα έναν άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό... Τόσο που ενώ είμαστε καλά να υποφέρω από τα ίδια μου τα συναισθήματα... Αντί να φθείνουν τα συναισθήματά μου με τον χρόνο, αυτά γίνονται πιο έντονα... Η μητέρα μου με βλέπει που είμαι τελευταία (όσο καιρό αναγκάζεται να λείπει σε επαγγελματικά ταξίδια), να είμαι έτσι χάλια και προσπαθώ όσο μπορώ να της δείχνω πως είμαι καλά... Αλλά γμτ δεν μπορώ να προσποιούμαι διαρκώς... :( Και το «ωραίο»... Ακόμα δεν έχει πάει στρατό... :X :( Σας ευχαριστώ πολύ ρε παιδιά... Σας ευχαριστώ όλους σας... Πράγματι μου κάνει πολύ καλό που το συζητάω μαζί σας... Δεν ήθελα να το κουβεντιάσω με δικούς μου ανθρώπους... Μου κάνει καλό που τα βλέπω και γραμμένα όποτε νιώθω πως λυγίζω... :( Σας ευχαριστώ... :(

Δεν ξέρω αν το παιδί κάνει πλάκα, αλλά εσύ δε μοιάζεις να κάνεις, αλλά και να έκανες, είναι πολύ κακόγουστη και γεμάτη αγένεια... Λίγος σεβασμός σε μια μερίδα ανθρώπων που εκ των πραγμάτων η ζωή τους και η ψυχολογία τους είναι επιβαρυμένη, δεν βλάπτει. Κάποιοι άνθρωποι δυστυχούν εξ αιτίας αυτού του κοινωνικού ρατσισμού και της κακίας που μερικοί αρέσκονται να βγάζουν. Λυπάμαι πολύ που η έλλειψη παιδείας ακόμα και σήμερα είναι σε τόσο μεγάλο βαθμό σε αυτό το θέμα... :( Λίγη αγάπη και καλοσύνη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, καλή μου. Εύχομαι ποτέ να μην αντιμετωπίσεις ούτε εσύ, αλλά ούτε κάποιος οικείος σου, ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα. Τότε ίσως να το σκεφτόσουν και 2η φορά πριν ξεστομίσεις τόσο προσβλητικές κουβέντες ακόμα και χάριν αστεϊσμού... :( Ίσως σε κάποιους που ενδιαφέρονται να χάσουν βάρος, να κάνει καλό στην ψυχολογία τους το παρακάτω site και η προσπάθεια άλλων ανθρώπων που είχαν μεγάλη απώλεια κιλών. :) Καλή επιτυχία και καλό κουράγιο σε όλους όσους έχουν να αντιμετωπίσουν ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα. Θέλει πολύ υπομονή και πολύ κόπο για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός... Ελπίζω να έχετε πολλή αγάπη στη ζωή σας από τους δικούς σας ανθρώπους ώστε να μην σας λήψει η δύναμη σε αυτόν τον δρόμο... :)

Ευτυχώς ούτε πίνω, ούτε καπνίζω... Και δυστυχώς... Εδώ και δυο μέρες ούτε τρώω, ούτε πίνω (νερό)... :(

Κατά καιρούς έμπαινα στο forum αλλά δεν είχε τύχει να γραφτώ. Διάβαζα θέμα της απιστίας και ήμουν που ήμουν χάλια, ήρθε κι έδεσε... Έτσι, καθώς ήμουν πνιγμένη, ένιωσα την ανάγκη να τα μοιραστώ με κάποιον όλα αυτά... Έτσι και γράφτηκα... Δεν ξέρω αν με πιστεύετε, αλλά έτσι είναι... :( Ναι... Αυτό... Αυτό θα ήθελα πολύ να κάνω... Να μπορώ να αδιαφορώ λιγάκι για εκείνον... Όχι να πάψω να τον αγαπώ, να αδιαφορώ τόσο ώστε να μην χάνω τον εαυτό μου, τις ισορροπίες μου... Έχω δωθεί παντελώς σε εκείνον... Μονοπωλεί κάθε μου σκέψη! Τίποτα δεν έχει ενδιαφέρον αν δεν σχετίζεται με κάποιον τρόπο μαζί του... Θέλω να αλλάξω τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα για να είμαστε καλύτερα... Να μη νιώθω δυστυχισμένη και να μην τον κάνω κι εκείνον να νιώθει πως είναι υπεύθυνος γι αυτή μου την δυστυχία... Δεν θέλω να με βλέπει θλιμένη... Δεν θέλω να τον κάνω να στεναχωριέται επειδή η υπομονή μου εξαντλείται από την έλλειψή του... :( Αυτό ακριβώς θέλω να καταφέρω να κάνω και δεν ξέρω πως... :( Άνθρωπος των ακραίων συναισθημάτων καθώς είμαι, τελικά πνίγομαι μέσα σε αυτά και προκαλώ πόνο και στον άνθρωπό μου αλλά και σε μένα την ίδια... Πονάει το μυαλό μου... Από το κλάμα δεν βλέπω μπροστά μου... Σα να χτυπάει διαρκώς ένα καμπανάκι «χωρισμού» και λειτουργώ κάτω από αυτό το συναίσθημα... Ίσως να έχουν μείνει κατάλοιπα από σχέσεις του παρελθόντος... Πέρασε αυτό από το μυαλό μου σαν πιθανή λύση σε κάποια στιγμή, μέσα στον πόνο και την απελπισία μου, όμως ξέρω πως δεν μπορώ να το κάνω, γιατί χωρίς να το επιλέξω ήρθα αντιμέτωπη με το ενδιαφέρον κάποιου άλλου και είδα πως το μόνο που έπαθα ήταν να ερωτευτώ ακόμα πιο πολύ τον άνθρωπό μου. Δεν είπα ότι το κάνω! Μην κολλάς σε αυτό plz... Ελπίζω αυτήν την φορά να κατάλαβες τι λέω... :( Μεταξύ άλλων, συμβαίνει και αυτό πολλές φορές... :( Ευχόμαστε να μπορέσουμε να συζήσουμε στο μέλλον... Στα 28 εγώ, στα 26 εκείνος...

Το πρόβλημα δεν είναι το θέμα της απιστίας... Το φλερτ το ανέφερα σαν έναν τρόπο να αποφορτίσω την ψυχή μου από το μέγεθος τον συναισθημάτων που με κάνουν να υποφέρω... :( Να τραβήξω για λίγο το ενδιαφέρον μου από εκείνον ώστε κι εγώ να νιώθω πιο ήρεμη, αλλά κι εκείνον να μην τον φορτίζω με την θλίψη μου και να τον κάνω να νιώθει υπεύθυνος για ό,τι νιώθω... :( Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε... :( Ας πούμε τώρα μου είπε πως θα πάει σε έναν φίλο του, ενώ είχαμε μια εβδομάδα να τα πούμε και ένιωσα πως δεν του λείπω όσο μου λείπει εκείνος... Αμέσως ένιωσα πως με παραμελεί και δεν τον νοιάζω και αυτομάτως «θυμώνω» και πάω να το βάλω στα πόδια... Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί λειτουργώ έτσι... :( Σα να μου «έδινε» πρώτα πιο πολλά και τώρα μου τα στερεί... :( Συνέχεια με το παράπονο είμαι... Τελευταία μάλιστα έχω ενοχλήσεις και στην καρδιά από αυτήν τη στεναχώρια... Πονάει το στομάχι μου διαρκώς... :( Νιώθω σα ναρκομανής που δεν παίρνει τη δόση του... :( :( :(

Όχι... Όχι... Δεν έκανα παράλληλη σχέση... Απλώς σαν σκέψη πέρασε από το μυαλό μου κάτι παράλληλο, ένα ενδιαφέρον. :( Όχι σχέση... Αλλά να φλερτάρω ή κάτι τέτοιο... Είπα και πριν πως δεν με ενδιαφέρει το sex, δεν θα άντεχα άλλος άνδρας να με άγγιζε... Και μόνο η σκέψη αυτή με κάνει να τρέχω ακόμα πιο κοντά στον αγαπημένο μου... Απλώς κάποιος άνθρωπος με πολιορκούσε πολύ πολύ έντονα... Και πάντα του έλεγα πως δεν θα γίνει ΠΟΤΕ κάτι μεταξύ μας επειδή αγαπώ τον άνθρωπό μου και αυτό δεν αλλάζει... Με αυτόν τον άνθρωπο θέλω να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου... :( Εννοείται πως για όλο αυτό ήξερε ο καλός μου... Δεν θα μπορούσα να του το κρύψω άλλωστε...

Καλησπέρα παιδιά... Ίσως να είναι αρκετά προσωπικό το θέμα... Αλλά νιώθω απελπισία... :( Έπρεπε κάπου να μιλήσω... Να ακούσω γνώμες, συμβουλές... :( Εδώ και 2 χρόνια έχω μια σχέση με έναν άνθρωπο που όσο περνά ο καιρός τον ερωτεύομαι ολοένα και περισσότερο... Αυτό, δυστυχώς και για τους δυο μας, έχει ως αποτέλεσμα να μου λείπει πάρα πολύ... Τόσο που το παραμικρό με πειράζει, η υπομονή μου τελειώνει γρήγορα, δεν μπορώ να λειτουργήσω και να σκεφτώ φυσιολογικά... Με αγαπά και το ξέρω... Η συμπεριφορά μου γίνεται ανυπόφορη, τον χρειάζομαι πιο πολύ από όσο μπορεί να μου δωθεί... Έχει πολλές επαγγελματικές υποχρεώσεις αυτό το διάστημα και η επαφή μας είναι πιο σπάνια από πρώτα. Μου δημιουργείται η αίσθηση πως απομακρυνόμαστε και με πιάνει πανικός. Δεδομένου ότι ζούμε σε διαφορετικές πόλεις το πράγμα γίνεται ακόμα δυσκολότερο και πονάω... Πονάω πολύ... Φτάνω στα όριά μου και αντιδρώ με τρόπο που μετά γεμίζω τύψεις... Πιάνω τον εαυτό μου να σέρνεται... Να αναζητά την αγάπη του... Λίγο παραπάνω ενδιαφέρον από εκείνον... Δεν είναι ότι δεν θέλει να μου δώσει, αλλά εγώ χρειάζομαι παραπάνω από αυτό που οι συνθήκες επιτρέπουν. Δεν φταίει εκείνος... Το ξέρω... :( Κάνω για λίγο υπομονή και μετά πάλι έχω ξεσπάσματα... Δεν με αντέχω ούτε κι εγώ πλέον... Φοβάμαι πως θα τον κουράσω, αν και μέχρι στιγμής δεν μου έχει δώσει κανένα τέτοιο σημάδι... Είναι γλυκός, ευγενικός, τρυφερός, έξυπνος, απιστευτο humor, κανείς δεν του μοιάζει... Όλοι είναι τόσο λίγοι μπροστά του... Αλλά δεν τα έχω όλα αυτά και μου λείπουν... Μου λείπει εκείνος... Μου λείπει η αγάπη μας... Μας αγαπώ τόσο μα τόσο πολύ... Είναι ο άνθρωπός μου... Κανείς μέχρι σήμερα δεν μ' έκανε να νιώσω έτσι... Όμως πώς γίνεται να μην είμαι τόσο ερωτευμένη; Πώς μπορώ να το ελαττώσω; :( Ξέρω... Μοιάζει κουτή ερώτηση... Αλλά υποφέρω... Αληθινά υποφέρω και δεν ξέρω που να μιλήσω... Συνέχεια σκέφτομαι να το βάλω στα πόδια... Να φύγω για να μην τον κουράζω άλλο πια και να μην πονάω... Προσπαθώ για λίγες ώρες, εξαφανίζομαι, κλείνω τηλέφωνα... Αλλά δεν αντέχω πιο πολύ και μετά τρέχω ξανά κοντά του με τύψεις που πήγα να μας κάνω κάτι τέτοιο... Άλλες φορές σκέφτομαι να βρω κάτι άλλο (παράλληλο), απλώς και μόνο να έχω συναισθηματική ισορροπία... Δεν με ενδιαφέρει το sex. Όμως κι αυτό δοκιμάστηκε (όχι από επιλογή μου) και το μόνο που έγινε ήταν το ενδιαφέρον του άλλου ανθρώπου να με μπερδέψει συναισθηματικά επειδή ο 3ος άνθρωπος ήταν ερωτευμένος μαζί μου και να με σπρώξει ακόμα πιο πολύ στον άνθρωπό μου... Η πολιορκία του 3ου ανθρώπου με έκανε να τον ερωτευτώ ακόμα πιο πολύ... Φοβάμαι όσο τίποτα την φθορά που μπορεί να έρθει από όλα αυτά τα συναισθήματα που άθελα μου εκδηλώνονται με παράπονα και υπερβολική θλίψη και πολύ κλάμα... Η διάθεσή μου είναι συνυφασμένη με το πως κυλά αυτή η σχέση... Νιώθω εξάρτηση από την αγάπη αυτή... :( Συγχωρέστε με γι αυτό το τόσο προσωπικό post, δεν είχα σκοπό να κάνω το forum, ημερολόγιο... :( Νιώθω απελπισία γιατί δεν θέλω να χάσω αυτόν τον άνθρωπο... Αλλά δεν μπορώ να πονάω άλλο τόσο πολύ... :(